Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnęłam po tę książkę, bo zaintereaowała mnie tematylka osób chorych psychicznie. Początek nie zaintrygował mnie zbytnio. Po jakimś czasie juz tylko czekałam aż pojawi się ten właściwy wątek, a kiedy już to się stało byłam pod wrażeniem przemiany jaka zaszła w głównej bohaterce. Poukładana, pilna i wzorowa uczennica przeistoczyła się w zagubioną, smutną, przerażoną życiem i pragnącą śmierci osobę chorą umysłowo. Opowieść ta to wędrówka przez trudną ścieżkę ku odzyskaniu zdrowia. Bohaterka zalicza przy okazji różne sposoby na popełnienie samobójstwa, ale albo brak jej odwagi, albo coś lub ktoś jej w tym przeszkadza. Oczywiście jak wiadomo książka ta jest czysto feministyczna. Faceci to zło, małżeństwo to gówno, a dzieci to tylko problem. Teoria niezależnej kobiety. Esther nienawidzi ludzi, wszyscy są według niej okropni. Szczególnie rzuciło mi się w oczy to, że nie było tu żadnej przyjaźni. Doreen fajna, ale zła. Betsy zniknęła kiedy wystąpiły problemy. Joan zawsze jako cień Esther, która chce się od niego uwolnić, co w końcu się udaje. Książka daje do myślenia. Autorka dzieła, jakiś czas po jego wydaniu popełnia samobójstwo, co jeszcze dosadniej podkreśla prawdziwość i autentyczność powieści. Z pewnością Sylvia Plath zostawiła tu ogromną cząstkę siebie. Nie znamy zakończenia. Taki przebieg zdarzeń skłania do refleksji. Czy uda się głównej bohaterce? Czy wszystko się ułoży, czy wprost przeciwnie? Bo autorce się niestety nie udało.

Sięgnęłam po tę książkę, bo zaintereaowała mnie tematylka osób chorych psychicznie. Początek nie zaintrygował mnie zbytnio. Po jakimś czasie juz tylko czekałam aż pojawi się ten właściwy wątek, a kiedy już to się stało byłam pod wrażeniem przemiany jaka zaszła w głównej bohaterce. Poukładana, pilna i wzorowa uczennica przeistoczyła się w zagubioną, smutną, przerażoną życiem...