Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna bardzo dobra książka! Tak trochę przypadkiem na nią trafiłem i pomyślałem: Ok, to może być też mądre ;) a o genach mało czytałem. No i rzeczywiście jest mądre. Książka długa, dużo wiedzy ale podanej w sposób przystępny i nie nudzący dla laika. Nawet dla mnie było tam sporo nowych rzeczy. Nie wiedziałem na przykład, że można mieć dwa różne DNA albo w jaki sposób matka z dzieckiem pozostają połączeni na długo (to faktycznie może być argument w dyskusji na temat surogacji...), ogólnie dużo ciekawostek, historii genetyki i spojrzenia w przyszłość z pytaniami otwartymi... Np.:

"Obec­nie ro­dzi­ce sto­su­ją­cy za­płod­nie­nie in vitro mogą wy­bie­rać mniej wię­cej spo­śród sze­ściu em­brio­nów. Ga­me­to­ge­ne­za in vitro może za­ofe­ro­wać im sto em­brio­nów lub wię­cej. Wie­lo­krot­ne mie­sza­nie kom­bi­na­cji genów może dać znacz­nie więk­sze moż­li­wo­ści. Nawet po wy­klu­cze­niu za­rod­ków z mu­ta­cja­mi po­wo­du­ją­cy­mi cho­ro­by ro­dzi­ce nadal mie­li­by wiele za­rod­ków do wy­bo­ru. Mo­gli­by wy­bie­rać za­rod­ki z wa­rian­ta­mi, które wpły­wa­ją na kolor oczu ich dzie­ci. Albo mo­gli­by po­dą­żać za we­zwa­niem Ste­phe­na Hsu i wy­bie­rać em­brio­ny z kombinacją wa­rian­tów, które są po­wią­za­ne z wyż­szy­mi wy­ni­ka­mi w te­stach na in­te­li­gen­cję."
- hmm… ja myślę, że... to dobrze! Zdaję sobie sprawę z możliwości nadużyć, ale tylko pomyślcie gdzie mogłoby nas zaprowadzić świadome stwarzanie ludzi bardzo inteligentnych! Postęp, który już i tak szybko leci, mógłby pewnie przyspieszyć jeszcze bardziej! Jakie to daje możliwości, takie jakich dziś sobie nawet nie wyobrażamy! Tak więc jestem entuzjastą :P


Inny ciekawy cytat:

"Każdy, kto żył ty­siąc lat temu i kto ma dziś po­tom­ków, jest przod­kiem każ­dej ży­ją­cej osoby eu­ro­pej­skie­go po­cho­dze­nia.
Pa­trząc jesz­cze dalej wstecz, Chang i jego współ­pra­cow­ni­cy od­kry­li, że każdy, kto żył pięć ty­się­cy lat temu i ma dziś po­tom­ków, jest przod­kiem każ­de­go, kto dziś żyje."
- to znaczy że naprawdę jakoś jesteśmy jedną wielką rodziną :) (tym bardziej żadnego sensu nie ma jakiś rasizm czy ksenofobia).

(czytana/słuchana: 7-17.06.2024, Legimi)
5/5 [8/10]

Kolejna bardzo dobra książka! Tak trochę przypadkiem na nią trafiłem i pomyślałem: Ok, to może być też mądre ;) a o genach mało czytałem. No i rzeczywiście jest mądre. Książka długa, dużo wiedzy ale podanej w sposób przystępny i nie nudzący dla laika. Nawet dla mnie było tam sporo nowych rzeczy. Nie wiedziałem na przykład, że można mieć dwa różne DNA albo w jaki sposób...

Fajna, zabawna książka, nawet jeśli się autora nie zna (ja nie znałem), to i tak czytanie będzie przyjemnością. Ma on lekkie pióro i potrafi z humorem opisać również te nieco trudniejsze momenty... Dodatkowo poznajemy realia życia w RPA, co też było ciekawe dla mnie.

Parę zabawnych (i nie tylko) cytatów sobie wklejam:

"Cała moja rodzina była religijna, o ile jednak matka grała całym sercem w drużynie Jezusa, babka uzupełniała swoją wiarę chrześcijańską tradycyjnymi wierzeniami Khosa, wśród których wyrosła, komunikowała się z duchami naszych przodków. Długo nie rozumiałem, dlaczego tylu czarnych porzuciło swoją rodzimą religię na rzecz chrześcijaństwa. Ale im dłużej chodziliśmy do kościoła, im więcej przesiadywałem w jego ławach, tym lepiej rozumiałem, na czym polega chrześcijaństwo: jeżeli jesteś Indianinem i modlisz się do wilków, jesteś dzikusem. Jeżeli jesteś Afrykańczykiem i modlisz się do przodków, jesteś prymitywem. Ale kiedy biali modlą się do faceta, który przemienia wodę w wino - wtedy to się nazywa zdrowy rozsądek."
:D

"W czarnym kościele siedziało się wieczność i zastanawiało, dlaczego czas płynie tak wolno. Czy to możliwe, że czas się zatrzymywał? A jeśli tak, dlaczego zdarza się to tylko w czarnych kościołach, nigdy w białych? Ostatecznie doszedłem do wniosku, że my, czarni, potrzebujemy więcej czasu z Jezusem, ponieważ więcej cierpimy.
„Muszę nazbierać błogosławieństw na cały tydzień” mawiała matka. Zgodnie z jej rachubą im dłużej siedzieliśmy w kościele, tym więcej otrzymywaliśmy błogosławieństw, jakby chodziło o kartę lojalnościową w Starbucksie."
:D

"Czasem, gdy utknęliśmy korku i mieliśmy bardzo mało pieniędzy na benzynę, musiałem pchać samochód. Mama wyłączała silnik, ja wysiadałem i pchałem dwadzieścia centymetrów.
Ludzie proponowali nam pomoc.
– Nie chce ruszyć?
– Nie, nie, wszystko w porządku.
– Na pewno?
– Tak.
– Możemy jakoś pomóc?
– Nie.
– Może was podholować?
Jak odpowiedzieć w takiej sytuacji? Mówiąc prawdę?
„Dziękujemy, ale po prostu jesteśmy tak biedni, że moja mama każe swojemu nastoletniemu synowi pchać samochód”.
Te chwile, kiedy pchałem auto do szkoły jak pieprzeni Flintstonowie, należały do najbardziej krępujących w moim życiu."
- to jest właśnie przykład gdzie o trudnych sprawach pisze z humorem, Flintstonowie mnie rozwalili :D

"Nie żałuję niczego, co zrobiłem w życiu, na co się zdecydowałem.
Żałuję natomiast rzeczy, których nie zrobiłem, na które się nie zdecydowałem, których nie powiedziałem. Często boimy się porażki, boimy się odrzucenia. najbardziej powinniśmy bać się żalu.
Porażka jest odpowiedzią. Odrzucenie jest odpowiedzią. Żal jest wiecznym pytaniem, które zawsze pozostanie bez odpowiedzi."
- to jest dobre...

