Cmentarz w Pradze

"Cmentarz w Pradze" jest powieścią kryminalno-szpiegowską, której głównym bohater Simonini, zajmuje się nielegalnym procederem, mianowicie podrabia dokumenty. Przyznam, że to kontrowersyjna postać, tajemnicza i owiana mrokiem, mężczyzna jest antysemitą, co nie pozostaje bez wpływu na jego zawodową "działalność".

Cała powieść, jak przystało na Umberto Eco, jest niezwykle zagadkowa, karmi wyobraźnię niepokojącymi wizjami i jednocześnie skłania do wielu refleksji, niestety bardzo zatrważających. Włoski pisarz poprzez swoje dzieło pokazał jak ogromną moc ma kłamstwo, które raz wypowiedziane i następnie powtarzane, bez żadnej weryfikacji, może pogrążyć wielu ludzi.

Filozof utrwalił w swojej powieści, coś co jest niestety czymś uniwersalnym, czyli siłę manipulacji i to jak łatwo można jej ulec. Czasem wystarczy niewiele, małe ziarenko, rzucone gdzieś niby przypadkiem...

Lektura tej powieści nie należy do najłatwiejszych. Polecam rozłożyć ją sobie w czasie, ponieważ ilość szczegółów i szczególików, którymi wręcz zasypuje nas autor, wymaga koncentracji, żeby nie zgubić się w tych literackich gąszczach.

Jednak najbardziej doceniamy to co przychodzi z trudem, związane jest z wysiłkiem, dlatego uważam, że warto sięgnąć po ten tytuł!
W tym miejscu zachęcam też do zapoznania się również z inną książką autorstwa Umberto Eco. " Imię róży" to pozycja, którą przeczytałam w liceum i byłam nią zachwycona.

"Cmentarz w Pradze" jest powieścią kryminalno-szpiegowską, której głównym bohater Simonini, zajmuje się nielegalnym procederem, mianowicie podrabia dokumenty. Przyznam, że to kontrowersyjna postać, tajemnicza i owiana mrokiem, mężczyzna jest antysemitą, co nie pozostaje bez wpływu na jego zawodową "działalność".

Cała powieść, jak przystało na Umberto Eco, jest niezwykle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobre, choć nie tak dobre jak Imię Róży.
Mnie się oczywiście najbardziej podobały fragmenty dotyczące jedzenia!
Przyjrzyjcie się: "Kilkugodzinna praca nad przygotowaniem jakiegoś smacznego dania zawsze mnie odpręża. Na przykład côtes de veau Foyot: mięso cielęce grubości przynajmniej czterech centymetrów – porcja na dwie osoby – dwie średnie cebule, pięćdziesiąt gramów miękiszu chleba, siedemdziesiąt pięć gramów tartego sera szwajcarskiego, pięćdziesiąt gramów masła. Miękisz przeciera się i miesza z serem, cebule obiera się i sieka drobno, topi się w rondelku czterdzieści gramów masła, a z jego pozostałością, w drugim garnuszku, dusi się powoli cebulę. Dno płaskiego naczynia wyścieła się połową duszonej cebuli, wkłada do niego mięso przyprawione solą i pieprzem i przybiera je po jednej stronie pozostałością cebuli. Całość przykrywa się pierwszą warstwą miękiszu z serem, polewając mięso topionym masłem i lekko ugniatając dłonią, aby przylegało dokładnie do dna naczynia. Kładzie się drugą warstwę miękiszu, formując ją w coś w rodzaju kopuły, następnie polewa się wszystko białym winem i bulionem – ale tak, żeby płynu nie było w naczyniu zbyt dużo. Potrawę wstawia się do piecyka na jakieś pół godziny, nadal zwilżając ją od czasu do czasu winem i bulionem. Podawać z kalafiorami obsmażanymi na patelni."

