"W miarę jak przejdą tygodnie, a my będziemy jeździć ciągle tymi samymi trasami i parkować ciągle w tym samym miejscu, zniknie wreszcie poczucie dziwności. Odkryjemy ze zdumieniem, że poruszamy się w kręgu tej ogromnej i niedookreślonej populacji, której niewyraźny szum unoszący się rano i wieczorem nad autostradami zdaje się przepełniać nas niewidoczną, lecz pewną realnością (...) doświadczymy wzniosłego uczucia, że stanowimy część tego olbrzymiego, gorączkowego życia, jakby spotkał nas osobisty awans."

Annie Ernaux - francuska pisarka, nagrodzona Noblem w 2022 roku w swojej autobiograficznej powieści "Lata" zabiera nas w sentymentalną podróż po czasach, w których żyła. Zaczynając od lat 40. XX wieku po pierwsze lata XXI wieku. Jest to bardzo osobista historia, pełna fragmentów wspomnień, życiowych refleksji autorki jednocześnie połączona z historią społeczeństwa, które rozwija się, zmienia razem z nią. Marzenia, oczekiwania, złudzenia, rozczarowania pozostawiły ślady, które Ernaux kreśli w "Latach".

Jedni będą tą książką zachwyceni, dla innych może być nudna. Zwykle tak jest jeśli mamy do czynienia z czymś na kształt pamiętnika/eseju/reportażu, pomieszanych opowieści z życia, urywek, flashbacków. Do mnie akurat trafiła ta forma. Lubię poczuć nostalgię.

W prozie Ernaux jest coś uniwersalnego choć dzielą mnie od niej lata, miejsca, pokolenia, wychowanie i wiele innych aspektów. W jakiś sposób jej spostrzeżenia były dla mnie celne, ponadczasowe. Kojarzy mi się trochę z książką Joan Didion "Biały album". To było ciekawe literackie doświadczenie. Polecam :)

"W miarę jak przejdą tygodnie, a my będziemy jeździć ciągle tymi samymi trasami i parkować ciągle w tym samym miejscu, zniknie wreszcie poczucie dziwności. Odkryjemy ze zdumieniem, że poruszamy się w kręgu tej ogromnej i niedookreślonej populacji, której niewyraźny szum unoszący się rano i wieczorem nad autostradami zdaje się przepełniać nas niewidoczną, lecz pewną...

po pierwszym zachwycie nad formą przyszło znudzenie. może to jest za francuskie? za odległe w czasie i niezrozumiałych kontekstach? miałem wrażenie, że autorka perfekcyjnie chowa się za generacyjnymi wydarzeniami i bardziej mówi o jakimś pokoleniu niż o sobie. poznałem historię Francji i trochę jej codziennego życia ale nie dowiedziałem się niczego o autorce.

po pierwszym zachwycie nad formą przyszło znudzenie. może to jest za francuskie? za odległe w czasie i niezrozumiałych kontekstach? miałem wrażenie, że autorka perfekcyjnie chowa się za generacyjnymi wydarzeniami i bardziej mówi o jakimś pokoleniu niż o sobie. poznałem historię Francji i trochę jej codziennego życia ale nie dowiedziałem się niczego o autorce.

Choć nie czytało jej się lekko, to część mojej historii.... Porządkuje nieuporządkowany, codzienny czas... ,, Uratować coś z czasu, w którym się już nigdy nie będzie" Warto przeczytać

Choć nie czytało jej się lekko, to część mojej historii.... Porządkuje nieuporządkowany, codzienny czas... ,, Uratować coś z czasu, w którym się już nigdy nie będzie" Warto przeczytać

Autorka dostała Nagrodę Nobla i kiedy usłyszałam jej nazwisko z dość dużym zaskoczeniem uznałam, że nie znam Annie Ernaux. W końcu sięgnęłam po książkę " Lata" i wiem, że zaprzyjaźnię się z tą autorką.
Lata to biografia. Ale jeżeli spodziewacie się historii typu-urodziłam się w małym błękitnym domku, to będziecie zawiedzeni. Lata to powieść o życiu, dość ogólnym. O życiu we Francji, to podróż przez dekady, przez wszystkie zmiany, obyczajowe rewolucje, sekularyzacje i chaos na świecie. To książka o tym, że zmiany na świecie, nieodłączenie towarzyszą człowiekowi. A zmiana to jedyna stała w tym całym chaosie. Odbieram tę książkę jednocześnie osobiście, ale i uniwersalnie.
To pięknie napisana, dość krótka powieść, która jest cudowną literacką ucztą. Dojrzewamy razem z bohaterką i widzimy nieco więcej. Wręcz czujemy rozczarowanie rzeczywistością i pierwsze zachwyty dorosłością.
Ach co to piękna literatura!