"Wielu czarnych Południowoafrykańczyków miało bardzo uproszczone pojęcie o wojnie: był sobie ktoś taki jak Hitler i przez niego alianci przegrywali. Ten Hitler był tak potężny, że w końcu biali musieli wezwać na pomoc czarnych a jeśli biały człowiek zniża się do takiej prośby, to znaczy, że ma przeciw sobie niezłego twardziela. Jak zatem nazwać psa, jeśli się chce, żeby był groźny? Hitler. Jak nazwać dziecko, jeśli się chce, żeby nie było wymoczkiem? Hitler. Wielu moich rówieśników miało wujka o imieniu Hitler. Normalna rzecz.
(...)
Trzeba jeszcze wziąć pod uwagę inną rzecz: imię Hitler nie obraża uczuć czarnego Południowoafrykańczyka, ponieważ to nie Hitler jest dla niego uosobieniem najgorszego zła. Wszystkim, zwłaszcza mieszkańcom Zachodu, wydaje się, historia ich kraju jest najważniejsza. Ale gdyby czarni mieszkańcy RPA mogli się cofnąć w czasie zabić jedną osobę, zabiliby nie Hitlera, lecz Cecila Rhodesa. Gdyby mieszkańcy Konga mogli się cofnąć w czasie i zabić jedną osobę, zabiliby nie Hitlera, lecz belgijskiego króla Leopolda.
Gdyby rdzenni Amerykanie mogli się cofnąć w czasie i zabić jedną osobę, ich wybór padłby Krzysztofa Kolumba lub Andrew Jacksona.
Często stykam się na Zachodzie z ludźmi, którzy uważają Holokaust bezdyskusyjnie za najokropniejszą zbrodnię w historii ludzkości. Tak, Holokaust był czymś potwornym. Zastanawiam się jednak czasem, jak potworne były zbrodnie popełniane w Afryce, takie jak ludobójstwo w Kongu? Afrykańczykom brakuje czegoś, co mają Żydzi, mianowicie dokumentów. Naziści prowadzili skrzętną dokumentację, robili zdjęcia, filmy. I tu tkwi sedno problemu.
Ofiary Holokaustu się liczą, bo Hitler ich policzył. Sześć milionów ludzi. Patrzymy na tę liczbę i czujemy jej grozę. Ale kiedy czytamy o historii zbrodni Afryce, nie dysponujemy liczbami, możemy tylko snuć domysły. domysły nie budzą już takiej grozy. Kiedy Portugalia i Belgia plądrowały Angolę i Kongo, nie liczyły czarnych ofiar swoich rzezi. Ilu czarnych zginęło na kongijskich plantacjach kauczuku? Albo w transwalskich kopalniach złota i diamentów?
A zatem: tak, w Europie, Ameryce Hitler to Najgorszy Zbrodniarz W Dziejach Świata. Natomiast w Afryce tylko jeden spośród wielu silnych przywódców z podręczników historii. Przez całą moją znajomość z Hitlerem ani razu nie zadałem sobie pytania: „Dlaczego on się tak nazywa?”. Miał na imię Hitler, bo tak dała mu na imię matka."
- i z tym kolegą idą na występy do żydowskiej szkoły ;) to trzeba przeczytać :D No może nie trzeba, ale warto ;)

(czytana/słuchana: 4-6.06.2024)
5/5 [8/10]

Fajna, zabawna książka, nawet jeśli się autora nie zna (ja nie znałem), to i tak czytanie będzie przyjemnością. Ma on lekkie pióro i potrafi z humorem opisać również te nieco trudniejsze momenty... Dodatkowo poznajemy realia życia w RPA, co też było ciekawe dla mnie.

Parę zabawnych (i nie tylko) cytatów sobie wklejam:

"Cała moja rodzina była religijna, o ile jednak matka...

Książka z rodzaju tych, których się za bardzo nie ma ochoty czytać ze względu na odpychającą koncepcję (jak film "Noc oczyszczenia", która z resztą autora zainspirowała), a jednak ciekawość pali ;) No to przeczytałem (czy też bardziej przesłuchałem) i cóż... jakoś nie mogłem polubić bohaterów, a to już bardzo duży minus. Również działania głównego bohatera po prostu działały mi na nerwy. Na plus jest natomiast wprowadzenie elementu niepewności (że ten "konkurs" to jednak nieprawda - to uwiarygadnia historię), noo i cały ten motyw mediów społecznościowych i zdobywania treści na nie - to jest myślę bardzo prawdziwe i to była ta lepsza część książki. Jest trochę zwrotów akcji ale "rozwiązanie" oraz ogólnie zakończenie sa takie jakieś... no trochę jednak wydumane i dosyć nagięte. Ale nie będę się bardzo pastwić, bo ogólnie myślę, że to nie jest taka zła książka, tylko po prostu mnie niezbyt przypadła do gustu.

(czytana/słuchana: 3-4.06.2024)
3+/5 [6/10]

Książka z rodzaju tych, których się za bardzo nie ma ochoty czytać ze względu na odpychającą koncepcję (jak film "Noc oczyszczenia", która z resztą autora zainspirowała), a jednak ciekawość pali ;) No to przeczytałem (czy też bardziej przesłuchałem) i cóż... jakoś nie mogłem polubić bohaterów, a to już bardzo duży minus. Również działania głównego bohatera po prostu...

To taka krótka i sympatyczna książka na jeden wieczór, na godzinkę-dwie (ale ja oczywiście z braku czasu czytałem dużo dłużej... no ale też chciałem ze zrozumieniem i coś wynieść, więc właściwie to nawet w połowie zacząłem od początku by na pewno wszystko świadomie przeczytać). Ja się na oświeceniu nie znam ;) i nawet nie wierzę w jakieś takie nadprzyrodzone stany (aczkolwiek możliwe, że niektórzy tak określają zupełnie ziemskie stany) ale traktuję ją po prostu jako taką książkę "jak lepiej żyć", z której mogę coś dla swojego rozwoju wyciągnąć. I jako taka, podobała mi się. Jest rzeczywiście dla leniwych - krótka i zwięzła ;) ale to tym razem zaleta.

Trochę cytatów wartych zachowania wynotowałem i sobie wkleję:

"Cokolwiek robisz, kochaj siebie za to. Cokolwiek myślisz, kochaj siebie za to. Miłość jest jedynym wymiarem, który potrzebuje zmiany. Jeśli nie jesteś pewien jak to jest być kochającym, kochaj siebie za bycie niepewnym, jak to jest."
(s.17)

"Nie ma również nic złego w tym, by dobrze się bawić podczas stosunków płciowych. Satysfakcjonujący orgazm jest w rzeczywistości w większym stopniu duchową realizacją niż technicznym osiągnięciem. Ciało nie jest oddzielone od ducha. Jest ekstatyczna kreacją wielu bytów, wibrujących na różnych poziomach świadomości. Głęboki orgazm jest urzeczywistnieniem miłości na wielu poziomach, włączywszy te, które wielu z nas uznaje za "zwierzęce". Miłość wkraczająca w tą samą przestrzeń lub wibrację z innymi, stanowi podstawę naszego istnienia i przybiera nieskończoną ilość form. I tak, jak to dotyczy innych przeżyć, zawsze mamy takie doznania seksualne, na jakie zasługujemy, w zależności od naszej czułej życzliwości wobec siebie i innych."
(s.34-35)

"Ważne jest, by nie poddawać innych ocenie za ich zamiłowanie do uciech cielesnych. To, czego odmawiasz innym, będzie odmówione tobie z prostego powodu: ty sam zawsze stanowisz o sobie, wszelkie twoje słowa i działania określają świat, w którym chcesz żyć. Jednym z nieuniknionych praw naszych relacji jako równorzędnych istot jest następująca zasada: cokolwiek mówisz, ujdzie, ale jedynie dla ciebie i dla tych, którzy się z tobą zgadzają. Jeśli twierdzisz, że ktoś nie powinien otrzymać pomocy, na którą nie zasłużył, może to nie mieć większego wpływu na jego życie, lecz wpłynie na twoje: nie otrzymasz niezasłużonej pomocy. Jeśli mówisz, że uciechy seksualne innych są ordynarne, nie zmieni to ich doznań, lecz ordynarne staną się twoje przyjemności. Tym, co cię zatrzymuje, jest nieograniczona moc kontrolowania własnych doświadczeń. Jak wiele współczucia i wybaczenia pragniesz dla siebie? Dawaj to innym. Pójdź jeszcze dalej: wybacz wszelkim istotom ich długi karmiczne względem ciebie. Podaruj im taką wolność, miłość, świadomość, jakich chciałbyś dla siebie."
(s.36-37)

"Gdziekolwiek byś nie poszedł, zabierasz siebie ze sobą."
(s.43)

"Nie ma we wszechświecie silniejszej istoty niż ty, nie ma także słabszej. To powinno być punktem wyjściowym dla twojego zachowania względem innych ludzi. Często sobie powtarzam: Niechaj moje intencje nie próbują być sprzeczne z nieuniknionymi prawami naszych relacji jako równych sobie istot."
(s.88-89)

"Wyjdź poza sam powód kochania - to jest bezpieczne. I jest to jedynym bezpieczeństwem. Kochaj wszystko, co możesz, a kiedy będziesz gotowy, wszystko zostanie ci ukazane."
(s 94)

"Nawet te spostrzeżenia są konsekwencją mojego własnego oporu wobec "błędu" sprzeciwiania się złu. To doskonały przykład na to, jak sami zawsze jesteśmy winni tego, co potępiamy u innych. To, co widzimy, jest zawsze z nami. Na nic się zda poprawianie czyichś zachowań. Jeśli dana osoba wiedziałaby co robi, to by tego nie robiła - choć to prawda, osoba ta ma taką samą możliwość uświadomienia sobie tego, jaką i my mamy. Jeśli z własnej nieprzymuszonej woli tego nie widzi, to czy zwiększy się prawdopodobieństwo, że to zobaczy, gdy jej o tym powiemy? Poprzez odmawianie jej swobody bycia w błędzie, jesteśmy równie mylni. Dawanie innym wolności bycia głupimi jest jednym z najważniejszych i najtrudniejszych kroków w duchowym rozwoju. Na szczęście okazje na dokonanie tego kroku pojawiają się wokół nas każdego dnia."
(s.97)

