Anomalia

Do połowy była naprawdę ciekawa, a potem już coraz gorzej. Druga część książki była mecząca i nudna, co było wielkim rozczarowaniem po bardzo intrygującej pierwszej części. O zakończeniu nie wspomnę, ogromny minus. Nie polecam.

Do połowy była naprawdę ciekawa, a potem już coraz gorzej. Druga część książki była mecząca i nudna, co było wielkim rozczarowaniem po bardzo intrygującej pierwszej części. O zakończeniu nie wspomnę, ogromny minus. Nie polecam.

Pokręcona, wciągająca, właściwie.dlaczego miałaby nie przedstawiać faktów, a jedynie fikcje?
Czy oby na pewno, taki obrót spraw nie byłby możliwy? A co, jakby był?

Pokręcona, wciągająca, właściwie.dlaczego miałaby nie przedstawiać faktów, a jedynie fikcje?
Czy oby na pewno, taki obrót spraw nie byłby możliwy? A co, jakby był?

Pewien fancy francuski autor (którego nie kojarzę, ale powiedzmy że nie śledzę rynku francuskiego, Uelbeka nie mogę, a o Oulipo wiem tyle, że istnieje, choć "Ćwiczenia stylistyczne" były super) postanowił napisać książkę science-fiction, trochę w stylu może Carla Sagana. Ponawciskał przeróżnych nawiązań do kultury, literatury, aż się ma wrażenie, że pisał "pod nagrodę", i misję zdaje się osiągnął.

Mamy taki dość klasyczny wątek, nie tylko z literatury fantastycznej, czyli podwojenie bohaterów - w tym przypadku pasażerów samolotu z Francji do USA, który wpada w tytułową anomalię. Śledzimy kilkunastu z ponad dwustu pasażerów, przyglądamy się temu, co robi władza, zapoznajemy się z ewentualnymi naukowymi implikacjami podwojenia.

Czyta się zaskakująco gładko, książka jest dość cienka, więc mało miejsca i czasu dostaje każdy z bohaterów-pasażerów. Za to są oni dość różnorodni, różnie też radzą sobie z tematem więc pobieżne potraktowanie ich aż tak nie przeszkadza. Książka jest chyba bardziej zabawą, eksperymentem, który mam wrażenie się udał, przynajmniej z mojego punktu widzenia - książka weszła dobrze. Naukowo też chyba nie ma się czego przyczepić, widać że jakiś "risercz" był robiony. I aż się ma wrażenie, że częscią tego eksperymentu powinna być ekranizacja, znowu podobnie jak u Sagana.

Nie chcę za dużo napisać, żeby nie psuć lektury, książka to taka raczej ciekawostka, ale całkiem przyjemna.

Pewien fancy francuski autor (którego nie kojarzę, ale powiedzmy że nie śledzę rynku francuskiego, Uelbeka nie mogę, a o Oulipo wiem tyle, że istnieje, choć "Ćwiczenia stylistyczne" były super) postanowił napisać książkę science-fiction, trochę w stylu może Carla Sagana. Ponawciskał przeróżnych nawiązań do kultury, literatury, aż się ma wrażenie, że pisał "pod...

Instagram: podroz_za_slowem

Strony 0-100: krótkie opowiadania o życiu ludzi zupełnie ze sobą niezwiązanych
Strony 100-150: dalej nie rozumiem o co chodzi w tej książce i gdzie jest wgl jakaś fabuła
Strony 150-235: okazuje się, że jest jakiś samolot, który leciał w marcu, ale przylatuje w czerwcu więc mamy przeskok czasowy/podróż w przyszłość/duplikaty ludzi (jest to w opisie książki) i amerykański rząd próbuje ogarnąć o co chodzi i co robić (dużo fizyki, nauki, religii)
Strony 235-370: duplikaty się ze sobą spotykają i rozmawiają

Tak dużą sprawą jak spotkanie siebie sprzed 3 miesięcy, a to wszystko jest takie bez emocji. Nic nie czułam czytając i bohaterowie chyba też. Komercjalizacja zjawiska. Uczucia zmniejszone do minimum. Zawiodłam się.

