Dzieci Diuny

Metafizyka wskoczyła na wyższy poziom . Zastanawiam się co napisać by nie opisywać fabuły a zachęcić czytelnika. Kolejna część sagi która wymusza na czytelniku refleksje nad sensem życia i tym co determinuje jednostkę i całe społeczności do określonych zachowań. W książkach są bohaterowie którzy budzą sympatię i antypatię w sadze Diuny ciężko to rozgraniczyć. W jednej chwili bohater jest nam bliski a w drugiej irytuje. Sądzę że to celowy zabieg autora.Nim przeczytałam Kroniki Diuny melanż kojarzył mi się z suto zaprawianą imprezą teraz ilekroć je gdzieś usłyszę lub przeczytam od razu skojarzenie będzie inne. To nie są typowe książki science fiction tu bardziej chodzi o rozwój osobisty o refleksje nad światem nad tym co czasem trzeba poświęcić w imię lepszego jutra. Pluje sobie w brodę że tak długo zwlekałam nim sięgnęłam po tą serię.

Metafizyka wskoczyła na wyższy poziom . Zastanawiam się co napisać by nie opisywać fabuły a zachęcić czytelnika. Kolejna część sagi która wymusza na czytelniku refleksje nad sensem życia i tym co determinuje jednostkę i całe społeczności do określonych zachowań. W książkach są bohaterowie którzy budzą sympatię i antypatię w sadze Diuny ciężko to rozgraniczyć. W jednej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wciągająca i ciężko się od niej oderwać.

Wciągająca i ciężko się od niej oderwać.

Pokaż mimo to

Książka nierówna, choć wciągnąłem się, co tu kryć.

Fabularnie? Czego tu nie ma: akcja, spiski, walka o władzę, pościgi, starzy znajomi, nowi bohaterowie, plus głosy w głowie, trochę się można w tym zagubić.

"Dzieci Diuny" kończą pewien większy wątek fabularny, kiedyś po tej książce przestałem czytać sześcioksiąg, i jest to dobre miejsce, by dać sobie spokój, jeśli "nie pyknie". I przypomniałem sobie dlaczego kiedyś dałem sobie spokój. Oczywiście książka nie wytrzymuje porównań z pierwszą Diuną, żadna nie wytrzymuje, jest nieźle, ale parę pomysłów Herberta bardzo mnie męczy: jak na mój gust miejscami trochę odleciał i świetne pomysły mieszają się ze słabymi, niestety równie istotnymi dla historii.

Biorę się za "Boga Imperatora" z dużą rezerwą, i jeśli fabuła pójdzie w tę stronę, co wydaje mi się, że pójdzie, to sam nie wiem... Miałem dać sześć gwiazdek, ale jednak... wciągnąłem się.

Książka nierówna, choć wciągnąłem się, co tu kryć.

Fabularnie? Czego tu nie ma: akcja, spiski, walka o władzę, pościgi, starzy znajomi, nowi bohaterowie, plus głosy w głowie, trochę się można w tym zagubić.

"Dzieci Diuny" kończą pewien większy wątek fabularny, kiedyś po tej książce przestałem czytać sześcioksiąg, i jest to dobre miejsce, by dać sobie spokój, jeśli...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzecia część powieść Franka Herbeta o planecie Diuna, bogatej w magiczną przyprawę - melanż.

Choć pewne koncepcje się powtarzają w stosunku do poprzednich części to ta najbardziej mnie wciągneła. Akcja jest wartka a problemy z którymi walczą bohaterowie przekonujące.

UWAGA SPOJLER PONIŻEJ




Spotkanie Paula z Leto było rozczarowujące.

Trzecia część powieść Franka Herbeta o planecie Diuna, bogatej w magiczną przyprawę - melanż.

Choć pewne koncepcje się powtarzają w stosunku do poprzednich części to ta najbardziej mnie wciągneła. Akcja jest wartka a problemy z którymi walczą bohaterowie przekonujące.

UWAGA SPOJLER PONIŻEJ




Spotkanie Paula z Leto było rozczarowujące.

Pokaż mimo to

Zacznę od wydania. Książka jest przepiękna, żałuję, że tak dopracowane książki trudno teraz dostać. Wspaniałe rysunki Wojciecha Siudmaka dodają magii. Niestety trzeci tom mnie nie porwał. Poprzednie dwa zdecydowanie lepsze. Natomiast warto przeczytać.

Zacznę od wydania. Książka jest przepiękna, żałuję, że tak dopracowane książki trudno teraz dostać. Wspaniałe rysunki Wojciecha Siudmaka dodają magii. Niestety trzeci tom mnie nie porwał. Poprzednie dwa zdecydowanie lepsze. Natomiast warto przeczytać.