Dobre, choć nie tak dobre jak Imię Róży.
Mnie się oczywiście najbardziej podobały fragmenty dotyczące jedzenia!
Przyjrzyjcie się: "Kilkugodzinna praca nad przygotowaniem jakiegoś smacznego dania zawsze mnie odpręża. Na przykład côtes de veau Foyot: mięso cielęce grubości przynajmniej czterech centymetrów – porcja na dwie osoby – dwie średnie cebule, pięćdziesiąt...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziś mam dla Was krótką recenzję jednej z najbardziej niedocenionych książek! I choć książka „Cmentarz w Pradze” nie jest tak brawurowa, zaskakująca i szokująca jak „Imię róży” to na pewno nie można odmówić wybitnego kunsztu!
•
Nie będę rozpisywać się o fabule, która jest tak szczegółowa, drobiazgowa i wnikliwa, że nie wystarczyłoby liter! Umberto Eco w charakterystycznym dla siebie stylu - wzniosłym oraz elokwentnym - przedstawia kwintesencję obłudy, fałszu, kłamstwa i krętactwa. Autor żongluje postaciami, wątkami, a nawet przypadkowymi wydarzeniami, które umieszcza na tle historycznym, nadając swojemu dziełu niezwykły aromat! Aromat, dokładnie! Bo jak inaczej opisać lekturę, po której zostaje wyborne wspomnienie, które nie pozwala o sobie zapomnieć?
Zaznaczam, że książka nie jest krótka, a niektóre opisy mogą wydać się nużące, jednak mroczne ulice i tajemnice, które kryją się w każdym zakamarku wynagradzają wszystko!
•
Wspaniała, klimatyczna historia szpiegowska, która nie tylko zachwyca, ale również edukuje! Umberto Eco, jego wspaniały warsztat i kunszt pisarski zapewniają niezwykle wrażenie czytelnicze! Polecam osobom lubiącym historyczno-szpiegowskie książki, w których tempo akcji nie jest równe, a bohaterowie budzą skrajne uczucia; sentyment, litość, wstręt i sympatię.

Dziś mam dla Was krótką recenzję jednej z najbardziej niedocenionych książek! I choć książka „Cmentarz w Pradze” nie jest tak brawurowa, zaskakująca i szokująca jak „Imię róży” to na pewno nie można odmówić wybitnego kunsztu!
•
Nie będę rozpisywać się o fabule, która jest tak szczegółowa, drobiazgowa i wnikliwa, że nie wystarczyłoby liter! Umberto Eco w charakterystycznym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia o tym, że wszystko można wymyśleć i sprawić, że ludzi w to uwierzą. Po to, żeby manipulować, kierować niechęć społeczną na wyimaginowany problem tylko dla tego, żeby rządzący mogli robić co chcą, łącznie z nabijaniem własnych kieszeni pieniedzmi podatnika.

Historia o tym, że wszystko można wymyśleć i sprawić, że ludzi w to uwierzą. Po to, żeby manipulować, kierować niechęć społeczną na wyimaginowany problem tylko dla tego, żeby rządzący mogli robić co chcą, łącznie z nabijaniem własnych kieszeni pieniedzmi podatnika.

