Wspaniała powieść,napisana z rozmachem, ukazująca życie kilku pokoleń rodziny Mc Cullough ,
na dzikim zachodzie Ameryki. Opowieść zaczyna się w roku 1849 porwaniem przez Komanczów białego chłopaka Eli Mc Cullough'a . Książka przypadła mi do gustu, jednak komfort czytania zaburzały mi trzy linie czasowe i przeskakiwanie z opowieści na opowieść .
Myślę, że o wiele lepiej odbierało by się tą historię, gdyby zachowana była chronologia wydarzeń, Dobrze, że autor załączył drzewo genealogiczne rodu Mc Cullough, bez niego pewnie polubiłabym się w bohaterach, ale to jedyny zarzut wobec tej książki.
Zdecydowanie polecam.

Wspaniała powieść,napisana z rozmachem, ukazująca życie kilku pokoleń rodziny Mc Cullough ,
na dzikim zachodzie Ameryki. Opowieść zaczyna się w roku 1849 porwaniem przez Komanczów białego chłopaka Eli Mc Cullough'a . Książka przypadła mi do gustu, jednak komfort czytania zaburzały mi trzy linie czasowe i przeskakiwanie z opowieści na opowieść .
Myślę, że o wiele lepiej...

Obszerna opowieść, saga z historią Dzikiego Zachodu w tle. Brak chronologii, częsta zmiana narratora nie ułatwiają czytania.

Obszerna opowieść, saga z historią Dzikiego Zachodu w tle. Brak chronologii, częsta zmiana narratora nie ułatwiają czytania.

Przeczytana po raz drugi już trochę mnie nudziła. Ale to kawał literatury, potężna epicka sprawa:)

Przeczytana po raz drugi już trochę mnie nudziła. Ale to kawał literatury, potężna epicka sprawa:)

Świetna książka. Nie jest tak "przygodowa" i przystępna jak to co pisze Larry McMurtry (tak, nawet w Ulicach Laredo),ale nie jest to też ciężki, co nie znaczy zły, styl (przynajmniej dla mnie) Cormaca McCarthyego, to coś pomiędzy. Kawał porządnej wciągającej historii, nie tylko o indianach, ale w ogóle o trudnym świecie mężczyzn z perspektywy nie tylko ich, ale też kobiet. Poza tym... ach ci Komancze... Przeczytane w ostatnich latach westerny sprawiają, że w mojej świadomości święta inkwizycja i jej tortury to, przy tych Komanczów i ich kobiet, zwykłe łaskotki. Poza tym, gdy dotarłem do części w której Philipp Meyer tłumaczy jak brzmiało prawdziwe, indiańskie imię Garbu Bizona (tego który pojawił się też np. w Szlaku umrzyka) i że Garb Bizona to tylko eufemizm białych ludzi wstydzących się używać tego prawdziwego imienia, od razu zamówiłem coś non-fiction o komanczach :)

Świetna książka. Nie jest tak "przygodowa" i przystępna jak to co pisze Larry McMurtry (tak, nawet w Ulicach Laredo),ale nie jest to też ciężki, co nie znaczy zły, styl (przynajmniej dla mnie) Cormaca McCarthyego, to coś pomiędzy. Kawał porządnej wciągającej historii, nie tylko o indianach, ale w ogóle o trudnym świecie mężczyzn z perspektywy nie tylko ich, ale też kobiet....

Wymagajaco ksiazka ale warta przeczytania, kawal histori o amerykanskim zachodzie

Wymagajaco ksiazka ale warta przeczytania, kawal histori o amerykanskim zachodzie

Warta przeczytania, kawał historii Stanów Zjednoczonych ale czegoś mi zabrakło. Końcówka szybka, poucinana i książka momentami się dłużyła. Na 6 +.

Warta przeczytania, kawał historii Stanów Zjednoczonych ale czegoś mi zabrakło. Końcówka szybka, poucinana i książka momentami się dłużyła. Na 6 +.

Szczerze mówiąc jest to bardzo edukacyjna książka, ponieważ dużo można się dowiedzieć o historii USA. Czyta się ją szybko, historie są wciągające i nawet jej obszerność nie przeszkadzała mi w tym aby wozić ją w plecaku i czytać w pociągu i autobusie dojeżdżając na uczelnię.

Szczerze mówiąc jest to bardzo edukacyjna książka, ponieważ dużo można się dowiedzieć o historii USA. Czyta się ją szybko, historie są wciągające i nawet jej obszerność nie przeszkadzała mi w tym aby wozić ją w plecaku i czytać w pociągu i autobusie dojeżdżając na uczelnię.

