Tomek Beksiński. Portret prawdziwy

Przeczytana przeze mnie dwa razy.
Książka jest bardzo szczegółowa, aż do bólu. Autor zadał sobie wiele trudu, aby po wielu latach odgrzebać masę informacji o Tomaszu Beksińskim. Są tam listy, cytaty, dokładne dialogi, utwory, absolutnie wszystko, co od urodzenia, aż do śmierci towarzyszyło Tomaszowi. Nie każdemu może podobać się takie podejście do biografii. Prawdziwi fani będą zadowoleni, choć momentami podawanie dokładnej daty i tytułu piosenki w audycji nie jest absolutnie niezbędne i trochę zniechęca.
Mam wrażenie, że książka jest laurką dla Beksińskiego. Że ma za zadanie Go wybielić po pozycji M. Grzebałkowskiej. Autor, tłumaczy Tomka, nie chce go pokazać w roli złośliwego neurotyka, jak chociażby jego postać w słynnej Ostatniej rodzinie. Podpiera to wieloma wywiadami z ludźmi, którzy naprawdę go znali. Dużą rolę przywiązuje do szczegółowych opisów jego związków i problemów sercowych. Ujawnia masę Jego bardzo emocjonalnych osobistych listów. Nawet z partnerkami Tomasza.
Z jednej strony jest to bardzo ciekawe dla czytelnika. Z drugiej natomiast bardzo obnażające. Nie wiem, czy Tomek i jego rodzina, oraz partnerki (np. nieżyjąca słynna Nadkobieta) byli by z tego zadowoleni ( Choć jeśli chodzi o wspomnianą Nadkobietę, to prawdopodobnie od niej pochodziły fragmenty listów, które autor wykorzystał w książce ), nawet, jeśli jest to w dobrej wierze...
Niemniej biografia jest bardzo osobista i głęboko analizująca postać Tomka. Osobistości skomplikowanej na tyle, że nawet ten opasły tom nie był w stanie dać odpowiedzi na pytanie, jaki Tomasz naprawdę był.
Polecam z całego serca, jeśli ktoś lubi grube książki, lubi postać Tomasza Beksińskiego, fascynuje się wręcz nim i chce poznać naprawdę wiele faktów z jego życia. Warto sobie wyrobić o Nim własną opinie. Niestety tylko już na podstawie biografii.

Przeczytana przeze mnie dwa razy.
Książka jest bardzo szczegółowa, aż do bólu. Autor zadał sobie wiele trudu, aby po wielu latach odgrzebać masę informacji o Tomaszu Beksińskim. Są tam listy, cytaty, dokładne dialogi, utwory, absolutnie wszystko, co od urodzenia, aż do śmierci towarzyszyło Tomaszowi. Nie każdemu może podobać się takie podejście do biografii. Prawdziwi fani...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra dokładna biografia. Dużo informacji począwszy od tytułów piosenek na dokładnych datach skończywszy. Dzięki wspomnieniom i wypowiedziom innych osób, na których w głównej mierze opiera się książka, możemy zobaczyć też inną perspektywę, a nie tylko autora i przyznam, że komentarze autora są dla mnie bardzo emocjonalne, czuć w nich uwielbienie dla Tomka i ogromny żal o to, że świat nie zawsze przychylnie wspomina Beksińskiego.
Przyznam, że niektóre listy (zwłaszcza pod koniec) pominęłam, mając wrażenie, że nie powinnam tego czytać.
Lektura jest dołująca, ale to w końcu nie jest historia z happy endem.
Nie czytałam innych tekstów o Beksińskich, ten uznaje za dobre źródło wiedzy. Jaki Tomek był naprawdę, mogą wiedzieć tylko osoby, które znały go osobiście.

Bardzo dobra dokładna biografia. Dużo informacji począwszy od tytułów piosenek na dokładnych datach skończywszy. Dzięki wspomnieniom i wypowiedziom innych osób, na których w głównej mierze opiera się książka, możemy zobaczyć też inną perspektywę, a nie tylko autora i przyznam, że komentarze autora są dla mnie bardzo emocjonalne, czuć w nich uwielbienie dla Tomka i ogromny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyjątkowo dołująca książka.
Nie dla osób ze skłonnościami do depresji!