Pokaż mimo to

Najsłynniejszy i najczęściej przytaczany motyw praski w literaturze światowej związany jest z jedną z największych mistyfikacji historycznych. Nie bez racji amerykański literaturoznawca Peter Demetz uznał go za "najjadowitszy kwiat Pragi magicznej". Legenda Pragi, jako miasta mistyków i alchemików, rabbiego Loewa, Golema i cesarza Rudolfa II, zrodziła się na przełomie lat 60. i 70. XIX wieku pod wpływem wydarzeń, które Umberto Eco uczynił tematem "Cmentarza w Pradze".
Akcja powieści przedstawiona została w postaci zapisków, jakie prowadzą dwie osoby uwięzione w jednym ciele. Notują one swoje myśli i wspomnienia, aby dać możliwość drugiej stronie swej osobowości poznania całego spektrum wydarzeń, zgodnie z terapią zalecaną przez samego Zygmunta Freuda (w powieści występującego pod fonetycznie zapisanym nazwiskiem Froïde).
Fabuła powieści jest - nomen omen - iście epicka, choć pozornie skupiona wokół działań głównego bohatera, który jest zarazem jedyną fikcyjną postacią tej powieści. Antykwariusz-notariusz, zarazem szpieg i podwójny agent, specjalizuje się w fałszowaniu dokumentów. Jego postać nie budzi sympatii, jest zdecydowanie antyspołeczna, skupiona na pomnażaniu majątku i realizacji intryg, zdolna nawet do morderstwa, opętana skrajną nienawiścią do Żydów.
Obraz antysemityzmu Simoniniego przedstawiony jest w powieści w sposób skrajnie karykaturalny. Stwierdzenia typu: "Żyd pozostanie Żydem, nawet wtedy gdy w skutek kaprysu natury – zdarzają się przecież dzieci z sześcioma palcami i kobiety znające tabliczkę mnożenia – urodził się z jasnymi włosami i niebieskimi oczami." lub "Kim są Żydzi? To ci wszyscy, którzy wysysają krew z bezdomnych, z ludu. A więc protestanci, masoni i ci wstrętni Judejczycy" nie wymagają wszak rozwinięcia ani uzasadnienia.
Skąd się bierze antysemityzm Simoniniego? Wszak jeszcze w połowie XIX w. to jezuitom, powołanym pierwotnie do walki z reformacją i wolnościowymi trendami, przypisywano wszystkie najgorsze cechy i niecne zamiary. Najpoczytniejszy ówczesny pisarz francuski, Eugeniusz Sue, w powieści "Ludzkie tajemnice" (1849-1856) przedstawił wizję gigantycznego spisku jezuitów, mającego na celu zdławienie idei rewolucji (wolności, równości i braterstwa). Owa wizja zrobiła wrażenie na satyryku Maurycym Jolym, który obszerne fragmenty "Ludzkich tajemnic" wykorzystał w książce "Rozmowy w piekle między Machiavellim i Monteskiuszem" (1864). Stawiała ona w negatywnym świetle ówczesnego cesarza Napoleona III, zatem dzieło skonfiskowano i zniszczono, a autor trafił do więzienia.
Kilka egzemplarzy zakazanej książki zachowało się jednak w archiwach francuskiej tajnej policji. Intensywna współpraca między Francją i Rosją pod koniec XIX wieku, stymulowana antysemityzmem i obawą przed rosnącą potęgą militarną Niemiec doprowadziła do dwóch ważnych zdarzeń w obu tych krajach. We Francji - do słynnej afery Dreyfusa (od razu nasuwa się wspaniały "Oficer i szpieg" Harrisa), opartej na dowodach sfałszowanych przez francuski wywiad wojskowy. W Rosji - do afery antysemickiej, spreparowanej przez Piotra Raczkowskiego (szefa placówek zagranicznych), który wykorzystał przypomniany na tę okazję pamflet Joly’ego, a którego autorstwo przypisano Żydom.
Na bazie owego pamfletu powstały bowiem owiane złą sławą "Protokoły mędrców Syjonu", rzekomo wykradzione uczestnikom I Kongresu Syjonistycznego w Bazylei w 1897 roku. Z ich treści wynikało, że ruch rewolucyjny inspirowany jest przez Żydów i ma na celu przejęciu władzy w Rosji, a następnie globalnej dominacji. Dość oczywistym skutkiem ich publikacji były pierwsze pogromy w zachodnich guberniach imperium rosyjskiego.
