Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jestem największą fanką polskiej fantastyki. Oprócz opowiadań książkowy „Wiedźmin” jakoś szczególnie mi nie podszedł, do wielu innych popularnych autorów zraziły mnie recenzje i tak naprawdę znam i uwielbiam tylko twórczość Marty Kisiel. Po przeczytaniu wielu pozytywnych recenzji „Czterdzieści i cztery” postanowiłam jednak dać szansę temu gatunkowi i zobaczyć czy książka faktycznie zasługuje na tyle pochwał i czy warto może poszukać i przekonać się do innych polskich pisarzy fantasy.

Nie będzie to długi wywód, ale zbiór luźnych myśli, bo książkę skończyłam już jakiś czas temu, jednak brak wolnego czasu skutecznie powstrzymywał mnie od pisania, a myślę, że zasługuję ona na kilka pochwalnych zdań.

Na największą uwagę zasługuje stworzony przez Piskorskiego świat. Nie jestem żadną znawczynią steampunku jednak przeczytałam w życiu kilka powieści z tego gatunku i da się zauważyć, kiedy autorowi brakuje na niego pomysłu. Na szczęście nie jest tak w tym przypadku. Równoległe światy i wszystko, co z nimi związane, wyszły bardzo dobrze i interesująco, ani przez moment nie wątpiłam w tę wizję.
Bardzo podobało mi się też to, w jaki sposób autor połączył wydarzenia historyczne z fabułą. Wyszło to bardzo naturalnie i ani razu nie miałam wrażenia, że coś jest wciśnięte na siłę, byleby tylko dorzucić kolejne nawiązanie.
Jednak jednym z elementów, dla których tak bardzo lubię steampunk jest wplatanie w fabułę postaci historycznych. Miło było zobaczyć tym razem trochę polskich postaci takich jak np. Juliusz Słowacki, ponieważ często przynajmniej część tych osób się powtarza, i taki dodatek ciekawie urozmaicił ich grono. Postacie stworzone wyłącznie na potrzeby książki również dawały rade, chociaż żadna z nich nie wyróżniała się jakoś specjalnie.

„Czterdzieści i cztery” nie ma jak dla mnie większych wad, ma jednak kilka elementów, które mogłyby wypaść lepiej.
Jednym z nich jest sama końcówka. Miałam wrażenie, że pod koniec akcja zbyt przyśpieszyła i nie zaszkodziłoby jej kilkadziesiąt stron więcej. Zdarzyły się może też z raz czy dwa zbyt duże zbiegi okoliczności, żeby można było w nie uwierzyć. Całość była skupiona na świecie przedstawionym, co jak dla mnie przyćmiło bohaterów. Oczywiście jestem pod wrażeniem całości, szkoda tylko, że nie miałam okazji bardziej przywiązać się do postaci. Dodatkowo minął już ponad miesiąc, odkąd skończyłam tę powieść i mimo tego, że bardzo dobrze ją wspominam, to nie zapadła mi jakoś głęboko w pamięć. Nie powiedziałabym jednak, że jest to wada, po prostu kwestia gustu.

Lektura „Czterdzieści i cztery” Krzysztofa Piskorskiego sprawiła, że powoli przekonuję się do polskiej fantastyki. Co prawda małymi krokami, ale to zawsze coś. Na pewno w tym roku sięgnę po inne dzieła autora, ciekawa czy utrzymują one poziom tej powieści, i poszukam innych polskich pisarzy, którzy mam nadzieje pozytywnie mnie zaskoczą.

https://kmelete.blogspot.com/2018/02/czterdziesci-i-cztery-krzysztof.html

Nie jestem największą fanką polskiej fantastyki. Oprócz opowiadań książkowy „Wiedźmin” jakoś szczególnie mi nie podszedł, do wielu innych popularnych autorów zraziły mnie recenzje i tak naprawdę znam i uwielbiam tylko twórczość Marty Kisiel. Po przeczytaniu wielu pozytywnych recenzji „Czterdzieści i cztery” postanowiłam jednak dać szansę temu gatunkowi i zobaczyć czy...

„Winter” jest czwartą i ostatnią częścią Sagi Księżycowej autorstwa Marissy Meyer. Jest też powodem, dla którego mam ochotę jak najszybciej powtórzyć sobie całą serię i przeżyć tę historię od nowa.

Kiedy kilka lat temu, tuż po premierze w Polsce sięgnęłam zachęcona recenzjami po „Cinder” Marissy Meyer nie byłam do końca przekonana czy jest to coś dla mnie. Miałam wtedy powoli dość młodzieżówek, a sam pomysł wydawał mi się dość naiwny i głupi. Jak ja się wtedy myliłam. Pochłonęłam tę powieść w jeden dzień, czego później żałowałam, bo musiałam, nie wiadomo ile, czekać na kontynuacje. Która jak już wyszła, okazała się jeszcze lepsza i sprawiła, że bardziej pokochałam Sagę Księżycową. Później przyszło czekanie na „Cress”… i czekanie...i czekanie… aż się doczekałam, wieści, że wydawnictwo postanowiło nie kontynuować serii. Co trochę złamało mi czytelnicze serduszko, ale zmotywowało do tego, aby następną część przeczytać w oryginale, co też uczyniłam, i się trochę rozczarowałam. Nie była to zła książka, tylko w porównaniu z poprzednimi częściami taka nijaka, mój angielski tez nie był wtedy powalający, co nie pomagało. Z tego powodu odkładałam przeczytanie „Winter”, jak długo się dało, nie chcąc do końca zrujnować sobie wrażenia o serii. Jednak wiadomości o wznowieniu Sagi przez inne wydawnictwo zmotywowało mnie do skończenia tego, co zaczęłam (skoro już wydałam tyle pieniędzy na angielskie wydanie ;).

A więc uzbrojona w znacznie lepszy angielski zaczęłam czytać „Winter” i ponownie się zachwyciłam. Przypomniałam sobie wszystkie powody, dla których kiedyś tak uwielbiałam serię Marissy Meyer. Tak więc po kolei:
Bardzo miło było po raz kolejny spotkać bohaterów z poprzednich części i w końcu poznać zakończenie ich historii. Mimo że mam zastrzeżenia co do nowych postaci to nadal jest to główny powód dla których „Winter” tak bardzo mi się podobała. Postacie są różnorodne, łatwe do polubienia a śledzenie ich losów to sama przyjemność.

Bardzo dobrze wychodzi autorce pisanie dialogów, szczególnie pomiędzy postaciami, które dotąd nie miały wielu scen między sobą, np. Scarlet i Winter, jak i pomiędzy postaciami które dobrze się już znają. Historia została dobrze poprowadzona ani przez moment mi się nie dłużyła (a powieść ma ok. 800 stron).

Wszystkie najważniejsze wątki, zgrabnie się łączyły, a ich zakończenie było satysfakcjonujące. Ponownie udało się autorce w bardzo ciekawy sposób wpleść w swoją powieść znane baśnie. Ponieważ jest to czwarta część Sagi, fabuła nie jest na nich aż tak bardzo oparta (jak np. w Cinder) i skupia się bardziej na oryginalnych wątkach.
„Winter” ma jeszcze jedną bardzo ważną dla mnie zaletę, po prostu dostarczyła mi uczuć. Czyli jednego z największych powodów, dla których w ogóle czytam. Lubię czasami się pomartwić lub powzruszać losami postaci, a ta książka mi tego dostarczyła. I bardzo się z tego ucieszyłam, bo nie zdarza się to tak często, jak bym chciała. Jest w „Winter” kilka takich scen które, chwyciły mnie za serce, i jestem za to bardzo wdzięczna.

Ta historia ma jednak jedną znaczącą wadę.
Jest trochę za mało samej Winter i jej osobnej historii jak na powieść zatytułowaną „Winter”. I niestety widać dysproporcję między rozwojem tytułowej (teoretycznie) głównej bohaterki tej części a pozostałych postaci, które pojawiły się wcześniej. Nie jest ona może bardzo duża, ale mam wrażenie, że nie do końca poznałam Winter, a szkoda, bo uważam, że jest ona bardzo ciekawa. Jacin też wypada dość blado, nie jest to źle skonstruowana postać, po prostu miała za mało czasu, żeby ją lepiej poznać.

Mogłabym się też trochę przyczepić do motywacji Levany, bo, no cóż, nie jest najoryginalniejsza. W przypadku „Winter” zalety jednak przeważają na tyle, że wady nie są tak widoczne i można bez problemu skupić się na dobrej zabawie.

Bałam się, że będę bardzo „Winter” zawiedziona, biorąc pod uwagę to, że byłam odrobinę rozczarowana poprzednią częścią serii. Na szczęście Marissa Meyer mnie nie rozczarowała i dostarczyłam cudowne zakończenie jednej z najlepszych i najciekawszych serii młodzieżowych ostatnich lat, z cudownymi bohaterami, relacjami między nimi i dialogami. Jeżeli ktoś jeszcze nie miał do czynienia z Sagą Księżycową, a ma ochotę na dobrą powieść YA, lub idealny retelling znanych baśni, to z całego serca polecam jak najszybciej po nią sięgnąć.

https://kmelete.blogspot.com/2018/01/princess-winter-is-admired-by-lunar.html

„Winter” jest czwartą i ostatnią częścią Sagi Księżycowej autorstwa Marissy Meyer. Jest też powodem, dla którego mam ochotę jak najszybciej powtórzyć sobie całą serię i przeżyć tę historię od nowa.

Kiedy kilka lat temu, tuż po premierze w Polsce sięgnęłam zachęcona recenzjami po „Cinder” Marissy Meyer nie byłam do końca przekonana czy jest to coś dla mnie. Miałam wtedy...

Jest 27 grudnia i myślę, że mogę bez przeszkód napisać, że „Artemis” Andy'ego Weira okazała się moim największym książkowym rozczarowaniem 2017 roku. Nie sądzę, żebym zdążyła jeszcze przeczytać coś, co zostawi mnie z większym poczuciem zmarnowania potencjału, a żaden autor nie zdąży już mnie aż tak zawieść.

Jak dla mnie „Artemis” ma aż dwa pozytywne aspekty.
Pierwszym z nich jest różnorodność postaci (pod względem płci, wyznania, pochodzenia itp.). Drugim jest pomysł na fabułę i miejsce akcji, który muszę przyznać, był dość ciekawy. Co prawda autor nie wykorzystał drzemiącego w nim potencjału, ale doceniam to, że pomysł był.

