Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[współpraca recenzencka] z wydawnictwem @moondrive.books

Ta część była zdecydowanie lepsza od poprzedniej. 🖤 Jeżeli podobało wam się „gdyby był ze mną” to „gdybym wyznał jej prawdę” was zachwyci. 🫶🏼
Pierwsza część mimo moich narzekań wciągnęła mnie i złamała mi serce, ale to, co z nim zrobiła ta część… 😩
Książka podzielona jest na trzy części, a dokładniej trzy perspektywy. Mamy początek z perspektywy Finniego, środek z przeżyciami Jacka i na zakończenie historię opowiedzianą przez Autumn.
Moje emocje i odczucia podczas czytania przypominały parabolę zakrzywioną do góry. Historia Finniego budowała napięcie i przy okazji wyjaśniała pewne kwestie, które potrzebowały uzupełnienia w poprzedniej części. W chwili gdy „część Finniego” się kończyła, miałam już łzy w oczach i gulę w gardle, ale początek historii Jacka rozwalił mnie na łopatki. Jego fragment był najlepszym momentem w tej książce. Nie pamiętam kiedy ostatnio tak płakałam podczas czytania. Emocje, jakie on przeżywał i sposób jego myślenia był tak realistyczny… od razu potrafiłam odnaleźć podobieństwo w procesie myślowym, jaki przebiegał podczas jego żałoby i tego, jakie ja miałam myśli właśnie w momencie przeżywania żałoby. Pokazuje to, jak autorka potrafiła odzwierciedlić to druzgocące uczucie nagłej utraty bliskiej osoby i chęć obwiniania wszystkich i wszystkiego dookoła.
Jeśli chodzi o fragment z Autum, tutaj również parę razy się wzruszyłam. Jedną, najważniejszą rzeczą, jaką muszę tu powiedzieć, jest to, że Autumn chyba w końcu dorosła. W pierwszej części wydawała mi się niezwykle dziecinna i irytująca, a tutaj była zmuszona do przemiany. Nadal będzie musiała przejść trudną drogę w swojej żałobie, ale dar, jakim jest właśnie dziecko jej i Finniego pomoże się jej z tym uporać. 🤍

Książka trudna i smutna, ale potrzebna. Teraz historia jest pełniejsza i bardziej mnie satysfakcjonuje jej zakończenie. Był to rollercoaster emocji, ale nie żałuję. Poczułam swego rodzaju oczyszczenie przy czytaniu fragmentu z Jackiem 🖤

[współpraca recenzencka] z wydawnictwem @moondrive.books

Ta część była zdecydowanie lepsza od poprzedniej. 🖤 Jeżeli podobało wam się „gdyby był ze mną” to „gdybym wyznał jej prawdę” was zachwyci. 🫶🏼
Pierwsza część mimo moich narzekań wciągnęła mnie i złamała mi serce, ale to, co z nim zrobiła ta część… 😩
Książka podzielona jest na trzy części, a dokładniej trzy...

Głównym wątkiem w Bezsilnej było właśnie enemies to lovers i bardzo bardzo długi “slow burn”. Przynajmniej ja to tak odczułam. Domyślam się, że w centrum uwagi miał być Turniej, kwestia Rebelii, oraz mocy, jakimi władają obywatele królestwa. Jednakże wydaje mi się, że te wątki przez pierwszą część książki były na drugim planie i na przód wychodziła relacja Paedyn i Kaia (bardzo możliwe, że po prostu ja tylko tak to odbierałam, bo akurat na takim wątku mi zależało w tym momencie😁).
Widziałam, że wiele osób zarzuca autorce to, że za mocno inspirowała się Igrzyskami Śmierci, Szklanym Tronem i innymi książkami dystopijnymi, czy fantasy. Fakt, da się zauważyć, w niektórych momentach mocną inspirację, ale dla mnie to nie stanowiło żadnego problemu. Bardzo dobrze się bawiłam🫶🏼
Chciałam przeczytać fajną, wciągającą książkę romantasy z wątkiem enemies to lovers, gdzie aż widać i czuć iskry napięcia między bohaterami i taką książką była dla mnie Bezsilna. Co prawda myślę, że tutaj w kwestii Kaia nie był to wątek enemies to lovers 😉

