Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść długa, ale pochłonęłam ją szybko, co jest imponujące przy braku czasu wolnego. Ale wciągnęła mnie bardzo, co już dawno mi się przy lekturze nie zdarzyło.
Zaczyna się od śmierci: ginie przybrany ojciec sześciu sióstr. Zostawia im po sobie enigmatyczne wskazówki co do ich przeszłości. I chociaż to nie jest kryminał, pojawiają się nutki napięcia i tajemnicy. A potem wyruszamy w podróż z najstarszą z sióstr, Mają. Czeka nas podróż do Brazylii, zagadki z przeszłości, sekrety rodzinne i wielkie namiętności. Historia Izabeli wciągnęła mnie tak, że popełniłam grzech przekartkowania książki do końca i sprawdzenia, jak się rozwiążą problemy naszych bohaterów (oczywiście potem moje tempo czytania spadło, bo i napięcie znikło, skoro już znałam zakończenie książki). Powrót z przeszłości do opowieści o Mai był nawet trudny, bo wątki historyczne wydawały się ciekawsze.
Powieść ma momenty, kiedy zachowanie bohaterów wydawało mi się niezrozumiałe albo styl pisania był nieprzekonujący (tu na przykład spotkanie wszystkich sióstr na początku powieści, kiedy opisywane są jako różne indywidualności, ale miałam wrażenie przy czytaniu że to bardziej pozostaje w sferze opisu i autorka nie za bardzo umie te różne charaktery pokazać), ale myślę, że generalnie jest to udana i naprawdę dobra książka, która przekazuje nam to, co chce, a przy tym historia tu opowiedziana jest interesująca.

Powieść długa, ale pochłonęłam ją szybko, co jest imponujące przy braku czasu wolnego. Ale wciągnęła mnie bardzo, co już dawno mi się przy lekturze nie zdarzyło.
Zaczyna się od śmierci: ginie przybrany ojciec sześciu sióstr. Zostawia im po sobie enigmatyczne wskazówki co do ich przeszłości. I chociaż to nie jest kryminał, pojawiają się nutki napięcia i tajemnicy. A potem...

Prosta historia o trudnych relacjach w rodzinie. Zakończenie trochę dziwne, moim zdaniem mało satysfakcjonujące, czegoś mi zabrakło. Ciekawa postać Zofii, widziana oczami córek jest momentami straszną matką, ale w jej narracji wygląda to tak, jakby sama o sobie miała lepsze zdanie albo się nad sobą wcale nie zastanawiała. Wydaje mi się to bardzo realistyczne.
Fajnie wybrzmiewają też historie trzech córek, jak każda z nich zaczyna snuć wspomnienia pełne bólu i pretensji, ale z czasem wychodzi ponad to, co było złe, i do głosu dochodzą inne myśli, pojawia się coś jakby przebaczenie.
Jednocześnie - momentami się trochę nudziłam, wspomnienia Zofii podobały mi się najbardziej.

Prosta historia o trudnych relacjach w rodzinie. Zakończenie trochę dziwne, moim zdaniem mało satysfakcjonujące, czegoś mi zabrakło. Ciekawa postać Zofii, widziana oczami córek jest momentami straszną matką, ale w jej narracji wygląda to tak, jakby sama o sobie miała lepsze zdanie albo się nad sobą wcale nie zastanawiała. Wydaje mi się to bardzo realistyczne.
Fajnie...