Kiedy kilka lat temu przeczytałam „Marsjanina”, byłam nim zachwycona. Wszystko mi się w tej powieści podobało: główny bohater, styl autora i co za tym idzie narracja, te wszystkie naukowe wstawki, humor. Dlatego jest mi bardzo smutno, gdy muszę napisać, że wszystkie te aspekty, które mnie tak zachwyciły w Marsjaninie, w „Artemis” w ogóle nie działały. I może nie powinnam tak bardzo porównywać tej powieści do debiutu autora, ale samo się to narzuca. A więc po kolei:

Główna bohaterka, Jazz.
Ojej.
Lubię, kiedy bohaterowie książek, które czytam, nie są czarno biało. Naprawdę lubię. Dlatego tak uwielbiam np. Niecnych Dżentelmenów Scotta Lyncha. Ale o jejku jaka ta postać była irytująca. Tutaj muszę ostrzec o małych spojlerach, dla tych, dla których typ postaci i jej charakter mogą być spoilerem. Muszę po prostu napisać o niektórych aspektach Jazz, żeby dobrze oddać to, jak bardzo jest ona irytująca. Po pierwsze niczego się nie uczy. Nie wyciąga żadnych wniosków. Nic a nic. Do tego wszystko uchodzi jej na sucho. Nie ponosi żadnych poważniejszych konsekwencji. A fabuła mi świadkiem-powinna. Wydaje mi się, że autor chciał, żeby była to postać zadziorna, zuchwała i pyskata, ale w taki sposób, żeby dało się ją łatwo polubić. I cóż, pojawiają się momenty, w których tak jest, ale jednak przeważają te, w których to kompletnie nie wyszło. Inni bohaterowie niestety też wypadli dość nijako a ich relacje z Jazz często wydawały mi się dość dziwne i niedopracowane.
Opisy naukowe tym razem nudziły. Po prostu. Nie wiem, dlaczego w Marsjaninie to zadziałało a tutaj nie. Może po prostu było ich za dużo, a może byłam tak znudzona tym, co się dzieje, że były one gwoździem do trumny mojej chęci przeczytania tej książki.
Humor. Tym razem coś nie zadziałało. Nawet jeżeli pojawiły sie dobre dowcipy to zniknęły one pod warstwą nieśmiesznych i nietrafionych żartów.
Wszystkie te wady, o których pisałam, spowodowały, że „Artemis” czytało mi sie bardzo źle i niechętnie. Fabuła mnie kompletnie nie wciągnęła pewnie dlatego, że od pewnego momentu, zamiast kibicować Jazz, miałam ochotę ją ukatrupić, żeby tylko książka skończyła się szybciej.

„Artemis” była powieścią, na którą bardzo czekałam i co do której miałam bardzo wysokie oczekiwania, pewnie dlatego zawód nią jest jeszcze większy niż gdyby była to książka, po którą sięgnęłam przypadkowo. Nie jest to może książka zła, jest tylko bardzo nijaka, szczególnie jeśli porówna się ją z „Marsjaninem". Nie skreślam Andy'ego Weira całkowicie z listy autorów, których książki będę czytać, ale stracił on u mnie kredyt zaufania i jeśli następna jego książka (o ile wyjdzie) okaże się tak samo słaba, to będę się musiała bardzo zastanowić nad tym, czy „Marsjanin" nie był tylko szczęśliwym jednorazowym sukcesem.

https://kmelete.blogspot.com/2017/12/artemis-czyli-najwieksze-ksiazkowe.html

Jest 27 grudnia i myślę, że mogę bez przeszkód napisać, że „Artemis” Andy'ego Weira okazała się moim największym książkowym rozczarowaniem 2017 roku. Nie sądzę, żebym zdążyła jeszcze przeczytać coś, co zostawi mnie z większym poczuciem zmarnowania potencjału, a żaden autor nie zdąży już mnie aż tak zawieść.

Jak dla mnie „Artemis” ma aż dwa pozytywne aspekty.
Pierwszym z...

Po miesiącach czytania prawie samej fantastyki i kryminałów zapragnęłam jakiejś odmiany i w końcu udało mi się sięgnąć po „Dziwne losy Jane Eyre". I muszę przyznać, że najsłynniejsza powieść Charlotte Brontë, zdecydowanie zbyt długo stała nieprzeczytane na mojej półce.

Całkowicie rozumiem już, dlaczego książka ta stała się klasyką i wiem, że nie jestem stanie napisać o niej nic oryginalnego i nowego, dlatego pewnie powtórzę słowa, które zostały już napisane wielokrotnie.
Styl Charlotte Brontë jest cudowny, chociaż dla osób, które nie przepadają za rozwleczonymi opisami, może być odrobinę męczący. Ja byłam nimi zachwycona, świetnie budowały nastrój i pozwalały mi całkowicie wkręcić się w opowieść.

Główna bohaterka Jane Eyre jest bardzo sympatyczna, umie sobie radzić i nie boi się wyrażać swojego zdania i brać losu w swoje ręce. Mimo że Rochester miejscami bardzo mnie irytował, to muszę przyznać, że jest on dość ciekawą postacią. Zaskoczyło mnie to, jak wyglądała ich relacja, bo spodziewałam się czegoś zbliżonego do powieści Jane Austen, ale chyba powinnam wziąć poprawkę na różnice czasów, w których te powieści się rozgrywały.
Sama historia również bardzo dobrze się sprawdziła. Losy Jane faktycznie bywały chwilami dość dziwne, do tego stopnia, że musiałam pod koniec przymknąć oko na kilka scen, bo jeśli dłużej bym się nad nimi zastanowiła, to doszłaby do wniosku, że wypadały dość kiczowato. Ale to pewnie kwestia czasów, w których powstały.
Muszę też wspomnieć o wydaniu „Jane Eyre”, które posiadam. Pochodzi ono z serii Angielski Ogród, którą kilka lat temu wydawało wydawnictwo Świat Książki i jest absolutnie przepiękne. Motyw kwiatowy, dobór kolorów, obwoluta, i wstążkowa zakładka, to wszystko składa się na wydanie idealne. W ogóle cała ta seria wygląda przepięknie, uwielbiam patrzeć na grzbiety tych powieści ułożonych razem, szkoda, że nie wyszło w niej więcej pozycji.

Istnieje jednak jeden duży minus. Tłumaczenie imion.
Nie jest to może, aż tak irytujące, jak w tłumaczeniach powieści Jane Austen, gdzie za każdym razem, gdy czytam „Dumę i uprzedzenie”, już automatycznie tłumaczę sobie Elżbietę na Elizabeth, jednocześnie zastanawiając się, dlaczego nie zostawili oryginału, skoro zdrobniale nadal nazywają ją Lizzy.
W przypadku „Jane Eyre” jest na odwrót. Jane pozostała Jane, ale niestety zdrobnieniem jej imienia jest Żanetka. I nie wiem, czy da się ująć w słowa to, w jak bardzo psuło mi to klimat, wytrącało z czytania, irytowało i sprawiało, że miałam ochotę rzucić książką. Tak mnie to zdenerwowało, że aż sprawdziłam, jak to zdrobnienie brzmiało w oryginale i brzmi ono Janet. Więc czemu ktoś to przetłumaczył? Może jest jakieś racjonalne wytłumaczenie, ale jakkolwiek by ono nie brzmiało, nie zmniejszy to mojego zirytowania.

Nie spodziewałam się, że będę zaskoczona „Dziwnymi losami Jane Eyre”, biorąc pod uwagę, że od lat znałam rozwiązanie głównej tajemnicy. Jestem dzięki temu bardzo zadowolona, z lektury i nie mogę się doczekać, aż sięgnę po inne powieści autorki (szczególnie po „Profesora”).


https://kmelete.blogspot.com/2017/12/dziwne-losy-jane-eyre-charlotte-bronte.html

Po miesiącach czytania prawie samej fantastyki i kryminałów zapragnęłam jakiejś odmiany i w końcu udało mi się sięgnąć po „Dziwne losy Jane Eyre". I muszę przyznać, że najsłynniejsza powieść Charlotte Brontë, zdecydowanie zbyt długo stała nieprzeczytane na mojej półce.

Całkowicie rozumiem już, dlaczego książka ta stała się klasyką i wiem, że nie jestem stanie napisać o...

W końcu!
Po prawie trzech latach czekania dostałam w swoje ręce, jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie kontynuacji książkowych, czyli "Dawcę Przysięgi I", trzecią część Archiwum Burzowego Światła. A przynajmniej pierwszą jej połowę, bo niestety wydawnictwo zdecydowała się podzielić całość na dwa tomy. Dlatego też trochę ciężko jest mi pisać o połowie książki, bo być może po lekturze całości całkowicie zmienię zdanie np. co do poszczególnych wątków.

Kilka rzeczy do odhaczenia na początku: styl autora jak zwykle sprawie, że powieść czyta się bardzo szybko i przyjemnie, system magiczny to złoto, a sama opowieść też nie zawodzi. Do tego minęło sporo czasu, odkąd przeczytałam Słowa Światłości i nie za bardzo pamiętałam szczegóły dotyczące fabuły, na szczęście Sandersonowi udało się przemycić małe przypominajki, tak by nie wyglądały one na niepotrzebne ekspozycje.
Jak to zwykle u autora bywa poszczególne wątki bardzo dobrze się ze sobą przeplatały jednocześnie składając się w spójną całość. Jest ich na tyle dużo, żeby każdy znalazł historię która zaciekawi go najbardziej, ale nie aż tyle żeby pogubić się w fabule.
Jeśli chodzi o wątki poszczególnych postaci, to jak zwykle najbardziej podobał mi się ten dotyczący Kaladina. Bardzo podoba mi się to, jak dotychczas rozwijała się jego historia i to, w jakim kierunku zmierza w tym tomie. Plus, jego relacja z Syl to zdecydowanie najzabawniejsza część "Dawcy Przysięgi I". Miałam niestety wrażenie, że rozdziałów z jego perspektywy jest o wiele mniej niż poprzednio, oby w drugiej części powieści się to zmieniło.
Na drugim miejscu w moim rankingu najciekawszych wątków, ex aequo znajdują się te dotyczące Shallan i Renarina. Pamiętam, że Shallan w którymś z poprzednich tomów bardzo mnie irytowała, ale na szczęście to uczucie należy do przeszłości. Nie chcę przez przypadek niczego zaspojlerować napiszę więc tylko, że jestem naprawdę zadowolona tym, w jakim kierunku idzie jej wątek, a szczególnie jak wykorzystuje bycie Świetlistą. Co do Renarina to udało się autorowi ciekawie opisać jego próby odnalezienia się w całkowicie nowej sytuacji i znalezienia swojego miejsca.
Nie mogę nie napisać kilku słów o Dalinarze. Myślę, że bardzo dobrze zrobiło postaci dodanie rozdziałów opowiadających o jego przeszłości, co pozwoliło zobaczyć ją z zupełnie innej strony. Dalinar zawsze był dla mnie jednym z najnudniejszych bohaterów, więc pozwoliło mi to zainteresować się jego historią odrobinę bardziej niż zwykle.
Kończąc wątek postaci, muszę przyznać, że najbardziej zawiodła mnie Jasnah, co do której miałam bardzo wysokie oczekiwania. Może to przez to, że było jej tak mało, wypadła bardzo nijako i tak bez wyrazu.

