Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Niemieckie życie. Byłam sekretarką Goebbelska”
„Ale ja uważam, że zostałam potraktowana źle i niesłusznie, że akurat mnie Rosjanie zabrali. Bo przecież niczego nie zrobiłam oprócz pisania na maszynie u pana Goebelsa. Nie, poczucia winy w sobie nie wzbudzę. Winna jestem, jeśli coś robię. Nie zrobiłam niczego, tylko miałam pecha, że tego dnia nie byłam w domu, gdy Rosjanie przeczesywali Ministerstwo Propagandy.”
Po przeczytaniu wspomnień Brunhilde Pomsel mam mieszane uczucia. Staram się zrozumieć, że (jak sama o sobie mówi) była głupią, młodą i niedoświadczoną dziewczyną. Zależało jej na pieniądzach i pracy, gdyż jej rodzina nie była zamożna. Cieszyła się z nakazu przeniesienia jej posady do Ministerstwa Propagandy III Rzeszy – z władzą się nie dyskutowało. Staram się zrozumieć… Ale nie mogę. Nie wierzę, że pracując jako sekretarka jednego z nazistowskich zbrodniarzy, nie miała pojęcia o tym jak działa jej szef wraz z kompanami. A wytłumaczenie: „Nie interesowałam się polityką”, po prostu nie wydaje mi się szczere. Takie zdanie znajduję już w kolejnej książce o tematyce nazizmu. I jeszcze raz mam ochotę spytać tych wszystkich „niewinnych” ludzi: Jeśli nikt z Was, to skąd takie wysokie poparcie dla pana z małym wąsem pod nosem?

„Niemieckie życie. Byłam sekretarką Goebbelska”
„Ale ja uważam, że zostałam potraktowana źle i niesłusznie, że akurat mnie Rosjanie zabrali. Bo przecież niczego nie zrobiłam oprócz pisania na maszynie u pana Goebelsa. Nie, poczucia winy w sobie nie wzbudzę. Winna jestem, jeśli coś robię. Nie zrobiłam niczego, tylko miałam pecha, że tego dnia nie byłam w domu, gdy Rosjanie...