Instagram: podroz_za_slowem

Strony 0-100: krótkie opowiadania o życiu ludzi zupełnie ze sobą niezwiązanych
Strony 100-150: dalej nie rozumiem o co chodzi w tej książce i gdzie jest wgl jakaś fabuła
Strony 150-235: okazuje się, że jest jakiś samolot, który leciał w marcu, ale przylatuje w czerwcu więc mamy przeskok czasowy/podróż w przyszłość/duplikaty ludzi (jest to w...

Świetna. Wciągająca. Tego potrzebowałam. Z zakończeniem, które nie rozczarowuje i daje czytelnikowi to co autor obiecuje we wcześniejszych częściach książki.

Świetna. Wciągająca. Tego potrzebowałam. Z zakończeniem, które nie rozczarowuje i daje czytelnikowi to co autor obiecuje we wcześniejszych częściach książki.

Książka ta, choć stoi na półce z literaturą piękną, nie wydaje mi się klasycznym przedstawicielem gatunku. Przytoczę więc fragment opisu książki, który może przybliżyć wam czym właściwie jest ta pozycja - ‘’flirtuje z thrillerem i science fiction, elementy psychologicznej powieści obyczajowej godzi z surrealnymi. Puszcza oko do netflixowych seriali, a jednocześnie jest literacką konstrukcją nawiązującą zarówno do dzieł światowych klasyków, jak i do popkultury.’’

To francuska książka, która faktycznie sięga po wiele gatunków. Na tych 380 stronach wydarzyło się więcej niż w całym moim życiu. To pozycja dla szerokiej publiczności, a jednak bardziej doświadczeni również dostrzegą tu coś na wyższym poziomie. Rzeczywiście jest tu mocno podbite science fiction. Są elementy naukowe, prawnicze i szpiegowskie. Znajdziemy tu wiele aluzji i odniesień do netflixowych produkcji [w stylu Black Mirror czy Dexter], klasyków filmowych [między innymi Quentin Tarantino oraz Christophera Nolana], ale też wielu znanych powszechnie książek [na przykład Kafki]. Pojawiają się w formie porównań, cytatów czy podobieństw.

Głównym wydarzeniem w książce jest lądowanie samolotu. Podczas lotu wpadł on w dziwną burzę, jednak wylądował zgodnie z harmonogramem lotów. Wylądował w marcu. A później w czerwcu. Ten sam samolot, z tymi samymi ludźmi, którzy byli pewni, że wciąż jest marzec. Wówczas zaczęła się jedna wielka seria problemów i komplikacji. Doszło do anomalii i pasażerowie lądujący w marcu okazali się sobowtórami, a ci w czerwcu oryginalnymi pierwowzorami. Wkraczamy więc w ciąg ogromnym dylematów. Sobowtóry, które zajęły miejsce oryginałów od marca do czerwca prowadzili normalne życie. Niektórzy rozpoczynali karierę, inni zmieniali pracę, niektórzy urodzili dziecko, rozstali się lub pobrali, inni umarli na raka.

Co więc w takiej sytuacji powinniśmy zrobić? Pozwolić by w świecie istniały oryginały i sobowtóry obok siebie? By żyli pod jednym dachem? Może którymś zapewnić podrobione dokumenty i inną osobowość? A może zabić jedną grupę, jakby nigdy nie istnieli? Ale wtedy, których? Zabić sobowtóry, którzy nie powinni istnieć? Jednak ich DNA i wspomnienia nie różnią się niczym od oryginałów, więc dlaczego oni mają cierpień? W teoretycznym założeniu to oryginały powinny mieć prawo do życia, ale przecież oni byli zawieszeni w anomalii przez kilka miesięcy. To sobowtóry nieświadomie żyły ich życiem - przywiązały się do nowonarodzonych dzieci, podejmowały decyzje, czasem nawet umierały. Co wówczas, jeśli rodzina już zdążyła pochować sobowtóra, zaczęła wychodzić na prosto po traumie. A teraz wraca oryginał, znów chory na raka. A więc znów mają przygotować się na ponowne przeżywanie straty? Co jeśli dwie kobiety kochają tego samego mężczyznę, a on nie jest w stanie wybrać jednej? Skazane są więc na wieczną zazdrość? Czy może jedna z nich zdecyduje się pozbyć… tej drugiej?