- a to jest już w ogóle najlepszy przekaz jaki postaram się wyciągnąć z tej książki, bo to jest faktycznie coś, z czym trudno mi się pogodzić... Ale tego przedostatniego zdania chcę się nauczyć na pamięć i powtarzać sobie zawsze gdy mnie coś zdenerwuje (np. gdy sąsiadka znowu zajmie sobie miejsce parkingowe motorem... a potem samochód zostawi jeszcze na innym miejscu): "Dawanie innym wolności bycia głupimi jest jednym z najważniejszych i najtrudniejszych kroków w duchowym rozwoju." ;)

(czytana: 05.2024-1.06.2024)
5/5 [8/10]

To taka krótka i sympatyczna książka na jeden wieczór, na godzinkę-dwie (ale ja oczywiście z braku czasu czytałem dużo dłużej... no ale też chciałem ze zrozumieniem i coś wynieść, więc właściwie to nawet w połowie zacząłem od początku by na pewno wszystko świadomie przeczytać). Ja się na oświeceniu nie znam ;) i nawet nie wierzę w jakieś takie nadprzyrodzone stany...

Kiedy tylko zacząłem czytać/słuchać, pomyślałem że może powinienem jednak coś innego poczytać teraz, a nie jedną po drugiej książki autorki, bo może się znudzę i będzie to za dużo... ale nic takiego się nie stało! Książka chyba jeszcze lepsza od "Co mówią zwłoki" tej samej autorki! Nawet gdyby to była jedna długa cegła, pochłonąłbym w całości ;)
Tym razem książka ma też strukturę - autorka opisuje różne ciekawe przypadki w odniesieniu kolejno do elementów szkieletu poczynając od góry (od czaszki). I książka jest równie ciekawa, a w jakiś sposób może nawet jeszcze bardziej! To znowu jest ten moment, kiedy myślę sobie: "Tak! Więcej proszę! Tylko takie książki chcę czytać!" ;)

Uzyskałem też odpowiedź na nurtujące mnie od dawna pytania, a mianowicie czy po kościach można stwierdzić płeć - odpowiedź z pozoru wydaje się prosta, no bo niby każdy wie, że kobiety różnią się od mężczyzn budową (wzrostem, szerokością miednicy), no i to prawda... ale okazuje się, że nie zawsze ;) bo zdarza się nietypowa budowa.
Inną podobną kwestią, która mnie ciekawiła, było czy coś się zmienia u osób transpłciowych po korekcie ale nie sądziłem by ktokolwiek pokusił się o odpowiedź na to pytania... a tymczasem w tej książce jest nawet opisany taki przypadek! I to, że autorka właściwie oceniła, że ma do czynienia ze szczątkami osoby po korekcie płci. Bo okazuje się, że nawet to można wyczytać z określonych kości - jakie hormony działały na ciało i w jakich proporcjach :) Musze przyznać, że mnie to uspokaja :D
Podsumowując: generalnie w 90-95% przypadków można jednak stwierdzić płeć.
(Btw. ciekawy jestem kto jest odpowiedzialny w roku około 2021 /czyli roku wydania polskiego/ za używanie określenia "zmiana płci" zamiast "korekta", czy to tłumacz jest nie do końca na bieżąco? a jednocześnie używa słowa "transpłciowa", które jednak jest dosyć aktualne... no ale to tak na marginesie...)


Po tej książce mam taki wniosek, że dlaczego ja nie trafiałem, dlaczego nie było takich książek 20 lat temu... może wtedy moje życie inaczej by się potoczyło, bo np. dzisiaj jestem tak zafascynowany, że też bym chciał zostać antropologiem ;)

(czytana/słuchana: 29-31.05.2024)
5/5 [8/10]

Kiedy tylko zacząłem czytać/słuchać, pomyślałem że może powinienem jednak coś innego poczytać teraz, a nie jedną po drugiej książki autorki, bo może się znudzę i będzie to za dużo... ale nic takiego się nie stało! Książka chyba jeszcze lepsza od "Co mówią zwłoki" tej samej autorki! Nawet gdyby to była jedna długa cegła, pochłonąłbym w całości ;)
Tym razem książka ma też...

Na początku pomyślałem oczywiście: no nie jest to Richard Shepherd ;) i jeszcze przypadki nie są opisane kolejno, że przypadek po przypadku, więc jakieś lekkie rozczarowanie i może nawet uprzedzenie było aaale w miarę czytania... świetna książka! Dużo wiedzy, z wystarczającym polotem napisane, a to że konstrukcja jest inna, to nawet zaleta - nie wszystkie książki muszą przecież być takie same :) Książka nie nudziła mnie ani przez chwilę i ja akurat lubię, że opisy przypadków z pracy autorki są poprzeplatane historiami z jej życia. Co do wiedzy, to wiadomo - wszystkiego się nie zapamięta, ale masa ciekawostek i dużo się można nauczyć. A poza tym uważam podejście autorki do śmierci za bardzo w porządku: swobodne ale i pełne szacunku. Respekt.

Mam jeszcze kilka cytatów, które skomentuję:

"Jednak generalnie rzecz biorąc, pochówek jako taki, w ziemi (...) lub w pomniku czy murze, traci na popularności. Tylko w USA pod ziemią umieszczono około 850 tys. m3 drewna, 1,6 mln ton cementu, 3,4 mln litrów płynu balsamującego i 90 tys. ton stali, co jaskrawie pokazuje, jak ten typ pochówku zanieczyszcza środowisko. Ale choć osoby zaangażowane w ochronę naszej planety wyrażają obawy o skutki grzebania zmarłych w ziemi, nie uważają, by kremacja była tu lepszym rozwiązaniem. Każda bowiem wymaga dostarczenia energii równoważnej ze spaleniem około 73 litrów paliwa i prowadzi do emisji rtęci, dioksyn i toksycznego furanu. Według przybliżonej oceny, energia zużyta w ciągu roku na kremacje w USA pozwoliłaby wysłać na Księżyc 83 nowe ekspedycje. Mimo to kremacja jako metoda pogrzebu zyskuje w Stanach Zjednoczonych na popularności – w latach 60. dotyczyła 3,5 procent zmarłych, dziś około 50 procent."

- hmm... ja już od dawna rozważam te kwestie, no bo najchętniej oddałbym ciało akademii medycznej, ale w kraju w którym mieszkam jest nadmiar chętnych i praktycznie nie przyjmują. W drugiej kolejności myślałem o kremacji ale właśnie już dawno słyszałem, że to nie jest takie dobre dla środowiska... a tu czytam, że pochówek w ziemi jednak też nie! No to mam nadzieję, że te inne metody będą się rozwijały, bo po co jeszcze swoimi zwłokami zanieczyszczać planetę ;) ja przynajmniej bym wolał nie ;)


Są tu wzmianki na temat rozpoznawania płci zmarłego... a to mnie dosyć ciekawiło, ale więcej o tym wspomnę opisując drugą książkę autorki ;) teraz tylko jeden cytat:

"Im wyższy stopień dymorfizmu płciowego, tym pewniejsza będzie ocena płci przez antropologa. Zawsze jednak musimy pamiętać, że cechy, na których opieramy naszą analizę, są tylko wskaźnikami czasu trwania oraz natężenia przebiegu odpowiednich zmian biochemicznych, nie zaś dowodem biologicznej czy genetycznej płci danej osoby."


Fajną ciekawostką było też to, że węzły chłonne przybierają barwy tatuaży:

"Wyobraźmy sobie, że odnajdywany jest ludzki tułów pozbawiony rąk. Jeśli zawiera jeszcze trochę tkanek, możemy przyjrzeć się węzłom chłonnym pod pachami pod kątem obecności barwników, dzięki czemu dowiemy się, czy ręce zmarłego były za życia wytatuowane, a także, jakiego koloru były tatuaże."

