Po pierwsze nie dajcie się nabrać na podtytuł. Wątek polski, choć trwał prawie 20 lat w książce jest wyjątkowo skromny. Wojna polsko-bolszewicka opisana tak jak by jej nie było. Reszta to zapis pomieszkiwania autora w rezydencji pełnej służby podarowanej mu przez księcia Radziwiłła na Polesiu. I tutaj mamy opisy polowań - jedno polowanie = kilkadziesiąt zastrzelonych kaczek). Polski i Polaków prawie w książce nie ma. Reszta to dość nudne opisy kolejnych wojen na których de Wiart traci kolejne części ciała i w wieku trzydziestu kilku lat, nie wiadomo dlaczego (żadnej wzmianki o dowodzeniu jakąkolwiek jednostką) awansuje na generała. Życie może i miał ciekawe, ale opisał je niezwykle sucho i z książki wieje nudą. Przy czym sam autor nie budzi sympatii - ot, dość snobistyczny oficer doby wiktoriańskiej.

Po pierwsze nie dajcie się nabrać na podtytuł. Wątek polski, choć trwał prawie 20 lat w książce jest wyjątkowo skromny. Wojna polsko-bolszewicka opisana tak jak by jej nie było. Reszta to zapis pomieszkiwania autora w rezydencji pełnej służby podarowanej mu przez księcia Radziwiłła na Polesiu. I tutaj mamy opisy polowań - jedno polowanie = kilkadziesiąt zastrzelonych...

Nie tylko dla miłośników historii i militariów:) Autobiografia niezwykłego człowieka zaangażowanego w obowiązki, oddanego krajowi i służbie.Oczywiście, autobiografia obiektywną być nie może, ale cenię p.Adriana za miłość do naszego kraju, celne uwagi i niesamowitą odwagę. Spotykać podobnych charakterologicznie mężczyzn byłoby przyjemnością:)

Nie tylko dla miłośników historii i militariów:) Autobiografia niezwykłego człowieka zaangażowanego w obowiązki, oddanego krajowi i służbie.Oczywiście, autobiografia obiektywną być nie może, ale cenię p.Adriana za miłość do naszego kraju, celne uwagi i niesamowitą odwagę. Spotykać podobnych charakterologicznie mężczyzn byłoby przyjemnością:)

Bardzo dobra książka o niezwykłym człowieku i żołnierzu w jednej osobie którego przeżycia wojenne mogłyby posłużyć za scenariusz kilku filmów. W książce tej ukazana jest polityka międzynarodowa okresu dwóch wojen światowych i okresu międzywojnia.

Bardzo dobra książka o niezwykłym człowieku i żołnierzu w jednej osobie którego przeżycia wojenne mogłyby posłużyć za scenariusz kilku filmów. W książce tej ukazana jest polityka międzynarodowa okresu dwóch wojen światowych i okresu międzywojnia.

ŚWIETNA HISTORIA

ŚWIETNA HISTORIA

Adrian de Wiart był prawdziwym dzieckiem swojej epoki. Mówiąc o epoce, mam na myśli świat brytyjskiej arystokracji, wykwintnej, eleganckiej z piętnem czasów wiktoriańskich, ale z tęsknotą wypatrującej przygód. Nie da się powiedzieć o nim inaczej niż: wybraniec losu, ulubieniec bogów, farciarz. Można polubić w nim tę nutkę awanturniczości, zamiłowanie do bycia "biegunem", żwawość, energiczność, werwę, ale koniec końców jest taki, że ze swoją osobowością nie wychodzi poza ramy przedstawicielstwa anachronicznego świata, skazanego na "śmietnik historii". Świata ludzi, których głowy naszpikowane są stereotypami, uprzedzeniami, pustymi ideałami, poglądami o wyższości angielskiej nacji nad ludami podbitego Imperium. Świata, aspirującego do bycia wielkim, a będącego tak małym. De Wiart jest w tej dziedzinie wyjątkowym ignorantem. Kraje w których bywa są jedynie scenografią dla jego sawyer'owskiego życia, nie wzbudzają zainteresowania. Już na starcie, są tylko zlepkiem pustych wyobrażeń, po to, aby takimi przez cały pobyt pozostać. W "Mojej Odysei" dominują spotkania. Mało jest przeżyć, doświadczeń, wrażeń, przemyśleń. De Wiart spotyka się z X, siedzi w obozie z Y, dowodzi nim Z. "X jest w porządku". "Y to mruk". "Z - całkiem klawy". Dość nużące.
Czasem, jakiś "cymesik" otrząśnie ze skakania wzrokiem po wersetach, np. lekkomyślne wykopanie jajeczek żółwicy, zabranie do domu i obserwowanie bolesnego konania wyklutych gadów z braku ich odpowiedniego, naturalnego przygotowania do wkroczenia w realny świat. A już z drętwoty umysłowej wyrwała mnie szczególna wdzięczność de Wiarta względem polityków za "wszczynanie wojen, gdyż to dzięki nim ma przyjemne życie". Nie mogę go polubić, nie polubię. Jestem w stanie polecić tylko fragmenty dot. Polski, które mogłyby pokrótce wyjaśniać brytyjskie stanowisko względem słabego i roszczącego sobie pretensje kraju, mieniącego się pępkiem świata. Malutki elektrowstrząs dla patriotycznych megalomanów.

