Dziwne losy Jane Eyre

Jedna z moich ulubionych książek literatury klasycznej. Anglia, pierwsza połowa XIX wieku. Sierota Jane Eyre wychowuje się w domu ciotki. Ciotka i kuzyni nienawidzą dziewczynki. Kuzyni znęcają się nad Jane. Ciotka by pozbyć się bratanicy wysyła ją do szkoły z internatem dla ubogich dziewcząt. W szkole panują surowe zasady. Tam Jane znajduje bratnią duszę. Niestety, podczas epidemii przyjaciółka Jane umiera. Jane pozostaje w szkole do osiemnastego roku życia. Wtedy to przyjmuje posadę guwernantki w posiadłości pana Rochestera. Gdy Jane przybywa do posiadłości, jej właściciel jest nią zafascynowany. Z czasem pomiędzy nimi rodzi się uczucie. Jane nie jest pewna co do uczuć pana Rochestera. On jest gentelmenem, a ona ubogą guwernantką. Jane przyjmuje oświadczyny pana Rochestera. W trakcie ślubu pojawia się pewien mężczyzna, który twierdzi, że Rochester ma żonę, którą ukrywa bo jest ona chora psychicznie. Nie dochodzi do ślubu. Rochester przyznaje, że ma żonę i proponuje Jane by została jego kochanką. Jane się nie zgadza i opuszcza posiadłość. Nie mając dokąd iść, błąka się po wrzosowiskach. Wycieńczona traci przytomność. Znajduje ją rodzeństwo, które później okazuje się być jej kuzynostwem. Drogi Jane i pana Rochestera znów się przecinają prowadząc do szczęśliwego zakończenia. Tak jak wszystkie powieści sióstr Bronte nie jest to powieść przy której można się zrelaksować. Współczułam Jane gdy była dzieckiem. Tak jak i ona byłam gnębiona przez rówieśników. Polubiłam Jane. Podobała mi się jej pogoda ducha i nowoczesne jak na tamte czasy poglądy i niezależność. Mogę nazwać Jane pierwszą XIX wieczną feministką. Nie podobało mi się, że żona pana Rochestera była przedstawiona jako czarny charakter. Przecież to nie jej wina, że była chora. W XIX wieku choroba psychiczna była czymś wstydliwym. Rodziny ukrywały takie osoby, lub wysyłały je do szpitali psychiatrycznych. W tych placówkach nikt nie troszczył się o chorych. Wegetowali oni w tragicznych warunkach. Sądząc po opisie przedstawionym w książce, żona pana Rochestera chorowała na schizofrenie. Denerwowały mnie te przypadkowe zbiegi okoliczności, trochę jak w tanim romansie. Jednak nie jest to tani romans. Jane jest postacią wyróżniającą się na tle XIX wiecznej literatury. Nie jest romantyczną heroiną ani cierpiąca mimoza oderwaną od życia. Pomimo swojej sytuacji zachowuje pogodę ducha i niezależność myśli. Od jej napisania minęło 170 lat, jednak nadal pozostaje aktualna.

Jedna z moich ulubionych książek literatury klasycznej. Anglia, pierwsza połowa XIX wieku. Sierota Jane Eyre wychowuje się w domu ciotki. Ciotka i kuzyni nienawidzą dziewczynki. Kuzyni znęcają się nad Jane. Ciotka by pozbyć się bratanicy wysyła ją do szkoły z internatem dla ubogich dziewcząt. W szkole panują surowe zasady. Tam Jane znajduje bratnią duszę. Niestety, podczas...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzieło Charlotte Bronte miło mnie zaskoczyło. Wcześniejsze edycje "Pearson English Readers", z którymi się spotkałam, nie były tak wciągające, jak ta książka.

Klasyk literatury angielskiej. Cieszę się, że postanowiłam przeczytać ją w oryginalnej wersji - obawiałam się, że językowo może być dla mnie zbyt ciężka, ale osoba, która ma z angielskiego przynajmniej poziom średniozaawansowany (poziom szkoły licealnej) powinna sobie poradzić.

Każdy, kto chciałby zetknąć się z klasykami literatury polecam właśnie "Jane Eyre" - lekki romans, z nutką tajemniczości... aż chce się poznać losy tytułowej bohaterki.

Dzieło Charlotte Bronte miło mnie zaskoczyło. Wcześniejsze edycje "Pearson English Readers", z którymi się spotkałam, nie były tak wciągające, jak ta książka.