Przez pierwszą połowę książki zachwycałam się napięciem między Paedyn a Kaiem. Jest on bezwstydnym flirciarzem i kupił mnie swoimi tekstami. Uwielbiam ich relację i to jak się ona rozwija. Podobało mi się, że książka pokazuje nam perspektywy obojgu bohaterów. 🖤Dodatkowo sam wątek posiadanych mocy przez bohaterów, lub właśnie ich brak również uważam za ciekawy i bardzo podobało mi się tutaj odwrócenie ról u głównej bohaterki, gdzie nie była wszechpotężną boginią, tylko zwyczajnym człowiekiem, który polega na swoim sprycie i treningu.

Bardzo jestem ciekawa następnej części. Końcówka zostawiła mnie w olbrzymim napięciu i już odliczam do premiery Reckless, bo zamówię od razu jak pojawi się na zagranicznych półkach (nie wytrzymam do polskiego wydania).

Chcecie wątku slow burn w romantasy? Albo chcecie poczytać pełne napięcia enemies to lovers, w którym pada to cudowne zdanie “Kto ci to zrobił”? Oto książka dla was 🫶🏼

Głównym wątkiem w Bezsilnej było właśnie enemies to lovers i bardzo bardzo długi “slow burn”. Przynajmniej ja to tak odczułam. Domyślam się, że w centrum uwagi miał być Turniej, kwestia Rebelii, oraz mocy, jakimi władają obywatele królestwa. Jednakże wydaje mi się, że te wątki przez pierwszą część książki były na drugim planie i na przód wychodziła relacja Paedyn i Kaia...

Przed zakupem tej książki widziałam naprawdę dużo pozytywnych opinii na jej temat i szczerze przyznam, że się nie zawiodłam Styl pisania Zafóna mnie zachwycił.

Ta historia była niesamowicie intrygująca. W niektórych momentach naprawdę mocno odczuwałam grozę, jaka towarzyszyła bohaterom. Muszę przyznać, że nawet się lekko bałam. 🫣
Czasami wydawało mi się, że czuję ten dziwny odór, albo że słyszę głosy, które właśnie oni słyszeli albo czuli.

Kocham Hiszpanię i tutaj Carlos dosłownie przetransportował mnie do pięknych okolic Barcelony, widziałam te urokliwe uliczki i zachwycające budowle.
Była to krótka powieść, ale zawierała to co powinna, żebym się wciągnęła. Był mrok, tajemnica, młodzieńcze zauroczenie i strata (co nie ukrywam, troszkę mnie wzruszyło).

Czytałam ją akurat w czasie Halloween i był to idealny moment na leciutką książkę z grozą.
Polecam ją szczególnie na jesienne wieczory, naprawdę wprowadza niesamowity klimat

Przed zakupem tej książki widziałam naprawdę dużo pozytywnych opinii na jej temat i szczerze przyznam, że się nie zawiodłam Styl pisania Zafóna mnie zachwycił.

Ta historia była niesamowicie intrygująca. W niektórych momentach naprawdę mocno odczuwałam grozę, jaka towarzyszyła bohaterom. Muszę przyznać, że nawet się lekko bałam. 🫣
Czasami wydawało mi się, że czuję ten...

„To zadziwiające, co ludzie potrafią zrobić w sekrecie, kiedy inni nie widzą ich zachowania.”