Adrian de Wiart był prawdziwym dzieckiem swojej epoki. Mówiąc o epoce, mam na myśli świat brytyjskiej arystokracji, wykwintnej, eleganckiej z piętnem czasów wiktoriańskich, ale z tęsknotą wypatrującej przygód. Nie da się powiedzieć o nim inaczej niż: wybraniec losu, ulubieniec bogów, farciarz. Można polubić w nim tę nutkę awanturniczości, zamiłowanie do bycia...

" Mówi się często, że pióro jest potężniejsze od miecza, jednakże ja nigdy nie miałbym wątpliwości, po którą broń sięgnąć." Moja odyseja - Adrian Carton de Wiart.

Książka jest genialna, kupiłam ją bo zainteresował mnie wątek polski. Adrian Carton bohater, i weteran dwóch wojen światowych,wielokrotnie ranny na froncie, mimo to nie stracił hartu ducha. Kochał Polskę i Polaków, był człowiekiem który kochał wojnę, była ona dla niego pasjonującą przygodą.

" Mówi się często, że pióro jest potężniejsze od miecza, jednakże ja nigdy nie miałbym wątpliwości, po którą broń sięgnąć." Moja odyseja - Adrian Carton de Wiart.

Książka jest genialna, kupiłam ją bo zainteresował mnie wątek polski. Adrian Carton bohater, i weteran dwóch wojen światowych,wielokrotnie ranny na froncie, mimo to nie stracił hartu ducha. Kochał Polskę i...

Biografia żołnierza który na frontach kilku woje utracił rękę i oko. Belg z urodzenia, poddany Korony Angielskiej, kilka lat przeżył na Polesiu, brał udział w I i II wojnie światowej i kilku pomniejszych konfiliktach. Aż trudno uwierzyć że udało mu się jeszcze zapamiętac tak szczegółowo dziesiątki kompanów wojennych i dyplomatów. Nieco nużące momentami

Biografia żołnierza który na frontach kilku woje utracił rękę i oko. Belg z urodzenia, poddany Korony Angielskiej, kilka lat przeżył na Polesiu, brał udział w I i II wojnie światowej i kilku pomniejszych konfiliktach. Aż trudno uwierzyć że udało mu się jeszcze zapamiętac tak szczegółowo dziesiątki kompanów wojennych i dyplomatów. Nieco nużące momentami

Jak to bywa ze źródłami, trudno ocenić jednoznacznie. - Stylistycznie nie wybitna, sam autor szczery do bólu, ale zwłaszcza na początku wydaje się dość prymitywny - ot, staromodny awanturnik, którego interesuje tylko, żeby "się działo". - Z drugiej jednak strony, jego bezpretensjonalność w końcu wymusza sympatię.

Zaś największym atutem książki są jego obserwacje na temat licznych światowych kultur i wybitnych osób, z którymi się zetknął. - Opinie te ponownie są zarazem bezcenne i denerwujące - chwilami wyraźnie powierzchowne lub stereotypowe, ale zarazem autor ma otwarty umysł (choć dość prosty - przynajmniej, jeśli sądzić po książce),a przede wszystkim, spojrzenie z zewnątrz często pozwala pokazać odarty z ornamentów rdzeń danej osobowości... Przykładowo zapamiętałem opinie o Piłsudskim - że był to wielki człowiek i polityk, jeden z największych, z którymi autor miał styczność (z porównywał z osobami klasy Churchilla, czy Czang Kaj Szeka),obdarzony wielką zdolnością przewidywania - natomiast obciążony wadą wielkiej zawiści (może dziś powiedzielibyśmy: megalomanii). Otóż takiej "laurki" trudno byłoby się spodziewać od Polaków, którzy jeśli coś wiedzą o Marszałku, to traktują o jako herosa bez skazy, albo bezwartościowego mitomana...