Zarówno sobowtóry, jak i oryginały domagają się uważania za tych ważniejszych, to oni chcą żyć swoim życiem. Nie chcą rozstawać się z rodziną, nie chcą by dzieci wychowywały się mając dwie identyczne matki. Jakie rozwiązanie więc jest dobre? Czy każdy powinien publicznie przyznać się, że niespodziewanie odnalazł swojego bliźniaka? Jak pogodzić sobowtóry z oryginałami i ich rodzinami, jak przedstawić sytuację światu?

Chcąc odpowiedzieć na te pytania, zaangażowano najbardziej wpływowych ludzi. FBI, armię, tajne służby powiązane z Białym Domem, naukowców, polityków, przedstawicieli rządu, największych religii. Wiele komplikuje, że na pokładzie samolotu byli obywatele różnych państw. A więc czy należy angażować w to coraz więcej ludzi? Co jeśli hangarem, w którym przetrzymywani są ludzie powiązani z anomalią zaczną interesować się media? Ktoś ucieknie, ktoś wygada się reporterom, a aktywiści zaczną rozgłaszać, że wojsko przetrzymuje zakładników. A co, jeśli okaże się, że nie jest to pierwszy taki przypadek? Co więc stało się z ludźmi, którzy wylądowali skopiowanym samolotem w Chinach? Dlaczego nikt ich nigdy nie widział?

Książka przedstawia sytuację wielu postaci, nie skupia się na konkretnym bohaterze. Stawia czytelnika w pokręconej sytuacji. Wymaga zastanowienia się nad tym, co jest moralne, co legalne, a co logiczne. Pokazuje również różne poglądy na daną sytuację i pokazuje, że nie ma jednego poprawnego rozwiązania. Jest wiele głosów, wiele opinii, wiele podejść. Inaczej reagują przedstawiciele różnych religii, inaczej naukowcy, inaczej politycy. Co jest prawidłowe? Co byłoby właściwe? Co byłoby lepsze? Czytelnik staje przed mnóstwem dylematów moralnych i sam dostrzega, że sytuacja każdej z postaci jest inna i żadne rozwiązanie nie byłoby dobre dla wszystkich. Każdy wymaga indywidualnego podejścia, ale czy będzie to możliwe do zrealizowania?

Książka ta, choć stoi na półce z literaturą piękną, nie wydaje mi się klasycznym przedstawicielem gatunku. Przytoczę więc fragment opisu książki, który może przybliżyć wam czym właściwie jest ta pozycja - ‘’flirtuje z thrillerem i science fiction, elementy psychologicznej powieści obyczajowej godzi z surrealnymi. Puszcza oko do netflixowych seriali, a jednocześnie jest...