Kocham Piratów z Karaibów i Jacka Sparrowa 🩵 dlatego potrzebowałam fajnej książki o piratach 😅 i trafiłam właśnie na Córkę Króla Piratów.
Bardzo przyjemnie i szybko mi się to czytało. Mocno polubiłam główną bohaterkę i oczywiście pierwszego oficera Ridena 👀

Fabuła mnie niesamowicie wciągnęła i na pewno sięgnę po następną część tej trylogii ⚔️🧜🏻

Podobał mi się klimat przedstawiony w tej książce, przez chwilę naprawdę czułam się, jakbym oglądała Piratów z Karaibów i na skórze czułam morską bryzę.

Fajne było również to, że autorka nie ujawniała od razu wszystkich sekretów bohaterki. Niby się domyślamy, ale o wszystkim dowiadujemy się z biegiem czasu.
Naprawdę pozytywnie się zaskoczyłam, bo widziałam różne opinie, ale jak dla mnie bomba 💣

Jestem bardzo ciekawa jak rozwinie się relacja Alosy i Ridena 🤍 i co dalej czeka bohaterów ✨

„To zadziwiające, co ludzie potrafią zrobić w sekrecie, kiedy inni nie widzą ich zachowania.”

Kocham Piratów z Karaibów i Jacka Sparrowa 🩵 dlatego potrzebowałam fajnej książki o piratach 😅 i trafiłam właśnie na Córkę Króla Piratów.
Bardzo przyjemnie i szybko mi się to czytało. Mocno polubiłam główną bohaterkę i oczywiście pierwszego oficera Ridena 👀

Fabuła mnie...

Relacja Evangeline i Jacksa przeżywa swoje wzloty i upadki, ale koniec końców bardzo się umacnia.
W tej części dowiadujemy się wielu ciekawych informacji na temat Jacksa i jego przyjaciół, przez co trochę bardziej rozumiemy jego postępowanie. Zakochałam się w nim na maksa 🥹 i było mi go tak szkoda 😭

Przez całą lekturę buzowały we mnie takie emocje, że nie potrafię tego nawet ubrać w słowa. Nawet teraz przeglądając swoje adnotacje ściska mnie serce ♥️

Evangeline również przeszła przez rollercoaster emocji. Jej serce było łamane, zaufanie naginane, a jej silna nadzieja na „życie długo i szczęśliwie” powoli zanikała.

Moje serce było tak często łamane w tej części, że aż jestem w szoku. Jednak najbardziej bolała sama końcówka 💔 i moment EvaJacksa w the Hollow 🥺🤍

Nie jestem w stanie nawet wspominać tego i myśleć o tym co wydarzyło się przy Valory Arch 😶

Ta historia stanie się moim Roman Empire, jestem tego w 100% pewna 🫶🏼

Zostałam tutaj skrzywdzona, moje serce pokiereszowane i niczego nie żałuję…

Jeżeli ktoś z was jeszcze tego nie czytał… błagam zróbcie to 🥹♥️

𝐼 𝒽𝓊𝓇𝓉 𝑒𝓋𝑒𝓇𝓎𝑜𝓃𝑒, 𝐿𝒾𝓉𝓉𝓁𝑒 𝐹𝑜𝓍. 𝐵𝓊𝓉 𝓎𝑜𝓊 𝒽𝒶𝓋𝑒 𝓉𝑜 𝒷𝑒 𝒶𝓁𝒾𝓋𝑒 𝓉𝑜 𝒽𝒶𝓉𝑒 𝓂𝑒. 𝐼 𝒹𝑜 𝓃𝑜𝓉 𝓌𝒶𝓃𝓉 𝓎𝑜𝓊 𝒹𝑒𝒶𝒹, 𝒶𝓃𝒹 𝐼’𝓁𝓁 𝓀𝒾𝓁𝓁 𝒶𝓃𝓎𝑜𝓃𝑒 𝓌𝒽𝑜 𝓉𝓇𝒾𝑒𝓈.