Pokaż mimo to

Za Dzieci Diuny zabraliśmy się z niecierpliwością i wielką nadzieję, że będzie lepsza (bo jest i grubsza), a przynajmniej tak samo dobra jak Mesjasz Diuny. Niestety, z całą miłością, jaką wzbudziła w nas część pierwsza, musimy rzec, że tym razem było znacznie gorzej. Herbert zmarnował potencjał kilku postaci – między innymi Jessiki, Alii, Irulany oraz poniekąd Gani. Sam Leto okazał się maksymalnie przytłaczający przez kwestię swego „przednarodzenia”, ot, nieco bardziej męcząca kopia Paula. Trochę za szybko według nas postąpiło opętanie Alii, choć doceniamy, że Herbert postarał się to psychologicznie umotywować (żyjąc tyle lat z wieloma świadomościami w swym umyśle, w końcu dziewczyna „pękła”). Może, gdyby Mesjasz był dłuższy, dałoby się mocniej „osadzić” pewne wątki z Dzieci Diuny, rozwijające się zbyt szybko na kartach III tomu. Troszkę boli nas, że wszystkie te powieści, z dotychczas przeczytanych, mają podobny schemat… a antagoniści nie są mocniej zarysowani. Ot, wiemy, że są, ale pozostają na tyle mgliści, że nie śledzimy z wypiekami na twarzy ich rozgrywek.
Jednakże nie sposób nie docenić Diuny po raz kolejny za jej filozoficzne podłoże i przeróżne smaczki ukryte przez autora. Niechaj schowa się G. R. R. Martin ze swymi intrygami, bo choćby skończył swą Pieśń lodu i ognia nigdy nie będzie ona tym, czym nieskończona przez Herberta Diuna.

Za Dzieci Diuny zabraliśmy się z niecierpliwością i wielką nadzieję, że będzie lepsza (bo jest i grubsza), a przynajmniej tak samo dobra jak Mesjasz Diuny. Niestety, z całą miłością, jaką wzbudziła w nas część pierwsza, musimy rzec, że tym razem było znacznie gorzej. Herbert zmarnował potencjał kilku postaci – między innymi Jessiki, Alii, Irulany oraz poniekąd Gani. Sam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po dłuższej przerwie postanowiłem znów powrócić do serii science-fiction Franka Herberta o planecie Diuna. Gdyby nie pandemia to pewnie w kinach moglibyśmy już obejrzyć świetnie zapowiadającą się ekranizację Diuny, jednak jej premiera została przesunięta na grudzień 2021. Przy tej okazji w internecie sporo informacji pojawiło się na ten temat. Między innymi został opublikowany oficjalny zwiastun filmowy. To zainspirowało mnie aby kontynuować przygodę z serią o tej planecie. Co prawda do premiery filmy pozostało sporo czasu, ponad rok, jednak, nic nie stoi na przeszkodzie aby zagłębiać się w lekturę.
"Dzieci Diuny" przesłuchałem w formie audiobooka. Będąc nastolatkiem czytałem już "Dzieci Diuny". Ponad dziesięć lat temu obejrzałem też ekranizację bodajże wyprodukowaną przez amerykański Sci-Fi Channel. Ogólny zarys treści jest mi znany i pozostał jeszcze w mojej pamięci. Także wielkich niespodzianek nie było podczas ponownego słuchania tej lektury. Mimo to, jak się to mówi "Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki", w moim przypadku jest tak, że "nie wchodzi się dwa razy do tej samej książki". Jednak doświadczenie życiowe zdobyte przez te lata odkąd czytałem tą książkę będąć nastolatkiem lub też tych ponad dziesięć lat odkąd obejrzałem ekranizację sprawił, że inaczej patrzę na świat i inaczej odbieram tą książkę.
Dziś dostrzegam większą głębie i filozoficzne, społeczne przesłanie zawarte w książkach Franka Herberta. Wiadomo, są to książki sci-fi, i aby je czytać trzeba lubić po prostu sci-fi. Jednak Frank Herbert nie tylko tworzy ciekawy świat, wszechświat oraz cywilizację. Pakuje do swoich książek również wiele kwestii społecznych i filozoficznych.
W pierwszym i drugim tomie "Diuny" tematem przewijającym się przez fabułę były kwestie kultu jednostki, przywództwa, demagogii, fascynacji tłumów przywódcą, no i wreszcie kwestia tego jak absolutna władza jest w stanie zmienić człowieka w negatywny sposób.
W "Dzieciach Diuny" te tematy są kontynuowane. Aby nie spojlować zbyt wiele dodam, więcej już nie napiszę o treści trzeciego tomu. Zachwyca mnie po prostu to, jak Frank Herbert podchwytuje tematy ponadczasowe z którymi do dziś boryka się świat. Ludzkość ma po prostu problemy z rozwiązaniem kwestii przywództwa.