Wyjątkowo dołująca książka.
Nie dla osób ze skłonnościami do depresji!

Pokaż mimo to

Książka ta to grubo ponad 600 stron - samo to pokazuje, że nie mamy do czynienia z postacią banalną, która niczego w życiu nie osiągnęła, wciąż odbijającą się od czterech ścian, rozpaczającą nad swym ciężkim losem, samotnikiem i awanturnikiem niepotrafiącym pozostawać z nikim w bliższych kontaktach.
Poznajemy Tomka w każdym momencie jego życia - jest Tomek uczeń ciekawy świata, miłośnik słowa pisanego, marzyciel, "mózg" niezwykle oryginalnych literacko-filmowych zabaw z rówieśnikami, kawalarz, przyjaciel, nastolatek lubiany przez nauczycieli i znajomych rodziny...
Jest Tomek - student anglistyki, pasjonat dobrego rocka i gotyku, ekscentryczny miłośnik horrorów klasy B, organizator pierwszych imprez muzycznych dla szerszej publiczności (na tamte czasy coś niesamowitego, pamietajmy!).
Tomek - dziennikarz radiowy i prasowy, biograf, tłumacz filmowy, bez reszty oddany swojej pracy/pasji perfekcjonista.
Tomek - lojalny przyjaciel, niezwykle lubiany człowiek, dusza towarzystwa, a przy tym notorycznie źle lokujący swoje uczucia - przez całe swoje życie nieszczęśliwie zakochany, dający z siebie (za) dużo...
Wreszcie Tomek - wnuk, syn nadopiekuńczej matki i wszechstronnie utalentowanego ojca-artysty....

Można by w nieskończonośc opisywać twarze Tomasza Beksińskiego, a każda z nich jest prawdziwa. Bo był zarówno opiekuńczym, troskliwym człowiekiem, sarkastycznym prześmiewcą, jak i perfekcjonistą uważanym za wybuchowego choleryka.


Nie ma jednak wątpliwości - był osobą lubianą, otoczoną pokaźnym gronem przyjaciół i znajomych, zarówno prywatnie, jak i zawodowo. Dusza towarzystwa, człowiek niezwykle "otrzaskany" w dziedzinie muzyki, dokonały tłumacz dialogów filmowych. A przy tym, przez całe swoje życie, nieszczęśliwie jednak zakochany, szukający akceptacji i miłości zawsze pod złym adresem... To wciąż ta sama, skomplikowana, osoba. I takim właśnie ukazuje go Wiesław Weiss w swojej książce. Panowie znali się ponad 20 lat, mieli również grono wspólnych znajomych. To dzięki temu udało się autorowi dotrzeć do niewiarygodnej wręcz liczby osób, które znały Tomka mniej lub bardziej, przez okres kilku miesięcy lub kilkudziesięciu lat, i skłonił do podzielenia się wspomnieniami o jego osobie. Nie są to zawsze peany na cześć, zdarzają się wypowiedzi gorzkie, wręcz nieprzyjemne. Ale to właśnie dzięki temu biografia jest tak autentyczna, nie lukrowana.
Udało się Weissowi to, co zdecydowanie nie udało się Magdalenie Grzebałkowskiej ("Beksińscy. Portret podwójny", wyd. Znak) - przybliżył czytelnikom sylwetkę mężczyzny od jego narodzin, do tragicznej śmierci, zadając sobie mnóstwo trudu by zrobić to bezstronnie, ukazując go takim właśnie, jakim był. A był zupełnie inny, niż można odnieść wrażenie, opierając się jedynie na ww. filmie czy książce, krążących pogłoskach i opiniach wyrabianych jedynie na podstawie oceny jego kreacji (a kreacją Tomek bawić się uwielbiał)...
"Tomek Beksiński. Portret prawdziwy" to przykład na to, jak powinna wyglądać dobrze spisana biografia. Fakty z życia Tomasza przeplatane są bowiem mnóstwem wypowiedzi jego znajomych, przyjaciół; fragmentami autentycznych rozmów (wszystkie zawdzięczamy Zdzisławowi Beksińskiemu, który skrupulatnie dokumentował życie codzienne rodziny) oraz dziesiątkami prywatnych zdjęć z całego życia Tomasza.