- wow, tylko kolejny argument za tatuażami :D


"Poczucie odpowiedzialności związane z tą kwestią kształtuje w dużej mierze mój osobisty pogląd co do publicznego wystawiania ciał na widok publiczny. Myślę, że w przypadku takich przedsięwzięć przekroczona jest pewna granica, a wystaw tego typu nie można nazywać „edukacyjnymi”, gdyż są raczej formą makabrycznego podglądactwa. Umożliwianie wstępu za wysoką opłatą pod pozorem krzewienia nauki tylko po to, by ludzie mogli gapić się na martwe ludzkie ciała upozowane tak, jakby grały w szachy czy jechały na rowerze, czy też niewrażliwie ukazujące kobietę w trzecim trymestrze ciąży, także nie niosą waloru „edukacyjnego”. Uważam tego rodzaju sztuczki służące przyciągnięciu uwagi publiczności za niesmaczne i nie wyobrażam sobie, bym w jakikolwiek sposób mogła wesprzeć tego rodzaju inicjatywę."

- zapewne odnosi się tutaj do działalności von Hagensa. I w zasadzie, to nawet zgadzam się z nią, że to bardziej podglądactwo, a nie jakiś walor edukacyjny... ale i tak bardzo mocno rozważałem żeby tam zapisać swoje ciało skoro akademie medyczne nie chcą ;) W sumie z tego jest największy zysk: dożywotni wstęp na wszystkie jego wystawy za darmo (a bilety tanie nie są - jak i powyżej wspomniano). Ale autorka napisała, że ciała poddane plastynacji nie rozłożą się nigdy - to dopiero jest zanieczyszczenie środowiska, co trochę mnie zniechęca :D


Natomiast jest jedna kwestia, w której jej nie rozumiem i zdawać by się mogło, że wykształcona osoba powinna mieć nieco szersze spojrzenie...:

"Albo weźmy choćby takie upokorzenie jak zaproszenie na przebadanie próbki kału, które pojawia się na wycieraczce w dniu waszych pięćdziesiątych urodzin… Tak, rozumiem, że medycyna prewencyjna ratuje życie i że mnóstwo osób jest bardzo zadowolonych, że się na taki test zdecydowało. Wszyscy jednak mamy w takich sprawach prawo wyboru. Jeśli o mnie chodzi, nie widzę sensu łażenia po lekarzach tylko po to, żeby wypatrzyli, że coś jest nie tak, skoro nie odczuwam żadnych dolegliwości."

- po pierwsze nie widzę nic upokarzającego w badaniu kału, a po drugie - bez komentarza... (ale naprawdę: nie ma upokarzających badań, to tylko badania!)


Natomiast po całej tej książce mam taki jeszcze jeden wniosek: autorka jest kobietą i może oglądać, ogląda, od studiów, zwłoki w różnych stadiach rozkładu i to na żywo, a ja niedawno trafiłem na wideo, taki zlepek różnych szokujących filmików, szukałem w nim akurat konkretnego filmu xxx (o którym wcześniej przeczytałem wzmiankę w innej książce, btw. nie było go w tym zlepku), i przeleciałem to wideo zerkając co najwyżej na te inne xxx, wszelkie inne masakry przewijając... tak teraz myślę, że mogłem obejrzeć. Nie z ciekawości, bo no właśnie w ogóle nie byłem ciekawy, ale po prostu... wjechała mi na ambicję że tak powiem :D Ja po prostu nie lubię tego takiego uczucia, że ktoś inny coś może, że jest na coś odporny, silniejszy ode mnie. Nie tylko patolodzy sądowi, ale też lekarze, biegli, oglądają takie i gorsze rzeczy i mogą, i żyją - więc ja też mogę. Może to jest dziwny wniosek jak na wniosek po przeczytaniu książki ale taki właśnie mam. I już trochę pooglądałem, w prezentacjach dla studentów, i nie było tak źle. Do tamtego wideo też w końcu wrócę.

(czytana/słuchana: 28-29.05.2024)
5-/5 [7/10]

Na początku pomyślałem oczywiście: no nie jest to Richard Shepherd ;) i jeszcze przypadki nie są opisane kolejno, że przypadek po przypadku, więc jakieś lekkie rozczarowanie i może nawet uprzedzenie było aaale w miarę czytania... świetna książka! Dużo wiedzy, z wystarczającym polotem napisane, a to że konstrukcja jest inna, to nawet zaleta - nie wszystkie książki muszą...

Miałem pewne wątpliwości czy to będzie książka dla mnie, bo tak jakoś czytając krytyczne komentarze, miałem wrażenie, że to bardziej z nimi mogę się zidentyfikować ;) Mimo to postanowiłem przeczytać/posłuchać... i była w porządku. Najbardziej nie pasuje mi język - ja nie lubię tej takiej maniery nonszalanckiego wypowiadania się narratora (będącego jednocześnie głównym bohaterem) w tonie nizin społecznych, łącznie z językiem wulgarnym. Ja wiem, że to miało robić klimat takiej może rozmowy z kumplem (cieszę się, że nie mam takich kumpli :D ) ale do mnie nie trafia i wolałbym żeby ta książka była "normalnie" napisana. Poza tym to takie niby found footage w wersji książkowej - zdecydowanie jest to lepsze niż wersja filmowa :D (takie filmy nie ruszają mnie zupełnie i nudzą). Ale ogólnie historia mnie wciągnęła, zainteresowała, chciało się słuchać dalej i dowiedzieć co się zdarzy! Teraz jeszcze tylko muszę sobie sprawdzić mnóstwo pojęć z fizyki, które się tam pojawiają jako możliwe wyjaśnienia :D
Tylko jedna uwaga: naprawdę to ma być horror? No może bez przesady ;)

(czytana/słuchana: 27-28.05.2024, Legimi)
4/5 [7/10]

Miałem pewne wątpliwości czy to będzie książka dla mnie, bo tak jakoś czytając krytyczne komentarze, miałem wrażenie, że to bardziej z nimi mogę się zidentyfikować ;) Mimo to postanowiłem przeczytać/posłuchać... i była w porządku. Najbardziej nie pasuje mi język - ja nie lubię tej takiej maniery nonszalanckiego wypowiadania się narratora (będącego jednocześnie głównym...

"Nikt nie ufa człowiekowi, który nie patrzy innym w oczy."

Na początku czytania/słuchania euforia: świetna książka, lekko wchodzi, ciekawa i zabawna - idealna! Potem było już trochę gorzej, gdyż mianowicie opisy tras koncertowych z zespołami były dla mnie dosyć nudne ;) ale zastanawiam się czy to też nie jest specjalny zabieg... autor opowiadał o tym, co go pochłonęło, a co dla reszty ludzi może być nudne - to bardzo aspergerowe :D I koniec znowu dobry.
Wiadomo, że czytając doszukiwałem się analogii co do siebie, choćby dlatego że tytuł już bardzo do mnie przemawia ;) dla mnie też nie jest naturalne patrzeć w oczy ludziom, z którym rozmawiam (i nie rozumiem po co ani co by to miało zmienić w treści tego, co chcę powiedzieć?) Ale najważniejszą różnicą jest to, że ja odczuwam empatię aż za bardzo ;) Dlatego obstawiam, że wysokowrażliwość jednak wyklucza aspergera... a może to po prostu jakaś linia w bok na tej skali między aspie i neurotypowymi, może przecinająca się oś w tym układzie współrzędnych ;)
Btw. ja chyba ludzi nie pouczałem jak się mają bawić. Ale i tak uważałem, że mnóstwo osób bawi się źle :D do dzisiaj z resztą mnóstwo osób robi mnóstwo rzeczy źle, czego nie mogę zrozumieć ;)

Ogólnie mimo tych pewnych momentów znudzenia, książka dobra i dobrze spędzony czas. Na koniec jeszcze jeden zabawny cytat:

"Tym razem przygotowałem sześć grubych kresek. Rano czterech brakowało. Co on sobie myślał? Bo ja wiem, co ja myślałem: „Od pięciu dni facet ćpa laminat z naszych blatów i ciągle mu mało. Może powinniśmy to sprzedawać? Może powinniśmy zbadać, co jest w tym laminacie”."
:D

(czytana/słuchana: 16.05 - 27.05.2024)
5-/5 [8/10]

"Nikt nie ufa człowiekowi, który nie patrzy innym w oczy."

Na początku czytania/słuchania euforia: świetna książka, lekko wchodzi, ciekawa i zabawna - idealna! Potem było już trochę gorzej, gdyż mianowicie opisy tras koncertowych z zespołami były dla mnie dosyć nudne ;) ale zastanawiam się czy to też nie jest specjalny zabieg... autor opowiadał o tym, co go pochłonęło, a...

