Obcy

Naprawdę bardzo dziwna powieść, ale w dość urzekający sposób.
Jak dotąd jest to najlepsza egzystencjalna książka, jaką przeczytałam. Świetnie kontrastuje z "Zbrodnią i karą" Dostojewskiego, że nie sposób nie docenić nowatorskiej myśli.

Na marginesie byłam kompletnie zaskoczona i zszokowana, gdy dowiedziałam się, że francuskie prawo utrzymywało gilotynę w użyciu tak długo (aż do 1977)!

Naprawdę bardzo dziwna powieść, ale w dość urzekający sposób.
Jak dotąd jest to najlepsza egzystencjalna książka, jaką przeczytałam. Świetnie kontrastuje z "Zbrodnią i karą" Dostojewskiego, że nie sposób nie docenić nowatorskiej myśli.

Na marginesie byłam kompletnie zaskoczona i zszokowana, gdy dowiedziałam się, że francuskie prawo utrzymywało gilotynę w użyciu tak długo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka dzieli się na dwa rozdziały, pierwszy ciężko się czyta ale druga część jest już bardzo ciekawa i warto do niej dotrzeć :) Polecam, nie jest to ksiazka lekka i przyjemna ale warto przeczytać :)

Książka dzieli się na dwa rozdziały, pierwszy ciężko się czyta ale druga część jest już bardzo ciekawa i warto do niej dotrzeć :) Polecam, nie jest to ksiazka lekka i przyjemna ale warto przeczytać :)

Pokaż mimo to

Podstawą nieśmiertelności jest śmierć. Bez niej, koncept życia wiecznego byłby czymś oczywistym -niepodlegającym zwątpieniu. Nie dającym szczęścia. Szczęścia, którego podstawą (zgodnie z logiką) musi być smutek. Bez pogrążana się w cierpieniu, nie bylibyśmy w stanie dostąpić radości. Nie rozumielibyśmy jej konceptu.

Dlatego nieodłącznym towarzyszem zwycięstw, muszą być porażki. Dlatego musimy stawiać sobie cele, by móc ich nie osiągać, ale też (dzięki temu), by móc się cieszyć z tych kilku zdobytych. I cel – każdy: życiowy, zawodowy, wakacyjny – jest w tym równaniu zmienną najważniejszą. Cel nadaje naszemu istnieniu sens, wytycza drogę, która być może nada nam pozory, że nasz żywot znaczy coś więcej. I w tym wszystkim tkwi diabeł odpowiedzialności. Bo skoro nasze życie ma sens, cel, drogę. Skoro nasze czyny coś znaczą i mogą świat/rzeczywistość zmieniać, skoro mogą ten świat z rzeczywistością zmieniać innym, to wtedy, jest to cholernie trudne by nie bać się popełnienia błędu. By podejmować decyzje, które coś znaczą, by brać za nie odpowiedzialność. Wtedy właśnie następuje radość (gdy dokonamy zmian na lepsze), lub smutek (gdy popełnimy błędy).

Pojawia się też zmęczenie – również niemiły kompan – które kojarzy się ze smutkiem. Zmęczenie życiowe - gdy nie wiemy, gdzie iść, co zrobić, gdy chcemy na chwilę powrócić do czasów dzieciństwa nieobarczonego odpowiedzialnością lub chociaż świadomością odpowiedzialności. Gdy nie zależy nam już na radości z tych kilku udanych chwil, bo najbardziej chcemy już więcej nie zaznawać smutku. Bo smutek, żal, zmęczenie zapisują się w naszej pamięci o wiele mocniejszym atramentem niż ich antonimy.

I Albert Camus opisuje nam rozwiązanie tego problemu. Nieważne czy nabyte, czy wrodzone. Meursault, główny bohater, to człowiek wyprany z emocji. Poznając jego myśli, widzimy, że żyje jakby zza szyby. Wszystko opisuje dość chłodno, beznamiętnie, jakby w ogóle go to nie obchodziło. Jakby był człowiekiem autystycznym, bo przecież musi cierpieć na jakąś chorobę czy zaburzenie, skoro zachowuje się inaczej od przyjętej normy. Skoro nie potrafimy go zrozumieć, nadajemy mu medyczną łatkę by było prościej. Tylko pytanie, co, jeśli Meursault nie jest chory? Co, jeśli jest po prostu pragmatyczny.