Po dłuższej przerwie postanowiłem znów powrócić do serii science-fiction Franka Herberta o planecie Diuna. Gdyby nie pandemia to pewnie w kinach moglibyśmy już obejrzyć świetnie zapowiadającą się ekranizację Diuny, jednak jej premiera została przesunięta na grudzień 2021. Przy tej okazji w internecie sporo informacji pojawiło się na ten temat. Między innymi został...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

dla mnie najnudniejszy tom, momentami po prostu historia mnie drażniła, niemniej i tak pochłonęłam

dla mnie najnudniejszy tom, momentami po prostu historia mnie drażniła, niemniej i tak pochłonęłam

Pokaż mimo to

Niestety trochę gorsza niż 2 wcześniejsze-bardzo długo się rozkręca, ale warto przeczytać :)tylko boję się sięgać po kolejne.

Niestety trochę gorsza niż 2 wcześniejsze-bardzo długo się rozkręca, ale warto przeczytać :)tylko boję się sięgać po kolejne.

Pokaż mimo to

„Dzieci Diuny” to już trzeci tom cyklu Kronik Diuny, opowiadający o pustynnej planecie Arrakis, na której ważą się losy wszechświata. Po niesamowitej „Diunie” i „Mesjaszu Diuny” miałam okazję zapoznać się z kolejną odsłoną cyklu Franka Herberta, który całkowicie mnie oczarował. Autor wciągnął mnie w wykreowany przez siebie świat od samego początku i choć historia miała swoje wzloty i upadki, to mój zapał poznania jej w całości nie opadł, a raczej przybrał na sile.

Minęło dziewięć lat od czasu, gdy oślepiony Muad’Dib samotnie udał się na pustynię, by stawić czoła Szej-huludowi. Przez ten czas pieczę nad Imperium sprawowała jego siostra Alia, która jednak zbłądziła i zagubiła się po drodze. Opętana regentka dzierży wielką władzę, jednak na jej drodze wciąż stoją prawowici następcy Paula, bliźnięta — Leto i Ganima. Dzieci są również ogromny zagrożeniem dla rodu Corrinów, odwiecznego wroga Atrydów, który chciałby ponownie zasiąść na imperialnym tronie. Bliźnięta, którym grozi nie tylko śmierć z ręki wrogów, ale także opętanie zmuszone są do walki na wielu frontach. W tym samym czasie na Arrakis pojawia się charyzmatyczny, niewidomy Kaznodzieja o wielkiej mądrości, który do złudzenia przypomina ich utraconego przed laty ojca…

„Dzieci Diuny” podobnie, jak dwa poprzednie tomy potrzebują trochę czasu, żeby się rozkręcić. Nie wpadamy od razu w wir akcji, zamiast tego autor powoli snuje swoją opowieść, zachęcając nas do zagłębienia się w niej. „Dzieci Diuny” kojarzyły mi się raczej z pierwszym tomem niż z „Mesjaszem Diuny”, który był bardziej przedłużeniem historii Paula, o wiele spokojniejszym i nie tak wypełnionym wartką akcją. W trzecim tomie rozpoczynamy jakby nowy rozdział historii, to nie Maud’Dib jest już głównym bohaterem, ale jego dzieci. Ponownie pojawiają się tutaj liczne nawiązania do filozofii, ekologii czy psychologii, które zostały zgrabnie wplecione w fabułę. W „Dzieciach Diuny” wszystko zostało dodatkowo okraszone nutką mistycyzmu, gdyż pojawia się tutaj przepowiednia o Kralizeku, czyli bitwie na krańcu wszechświata. Mieliśmy okazję poznać nowe informacje na temat Paula i wyboru, którego dokonał, a z którego konsekwencjami muszą teraz radzić sobie jego potomkowie.

„Dzieci Diuny” to kolejna niesamowita książka Herbert, która ponownie podbiła moje serce. Nie mogę przestać się rozpływać nad tym, jak niezwykle złożony i przemyślany jest ten świat, jak wszystko się w nim ze sobą łączy i dopełnia. Nie są to książki łatwe i lekkie, ich czytanie wymaga pewnego wysiłku i sporej dawki skupienia, ale zdecydowanie jest tego warte. Styl Herberta jest jedyny w swoim rodzaju, nigdy wcześniej się z czymś takim nie spotkałam i trudno mi uwierzyć, że tak długo zwlekałam z sięgnięciem po Kroniki Diuny. Przede mną jeszcze trzy tomy, których jestem niezwykle ciekawa i już nie mogę się doczekać, kiedy uda mi się po nie sięgnąć. Jeżeli jeszcze nie znacie twórczości Herberta, to gorąco was do tego zachęcam, ponieważ to niezwykła przygoda, o czym najlepiej przekonać się na własnej skórze.

https://someculturewithme.blogspot.com/2020/10/sedno-radosci-zycia-jego-piekna-tkwi-w.html

„Dzieci Diuny” to już trzeci tom cyklu Kronik Diuny, opowiadający o pustynnej planecie Arrakis, na której ważą się losy wszechświata. Po niesamowitej „Diunie” i „Mesjaszu Diuny” miałam okazję zapoznać się z kolejną odsłoną cyklu Franka Herberta, który całkowicie mnie oczarował. Autor wciągnął mnie w wykreowany przez siebie świat od samego początku i choć historia miała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to