Do owych zagmatwanych wątków sięga Umberto Eco w "Cmentarzu w Pradze". Podwójni agenci, siatka międzynarodowych szpiegów, jezuici, masoni, sataniści, hochsztaplerzy, plagiatorzy, królowie, templariusze, zamachowcy, rosyjscy mistycy i do tego wszelkiej maści teorie spiskowe, służą autorowi jako kolejne tropy na drodze do wyjaśnienia genezy Protokołów mędrców Syjonu.
"Protokoły..." uwielbiali cytować wszelkiej maści antysemici, z Adolfem Hitlerem na czele. Zaczytywała się nimi caryca Katarzyna, a także Henry Ford, który sfinansował wydanie pół miliona egzemplarzy. Wydawałoby się, że po bestialstwie II wojny światowej, tylko skończony idiota mógłby sięgnąć po to osławione dzieło, ale antysemicka lektura ma nadal swoich wielbicieli.
Eco zaczyna swą powieść od zjadliwej krytyki wielu grup społecznych i narodowości. Żydzi, Niemcy, Francuzi, Włosi, komuniści, masoni, jezuici i kobiety zostają przez głównego bohatera scharakteryzowani z jednakową złośliwością. Sam bohater okazuje się chory psychicznie - tzw. rozdwojenie jaźni sprawia, że Simone Simonini i ksiądz Dalla Piccola okazują się jedną i tą samą osobą, przy czym ksiądz Dalla Piccola pełni rolę sumienia głównej postaci.
Tu należy wspomnieć, że jednym z najbardziej absurdalnych motywów "Protokołów" jest scena sekretnego spotkania 12 rabinów na cmentarzu żydowskim w Pradze. Rzekomo właśnie podczas takich zjazdów, organizowanych raz na 200 lat, Żydzi ustalali przyszłe losy świata. Źródłem owego mitu była publikacja powieści Biarritz autorstwa "sir Johna Retcliffa" (faktycznie autorem był Hermann Goedsche), która ukazała się w 1868 roku (4 lata po publikacji pamfletu Joly’ego) pod wymownym tytułem "Żydowski cmentarz w Pradze i Rada Przedstawicieli Dwunastu Plemion Izraela".
W powieści Eco powstanie "Protokołów" wiąże się ściśle z antysemicką działalnością Simoniniego, a geneza nieszczęsnej owej książki przedstawiona jest w postaci zawikłanych losów najróżniejszych typów spod tej czy innej ciemnej gwiazdy. Niesłychanym walorem powieści jest fantastyczny płynny, cięty, ironiczny, pełen humoru i zjadliwości język oraz odwołania do tylu wątków historycznych i literackich, że doprawdy tylko historyk-bibliofil mógł wpaść na taki pomysł.
Warto dodać, że współcześnie na Zachodzie cieszą się wzięciem raczej dzieła w rodzaju "Kodu da Vinci", w którym role szwarccharakterów przypadły członkom katolickiej organizacji Opus Dei. Historia zatoczyła zatem koło, gdyż negatywnymi bohaterami "Ludzkich tajemnic" (pierwowzoru Protokołów) byli nie Żydzi, lecz jezuici. Jednak fakty sobie, a życie sobie: nawet kiedy brytyjski dziennikarz Philip Grave odnalazł ocalały egzemplarz pamfletu Joly’ego, i - wydawałoby się - udowodnił ponad wszelką wątpliwość, że tekst został prawie całości przepisany przez nieznanego autora "Protokołów", a w pierwotnej formie nie zawierał żadnej wzmianki o Żydach, antysemici uznali, że najwyraźniej Joly... musiał być Żydem (sic!). Podtrzymali tym samym sposób rozumowania Hitlera, zgodnie z którym najlepszym dowodem na autentyczność "Protokołów" jest fakt, że tak wielu Żydów usiłuje ją podważyć!
Przedziwnym splotem zdarzeń, zamieszanie wokół "Protokołów" już w XIX w. sprawiło, że podróżnicy z Anglii, Ameryki i Niemiec (w tym angielska pisarka George Eliot) "odkryli" żydowską dzielnicę Pragi - jedyną w Europie (poza Wenecją) zachowaną od czasów średniowiecza w niemal nienaruszonym stanie. Niezwykły urok i tajemniczość owej dzielnicy (a także sensacyjne opowieści o "Protokołach") przyczyniły się do powstania jednego z najciekawszych mitów literackich nowożytnej Europy, którego zwieńczeniem była pośmiertna kariera twórczości Franza Kafki. A dodatkowym tragicznym skutkiem - śmierć sześciu milionów Żydów (w tym sióstr Kafki, zamordowanych w Auschwitz).