Mój największy problem z "Dawca Przysięgi I" dotyczy tego, w jaki sposób został wydany. Nie mam nawet nic przeciwko podzieleniu książki na dwie części, bardziej przeszkadza mi ilość miesięcy, jaka jest między premierą pierwszej i drugiej połowy. Wolałabym, żeby obie premiery były bliżej siebie nawet kosztem tego, że dostałabym je później. Im bardziej zbliżałam się do końca, tym bardziej odczuwałam to, że tak naprawdę czytam tylko połowę całej historii. Odbiło się to na tym, w jaki sposób odebrałam historie niektórych postaci, o czym pisałam wyżej.
Brakowało mi również jakiegokolwiek punktu kulminacyjnego. Bo, jasne końcówka trzymała mnie w napięciu, ale to jednak nie jest to samo szczególnie ze świadomością, że to nie miało się w tym momencie skończyć.

„Dawca Przysięgi I” w dużej mierze okazał się tym, czym myślałam, że będzie. Zawiła fabuła, cudowny świat i system magiczny oraz ciekawe i zróżnicowane postacie, to już chyba standard, jeśli chodzi o powieści Brandona Sandersona. Podczas lektury przypomniałam sobie, dlaczego tak bardzo lubię tę serię i przez cały czas miałam ochotę sięgnąć po dwie pierwsze części i sobie je powtórzyć, przynajmniej rozdziały z moimi ulubionymi postaciami. Szkoda tylko, że na wydanie drugiego tomu po polsku trzeba tyle czekać, pewnie prędzej czy później skuszę się na wydanie angielskie, ale jak na razie gdy patrzę na cenę oryginału, to mój portfel płacze.


https://kmelete.blogspot.com/2017/12/dawca-przysiegi-i-brandon-sanderson.html

W końcu!
Po prawie trzech latach czekania dostałam w swoje ręce, jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie kontynuacji książkowych, czyli "Dawcę Przysięgi I", trzecią część Archiwum Burzowego Światła. A przynajmniej pierwszą jej połowę, bo niestety wydawnictwo zdecydowała się podzielić całość na dwa tomy. Dlatego też trochę ciężko jest mi pisać o połowie książki, bo...

Mam wrażenie, że powoli kończy mi się lista dobrych kryminałów Agathy Christie, których jeszcze nie przeczytałam, ponieważ kilka jej ostatnich powieści, po które przyszło mi sięgnąć, okazały się dość... specyficzne. Nie inaczej było z „Wielką Czwórką”, która zapowiadała się jako kolejna z typowych książek autorki, do tego ze wczesnego okresu, co bardzo mnie ucieszyło, ale niestety wyszło, jak wyszło.

Zacznę jednak od tego, co mi się w powieści podobało.
Bardzo się ucieszyłam, gdy zobaczyłam, że narracje prowadzi tym razem Kapitan Hastings. Od dawna nie czytałam żadnego kryminału z jego udziałem i miło było do tego wrócić. Styl Christie oczywiście jak zawsze był dużym plusem. Do tego akcja powieści biegła bardzo żwawo, a sam pomysł na fabułę był też dość ciekawy, tylko niestety nie do końca się sprawdził.
Przez większość książki miałam wrażenie, że czytam nie kryminał a bardziej powieść szpiegowską (co niestety od razu przywiodło mi na myśl „Pasażera do Frankfurtu”, czyli najgorszą książkę Christie, którą przyszło mi przeczytać). W ciągu niecałych 200 stron zdążyły pojawić się m.in.: zasadzki, tajemnicza broń biologiczna?, ukryta w górze tajemnicza kryjówka, porwanie głównego bohatera. I wiele więcej. Może to wynikać z faktu, że powieść ta pierwotnie była opowiadaniami publikowanymi w jednej z gazet. I kto wie, może w takiej formie się to sprawdzało, jednak zupełnie nie działa jako pełnoprawna powieść. Samo zakończenie zaś wydawało się bardzo niedopasowane i nijakie.
Jednak największą wadą Wielkiej Czwórki okazała się jej przewidywalność. Mimo że zdarzyło mi się kilka razy odgadnąć zakończenie innych kryminałów autorki, to nigdy żaden z nich nie wydawał mi się tak prosty. Jak tylko kolejna z mini historii się zaczynała, od razu wiedziałam, jak się skończy i nie powiem, odebrało mi to część przyjemności z czytania.

Wielka Czwórka nie jest najlepszym kryminałem Agathy Christie, ale nie jest też to na szczęście następny „Pasażer do Frankfurtu”, bo w przeciwieństwie do niego wiedziałam przez cały czas, co się dzieje. Sama historia, czy historie nie zapadły mi w pamięć, za to myślę, że zapamiętam tę książkę jako jedno z dziwniejszych i nietypowych dzieł autorki. Jeśli ktoś jest wielkim fanem Christie, może zerknąć i przekonać się jak wychodzą jej rzeczy bardziej szpiegowskie, ale jeżeli ktoś nie miał wcześniej styczności z autorką, to zdecydowanie poleciłabym sięgnąć po jedną z jej lepszych powieści (a jest z czego wybierać).


https://kmelete.blogspot.com/2017/12/wielka-czworka-agatha-christie.html

Mam wrażenie, że powoli kończy mi się lista dobrych kryminałów Agathy Christie, których jeszcze nie przeczytałam, ponieważ kilka jej ostatnich powieści, po które przyszło mi sięgnąć, okazały się dość... specyficzne. Nie inaczej było z „Wielką Czwórką”, która zapowiadała się jako kolejna z typowych książek autorki, do tego ze wczesnego okresu, co bardzo mnie ucieszyło, ale...

Od wielu lat jestem wielką fanką twórczości Ricka Riordana i dlatego zawsze staram się czytać jego książki, jak najszybciej się da. Nie inaczej było ze „Statkiem umarłych”, czyli ostatnią częścią serii o przygodach Magnusa Chase'a, związaną tym razem z mitologią nordycką.

Jak zawsze w książkach Riordana dużą zaletą jest styl autora. Jeżeli ktoś kiedykolwiek przeczytał jakiekolwiek jego dzieło, wie, o czym mówię. Prosty język, dużo humoru, oraz pierwszoosobowa narracja Magnusa, sprawdzają się jak zawsze doskonale. Bardzo doceniam również to, że z każdą swoją serią autor tworzy coraz bardziej różnorodnych (np. pod względem wyznania czy płci) bohaterów. Jest dzięki temu w tych książkach, w szczególności w serii o Magnusie, nacisk na to, aby być tolerancyjnym oraz empatycznym, co według mnie jest bardzo ważne, szczególnie że są to książki skierowane głównie do dzieci.
W książce pojawia się oczywiście wątek romansowy, który na szczęście, nie jest nachalny ani pozbawiony sensu i wciśnięty na siłę jak to się na pewnym etapie twórczości autorowi zdarzało dość nagminnie. Do tego jest dość nietypowy, co oczywiście jest dla mnie zaletą, a nie wadą. Jak zawsze jak tylko widzę w powieści Riordana nawiązanie do jego innych dzieł, jestem zachwycona. Jest to teraz takie małe Riordanoversum ;).
Z powodu całej mojej miłości do twórczości autora, nie potrafię nie zwracać uwagi na wady jego dzieł, które tak jak większość rzeczy nie są ich pozbawione. Nie są to problemy, które by mi jakość specjalnie psuły czytanie, ale myślę, że warto i trzeba o nich wspomnieć.
Miałam wrażenie, że punkt kulminacyjny książki oraz całej trylogii był dość słaby. Wynikało to z dwóch rzeczy. Po pierwsze z długości książki. „Statek umarłych” był zdecydowanie za krótki, przez co miałam wrażenie, że wszystko dzieje się zbyt szybko. Przydałoby się kilkadziesiąt dodatkowych stron, które mogłyby być przeznaczone na zbudowanie większego napięcia. Drugą rzeczą, która według mnie była powodem rozczarowującego punktu kulminacyjnego, jest to, że tak naprawdę nie wyróżniał się on specjalnie na tle wcześniejszych przygód bohaterów. Był po prostu kolejnym starciem, jakich wcześniej było kilkanaście/kilkadziesiąt i nie byłam do końca przekonana, dlaczego właśnie ono miałoby coś zmienić.

„Statek umarłych” jest całkiem dobrym zakończeniem kolejnej serii Ricka Riordana. I chociaż samej serii pod wieloma względami daleko do moim zdaniem genialnego Percy'ego Jacksona i bogów olimpijskich, to nadal jest ona warta uwagi, ponieważ zawiera kilka ciekawych elementów, które dotychczas w twórczości autora się nie pojawiły.


https://kmelete.blogspot.com/2017/11/statek-umarych-rick-riordan.html

Od wielu lat jestem wielką fanką twórczości Ricka Riordana i dlatego zawsze staram się czytać jego książki, jak najszybciej się da. Nie inaczej było ze „Statkiem umarłych”, czyli ostatnią częścią serii o przygodach Magnusa Chase'a, związaną tym razem z mitologią nordycką.

Jak zawsze w książkach Riordana dużą zaletą jest styl autora. Jeżeli ktoś kiedykolwiek przeczytał...

Po dość średnim „Tysiącu imion” oraz znacznie lepszym „Mrocznym tronie” przyszedł czas na trzecią część serii Kampanie Cienie, Django Wexlera, czyli „Cenę męstwa". Miałam nadzieję, że książka ta pójdzie śladem drugiej części i okaże się od niej lepsza, i chociaż tak się stało, to nadal jestem bardzo zadowolona z lektury, a cała seria powoli staję się jedną z najciekawszych, po które w tym roku sięgnęłam.

