Tomek Beksiński. Portret prawdziwy

O biografii Tomasza Beksińskiego nie będę się za bardzo rozpisywał, gdyż uważam, że jest to solidna pozycja, której chyba niczego nie brakuje.

Osobiście uważam, że TB jest postacią wybitną. Był jednym z najbardziej wpływowych radiowców, jakich znałem (polecam przesłuchanie kilku jego archiwalnych audycji, które można znaleźć w sieci). Dla mnie był mentorem i przewodnikiem po muzycznym świecie, a muzyka w moim życiu jest naprawdę ważna. To właśnie dzięki niemu poznałem mój ulubiony gatunek muzyczny, czyli rock progresywny (Tomasz lubował się jednak głównie w gotyku).

Beksa, jak często nazywali go znajomi, był również niezwykle kreatywnym twórcą. Mam na myśli przede wszystkim jego opowiadania z cyklu ‘Opowieści z krypty’, które z humorem traktują o przeróżnej tematyce od lekkich tematów popkulturowych, przez zwyczajne czynności dnia codziennego, a na śmierci kończąc. A jeśli o śmierci mowa, Tomasz był niezwykle nią zafascynowany, podobnie jak tematyką wampiryczną (miał nawet legitymację międzynarodowego towarzystwa wampirów).

Beksiński z wykształcenia był anglistą. Udzielał się jako tłumacz filmów. Przede wszystkim upodobał sobie skecze Monty Pythona oraz horrory z wytwórni Hammera. Tych drugich zostałem fanem również dzięki Tomkowi. A jest się czym zachwycać, gdyż wytwórnia ta stworzyła szereg filmów z żelaznej klasyki gatunku, np. z Draculą, Mumią czy potworem Frankensteina.

Tomasz był specyficznym człowiekiem. Nie lubił komputerów, nienawidził wręcz papierosów, bał się latania (kiedyś uczestniczył w katastrofie lotniczej, którą udało mu się przeżyć) i ogólnie nie potrafił znaleźć swojego miejsca na Ziemi. Kilkakrotnie próbował popełnić samobójstwo, co ostatecznie mu się udało w grudniu 1999 roku.

Wracając do powyższej książki, polecam każdemu zapalonemu melomanowi, kinomaniakowi czy fanowi popkultury ogólnie, gdyż postać Tomasza Beksińskiego, obok swojego ojca, Zdzisława, jest ikoniczna i ma ogromny wpływ na polską kulturę.

O biografii Tomasza Beksińskiego nie będę się za bardzo rozpisywał, gdyż uważam, że jest to solidna pozycja, której chyba niczego nie brakuje.

Osobiście uważam, że TB jest postacią wybitną. Był jednym z najbardziej wpływowych radiowców, jakich znałem (polecam przesłuchanie kilku jego archiwalnych audycji, które można znaleźć w sieci). Dla mnie był mentorem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Portret prawdziwy? Czyli jaki?
NIE. Ten portret nie jest prawdziwy.
Na audycjach Tomasza Beksińskiego uczyłem się słuchania muzyki, to On w dużej mierze wpłynął na moje ówczesne gusta muzyczne, które mniej lub bardziej pogłębiam do dziś. Pod koniec lat 90-tych słuchałem go już mniej, a felietony w prasie muzycznej nie docierały do mnie już tak bardzo. Śmierć dziennikarza mnie bardzo zasmuciła, Jego obraz utrwaliłem sobie w pamięci i taki niech pozostanie- ciepły głos, wrażliwość, romantyczny gust muzyczny...
Po latach sięgnąłem po książkę o Beksińskich, jak również dzienniki Zdzisława Beksińskiego- obie pozycje zrobiły na mnie duże wrażenie. I teraz przeczytałem monumentalną cegłę pana Weissa.
Autora cenię za wiedzę muzyczną, klasę dziennikarską. Ale książka o Tomaszu Beksińskim to coś, co mnie zmęczyło, styrało, wprowadziło w mieszane uczucia, zły nastrój. Przede wszystkim nie wiem, po co i komu ta pozycja jest potrzebna. Taka wiwisekcja, włącznie z ostatnimi godzinami życia dziennikarza. Masa cytatów, wspomnień, często tak podobnych do siebie, że aż oczy odmawiają posłuszeństwa. Dużo intymnych zapisków, listów, których moim zdanie nie powinno się upubliczniać. Czułem się źle, czytając to, nieswojo, jak niezamierzony podglądacz. Do tego brak dystansu Autora do wielu zagadnień i ta chęć postawienia pomnika zmarłemu. Niestrawne. Może pisanie takiej książki było swoistą formą oczyszczenia dla samego Autora, nie wiem. Nie polecę tej lektury nikomu, a zwłąszcza tym, którzy jeszcze Tomasza Beksińskiego pamiętają. Po przeczytaniu tej pozycji w niezamierzony sposób mogliby zmienić swoje zdanie o tym niebagatelnym, przedwcześnie zmarłym człowieku.