Nieraz podczas lektury śmiałam się w głos, żałując równocześnie, że nie było mi dane poznać Beksińskiego in persona. Podobny gust muzyczny, podobne czarne poczucie humoru i podobne różne przemyślenia... Dzięki tej książce mam wrażenie jednak, jakbym trochę Tomka poznała osobiście. To chyba dla autora pochwała.
Nieraz jednak było mi również dziwnie nieswojo, gdy "wchodziłam" w świat tak intymny, głównie za sprawą prywatnej korespondencji między Tomkiem a osobami mu najbliższymi.
Dozowałam sobie lekturę, żeby się nią delektować, a i tak jeden ledwie weekend wystarczył, bym zamknęła książkę juz przeczytaną. I, muszę przyznać, nie odłożyłam jej od razu na półkę. Przez chwilę musiałam posiedzieć w ciszy, pomyśleć. Mało która książka wywołuje we mnie aż taką reakcję. Chyba poczułam pewną więź z Tomaszem, smutek, iż jego życie naznaczone było odejściem niemal od samego początku.
Cieszę się, że powstała ta biografia. Udało się odczarować postać Tomka Beksińskiego, trochę niesprawiedliwie przedstawianą w innych źródłach.
Polecam. By zweryfikować dotychczasowe spojrzenie.

(recenzja pochodzi z bloga Miejskiej Biblioteki Publicznej w Katowicach - mbp.katowice.pl/blog)

Książka ta to grubo ponad 600 stron - samo to pokazuje, że nie mamy do czynienia z postacią banalną, która niczego w życiu nie osiągnęła, wciąż odbijającą się od czterech ścian, rozpaczającą nad swym ciężkim losem, samotnikiem i awanturnikiem niepotrafiącym pozostawać z nikim w bliższych kontaktach.
Poznajemy Tomka w każdym momencie jego życia - jest Tomek uczeń ciekawy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O biografii Tomasza Beksińskiego nie będę się za bardzo rozpisywał, gdyż uważam, że jest to solidna pozycja, której chyba niczego nie brakuje.

Osobiście uważam, że TB jest postacią wybitną. Był jednym z najbardziej wpływowych radiowców, jakich znałem (polecam przesłuchanie kilku jego archiwalnych audycji, które można znaleźć w sieci). Dla mnie był mentorem i przewodnikiem po muzycznym świecie, a muzyka w moim życiu jest naprawdę ważna. To właśnie dzięki niemu poznałem mój ulubiony gatunek muzyczny, czyli rock progresywny (Tomasz lubował się jednak głównie w gotyku).

Beksa, jak często nazywali go znajomi, był również niezwykle kreatywnym twórcą. Mam na myśli przede wszystkim jego opowiadania z cyklu ‘Opowieści z krypty’, które z humorem traktują o przeróżnej tematyce od lekkich tematów popkulturowych, przez zwyczajne czynności dnia codziennego, a na śmierci kończąc. A jeśli o śmierci mowa, Tomasz był niezwykle nią zafascynowany, podobnie jak tematyką wampiryczną (miał nawet legitymację międzynarodowego towarzystwa wampirów).

Beksiński z wykształcenia był anglistą. Udzielał się jako tłumacz filmów. Przede wszystkim upodobał sobie skecze Monty Pythona oraz horrory z wytwórni Hammera. Tych drugich zostałem fanem również dzięki Tomkowi. A jest się czym zachwycać, gdyż wytwórnia ta stworzyła szereg filmów z żelaznej klasyki gatunku, np. z Draculą, Mumią czy potworem Frankensteina.