„Cena męstwa” jest idealnym połączeniem dwóch poprzednich książek. Jest w połowie „Tysiącem Imion” ze wszystkimi bitwami i wojskowymi sprawami, a w połowie „Mrocznym Tronem” z tymi wszystkimi intrygami oraz akcją dziejącą się w Vordanie. Jest to moim zdaniem połączenie idealne, bo przełamuje te wojskowe sprawy, które muszę przyznać , w pierwszej części, były chwilami dość nużące, innymi ciekawymi watkami.
Z każdą kolejną książka, wątek magii ma coraz większe znaczenie, co tym razem oznacza również rozwinięcie wątku, który pojawił się w pierwszej części i który jak dotąd był ku mojemu rozczarowaniu pomijany. Dlatego bardzo się ciesze, że w końcu to wszystko coraz bardziej się rozwija, bo razem z samymi bohaterami jest to dla mnie najciekawszy element tej serii.
Tak samo jak w poprzednich częściach i w tej postacie nie zawodzą. Bo chociaż czasami miałam ochotę potrząsnąć bohaterami, żeby przestali się zachowywać tak irytującą, to wiedziałam, skąd ich zachowanie się bierze. To samo tyczy się poglądów bohaterów na różne sprawy, w szczególności na kwestie obecności kobiet w wojsku. Niektóre z nich były dla mnie dość przestarzałe i stereotypowe, ale rozumiem, skąd się brały i chociaż odbierały trochę sympatii niektórym postaciom, to muszę przyznać, że do nich pasowały. Poruszając temat postaci kobiecych, to bardzo się cieszę, że cały czas pojawia się ich coraz więcej i że odgrywają tak dużą rolę. Po lekturze tej części, nie mogę się zdecydować czy moją ulubioną postacią jest Winter, czy Raesina. Miło było też obserwować, interakcje pomiędzy postaciami, które wcześniej nie miały zbyt wielu wspólnych scen.
„Cena męstwa " nie jest oczywiście pozbawiona wad. Na początku książki zdarzyło się autorowi powtórzyć kilka razy w odstępie kilku stron to samo zdanie, które zwykle dotyczyło czegoś, co wydarzyło się w poprzednich częściach, a niektóre rozwiązania fabularne mogły wydawać się odrobinę zbyt naiwne. Nie są to jednak rzeczy, które mnie jakoś specjalnie irytowały lub jakoś szczególnie popsuły mi radość z lektury.

Może i „Cena męstwa” nie przebiła poziomem poprzednich książek w serii, jednak bardzo się ciesze, że udało jej się go utrzymać. Z każda kolejną częścią jestem coraz bardziej zadowolona z tego, że sięgnęłam po serię Kampanie cienia i zaskoczona tym jak bardzo, pomimo kilku niedociągnięć, mi się ona podoba. Z tego powodu nie mogę się doczekać aż sięgnę po kolejną powieść Django Wexlera.


https://kmelete.blogspot.com/2017/10/cena-mestwa-django-wexle.html

Po dość średnim „Tysiącu imion” oraz znacznie lepszym „Mrocznym tronie” przyszedł czas na trzecią część serii Kampanie Cienie, Django Wexlera, czyli „Cenę męstwa". Miałam nadzieję, że książka ta pójdzie śladem drugiej części i okaże się od niej lepsza, i chociaż tak się stało, to nadal jestem bardzo zadowolona z lektury, a cała seria powoli staję się jedną z najciekawszych,...

„Zakończeniem jest śmierć” jest jedyną powieścią Agathy Christie, której akcja nie ma miejsca w XX wieku. I chociaż jednym z powodów, dla których uwielbiam kryminały autorki, jest właśnie okres, w którym się rozgrywają, to byłam ciekawa, jak poradziła sobie ona z osadzeniem akcji w starożytnym Egipcie.

Pod względem miejsca i czasu akcji „Zakończeniem jest śmierć” jest zdecydowanie jednym z najoryginalniejszych dzieł Christie. Myślę, że autorce bardzo dobrze udało się stworzyć unikalną atmosferę oraz wpleść w fabułę różne rytuały, oraz tradycje, które obowiązywały w tamtym okresie. Jeśli chodzi o bohaterów książki, to jest z nimi różnie. Niektórzy zostali bardzo dobrze scharakteryzowani i przedstawieni, ale niestety niektóre postacie w tym Renisenb, z które perspektywy obserwujemy wydarzenia wypadły wyjątkowo nieciekawie i nijako. Spowodowało to, że nie interesowały mnie ich losy i trudno mi było przez dłuższy czas wciągnąć się w powieść.
Myślę, że kolejnym z powodów dla których „Zakończeniem jest śmierć” nie była dla mnie, aż tak interesująca jest to, że jestem chyba za bardzo przyzwyczajona i przywiązana do typowych powieści Agathy Christie osadzonych w XX wieku, i nie byłam w stanie na początku przestawić się na starożytny Egipt. Na szczęście jakoś w połowie powieści się to zmieniło i mogłam zacząć cieszyć się lekturą. Nawet wątek kryminalny, który z początku był mi obojętny, stał się w miarę interesujący. Chcę jeszcze wspomnieć o jednej rzeczy, która w zależności od czytelnika może być zaleta lub wadą, a mianowicie o obecności w książce jednego wątku typowego dla pisarki, mianowicie wątku romantycznego. W większości przypadków, nie mam z nim problemów, nawet mnie on cieszy ale nie stało się tak tym razem. Dla mnie w tym przypadku był wadą, myślałam, że ze względu na nietypowe umiejscowienie akcji, fabuła obędzie się bez niego, lub będzie orginalniejszy.

Chociaż nie mogę odmówić tej powieści Christie oryginalności, jeśli chodzi o umiejscowienie fabuły, to niestety muszę przyznać, że się na niej zawiodłam. Sama historia mnie nie zaintrygowała i chociaż rozwiązanie mnie zaskoczyło, to nie przywiązałam się do bohaterów na tyle, żeby mnie ono cokolwiek obeszło. Pomimo tego, że lektura „Zakończeniem jest śmierć” osobiście mnie nie zachwyciła, to jest to nadal dobry kryminał i warto po niego sięgnąć, bo jest pod pewnymi względami interesującą odmianą od typowych powieści autorki.


https://kmelete.blogspot.com/2017/10/zakonczeniem-jest-smierc-agatha-christie.html

„Zakończeniem jest śmierć” jest jedyną powieścią Agathy Christie, której akcja nie ma miejsca w XX wieku. I chociaż jednym z powodów, dla których uwielbiam kryminały autorki, jest właśnie okres, w którym się rozgrywają, to byłam ciekawa, jak poradziła sobie ona z osadzeniem akcji w starożytnym Egipcie.

Pod względem miejsca i czasu akcji „Zakończeniem jest śmierć” jest...

Nie byłam do końca zachwycona „Tysiącem imion”, czyli pierwszą częścią Kampanii cienia. Nie była to książka idealna, ale pomimo wad miała w sobie coś takiego, co cały czas mnie przy niej trzymało i zmusiło mnie do sięgnięcie po jej kontynuację, czyli „Mroczny tron". I bardzo się z tego powodu cieszę, ponieważ książka okazała się lepsza, niż się spodziewałam.

Jedną z największych zalet tej części jest fakt, że autorowi udało naprawić jak dla mnie jedną z większych wad części pierwszej, czyli nierówno rozłożoną akcję. Przez całą książkę posuwała się on w równym tempie do przodu, brak było tak dużej powtarzalności oraz nudy, jaka pojawiała się w „Tysiącu imion”, w szczególności pierwszej połowie. Dzięki temu powieść czytało się o wiele przyjemniej i płynniej. Mogłam też bardziej skupić się na stylu autora, który nie odznacza się może czymś wyjątkowym, ale nie można odmówić Wexlerowi talentu do tworzenia dobrych opisów akcji oraz całkiem zgrabnych dialogów.
Jeśli już przy akcji jestem, to muszę wspomnieć o fabule. Pomimo całkowitej zmiany otoczenia z pustynnego pola bitwy na dwór królewski/miasto a co za tym idzie postawieniu głównych postaci w całkiem nowej sytuacji, nadal czułam, że była to kontynuacja historii zaczętej w „Tysiącu Imion” tylko lepiej napisanej. Pojawiło się tez więcej magii i chociaż doceniam to, że wątek ten jest owiany tajemnicą i bardzo powoli się rozwija, to jednak nadal chciałabym go więcej.

Nastąpiła mała zmiana w składzie głównych bohaterów. Do znanych z pierwszej części Winter oraz Marcusa dołączyła nowa postać, księżniczka Raesinia i muszę przyznać, że jest ona bardzo ciekawym dodatkiem. Dużym plusem postaci w teserii jest to, że nie są one pozbawione wad. A do tego inni bohaterowie nie mają problemów, żeby im te wady wytknąć. Byłam bardzo zadowolona, że pojawiło się więcej postaci kobiecych, do tego takich, które się od siebie różnią. Jeden z wątków, który w pierwszej części wydawał się bardzo dużym schematem i kliszą, poszedł w „Mrocznym Tronie” w bardzo ciekawym kierunku, który autor może łatwo zepsuć, więc mam nadzieję, że jakoś ciekawie go dalej poprowadzi. Szkoda tylko, że pojawiło się tak mało postaci drugoplanowych z pierwszej części. Co prawda nowi bohaterowie to w jakiś sposób wynagradzali, jednak brakowało mi podczas czytania tych kilku osób, które już zdążyłam polubić.

Po lekturze „Mrocznego tronu” wszystkie wątpliwości co do tego, czy powinnam kontynuować serię, które miałam po pierwszej części, zniknęły. Jestem zadowolona z tego, że już w drugiej części widać znaczną poprawę warsztatu pisarskiego Django Wexlera. Bardzo się cieszę na myśl, że przede mną jeszcze 3 trzy części serii Kampanii cienia, ponieważ zdążyłam się już przywiązać do bohaterów oraz do historii i jestem bardzo ciekawa, jak to wszystko dalej się potoczy.


https://kmelete.blogspot.com/2017/10/mroczny-tron-django-wexler.html

Nie byłam do końca zachwycona „Tysiącem imion”, czyli pierwszą częścią Kampanii cienia. Nie była to książka idealna, ale pomimo wad miała w sobie coś takiego, co cały czas mnie przy niej trzymało i zmusiło mnie do sięgnięcie po jej kontynuację, czyli „Mroczny tron". I bardzo się z tego powodu cieszę, ponieważ książka okazała się lepsza, niż się spodziewałam.

