Obcy

Absolutne cudo. Nikt lepiej nie opisał absurdu ludzkiego losu, z jakim przychodzi się nam mierzyć. Co za różnica, czy nasza matka umarła, czy siedzimy w więzieniu, czy przeczytamy tę książkę i wyciągniemy z niej refleksje, jeśli i tak skończymy martwi i wszystkie nasze trudy obrócą się w pył?

Jesteśmy wolni, ale ta wolność nie ma żadnego znaczenia albo jak to ujął Meursault "Nie zrobiłem czegoś, bo zrobiłem coś innego".

Absolutne cudo. Nikt lepiej nie opisał absurdu ludzkiego losu, z jakim przychodzi się nam mierzyć. Co za różnica, czy nasza matka umarła, czy siedzimy w więzieniu, czy przeczytamy tę książkę i wyciągniemy z niej refleksje, jeśli i tak skończymy martwi i wszystkie nasze trudy obrócą się w pył?

Jesteśmy wolni, ale ta wolność nie ma żadnego znaczenia albo jak to ujął...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Intensywna, skłaniająca do refleksji, obrazowa, napisana pięknym językiem. Życie bohatera, powtarzające się, pozbawione barw, przesiąknięte apatią, przeplata się z moralnymi oraz egzystencjalnymi kwestiami, które mimo jego pozornego braku świadomości ''gryzą''.

Brak zrozumienia dla społeczeństwa, które jest nim tak zohydzone, niemożność przeżywania, otchłań znieczulenia, brak własnego miejsca w świecie.

Zdecydowanie warto przeczytać, interesująca, mocna.

Intensywna, skłaniająca do refleksji, obrazowa, napisana pięknym językiem. Życie bohatera, powtarzające się, pozbawione barw, przesiąknięte apatią, przeplata się z moralnymi oraz egzystencjalnymi kwestiami, które mimo jego pozornego braku świadomości ''gryzą''.

Brak zrozumienia dla społeczeństwa, które jest nim tak zohydzone, niemożność przeżywania, otchłań znieczulenia,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To dobra książka, ale nie zrobiła na mnie większego wrażenia.

To dobra książka, ale nie zrobiła na mnie większego wrażenia.

Pokaż mimo to

Rodzimy się po to by żyć, a żyjemy by umrzeć. Dobrze byłoby jednak w międzyczasie sensownie z tego życia skorzystać. Zostawić coś po sobie, dać coś światu od siebie, nadać mu sens i cel. Nasz główny bohater jest jednak tak zagorzałym stoikiem, że nawet gdy umiera mu matka nie uroni ani łzy, do tego ateistą, "nie miał nawet pewności, że żyje, ponieważ żył jak umarły". No właśnie, tylko co to za życie bez uczuć i namiętności.

O tej książce można by napisać wiele, a nawet i więcej. Pytanie czy jest sens, gdy treść tej mini powieści Camusa liczy niecałe 100 stron. Tylko tyle i aż tyle! Każdy jest w stanie przeczytać, by wyrobić sobie własne zdanie, a warto. Warto poświęcić tę godzinę czy dwie na coś, co zostanie z Wami na trochę dłużej niż czas czytania.

Cytaty:
✒"Ale przecież wszyscy wiedzą, że życie nie jest wcale warte trudu przeżywania. W gruncie rzeczy dokładnie zdawałem sobie sprawę, że to nie ma znaczenia, czy się umiera w trzydziestym czy w siedemdziesiątym roku życia, ponieważ jest oczywiste, że w obydwu wypadkach inni mężczyźni i inne kobiety żyć będą dalej, i to przez tysiące lat."
✒"Żeby przestano w nas wątpić, musimy przestać istnieć, po prostu."
✒"Człowiek nie jest nigdy zupełnie nieszczęśliwy."

Rodzimy się po to by żyć, a żyjemy by umrzeć. Dobrze byłoby jednak w międzyczasie sensownie z tego życia skorzystać. Zostawić coś po sobie, dać coś światu od siebie, nadać mu sens i cel. Nasz główny bohater jest jednak tak zagorzałym stoikiem, że nawet gdy umiera mu matka nie uroni ani łzy, do tego ateistą, "nie miał nawet pewności, że żyje, ponieważ żył jak umarły"....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

nom czytana była w chuj ze tak powiem

nom czytana była w chuj ze tak powiem

Pokaż mimo to

Naprawdę bardzo dziwna powieść, ale w dość urzekający sposób.
Jak dotąd jest to najlepsza egzystencjalna książka, jaką przeczytałam. Świetnie kontrastuje z "Zbrodnią i karą" Dostojewskiego, że nie sposób nie docenić nowatorskiej myśli.

