Moje drzewko pomarańczowe

Autentyczna, samoświadoma i zdecydowanie zbyt bliska. Porusza nie tyle tematyką, co przedstawieniem historii z dziecięcą wrażliwością i naiwnością. Przy tym wcale nie ckliwa. W postaci głównego bohatera widziałam wiele znajomych twarzy. W tym, momentami, swoją. Krotka, ale pełna.

Autentyczna, samoświadoma i zdecydowanie zbyt bliska. Porusza nie tyle tematyką, co przedstawieniem historii z dziecięcą wrażliwością i naiwnością. Przy tym wcale nie ckliwa. W postaci głównego bohatera widziałam wiele znajomych twarzy. W tym, momentami, swoją. Krotka, ale pełna.

"Moje drzewko pomarańczowe" to historia wrażliwego chłopca, Zeze, opowiedziana jego własnymi słowami. Tragedię sytuacji, w której się znalazł, musimy sobie sami wyobrazić, bo chłopiec nawet wielkie pobicie przez ojca zrzuca na karb swojego niepokornego charakteru. Jest to smutna opowieść o trudnym dzieciństwie, biedzie, utracie wiary we własne możliwości i próbach znalezienia ciepła i zrozumienia u bliskich. Znajdziemy tu jednak też kojące duszę postawy ludzi, którzy potrafili chłopca pokochać, nie zwracając uwagi na jego powszechną opinię rozrabiaki.

"Moje drzewko pomarańczowe" to historia wrażliwego chłopca, Zeze, opowiedziana jego własnymi słowami. Tragedię sytuacji, w której się znalazł, musimy sobie sami wyobrazić, bo chłopiec nawet wielkie pobicie przez ojca zrzuca na karb swojego niepokornego charakteru. Jest to smutna opowieść o trudnym dzieciństwie, biedzie, utracie wiary we własne możliwości i próbach...

Książka po którą sięgnęłam nie jeden raz i, która wywarła te same emocje- niezastąpiona historia o marzeniach, walce z rzeczywistością i walce o siebie.

Książka po którą sięgnęłam nie jeden raz i, która wywarła te same emocje- niezastąpiona historia o marzeniach, walce z rzeczywistością i walce o siebie.

Nie sądziłam, że ta książka aż tak mnie wstrząśnie.
Rzadko płaczę, czytając, ale w tym przypadku ciężko było powstrzymać łzy.

Nie sądziłam, że ta książka aż tak mnie wstrząśnie.
Rzadko płaczę, czytając, ale w tym przypadku ciężko było powstrzymać łzy.

Przeczytałem te książkę wieku temu. Byłem wtedy małym człowiekiem. Ledwie chłopcem. Pamiętam, że książkę kupiła mi mama z katalogu wysyłkowego z Łodzi. To dość nietypowy spusób kupowania książek wtedy i teraz. Nie pamiętam szczegółów, ale pamiętam atmosferę. Smutku. Nostalgii. No i zapachu pomarańczy. Ale to ostatnie było już tylko kwestią wyobraźni. To były czasy, kiedy pomarańczy nie można było kupić nawet z katalogu.

Przeczytałem te książkę wieku temu. Byłem wtedy małym człowiekiem. Ledwie chłopcem. Pamiętam, że książkę kupiła mi mama z katalogu wysyłkowego z Łodzi. To dość nietypowy spusób kupowania książek wtedy i teraz. Nie pamiętam szczegółów, ale pamiętam atmosferę. Smutku. Nostalgii. No i zapachu pomarańczy. Ale to ostatnie było już tylko kwestią wyobraźni. To były czasy, kiedy...

„Moje drzewko pomarańczowe” pożyczyła mi przyjaciółka i jestem Jej za to ogromnie wdzięczna ( dziękuję Ewo),bo ta krótka książeczka wyróżnia się spośród wszystkich przeczytanych przeze mnie lektur. To historia o pięcioletnim chłopcu Zeze, który dorasta w Brazylii w ubogiej, wielodzietnej rodzinie. Jego tata stracił pracę, więc chłopiec czasem chodzi głodny i próbuje zarobić czyszcząc buty, albo pomagając wędrownemu śpiewakowi sprzedawać teksty piosenek. Ten mały rozrabiaka jest tak słodki i rozbrajający w swojej niewinności, że przez cały czas bałam się, że przydarzy mu się coś strasznego, zwłaszcza, że już na początku autor napisał, że to historia małego chłopca, który poznał cierpienie. I faktycznie coś się wydarza, ale na szczęście nie to, czego się spodziewałam. W literaturze nie lubię ckliwości, ale nie obawiajcie się, tutaj tego nie ma. Jest bieda, frustracja i przemoc, ale zrównoważona przez miłość i dobroć okazywaną dziecku ( czasem z zupełnie nieoczekiwanej strony). Przeczytajcie koniecznie, bo to książka, która pomaga odnaleźć w sobie zapomnianą, dziecięcą wrażliwość. Polecam serdecznie.