„Z protokołem 42 nie można się zetknąć”.
Jego twórca Adrian Miller, mówiąc to, był tego pewien. Wprawdzie stworzył go, ale pod przymusem amerykańskiego Departamentu Obrony i wbrew logice oraz rachunkowi prawdopodobieństwa. Miał świadomość, że wymyślone wydarzenia i procedury w protokole „wydarzeń z ograniczonym prawdopodobieństwem” nigdy nie zakłócą francuskiego ruchu lotniczego. Zdroworozsądkowo nie przewidywał takiej opcji, żeby rzut monetą zakończył się jej zawiśnięciem w powietrzu. A jednak zawisła!
Po dwudziestu latach od stworzenia protokołu 42 zdarzyła się tytułowa anomalia.
Samolot lecący z Paryża do Nowego Jorku pod wpływem turbulencji wylądował na lotnisku JFK dwa razy z trzymiesięczną przerwą. Ten sam boeing 787, z tą samą trzynastoosobową załogą i identycznymi pasażerami w liczbie 230.
Adrian Miller w takich okolicznościach nie mógł przyznać się, że protokół 42 to „po prostu kiepski żart matematyków, który kosztował podatnika pół miliona dolarów, licząc jedynie dwadzieścia lat wynagradzania przez państwo dwojga dowcipnisiów, żeby nosili przy sobie pancerne komórki, które nigdy nie powinny zadzwonić”.
W próbach rozwiązania zagadki tej aberracji nie był sam.
Sztab naukowców starał się znaleźć przyczynę zjawiska rozdwojenia samolotu z ludźmi na pokładzie. Przedstawiciele wszystkich religii chcieli ustalić wspólne stanowisko wobec aktu stworzenia i wynikających z niego kwestii teologicznych. Natomiast zagadnienia filozoficzne zostały podporządkowane przez humanistów myśli Fredricha Nietzschego – „Prawdy są złudami, o których zapomniano, że są”. Z kolei sami pasażerowie lotu musieli odnaleźć się w podwójnej, bliźniaczej tożsamości i roli samego siebie.
A mimo to sytuacja wymykała się spod kontroli.
Pojawili się kaznodzieje i zabójcy rozwiązujący problem według własnego uznania, przetoczyła się fala samobójstw i teorie spiskowe głoszące – „cała sprawa jest oszustwem, historyjka o symulacji ma na celu ośmieszenie wszelkiej walki, od walki z kapitalizmem po walkę z ociepleniem klimatu”, a „płaskoziemcy widzą w tym potwierdzenie swoich przekonań”.
Jednym zdaniem – świat pogrążył się w bezsensie.
Autor, wprowadzając chaos w życie ludzi przeświadczonych o swojej prawdzie utwierdzonej przez naukę, pokazał, że oprócz empirii i wynikających z niej reguł oraz pewników, mogą zaistnieć sytuacje nieprzewidywalne wynikające z probabilistyki i myśli innego filozofa -Sokratesa - wiem, że nic nie wiem. Z wykształcenia matematyk i doktor lingwistyki, a także przewodniczący literackiej grupy Warsztatu Literatury Potencjalnej (OuLiPo),wykorzystał swoją wiedzę i umiejętności, by stworzyć historię z głębokim przekazem filozoficznym, wynikającym z rachunku prawdopodobieństwa, ale w formie thrillera, powieści psychologiczno-obyczajowej i science fiction w jednym, z wyraźnym założeniem sformułowanym przez autora „Posłowia” Marka Bieńczyka – „to ma się czytać, i to czytać jednym tchem, i to ma przyciągać czytelników zarówno mniej, jak bardziej wyrobionych”.
I się czytało!
Chociaż początek wprawił mnie w zakłopotanie wachlarzem wielu postaci pozornie niemających ze sobą nic wspólnego. Sto pierwszych stron skupionych na przeglądaniu kartoteki biografii bohaterów, było walką, by dać szansę tej powieści. Jednak w miarę poznawania ich losów powoli zaczął wyłaniać się ich wspólny mianownik – lot zagadkowym samolotem, a historie stojące za nimi stanowiły materiał do rozważań moralnych i aksjologicznych. Każda osoba rozwiązywała swoją niespodziewaną „bliźniaczość” w odmienny sposób, stojąc przed trudnymi wyborami i decyzjami oraz rozdzierającymi serce sytuacjami bez wyjścia. Ich środowiskowe pochodzenie pozwoliło autorowi na ukazanie różnorodności podchodzenia do skutków duplikacji, nawiązując również do popkultury, a zwłaszcza literatury. Z lekkim przymrużeniem oka wynikającym z dialogów, komentarzy i nawiązań literackich.
Całość formy przekazu przypominała powoli składaną fabułę z wielu wątków, którą autor porównał „do scoubidou, niegdyś (chwilę po kostce Rubika) szalenie modnej we Francji zabawki – warkoczyka zaplatanego z kilku plastikowych, kolorowych nitek”. Plecionka miała również w Polsce swoje pięć minut popularności. Taka konstrukcja wymagała cierpliwości (przynajmniej na początku),ale w efekcie tworzyła misternie złożoną wielowarstwową i wielowątkową powieść, w której każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie.
I ci wymagający, i ci szukający w literaturze tylko rozrywki.
Jak przeczytałam na okładce - na podstawie powieści powstaje serial.
naostrzuksiazki.pl