Klasyk literatury angielskiej. Cieszę się, że postanowiłam przeczytać ją w oryginalnej wersji - obawiałam się, że językowo może być dla mnie zbyt ciężka, ale osoba, która ma z angielskiego przynajmniej poziom...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziwne losy Jane Eyre spokojnie mogłyby stanąć do walki z Wichrowymi wzgórzami o
tytuł najbardziej znanej i lubianej powieści sióstr Brontë. Pod tym względem 'dzieli' ona
również nas - podczas gdy jedno wybiera Eyre, drugie jest całym sercem w Drozdowym
Gnieździe. Nie zmienia to faktu, że oboje jesteśmy zauroczeni losami rezolutnej Jane, a powieść szybko trafiła na listę ulubionych.
Co takiego w niej urzeka? Pewna brutalność. Charlotte nie pieści się z czytelnikiem, nie
sypie płatków róż pod stopy bohaterki od początku do końca i nie rozpieszcza jej. Eyre to
osóbka wyjątkowa jak na swe czasy - zdecydowana, odważna i silna (być może właśnie taka była najstarsza siostra-pisarka) dzięki czemu nie sposób jej nie polubić! No i Edward Rochester, postać również wyjątkowa, gdyż nieprzesłodzona. Podczas gdy Wichrowe wzgórza pokazują, że nawet w najciemniejszym mroku może pojawić się światło, Dziwne losy Jane Eyre ukazują, iż najjaśniejsze światło nie istnieje bez odrobiny ciemności, a życie to słodko-gorzka wędrówka zdeterminowana przez nasze wybory. Jeśli Wichrowe wzgórza emocjonalnie rozszarpią czytelnika, Jane Eyre napełni spokojem i nadzieją. Zapewne jesteśmy bardzo nieobiektywni względem tej historii, jednakże nie potrafimy doszukać się w niej wad, po prostu!

Dziwne losy Jane Eyre spokojnie mogłyby stanąć do walki z Wichrowymi wzgórzami o
tytuł najbardziej znanej i lubianej powieści sióstr Brontë. Pod tym względem 'dzieli' ona
również nas - podczas gdy jedno wybiera Eyre, drugie jest całym sercem w Drozdowym
Gnieździe. Nie zmienia to faktu, że oboje jesteśmy zauroczeni losami rezolutnej Jane, a powieść szybko trafiła na listę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mój mózg chyba się trochę przegrzał, bo dzisiaj cały dzień czytałam tę pozycję, żeby skończyć ją jeszcze w tym roku. Nie żałuję, bo była to bardzo dobra książka. Wspaniały romans, który pod koniec sprawił, że zaszkliły mi się oczy.

Czy był przewidywalny? Zdecydowanie tak. Czy wszystko mi w nim pasowało? Zdecydowanie nie, ale wiele tych rzeczy wynika z czasu akcji i realiów tamtych czasów. W naszych czasach ten główny problem nie stanowiłby problemu.

Od razu polubiłam Jane i zaczęłam jej dopingować. Tak dużo przykrości i niesprawiedliwości ją spotykało w dzieciństwie, że byłam zła. Na szczęście pojawiły się też dobre osoby na jej drodze.

Jane wydaje się silną, zdeterminowaną kobietą. Mającą swoje zdanie. Uwielbiam jej bezpośredniość.

Rozmowy z panem Rochesterem były wspaniałe. Bardzo intrygujące były te ich rozmowy. Chociaż momentami był takim XIX-wiecznym graczem, bo tak z nią igrał. Ale ogólnie jak dla mnie to Edward Rochester ♥

Chyba najsłabszy wątek był z tym, jak przypadkiem akurat Jane tułała się i natrafiła na dom ludzi, którzy później okazali się jej kuzynostwem. No naciągane bardzo.

Strasznie mnie złościło używanie religii przez niektórych bohaterów do uzasadniania swoich złych czynów i gnębienia ludzi. Po prostu uwielbiam takie „pójdziesz do piekła, bo nie robisz tego, czego ja od ciebie chcę”… No błagam! Jestem osobą wierzącą, ale dzięki Bogu, że dzisiaj już tak nie jest na świecie, bo chyba można by zwariować. Chociaż pewnie jeszcze sporo osób ma takie religijne dziwne zapędy.

Jakoś zawsze ciężko mi się zabrać za klasyki, ale jednak podobają mi się one bardzo często. Uwielbiam czytać coś, co powstało dawno, jak np. tutaj ponad 170 lat temu. Wiem, że nie powinno mnie to dziwić, ale jednak zawsze tak jest, że ludzie kiedyś byli tak bardzo podobni do nas. Takie same troski, uczucia, emocje. Otoczenie się zmienia, ale to co głębiej w nas jest to samo. Kilka myśli Jane sobie zaznaczyłam, bo tak trafnie mnie opisywały. Naprawdę muszę czytać więcej klasyków w 2021.