Jedną z...

„Tysiąc imion” jest debiutem literacki amerykańskiego autora Django Wexlera. Nigdy nie zainteresowałabym się tą książką, gdyby nie poleciłoby mi jej Goodreads, a recenzje nie były bardzo entuzjastyczne. „Tysiąc imion” jest powieścią z gatunku prochowej fantasy, i mimo że jedną z rzeczy w fantastyce, które zawsze mnie najbardziej nudziły były opisy bitew itp. to nie żałuję lektury, gdyż historia ta ma naprawdę kilka mocnych stron. I chociaż jestem zadowolona, że sięgnęłam po tę pozycję, to muszę przyznać, że byłam zaskoczona i przytłoczona ilością rzeczy związanych z wojskiem i ilością bitew. Nie będę jednak przez to obniżała mojego ogólnego wrażenia o książce, ponieważ po opisie mogłam się tego spodziewać i nie powinnam być zaskoczona. Mogłyby być tylko w pierwszej połowie książki bardziej poprzeplatane z innymi wątkami .

Postacie są najlepszym aspektem tej powieści, który trzymał mnie przy niej przez pierwszą połowę, chociaż miejscami myślałam, że umrę z powodu powtarzalności i tego, że nic ciekawego się nie dzieje. Najlepszą z nich jest Winter, która ma świetny charakter oraz ciekawą historię, i ogólnie jest cudowna, dlatego podczas lektury cały czas wyczekiwałam rozdziałów napisanych z jej perspektywy. Inni bohaterowie też dają radę i choć są trochę schematyczni i przewidywalni, to jednak dobrze napisani. Wielkim plusem „Tysiąca imion” jest ilość zróżnicowanych postaci kobiecych, jakie się pojawiają i to jakie role odgrywają. Nie spodziewałam się, że w książce o takiej tematyce, rozkład płci głównych bohaterów będzie równomierny i byłam tym faktem bardzo miło zaskoczona. Mimo tego, że miejscami mnie wynudziły to sceny bitew i potyczek są bardzo dobrze napisane. Ogólnie to autor ma przyjemny styl, który mam nadzieję z czasem stanie się jeszcze lepszy. Choć w książce nie znajduję się dużo humoru, to było kilka scen, które mnie bardzo rozbawiły.

Moje największe zastrzeżenie co do tej książki dotyczy tego, że jej poziom był bardzo nierówny. Pierwsza połowa była dla mnie bardzo nudna, miałam wrażenie, że nic się w niej nie działo. Spowodowane to było bardzo monotonną akcją, wszystko kręciło się wokół rzeczy typowo militarno/wojskowych, a całość skupiona była na dwójce głównych bohaterów bez zbytniego zaangażowania oraz rozwoju innych postaci. Przez pierwsze 300 nie pojawiła się również żadna magia, dlatego czytało się to bardziej jak powieść militarną niż fantasy. Na szczęście na ratunek przybyła druga połowa, która uchroniła „Tysiąc imion” przed staniem się największym książkowym rozczarowaniem roku.
Dopiero w okolicach 300 strony książka się rozkręca i w końcu zaczyna dziać się coś ciekawego. Akcja staje się o wiele bardziej zróżnicowana, nie skupia się już tylko na samych wojskowych sprawach, rozwijają się postacie poboczne oraz relację między nimi, wprowadzeni zostają też nowi bardzo ciekawi bohaterowie. A co najważniejsze, pojawia się magia, i dopiero wtedy można dowiedzieć się, na czym mniej więcej ona w tym świecie polega. Okazało się, że jest bardzo interesująca, dlatego mam nadzieję, że będzie jej o wiele więcej w następnych częściach. Druga połowa „Tysiąca imion” była tym, czego po tej książce się spodziewałam i żałuję, że cała powieść nie była tak dobra. Co do samej fabuły to była miejscami dość przewidywalna, ale nie popsuło mi to przyjemności z czytania.

„Tysiąc imion” Django Wexlera podobałaby mi się o wiele bardziej, gdyby pierwsza połowa przypominała bardziej drugą lub gdyby była odrobinę krótsza. Widać, że w tym świecie jest jeszcze wiele historii do opowiedzenia, dlatego z radością sięgnę po następną części. Przez moment nie byłam pewna czy chcę kontynuować tę serię, ale po świetnej drugiej połowie książki, która bardzo mnie zaintrygowała, na pewno to zrobię i nie mogę się tego doczekać. Mam nadzieje, że następne części będzie zawierać więcej magii i więcej moich ulubionych bohaterów i że z każda następną powieścią, seria będzie stawać się coraz lepsza.



https://kmelete.blogspot.com/2017/08/tysiac-imion-django-wexler_18.html

„Tysiąc imion” jest debiutem literacki amerykańskiego autora Django Wexlera. Nigdy nie zainteresowałabym się tą książką, gdyby nie poleciłoby mi jej Goodreads, a recenzje nie były bardzo entuzjastyczne. „Tysiąc imion” jest powieścią z gatunku prochowej fantasy, i mimo że jedną z rzeczy w fantastyce, które zawsze mnie najbardziej nudziły były opisy bitew itp. to nie żałuję...

Bardzo lubię Gwiezdne Wojny, ale jakoś nigdy nie miałam okazji przeczytać żadnej powieści należącej do tego bardzo rozległego uniwersum. Postanowiłam więc zmienić to w tym roku, zaczynając od przeczytania „Utraconych gwiazd” Claudi Gray, czyli powieść, która, jak głosi okładka, jest częścią wprowadzenia do Przebudzenia mocy.

Najjaśniejszym punktem książki jest zdecydowanie dwójka głównych bohaterów. Thane Kyrell i Ciena Ree to według mnie bardzo dobrze skonstruowane postacie, których motywacje, przez całą powieść są bardzo wyraźne, dzięki czemu wiadomo, dlaczego podejmują takie, a nie inne decyzje. Muszę przyznać, że miejscami miałam dość tego, w jaki sposób zachowywała się Ciena, ale jednocześnie rozumiałam, dlaczego robiła to co robiła co jak dla mnie bardzo dobrze świadczy o „Utraconych gwiazdach".
Chociaż książka skupia się przede wszystkim na głównej parze i ich relacjach oraz przeżyciach, przez co postacie drugoplanowe nie są za bardzo rozbudowane ani potrzebne to bardzo dobrze się sprawdzają. W szczególności jedna z nich, której historia jest tak ciekawa i intrygująca, że bardzo chętnie przeczytałabym o niej osobną powieść.
Bardzo dobrze zostały wplecione w fabułę wydarzenia z oryginalnej trylogii filmów. W żadnym momencie nie miałam wrażenia, że są one wciskane na siłę, tylko po to, aby było jak najwięcej nawiązań. Trochę inaczej wyglądało to z obiecywanym przez okładkę wprowadzeniem do epizodu VII. Co prawda pod koniec książki znajduję się kilka sugestii co do tego, jak zaczęła się układać w tym świecie sytuacja polityczna, jednak jest tego zdecydowanie za mało, Niemniej jednak udało się autorce dobrze oddać gwiezdno wojenny klimat, i atmosferę.
Mimo że widać było więź i uczucie, które łączyły parę głównych bohaterów, to jednak zabrakło mi trochę pokazania, dokładniej w jaki sposób ich przyjaźń się rozwijała i umacniała. Czasami dialogi nie grały, w szczególności na początku, kiedy Ciena i Thane byli dziećmi. Zdarzało się wtedy, że padały zdania, które wypadały bardzo nienaturalnie i sztucznie, co psuło atmosferę i nie pozwalało mi się skupić na fabule. Po przeczytaniu opisu miałam wrażenie, że akcja będzie bardziej rozciągnięta w czasie, szkoda, że tak nie było.

„Utracone gwiazdy” dały mi możliwość poczucia atmosfery Star Wars w oczekiwaniu na premierę epizodu VIII i choćby z tego powodu bardzo cieszę się, że przeczytałam tę powieść. Książka sprawdziła się jako część większego uniwersum, ale też jako osobna opowieść o tym ile może znieść przyjaźń oraz miłość. Lektura zdecydowanie zachęciła mnie do sięgnięcia po kolejne gwiezdno wojenne książki, w których gronie na pewno znajdzie się kolejna powieść autorki, która tym razem skupia się na księżniczce Lei i która mam nadzieję, okaże się przynajmniej tak samo dobra, jak „Utracone Gwiazdy".


https://kmelete.blogspot.com/2017/10/utracone-gwiazdy-claudia-gray.html

Bardzo lubię Gwiezdne Wojny, ale jakoś nigdy nie miałam okazji przeczytać żadnej powieści należącej do tego bardzo rozległego uniwersum. Postanowiłam więc zmienić to w tym roku, zaczynając od przeczytania „Utraconych gwiazd” Claudi Gray, czyli powieść, która, jak głosi okładka, jest częścią wprowadzenia do Przebudzenia mocy.

Najjaśniejszym punktem książki jest zdecydowanie...

Jestem bardzo szczęśliwą osobą, która miałam okazję być w tym roku na Polconie i dzięki temu zdobyć wcześniej nowe opowiadanie Marty Kisiel. Twórczość ałtorki darzę uwielbieniem, odkąd w moje ręce trafiło kilka lat temu „Nomen Omen”. Miałam sobie zostawić lekturę „Szaławiły” na później, ale okazało się, że moja silna wola nie jest taka znowu silna i jak tylko mogłam, przeczytałam opowiadanie.

"Szaławiła" jest opowiadaniem które ma miejsce w tym samym świecie co "Dożywocie" oraz "Siła niższa". Od razu zauważyłam więc powiązania z serią, ale wydaje mi się, że nawet gdybym tego nie zrobiła, to byłabym z lektury tak samo zadowolona, gdyż opowiadanie sprawdza się równie dobrze jako osobna historia.
Już od pierwszej strony bardzo przyjemnie śledziło mi się losy Ody Kręciszewskiej. Marta Kisiel ma talent do tworzenia różnorodnych i ciekawych postaci (niekoniecznie ludzkich). Jest to jeden z wielu powodów, dla którego będę zawsze sięgać po jej książki. Kolejnymi są absurdalny humor i wyjątkowy styl ałtorki, które w tym przypadku nie zawodzą i stoją na najwyższym poziomie. Muszę przyznać, że „Szaławiła” wciągnęła mnie bardziej niż „Siła Niższa”, która była małym rozczarowanie. Żałuję, że z tego 60 stronicowego opowiadania nie powstała pełnoprawna powieść. Dodatkowo okładka jest przepiękna i jestem bardzo zadowolona z tego, że udało mi się „Szaławiłę” zdobyć w wersji papierowej.

