Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niedawno oglądałem film "Ostatnia rodzina" i czytałem książkę M. Grzebałkowskiej "Beksińscy. Portret podwójny" o rodzinie Beksińskich. O ile bardzo cenię sztukę Zdzisława Beksińskiego (najbardziej lubię jego malarstwo, zwłaszcza z okresu fantastycznego, mniej więcej lata 80.), o tyle bardziej fascynującą i zagadkową postacią wydał mi się jego syn Tomasz, tłumacz i dziennikarz muzyczny. Gdy pojawiła się jego biografia, z wielką przyjemnością ją przeczytałem. Jest ona bardzo intymna, znajduje się w niej wiele osobistych listów Tomasza pisanych do różnych osób, przyjaciół i kobiet w których się zakochał. Z wypiekami na twarzy chłonąłem fragmenty dotyczące jego fascynacji muzyką i filmem. Nawet zapisałem sobie nazwy niektórych zespołów, z którymi nie miałem dotąd styczności. Natomiast druga połowa książki, o kłopotach uczuciowych i problemach z zaakceptowaniem otaczającej go rzeczywistości przy jego dużej wrażliwości jest ciężka od emocji, coraz bardziej depresyjna w miarę zbliżania się do nieuniknionego końca... W biografii spotkałem może dwie wzmianki o psychiatrze czy psychologu, a mam wrażenie, że dziś, kilkanaście lat po jego śmierci, łatwiej byłoby mu się zmierzyć z depresją w warunkach terapeutycznych, ale tego już się na dobrą sprawę nie dowiemy.

Niedawno oglądałem film "Ostatnia rodzina" i czytałem książkę M. Grzebałkowskiej "Beksińscy. Portret podwójny" o rodzinie Beksińskich. O ile bardzo cenię sztukę Zdzisława Beksińskiego (najbardziej lubię jego malarstwo, zwłaszcza z okresu fantastycznego, mniej więcej lata 80.), o tyle bardziej fascynującą i zagadkową postacią wydał mi się jego syn Tomasz, tłumacz i...

Pamiętam, że czytałem z zapartym tchem.

Pamiętam, że czytałem z zapartym tchem.