Mój mózg chyba się trochę przegrzał, bo dzisiaj cały dzień czytałam tę pozycję, żeby skończyć ją jeszcze w tym roku. Nie żałuję, bo była to bardzo dobra książka. Wspaniały romans, który pod koniec sprawił, że zaszkliły mi się oczy.

Czy był przewidywalny? Zdecydowanie tak. Czy wszystko mi w nim pasowało? Zdecydowanie nie, ale wiele tych rzeczy wynika z czasu akcji i realiów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Dziwne losy..." to pierwszy wiktoriański klasyk po jaki sięgnęłam i uważam, że był to bardzo dobry wybór. To dzięki tej książce zakochałam się w powieściach napisanych w tej epoce i sięgnęłam po kolejne. Również postać Jane w wielu aspektach przypominała mi mnie, zgadzałam się z jej życiowymi poglądami oraz z podziwem czytałam o jej decyzjach. Jednak muszę przyznać, że dla mnie ta pozycja nie powinna być określana jako "historia o wielkim uczuciu". Według mnie ważniejsza była główna bohaterka oraz jej podejście do życia, które bardzo różniło się od tego jak zachowywały się inne kobiety w tamtych czasach. No i muszę przyznać, że nienawidzę Rochestera 🙈 Uważam go za wielkiego manipulatora, cały czas próbował grać na emocjach Jane, a że sama jakiś czas temu spotkałam się z podobną osobą, to po prostu nie mogłam go polubić.

https://www.instagram.com/livquebooks/

"Dziwne losy..." to pierwszy wiktoriański klasyk po jaki sięgnęłam i uważam, że był to bardzo dobry wybór. To dzięki tej książce zakochałam się w powieściach napisanych w tej epoce i sięgnęłam po kolejne. Również postać Jane w wielu aspektach przypominała mi mnie, zgadzałam się z jej życiowymi poglądami oraz z podziwem czytałam o jej decyzjach. Jednak muszę przyznać, że dla...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

PEŁNA WERSJA RECENZJI NA BLOGU
https://malinowe-story.blogspot.com/2020/12/dziwne-losy-jane-eyre-charlotte-bronte.html

Gdy sięgałam po tę powieść nie wiedziałam czy historia Jane Eyre przypadnie mi do gustu.
W „Dziwnych losach Jane Eyre” mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową. Stylistycznie jest dosyć typowo dla epoki. I moim zdaniem to zdecydowany plus. Uwielbiam gotyckie powieści właśnie za ich niesamowity nastrój oraz język. Początkowo obawiałam się, że książka mnie znudzi – jest prawie dwukrotnie grubsza od „Wichrowych Wzgórz”. Nic takiego nie miało jednak miejsca.
Przyznam szczerze, że Jane nie od razu skradła moje serce. Oczywiście, współczułam jej w ciężkich chwilach i przeżywałam z nią radości, jednak dopiero po czasie zdobyła mnie w pełni. Z panem Rochesterem było inaczej. Już przy pierwszym, jakże nieporadnym, spotkaniu poczułam do niego ogromną sympatię. To uczucie narastało we mnie przez całą powieść, aż odnalazło spełnienie na ostatnich kartach książki. Pokochałam pana Edwarda jak żadnego innego bohatera dotychczas (choć długo walczył o me serce z panem Wołodyjowskim).
Przy tej lekturze doznacie emocji, o których nie mieliście wcześniej pojęcia. Książkę czyta się dobrze i wbrew jej objętości naprawdę szybko i lekko. Postaci nie są przerysowane, są zdecydowanie szczere, prawdziwe. Choć w pewnym momencie nie mogłam pogodzić się z decyzją Jane, to doskonale rozumiałam dlaczego ją podjęła. Z wielką chęcią sięgam po tę książkę ponownie, nawet jeśli nie czytam jej w całości to często przeglądam ulubione fragmenty.
Ta powieść to po prostu ogromna przyjemność jaką dajecie swojej duszy.

OCENA: 10/10

Monika Karolina

PEŁNA WERSJA RECENZJI NA BLOGU
https://malinowe-story.blogspot.com/2020/12/dziwne-losy-jane-eyre-charlotte-bronte.html

Gdy sięgałam po tę powieść nie wiedziałam czy historia Jane Eyre przypadnie mi do gustu.
W „Dziwnych losach Jane Eyre” mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową. Stylistycznie jest dosyć typowo dla epoki. I moim zdaniem to zdecydowany plus. Uwielbiam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Dziwne losy Jane Eyre" to znakomita, powieść angielska epoki wiktoriańskiej.
Świeci niczym latarnia morska wśród świetlików literackiej przeciętności. Świeci i wskazuje drogę do szczęścia. Niezwykle wciąga poprzez realizm scen, a za sprawą narracji w pierwszej osobie liczby pojedynczej, mamy wrażenie jakby to był wierny pamiętnik autorki, którym jednak nie jest.
Bohaterowie są znakomicie wykreowani, cały czas ma się wrażenie że są to żywe osoby.