Muszę przyznać, że jestem bardzo zadowolona z lektury. „Szaławiła” jest pozycją obowiązkową dla fanów twórczości Marty Kisiel. Sprawiła, że mam ochotę po raz kolejny przeczytać wszystkie dzieła ałtorki. Lektura umiliła mi czas oczekiwania na następną powieść, która mam nadzieję, wyjdzie jak najszybciej i której nie mogę się doczekać, czymkolwiek się okaże.


https://kmelete.blogspot.com/2017/09/szaawia-marta-kisiel.html

Jestem bardzo szczęśliwą osobą, która miałam okazję być w tym roku na Polconie i dzięki temu zdobyć wcześniej nowe opowiadanie Marty Kisiel. Twórczość ałtorki darzę uwielbieniem, odkąd w moje ręce trafiło kilka lat temu „Nomen Omen”. Miałam sobie zostawić lekturę „Szaławiły” na później, ale okazało się, że moja silna wola nie jest taka znowu silna i jak tylko mogłam,...

Nie byłam jakoś specjalnie zachwycona dwiema pierwszymi częściami cyklu kwiat paproci, nie uważam jednak żeby przeczytanie ich było stratą czasu. Z jakiegoś powodu nie mogłam przestać czytać tych powieści. Na szczęście „Żerca” jest tą częścią cyklu, w której zalety nareszcie zaczęły pomału przyćmiewać wady.

Pierwsza 1/3 książki zaskoczyła mnie tym, o ile lepsza od wcześniejszych dwóch części się okazała. Już po pierwszych stronach widziałam wyraźną poprawę. Humor powrócił i w przeciwieństwie do „Nocy Kupały” miejscami był lepszy od tego w części pierwszej.
Zauważyłam od razu, jak duża zmiana zaszła w charakterze Gosi pod wpływem wcześniejszych wydarzeń. Stała się w końcu tą postacią, którą w niej od początku widziałam, ale która zawsze znikała pod wieloma absurdami. Nieobecność Mieszka bardzo dobrze na nią wpłynęło, bez niego u boku jest o wiele ciekawsza. Przestało mnie nawet irytować to, że ulubioną rozrywką naszej bohaterki jest bieganie samej po lesie, kiedy jak pokazały poprzednie części, nigdy nie jest to dobrym pomysłem. Gosława bardzo się rozwinęła, widać, że nie jest to ta sama postać, która pojawiła się w „Szeptusze".
Tak jak poprzednio udało się autorce w interesujący sposób opisać słowiańskie tradycje a w szczególności rytuały. Niestety nie było wiele nowych szczegółów dotyczących tego, w jaki sposób ten świat różni się od tego prawdziwego. Bardzo tego żałuję, bo była to dla mnie zawsze najbardziej interesująca część Kwiatu paproci.

Po pierwszej połowie „Żerca”, zaczął coraz bardziej upodabniać się do „Szeptuchy” i „Nocy Kupały”, i niestety nie było to zjawisko pozytywne, gdyż od swoich poprzedniczek czerpie w większości tylko wady.
Nadal jest to powieść przewidywalna i nadal mi to nie przeszkadza. Po raz kolejny nie było niestety wyznaczonego konkretnego celu, do którego zmierzała fabuła. Jasne była jakaś tajemnicza tajemnica zabójstw, ale tak naprawdę to działo się to na dalszym planie i w większym stopniu nie wpływało na to, co się działo. Postacią z najbardziej zmarnowanym potencjałem okazał się Witek. Na początku wydawał się nawet interesujący, jednak szybko zaczął przechodzić z jednego schematu do drugiego. Romans Mieszka z Gosią miejscami opływał kiczem nawet bardziej niż w dwóch poprzednich częściach razem wziętych. Jednak jeśli pominąć ten fakt oraz to, że pojawienie się Mieszka automatycznie odejmuje Gosławie rozumu, to jak dla mnie wątek ten został całkiem dobrze rozegrany. Po raz pierwszy jestem ciekawa, jak autorka poprowadzi go w następnej części. Przez większość „Żercy” Jarogniewa jest nieobecna, co było dość przykre, bo jest to postać, która najbardziej przypadła mi do gustu.

„Żerca” okazał się jak dotąd najlepszą książką z cyklu Kwiat paproci. Na pewno sięgnę po następną cześć, bo przyznam szczerze, jestem ciekawa, jak to wszystko się dalej potoczy i w jakim kierunku pójdzie autorka. Z tą serią jest tak, że albo sceny są bardzo trafione i świetnie się przy nich bawię, albo wypadają one bardzo sztampowo. Oby więc następna i chyba? ostatnia część utrzymała poziom „Żercy” a najlepiej jego pierwszej 1/3.


https://kmelete.blogspot.com/2017/09/zerca-katarzyna-berenika-miszczuk.html

Nie byłam jakoś specjalnie zachwycona dwiema pierwszymi częściami cyklu kwiat paproci, nie uważam jednak żeby przeczytanie ich było stratą czasu. Z jakiegoś powodu nie mogłam przestać czytać tych powieści. Na szczęście „Żerca” jest tą częścią cyklu, w której zalety nareszcie zaczęły pomału przyćmiewać wady.

Pierwsza 1/3 książki zaskoczyła mnie tym, o ile lepsza od...

Po dość przeciętnej, ale dalej przyjemnej części pierwszej przyszedł czas na „Noc Kupały”. Zaczęłam tę książkę z przekonaniem, że będzie ona stała na podobnym poziomie co „Szeptucha”. I nie myliłam się, bowiem kontynuacja cyklu Kwiat paproci, mimo że pod niektórymi względami przebija swoją poprzedniczkę, to niestety w kilku aspektach jest od niej gorsza.

Powieść miała punkt kulminacyjny, którego bardzo mi brakowało w części pierwszej. Myślę, że bardzo dobrze zrobiłoby serii, gdyby dwie pierwsze książki połączyć w jedną, byłoby to wszystko według mnie bardziej spójne.
Tak jak w pierwszej części najciekawszą częścią „Nocy Kupały” była ta cała słowiańska otoczka. Świat przedstawiony był dość ciekawy tylko szkoda, że niektórzy z bogów, którzy się w serii pojawili, nie mieli bardziej rozwiniętych charakterów. Bardzo interesujące były dla mnie wariacje autorki na temat tego, jak w jej świecie mogłyby wyglądać uwspółcześnione tradycje słowiańskie. Chciałabym, żeby było tego więcej, bo bardzo dobrze to Katarzynie Berenice Miszczuk wychodzi.
Postacie drugoplanowe wypadły w tej części bardzo dobrze. Tak jak poprzednio najbardziej podobała mi się postać Baby Jagi. Uważam, że wątek dotyczący jej przeszłości wypadł najlepiej w całej powieści.

Miałam wrażenie, że druga część Kwiatu paproci była mniej zabawna albo po prostu mniej dowcipów do mnie trafiło. Nie oznacza to, że nie rozbawiła mnie ani razu, ale jednak częściej śmiała się z czegoś, co docelowo chyba śmieszne być nie miało. „Noc Kupały” jest powieścią bardzo przewidywalną, ale w sumie to nie czytam tej serii oczekując, że będą w niej spektakularne i nieoczekiwane zwroty akcji, więc myślę, że można jej to wybaczyć. Czego nie mogę powiedzieć o głównej bohaterce, Gosi, która w tej części zgłupiała i chyba straciła resztki zdrowego rozsądku i instynktu samozachowawczego. No bo ile razy można podążyć za obcą osobą do lasu, kiedy wiesz, że ściga cię chmara słowiańskich bogów i demonów? Wątek romansu Gosławy z Mieszkiem nie wypadł źle. Nie wywoływał on u mnie jakiegoś strasznego zażenowania, zdarzyło się kilka kiczowatych scenek, ale nie było ich dużo, więc ogólnie to nie wypadło to źle.

Miałam nadzieję, że „Noc kupały” okaże się lepsza od „Szeptuchy”. Koniec końców okazało się, że nie dała rady podnieść poziomu serii. Nadal jednak przyjemnie mi się ją czytało i z chęcią sięgnę po następny tom.


https://kmelete.blogspot.com/2017/09/noc-kupay-katarzyna-berenika-miszczuk.html

Po dość przeciętnej, ale dalej przyjemnej części pierwszej przyszedł czas na „Noc Kupały”. Zaczęłam tę książkę z przekonaniem, że będzie ona stała na podobnym poziomie co „Szeptucha”. I nie myliłam się, bowiem kontynuacja cyklu Kwiat paproci, mimo że pod niektórymi względami przebija swoją poprzedniczkę, to niestety w kilku aspektach jest od niej gorsza.

Powieść miała...

Nigdy bym nie pomyślała, że kiedykolwiek sięgnę po „Szeptuchę”. Czytałam kilka lat temu wcześniejsze dzieła Katarzyny Bereniki Miszczuk i mówiąc szczerze, nie byłam nimi zachwycona. Dlatego nawet nie zwróciłam na „Szeptuchę” uwagi. I pewnie nigdy by się to nie zmieniło, gdybym nie usłyszała kilku ciekawych rzeczy o cyklu Kwiat paproci. Uzbrojona więc w wiedzę o wszystkich wadach i zaletach serii, postanowiłam dać ostatnią szansę autorce.

Na początku zaznaczę tylko, że nie mam nic do romansów, powiem więcej, jeśli są dobrze napisane i wykonane, to uwielbiam sobie taką książkę od czasu do czasu przeczytać. Więc moje problemy z „Szeptuchą” nie dotyczą tego, jakim typem książki jest, a tego, jak została wykonana.

