Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Widzę tę książkę, czytam pierwsze pięć stron i WOW!
Następne strony to już opiumowy bełkot w ramionach prostytutek.
Zmarnowany debiut, zmarnowany papier, zmarnowany mój czas.

Tłumaczka mogła podnieść przyswajalność tekstu, ale nie: po co tłumaczyć słowa w hindi i wyrażenia z tamtejszej kultury. Przecież wszyscy je znamy, prawda?

Widzę tę książkę, czytam pierwsze pięć stron i WOW!
Następne strony to już opiumowy bełkot w ramionach prostytutek.
Zmarnowany debiut, zmarnowany papier, zmarnowany mój czas.

Tłumaczka mogła podnieść przyswajalność tekstu, ale nie: po co tłumaczyć słowa w hindi i wyrażenia z tamtejszej kultury. Przecież wszyscy je znamy, prawda?

(...)
"Ależ właśnie po to wsadzono pana do więzienia"
- "Jak to?"
- "No tak, wolność to właśnie to. Pozbawiają pana wolności".
Nigdy nie pomyślałem o tym. Uznałem, że ma rację: "To prawda - powiedziałem - gdzie byłaby kara?".

(...)

Na początku nie zgodzę się z wyzuciem z emocji głównego bohatera.
Wszak ma jakieś przebłyski:
1. Chce uściskać jednego ze znajomych (imienia na pomnę) na sali sądowej, gdy ten złożył zeznania
2. Dotyk kobiecego ciała sprawia mu przyjemność
3. MYŚLI O UCIECZCE. Naprawdę nikt tego nie zauważył? Skoro byłoby mu wszystko jedno, myśl taka nie pojawiłaby się.

Nie zgodzę się z opinią, że bohater jest człowiekiem złym.
Człowiekiem obojętnym, wyzutym z emocji, defetystą, owszem, ale czy to czyni człowieka złym? Same te cechy nie, ale impuls niestety zadziałał i stało się. Został złym.

A tak naprawdę jest obcym.
Myślę, że obcym i obojętnym z wyboru.
Woli umrzeć teraz niż za 20 lat, bo kolejne lata życia napawają go strachem. I jestem w stanie to zrozumieć.

Skazany, bo nie płakał na pogrzebie matki, a dzień po obcował z kobietą.
Litości.

Zakończenie jest jak uderzenie obuchem w głowę.
Obcy składa siebie w ofierze, taki buntownik.
Bo dlaczegóżby nie?
Jest po prostu aspołeczny, znam takich.

PS Chciałabym również przeczytać odpowiedź na tę książkę - "Sprawę Meursaulta" autorstwa Kamela Daoud. Jeżeli ktoś miałby tę pozycję w formacie .epub lub .mobi, proszę o wiadomość ;).

(...)
"Ależ właśnie po to wsadzono pana do więzienia"
- "Jak to?"
- "No tak, wolność to właśnie to. Pozbawiają pana wolności".
Nigdy nie pomyślałem o tym. Uznałem, że ma rację: "To prawda - powiedziałem - gdzie byłaby kara?".

(...)

Na początku nie zgodzę się z wyzuciem z emocji głównego bohatera.
Wszak ma jakieś przebłyski:
1. Chce uściskać jednego ze znajomych (imienia...

Książka ta jest połączeniem teorii z zakresu neurologii, psychoneurologii i niekiedy psychiatrii z fabularyzowaną wersją jej przypadków.

Nie powiem, książkę czytało mi się szybko i przyjemnie.
Zawsze to dodatkowa wiedza (jakże niszowa), która zaskakuje.
Umysł ludzki jednak jest niezmierzony.

Książka ta jest połączeniem teorii z zakresu neurologii, psychoneurologii i niekiedy psychiatrii z fabularyzowaną wersją jej przypadków.

Nie powiem, książkę czytało mi się szybko i przyjemnie.
Zawsze to dodatkowa wiedza (jakże niszowa), która zaskakuje.
Umysł ludzki jednak jest niezmierzony.

Po przeczytaniu dwuksiążkowego cyklu o Emilii Przecinek jestem zachwycona Olgą Rudnicką (a wiedzcie, że jest to moje pierwsze spotkanie z tą polską pisarką).

Rudnicka ma niezwykle lekkie, sympatyczne, niewymuszone, świeże pióro.
Styl pisania jest niewypowiedzianie przyjemny i lekki, chociaż nie zawsze traktuje o lekkich sprawach.

Na myśl przychodzą mi taki tuzy jak Siesicka czy Musierowicz.
Myślę, że Olga może ze spokojem rozgościć się na najwyższej półce; wsród ww. polskich pisarek.

Z przyjemnością sięgnę po kolejne książki autorki.

Po przeczytaniu dwuksiążkowego cyklu o Emilii Przecinek jestem zachwycona Olgą Rudnicką (a wiedzcie, że jest to moje pierwsze spotkanie z tą polską pisarką).

Rudnicka ma niezwykle lekkie, sympatyczne, niewymuszone, świeże pióro.
Styl pisania jest niewypowiedzianie przyjemny i lekki, chociaż nie zawsze traktuje o lekkich sprawach.

Na myśl przychodzą mi taki tuzy jak...

<3

<3

Pierwsze 7 tomów prezentowało najwyższą klasę powieści obyczajowej z silnym tłem historycznym.