Charlotte Bronte bardzo dużo miejsca poświęca na opis uczuć i myśli Jane Eyre. Miejscami mnie to nudziło. Akcja toczy się niespiesznie, dosyć dużo tu szczegółowych opisów.

"Jane Eyre" to sierota, mieszkająca z niecierpiącym jej wujostwem. Pomiata się nią tam a nawet bije. Ciotka umieszcza ją w zakładzie "dobroczynnym" dla dziewcząt. Szkole ze spartańskimi warunkami. Tam jest zimno, dziewczęta dostają głodowe porcje jedzenia, do tego muszą przestrzegać surowego regulaminu. Właściwa część historii zaczyna się jednak później, gdy Jane zostaje guwernantką Adelki, na dworze Edwarda Fairfaxa de Rochester.

Książka bardziej skierowana jest do kobiet niźli mężczyzn, jednakże ja też coś w niej dla siebie znalazłem.
Myślę że mogę swobodnie polecić tę pozycję, daję zasłużone 8/10.

"Dziwne losy Jane Eyre" to znakomita, powieść angielska epoki wiktoriańskiej.
Świeci niczym latarnia morska wśród świetlików literackiej przeciętności. Świeci i wskazuje drogę do szczęścia. Niezwykle wciąga poprzez realizm scen, a za sprawą narracji w pierwszej osobie liczby pojedynczej, mamy wrażenie jakby to był wierny pamiętnik autorki, którym jednak nie jest....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jane Eyre stoi w drzwiach i widać tylko czarną sylwetkę, co za Nią nie wiemy, co przed Nią – nie wie i Ona. Jednak rusza przed siebie.
To moje pierwsze wspomnienie tej postaci, bowiem zaczęłam od filmu (o zgrozo!:)). I właściwie to ten film wzmógł zainteresowanie i zaczytanie w literaturze sióstr Brönte. Jane zostaje w głowie, to obraz silnej i przestrzegającej własnych zasad kobiety, która jeśli dostosuje to tylko z własnej, nieprzymuszonej woli. Własna wola. Wierność sobie (tak, Wierna sobie – tak się nawet tutaj nazywam), wyjście poza normy, ramy. A książka i postać nie są rodem z 21 wieku, ani nawet z czasów ruchu wyzwolenia kobiet. Umysł, wierność sobie i swoim przekonaniom, zasady. A do tego i trochę romantycznej miłości, choć nie uległej (niemniej trochę oczekiwania na księcia z bajki widzimy, kto jednak na niego nie czeka? I na księżniczkę). Książka w domu na półce ulubione.

Jane Eyre stoi w drzwiach i widać tylko czarną sylwetkę, co za Nią nie wiemy, co przed Nią – nie wie i Ona. Jednak rusza przed siebie.
To moje pierwsze wspomnienie tej postaci, bowiem zaczęłam od filmu (o zgrozo!:)). I właściwie to ten film wzmógł zainteresowanie i zaczytanie w literaturze sióstr Brönte. Jane zostaje w głowie, to obraz silnej i przestrzegającej własnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja ulubiona

Moja ulubiona

Pokaż mimo to

Trochę nie wiem co mam o tej książce myśleć. Z jednej strony lubiłam główną bohaterkę, jej przygody były w miare ciekawe. Jednak z czasem coraz mniej tę powieść lubię. Niektórych decyzji i zachowń bohaterów nie potrafię zrozumieć, a końcówka jest strasznie pospieszona. Język jest na pewno przystępny i prosty w odbiorze. Zgadzam się z opinią, że jest to dobra książka na początek z klasykami. Więcej chyba nie jestem wstanie napisać, bo jak mówiłam nie jestem pewna co o tym myśleć.

Trochę nie wiem co mam o tej książce myśleć. Z jednej strony lubiłam główną bohaterkę, jej przygody były w miare ciekawe. Jednak z czasem coraz mniej tę powieść lubię. Niektórych decyzji i zachowń bohaterów nie potrafię zrozumieć, a końcówka jest strasznie pospieszona. Język jest na pewno przystępny i prosty w odbiorze. Zgadzam się z opinią, że jest to dobra książka na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to