Co do zasady, to raczej zgadzam się z autorem, jednak ton książki jest za bardzo agresywny, jeszcze bardziej niż u Dawkinsa. Mnie to zniechęca, a tym bardziej zniechęci wierzących lub wątpiących (no chyba, że to ma być książka tylko dla wojujących ateistów... ale dla nich treść, to nic nowego przecież). I niewiele więcej mam do powiedzenia. Może jeszcze to, że pomijając ten taki agresywny ton, to jest też oczywiście zabawna momentami - wkleję sobie kilka zabawnych (choć nie tylko) cytatów:

"Rzecz w tym, że większość z tego, co obecnie uważamy za święte, jest święte wyłącznie z tego powodu, że wczoraj uważano to za święte."

"Od tamtej pory oba te państwa [Indie i Pakistan] stoczyły trzy oficjalne wojny, bez przerwy przelewają krew na wspólnej granicy, a obecnie każde z nich gotowe jest zgładzić to drugie przy użyciu broni nuklearnej. Jedynym powodem jest to, że nie zgadzają się co do "faktów", które w każdym calu są tak samo zmyślone i dziwaczne, jak imiona reniferów świętego Mikołaja."

"W większości ludzie wiary są oczywiście zupełnie zdrowi psychicznie, nawet ci, którzy popełniają okropne czyny z powodu swoich wierzeń. Lecz jaka jest różnica pomiędzy mężczyzną, który wierzy, że Bóg da mu w nagrodę siedemdziesiąt dwie dziewice, jeśli zabije kilkudziesięciu żydowskich nastolatków, a tym, który wierzy, że istoty z Alfa Centauri przesyłają mu wiadomości na temat ogólnoświatowego pokoju, używając w tym celu jego suszarki do włosów? Jakaś różnica jest, tego możemy być pewni, ale nie jest to różnica, która stawia wiarę w korzystnym świetle."
:D

"Jeśli kiedykolwiek usłyszycie, że ludzie zaczynają rozmyślnie i bezkrytycznie zabijać cywili, zadajcie sobie pytanie, jaki dogmat za nimi stoi. W co ci świeżo stworzeni zabójcy wierzą? Zobaczycie, że jest to zawsze - zawsze - coś niedorzecznego."


Jednak im dalej, tym robi się dziwniej... Cały fragment, dość spory, agitacji za legalizacją marihuany pasuje do treści jak pięść do nosa chociaż autor usilnie stara się udowodnić że pasuje ;) i znowu: w sumie zgadzam się z nim, ale i tak mam tak trochę wrażenie, że po prostu zebrał kilka tematów, o których koniecznie chciał napisać i połączył je w jedno jakkolwiek...
Mimo tych rzeczy na minus, ogólnie książki dobrze mi się słuchało, wciąga, nie nudzi i łatwo skupić się na treści, więc mógłbym polecić jeśli ktoś chce miło spędzić czas... raczej po to, bo jakaś odkrywcza nie jest ;)

(czytana/słuchana: 8-16.05.2024)
4/5 [7/10]

Co do zasady, to raczej zgadzam się z autorem, jednak ton książki jest za bardzo agresywny, jeszcze bardziej niż u Dawkinsa. Mnie to zniechęca, a tym bardziej zniechęci wierzących lub wątpiących (no chyba, że to ma być książka tylko dla wojujących ateistów... ale dla nich treść, to nic nowego przecież). I niewiele więcej mam do powiedzenia. Może jeszcze to, że pomijając ten...

Bardzo dobra książka, wśród ostatnio przeze mnie przeczytanych w powiedzmy mniej lub bardziej podobnych tematach, to moim zdaniem najlepsza. Autor opisuje 4 przypadki morderców, z którymi rozmawiał, tzn. niby są to cztery przypadki (tylko cztery niestety, jak dla mnie mógłby opisać dużo więcej!) ale przytacza też tu i ówdzie inne przypadki, z którymi zetknął się w pracy, więc w sumie dostajemy trochę więcej informacji. Zupełnie nie podzielam odczuć innych komentujących - że jest za długa i za dużo pisze o sobie - mnie tam się wszystko wpasowało idealnie, a książka mogłaby być nawet dwa razy dłuższa ;)
Na pytanie zawarte w tytule nie dostajemy odpowiedzi wprost ale można chyba założyć, że to jakieś czynniki wrodzone + okoliczności sprzyjające temu by się ujawniły...

(czytana/słuchana: 13-14.05.2024, Legimi)
5/5 [8/10]

Bardzo dobra książka, wśród ostatnio przeze mnie przeczytanych w powiedzmy mniej lub bardziej podobnych tematach, to moim zdaniem najlepsza. Autor opisuje 4 przypadki morderców, z którymi rozmawiał, tzn. niby są to cztery przypadki (tylko cztery niestety, jak dla mnie mógłby opisać dużo więcej!) ale przytacza też tu i ówdzie inne przypadki, z którymi zetknął się w pracy,...

Napaliłem się na tą książkę bardzo... i trochę rozczarowałem. Treść jest nadal ważna i byłaby może ciekawsza, ale podana tu jest w dosyć nieciekawy sposób... taki typowo naukowy, suche fakty, z tym że bardziej takie "księgowe" niż psychologiczne, przynajmniej ja to tak odebrałem. Psychologii jest niby trochę, ale nie tyle ile się spodziewałem i bym sobie życzył. Cóż, chyba niewiele więcej autor mógł napisać nie wymyślając, rozumiem że materiał źródłowy był dosyć skąpy... ale po prostu liczyłem na więcej.

(czytana: 21.04-11.05.2024)
4/5 [7/10]

Napaliłem się na tą książkę bardzo... i trochę rozczarowałem. Treść jest nadal ważna i byłaby może ciekawsza, ale podana tu jest w dosyć nieciekawy sposób... taki typowo naukowy, suche fakty, z tym że bardziej takie "księgowe" niż psychologiczne, przynajmniej ja to tak odebrałem. Psychologii jest niby trochę, ale nie tyle ile się spodziewałem i bym sobie życzył. Cóż, chyba...

Powieść nawet ciekawa, oryginalna i poruszająca trudny temat. A jak czytam jak to ludziom "było niedobrze" czytając, to myślę sobie, że naprawdę zmarnowałem jakiś potencjał - powinienem był zostać psychologiem sądowym czy kimś w tym rodzaju, bo mnie nie było niedobrze. Nie wstrząsnęła też moim światem, bo jakby: hej, pedofile istnieją i też mają jakieś uczucia. Więc w sumie dla kogoś, dla kogo to jest nowość, to może książka jest nawet niezła. Ale dla mnie ma parę takich elementów, które powodują, że sporo traci. Np. logika ojca: ich mała córka absolutnie nie może zostać ani na chwilę sam na sam z bratem... z nim jednak może sama mieszkać XD
Natomiast co się tyczy rozwiązania jakiego pragnął dla siebie Noah to też mi się wydał ten wątek przesadzony, myślałem sobie, że przecież można inaczej: można brać jakieś środki, kastracja chemiczna itp... Ale z drugiej strony... a jeśli ktoś nie chce? I czy człowiek nie ma prawa zdecydować, że woli nie żyć zamiast prowadzić takie życie, które go nie może satysfakcjonować? I to dopiero dało mi do myślenia.

(czytana/słuchana: 7-8.05.2024)
4/5 [7/10]

Powieść nawet ciekawa, oryginalna i poruszająca trudny temat. A jak czytam jak to ludziom "było niedobrze" czytając, to myślę sobie, że naprawdę zmarnowałem jakiś potencjał - powinienem był zostać psychologiem sądowym czy kimś w tym rodzaju, bo mnie nie było niedobrze. Nie wstrząsnęła też moim światem, bo jakby: hej, pedofile istnieją i też mają jakieś uczucia. Więc w sumie...

