Ta część dalej rewelacyjna, ale brakuje jej trochę do 10*.
Może też w audiobooku historie są bardziej atrakcyjne. Może trochę brak tej nadprzyrodzonej nuty obecnej w poprzednich tomach. Może trochę zmęczenie materiału.

Ta część dalej rewelacyjna, ale brakuje jej trochę do 10*.
Może też w audiobooku historie są bardziej atrakcyjne. Może trochę brak tej nadprzyrodzonej nuty obecnej w poprzednich tomach. Może trochę zmęczenie materiału.

mehh, spadek formy po poprzednim tomie

mehh, spadek formy po poprzednim tomie

Kontynuacja serii w żaden sposób nie urąga poprzednim tomom. Skupienie się na poszczególnych bohaterach sprawia, że powieść jest spójniejsza, a ciągłość opowieści - przy jednoczesnym jej rozwijaniu się, dalej zachowana.

IV. tom sagi potwierdza wspaniałe zdolności narracyjne i kreacyjne autora i niepowtarzalny kunszt w tworzeniu żywych i przekonujących postaci pierwszo- i drugo-planowych.

Kontynuacja serii w żaden sposób nie urąga poprzednim tomom. Skupienie się na poszczególnych bohaterach sprawia, że powieść jest spójniejsza, a ciągłość opowieści - przy jednoczesnym jej rozwijaniu się, dalej zachowana.

IV. tom sagi potwierdza wspaniałe zdolności narracyjne i kreacyjne autora i niepowtarzalny kunszt w tworzeniu żywych i przekonujących postaci pierwszo- i...

Widzę,że ta część jest mocno niedoceniona. Martin bardzo umiejętnie wprowadził tutaj nowe wątki: Żelaznych Ludzi i kwestię wyboru ich nowego króla, Dorne i spiskujące bekarcie córki zmarłego księcia Oberyna, swój wątek dostała Brienne poszukująca Sansy, w końcu też mogliśmy poznać sytuację z perspektywy okrutnej i przebiegłej Cersei. Do tego Arya zjawiająca się w Bravoos, Sansa ukrywająca się jako Alayne w Dolinie z przebiegłym Littlefingerem, Samwell zmierzający do Starego Miasta by wykuwać łańcuch maestera. Nie było tu wątku Tyriona, który zbiegł po zabójstwie ojca, Jona Snow, muru i przede wszystkim Dany i jej smoków. Być może odstawienie na bocznicę kluczowych wątków sprawiło, że wielu czytelnikom ta część podobała się mniej. Mi osobiście dodanie nowych postaci bardzo się spodobało i było dla mnie ciekawe, ale być może to broń obosieczna i jedna z przyczyn dlaczego Martin do dzisiaj nie dokończył całej sagi.

Widzę,że ta część jest mocno niedoceniona. Martin bardzo umiejętnie wprowadził tutaj nowe wątki: Żelaznych Ludzi i kwestię wyboru ich nowego króla, Dorne i spiskujące bekarcie córki zmarłego księcia Oberyna, swój wątek dostała Brienne poszukująca Sansy, w końcu też mogliśmy poznać sytuację z perspektywy okrutnej i przebiegłej Cersei. Do tego Arya zjawiająca się w Bravoos,...

W tej części można doświadczyć dość radykalnego zaburzenia dynamiki wątków - z jednej strony możemy obserwować poczynania Cersei, której perspektywa była naprawdę ciekawa i wciągająca, jest jednocześnie chyba najlepszą (w sensie najlepiej napisaną) tego tomu, z drugiej strony jesteśmy zmuszeni towarzyszyć Brienne w jej śmiertelnie nudnych i nieangażujących poszukiwaniach, z których i tak nic nie wynika.

Moim zdaniem nie jest to słaba część, aczkolwiek widać, że GRRM zamiast zamykać wątki to tworzy i otwiera nowe, co może się na nim zemścić.

W tej części można doświadczyć dość radykalnego zaburzenia dynamiki wątków - z jednej strony możemy obserwować poczynania Cersei, której perspektywa była naprawdę ciekawa i wciągająca, jest jednocześnie chyba najlepszą (w sensie najlepiej napisaną) tego tomu, z drugiej strony jesteśmy zmuszeni towarzyszyć Brienne w jej śmiertelnie nudnych i nieangażujących poszukiwaniach, z...