Bo co, jeśli nasze życie ma tylko tyle sensu, ile go sobie sami nadamy? Co, jeśli ilość szczęścia w nim zawartego nie ma żadnego znaczenia, skoro i tak wszyscy skończymy tak samo? Co, jeśli termin naszego odejścia również jest nieistotny, bo przecież i tak nie będziemy się z niego cieszyć? Nie ważne czy masz 20 czy 70 lat – przede wszystkim nie chcesz umierać. Co wtedy począć? Chyba tylko zobojętnieć. Zobojętnieć i dojść do wniosku, że nic nie ma znaczenia, a zatem nie ma celu, sensu, odpowiedzialności. Nie ma szczęścia i smutku – jest trwanie. Jest pogodzenie się z losem, a nie próba wywarcia w nim jakichś zmian. Jest skupienie się na byciu, a nie na osiąganiu.

Jest to też idealna ucieczka przed wszystkim co negatywne. Poświęcając szczęście, zyskujemy brak nieszczęścia. Zyskujemy wolność bycia nikim i zmierzania donikąd. Bo wolność może zawierać się w niebycie. Co jednak, gdy karą jest brak nagrody?

Nasze życia są na tyle nieprzeniknione, że i tak nie uda się nam ułożyć do nich wzoru idealnego. Oba te modele, mają swoje plusy i minusy, a nawet odwrotnie. Oba, by coś dać, muszą nam coś zabrać. Żaden nie jest lepszy ani gorszy (dla jednostki), żaden nie powinien być zatem stawiany ponad drugim. I tu dochodzę (na samym schyłku) do sedna „Obcego”. Tak mocno jesteśmy przyzwyczajeni do naszej perspektywy, że zapominamy o tym, iż dla innych może być ona czymś obcym. Czymś niezrozumiałym. I nie chcielibyśmy zostać wtedy osądzeni, zanim zostanie podjęta próba by nas zrozumieć. Nie chcielibyśmy oddać się w ręce tłumu, który patrzy na świat przez szparę własnego poglądu i udaje, że nic, poza tym wycinkiem nie istnieje. Nie chcielibyśmy być skazywani na surowszą karę, tylko za to kim jesteśmy. Nie chcielibyśmy być wiecznie przekonywani, że wyłącznie „ich” podejście ma sens i wartość, a jeśli się nie zmienimy, to ulegniemy najgorszym klątwom. Z pewnością, nie chcielibyśmy tego wszystkiego przeżywać.

Więc czemu, czemu z taką ochotą skazujemy na to innych?

Podstawą nieśmiertelności jest śmierć. Bez niej, koncept życia wiecznego byłby czymś oczywistym -niepodlegającym zwątpieniu. Nie dającym szczęścia. Szczęścia, którego podstawą (zgodnie z logiką) musi być smutek. Bez pogrążana się w cierpieniu, nie bylibyśmy w stanie dostąpić radości. Nie rozumielibyśmy jej konceptu.

Dlatego nieodłącznym towarzyszem zwycięstw, muszą być...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałem w półopuszczonym węgierskim akademiku jak były 32 stopnie. Początkowa, gorączkowa podróż autora mnie dzięki temu przeszyła jeszcze bardziej. Problematyka poczucia winy w aspekcie psychologicznym i socjologicznym - jedna z najważniejszych dla mnie książek.

Czytałem w półopuszczonym węgierskim akademiku jak były 32 stopnie. Początkowa, gorączkowa podróż autora mnie dzięki temu przeszyła jeszcze bardziej. Problematyka poczucia winy w aspekcie psychologicznym i socjologicznym - jedna z najważniejszych dla mnie książek.

Pokaż mimo to

Są książki o których nie wiem co napisać i nie wiem co myśleć. Ta zdecydowanie do nich należy. Przeczytana a raczej wysłuchana jako audiobook - do teraz jest w mej głowie i dalej nie wiem co o niej myśleć... Człowiek to dla mnie zagadka...

Są książki o których nie wiem co napisać i nie wiem co myśleć. Ta zdecydowanie do nich należy. Przeczytana a raczej wysłuchana jako audiobook - do teraz jest w mej głowie i dalej nie wiem co o niej myśleć... Człowiek to dla mnie zagadka...

Pokaż mimo to

wow

wow

Pokaż mimo to

Książka jest na tyle krótka, iż w zasadzie wszelkie jej opisy zawierają i dobrze oddają esencję treści. Domyślam się, że postać głównego bohatera miała być pewnym symbolem określonych postaw, ale mnie jednak osobiście nurtuje ich geneza, tj. przeszłość Meursaulta, jego dzieciństwo i inne czynniki, które mogły go ukształtować (spaczyć?) w taki a nie inny sposób. Rozumiem jednocześnie, że zamiarem autora był właśnie ów symbolizm i pewne niedopowiedzenia. Poza tym ciekawy zabieg z tą prostą narracją i fajny klimat Algieru czasów kolonii - miejsca raczej nieodkrytego w powieściach.

