Cmentarz w Pradze

Genialna książka. Daje do myślenia.

Genialna książka. Daje do myślenia.

Cytat z książki, gdzie główny bohater, mężczyzna mówi: "-Jak się do niego zbliżę, skoro nie jestem pobożną damą szukającą spowiednika gotowego ją zgwałcić?". Książka rewelacja! Fantastyczne poczucie humoru. Z czystym sercem od niej polecam przygodę z Umberto Éco. A dopiero na deser "Imię Róży".. I bez przesady, fabuła naprawdę nie jest na tyle zagmatwana, żeby się w niej pogubić. A wtrącenie wątku młodocianego doktora Freuda, karzącego się wpatrywać we własny pępek by otworzyć wrota nieświadomości genialne . I za to Eco lubię;-)

Cytat z książki, gdzie główny bohater, mężczyzna mówi: "-Jak się do niego zbliżę, skoro nie jestem pobożną damą szukającą spowiednika gotowego ją zgwałcić?". Książka rewelacja! Fantastyczne poczucie humoru. Z czystym sercem od niej polecam przygodę z Umberto Éco. A dopiero na deser "Imię Róży".. I bez przesady, fabuła naprawdę nie jest na tyle zagmatwana, żeby się w niej...

Zaskakujące, interesujące i jednocześnie zatrważające jest to, jak bardzo ta książka, pomimo czasów, w których została osadzona, może być odnoszona do teraźniejszości.

Zaskakujące, interesujące i jednocześnie zatrważające jest to, jak bardzo ta książka, pomimo czasów, w których została osadzona, może być odnoszona do teraźniejszości.

Książka nietuzinkowa. Z pewnością nie jest to kryminał, w pełnym tego słowa znaczeniu. Autor przeprowadza nas przez historię Włoch, zahacza o historię Francji, tłumaczy nam czym była w tamtych czasach loża masońska, a także skąd się wzięła niechęć, a wręcz nienawiść do Żydów. Dla mnie ta książka, to konieczna pozycja dla każdego, kto chce poszerzyć swoją wiedzę o historii Europy, a przy okazji czerpać radość z czytania dobrze napisanej beletrystyki.

Książka nietuzinkowa. Z pewnością nie jest to kryminał, w pełnym tego słowa znaczeniu. Autor przeprowadza nas przez historię Włoch, zahacza o historię Francji, tłumaczy nam czym była w tamtych czasach loża masońska, a także skąd się wzięła niechęć, a wręcz nienawiść do Żydów. Dla mnie ta książka, to konieczna pozycja dla każdego, kto chce poszerzyć swoją wiedzę o historii...

Coś innego niż doskonałe Imię róży. Kunszt języka autora pozostał ale historia i jej zawiłości trochę przytłacza. Nie ukrywam, że gdzieś w połowie czytania książki musiałem sprawdzić w internetach do czego zmierza autor i o co chodzi.

Coś innego niż doskonałe Imię róży. Kunszt języka autora pozostał ale historia i jej zawiłości trochę przytłacza. Nie ukrywam, że gdzieś w połowie czytania książki musiałem sprawdzić w internetach do czego zmierza autor i o co chodzi.

Może byłem za młody, gdy czytałem tę książkę. Ale nie powala. Kunszt literacki jest, ale czy coś poza tym...

Może byłem za młody, gdy czytałem tę książkę. Ale nie powala. Kunszt literacki jest, ale czy coś poza tym...

Pk prostu genialna. Polecam

Pk prostu genialna. Polecam

Pośród całego tego chaosu który co rusz wzburza nasze serca i uwalnia szereg myśli które to błądzą i plączą się w naszej głowie, łatwo dojść mimo wszystko do wniosku, że kiedyś dziś i jutro bardzo łatwo jest podpalić świat.....potem to już jest tylko niemy krzyk. Ludzka historia, ewolucja, wojny , knowania i rewolucje to wszystko ciągle zatacza błędne koło...

Pośród całego tego chaosu który co rusz wzburza nasze serca i uwalnia szereg myśli które to błądzą i plączą się w naszej głowie, łatwo dojść mimo wszystko do wniosku, że kiedyś dziś i jutro bardzo łatwo jest podpalić świat.....potem to już jest tylko niemy krzyk. Ludzka historia, ewolucja, wojny , knowania i rewolucje to wszystko ciągle zatacza błędne koło...

