Warleggan

"Prawdziwą miarą charakteru i wartości jest zachowanie zgodne z własnymi poglądami, bez przywiązywania wagi do sztucznych konwenansów, które akceptują ludzie aspirujący do wyższej pozycji społecznej." (str. 144)

Kolejny rok spędzony z rodziną Poldarków, niezbyt dla nich szczęśliwy i miejscowymi ziemianami, utrzymującymi coraz rzadsze kontakty ze sobą.
Pech prześladujący Rossa nie opuszcza go. Nowa kopalniana inwestycja okazuje się fiaskiem. Widmo bankructwa, niespłacone długi dołują go. Był dumnym i honorowym człowiekiem i to właśnie duma nie pozwalała mu się zwrócić o pożyczkę do przyjaciół. Życie, które go nie oszczędzało dało mu w końcu do zrozumienia, że karmił się złudzeniami. Często ryzykował i przegrywał. Widmo katastrofy wciąż się przybliżało lub oddalało, ale wciąż tkwiło na horyzoncie. A na dodatek jeden nieprzemyślany postępek zburzył małżeńskie szczęście. Zaufanie, które zniknęło między kochającymi się ludźmi po zdradzie jednego z nich. Wiara w drugiego człowieka legła w gruzach.

"Nikt nie może uniknąć konsekwencji swoich postępków." (str.107)

Mimo, że szczęście nie zawsze im sprzyjało, osiągnęli coś w życiu. Po złych dniach nastawały dobre, po smutkach radość. Ich wróg też przysparzał im kłopotów.
Sympatyczna postać lekarza, lojalnego w stosunku do przyjaciół. Blaski i cienie jego zawodu. Jego rozterki miłosne. Był wyrozumiały w stosunku do innych, lecz nie wobec siebie. Poświęcił swoje szczęście dla ratowania bliskich mu osób.

Przypadki kierujące ludzkim losem i zmieniające bieg życia. Jedne niszczące ludzkie wysiłki i starania, inne ocalające życie i chroniące przed złem i tragedią.

"Prawdziwą miarą charakteru i wartości jest zachowanie zgodne z własnymi poglądami, bez przywiązywania wagi do sztucznych konwenansów, które akceptują ludzie aspirujący do wyższej pozycji społecznej." (str. 144)

Kolejny rok spędzony z rodziną Poldarków, niezbyt dla nich szczęśliwy i miejscowymi ziemianami, utrzymującymi coraz rzadsze kontakty ze sobą.
Pech prześladujący...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepsza z dotychczasowych części, bohaterowie bardziej ludzcy i jakby bardziej współcześni nam, choć nadal tkwimy w Kornwalii w XVIII wieku. Ta część z Warlegganem na pierwszym planie. To obok szlachetnego i przewidywalnego, jak dotąd, Rossa najbardziej intrygująca mnie męska postać. Ileż samozaparcia musiał mieć w sobie ten mężczyzna, jak wielką wiarę w siebie i ile konsekwencji. Dąży do nie najszlachetniejszego celu powoli i uparcie. Widzę jego mroczne strony, ale równocześnie podziwiam i kibicuję mu. Rossowi i Demelzie autor nie daje odetchnąć. Cały czas wikła ich w nowe afery i emocjonalne huśtawki. Ross już nie taki szlachetny, a Demelza nie taka kryształowa. Przekonują się na własnej skórze, że zapomnieć o pierwszej miłości jest bardzo trudno, a odpłacanie komuś pięknym za nadobne nie zawsze przynosi ukojenie. W tle wielka historia, we Francji wrze, na miejscu kopalnie, przemyt, bieda, a Kornwalia trwa, jak zawsze wietrzna i urocza. Na tej części autor planował zakończyć sagę. Całe szczęście, że tego nie zrobił.
Połowa moich koleżanek jest zachwycona sagą. Druga połowa nie - bo jej nie przeczytała. Jak je przekonać?

Najlepsza z dotychczasowych części, bohaterowie bardziej ludzcy i jakby bardziej współcześni nam, choć nadal tkwimy w Kornwalii w XVIII wieku. Ta część z Warlegganem na pierwszym planie. To obok szlachetnego i przewidywalnego, jak dotąd, Rossa najbardziej intrygująca mnie męska postać. Ileż samozaparcia musiał mieć w sobie ten mężczyzna, jak wielką wiarę w siebie i ile...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tom czwarty jest w mojej opinii jednym z najlepszych w serii! Przez większość czasu naprawdę dużo się dzieje - akcja za akcją. Zachowanie Rossa jest niesamowicie irytujące, czasem ogromnie żal mi Demelzy, choć podziwiam jej miłość wobec męża. Elizabeth póki co naprawdę nie lubię (choć zacznę ją lubić w siódmym tomie - w chwili pisania opinii czytam ósmy), ale George, choć wredny, jest skonstruowany przez pisarza po mistrzowsku!