Trochę czego innego się po tej książce spodziewałem... bardziej czegoś takiego standardowego: jak rodzi się zło, jak do tego dochodzi/dlaczego ktoś czyni zło. A nie, jak dowiadujemy się we wprowadzeniu, ta książka ma być o nas, o każdym z nas ;) Oryginalnie i za to plus. Pierwsze rozdziały również zaskakują, tylko że... trochę jak taki klikbajt w internecie, np. dowiadujemy się dlaczego ludzie chcieliby "udusić" to co wydaje im się takie słodkie ;) ok, jest to jakiś mechanizm, jak się okazuje nawet już przebadany, ale nadal... no trochę się czułem jakbym czytał ciekawostkę na jakimś plotkarskim portalu ;)
Aczkolwiek wartościowe treści też zawiera, np. (cytuję):

"Biorąc pod uwagę szczególną skłonność do dehumanizowania, odpowiedzialne za nie części mózgu mogą być bardziej obciążone. Według Reimanna i Zimbarda deindywiduacja i dehumanizacja "mogą potencjalnie angażować sieć rejonów mózgu, do których zalicza się brzuszno-przyśrodkowa kora przedczołowa, ciało migdałowate i struktury pnia mózgu (tj. podwzgórze i istota szara okołowodociągowa)".
(...)
Deindywiduacja. Osoba przestaje myśleć o sobie jako o jednostce i identyfikuje się jako anonimowa część grupy. To prowadzi do poczucia braku osobistej odpowiedzialności za swoje zachowanie. Jest to związane ze spadkiem aktywności brzuszno-przyśrodkowej kory przedczołowej - bpKPC. Wiadomo, że redukcja aktywności bpKPC jest związana z agresją oraz niewłaściwym podejmowaniem decyzji i może prowadzić do pozbawionego zahamowań i antyspołecznego zachowania.
Dehumanizacja. Tej zmniejszonej aktywności towarzyszy wzrost aktywności w ciele migdałowatym, emocjonalnej części mózgu. Wiąże się to z uczuciami takimi jak gniew i strach."

Dalej... Zastanawiałem się (po przeczytaniu książki "Moja matka psychopatka" - Olivia Rayne: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/moja-matka-psychopatka-dorastanie-w-cieniu-... ) czy psychopata jest w ogóle w stanie dostrzec, że u niego jest coś nie tak, czy jest w stanie postawić sobie diagnozę (no może nie diagnozę, bo od tego jest lekarz, ale podejrzenie) psychopatii? Doszedłem do wniosku, że nie, bo brak mu empatii, wglądu... Ale tutaj jest przytoczony przypadek Jamesa Fallona, który na podstawie badanych skanów mózgu doszedł do wniosku, że może być psychopatą ("psychopata prospołeczny").

Rozdział czwarty, ten o technologii, jest już moim zdaniem przesadzony i nie pasuje. A ten o perwersjach... zacznijmy od tego, że nie wiem kto mógłby uznać większość z tych rzeczy za perwersje, chyba tylko jakiś celibatariusz ;) Natomiast prywata autorki - no fajnie że ktoś czasem coming outu dokonuje ale tutaj było to zbędne.

Ale jeszcze jeden fragment uważam za szczególnie dobry:

"Niepokojące, że spośród badanych 14% niemieckojęzycznych i 28% angielskojęzycznych zgodziło się, że „lepiej, żeby ludzie ze skłonnościami pedofilnymi byli martwi, nawet jeśli nigdy nie popełnili czynów przestępczych". Badacze sformułowali taki oto wniosek: wyniki „zdecydowanie wskazują, że osoby o skłonnościach pedofilnych są grupą stygmatyzowaną, której grozi,że będzie celem zaciekłej dyskryminacji", a to pośrednio pociąga za sobą negatywne konsekwencje dla zapobiegania seksualnemu wykorzystywaniu dzieci.
Kiedy spisujemy na straty, zamiast leczyć, stygmatyzujemy, zamiast rozumieć, narażamy dzieci na ryzyko. Życzyć śmierci pedofilom to odczłowieczać ich, to fundamentalnie zawieść w krytycznej dyskusji dotyczącej leczenia osób wykorzystujących dzieci i zapobiegania tego typu seksualnemu drapieżnictwu. Są szczególne powody do niepokoju, jeśli jest prawdą to, co ujawniło badanie z 2014 roku, mianowicie że 6% mężczyzn i 2% kobiet „wskazało na istnienie pewnego prawdopodobieństwa, że uprawialiby seks z dzieckiem, gdyby mieli zagwarantowane, że nie zostaną przyłapani ani ukarani.
Starając się zrozumieć pedofilię, nie lekceważymy realiów seksualnego wykorzystywania dzieci ani nie tolerujemy go czy nie uznajemy za normalne. Możemy natomiast wypracować taki Świat, w którym będziemy na lepszej pozycji do zmagania się z rzeczywistością tego problemu. Pedofilia istniała zawsze i istnieć będzie. Nonszalanckie bagatelizowanie jej jako aberracji nikomu nie służy."
- dokładnie tak również uważam.

"Nasze reakcje na dewiację mogą powiedzieć mniej o innych, a zdecydowanie więcej o nas samych."
- z tym też się zgadzam.

Czasami się zastanawiam: jak w ogóle można myśleć inaczej? ;) No w sumie ta książka akurat pośrednio na to pytanie też odpowiada: bo ma się inny mózg, inaczej pracujący...
I tak sobie pomyślałem, że to żaden wyczyn akceptować ludzi, którzy w niczym nam nie przeszkadzają, których rozumiemy i z którymi się zgadzamy, nawet jeśli może większość ich nie akceptuje, ale my tak... To nadal nie wyczyn. Ale akceptować ludzi, z którymi się nie zgadzamy, nie popieramy i nie rozumiemy ich zachowania a nawet nas irytują - ich akceptować czy choćby tolerować, o, to jest wyzwanie... Nad tym chciałbym popracować. I to też jest wniosek, który tej książce zawdzięczam.

Reasumując: książkę czyta się dobrze, lekko i nie nudzi ale treść jest dosyć nierówna, taki trochę mix jakby plotkarskich ciekawostek z dobrymi i ważnymi treściami ale większość w tonie bardziej popularnym niż naukowym... Tym niemniej po zastanowieniu jednak oceniam dość wysoko.

(czytana/słuchana: 5-7.05.2024, Legimi)
4/5 [7/10]

Trochę czego innego się po tej książce spodziewałem... bardziej czegoś takiego standardowego: jak rodzi się zło, jak do tego dochodzi/dlaczego ktoś czyni zło. A nie, jak dowiadujemy się we wprowadzeniu, ta książka ma być o nas, o każdym z nas ;) Oryginalnie i za to plus. Pierwsze rozdziały również zaskakują, tylko że... trochę jak taki klikbajt w internecie, np. dowiadujemy...

Kiedy się wejdzie w relacje z psychopatą, to na pewno nie jest łatwo się z tego wyplątać... ale jeśli psychopatą jest rodzic, to zwyczajnie nie da się z tego wyplątać - przynajmniej do czasu uzyskania samodzielności. Ale nawet potem - matki przecież nie da się zmienić, można się odciąć ale to będzie również odcięcie się od swojej historii... Dlatego to była mocna książka. I dobra - przystępny język, łatwo się czyta, bardzo wciąga i nie nudzi. I myślę że bardzo dobrze opisuję sylwetkę psychopaty - bez hamulców moralnych, empatii, z narcystyczną osobowością... Każdy rozdział zaczyna się od krótkiego opisu cech/objawów psychopatii, a potem następuje wycinek historii autorki chronologicznie.
Cała historia jest poruszająca i taka naprawdę smutna, bo chyba psychopatów nie da się "wyleczyć" (?), chyba nawet ciężko ich ustabilizować, bo to jednak dorośli ludzie i sami musieliby chcieć - a jeśli tam jest brak wyrzutów sumienia, empatii, w ogóle uczuć i wygórowane mniemanie o sobie, to dlaczego w ogóle mieliby chcieć? I to jest prawdziwa tragedia... ale może dla nich to błogosławieństwo? Jeśli nie czują, że zawiedli i nie czują żalu, że ktoś się od nich odwrócił? (a tylko co najwyżej złość).
Wszystko co tutaj zostało opisane jest trudne do pojęcia ale dla mnie osobiście najtrudniej jest zrozumieć stosunek psychopatów do kłamstwa:
cyt.: "Psychopaci kłamią bez wysiłku, bez zająknięcia i z pełnym przekonaniem. Kłamią, aby kontrolować innych, wzbudzić współczucie, uniknąć krytyki i zaprezentować fałszywy obraz siebie. W przeciwieństwie do zwykłych ludzi, którzy kłamiąc, odczuwają wstyd, psychopaci napawają się swoimi kłamstwami. Karmią nimi swoją potrzebę dominacji i czerpią z nich przyjemność – nazywa się to zachwytem kłamcy."
- może to kogoś zdziwi, że dla mnie akurat ta kwestia jest najtrudniejsza do pojęcia, bo tam są opisane i gorsze rzeczy, ale właśnie tak, mnie jest najtrudniej zrozumieć, że można opowiadać jakieś niestworzone historie bez lęku/wstydu że przecież ktoś może poznać prawdę, która jest ZUPEŁNIE inna...