Ah, to była trudna bitwa, ale wygrałam i skończyłam tę książkę. Do 1/3 faktycznie bardzo mnie zaabsorbowała ciekawym pomysłem, klimatem, opisami, ale później stała się tak okropnie nudna, że ciężko było przez nią przejść do końca. Miała swoje momenty, kiedy znów wkręcałam się w akcję i czytałam dalej, ale po kilku stronach mijało. Ciekawa byłam zakończenia i rozwiązania sprawy pomiędzy dwoma bohaterami piszącymi dziennik, ale ono też nie zmiotło mnie z nóg. Dla fanów Eco może być, ale zdecydowanie nie polecam na pierwszą książkę tego autora, duże rozczarowanie.

Ah, to była trudna bitwa, ale wygrałam i skończyłam tę książkę. Do 1/3 faktycznie bardzo mnie zaabsorbowała ciekawym pomysłem, klimatem, opisami, ale później stała się tak okropnie nudna, że ciężko było przez nią przejść do końca. Miała swoje momenty, kiedy znów wkręcałam się w akcję i czytałam dalej, ale po kilku stronach mijało. Ciekawa byłam zakończenia i rozwiązania...

Cmentarz w Pradze to pierwsza powieść Eco, którą dane mi było przeczytać i chyba nie było to najlepsze rozpoczęcie znajomości.

Powieść zakorzeniona jest w w dziewiętnastowiecznej historii Francji i Włoch oraz w teoriach spisowych, które wówczas prężnie się rozwijały. Fabuła jest tak wielowątkowa, że czytelnik nie wie, czy powinien chwalić erudycję autora, czy skupić się na wydarzeniach, by nie zgubić wątku.
Oś fabularna skupiona jest wokół życia głównego bohatera - Simoniniego, który od pierwszych stron daje się poznać jako krytyk kobiet, masonów, kilku narodowości, ale przede wszystkim jako zagorzały antysemita. Simone, prócz niechęci wobec połowy globu, ma jeszcze jeden problem - cierpi na rozdwojenie jaźni. Jednego dnia jest „sobą”, a innego księdzam; jednego dnia panuje nad swoim życiem, a innego budzi się, nie pamiętając o tym, co robił przez ostatnie godziny. O wszystkim dowiadujemy się z jego zapisków, które tworzy w celu zidentyfikowania swojej prawdziwej tożsamości, co sprawia, że wielowątkowość miesza się z relacjami narratora i dwóch bohaterów, będących w zasadzie jedną osobą. Postać narratora wprowadzona jest jedynie w celu uporządkowania tego bogatego świata, co powoduje jeszcze większe zamieszanie, ponieważ nawet on nie orientuje się w tym, co się dzieje. Simonini wciąga czytelnika do tej zagmatwanej rzeczywistości, opowiadając historię swojego życia. I choć znamy go niemal od podszewki, to trudno się z nim utożsamić, czy nawet zrozumieć, ponieważ przepełnia go nienawiść i chęć szybkiego wzbogacenia. W swoich działaniach nie cofnie się przed niczym. Simonini trudzi się fałszowaniem dokumentów, uczestniczy w spiskach, jest także fascynatem wyrafinowanej kuchni. Autor zapewnia, że jedyną fikcyjną postacią jest Simone, a wsród bohaterów możemy wyróżnić Freuda czy Dumasa.
Największym atutem tej powieści jest język operujący żartem i czarnym humorem, jednak wielość wątków i bohaterów może nieco zmęczyć - trudno skupić się na wydarzeniach, które szybko muszą odejść w zapomnienie na rzecz kolejnych.

Cmentarz w Pradze to pierwsza powieść Eco, którą dane mi było przeczytać i chyba nie było to najlepsze rozpoczęcie znajomości.

Powieść zakorzeniona jest w w dziewiętnastowiecznej historii Francji i Włoch oraz w teoriach spisowych, które wówczas prężnie się rozwijały. Fabuła jest tak wielowątkowa, że czytelnik nie wie, czy powinien chwalić erudycję autora, czy skupić się na...