Najciekawszą częścią „Szeptuchy” jest zdecydowanie świat, w którym ma miejsce akcja. Wariacja na temat tego, jak wyglądałaby Polska, gdyby Mieszko I nie przyjął chrztu, nie jest może najoryginalniejsza i jest dość utopijna, ale nadal ciekawa. Najbardziej podobały mi się wszystkie szczegóły dotyczące tego, jak wszystko w tym świecie funkcjonuje, które w narracje wplatała Gosława. To jak wygląda w tym świecie służba zdrowia czy to jakie są różnice między miastem a wsią, są naprawdę interesujące. Bardzo dobrze wypada też według mnie opis rytuałów i różnych słowiańskich tradycji. Niestety, ponieważ książka skupia się na bardzo lokalnych wydarzeniach to poza wierzeniami i wszystkim, co się z tym wiąże, świat nie jest w innych aspektach zbyt rozbudowany. Może w dalszych częściach autorka zdecyduje się to zmienić.
„Szeptuchę” czytało mi się bardzo szybko, a po tym jak po pierwszych kilkudziesięciu stronach przyzwyczaiłam się do stylu autorki i narracji pierwszoosobowej nawet dość przyjemnie. W książce znalazło się nawet kilka zabawnych scen, co zawsze jest bardzo na plus.

Narracja pierwszoosobowa prowadzona była z perspektywy głównej bohaterki powieści, Gosławy. Nie powiedziałabym, że jestem wielką fanką tej formy narracji, uważam, że autor musi mieć naprawdę dobry warsztat, żeby wypadła ona naturalnie i przekonywająco, dużo też zależy od tego, z perspektywy jakiego bohatera jest prowadzona. Zabieg ten nie wypadł tutaj najgorzej, jednak przyznam szczerze, że przez całą powieść miałam problem, żeby przekonać się do Gosi. Ma ona w sobie dużo z typowych bohaterek tego typu powieści, tzn. ma długie rude włosy, trzeba ją ciągle ratować, każdy napotkany bohater męski w odpowiednim wieku (czytaj: nie mogący wyglądać staro) na nią leci, chociaż teoretycznie jest inteligenta, podejmuje miejscami dość głupie decyzje itd. Nie są to jednak te cechy, które mnie najbardziej w niej irytowały, chociaż dałoby się spokojnie obejść bez połowy z nich. Autorka najwyraźniej miała jednak taką wizję swojej bohaterki, a jestem zdania, że nawet jak jakaś postać jest zlepkiem stereotypów, to nadal można ją polubić i jej kibicować. I tak samo byłoby z Gosią, bo widzę w niej materiał na całkiem fajną postać, z tą jej hipochondrią i podejściem do słowiańskiej kultury, niestety na przeszkodzie staje jedna jej cecha, która wynika właśnie z narracji pierwszoosobowej. Gosława bowiem jest postacią która bardzo lubi oceniać ludzi po ich wyglądzie. Nieważne, czy ktoś jest grubszy, czy ma skórę opaloną jak po solarium, czy jakąś inną cechę charakterystyczną, zawsze mogłam być pewna, że narratorka skomentuję to w jakiś niemiły sposób. I jasne każdemu zdarzy się ocenić kogoś nowo poznanego po tym, jak wygląda, ale czytanie o tym za każdym razem stało się bardzo męczące.
Działało to tez w drugą stronę, bo za każdym razem jak na horyzoncie pojawiał się Mieszko, Gosia prawie mdlała z zachwytu nad jego urodą i/lub zaczynała się ślinić oraz tracić mowę i zdolność myślenia. To akurat wywoływało u mnie śmiech, nie irytacje, i tylko zastanawiałam się, czy będzie się tak zachowywała przy nim do końca serii. Naprawdę szkoda, że ta jedna cecha, trochę odjęła mi sympatii do tej bohaterki.
Co do innych postaci, które pojawiły się w książce, to nie ma ich zbyt wiele i są dość standardowe. Najbardziej podobała mi się szeptucha, u której praktykuje Gosława, była naprawdę sympatyczna. Mieszko, czyli książę na białym koniu, nie był zły, ale też nie wyróżniał się specjalnie spośród innych tego typu bohaterów.
„Szeptucha” nie miała wyraźnego punktu kulminacyjnego. Czytało mi się to jak taki długi wstęp, a nie jak pełnoprawną powieść. Ogólnie to wady powieści mimo swojej liczności bardziej mnie bawiły, niż irytowały czy zniechęcały do czytania.

Myślałam, że gdy wiem, czego powinnam się po książce spodziewać oraz znam jej wady bardzo szczegółowo, to podczas czytania nie będą mi one tak przeszkadzać. Niestety okazało się, że nie działa to w taki sposób i niektórych rzeczy nie da się zignorować. Niemniej jednak jestem zadowolona z tego, że sięgnęłam po „Szeptuchę”, ponieważ dostarczyła mi ona, mimo swoich wad, kilka godzin dość przyjemnej rozrywki. Mam tylko nadzieję, że z każdą następną częścią, seria będzie traci swoje irytujące cechy i stawać się coraz lepsza.


https://kmelete.blogspot.com/2017/09/szeptucha-katarzyna-berenika-miszczuk.html

Nigdy bym nie pomyślała, że kiedykolwiek sięgnę po „Szeptuchę”. Czytałam kilka lat temu wcześniejsze dzieła Katarzyny Bereniki Miszczuk i mówiąc szczerze, nie byłam nimi zachwycona. Dlatego nawet nie zwróciłam na „Szeptuchę” uwagi. I pewnie nigdy by się to nie zmieniło, gdybym nie usłyszała kilku ciekawych rzeczy o cyklu Kwiat paproci. Uzbrojona więc w wiedzę o wszystkich...

Powodem, dla którego zwróciłam uwagę na „Ogień przebudzenia”, jest okładka. Gdyby nie była ona tak absolutnie przepiękna i nie przyciągała wzroku, to nie sięgnęłabym po tę książkę tak szybko. Ilustracja obiecywała mi epickie fantasy ze smokami w tle. Szybkie zerknięcie na opis i sprawdzenie recenzji na goodreads i lubimyczytać potwierdziły tylko moje przeczucia. I chociaż książka ta nie okazała się tym, czego oczekiwałam, to jestem bardzo zadowolona z tego, co ostatecznie dostałam.

Narracja jest prowadzona na zmianę z perspektywy trzech głównych postaci Claydona, Lizanne oraz Hilemore'a. Mimo że ich wątki są ze sobą połączone, to same w sobie tworzą trzy osobne i dość różniące się od siebie historie. Pierwsza z nich najbardziej przypomina książkę przygodową, w której nasi bohaterowie zagłębiają się w dżungle w poszukiwaniu starożytnych ruin oraz czegoś bardzo ważnego i cennego. Druga z nich to powieść szpiegowska, pełna intryg gdzie głównej bohaterce przychodzi korzystać z wymyślnych gadżetów. Ostatnia historia jest historią marynistyczną, z piratami, opisami bitew morskich i wszystkim, co się z tym wiąże. Można by pomyśleć, że przez to, że poszczególne rozdziały tak się od siebie różnią, książka będzie bardzo niespójna. Na całe szczęście tak się nie stało, Anthony Ryan ma talent do zgrabnego łączenia ze sobą różnorodnych wątków i tematów. Wszystkie wydarzenia, choć na początku miałam wrażenie, że są przedstawiane niekoniecznie w porządku chronologicznym, bardzo dobrze się ze sobą przeplatały, a każdy z trzech głównych wątków stał na takim samym poziomie, więc tylko od czytelnika zależało która historia najbardziej go wciągnie. Autor ma jednak skłonność do kończenia rozdziałów cliffangerami, co szybko się nudzi, i sprawia, że każdy kolejny moment, w którym bohaterowie są na skraju śmierci, był mniej emocjonujący i wywoływał u mnie raczej śmiech. Samo zakończenie jednak było dla mnie idealne, utrzymało u mnie odpowiedni stopień zainteresowania opowieścią bez zbędnego dramatyzmu i spowodowało, że nie mogę się doczekać następnej części.

Tym, co mnie najbardziej w „Przebudzeniu ognia” urzekło, są postacie. A w szczególności to jak zostały potraktowane postacie kobiece. Jest ich tutaj naprawdę sporo, a do tego pełnią one różnorodne i znaczące role. Ważne jest również to, że żadna z nich nie jest dyskryminowana z powodu tego, czym się zajmuje tylko dlatego, że jest kobietą. Zaskoczona byłam również tym, jak wiele z tych bohaterek okazywała się starsza od postaci męskich. Poza jednym wyjątkiem nie znamy dokładnego wieku postaci, ale kilka razy zdarzyło się, że bohater wspominał o tym, że bohaterka jest od niego starsza. Oczywiście nie działo się tak w każdym przypadku i nie jest to istotne fabularnie, ale jest to ciekawy przypadek, który mam wrażenie, nie zdarza się tak często. Bardzo podobało mi się również to, w jaki sposób zostały napisane postacie męskie. Na całe szczęście żaden z dwóch głównych męskich bohaterów nie wpisywał się w schemat typowego żartownisia/cwaniaka/buca/chama, chociaż jeden z nich bardzo by się do tego nadawał, dlatego też bardzo się cieszę, że autor nie poszedł w tym kierunku.
Ogólnie rzecz biorąc, to mam wrażenie, że wszystkie postacie zostały dobrze napisane, a charakter każdej z nich został przynajmniej odrobinę zarysowany. Niektóre z nich wydawały mi się dość stereotypowe, ale w większości z nich znalazłam chociaż jeden aspekt, który wyłamywał je ze schematu. Najczęściej był to sposób, w jaki zostały nakreślone ich relacje z innymi bohaterami.

Bardzo podobał mi się świat wykreowany w „Ogniu przebudzenia". Idealnie pasował do wszystkich trzech wątków. Okazał się bardziej współczesny, niż się spodziewałam, z dość dobrze rozwiniętą technologią, która miejscami przypominała mi to, co można dostać czytając powieść steampunkową, chociaż steampunkiem bym tego nie nazwała. Widoczne to było najbardziej podczas opisu różnych dziwacznych urządzeń.
Tło polityczne i historyczne na początku odrobinę mnie przytłaczało, jednak po kilkudziesięciu stronach łatwo ogarnąć jak wszystko tym świecie funkcjonuje oraz jak wygląda obecna tam sytuacja. Na początku magia przypominała mi tę przedstawioną w serii Z mgły zrodzony Brandona Sandersona i mimo podobieństw z czasem stało się jasne, że jednak bardzo się od siebie różnią. Wielki smok na okładce oraz tytuł sugeruje historię, w której smoki odgrywać będą dość dużą rolę i na szczęście tak się dzieje. Jest ich w historii dość sporo i są niezbędnym elementem fabuły, niestety jednak najczęściej występują jako bohater zbiorowy i przeszkoda, którą nasi bohaterowie muszą pokonać lub miejscami pełnią funkcje deus ex machiny. Anthony Ryan postarał się jednak żeby smoki nie były jednorodne i każdy gatunek znaczącą się od siebie różni, ma inne zachowania i cechy charakterystyczne. Miałam tylko nadzieję, że będzie więcej szczegółowych opisów, może autor nadrobi to w kolejnych częściach.