„Syn” Philippa Meyera to książka, która zapewniła jej autorowi tytuł finalisty Nagrody Pulitzera. Od początku wiemy zatem, że mamy do czynienia z powieścią, która znalazła uznanie wśród krytyków i raczej spodziewamy się po niej więcej aniżeli od lektur stricte rozrywkowych. Czy jednak „Syn” w pełni zasługuje na swoją sławę?

Historia powieści skupia się na rodzie McCulloughów z Teksasu, którzy najpierw dorobili się pieniędzy na hodowli bydła, a następnie zyskali obrzydliwą fortunę dzięki licznym złożom ropy na ich ziemiach. Dzieje rodziny poznajemy z trzech perspektyw, choć na sam koniec książki do głosu dochodzi jeszcze jeden bohater. Początkowo jednak czytamy opowieść życia Pułkownika, czyli protoplasty rodu, który jako dziecko został porwany przez Komanczów, zapiski z pamiętnika jego syna Pete’a oraz prawnuczki Jeanne, która od połowy XX. wieku zarządza rodzinnym przedsiębiorstwem.
Każdy z trojga bohaterów jest zupełnie inną postacią. Każde z nich skupia się w życiu na czymś innym, ma różne charaktery, jest pełne pasji oraz namiętności, które niekoniecznie byłyby zrozumiane przez resztę rodziny. Tytułowy Syn odnosi się z kolei w jakimś sensie do całej trójki. Pułkownik jest bowiem synem dwóch ojców – „białego” oraz „indiańskiego”, a kwestia przynależności pozostaje dla niego nierozwiązana tak naprawdę przez całego jego życie. Pete z kolei próbuje zyskać miano syna idealnego dla swojego ojca, ale szybko przekonuje się, że dzielące ich różnice, przede wszystkim na stopie moralnej, są nie do pogodzenia. Jeanne z kolei to kobieta, której własny rodzic żałuje tego, że nie urodziła się chłopcem i nie jest synem, a „tylko” córką, co sprawia, że przez całe swoje życia stara się ona uzyskać przynależność do „męskiego świata”, mimo że ten w żadnym razie jej nie pociąga.

Historia jest genialna i bardzo wciągająca, choć nie będzie to powieść dla każdego. Po pierwsze, jest tu sporo obrzydliwych scen. Mnie naprawdę ciężko czytało się rozdziały, gdzie Pułkownik opisywał swoje życie wśród Indian, gdzie szczegółowo przedstawiał proces zabijania i wykorzystania bizona oraz innych zwierząt. Sceny picia krwi jeszcze dyszących zwierząt prosto z ich tętnic skutecznie zniechęcał mnie do popijania choćby wody podczas lektury. Po drugie, to nie jest książka, w której sporo i szybko się dzieje. Akcja rozwija się powoli, a większość istotnych wydarzeń wyczytujemy tak naprawdę z kontekstu, bo autor nie rzuca nam ich prosto w twarz.

„Syn” jest opowieścią o rodzinie, ale również historią o Teksasie, o brutalności, ale i zaradności Teksańczyków, jak i przynależności – do ziemi, do rodziny i do siebie samego. To wielowątkowa, złożona powieść, która momentami obrzydza, ale nawet ta brzydota i dosadność nie jest tu użyta bez powodu. Poza tym wszyscy bohaterowie, których losy poznajemy, są postaciami z krwi i kości. Mają dobre strony i szlachetne uczynki na koncie, ale jest w nich też zło, gniew oraz okrucieństwo.
Czytałam tę książkę około trzech tygodni, ale absolutnie nie żałuję spędzonego przy niej czasu. Jedna z bardziej wartościowych lektur w tym roku. Ode mnie polecajka, ale zastrzeżeniem, że naprawdę łatwo się od niej odbić, zwłaszcza na początku.

„Syn” Philippa Meyera to książka, która zapewniła jej autorowi tytuł finalisty Nagrody Pulitzera. Od początku wiemy zatem, że mamy do czynienia z powieścią, która znalazła uznanie wśród krytyków i raczej spodziewamy się po niej więcej aniżeli od lektur stricte rozrywkowych. Czy jednak „Syn” w pełni zasługuje na swoją sławę?

Historia powieści skupia się na rodzie...

Zawiodłam się. Były momenty arcyciekawe, ale momentami książka była tak nudna, że miałam ochotę rzucić ją w kąt. Chaotyczna, ciężko było mi się połapać na początku.

Zawiodłam się. Były momenty arcyciekawe, ale momentami książka była tak nudna, że miałam ochotę rzucić ją w kąt. Chaotyczna, ciężko było mi się połapać na początku.

Grubasek :) Ale czyta się szybko z ogromnym zaciekawieniem.

Grubasek :) Ale czyta się szybko z ogromnym zaciekawieniem.