Portret prawdziwy? Czyli jaki?
NIE. Ten portret nie jest prawdziwy.
Na audycjach Tomasza Beksińskiego uczyłem się słuchania muzyki, to On w dużej mierze wpłynął na moje ówczesne gusta muzyczne, które mniej lub bardziej pogłębiam do dziś. Pod koniec lat 90-tych słuchałem go już mniej, a felietony w prasie muzycznej nie docierały do mnie już tak bardzo. Śmierć dziennikarza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Skoro jakiś czas temu skończyłem czytać biografię Tomka Beksińskiego to pomyślałem, że podzielę się z wami moimi krótkimi wrażeniami po lekturze.

No cóż! Przede wszystkim muszę przyznać, że jestem tą książką urzeczony i nie mogłem się oderwać. Dopiero teraz widzę w całej okazałości, jak fascynująca (a zarazem tragiczna) to była postać i jaką krzywdę zrobiono Beksińskiemu w "Ostatniej Rodziny" (mimo, że nadal lubię ten film) gdzie został przedstawiony wręcz karykaturalnie jako nieprzystosowany do świata autystyk albo wręcz histeryk.

Podobne zastrzeżenia mam zresztą także do książki M. Grzebałkowskiej. Autorka nie była w stanie oddać całej złożoności tej postaci. Ba! Mam wrażenie, że kompletnie nie zrozumiała (albo też nie chciała zrozumieć?) swojego bohatera więc uwypukliła nie te cechy, które powinno się było uwypuklić. W rezultacie otrzymaliśmy portret fragmentaryczny, jakby stworzony pod przyjęte założenie, iż był to po prostu "dziwny człowiek" podczas gdy w rzeczywistości (przynajmniej takie wrażenie odniosłem czytać książkę Weissa) owszem miał swoje dziwactwa (kto ich nie ma?), ale poza tym był jak najbardziej "normalny". Powiedziałbym zresztą, że na tym szalonym świecie nie ma ludzi normalnych, ale nie chcę się zagłębiać w przesadnie filozoficzne tony. Dodam więc tylko, że poczułem z nim coś na kształt duchowego pokrewieństwa.

Mam nadzieję, że kiedyś faktycznie doczekamy się dzieła, które odda mu sprawiedliwość.

Skoro jakiś czas temu skończyłem czytać biografię Tomka Beksińskiego to pomyślałem, że podzielę się z wami moimi krótkimi wrażeniami po lekturze.

No cóż! Przede wszystkim muszę przyznać, że jestem tą książką urzeczony i nie mogłem się oderwać. Dopiero teraz widzę w całej okazałości, jak fascynująca (a zarazem tragiczna) to była postać i jaką krzywdę zrobiono Beksińskiemu w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niewątpliwie najbardziej dołująca książka, jaką kiedykolwiek czytałam. Ale nie tylko dołująca.
Po spędzeniu kilku dni „z Tomkiem”, czuję że będzie mi Go po prostu brakowało. Tomek jaki jest w tej książce, to Tomek pełen pasji, czarnego humoru, dystansu do siebie i świata, ale też Tomek samotny, poszukujący miłości i sensu.
Ktoś się zastanowi, czego człowiekowi, który odniósł sukces, robił to co robi a nie musi i żył tym - brakuje.
Może odnajdzie odpowiedź po lekturze. Zachęcam do przeczytania, ale na pewno nie w chwilach rezygnacji, jakie czasem każdego z nas dopadają.

Niewątpliwie najbardziej dołująca książka, jaką kiedykolwiek czytałam. Ale nie tylko dołująca.
Po spędzeniu kilku dni „z Tomkiem”, czuję że będzie mi Go po prostu brakowało. Tomek jaki jest w tej książce, to Tomek pełen pasji, czarnego humoru, dystansu do siebie i świata, ale też Tomek samotny, poszukujący miłości i sensu.
Ktoś się zastanowi, czego człowiekowi, który...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiesław Weiss poświecił wiele pracy i czasu, aby stworzyć piękny i realny obraz Tomka Beksińskiego. Człowieka niesamowicie inteligentnego i cholernie samotnego. Piękna biografia, warta przeczytania.

Wiesław Weiss poświecił wiele pracy i czasu, aby stworzyć piękny i realny obraz Tomka Beksińskiego. Człowieka niesamowicie inteligentnego i cholernie samotnego. Piękna biografia, warta przeczytania.

Pokaż mimo to

Dal fanów TB pozycja obowiązkowa. Kapitalnie udokumentowana, a mimo nagromadzenia listów, wspomnień do końca niejako trzyma w napięciu. Może to też kwestia osobistej niejako "więzi duchowej" i wspomnień wiążących czytelnika z bohaterem....?

Dal fanów TB pozycja obowiązkowa. Kapitalnie udokumentowana, a mimo nagromadzenia listów, wspomnień do końca niejako trzyma w napięciu. Może to też kwestia osobistej niejako "więzi duchowej" i wspomnień wiążących czytelnika z bohaterem....?