Relacja Evangeline i Jacksa przeżywa swoje wzloty i upadki, ale koniec końców bardzo się umacnia.
W tej części dowiadujemy się wielu ciekawych informacji na temat Jacksa i jego przyjaciół, przez co trochę bardziej rozumiemy jego postępowanie. Zakochałam się w nim na maksa 🥹 i było mi go tak szkoda 😭

Przez całą lekturę buzowały we mnie takie emocje, że nie potrafię tego...

Ta część pozostawiła mnie z dużym niedosytem i wieloma pytaniami. Dlatego chyba jej nie ocenię, bo nie dałabym jej 5, ale z drugiej strony nie chcę jej dawać niższej oceny 🥲

I need answers….

Już dawno nie czułam tak dużej pogardy i złości na jakąś postać, jak tutaj na Apolla 😬 Chyba podobnie miałam przy Dainie w zeszłym roku, jak czytałam Fourth Wing 🙄
Odczuwałam u niego mocny Tamlin vibes 🥲 (jak ktoś jest zaznajomiony z ACOTAR to wie, o czym mówię).
Tak strasznie się męczyłam, czytając rozdziały z jego perspektywy i miałam ochotę wyrzucić książkę przez okno.

Bardzo mnie ucieszyło, że mamy tutaj również perspektywę Jacksa, ale było jej tak mało 😭😭😭
W ogóle rozpaczałam, że Jacks pojawił się tak późno…

Jeżeli miałabym powiedzieć, jakie uczucie najczęściej towarzyszyło mi przy czytaniu tej części, to byłaby to frustracja.

Zachowanie Jacksa było w kilku momentach tak irracjonalne i niepodobne do jego zazwyczaj sprytnego i przemyślanego działania, że miałam ochotę nim potrząsnąć parę razy. Ale chyba nie mogę go winić, biedny po prostu się zakochał.

Nie mam nic do zarzucenia Evangeline. Była ofiarą, ale i tak udało jej się przezwyciężyć trudności. Była naprawdę silna i zdeterminowana, a jej nadzieja na happily ever after nie zgasła 🥺🖤

Zakończenie było cudowne i wzruszające, ale nadal uważam, że zostawiło wiele pytań, a mało odpowiedzi.
Np.
-Co się podziało później z LaLą i Castorem? Ponieważ wyczułam między nimi chemię...
-Dlaczego Jacks ciągle jadł te jabłka, a później już nie musiał? (widziałam kilka możliwych odpowiedzi w internecie, ale i tak wolałabym się o tym dowiedzieć w książce)
-DLACZEGO EVANGELINE NIE UMARŁA JAK POCAŁOWAŁA JACKSA??
-Na czym w końcu polegała klątwa Jacksa? Mam wrażenie, że zostało to bardzo pobieżnie wyjaśnione
-Gdzie jest Luc i co się z nim dzieje? Trochę go polubiłam w drugiej części mimo wszystko i chciałabym wiedzieć, czy nic mu się nie stało i co się z nim dzieje
-Co Valorowie zamierzają zrobić??
-No i co się stało z Aurorą, czy ktoś jej w końcu skopał tyłek?

To tylko kilka pytań, ale mogłabym wymyślać jeszcze więcej. Mam taką wewnętrzną nadzieję, że Stephanie Garber ma dla nas jakąś niespodziankę w postaci bonusowej książki do tej historii 😭

Mimo mieszanych odczuć co do ostatniej części tej trylogii nadal jestem oczarowana i zakochana w tej historii 🩷🤍
Na pewno będę do niej wracać z dużym sentymentem ✨

Ta część pozostawiła mnie z dużym niedosytem i wieloma pytaniami. Dlatego chyba jej nie ocenię, bo nie dałabym jej 5, ale z drugiej strony nie chcę jej dawać niższej oceny 🥲

I need answers….

Już dawno nie czułam tak dużej pogardy i złości na jakąś postać, jak tutaj na Apolla 😬 Chyba podobnie miałam przy Dainie w zeszłym roku, jak czytałam Fourth Wing 🙄
Odczuwałam u niego...