Noc Kupały

Kolejny tom przygód Gosi, która szkoli się na szeptuchę w urokliwych Bielinach. Tom pierwszy był nieco lepszy, ale i tak druga część bardzo mi się podobała. Uwielbiam opisaną tam atmosferę!:)
8,5-9/10 :)

Kolejny tom przygód Gosi, która szkoli się na szeptuchę w urokliwych Bielinach. Tom pierwszy był nieco lepszy, ale i tak druga część bardzo mi się podobała. Uwielbiam opisaną tam atmosferę!:)
8,5-9/10 :)

Rozczarowanie w stosunku do części poprzedniej.
"Szeptucha" zbudowana była na opozycji: do bólu racjonalna główna bohaterka, a fantastyczno-mityczny świat, w którym się znalazła. I to napięcie tam działało, ciekawiło i dostarczało humoru. W tej części Gosia w bogów już uwierzyła. Więc napięcie zniknęło, a w zamian tego... nie przyszło nic. Miszczuk rzuca w kółko tymi samymi gagami i żartami, ale one już absolutnie niestrawne. Wtręty o mrówkach i bakteriach w chwili zagrożenia życia wypadały żenująco. A chodź-ze-mną-do-łóżka-Radek sprawiał, że miałam ochotę rzucić książką o ścianę.
Z tym że wątek romantyczny będzie banalny, przesłodzony i absolutnie niewiarygodny psychologicznie, już się liczyłam w pierwszym tomie - ten totalnie to potwierdził.
Cały sens i urok tej części opiera się wyłącznie na postaci Ote - świadomie czy nie, ale autorka wykreowała postać niebanalną i intrygującą, o której chciało się czytać. No i Jaga - niezmiennie z rigczem. Dobre i to, ale przecież dało się wycisnąć z tej historii duuużo więcej.

Rozczarowanie w stosunku do części poprzedniej.
"Szeptucha" zbudowana była na opozycji: do bólu racjonalna główna bohaterka, a fantastyczno-mityczny świat, w którym się znalazła. I to napięcie tam działało, ciekawiło i dostarczało humoru. W tej części Gosia w bogów już uwierzyła. Więc napięcie zniknęło, a w zamian tego... nie przyszło nic. Miszczuk rzuca w kółko tymi...

Fajne jest to poznawanie zwyczajów i bogów ale cała reszta jest pełna błedów.
Żywia: Poznaj Ote
Gosia: Ote
Ote: Jak mnie poznałaś?
Noz kurde przed chwila mi Zywia owiedziała ze ty to ty
albo
pokłociła sie ze Sława o Żywie i Ote i wyprowadziła z Kielc od niej by w Noc Kupały Żywia powiedziała: słyszałam co zrobiła Żywia, przepraszam.
Noż słyszłas bo juz sie smiertelni eo to pokłociłysmy.

I tego jest wiecej, połozyła sie na poscieli zeby sie potem przeniesc na posciel, usiadła zeby potem usiąść itd.

Fajne jest to poznawanie zwyczajów i bogów ale cała reszta jest pełna błedów.
Żywia: Poznaj Ote
Gosia: Ote
Ote: Jak mnie poznałaś?
Noz kurde przed chwila mi Zywia owiedziała ze ty to ty
albo
pokłociła sie ze Sława o Żywie i Ote i wyprowadziła z Kielc od niej by w Noc Kupały Żywia powiedziała: słyszałam co zrobiła Żywia, przepraszam.
Noż słyszłas bo juz sie smiertelni eo...

Zbliża się Noc Kupały to właśnie wtedy zakwitnie Kwiat Paproci. Obiekt zainteresowania bogów, ale nie tylko 😉 Gosia zaczyna czuć presję i stresuje się przed tym wydarzeniem. To właśnie ona będzie musiała odnaleźć Kwiat Paproci i do niej należy decyzja komu go odda. Razem z Babą Jagą przygotowują się na tą noc. Mieszko, który miał być dla niej wsparciem znika na dłuższy czas i wraca krótko przed Nocą Kupały. Co stanie się z Kwiatem Paproci? Komu zdecyduje się go oddać Gosia ?

Ten drugi tom trochę mniej podobał mi się niż pierwszy. Skończyłam go czytać dwa tygodnie temu i powiem wam szczerze, że tak z perspektywy tego czasu środek książki zlał mi się niemalże całkowicie. Pamiętam co się działo na początku oraz na końcu, a w środku tylko przygotowania i obchody jednego innego "święta" tamtejszej ludności. Nie mniej jednak Gosia jako główna bohaterka nadal ma moją sympatię. Ten tom tak samo jak poprzedni szybko się czytało. Autorka ma przyjemny styl pisania, który mi odpowiada. Kolejny tom już czeka na półce i mam nadzieję na dobrą lekturę.

Zbliża się Noc Kupały to właśnie wtedy zakwitnie Kwiat Paproci. Obiekt zainteresowania bogów, ale nie tylko 😉 Gosia zaczyna czuć presję i stresuje się przed tym wydarzeniem. To właśnie ona będzie musiała odnaleźć Kwiat Paproci i do niej należy decyzja komu go odda. Razem z Babą Jagą przygotowują się na tą noc. Mieszko, który miał być dla niej wsparciem znika na dłuższy czas...

Książka naszpikowana stworami mitologii słowiańskiej , zabawna historia Gosi , cudownie odpreża. Nawet jeżeli Gosia jest lekko zbyt naiwna i za bardzo zakochana, to jej prawo młodości. Dziękuję za kilka przemiłych wieczór.

Książka naszpikowana stworami mitologii słowiańskiej , zabawna historia Gosi , cudownie odpreża. Nawet jeżeli Gosia jest lekko zbyt naiwna i za bardzo zakochana, to jej prawo młodości. Dziękuję za kilka przemiłych wieczór.

