Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdzieś na tajemniczej wyspie pod Edynburgiem znajduje się instytut dla dzieci ze zdolnościami. Dyrektorem jest doktor Berghast, który z pomocą Glifina - osobnika o wyjątkowej mocy - dba o bezpieczeństwo mieszkających w ośrodku dzieci. Wiktoriański świat nie jest bezpiecznym miejscem, a juz na pewno nie dla kogoś kto wyróżnia się z tłumu. Przekonuje się o tym na własnej skórze Charlie Ovid, chłopak którego ciało samo się leczy. Gnębiony przez mieszkańców miasteczka w Missisipi cierpi i dziczeje. Wszystko do momentu, w którym wysłannicy doktora Berghasta przybywają żeby go uwolnić. Podobnie rzecz ma się z Marlowem, kilkuletnim chłopczykiem, który 'świeci'. Po przybyciu do Szkocji okazuje się, że Marlow jest kluczem do wygrania wojny ze złem. A to zło to ciemne istoty, które podążają śladami nowoprzybyłych chłopców. Okropnie ciężko jest streścić 'Zwyczajne potwory'. Dzieje się tutaj tak wiele, mnóstwo wątków przenika się i łączy w zaskakujący sposób. Wiktoriański okres rodem z powieści Dickensa pobudza wyobraźnię, a elementy fantastyki tylko podbijają ciekawość czytelnika. Pojawiające się postaci są tak intrygująco napisane, że nawet te, które są na kartach książki jedynie przez moment, hipnotyzują. O ile kilkadziesiąt pierwszych stron książki może znużyć (opis USA i poszukiwanie dwóch chłopców),tak przeniesienie akcji do Edynburga czy Londynu przestawia lekturę na dobre tory. Atmosferę wielkiego miasta można kroić nożem, a mroczny klimat powoduje ciarki. Oprócz fantastycznego świata przedstawionego i wyjątkowo interesujących postaci książka ma czytelnikowi do zaoferowania o wiele więcej. Chociażby stawia pytania kto tak na prawdę jest prawdziwym potworem - człowiek, który bez sentymentów usuwa z drogi zło dążąc do dobra czy może ktoś z pozoru dobry czyniący zło. Kolejnym bardzo wartościowym wątkiem w książce jest kwestia przyjaźni pomiędzy dwoma bohaterami. Nie ma tutaj mowy o elemencie romantycznym, a chodzi o przyjaźń dwóch chłopców, którzy są dla siebie jak bracia. To plus relacja bohaterów z Alice Quick - kobietą, która sprowadza chłopców do Edynburga - jest podsumowane wspaniałym zdaniem: Sam wybierasz kto jest twoją rodziną. Chociaż dość długo czytałem 'Zwyczajne potwory' to uważam, że jest bardzo dobra książka. Mnogość wątków może niektórych zniechęcić - zrozumiałe - ale dajcie szansę książce, a nie będziecie zawiedzeni. Końcówka jest pełna sprzecznych emocji, bo dostajemy wzruszające sekwencje, poprzeplatane brutalnymi scenami walki. Będąc w połowie lektury nie myślałem, że to napiszę, ale nie mogę doczekać się kolejnego tomu.