Książka jest na tyle krótka, iż w zasadzie wszelkie jej opisy zawierają i dobrze oddają esencję treści. Domyślam się, że postać głównego bohatera miała być pewnym symbolem określonych postaw, ale mnie jednak osobiście nurtuje ich geneza, tj. przeszłość Meursaulta, jego dzieciństwo i inne czynniki, które mogły go ukształtować (spaczyć?) w taki a nie inny sposób. Rozumiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powrót do latach, Obcy wstrząsnął mną w latach nastoletnich, a teraz jako sztandar egzystencjalizmu, jest ok. i stanowi pomnik pewnej dawnej myśli i przełomu w kulturze i myśleniu o człowieku (wszedł do pomników kultury i tam już będzie). Teraz na marginesie tej opowieści stwierdzam, ze tak naprawdę emocje nadają życiu sens:)
Bo ten gostek Meurseault oglądany terazprzeze mnie jest po prostu w depresji a jego stan, to nic innego jak objaw anhedonii. W zasadzie ostatnie strony - rozmowa z księdzem, (jako etatowym nosicielem jakieś filozofii życiowej) przynosi konkretne odautorskie credo, sprowadzające się do koheletowego: wszystko marność :)

Powrót do latach, Obcy wstrząsnął mną w latach nastoletnich, a teraz jako sztandar egzystencjalizmu, jest ok. i stanowi pomnik pewnej dawnej myśli i przełomu w kulturze i myśleniu o człowieku (wszedł do pomników kultury i tam już będzie). Teraz na marginesie tej opowieści stwierdzam, ze tak naprawdę emocje nadają życiu sens:)
Bo ten gostek Meurseault oglądany ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Akcja dzieje się w Algierze gdzie mieszka francuski urzędnik Meursault. Poznajemy go w momencie, kiedy dowiaduje się o śmierci matki. Przyjmuje tę informację z dziwnym dla otoczenia spokojem i skarży się na niedogodności związane z pogrzebem, który odbywa się w miejscowości, obok której jest przytułek do którego ją kilka lat wcześniej oddał. Dzień później związuje się z kobietą, do której jednak nie czuje żadnych uczuć, a jedynie stwierdza, że tak jest przyjemniej. Pomagając sąsiadowi wplątuje się w moralnie dwuznaczną sytuację, w wyniku której zabija człowieka. Druga część opowiada o procesie i tym jak stwierdza, że to wszystko co mu się w trakcie niego przydarza jest zupełnie logiczne i tak być powinno, łącznie z karą śmierci. Przez swoje wyobcowanie główny bohater może się wydawać postacią do głębi złą, ale nie jest to jego celem. Po prostu wydaje mu się, że to co robi jest odpowiednie w danej sytuacji i nie zważa na konsekwencje.

Akcja dzieje się w Algierze gdzie mieszka francuski urzędnik Meursault. Poznajemy go w momencie, kiedy dowiaduje się o śmierci matki. Przyjmuje tę informację z dziwnym dla otoczenia spokojem i skarży się na niedogodności związane z pogrzebem, który odbywa się w miejscowości, obok której jest przytułek do którego ją kilka lat wcześniej oddał. Dzień później związuje się z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Stara lektura, ale okazuje się, że warto było do niej wrócić. Czytanie bez specjalnych emocji, bo bohater tych emocji nie wzbudza. On po prostu jest. Chociaż jakby go nie było. Ja - czytelniczka - obserwuję jego, on - bohater - obserwuje sam siebie, obserwacja jakby z zewnątrz, coś nie tak ze społeczną wrażliwością? Przypadek na pewno ciekawy dla analizy psychiatrycznej lub psychologicznej. No i z perspektywy wymiaru sprawiedliwości też.. Winny? Nie zagłębiając się w temat deficytów emocjonalnych , oczywiście winny. Zresztą, biorąc pod uwagę deficyty emocjonalne, też winny. Jednostka aspołeczna, nie wiadomo, co by mu nagle strzeliło do głowy, gdyby nagle znalazł się na wolności. Autor twierdzi, że w tym całym konflikcie chodzi o prawdę. Ale jaką prawdę? Nie poddawanie się regułom? Krzywdząc? Raniąc?

Stara lektura, ale okazuje się, że warto było do niej wrócić. Czytanie bez specjalnych emocji, bo bohater tych emocji nie wzbudza. On po prostu jest. Chociaż jakby go nie było. Ja - czytelniczka - obserwuję jego, on - bohater - obserwuje sam siebie, obserwacja jakby z zewnątrz, coś nie tak ze społeczną wrażliwością? Przypadek na pewno ciekawy dla analizy psychiatrycznej lub...

więcej

mniej

Pokaż mimo to