Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo długo nie mogłam wczuć się w tę książkę, do 1/3 tekstu moje myślenie zahaczało wręcz o stwierdzenie, że to najgorsza powieść Jojo Moyes, jaką dane było mi czytać. Owszem, było poprawnie, ale historia mnie nie wciągała, bohaterowie wydawali mi się przesadzeni, zbyt abstrakcyjni, zwariowani, a język, jakim się posługiwali - trochę głupiutki. Na szczęście autorka niezwykle zręcznie wybrnęła z tej sytuacji i w dalszej części dała mi to, czego od niej oczekiwałam - bardzo dobrze skrojonej historii, trzymającej w napięciu, wzruszającej, momentami szokującej i druzgocącej moje biedne serduszko.
Jojo Moyes nie da się odmówić zdolności do kreowania relacji między ludźmi, w każdej książce zachwycam się nad tym, jak naturalnie, a zarazem zawsze inaczej to przebiega. Nic nie jest wymuszone, nic nie dzieje się z dnia na dzień - no dobrze, w tej książce dzieje, ale w dalszym ciągu wszystko ma sens i nie czujemy się zniesmaczeni zbyt szybko rozwijającymi się uczuciami.
Książka podzielona jest na osoby i choć często możemy spotkać się z maksymalnie dwoma narratorami, tutaj mamy ich więcej. Naszą główną bohaterkę - Jess, mamy Eda, Nicky'ego i Tenzie. Każde z nich jest zupełnie inną, osobną jednostką, poznajemy różne punkty widzenia historii, uczucia, jakie toczą się w tej małej grupce, rozwijającą się przyjaźń i miłość.
Nie brakuje również momentów, które ściskały serce i to właśnie te momenty tworzą książki Moyes, jest mistrzynią w kwestii dramatycznych zwrotów akcji, lecz te nie są w żadnym stopniu męczące! To właśnie one dają "to coś", są przemyślane oraz stworzone tak, żebyśmy czuli to, co czują bohaterowie, z którymi odbywamy całą podróż.
To książka pełna ciepła, ale też pełna zmagania się z problemami życia codziennego - z wieczną pogonią za pieniędzmi i próbami wiązania końca z końcem, z godzinami ciężkiej pracy oraz dawaniem z siebie wszystkiego, z nastolatkami odstającymi od innych, z przemocą i agresją, ze znieczulicą ludzką i kłamstwem.
W tym momencie książki Jojo Moyes to dla mnie gwarancja na wspaniale wykorzystany czas. Całym sercem polecam.

Bardzo długo nie mogłam wczuć się w tę książkę, do 1/3 tekstu moje myślenie zahaczało wręcz o stwierdzenie, że to najgorsza powieść Jojo Moyes, jaką dane było mi czytać. Owszem, było poprawnie, ale historia mnie nie wciągała, bohaterowie wydawali mi się przesadzeni, zbyt abstrakcyjni, zwariowani, a język, jakim się posługiwali - trochę głupiutki. Na szczęście autorka...