Tomasz był specyficznym człowiekiem. Nie lubił komputerów, nienawidził wręcz papierosów, bał się latania (kiedyś uczestniczył w katastrofie lotniczej, którą udało mu się przeżyć) i ogólnie nie potrafił znaleźć swojego miejsca na Ziemi. Kilkakrotnie próbował popełnić samobójstwo, co ostatecznie mu się udało w grudniu 1999 roku.

Wracając do powyższej książki, polecam każdemu zapalonemu melomanowi, kinomaniakowi czy fanowi popkultury ogólnie, gdyż postać Tomasza Beksińskiego, obok swojego ojca, Zdzisława, jest ikoniczna i ma ogromny wpływ na polską kulturę.

O biografii Tomasza Beksińskiego nie będę się za bardzo rozpisywał, gdyż uważam, że jest to solidna pozycja, której chyba niczego nie brakuje.

Osobiście uważam, że TB jest postacią wybitną. Był jednym z najbardziej wpływowych radiowców, jakich znałem (polecam przesłuchanie kilku jego archiwalnych audycji, które można znaleźć w sieci). Dla mnie był mentorem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Portret prawdziwy? Czyli jaki?
NIE. Ten portret nie jest prawdziwy.
Na audycjach Tomasza Beksińskiego uczyłem się słuchania muzyki, to On w dużej mierze wpłynął na moje ówczesne gusta muzyczne, które mniej lub bardziej pogłębiam do dziś. Pod koniec lat 90-tych słuchałem go już mniej, a felietony w prasie muzycznej nie docierały do mnie już tak bardzo. Śmierć dziennikarza mnie bardzo zasmuciła, Jego obraz utrwaliłem sobie w pamięci i taki niech pozostanie- ciepły głos, wrażliwość, romantyczny gust muzyczny...
Po latach sięgnąłem po książkę o Beksińskich, jak również dzienniki Zdzisława Beksińskiego- obie pozycje zrobiły na mnie duże wrażenie. I teraz przeczytałem monumentalną cegłę pana Weissa.
Autora cenię za wiedzę muzyczną, klasę dziennikarską. Ale książka o Tomaszu Beksińskim to coś, co mnie zmęczyło, styrało, wprowadziło w mieszane uczucia, zły nastrój. Przede wszystkim nie wiem, po co i komu ta pozycja jest potrzebna. Taka wiwisekcja, włącznie z ostatnimi godzinami życia dziennikarza. Masa cytatów, wspomnień, często tak podobnych do siebie, że aż oczy odmawiają posłuszeństwa. Dużo intymnych zapisków, listów, których moim zdanie nie powinno się upubliczniać. Czułem się źle, czytając to, nieswojo, jak niezamierzony podglądacz. Do tego brak dystansu Autora do wielu zagadnień i ta chęć postawienia pomnika zmarłemu. Niestrawne. Może pisanie takiej książki było swoistą formą oczyszczenia dla samego Autora, nie wiem. Nie polecę tej lektury nikomu, a zwłąszcza tym, którzy jeszcze Tomasza Beksińskiego pamiętają. Po przeczytaniu tej pozycji w niezamierzony sposób mogliby zmienić swoje zdanie o tym niebagatelnym, przedwcześnie zmarłym człowieku.

Portret prawdziwy? Czyli jaki?
NIE. Ten portret nie jest prawdziwy.
Na audycjach Tomasza Beksińskiego uczyłem się słuchania muzyki, to On w dużej mierze wpłynął na moje ówczesne gusta muzyczne, które mniej lub bardziej pogłębiam do dziś. Pod koniec lat 90-tych słuchałem go już mniej, a felietony w prasie muzycznej nie docierały do mnie już tak bardzo. Śmierć dziennikarza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Skoro jakiś czas temu skończyłem czytać biografię Tomka Beksińskiego to pomyślałem, że podzielę się z wami moimi krótkimi wrażeniami po lekturze.

No cóż! Przede wszystkim muszę przyznać, że jestem tą książką urzeczony i nie mogłem się oderwać. Dopiero teraz widzę w całej okazałości, jak fascynująca (a zarazem tragiczna) to była postać i jaką krzywdę zrobiono Beksińskiemu w "Ostatniej Rodziny" (mimo, że nadal lubię ten film) gdzie został przedstawiony wręcz karykaturalnie jako nieprzystosowany do świata autystyk albo wręcz histeryk.