Najsłynniejszy i najczęściej przytaczany motyw praski w literaturze światowej związany jest z jedną z największych mistyfikacji historycznych. Nie bez racji amerykański literaturoznawca Peter Demetz uznał go za "najjadowitszy kwiat Pragi magicznej". Legenda Pragi, jako miasta mistyków i alchemików, rabbiego Loewa, Golema i cesarza Rudolfa II, zrodziła się na przełomie lat...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Simonini, pisząc pamiętnik, postanawia cofnąć się w czasie do najdalszych wspomnień, aby dotrzeć do traumy, która spowodowała u niego pewnego rodzaju zaburzenia pamięci. I tu zaczyna się przygoda czytelnicza. Przy okazji pisarz strąca z piedestału włoskich bohaterów narodowych, pisze o powstaniu Garibaldiego z humorem ze szczyptą ironii, czego chyba brakuje nam w rodzimej literaturze. Akcja rozgrywa się w Turynie, na Sycylii i w Paryżu. Mnóstwo odniesień do literatury, kultury i historii europejskiej.

Simonini, pisząc pamiętnik, postanawia cofnąć się w czasie do najdalszych wspomnień, aby dotrzeć do traumy, która spowodowała u niego pewnego rodzaju zaburzenia pamięci. I tu zaczyna się przygoda czytelnicza. Przy okazji pisarz strąca z piedestału włoskich bohaterów narodowych, pisze o powstaniu Garibaldiego z humorem ze szczyptą ironii, czego chyba brakuje nam w rodzimej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ponadczasowy powab teorii spiskowych

Poprzeczka była zawieszona wysoko. Umberto Eco zasłynął średniowiecznym kryminałem, którego największą tajemnicą był ludzki śmiech; dał czytelnikom tekst idealny. Z drugiej strony, po lekturze zawiłej opowieści z "Wahadła Foucaulta", mogłem się spodziewać wszystkiego ze spotkania z przedostatnią powieścią profesora. Niestety "Cmentarz w Pradze" to opowieść raczej przeciętna, czyli poniżej możliwości Eco. Być może to wina konstrukcji, a zapewne konsekwencja przeładowania narracji detalami. Czytając, czułem się jak w sklepie z '1001 drobiazgami' - czasem trafi się na ciekawy przedmiot, ale dużo z nich wydaje się nikomu niepotrzebna, ostatecznie z nadmiaru człowiek zapomina, po co do sklepu wszedł.

Podstawowe elementy - czas i miejsce akcji, zbudowane tło historyczne, a nawet niewzbudzający nadmiernej sympatii główny bohater - to potencjalnie świetny materiał literacki. Tylko coś nie zagrało, bo Eco chyba przekombinował. Nie za bardzo trafiła do mnie forma pamiętników i dość przyszywany pomysł na schizofreniczność osobowości Simone Simoniniego - fałszerza wplątanego w proces dziejowy włosko-francuskiego świata drugiej połowy XIX wieku. Większość osób, zdarzeń, w które zamieszany był bohater, budowało codzienność ludzi epoki. Niestety, w wersji pisarza, świat odebrałem, jako zbyt teatralny, jakby podzielony na izolowane sceny, a przez to mało realistyczny (to zabieg zamierzony, ale według mnie - nieudany). Tabuny postaci, przywołane teksty z gazet, książek czy broszur brukowych, choć autentyczne, to wydały mi się przesadą, jakby najpierw zaistniały (jako potrzeba Eco), a potem dopiero dobudowano do nich opowieść. Gdyby nie nazwisko autora, uznałby to za warsztatowe potknięcie, a tak oceniam, jako nieciekawy zabieg.

W "Cmentarzu w Pradze" nie ma właściwie postaci, której czytelnik mógłby współczuć, czy chciałby dopingować ją do działania. Jest za to taki zbiorowy bohater - Żyd, jako 'źródło nieszczęść wszelakich', a może ogólniej - manipulowany spiskami 'Everyman'? Stąd chyba najmocniejszą stroną książki są opisy mechanizmów - wielopoziomowych, piramidalnych, z rozmytym praźródłem - dezorientacji społecznej, wykrzywienia prawdy, insynuacji. Wszystko podszyte strachem, chęcią wzbogacenia się, pożądaniem sławy, chorymi uprzedzeniami czy zwykłą mściwością. Eco w wielu miejscach poddaje naturę ludzką ocenie, tłumacząc jej strukturę naszą potrzebą porządku i, paradoksalnie, przesądu. W efekcie luki w pamięci, braki w wykształceniu, obiektywna niemożność dotarcia do prawdy czy zwykłe lenistwo i samousprawiedliwienie, formują grupową niepełnosprawność umysłu. Po prostu - zbyt często żyjemy w świecie iluzji, wielobiegunowości osobowości - tak, jak główny bohater. Chora ciekawość i odraza rodzą się w człowieku i są hodowane zgodnie z prostą zasadą (str. 372):

"(...) wszystko jedno, czy pisze się o miłostkach Piusa IX z pokojówkami, czy o homoseksualnych praktykach jakiegoś masona satanisty. Ludzie potrzebują tego, co zakazane, i koniec."

W tym szaleństwie, które dotknęło Europę w XIX wieku, Żyd z masonem i jezuitą tworzyli potrzebną i nośną bajkę o odwiecznym zmaganiu się dobra i zła. Nieprzypadkowo ta warstwa powieści dobrze współgra z pierwszymi rozdziałami poruszającego traktatu Arendt, który ostatnio przeczytałem (*). Jestem nawet w stanie przyjąć, że Eco w kilku fragmentach wprost inspirował się tekstem filozofki.

"Cmentarz w Pradze" to fikcja szukająca źródeł największej mistyfikacji spiskowej początku XX wieku. Eco podjął się zadania rozpracowania mechanizmów tworzących społeczne napięcia, które stały się paliwem dla wojennej tragedii. Niestety w kilku miejscach zastosowana przez niego forma mnie nie przekonała. Polecam tę powieść raczej fanom autora, którzy chcą poznać cały dorobek pisarski semiologa.

