Pamiętnik narkomanki

Ig: stan pozaksiazkowy

Nastoletnia Barbara Rosiek świętując pierwszy dzień wiosny, postanawia wyruszyć na wagary do pobliskiej kawiarni. Spotyka tam Filipa, którego oferta „nie do odrzucenia” zmienia całą resztę jej życia. Dobra uczennica, grzeczna i pomocna dziewczyna wpada w wir narkotycznego świata, a swoje przeżycia decyduje się zapisać w formie dziennika.

Do „pamiętnika” wróciłam po dziesięciu latach. Mając czternaście lat, będąc rówieśniczką Baśki z początku jej narkotycznej drogi, książka uderzyła mnie zupełnie inaczej. Pojmowałam formę buntu, wręcz wczuwałam się w autorkę czując ból niezrozumienia i alienację.
Dzisiaj, mając dwadzieścia cztery lata nie potrafię się już utożsamić z tym co jest zapisane na stronach. Zamiast zrozumienia, czuję jedynie współczucie i ogromną rozpacz.

Książka ukazuje realia narkomanii w latach 80’. Powszechny dostęp i coraz to młodsze dusze pogrążające się w świecie uzależnienia. Niski poziom edukacji społecznej oraz zatrważająco złe warunki szpitali psychiatrycznych to tylko wierzchołek góry lodowej.

Książka dzieli się na dwa etapy życia Barbary Rosiek. Pierwsze dotyczy bezpośredniego uzależnienia, popadania w świat narkomanii i wszystkich odczuć jakie towarzyszą autorce. Ta część jest zdecydowanie najbardziej poruszająca. Pokazuje czytelnikowi jak od środka wygląda świat osoby uzależnionej, jej przemyślenia, wszystkie emocje i trudy z jakimi musi się zmierzyć. Pozwala to czytelnikowi wczuć się we wszystkie wydarzenia i przeanalizować wiele kwestii życiowych, które jako osoba zdrowa, często nie jesteśmy w stanie dostrzec.
Drugi etap dotyczy wychodzenia z uzależnienia, odkrywania siebie na nowo. Jednak to właśnie ta część jest dla mnie bardziej niezrozumiała. Czułam się zagubiona i nie wiedziałam już o co właściwie autorce chodzi. Nie potrafiłam wczuć się w jej przeżycia i emocje. Wszystkie zapisane dni wydawały się całkowicie pomieszane, tworząc jeden wielki miszmasz, który był dla mnie niemalże niemożliwy do interpretacji.

Tak jak pierwsza część była dla mnie niezwykle poruszająca i wciągająca, tak druga szła mi bardzo opornie. Czułam się na tyle zagubiona, że musiałam robić duże przerwy w czytaniu, bo nie potrafiłam na tyle skupić się na odczuciach, które zapisywała autorka.

Nie mniej jednak, uważam, że „pamiętnik narkomanki” może wnieść dużo w życie (zwłaszcza) młodych ludzi, którzy czują się zagubieni i nierozumiani. Mi osobiście ta książka pomogła w okresie nastoletniego buntu, bo w końcu czułam, że ktoś mnie rozumie. Autorka otwiera oczy i daje namacalny dowód, że z uzależnienia da się wyjść. Niewątpliwie wspomnienia z dziennika mogą poruszyć, ale też zmuszają do podjęcia własnych refleksji.

Ig: stan pozaksiazkowy

Nastoletnia Barbara Rosiek świętując pierwszy dzień wiosny, postanawia wyruszyć na wagary do pobliskiej kawiarni. Spotyka tam Filipa, którego oferta „nie do odrzucenia” zmienia całą resztę jej życia. Dobra uczennica, grzeczna i pomocna dziewczyna wpada w wir narkotycznego świata, a swoje przeżycia decyduje się zapisać w formie dziennika.

Do...

Ktoś napisał że "nudna", może ta osoba nie wie że to było prawdziwa historia, prawdziwe życie.

Wróciłam do "Pamiętnika narkomanki" po jakiś 20 latach.

Ktoś napisał że "nudna", może ta osoba nie wie że to było prawdziwa historia, prawdziwe życie.

Wróciłam do "Pamiętnika narkomanki" po jakiś 20 latach.

Ta książka to jest jeden wielki cytat. Bardzo mnie poruszyła. Jedna z ważniejszych książek dla mnie. Wywołała dużo emocji. Była dla mnie bardzo ciężka, dlatego czytałam ją kilka miesięcy. Momentami była nużąca, nie do końca rozumiałam co się dzieje i o co chodzi, dlatego jedna gwiazdka mniej.