„Z protokołem 42 nie można się zetknąć”.
Jego twórca Adrian Miller, mówiąc to, był tego pewien. Wprawdzie stworzył go, ale pod przymusem amerykańskiego Departamentu Obrony i wbrew logice oraz rachunkowi prawdopodobieństwa. Miał świadomość, że wymyślone wydarzenia i procedury w protokole „wydarzeń z ograniczonym prawdopodobieństwem” nigdy nie zakłócą francuskiego ruchu...

Chleba I igrzysk. Czytadło, choć z dobrym tempem, to w dalszym ciągu tania i niesmaczna karnawalizacja (szczególnie jeden wątek). Owszem, niektóre fragmenty błyskotliwe. Do połowy niezła farsa, potem blazenada.

Chleba I igrzysk. Czytadło, choć z dobrym tempem, to w dalszym ciągu tania i niesmaczna karnawalizacja (szczególnie jeden wątek). Owszem, niektóre fragmenty błyskotliwe. Do połowy niezła farsa, potem blazenada.

U autora bardzo spodobało mi się poczucie humoru, oraz inteligencja którymi obdarzył swoich bohaterów. "Anomalię" czytało mi się świetnie, może dlatego, że w miejscu słabych momentów, które zdarzają się w innych książkach, tutaj były zwroty akcji, wątki poboczne, trafne nawiązania i cała masa innych zabiegów. Ogólnie to w bardzo prostej historii Pan Le Tellier ukrył dużo przemyśleń o świecie, religii, ludziach i ich tajemnicach, o życiu. Świetne.

U autora bardzo spodobało mi się poczucie humoru, oraz inteligencja którymi obdarzył swoich bohaterów. "Anomalię" czytało mi się świetnie, może dlatego, że w miejscu słabych momentów, które zdarzają się w innych książkach, tutaj były zwroty akcji, wątki poboczne, trafne nawiązania i cała masa innych zabiegów. Ogólnie to w bardzo prostej historii Pan Le Tellier ukrył dużo...

Lubię książki, w których na początku kompletnie nie wiadomo o co chodzi, a choć z czasem zaczynamy dostawać coraz więcej, dalej mamy mnóstwo niewiadomych. Tak jest właśnie w "Anomalii". Początkowo poznajemy bohaterów, ale nie wiemy w jaki sposób ich losy się łączą. Mimo to cały czas czytałam z zaciekawieniem. Pomysł na fabułę bardzo interesujący, a jego wykonanie moim zdaniem bardzo bardzo dobre. Nie dostajemy tu żadnych jasnych odpowiedzi, a do przemyślenia jest dużo bardzo różnorodnych spraw. Nie chcę pisać tu za wiele, bo im mniejsza wiedzę ma się na temat tej książki, wchodząc w nią, tym większą radość z poznawanej historii.

Lubię książki, w których na początku kompletnie nie wiadomo o co chodzi, a choć z czasem zaczynamy dostawać coraz więcej, dalej mamy mnóstwo niewiadomych. Tak jest właśnie w "Anomalii". Początkowo poznajemy bohaterów, ale nie wiemy w jaki sposób ich losy się łączą. Mimo to cały czas czytałam z zaciekawieniem. Pomysł na fabułę bardzo interesujący, a jego wykonanie moim...