Na marginesie byłam kompletnie zaskoczona i zszokowana, gdy dowiedziałam się, że francuskie prawo utrzymywało gilotynę w użyciu tak długo (aż do 1977)!

Naprawdę bardzo dziwna powieść, ale w dość urzekający sposób.
Jak dotąd jest to najlepsza egzystencjalna książka, jaką przeczytałam. Świetnie kontrastuje z "Zbrodnią i karą" Dostojewskiego, że nie sposób nie docenić nowatorskiej myśli.

Na marginesie byłam kompletnie zaskoczona i zszokowana, gdy dowiedziałam się, że francuskie prawo utrzymywało gilotynę w użyciu tak długo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka dzieli się na dwa rozdziały, pierwszy ciężko się czyta ale druga część jest już bardzo ciekawa i warto do niej dotrzeć :) Polecam, nie jest to ksiazka lekka i przyjemna ale warto przeczytać :)

Książka dzieli się na dwa rozdziały, pierwszy ciężko się czyta ale druga część jest już bardzo ciekawa i warto do niej dotrzeć :) Polecam, nie jest to ksiazka lekka i przyjemna ale warto przeczytać :)

Pokaż mimo to

Podstawą nieśmiertelności jest śmierć. Bez niej, koncept życia wiecznego byłby czymś oczywistym -niepodlegającym zwątpieniu. Nie dającym szczęścia. Szczęścia, którego podstawą (zgodnie z logiką) musi być smutek. Bez pogrążana się w cierpieniu, nie bylibyśmy w stanie dostąpić radości. Nie rozumielibyśmy jej konceptu.

Dlatego nieodłącznym towarzyszem zwycięstw, muszą być porażki. Dlatego musimy stawiać sobie cele, by móc ich nie osiągać, ale też (dzięki temu), by móc się cieszyć z tych kilku zdobytych. I cel – każdy: życiowy, zawodowy, wakacyjny – jest w tym równaniu zmienną najważniejszą. Cel nadaje naszemu istnieniu sens, wytycza drogę, która być może nada nam pozory, że nasz żywot znaczy coś więcej. I w tym wszystkim tkwi diabeł odpowiedzialności. Bo skoro nasze życie ma sens, cel, drogę. Skoro nasze czyny coś znaczą i mogą świat/rzeczywistość zmieniać, skoro mogą ten świat z rzeczywistością zmieniać innym, to wtedy, jest to cholernie trudne by nie bać się popełnienia błędu. By podejmować decyzje, które coś znaczą, by brać za nie odpowiedzialność. Wtedy właśnie następuje radość (gdy dokonamy zmian na lepsze), lub smutek (gdy popełnimy błędy).

Pojawia się też zmęczenie – również niemiły kompan – które kojarzy się ze smutkiem. Zmęczenie życiowe - gdy nie wiemy, gdzie iść, co zrobić, gdy chcemy na chwilę powrócić do czasów dzieciństwa nieobarczonego odpowiedzialnością lub chociaż świadomością odpowiedzialności. Gdy nie zależy nam już na radości z tych kilku udanych chwil, bo najbardziej chcemy już więcej nie zaznawać smutku. Bo smutek, żal, zmęczenie zapisują się w naszej pamięci o wiele mocniejszym atramentem niż ich antonimy.

I Albert Camus opisuje nam rozwiązanie tego problemu. Nieważne czy nabyte, czy wrodzone. Meursault, główny bohater, to człowiek wyprany z emocji. Poznając jego myśli, widzimy, że żyje jakby zza szyby. Wszystko opisuje dość chłodno, beznamiętnie, jakby w ogóle go to nie obchodziło. Jakby był człowiekiem autystycznym, bo przecież musi cierpieć na jakąś chorobę czy zaburzenie, skoro zachowuje się inaczej od przyjętej normy. Skoro nie potrafimy go zrozumieć, nadajemy mu medyczną łatkę by było prościej. Tylko pytanie, co, jeśli Meursault nie jest chory? Co, jeśli jest po prostu pragmatyczny.