Ta książka to jest jeden wielki cytat. Bardzo mnie poruszyła. Jedna z ważniejszych książek dla mnie. Wywołała dużo emocji. Była dla mnie bardzo ciężka, dlatego czytałam ją kilka miesięcy. Momentami była nużąca, nie do końca rozumiałam co się dzieje i o co chodzi, dlatego jedna gwiazdka mniej.

Czytana ponad kilkanaście lat temu. Pamiętam, że literacko nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia. Natomiast opis uzależnienia, w tym przypadku narkomanii - absolutnie wstrząsający.

Czytana ponad kilkanaście lat temu. Pamiętam, że literacko nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia. Natomiast opis uzależnienia, w tym przypadku narkomanii - absolutnie wstrząsający.

ciekawa książka przedstawiająca narkomanie w latach 80s/90s, jest to tak jak tytuł wskazuje dziennik narkomanki, serdecznie polecam przeczytać

ciekawa książka przedstawiająca narkomanie w latach 80s/90s, jest to tak jak tytuł wskazuje dziennik narkomanki, serdecznie polecam przeczytać

Trwające przez wiele lat notatki odnośnie nałogu - walki z nim i życia. Ważna lektura pokazująca piekło uzależnień. Szczera, niezwykle bolesna i prawdziwa.

Trwające przez wiele lat notatki odnośnie nałogu - walki z nim i życia. Ważna lektura pokazująca piekło uzależnień. Szczera, niezwykle bolesna i prawdziwa.

Ta historia do dzisiaj we mnie żyje. Nie pamiętam jej już tak dobrze, ale wiem, że wpłynęła na poglądy wchodzącej w nastoletni wiek mnie. Marzyłam o tym, by spotkać autorkę. Nie daję jednak 5 gwiazdek, by ocenić treść książki. Jest to biografia człowieka, który przeszedł przez prawdziwe piekło. Nie ma tutaj, co oceniać wyborów. To osobista tragedia zmarłej już kobiety. Oceniłam ją w ten sposób, ponieważ stała się ona w jakiś sposób fundamentem osoby i jej przekonań, którą jestem teraz.

Ta historia do dzisiaj we mnie żyje. Nie pamiętam jej już tak dobrze, ale wiem, że wpłynęła na poglądy wchodzącej w nastoletni wiek mnie. Marzyłam o tym, by spotkać autorkę. Nie daję jednak 5 gwiazdek, by ocenić treść książki. Jest to biografia człowieka, który przeszedł przez prawdziwe piekło. Nie ma tutaj, co oceniać wyborów. To osobista tragedia zmarłej już kobiety....

Czytałam tę książkę jako nastolatka i pewnie dlatego nigdy nie sięgnęłam po narkotyki.

Czytałam tę książkę jako nastolatka i pewnie dlatego nigdy nie sięgnęłam po narkotyki.

Lektura podobna do książki ,,my, dzieci z dworca ZOO". Przeczytałam ją jeszcze w gimnazjum na fali mojego zainteresowania tą tematyką. Książka nieco gorsza od Dzieci z dworca ZOO, bo pani Rosiek bardziej stylizuje tutaj wypowiedzi bohaterki na zapis pamiętnikowi, co nieco odbiera siłę brzmienia tej opowieści. Niestety, znacznie mniej podobała mi się lektura tej książki, być może dlatego że ogólnie styl pisania Pani Rosiek do mnie nie przemawiał.

Lektura podobna do książki ,,my, dzieci z dworca ZOO". Przeczytałam ją jeszcze w gimnazjum na fali mojego zainteresowania tą tematyką. Książka nieco gorsza od Dzieci z dworca ZOO, bo pani Rosiek bardziej stylizuje tutaj wypowiedzi bohaterki na zapis pamiętnikowi, co nieco odbiera siłę brzmienia tej opowieści. Niestety, znacznie mniej podobała mi się lektura tej książki, być...

Pierwsza część książki mi się podobała była ciekawa ale droga była momentami nużąca. Ale mimo wsztkio swoje zadania czyli przedstawcie nałogi narkotykowego spełnia Dobrze chodź mam wrażenie że głównej bohaterce wszystko przyszło za łatwo

Pierwsza część książki mi się podobała była ciekawa ale droga była momentami nużąca. Ale mimo wsztkio swoje zadania czyli przedstawcie nałogi narkotykowego spełnia Dobrze chodź mam wrażenie że głównej bohaterce wszystko przyszło za łatwo