"Noc Kupały" to lekko napisana i przyjemna w czytaniu kontynuacja "Szeptuchy" z cyklu "Kwiat paproci".
W drugim tomie cyklu, akcja kręci się wokół poczynań niedojrzałej, lekko infantylnej Gosi, jej rozterek miłosnych i spotkań z nowymi bogami słowiańskiego panteonu. Obfituje w konfrontacje z rusałkami, południcami, wiłami, utopcami i strzygami. Fantasy osiąga fazę przegięcia, gdy Gosia ulega wypadkowi samochodowemu za sprawą puszczyka, ale wychodzi z niego bez szwanku.
Wątek Ote, byłej żony Mieszka która w postaci strzygi próbuje zabić Gosię, zamiast dodawać grozy akcji, sprawia że postać ta staje się dość zabawna, bo przerysowana jako czarny charakter.
Po trochę nudnej, bo dość rozciągniętej fabule, pod koniec książki dochodzi wreszcie do kulminacyjnego momentu osi fabuły zawiązanej w pierwszym tomie cyklu pt."Szeptucha". Przychodzi wreszcie czas przesilenia letniego, czyli Noc Kupały...
Żeby dowiedzieć się, kto dostanie cudowny płyn warto przeczytać książkę osobiście. Końcówka drugiego tomu sprawia, że zaczęłam się zastanawiać, co przyniosą kolejne tomy które już czekają na mojej półce.
POLECAM.

"Noc Kupały" to lekko napisana i przyjemna w czytaniu kontynuacja "Szeptuchy" z cyklu "Kwiat paproci".
W drugim tomie cyklu, akcja kręci się wokół poczynań niedojrzałej, lekko infantylnej Gosi, jej rozterek miłosnych i spotkań z nowymi bogami słowiańskiego panteonu. Obfituje w konfrontacje z rusałkami, południcami, wiłami, utopcami i strzygami. Fantasy osiąga fazę...

Niestety ale dalej płytko jak w kałuży. Mieszkkalam w okolicach Bielin,mialam nadzieje,ze cos tam sie rozwinie jednak nic z tego. Oprocz Baby Jagi wsxystkie postacie wykreowane byle jak,nieciekawie,brak rozwiniecia watkow ktore mają potencjał. Ksiązki dla bardzo niewymagającego czytelnika. I to wymuszone poczucie humoru ktore o ile jeszcze w pierwszym tomie było do przelkniecia,tak o ile dalej w las tym bardziej stawalo sie męczące i irytujące.

Niestety ale dalej płytko jak w kałuży. Mieszkkalam w okolicach Bielin,mialam nadzieje,ze cos tam sie rozwinie jednak nic z tego. Oprocz Baby Jagi wsxystkie postacie wykreowane byle jak,nieciekawie,brak rozwiniecia watkow ktore mają potencjał. Ksiązki dla bardzo niewymagającego czytelnika. I to wymuszone poczucie humoru ktore o ile jeszcze w pierwszym tomie było do...

Polecam

Polecam

Bardzo dobra część, niezwykle wciągająca i trzymająca w napięciu. Radek to idol :D

Bardzo dobra część, niezwykle wciągająca i trzymająca w napięciu. Radek to idol :D

W porównaniu z pierwszą częścią serii ta była rozczarowująca, bo nudna, wypełniona zapychaczami, przewidywalna i irytująca.
Dlaczego więc wystawiam aż 4*? Autorka rozwija słowiańskie klimaty o kolejne rytuały, bóstwa i demony np. żmija, Mokosz i Swarożyca (choć gorzej wczuć się w klimat niż poprzednio). Całkiem nieźle przedstawiona jest współczesna sekta (a także reakcja bogini na nieudolnych wyznawców). Wciąż jest to lekka lektura, którą szybko się czyta.
I to by było na tyle plusów, pora na irytacje. Wydawało mi się, że plusem będzie wątek Ote, byłej żony Mieszka, która stała się po śmierci strzygą. Miałam nadzieję, że Autorka odejdzie od schematu, a dwoje nieśmiertelnych morderców zejdzie się po wiekach i będzie żyło (lub nie żyło) wiecznie i szczęśliwie. Niestety nic z tego - Mieszko wraca do Gosi i to nie tylko po kwiat paproci. Co on (i cała masa innych facetów) w niej widzi? Gosia znów irytuje, daje się wszystkim manipulować, pakuje się w kłopoty i musi być ratowana. To było męczące i dla bohaterki, i dla czytelnika. Na dodatek jest świadoma, że niedługo zginie, a jakby to do niej nie dociera. Rozumiem możliwość wyparcia, ale nie zostało to wiarygodnie przedstawione.
Zakończenie kuleje: co prawda Mieszko wypija napar, ale wciąż jest nieśmiertelny - bez wytłumaczenia, aby sięgnąć po kolejną część, na co nie mam ochoty.
Być może przeczytam te książki, w których Baba Jaga jest główną bohaterką, gdyż wciąż jest moją ulubioną postacią.
Nie wiem komu mogę polecić - może czytelnikom, których Gosia i Mieszko nie irytowali w części pierwszej.

W porównaniu z pierwszą częścią serii ta była rozczarowująca, bo nudna, wypełniona zapychaczami, przewidywalna i irytująca.
Dlaczego więc wystawiam aż 4*? Autorka rozwija słowiańskie klimaty o kolejne rytuały, bóstwa i demony np. żmija, Mokosz i Swarożyca (choć gorzej wczuć się w klimat niż poprzednio). Całkiem nieźle przedstawiona jest współczesna sekta (a także reakcja...