MOMENTAMI, I CO NAJWYŻEJ, DOBRA - 5.5/10

-------

(numeracja zgodna z wydaniem: Noir sur Blanc 2012)

* "Korzenie totalitaryzmu", Hannah Arendt

Ponadczasowy powab teorii spiskowych

Poprzeczka była zawieszona wysoko. Umberto Eco zasłynął średniowiecznym kryminałem, którego największą tajemnicą był ludzki śmiech; dał czytelnikom tekst idealny. Z drugiej strony, po lekturze zawiłej opowieści z "Wahadła Foucaulta", mogłem się spodziewać wszystkiego ze spotkania z przedostatnią powieścią profesora. Niestety...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka nie należy do łatwych, ale ciekawie pokazuje dzieje świata. Nie tylko tego 19 wiecznego, ale także współczesnego. Świat pewnie pełen jest takich Simoninich. Przypuszczam, że za jakiś czas przeczytam ją drugi raz, by jeszcze lepiej ją zrozumieć. Przyznaje, w wielu momentach po prostu się wyłączałem. Mimo to, fabuła bardzo dobra.

Książka nie należy do łatwych, ale ciekawie pokazuje dzieje świata. Nie tylko tego 19 wiecznego, ale także współczesnego. Świat pewnie pełen jest takich Simoninich. Przypuszczam, że za jakiś czas przeczytam ją drugi raz, by jeszcze lepiej ją zrozumieć. Przyznaje, w wielu momentach po prostu się wyłączałem. Mimo to, fabuła bardzo dobra.

Pokaż mimo to

Na pewno jeszcze sięgnę po tę książkę, bo żałuję, że tym razem słuchałam jej w audiobooku - odradzam tę formę, bo sporo się tu dzieje i pojawia się wiele postaci. Na pewno łatwiej jest to śledzić "na papierze".

Simonini zawsze znajduje się w centrum wydarzeń, ale jednocześnie zawsze pozostaje gdzieś w tyle i tam przesuwa pionki, będąc niewidocznym dla tłumu.
Jest to książka o nienawiści, która jest "prawdziwie pierwotną pasją" i o jej sile. O tym, że może zostać wpojona i nie potrzebuje żadnego logicznego uzasadnienia.

Bardzo podoba mi się forma narracji: wychodzimy od tego, że Simonini budzi się z zanikami pamięci i zostawia notatkę w dzienniku. Kolejnego dnia znajduje ją inny bohater (który również niewiele pamięta) i "odpisuje" na nią. Bohaterowie zostawiają w dzienniku kolejne wpisy i starają się odtworzyć przeszłość, dowiedzieć się kim jest każdy z nich, kim są oni obaj...i kim jest Diana.

Na pewno jeszcze sięgnę po tę książkę, bo żałuję, że tym razem słuchałam jej w audiobooku - odradzam tę formę, bo sporo się tu dzieje i pojawia się wiele postaci. Na pewno łatwiej jest to śledzić "na papierze".

Simonini zawsze znajduje się w centrum wydarzeń, ale jednocześnie zawsze pozostaje gdzieś w tyle i tam przesuwa pionki, będąc niewidocznym dla tłumu.
Jest to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wielki kunszt pisarski. Nie jest to wielkie dzieło, ale czyta się wspaniałe. Mistrzowskie połączenie powieści szpiegowskiej z historyczną, momentami obrazoburcza, nietuzinkowe postaci, dialogi na najwyższym poziomie. Naprawdę warto dla wyjątkowego języka jakim jest napisana, dziś mało kto potrafi tak bawić się słowem.
Nie jest to jednak książka dla każdego, stąd pewnie tyle negatywnych komentarzy. Jeśli ktoś oczekuje kolejnego "Imienia róży" srodze się zawiedzie.

Wielki kunszt pisarski. Nie jest to wielkie dzieło, ale czyta się wspaniałe. Mistrzowskie połączenie powieści szpiegowskiej z historyczną, momentami obrazoburcza, nietuzinkowe postaci, dialogi na najwyższym poziomie. Naprawdę warto dla wyjątkowego języka jakim jest napisana, dziś mało kto potrafi tak bawić się słowem.
Nie jest to jednak książka dla każdego, stąd pewnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to