Podobne zastrzeżenia mam zresztą także do książki M. Grzebałkowskiej. Autorka nie była w stanie oddać całej złożoności tej postaci. Ba! Mam wrażenie, że kompletnie nie zrozumiała (albo też nie chciała zrozumieć?) swojego bohatera więc uwypukliła nie te cechy, które powinno się było uwypuklić. W rezultacie otrzymaliśmy portret fragmentaryczny, jakby stworzony pod przyjęte założenie, iż był to po prostu "dziwny człowiek" podczas gdy w rzeczywistości (przynajmniej takie wrażenie odniosłem czytać książkę Weissa) owszem miał swoje dziwactwa (kto ich nie ma?), ale poza tym był jak najbardziej "normalny". Powiedziałbym zresztą, że na tym szalonym świecie nie ma ludzi normalnych, ale nie chcę się zagłębiać w przesadnie filozoficzne tony. Dodam więc tylko, że poczułem z nim coś na kształt duchowego pokrewieństwa.

Mam nadzieję, że kiedyś faktycznie doczekamy się dzieła, które odda mu sprawiedliwość.

Skoro jakiś czas temu skończyłem czytać biografię Tomka Beksińskiego to pomyślałem, że podzielę się z wami moimi krótkimi wrażeniami po lekturze.

No cóż! Przede wszystkim muszę przyznać, że jestem tą książką urzeczony i nie mogłem się oderwać. Dopiero teraz widzę w całej okazałości, jak fascynująca (a zarazem tragiczna) to była postać i jaką krzywdę zrobiono Beksińskiemu w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niewątpliwie najbardziej dołująca książka, jaką kiedykolwiek czytałam. Ale nie tylko dołująca.
Po spędzeniu kilku dni „z Tomkiem”, czuję że będzie mi Go po prostu brakowało. Tomek jaki jest w tej książce, to Tomek pełen pasji, czarnego humoru, dystansu do siebie i świata, ale też Tomek samotny, poszukujący miłości i sensu.
Ktoś się zastanowi, czego człowiekowi, który odniósł sukces, robił to co robi a nie musi i żył tym - brakuje.
Może odnajdzie odpowiedź po lekturze. Zachęcam do przeczytania, ale na pewno nie w chwilach rezygnacji, jakie czasem każdego z nas dopadają.

Niewątpliwie najbardziej dołująca książka, jaką kiedykolwiek czytałam. Ale nie tylko dołująca.
Po spędzeniu kilku dni „z Tomkiem”, czuję że będzie mi Go po prostu brakowało. Tomek jaki jest w tej książce, to Tomek pełen pasji, czarnego humoru, dystansu do siebie i świata, ale też Tomek samotny, poszukujący miłości i sensu.
Ktoś się zastanowi, czego człowiekowi, który...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiesław Weiss poświecił wiele pracy i czasu, aby stworzyć piękny i realny obraz Tomka Beksińskiego. Człowieka niesamowicie inteligentnego i cholernie samotnego. Piękna biografia, warta przeczytania.

Wiesław Weiss poświecił wiele pracy i czasu, aby stworzyć piękny i realny obraz Tomka Beksińskiego. Człowieka niesamowicie inteligentnego i cholernie samotnego. Piękna biografia, warta przeczytania.

Pokaż mimo to

Dal fanów TB pozycja obowiązkowa. Kapitalnie udokumentowana, a mimo nagromadzenia listów, wspomnień do końca niejako trzyma w napięciu. Może to też kwestia osobistej niejako "więzi duchowej" i wspomnień wiążących czytelnika z bohaterem....?

Dal fanów TB pozycja obowiązkowa. Kapitalnie udokumentowana, a mimo nagromadzenia listów, wspomnień do końca niejako trzyma w napięciu. Może to też kwestia osobistej niejako "więzi duchowej" i wspomnień wiążących czytelnika z bohaterem....?

Pokaż mimo to