Tom czwarty jest w mojej opinii jednym z najlepszych w serii! Przez większość czasu naprawdę dużo się dzieje - akcja za akcją. Zachowanie Rossa jest niesamowicie irytujące, czasem ogromnie żal mi Demelzy, choć podziwiam jej miłość wobec męża. Elizabeth póki co naprawdę nie lubię (choć zacznę ją lubić w siódmym tomie - w chwili pisania opinii czytam ósmy), ale George, choć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tom tak samo świetny jak poprzednie, czy Ross i Demelza sobie poradzą, bo czarne chmury gromadzą się nad nimi? I ten okropny Warleggan! Ale muszą być też czarne charaktery, by reszta wypadła lepiej.

Tom tak samo świetny jak poprzednie, czy Ross i Demelza sobie poradzą, bo czarne chmury gromadzą się nad nimi? I ten okropny Warleggan! Ale muszą być też czarne charaktery, by reszta wypadła lepiej.

Pokaż mimo to

Polecam wszystkim. Bardzo dobrze się czyta.

Polecam wszystkim. Bardzo dobrze się czyta.

Pokaż mimo to

Mimo braku "weny na czytanie", udało mi się dokończyć czwartą cześć o Poldarkach w dość dobrym tempie.
Akcja książki jest naszpikowana ogromną dawką emocji.
Ukazuje jak wiele możemy zawdzięczać bliskim nam osobom i takim, z którymi, wydawałoby się, nic nas nie łączy. Że stara miłość nie rdzewieje, ale lepiej o niej zapomnieć, jeżeli chce się prowadzić normalne życie. I, że czasami jednak los może się do nas uśmiechnąć.
Z niecierpliwością oczekuje momentu, kiedy zacznę czytać kolejny tom, dobrą rekomendacją dla tej sagi na pewno jest to, że potrafi przenieść człowieka w klimat tamtej epoki i tak zaabsorbować myśli, że nie ma sie czasu zamartwiać "urokami" dnia codziennego ;)

Mimo braku "weny na czytanie", udało mi się dokończyć czwartą cześć o Poldarkach w dość dobrym tempie.
Akcja książki jest naszpikowana ogromną dawką emocji.
Ukazuje jak wiele możemy zawdzięczać bliskim nam osobom i takim, z którymi, wydawałoby się, nic nas nie łączy. Że stara miłość nie rdzewieje, ale lepiej o niej zapomnieć, jeżeli chce się prowadzić normalne życie. I, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

+!

+!

Pokaż mimo to

Rodzina Rossa przeżywa kryzys, ale w końcu autor zdecydował, że może trochę Poldarkom odpuścić... Niebo nad nimi zaczyna się przejaśniać...

POLECAM!!!

Rodzina Rossa przeżywa kryzys, ale w końcu autor zdecydował, że może trochę Poldarkom odpuścić... Niebo nad nimi zaczyna się przejaśniać...

POLECAM!!!

Pokaż mimo to

Coraz bardziej wciąga, każda kolejna książka z serii wydaje się być ciekawsza.

Coraz bardziej wciąga, każda kolejna książka z serii wydaje się być ciekawsza.

Pokaż mimo to

Ta część sagi to jakaś puszka Pandory, pełna zwrotów akcji, które przewracają do góry nogami życie bohaterów. Czyta się świetnie i nie można się oderwać. Dochodzi do wielu przełomowych i kulminacyjnych wydarzeń, zarówno w życiu Rossa jak i Demelzy, a doktor Enys zostaje poddany trudnej próbie.

Ciekawa jest zmiana pewnej osi, na której zbudowany był w szczególności pierwszy tom sagi, gdzie własna praca i determinacja Rossa pozwalały mu odbić się od dna i odnaleźć szczęście. W tej powieści Graham zwraca się ku fatalizmowi, pokazuje rolę przypadku w życiu. Podkreśla, że wielki trud i żmudna praca mogą okazać się próżne w skutkach, podczas gdy nagłe zdarzenie, dar od losu, sytuacja polityczna, odmieniają życie na lepsze.

Nie można też pominąć wspaniałego tła historycznego, klimatu epoki rewolucji francuskiej i wojny Wielkiej Brytanii z Francją, która nieuchronnie dotyka również bohaterów powieści.

Jestem bardzo szczęśliwa, że Winston Graham po napisaniu czwartego tomu sagi Poldarków, po dwudziestu latach postanowił znowu ożywić swoich bohaterów. Naprawdę ciężko byłoby się teraz rozstać z osiemnastowieczną Namparą, Kornwalią i ich mieszkańcami :)

Ta część sagi to jakaś puszka Pandory, pełna zwrotów akcji, które przewracają do góry nogami życie bohaterów. Czyta się świetnie i nie można się oderwać. Dochodzi do wielu przełomowych i kulminacyjnych wydarzeń, zarówno w życiu Rossa jak i Demelzy, a doktor Enys zostaje poddany trudnej próbie.

Ciekawa jest zmiana pewnej osi, na której zbudowany był w szczególności pierwszy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to