Natomiast nie opuszcza mnie wrażenie, że od tego tomu coś zaczęło się psuć.
Po pierwsze, dwa ww. tomy różni 11 lat. Pewne wątki z tomu 7 umarły śmiercią naturalną po to, by w tomie 8 powrócić już rozwiązane (mowa choćby o rozstaniu Carloline z Dwightem). Gdzie rozwiązanie ukazane oczom czytelnika tego chociażby wątku? To tak jakby kupić dziecku klocki lego i ułożyć je za jego plecami -.-, przedstawiając gotowe rozwiązanie (a fe!).

Od tomu 8 autor poszedł już w stronę historii snutych w okół dzieci Demelzy i Rossa. z jednej strony to zrozumiałe, lecz z drugiej... to już inna historia.

No nic, zobaczę co przyniesie tom 9 i w którą stronę Winston Graham poprowadził tę sagę. Mam nadzieję, że kolejne tomy nie staną się kuponem do odcinania sławy.

Pierwsze 7 tomów prezentowało najwyższą klasę powieści obyczajowej z silnym tłem historycznym.

Natomiast nie opuszcza mnie wrażenie, że od tego tomu coś zaczęło się psuć.
Po pierwsze, dwa ww. tomy różni 11 lat. Pewne wątki z tomu 7 umarły śmiercią naturalną po to, by w tomie 8 powrócić już rozwiązane (mowa choćby o rozstaniu Carloline z Dwightem). Gdzie rozwiązanie ukazane...

Olaboga :-O.

Nie opuszcza mnie wrażenie, że każda kolejna część jest jeszcze bardziej znakomita!

Olaboga :-O.

Nie opuszcza mnie wrażenie, że każda kolejna część jest jeszcze bardziej znakomita!

Trzyma poziom :).

Trzyma poziom :).

I kolejna część za mną. Doszłam do etapu, że następna część będzie pierwsza chronologicznie w poznawaniu przeze mnie przed kolejnym sezonem serialu (cudownego zresztą!).

Sagę Poldarków połyka się (tak, to trafne sformułowanie) szybko i przyjemnie.
Ciekawa jestem dalszych losów Elizabeth, która jest tak marionetkową postacią.
No i Demelza forever <3!

I kolejna część za mną. Doszłam do etapu, że następna część będzie pierwsza chronologicznie w poznawaniu przeze mnie przed kolejnym sezonem serialu (cudownego zresztą!).

Sagę Poldarków połyka się (tak, to trafne sformułowanie) szybko i przyjemnie.
Ciekawa jestem dalszych losów Elizabeth, która jest tak marionetkową postacią.
No i Demelza forever <3!

Najgorsze jest, gdy zdobędziesz wyobrażenie o jakiejś postaci - na podstawie ekranizacji, a po lekturze dowiadujesz się, że Horacy był czarnym mopsikiem, a Panna Penvenen wcale nie była blondynką :-o.
;)

Najgorsze jest, gdy zdobędziesz wyobrażenie o jakiejś postaci - na podstawie ekranizacji, a po lekturze dowiadujesz się, że Horacy był czarnym mopsikiem, a Panna Penvenen wcale nie była blondynką :-o.
;)

Druga część również bardzo dobra, chociaż ekranizacja zaczyna powoli, powooli odbiegać od książki. Przede wszystkim wątek Keren! Dlaczego widzowi poskąpiono tej jatki? ;)

Druga część również bardzo dobra, chociaż ekranizacja zaczyna powoli, powooli odbiegać od książki. Przede wszystkim wątek Keren! Dlaczego widzowi poskąpiono tej jatki? ;)

I część jest bardzo dobra. Szybko ją połknęłam i już sięgam po kolejną. Szkoda, że pominęli w serialu wątek stalkera Jinny. Serial jest jak dotąd niezwykle wierny :).

I część jest bardzo dobra. Szybko ją połknęłam i już sięgam po kolejną. Szkoda, że pominęli w serialu wątek stalkera Jinny. Serial jest jak dotąd niezwykle wierny :).

Krótko, treściwie, nostalgicznie.

Z czytania tegoż płynęła przyjemność.

Krótko, treściwie, nostalgicznie.

Z czytania tegoż płynęła przyjemność.

Jak na książeczkę tak niewielkich rozmiarów, czytało się ją bardzo przyjemnie.

Jak na książeczkę tak niewielkich rozmiarów, czytało się ją bardzo przyjemnie.

Ktoś poniżej orzekł, że jest to książką o... ćpaniu.

Jeśli epizod (znaczący, nie powiem) z grzybkami halucynegonnymi nazywamy od razu książką o ćpaniu, to strach pomyśleć o Witkacym i innych takich ;).

Niemniej przyjemnie czytało mi się powieść, pierwsze moje spotkanie z tą autorką.
Myślę, że udane. Książeczka (bo niewielkich rozmiarów) naprawdę zaskakuje doborem fabuły i postaci.

Ktoś poniżej orzekł, że jest to książką o... ćpaniu.

Jeśli epizod (znaczący, nie powiem) z grzybkami halucynegonnymi nazywamy od razu książką o ćpaniu, to strach pomyśleć o Witkacym i innych takich ;).

Niemniej przyjemnie czytało mi się powieść, pierwsze moje spotkanie z tą autorką.
Myślę, że udane. Książeczka (bo niewielkich rozmiarów) naprawdę zaskakuje doborem fabuły i...

Może być.

Może być.

Trudno jest mi orzec, czy to słoń czy nosorożec.

Taki strumień świadomości trochę.

Trudno jest mi orzec, czy to słoń czy nosorożec.

Taki strumień świadomości trochę.

Najs :D

Najs :D

nie.
NIE.
nie.


Nie.

nie.
NIE.
nie.


Nie.