Warto może jeszcze wspomnieć, że francuska wersja tych wspomnień została wydana pod tytułem: "Od królowej Wiktorii do Mao Tse Tunga" - jakoś mi to zapadło w pamięć i dobrze oddaje ten ciekawy życiorys na przełomie czasów... Może dodałbym jeszcze: od kawalerzysty z lancą do generała epoki atomowej...

Jak to bywa ze źródłami, trudno ocenić jednoznacznie. - Stylistycznie nie wybitna, sam autor szczery do bólu, ale zwłaszcza na początku wydaje się dość prymitywny - ot, staromodny awanturnik, którego interesuje tylko, żeby "się działo". - Z drugiej jednak strony, jego bezpretensjonalność w końcu wymusza sympatię.

Zaś największym atutem książki są jego obserwacje na temat...

Adrian Carton de Wiart (1880-1963) to postać o niezwykłym życiorysie. Belg, urodzony w Brukseli, wstąpił do brytyjskich sił zbrojnych, aby uczestniczyć w wojnach burskich. Później wraz z armią brytyjską zawitał do Indii, Somali Brytyjskiego, aby w końcu wziąć udział w krwawych zmaganiach na froncie zachodnim w trakcie I wojny światowej. Po jej zakończeniu został członkiem brytyjskiej misji wojskowej w Polsce, którą pokochał całym sercem i z którą był związany aż do 1939 roku.

W trakcie II wojny światowej uczestniczył w walkach w Norwegii, był włoskim jeńcem wojennym, a nawet pełnił funkcję doradcy Czang Kaj-szeka w Chinach. Przemierzając tysiące kilometrów po całym świecie, zdołał poznać i zaprzyjaźnić się z dziesiątkami osobistości, które miały realny wpływ na losy świata w pierwszej połowie XX wieku. Byli to między innymi Ignacy Paderewski, Charles de Gaulle, Carl Mannerheim, Mao Zedong czy Douglas MacArthur. Choć po II wojnie światowej złamał kręgosłup, nie poddał się. Dzięki silnej woli oraz ćwiczeniom, nie pozwolił przykuć się do łóżka i być traktowany jak kaleka. W 1950 roku, wydał swoje wspomnienia „Happy Odyssey”, które po 66 latach ukazały się nad Wisłą.

"W tamtej chwili na zawsze zrozumiałem, że wojaczkę mam we krwi. Byłem zdecydowany walczyć – wszystko jedno z kim, lub o co. Nie wiedziałem, dlaczego ta wojna wybuchła, i nie obchodziło mnie, po której stronie miałbym się bić. Gdyby odrzucili mnie Brytyjczycy, to zaciągnąłbym się do Burów."

Powyższe słowa dotyczą oczywiście II wojny burskiej (1899-1902). Cytowane słowa idealnie oddają charakter głównego bohatera. Dla Cartona de Wiarta wojna stanowiła kwintesencję życia. Była dla niego pasjonującą przygodą, którą każdy dojrzały mężczyzna powinien choć raz przeżyć w swoim życiu, aby sprawdzić samego siebie. Z tego też powodu, na kartach jego wspomnień nie poznamy zbyt wiele ponurych refleksji nad krwawymi zmaganiami, w których brał udział. W zamian za to odnajdziemy patos i niemalże poetyckie opisy męstwa żołnierzy obu walczących stron. W końcu - zdaniem autora - wojna:

"działa na ludzi egalitarnie, zrównuje ich pod wieloma względami, ukazując takimi jakimi są naprawdę, a nie jakimi chcą być, lub jak chcieliby być postrzegani przez innych. Pokazuje ich nagimi, przeplatając wielkość z marnością."

Czytaj więcej: https://histmag.org/Adrian-Carton-de-Wiart-Moja-Odyseja-recenzja-14957

Adrian Carton de Wiart (1880-1963) to postać o niezwykłym życiorysie. Belg, urodzony w Brukseli, wstąpił do brytyjskich sił zbrojnych, aby uczestniczyć w wojnach burskich. Później wraz z armią brytyjską zawitał do Indii, Somali Brytyjskiego, aby w końcu wziąć udział w krwawych zmaganiach na froncie zachodnim w trakcie I wojny światowej. Po jej zakończeniu został członkiem...

Prawdziwy żołnierz, z krwi i kości, żywiący się polem bitwy, frontem. Super historia, świetny język sprzed stu lat. Sama przyjemność.

Prawdziwy żołnierz, z krwi i kości, żywiący się polem bitwy, frontem. Super historia, świetny język sprzed stu lat. Sama przyjemność.