„Moje drzewko pomarańczowe” pożyczyła mi przyjaciółka i jestem Jej za to ogromnie wdzięczna ( dziękuję Ewo),bo ta krótka książeczka wyróżnia się spośród wszystkich przeczytanych przeze mnie lektur. To historia o pięcioletnim chłopcu Zeze, który dorasta w Brazylii w ubogiej, wielodzietnej rodzinie. Jego tata stracił pracę, więc chłopiec czasem chodzi głodny i próbuje...

Przyznaję, że płakałam w trakcie lektury. Nie pamiętam, już kiedy ostatnio jakas książka mnie tak wydrenowala emocjonalnie. Cudowna historia. Polecam!🤩

Przyznaję, że płakałam w trakcie lektury. Nie pamiętam, już kiedy ostatnio jakas książka mnie tak wydrenowala emocjonalnie. Cudowna historia. Polecam!🤩

Trafiłam na prozę brazylijską, dawno nie czytaną.
To słodko-gorzka historia małego chłopca z biednej wielodzietnej rodziny brazylijskiej. Główny bohater 5/6-letni Zeze, chłopiec nad podziw inteligentny, marzyciel i rozrabiaka, potrafi równocześnie wzruszać i irytować swoimi złośliwymi psotami. Jest wyjątkowo dojrzały. Nawet próbuje zarabiać jako pucybut czy przyboczny śpiewak sprzedawcy tekstów przebojów. Chłopiec dla którego rodzice nie mają czasu ucieka w marzenia, znajduje też przyjaciela w starszym samotnym mężczyźnie Portugalczyku.
Opisana rodzina jest biedna ale kochająca się, nie nazwałabym jej patologiczną. Starsze dzieci opiekują się młodszymi, jest między nimi i rodzicami dużo czułości. Trudno się doliczyć tych dzieci (5 lub 6),przez różne wersje imion; jedna z sióstr została oddana na wychowanie do dalszej rodziny. Nie brakuje między nimi konfliktów, przemoc fizyczna jest na porządku dziennym, stosowana jako środek dyscyplinujący, szczególnie małego rozrabiakę. Zeze czuje się prześladowany przez rodzinę, myśli o samobójstwie i to jest przerażające. Całe szczęście trafia na osoby wspierające go, takie jak Wujek, siostra Gloria, nauczycielka, Portugal. Na pewno pomaga mu wybujała wyobraźnia i marzenia. Trochę dziwne jest, że nie ma przyjaciół w swoim wieku.
Ciekawe są realia życia w ubogiej dzielnicy Rio de Janeiro z lat 20 XX wieku, ciekawa jest roślinność z antypodów, przywoływane piosenki, aktorzy, itp.
Wzruszał mnie los małego Zeze, ale dla mnie ta historia jest jednak mocno przesłodzona. Jestem zdziwiona tak wysokimi ocenami w LC. Chyba nie umiem do końca docenić tej powieści. Ja nie płakałam, ale rozumiem, że na osoby o czulszym sercu tak ta powieść może działać.

Trafiłam na prozę brazylijską, dawno nie czytaną.
To słodko-gorzka historia małego chłopca z biednej wielodzietnej rodziny brazylijskiej. Główny bohater 5/6-letni Zeze, chłopiec nad podziw inteligentny, marzyciel i rozrabiaka, potrafi równocześnie wzruszać i irytować swoimi złośliwymi psotami. Jest wyjątkowo dojrzały. Nawet próbuje zarabiać jako pucybut czy przyboczny...

W świecie cierpienia i wyobraźni…

Zézé. Niezwykle wrażliwy 5-letni chłopiec, mający piątkę rodzeństwa. Żyjący w biednej rodzinie, w której ojciec nie może znaleźć pracy. Zatapiający się w swój własny świat wyobraźni i mający za przyjaciela drzewko pomarańczowe. Chłopiec, który, jak to chłopcy, czasem coś spsoci, za co jest dotkliwie karany… Chłopiec, którego jedynym ludzkim przyjacielem staje się pewien Portugalczyk, który zostaje mu przedwcześnie odebrany…

„Moje drzewko pomarańczowe” to niezwykła opowieść dziejąca się w latach 30. XX w. w Brazylii oparta na zdarzeniach autobiograficznych . Przejmująca, wzruszająca do łez, a jednocześnie rozpalająca serce miłością. Miłością do chłopca znanego jedynie z kart książki. Chłopca, który potrzebował jedynie odrobiny uwagi i miłości, by się zmienić. Chłopca, który zbyt wcześnie doświadczył czym jest ból, żal, smutek i poczucie straty. Chłopca, który nie powinien wiedzieć czym jest cierpienie fizyczne. Chłopca, którym był sam autor...