Wydaje się, że autor stracił nieco weny i zamiast koncentrować się na akcji, rozdrabnia się na opisy rozmów, strojów, okolicy. Brakowało mi najciekawszych bohaterów z poprzednich tomów, bo te poboczne postacie, jak np. Mokra Czupryna, czy miły staruszek, nowy mentor Aryi nie są w stanie ich zastąpić. A wyliczanie kto był na naradzie, czy na uczcie, z pełnymi tytułami, zasługami, strojami i tarczami herbowymi nuży i zniechęca.

Wydaje się, że autor stracił nieco weny i zamiast koncentrować się na akcji, rozdrabnia się na opisy rozmów, strojów, okolicy. Brakowało mi najciekawszych bohaterów z poprzednich tomów, bo te poboczne postacie, jak np. Mokra Czupryna, czy miły staruszek, nowy mentor Aryi nie są w stanie ich zastąpić. A wyliczanie kto był na naradzie, czy na uczcie, z pełnymi tytułami,...

Niestety, to czego się obawiałam - wyraźny spadek formy względem znakomitej "Nawałnicy Mieczy". Sporo POV które mnie średnio interesowały, a dodatkowo frustrujące jest, że na powrót większości ulubionych postaci muszę czekać aż do "Tańca ze Smokami". Jeżeli chodzi o wydarzenia, to jest dużo spokojniej, bo w Nawałnicy działo się w s z y s t k o, a tutaj bohaterowie większość czasu mierzą się z konsekwencjami tych wydarzeń. Co w prowadzeniu historii ma oczywiście sens, nie możemy ciągle dostawać pościgów i wybuchów ALE wciąż, brak Tyriona, Dany, Jona... jakby Martin uparł się, żeby najciekawsze wątki przerzucić do tej drugiej książki. Najlepsze są według mnie rozdziały z dworu, z punktu widzenia Jamiego i Cersei. Nienawidzę tej baby, ale i tak byłam wciągnięta w śledzenie jej prób władania Westeros zza ramienia Tommena, w roli królowej regentki. Bardzo dużo jest też punktu widzenia Brienne, którą lubię, ale za wiele to się u niej nie dzieje. Chodzi tylko po jakichś lasach, spelunach i szuka Sansy, wspominając nieustannie jaką hotówą był Jamie i to jak faceci ją uważali za brzydką i gorszą całe życie. Trochę powtarzalne, jak na postać z takim potencjałem. Poza tym mnóstwo czasu poświęcone jest wydarzeniom na Żelaznych Wyspach, tego wątku nie było za bardzo w serialu, ale specjalnie nie ma czego żałować. Asha jest ok, ale to jednak kolejna kobieta traktowana gorzej przez to, że jest córką a nie synem, wolałabym, żeby autor zamiast tego skupił się na postaciach, z którymi spędzaliśmy czas do tej pory. Trochę martwi mnie to dalsze mnożenie wątków...

Niestety, to czego się obawiałam - wyraźny spadek formy względem znakomitej "Nawałnicy Mieczy". Sporo POV które mnie średnio interesowały, a dodatkowo frustrujące jest, że na powrót większości ulubionych postaci muszę czekać aż do "Tańca ze Smokami". Jeżeli chodzi o wydarzenia, to jest dużo spokojniej, bo w Nawałnicy działo się w s z y s t k o, a tutaj bohaterowie większość...

Uwielbiam

Uwielbiam

W tej książce nie dzieje się za wiele, ale dużo postaci zaczyna nabierać głębi. Zwłaszcza Cersei; narracja jej rozdziałów jest tak dobrze poprowadzona, że jej postać staje się znacznie sympatyczniejsza i można się z nią utożsamiać.

W tej książce nie dzieje się za wiele, ale dużo postaci zaczyna nabierać głębi. Zwłaszcza Cersei; narracja jej rozdziałów jest tak dobrze poprowadzona, że jej postać staje się znacznie sympatyczniejsza i można się z nią utożsamiać.

Świetna opowieść i część (choć trochę za dużo opisów jak dla mnie),przydałoby się więcej akcji. Tym niemniej wciąga jak cała seria

Świetna opowieść i część (choć trochę za dużo opisów jak dla mnie),przydałoby się więcej akcji. Tym niemniej wciąga jak cała seria