Autorka dostała Nagrodę Nobla i kiedy usłyszałam jej nazwisko z dość dużym zaskoczeniem uznałam, że nie znam Annie Ernaux. W końcu sięgnęłam po książkę " Lata" i wiem, że zaprzyjaźnię się z tą autorką.
Lata to biografia. Ale jeżeli spodziewacie się historii typu-urodziłam się w małym błękitnym domku, to będziecie zawiedzeni. Lata to powieść o życiu, dość ogólnym. O życiu...

Ciekawa formalnie. Zaczyna się mało porywająco, ale przyspiesza, gdy robi się bardziej politycznie. Dla mnie ciekawa opowieść o przemianach Francji i relacja pokolenia.

Ciekawa formalnie. Zaczyna się mało porywająco, ale przyspiesza, gdy robi się bardziej politycznie. Dla mnie ciekawa opowieść o przemianach Francji i relacja pokolenia.

Szczerze spodziewałam się czegoś innego. Liczyłam na jakieś chronologicznie opowiadanie starszej kobiety o tym jak potoczyło się jej życie.
Rzeczywistość jest inna. Książka jest chaotyczna. Nie wiadomo w sumie kogo dotyczy historia. Czy to są tylko przemyślenia czy wydarzenia faktyczne.
Są momenty gdzie opisywane są jakieś postacie i to jest w miarę chronologicznie ale tylko mogę się domyślać, że jest na nich główna bohaterka.
Za chwilę jest jednak jakieś zdanie wyrwane z kontekstu i nie wiem już w sumie czego ono dotyczy. Nie wiem też co czuje bohaterka. Gubię się w tym wszystkim.
Myślałam, że tylko początek będzie taki trochę bez sensu ale jednak cała książka będzie taka mało składna.
Sięgnęłam po nią z kilku powodów. Po pierwsze to wyzwanie o biografii/autobiografii. Po drugie książka została nominowana w plebiscycie roku. Po trzecie dostała Nobla, a ostatnim argumentem było to, że lubię się zagłębiać w historię wojenną ale napisaną w taki bardziej przejrzysty sposób.
Ta książka jest dla mnie trudna i mam nadzieję, że uda mi się dobrnąć do końca ale nie podoba mi się sposób w jaki została napisana. Przez tą nie składnię wydaje mi się, że większość historii do mnie nie dotrze.
Edit 11.05.2023
Po dobrnięciu do końca nadal podtrzymuję swoje zdanie, że książka jest bardzo chaotyczna jednak istnieje w niej jakaś chronologia.
Dla mnie ta pozycja jest źle napisana. Historia sama w sobie ma potencjał ale brak jej spójności, jakiś logicznych przejść. Po przeczytaniu całości nie mam pojęcia kim jest główna bohaterka. Która część dotyczyła jej. Czy te przemyślenia należą do niej czy do kogoś innego.

Szczerze spodziewałam się czegoś innego. Liczyłam na jakieś chronologicznie opowiadanie starszej kobiety o tym jak potoczyło się jej życie.
Rzeczywistość jest inna. Książka jest chaotyczna. Nie wiadomo w sumie kogo dotyczy historia. Czy to są tylko przemyślenia czy wydarzenia faktyczne.
Są momenty gdzie opisywane są jakieś postacie i to jest w miarę chronologicznie ale...

Strasznie ciekawa pozycja! Czytając miałam wrażenie że czytam ją godzinami (potem legimi poprawiało że ledwie 30min),ale to nie tak że się dłużyła. Bardziej mam na myśli że było tam takie nagromadzenie informacji, że sprawiała wrażnie dłuższej. Przez to, i to jak szybko narracja "płynęła" od jednych myśli do kolejnych, mam wrażenie że malo z tego mi zostało, brakowało mi zatrzymania się czasem na oddech.
Jak dla mnie mogło być nawet więcej przypisów, francuskie filmy, ważne nazwiska czy nawet ważne wydarzenia niewiele mi mówią 😅

Strasznie ciekawa pozycja! Czytając miałam wrażenie że czytam ją godzinami (potem legimi poprawiało że ledwie 30min),ale to nie tak że się dłużyła. Bardziej mam na myśli że było tam takie nagromadzenie informacji, że sprawiała wrażnie dłuższej. Przez to, i to jak szybko narracja "płynęła" od jednych myśli do kolejnych, mam wrażenie że malo z tego mi zostało, brakowało mi...