Osobną kwestią jest ojciec autorki - niespotykanie i totalnie bierny mężczyzna, który wydaje się zobojętniały i że "tak mu pasuje" się tej psychopatycznej żony trzymać... Oczywiście jest to też smutne, smutne że tak jest mu łatwiej, zamiast też odejść i zbliżyć się do córki, ale jednocześnie jego postać pokazuje, że tak też bywa na świecie - że są tacy mężczyźni, którzy nie dość że nie są sami sprawcami przemocy, to jeszcze nawet nie potrafią choćby zaprotestować...

No i jeszcze taka mała przewrotność losu: czasami jak ludzie umierają na raka, to chociaż jest to smutne... to czasami lepiej chyba gdyby odeszli...

Nie rozumiem negatywnych komentarzy na temat autorki, a już najbardziej mnie rozwaliła opinia że "była głupia, że dała sobą tak manipulować"... serio? A kiedy miała przestać dać sobą manipulować? Kiedy była noworodkiem, przedszkolakiem, czy może trochę później jej pozwolimy? Była przecież dzieckiem, a to była jej jedyna matka ;) ...i to była matka, która ją wychowała - w którym momencie z taką matką miała poznać, że powinna była "być mądrzejsza" i "przestać dać sobą manipulować"?! Ja myślę, że z taką matką (i ojcem), to w ogóle cud, że wyrosła na porządnego człowieka, bo z pewnością mogło być gorzej... To że "nie była mądrzejsza", to w ogóle mnie nie zdziwiło, zdziwiło mnie natomiast co innego, mianowicie to jak przyjęła kłamstwo w CV swojego ówczesnego chłopaka... To będzie znowu może dziwne, co teraz powiem, ale potrafię sobie wyobrazić, że można znosić przemoc czy nawet upokorzenia ze strony partnera/partnerki ale nie potrafię sobie wyobrazić, że akceptuję coś takiego ze strony partnera/partnerki. Dlaczego? Bo to pokazuje jego/jej wartości, a dla mnie właśnie wspólne wartości są fundamentem związku. Sądzę, że mógłbym wybaczyć przemoc czy okłamanie mnie ale jak rozmijają się wartości, to nawet nie to, że bym "nie wybaczył" tylko zwyczajnie po prostu w ogóle nie ma dla mnie związku w takim przypadku. No ale może to tylko ja ;)

Tak czy inaczej była to jedna z bardziej wciągających książek, jakie ostatnio przeczytałem.

(czytana/słuchana: 26.04-3.05.2024)
5/5 [8/10]

Kiedy się wejdzie w relacje z psychopatą, to na pewno nie jest łatwo się z tego wyplątać... ale jeśli psychopatą jest rodzic, to zwyczajnie nie da się z tego wyplątać - przynajmniej do czasu uzyskania samodzielności. Ale nawet potem - matki przecież nie da się zmienić, można się odciąć ale to będzie również odcięcie się od swojej historii... Dlatego to była mocna książka. I...

Jedno trzeba przyznać: książka jest krótka, rzeczywiście esencjalistyczna :D i normalnie by mnie to chyba irytowało, ale tutaj to pasuje i jest dodatkową reklamą książki. Aaale jednak jest to przede wszystkim książka dla tych, którzy chcą ogarnąć zarządzanie swoją pracą (więc pracujących umysłowo, biurowo, na własny rachunek itp.) i nic w tym dziwnego, taka jest większość tego typu książek, ale ja jednak szukam tych pojedynczych, które mówiłyby też coś o zarządzaniu swoim życiem prywatnym ;) Owszem - coś tam o tym niby też znajdziemy... ale dla mnie osobiście i dla usprawnienia mojego życia prywatnego szczególnie mało ;) chociaż nie tak że zupełnie nic - coś tam ze mną zostanie.
Reasumując: dobra dla tych, którzy chcą esencjalistycznie ogarnąć swoją pracę, ewentualnie życie rodzinne. Dobrze się też ją czyta i nie nudzi (no może trochę ostatnie rozdziały... ogólnie pierwsza połowa bardziej mnie ciekawiła), był to dobrze spędzony czas.

Teraz wybrane cytaty, niektóre z komentarzem, inne komentarza nie potrzebują...

"Jeżeli sam nie ustalisz priorytetów w swoim życiu, ktoś inny zrobi to za ciebie."
(pdf.str.17)
- a to jest akurat prawda i akurat cytat, który zamierzam zachować dla siebie...

"Co by się stało, gdyby społeczeństwo zachęcało nas do rezygnacji ze stylu życia trafnie opisywanego jako wykonywanie znienawidzonej pracy w celu kupienia niepotrzebnych rzeczy za nie swoje pieniądze w  celu zaimponowania ludziom, których nie lubimy?"
(pdf.str.32)

"Jeżeli nie można zdecydowanie powiedzieć "tak", należy zdecydowanie powiedzieć "nie".
(pdf.str.106)
- o, to jest świetna rada, którą chciałbym wziąć sobie do serca... tylko że już teraz czuję, że mi się nie uda ;) A może jednak? Z tymi radami jak odmawiać: "Bardzo bym chciał, ale...", "Zajrzę do kalendarza i odezwę się do ciebie..." może jest jakaś szansa...

„Najważniejszą rzeczą jest dbanie o to, by najważniejsza rzecz była najważniejszą rzeczą.”
(pdf.str.128)

"Jeżeli poprawnie zidentyfikowałeś to, co jest naprawdę ważne, oraz inwestujesz czas i  energię w  realizację tego, nie będziesz żałował dokonywanych wyborów. Będziesz dumny z  życia, które wybrałeś.
Czy zdecydujesz się na życie w  poczuciu celowości i znaczenia, czy raczej będziesz patrzył za siebie z ukłuciem żalu? Gdybyś miał zapamiętać z  tej książki tylko jedną radę, mam nadzieję, że to będzie ta: bez względu na to, jaką decyzję będziesz musiał podjąć w  życiu i na jakim rozdrożu się znajdziesz, po prostu zadaj sobie pytanie: „Co jest ważne?”. Wyeliminuj wszystko inne."
(pdf.str.228)

Ogólnie jeszcze co do tego dokonywania wyborów: pewnie, że mogę wybrać czy obejrzę film czy zajmę się rękodziełem (chociaż nie jest to dobry przykład, bo te rzeczy akurat robię razem :D więc może inaczej: mogę wybrać czy podczas oglądania filmu zajmę się rękodziełem czy podczas oglądania filmu poukładam puzzle ;) ), ale trudno by było wybrać czy z dziedziny rękodzieła zrobię pudełko czy raczej świecznik, kiedy ja chcę zrobić obie te rzeczy, bo na tym polega hobby jakim jest rękodzieło, że jak się chce coś stworzyć, to nie można "odchcieć" dopóki się tego nie stworzy ;) (no ewentualnie można się rozmyślić ale nie można świadomie odrzucić, że już się nie chce - dla mnie by to nie było satysfakcjonujące życie w żadnym razie). I to jest główny powód dla którego ta książka nie jest dla mnie osobiście aż tak pomocna. Bo mnie ciągle wychodzi, że jedyne z czego mógłbym w życiu zrezygnować to z pracy :D

(czytana/słuchana: 24-26.04.2024)
4+/5 [7/10]

Jedno trzeba przyznać: książka jest krótka, rzeczywiście esencjalistyczna :D i normalnie by mnie to chyba irytowało, ale tutaj to pasuje i jest dodatkową reklamą książki. Aaale jednak jest to przede wszystkim książka dla tych, którzy chcą ogarnąć zarządzanie swoją pracą (więc pracujących umysłowo, biurowo, na własny rachunek itp.) i nic w tym dziwnego, taka jest większość...