Bo co, jeśli nasze życie ma tylko tyle sensu, ile go sobie sami nadamy? Co, jeśli ilość szczęścia w nim zawartego nie ma żadnego znaczenia, skoro i tak wszyscy skończymy tak samo? Co, jeśli termin naszego odejścia również jest nieistotny, bo przecież i tak nie będziemy się z niego cieszyć? Nie ważne czy masz 20 czy 70 lat – przede wszystkim nie chcesz umierać. Co wtedy począć? Chyba tylko zobojętnieć. Zobojętnieć i dojść do wniosku, że nic nie ma znaczenia, a zatem nie ma celu, sensu, odpowiedzialności. Nie ma szczęścia i smutku – jest trwanie. Jest pogodzenie się z losem, a nie próba wywarcia w nim jakichś zmian. Jest skupienie się na byciu, a nie na osiąganiu.

Jest to też idealna ucieczka przed wszystkim co negatywne. Poświęcając szczęście, zyskujemy brak nieszczęścia. Zyskujemy wolność bycia nikim i zmierzania donikąd. Bo wolność może zawierać się w niebycie. Co jednak, gdy karą jest brak nagrody?

Nasze życia są na tyle nieprzeniknione, że i tak nie uda się nam ułożyć do nich wzoru idealnego. Oba te modele, mają swoje plusy i minusy, a nawet odwrotnie. Oba, by coś dać, muszą nam coś zabrać. Żaden nie jest lepszy ani gorszy (dla jednostki), żaden nie powinien być zatem stawiany ponad drugim. I tu dochodzę (na samym schyłku) do sedna „Obcego”. Tak mocno jesteśmy przyzwyczajeni do naszej perspektywy, że zapominamy o tym, iż dla innych może być ona czymś obcym. Czymś niezrozumiałym. I nie chcielibyśmy zostać wtedy osądzeni, zanim zostanie podjęta próba by nas zrozumieć. Nie chcielibyśmy oddać się w ręce tłumu, który patrzy na świat przez szparę własnego poglądu i udaje, że nic, poza tym wycinkiem nie istnieje. Nie chcielibyśmy być skazywani na surowszą karę, tylko za to kim jesteśmy. Nie chcielibyśmy być wiecznie przekonywani, że wyłącznie „ich” podejście ma sens i wartość, a jeśli się nie zmienimy, to ulegniemy najgorszym klątwom. Z pewnością, nie chcielibyśmy tego wszystkiego przeżywać.

Więc czemu, czemu z taką ochotą skazujemy na to innych?

Podstawą nieśmiertelności jest śmierć. Bez niej, koncept życia wiecznego byłby czymś oczywistym -niepodlegającym zwątpieniu. Nie dającym szczęścia. Szczęścia, którego podstawą (zgodnie z logiką) musi być smutek. Bez pogrążana się w cierpieniu, nie bylibyśmy w stanie dostąpić radości. Nie rozumielibyśmy jej konceptu.

Dlatego nieodłącznym towarzyszem zwycięstw, muszą być...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałem w półopuszczonym węgierskim akademiku jak były 32 stopnie. Początkowa, gorączkowa podróż autora mnie dzięki temu przeszyła jeszcze bardziej. Problematyka poczucia winy w aspekcie psychologicznym i socjologicznym - jedna z najważniejszych dla mnie książek.

Czytałem w półopuszczonym węgierskim akademiku jak były 32 stopnie. Początkowa, gorączkowa podróż autora mnie dzięki temu przeszyła jeszcze bardziej. Problematyka poczucia winy w aspekcie psychologicznym i socjologicznym - jedna z najważniejszych dla mnie książek.

Pokaż mimo to

Są książki o których nie wiem co napisać i nie wiem co myśleć. Ta zdecydowanie do nich należy. Przeczytana a raczej wysłuchana jako audiobook - do teraz jest w mej głowie i dalej nie wiem co o niej myśleć... Człowiek to dla mnie zagadka...

Są książki o których nie wiem co napisać i nie wiem co myśleć. Ta zdecydowanie do nich należy. Przeczytana a raczej wysłuchana jako audiobook - do teraz jest w mej głowie i dalej nie wiem co o niej myśleć... Człowiek to dla mnie zagadka...

Pokaż mimo to