Bardzo podobała mi się forma książki i sposób w jaki autorka poprowadziła narrację. Czułam się przeprowadzana nie tylko przez jej życie, ale przez życie, którego doświadczali wówczas Francuzi, razem z nią.
Podczas czytania książki narastała we mnie nostalgia i zalewały mnie wspomnienia mojego życia. Czułam, że książka jest podszyta opisami upływu czasu, przemijalności chwil i ciągłej zmiany.
Lektura jednocześnie motywuje do działania, do pisania w tu i teraz scenariusza naszego życia, tak byśmy finalnie byli z niego zadowoleni.

Bardzo podobała mi się forma książki i sposób w jaki autorka poprowadziła narrację. Czułam się przeprowadzana nie tylko przez jej życie, ale przez życie, którego doświadczali wówczas Francuzi, razem z nią.
Podczas czytania książki narastała we mnie nostalgia i zalewały mnie wspomnienia mojego życia. Czułam, że książka jest podszyta opisami upływu czasu, przemijalności...

Książka na końcu napisała sama o sobie to, co chciałam zawrzeć w swojej opinii. Czytając ostatnie zdania miałam dreszcze.
Jest to autobiografia, moim zdaniem, w formie reportażu, dzięki czemu urwane fragmenty i zręczne zdania (niektóre naprawdę mistrzowsko napisane, a wstęp i zakończenie świetnie obmyślone) są tak fortunne.
Autorka opowiada o swoim życiu jak o życiu innej osoby. Są plany przybliżenia i oddalenia. Są fragmenty osobiste, kobiece, francuskie oraz uniwersalne. Oddane dzięki wspomnieniom, zdjęciom, fragmentom wierszy, świętom, manifestom, sytuacji politycznej.
Jedyne, co może utrudniać lekturę, to brak znajomości historii Francji, ale myślę, że bez tego, da się wyciągnąć z lektury to, co najważniejsze. I fajnie jest skonfrontować rzeczywistości różnych krajów z tych samych czasów.
Akademia Szwedzka uzasadniła otrzymanie nagrody Nobla za tę książkę w bardzo trafny sposób.

Książka na końcu napisała sama o sobie to, co chciałam zawrzeć w swojej opinii. Czytając ostatnie zdania miałam dreszcze.
Jest to autobiografia, moim zdaniem, w formie reportażu, dzięki czemu urwane fragmenty i zręczne zdania (niektóre naprawdę mistrzowsko napisane, a wstęp i zakończenie świetnie obmyślone) są tak fortunne.
Autorka opowiada o swoim życiu jak o życiu innej...

"Dla niej liczy się to, by mogła uchwycić swój pobyt na ziemi w określonej epoce, czas, który przez nią przeszedł, świat, który zarejestrowała, po prostu żyjąc." - o tym jest ta książka.

Próba uchwycenia mijającego czasu i upamiętnienia odchodzących w przeszłość zjawisk to nienowy pomysł. Do bólu szczere pisanie o sobie: też już mam innego ulubionego. Wykonanie tutaj, przeflirtowane przez indywidualność autorki, bywa frapujące, bywa nużące. Poznawanie perspektywy kobiety, która przeżyła już wszystkie etapy życia, jest ciekawe, z indywidualnej perspektywy to coś jak odkrywanie z wyprzedzeniem kart jeszcze zakrytych. Śledzenie zmian stylu życia w powojennej Francji nie pozwala się nudzić, bo autorka robi dobry użytek ze swojej przyrodzonej błyskotliwości i naświetla wielorakie i zaskakujące nieraz szczegóły.

Z drugiej strony książka jest powtarzalna, właściwie jak samo życie: kolejne encyklopedyczne (różnorodne, ale jednak trochę mechaniczne) wyliczenia tego, co wydarzyło się na świecie, kolejne napomknienia o tym, jak handel zmieniał się na wspanialszy, a konsumpcjonizm na coraz bardziej rozbuchany, oraz niekoniecznie przenikliwe czy trafne obserwacje ujmują wrażenia bogactwa i przestrzenności ujęcia tematu. Nie żałuję, że przeczytałam, ale czytałam lepsze w tej wibracji. Niemniej jakby coś takiego napisała Polka o Polsce, to oj, jak bym się zanurzała z głową.

"Dla niej liczy się to, by mogła uchwycić swój pobyt na ziemi w określonej epoce, czas, który przez nią przeszedł, świat, który zarejestrowała, po prostu żyjąc." - o tym jest ta książka.

Próba uchwycenia mijającego czasu i upamiętnienia odchodzących w przeszłość zjawisk to nienowy pomysł. Do bólu szczere pisanie o sobie: też już mam innego ulubionego. Wykonanie tutaj,...