To opowieść o przemocy wobec dziecka. O zbyt szybkim dorastaniu, które wymusiła bieda, wielodzietność rodziny i przeżyte zdarzenia. Relacja Zézé z młodszym bratem Luisem jest niesamowita. To w jaki sposób pięciolatek zajmuje się jedynie o kilka lat młodszym bratem jest wręcz niepojęta. Zézé przywołuje na myśl takiego małego-dorosłego, nie tylko ze względu na niezwykłą dojrzałość z jaką zajmuje się młodszym braciszkiem, ale również poprzez swoją niezwykłą inteligencję. Zézé to chłopiec szczery, bezinteresowny, empatyczny (pierwsza scena, która rozwaliła mnie emocjonalnie to scena w szkole, gdy Zézé rozmawia ze swoją nauczycielką). Po prostu dziecko o złotym sercu, które od czasu do czasu nabiera ochoty na psoty i figle…

To również opowieść o czerpaniu pociechy z zatapiania się w świat wyobraźni...

W książce tej pojawia się sporo rozważań religijno-filozoficznych, co nie każdemu czytelnikowi przypadnie do gustu. Niemniej rozważania te dodają ogromu wartości tej opowieści.

Powieść docelowo kierowana jest do dzieci. Ja, po raz pierwszy, czytałam ją mając 15 lat. Re-read zrobiłam po 15 latach. I, osobiście, jednak nie dałabym jej do czytania dziecku. Bardziej dedykowałabym ją dla nastolatków/dorosłych. Wszystko zależy od dojrzałości emocjonalnej dziecka, jednak moim zdaniem ładunek emocjonalny jaki ze sobą niesie ta historia jest zbyt duży dla dziecka...

Cały wachlarz emocji podczas lektury gwarantowany.

Gorąco polecam!

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

W świecie cierpienia i wyobraźni…

Zézé. Niezwykle wrażliwy 5-letni chłopiec, mający piątkę rodzeństwa. Żyjący w biednej rodzinie, w której ojciec nie może znaleźć pracy. Zatapiający się w swój własny świat wyobraźni i mający za przyjaciela drzewko pomarańczowe. Chłopiec, który, jak to chłopcy, czasem coś spsoci, za co jest dotkliwie karany… Chłopiec, którego jedynym...

Moje drzewko pomarańcze to opowieść napisana z perspektywy małego chłopca, dziecka, które doświadcza wielu trudności. Głównemu bohaterowi bardzo brakuje miłości, jaką powinien dostać od swojej rodziny, a przede wszystkim od rodziców. Wiem, że takie były czasy, ale w książce chłopiec doświadcza zdecydowanie więcej przemocy fizycznej i psychicznej, zamiast czułości i dobra. Główny bohater jest rezolutny, obrotny, można by wręcz powiedzieć, że w jakimś tam stopniu, odrobinę sam siebie wychowuje, jednak nie jest to wcale dla niego dobre, a tego raptem pięciolatka można tak naprawdę przyrównać do dziecka ulicy. W książce mamy jednak także dobre momenty, bo chłopiec poznaje kogoś, kto decyduje się go pokochać i zostać dla niego prawdziwym rodzicem. Opowieść kończy się tragedią, która wywołuje załamanie i depresję u małego Zézé. Ta część książki wręcz sprawiła mi ból, wywołała smutek, sprawiła, że człowiek z całego serca chciał tego małego chłopca przytulić, objąć i obronić przed okrutnym światem. Całość napisana jest rewelacyjnie, dobrze się ją czyta, wywołuje emocje. To jedna z lepszych książek, z jakimi w życiu miałam do czynienia.

Moje drzewko pomarańcze to opowieść napisana z perspektywy małego chłopca, dziecka, które doświadcza wielu trudności. Głównemu bohaterowi bardzo brakuje miłości, jaką powinien dostać od swojej rodziny, a przede wszystkim od rodziców. Wiem, że takie były czasy, ale w książce chłopiec doświadcza zdecydowanie więcej przemocy fizycznej i psychicznej, zamiast czułości i dobra....