Pokaż mimo to

trochę może irytować próba gloryfikacji i oczyszczania Beksińskiegoo w każdej rzeczy która mogłaby być dla niego przywarą. mimo wszystko jest ona napisana tak (np. cytowanie wielu listtów Tomasza), że każdy wnioski może wyciągnąć sobie sam.

trochę może irytować próba gloryfikacji i oczyszczania Beksińskiegoo w każdej rzeczy która mogłaby być dla niego przywarą. mimo wszystko jest ona napisana tak (np. cytowanie wielu listtów Tomasza), że każdy wnioski może wyciągnąć sobie sam.

Pokaż mimo to

Już sam tytuł "Portret prawdziwy" sugeruje, iż autor uważa, że przekazuje jedyną, słuszną treść. Pan Weiss przekonuje, że Tomasz Beksiński składał się z samych zalet, każde dziwactwo tłumaczy nadwrażliwością, bądź brakiem zrozumienia. Odmienne opinie na temat bohatera są określane jako krzywdzące, czy nieprawdziwe.
Autor insynuuje, że głównym powodem samobójstwa Tomka było nieudane życie miłosne, a dokładnie złe kobiety, które wielokrotnie go raniły. Sądzę, że to duże uproszczenie.
Nie jestem zwolenniczką robienia z syna Beksińskiego wariata (jak w filmie "Ostatnia rodzina"), jednakże pan Weiss przedstawił go tendencyjnie - tak, aby postać Tomka była "zjadliwa" dla zwykłego człowieka. Przez odsunięcie wad i gloryfikację zalet bohater został spłaszczony, co wcale mu nie służy.

Już sam tytuł "Portret prawdziwy" sugeruje, iż autor uważa, że przekazuje jedyną, słuszną treść. Pan Weiss przekonuje, że Tomasz Beksiński składał się z samych zalet, każde dziwactwo tłumaczy nadwrażliwością, bądź brakiem zrozumienia. Odmienne opinie na temat bohatera są określane jako krzywdzące, czy nieprawdziwe.
Autor insynuuje, że głównym powodem samobójstwa Tomka było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pozycja totalna, dla mnie aż za szczegółowa przez co gdzieś w połowie przez chwilę zaczęła nużyć. Końcówka totalnie dołująca, niesamowity człowiek o jakże skomplikowanym charakterze.

Pozycja totalna, dla mnie aż za szczegółowa przez co gdzieś w połowie przez chwilę zaczęła nużyć. Końcówka totalnie dołująca, niesamowity człowiek o jakże skomplikowanym charakterze.

Pokaż mimo to

Książka wyjątkowa, intrygująca, a przy tym niełatwa ze względu na ogromny ładunek emocjonalny, jaki w sobie niesie. Wiesław Weiss oddaje tu głos osobom najbliższym Tomkowi Beksińskiemu - jego przyjaciołom, rodzinie, ludziom, których podziwiał i cenił. Samemu usuwa się w cień, dodając jedynie w pewnych miejscach własny komentarz. Z ich wspomnień wyłania się portret prawdziwej Osobistości, postaci, która podobnie jak Mannowski Mynheer Peeperkorn nie pozwala o sobie zapomnieć, wciąż zachwyca eloklwencją, tryska dowcipem i w każdym miejscu, w którym się pojawia przyciąga uwagę, choć bywa irytująca. Pod tym płaszczem skrywa jednak ogromny ból i niewypowiedziane do końca emocje. Czy jest to jednak portret prawdziwy, jak głosi podtytuł? Bez wątpienia portret najbliższy prawdzie o Tomku. Wiele przytaczanych faktów jest jedynie zarysowanych, bądź stanowi komentarz do książki Magdaleny Grzebałkowskiej "Beksińscy. Portret podwójny". Stąd osobie, która nie zna felietonów, ani audycji wybitnego radiowca i tłumacza, bądź obejrzała jedynie film "Ostatnia rodzina" mogą być nie do końca zrozumiałe. Wielką wartością tej książki są też, zdawać by się mogło długie i może z pozoru błahe fragmenty zawierające wyliczenia ważnych dla Tomka utworów i zespołów. Pozwalają one jednak na czytanie symultaniczne. Polecam podczas lektury włączyć sobie właśnie utwory Marillion, Sisters of mercy, Genesis, Anathemy Lacrimosy, Moody Blues, Closterkeller i przede wszystkim piosenkę "Stationary Traveller" zespołu Camel. Warto też posłuchać prowadzonych przez Beksa audycji "Trójka pod księżycem" dostępnych na youtube. Tomek już za życia stworzył swoją legendę, Weiss w swojej książce pokazuje jednak czytelnikowi człowieka, który pod zakładaną okazjonalnie peleryną wampira skrywał ogromne pragnienie miłości i zrozumienia, a także brak akceptacji dla zakłamania, bezwzględności i płytkości relacji społecznych.

Książka wyjątkowa, intrygująca, a przy tym niełatwa ze względu na ogromny ładunek emocjonalny, jaki w sobie niesie. Wiesław Weiss oddaje tu głos osobom najbliższym Tomkowi Beksińskiemu - jego przyjaciołom, rodzinie, ludziom, których podziwiał i cenił. Samemu usuwa się w cień, dodając jedynie w pewnych miejscach własny komentarz. Z ich wspomnień wyłania się portret...

więcej

mniej

Pokaż mimo to