Styl autora nie wyróżniał się niczym szczególnym, jest on jednak przyjemny i sprawia, że książkę czytało się szybko i płynnie. Dialogi wypadały bardzo naturalnie a sceny walk oraz wszystkiego, co związane było z żeglowaniem, zostały bardzo dobrze napisane, co pozwalało szybko wciągnąć się w akcję. Wiele z nich jest też dość krwawych, autor nie oszczędza swoich bohaterów.

„Ogień przebudzenia” Anthony'ego Ryana okazał się bardzo dobrą i interesującą lekturą, którą polecam wszystkim fanom fantastyki. Postacie i świat, w którym żyją to z pewnością największe zalety tej książki, dzięki której jej wady nie są widoczne i nie psują radości z czytania. Z chęcią sięgnę więc po kontynuacje, która dla mnie stała się jedna z najbardziej wyczekiwanych, a w międzyczasie postaram się nadrobić pierwszą serię autora, która mam nadzieję, okaże się tak dobra, jak Draconis Memoria.


https://kmelete.blogspot.com/2017/09/ogien-przebudzenia-anthony-ryan.html

Powodem, dla którego zwróciłam uwagę na „Ogień przebudzenia”, jest okładka. Gdyby nie była ona tak absolutnie przepiękna i nie przyciągała wzroku, to nie sięgnęłabym po tę książkę tak szybko. Ilustracja obiecywała mi epickie fantasy ze smokami w tle. Szybkie zerknięcie na opis i sprawdzenie recenzji na goodreads i lubimyczytać potwierdziły tylko moje przeczucia. I chociaż...

Mam kilka takich serii i autorów, po których książki zawsze będę sięgać, z powodu tego, że należą one do mojej czytelniczej strefy komfortu. Pozycje te zwykle nie są zbyt ambitne, ale idealnie trafiły w mój gust i zawsze dostarczają mi rozrywki. Jedną z takich serii są Akta Dresdena Jima Butchera. Już czytając pierwszy tom, wiedziałam, że jest to książka idealna dla mnie, w czym utwierdziły mnie dalsze tomy i z czasem cykl ten stał się jednym z moich ulubionych. Dlatego też jak tylko miałam możliwość, sięgnęłam po najnowszą jedenastą część, czyli „Zdrajcę".

Akta Dresdena od kilku części stoją na takim samym dobrym poziomie. Nie jest to według mnie niczym złym i cieszę się, że z każdym tomem seria nie robi się coraz słabsza.” Zdrajca” powtarza schemat, który występuje we wszystkich książkach o Dresdenie, co w ogóle mi nie przeszkadza, bo jest to jeden z powodów, dla których uwielbiam te książki. Ta seria jest dla mnie taką lekką rozrywką, bo zawsze wiem, co dostanę. Powieść nie jest zaskakująca, ale bardzo dobrze bawiłam się czytając ją. Powtarzalność kolejnych części nie jest dla mnie problemem, ale zdaję sobie sprawę, że dla wielu osób może być nużąca i po prostu nudna oraz odebrana jako lenistwo autora. Książka przez cały czas trzymała w napięciu i zgrabnie połączyła indywidualną historię tej części z wątkami, które ciągną się od kilku powieści i pewnie nie prędko się rozwiążą, co sprawia, że jest to świetna kontynuacja serii. Muszę też przyznać, że rozwiązanie jednego z wątków nawet mnie zaskoczyło, czego się już po tej serii nie spodziewałam. Pojawiło się również w tej części kilka zdań, które według mnie idealnie podsumowały to, jaką postacią jest Harry Dresden.
Po dziesięciu częściach jestem bardzo zżyta ze wszystkimi bohaterami, którzy zdążyli się w serii pojawić, a nie było ich mało. Podoba mi się to, że każdy z nich ma własny charakter, nawet jeśli nie jest on zbyt wymyślny czy skomplikowany. Uwielbiam też to, że widać w tych książkach upływ lat. Na szczęście akcja tych wszystkich części nie została ściśnięta do kilku miesięcy czy roku tylko została rozłożona w czasie. Nie mam dzięki temu wrażenia, że wszystko dzieje się na raz, tylko na wszystko jest czas a te wszystkie napięcia i wydarzenia budują się latami, chociaż rzadko jest dokładnie określone, ile lat minęło między kolejnymi częściami. Zawsze wiem, że czytam o tych samych postaciach, nawet jeśli zachodzą w ich życiu zmiany. Tak samo to wyglądało w „Zdrajcy". Powróciło kilkoro moich ulubieńców, jednak widać było, jak te postacie zmieniły się od pierwszej części. Jest to również cześć, w której sam Harry musiał sobie uświadomić, że nie może niektórych osób traktować w ten sam sposób co kilka lat/części temu.

Lektura „Zdrajca” dostarczyła mi dokładnie tego, czego po niej oczekiwałam. Jest to kolejna część cyklu lekkich rozrywkowych fantasy, dokładnie tak jak głosi opis z tyłu okładki, choć nigdy nie zrozumiem i bardzo mnie to bawi, dlaczego serial, który powstał na podstawie tej serii i który został skasowany po 12 odcinkach czy pierwszym sezonie nazywa się kultowym ;) Książka dostarczyła mi dobrej rozrywki i pozwoliła przez kilka godzin z przyjemnością śledzić losy postaci, które dobrze znam oraz lubię. Nie mogę się doczekać, aż wyjdą następne części, abym mogła znowu powrócić do tej historii.


https://kmelete.blogspot.com/2017/09/zdrajca-jim-butcher.html

Mam kilka takich serii i autorów, po których książki zawsze będę sięgać, z powodu tego, że należą one do mojej czytelniczej strefy komfortu. Pozycje te zwykle nie są zbyt ambitne, ale idealnie trafiły w mój gust i zawsze dostarczają mi rozrywki. Jedną z takich serii są Akta Dresdena Jima Butchera. Już czytając pierwszy tom, wiedziałam, że jest to książka idealna dla mnie, w...

Sięgnęłam po tę książkę z dwóch powodów. Pierwszym z nich jest steampunk, czyli jeden z moich ulubionych gatunków fantasy. Drugim jest romans. Nie miałam też co do niej wysokich oczekiwań, potrzebowałam po prostu czegoś, co nie wymagało zbytniego skupienia i myślenia.
Kiedy zamawiałam „Żelaznego Księcia”, widziałam, że jet to przede wszystkim romans a dopiero później powieść steampunkowa/przygodowa. Dlatego tez byłam pozytywnie zaskoczona tym, jak dobrze został zarysowany świat, w którym rozgrywa się akcja oraz tym, że część romansowa wypadła o wiele słabiej niż część steampunkowa, która okazała się o wiele ciekawsza.

Najciekawsza część powieści dotyczyła drugiego planu. Śledztwo, które służyło tylko zbliżeniu pary głównych bohaterów do siebie, było w miarę interesujące. Najlepiej jednak wypadły postacie drugoplanowe, w tym bardzo ciekawy wątek rodziców głównej bohaterki a w szczególności jej matki. Autorka nie poszła w tym aspekcie w banał.
Co do Miny, czyli naszej heroiny to posiadała ona jakiś charakter i nie była całkowicie banalna, co zawsze w przypadku romansów doceniam. Bardzo podobały mi się jej relacje z rodziną, szczególnie jeżeli wziąć pod uwagę jej pochodzenie. Widać było, że jeden z innych wątków pobocznych służył wyłącznie jako wstęp do dalszych części, co mi osobiście nie przeszkadzało. Nawet jeżeli w niektórych miejscach autorka postawiła na stereotypy to jej steampunkowy świat był naprawdę ciekawy i chętnie dowiedziałabym się o nim więcej.

Co do samego romansu to mam mieszane uczucia, Z jednej strony mam słabość do takich historii a z drugiej nie mogłam nie zauważyć tego, że niektóre ze scen w szczególności na początku były mocno niepokojące i straszliwie głupie. Największy problem miałam z postacią Żelaznego Księcia. Przez pierwszą połowę książki był takim typowym bucem i chamem, co bardzo przeszkadzało mi w czytaniu, aż nagle przeszedł całkowitą przemianę, stał się inną postacią i przestał być tak bardzo irytujący, choć nadal nie dało się go polubić.
Styl autorki nie był zbyt dobry, choć może to wina tłumaczenia. Niektóre zdania brzmiały po prostu strasznie nienaturalnie i ich konstrukcja był dziwna, co miejscami psuło klimat i odrywało mnie od śledzenia fabuły. Czasami zdążyły się fragmenty, które wywoływały u mnie zażenowanie i śmiech spowodowany ich głupotą lub dziwacznością. Nie pojawiały się co prawda na każdej stronie, jednak było ich dość dużo.

Mimo wad „Żelaznego Księcia” i tego, że w trakcie czytania udało mi się zaliczyć kilka face palmów, to nie żałuje lektury. Książka okazała się dość przyjemnym czytadłem, szczególnie jej druga połowa, z interesującym światem i ciekawymi pobocznymi postaciami, ale nie bez wad takich jak irytujący główny bohater i miejscowe przeładowanie kiczem. Szkoda tylko, że po polsku została wydana tylko pierwsza część serii, bo z chęcią sięgnę po następne. Nie zostało mi więc nic innego tylko poszukać kontynuacji w oryginale i mieć nadzieję że będzie lepsza od tej części.


https://kmelete.blogspot.com/2017/09/zelazny-ksiaze-meljean-brook.html

Sięgnęłam po tę książkę z dwóch powodów. Pierwszym z nich jest steampunk, czyli jeden z moich ulubionych gatunków fantasy. Drugim jest romans. Nie miałam też co do niej wysokich oczekiwań, potrzebowałam po prostu czegoś, co nie wymagało zbytniego skupienia i myślenia.
Kiedy zamawiałam „Żelaznego Księcia”, widziałam, że jet to przede wszystkim romans a dopiero później...