Na tą książkę trafiłem przypadkiem, szukając na Legimi czegoś innego... skoro więc trafiłem, postanowiłem przeczytać. I cóż... książka jest długa i szczegółowa - to i wada i zaleta. Zaleta, bo wiadomo, a wada, bo trochę ciężko się to czyta... No to zdecydowanie nie jest książka którą się bierze w rękę i czyta dla... no może dla rozrywki to się nigdy takich książek nie czyta, ale choćby dla jakichś takich uniesień... Bardziej bym powiedział, że to książka, w której można znaleźć wiele przydatnych informacji gdy się np. pisze jakąś pracę o Auschwitz. Po prostu jest bardzo dużo szczegółów, takich technicznych (np. wielkość pomieszczeń), niektórzy uważają to za wadę książki ale ja myślę, że ona taka miała być. Stąd też ten "drętwy" język (to kolejny zarzut) ;) I "dużo zbędnych dat" - one nie są zbędne, po prostu taka, a nie inna była koncepcja tej książki, takie książki są też potrzebne... tylko nie "wchodzą" tak łatwo jak inne i nie są tak "pełne pasji" ;)
Poza tym nie ma się do czego przyczepić, sporo pracy na pewno kosztowało autora zebranie tego wszystkiego w takiej formie... Mimo że też oczywiście odczułem to co inni krytykują, to ja jednak oceniam wysoko ze względu na zebrane informacje.

(czytana/słuchana: 22-24.04.2024, Legimi)
4+/5 [7/10]

Na tą książkę trafiłem przypadkiem, szukając na Legimi czegoś innego... skoro więc trafiłem, postanowiłem przeczytać. I cóż... książka jest długa i szczegółowa - to i wada i zaleta. Zaleta, bo wiadomo, a wada, bo trochę ciężko się to czyta... No to zdecydowanie nie jest książka którą się bierze w rękę i czyta dla... no może dla rozrywki to się nigdy takich książek nie...

Co tu się wydarzyło? "Narodziny psychopatki"... ale której? Bo jak dla mnie w tej książce wszyscy główni bohaterowie byli psychopatkami i psychopatami. Najnormalniejszy był chyba facet mający ciągoty kazirodcze, serio.

Już początek mnie nie przekonał, no bo umówmy się: historia że wujek adoptuje bratanicę i robi z niej prostytutkę jest już sama w sobie mało wiarygodna, no ale spoko, to tylko powieść, można jeszcze przymknąć oko na coś takiego, jeśli miał to być jakiś wątek przewodni, a na jego kanwie reszta historii, tak jak to zostało przedstawione w opisie, wydawało się intrygujące i no jeszcze jakośtam możliwe. Natomiast to, co dzieje się później... to jest ten moment, kiedy jestem zażenowany w imieniu autora czytając książkę, powiem szczerze: mnie by było wstyd wydać coś takiego, tak jest to... dziwne. Z jednej strony niedopracowane, a z drugiej przekombinowane.

Niestety nie mogę skomentować tej książki bez spojlerów, więc tu się zaczynają, ale ja tej książki polecić nie mogę - to powiem już od razu, więc wiele nie stracicie ;)
Zacznijmy od tego, że matka Stelli miała raczej małe szanse trafić do więzienia za swój czyn, raczej uznano by go za chwilową niepoczytalność i wysłano ją do zakładu psychiatrycznego (tu się przydaje treść poprzedniej przeze mnie przeczytanej książki: "Jak człowiek staje się mordercą": https://lubimyczytac.pl/ksiazka/jak-czlowiek-staje-sie-morderca-mroczne-opo... :D ), po drugie, mam naprawdę uwierzyć, że szanowana wykładowczyni uczelni wyższej po kilku(nastu) latach w więzieniu grypsuje jak rasowa kryminalistka? :D To jest najbardziej kuriozalny wątek z całej książki. Po trzecie: z tego co mi wiadomo, to nie grypsuje się z niegrypsującymi, a już zwłaszcza z osobami z zewnątrz (bo jaki miałoby to cel?), jaki ma cel używanie gwary więziennej w tym kontekście jaki został przedstawiony w książce, poza zirytowaniem czytelnika nie do końca dla niego zrozumiałymi słowami? Nie wiem czym tu autor chciał się popisać ale wyszło bardzo żenująco i moim zdaniem za słaby research. Po czwarte, to co tam pod koniec się dzieje i jak każdy bohater każdego próbuje zabić i jakie intrygi snuje... to jest następny, tylko trochę mniej żenujący moment. No mówię: sami psychopaci - serio? Po piąte, nie wiem właściwie za co Stella chce się zemścić na Zuzannie, która wydaje się jedyną osobą, która szczerze kochała jej ojca... Po szóste nie da się lubić głównej bohaterki i w sumie chyba żadnego innego bohatera też nie.

Czy mogę coś dobrego powiedzieć o tej książce? Tak, powieść od początku dosyć wciąga, nie nudzi i człowiek jest ciekawy co będzie dalej! No przynajmniej przez połowę, 3/4 książki... bo końcówka, to już takie nagromadzenie żenuy, że wstyd w imieniu autora i zwyczajne zirytowanie niemal skłoniło mnie do porzucenia książki.
W sumie jest jeszcze jeden pozytyw: praca prostytutki przyjmowana jest na zimno, po kalkulacji i świadomie wybierana jako wygodniejsza, nawet kosztem miłości, bez sentymentów ale i bez dramatów, to mi się akurat podobało.

W posłowiu dowiadujemy się, że to pierwszy tom i Stella jeszcze powróci... nie, proszę nie... Ja na pewno do tej bohaterki nie powrócę. Ale może bym przeczytał coś innego od tego autora, bo potencjał jakiś jest.

(czytana/słuchana: 19-22.04.2024, Legimi)
3-/5 [5/10]

Co tu się wydarzyło? "Narodziny psychopatki"... ale której? Bo jak dla mnie w tej książce wszyscy główni bohaterowie byli psychopatkami i psychopatami. Najnormalniejszy był chyba facet mający ciągoty kazirodcze, serio.

Już początek mnie nie przekonał, no bo umówmy się: historia że wujek adoptuje bratanicę i robi z niej prostytutkę jest już sama w sobie mało wiarygodna, no...

No niestety autor nie ma tyle polotu co Richard Shepherd ;) choć obstawiam, że nim się inspirował (wspomina nawet jego książkę "Niewyjaśnione okoliczności": https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4863224/niewyjasnione-okolicznosci ) i jest to książka podobnego "typu" ale jednak no... R. Shepherd wysoko ustawił poprzeczkę po prostu ;) Natomiast temat i tak się broni, psychiatria sądowa jest niemal równie interesująca, więc to nadal jest niezła książka. Trooochę tylko dają się we znaki dłużyzny i zdarzało mi się odpływać myślami... Początkowe rozdziały były też dla mnie ciekawsze niż te dalsze. Oczywiście sporo ciekawostek można się też dowiedzieć, np. czy wiecie, że macie bardzo małe szansę zginąć z ręki kogoś obcego? (zwłaszcza jeśli jesteście kobietami ;) ). W ogóle większość morderstw popełniają osoby znane, nawet bliskie, partnerzy/mężowie zabijają kobiety, rodzice dzieci, a dzieci rodziców... Naprawdę, choć może kogoś to zdziwi (pewnie to większość zdziwi, dla mnie to była... może nie zupełna nowość ale jednak). Po prostu te morderstwa popełnione na obcych są głośniejsze medialnie. Chociaż w sumie dzieciobójstwo też bywa, a nie jest to wcale taki ewenement.

cyt.: "(...) otóż wśród ogółu mordów do rzadkości należą sytuacje, gdy ofiara nie zna sprawcy. Większość ofiar zna swoich zabójców, dzięki czemu policja nie musi szukać daleko. Jeden z  najczęstszych scenariuszy to sytuacja, gdy ofiara i zabójca są w związku, przy czym zazwyczaj ofiara ginie, kiedy grozi partnerowi, że się z nim rozstanie. Ofiarami tego typu morderstw w przeważającej mierze padają kobiety (jedynie 1 procent mordowanych rocznie mężczyzn ginie z ręki partnerki). Jednakże grupę najbardziej narażoną na bycie ofiarą zabójstwa stanowią niemowlęta, a zabójcą w tych sytuacjach zazwyczaj jest matka."

I oczywiście w takich przypadkach (albo w tym, kiedy dziecko zabija rodzica) opinia publiczna kwituje: no wariat, oszalał i zabił. No tak, najczęściej był to epizod psychotyczny (a w przypadku matek depresja poporodowa). Tylko nikt nie pomyśli o tym, że ten człowiek raczej kiedyś (kiedy dostanie odpowiednią opiekę) wyzdrowieje na tyle, żeby zrozumieć co zrobił i że to np. była naprawdę matka, a nie osoba podstawiona do śledzenia go w spisku przeciwko niemu... i to jest prawdziwa tragedia. Ale kto o tym pomyśli sam z siebie? Ja też nie myślałem, dlatego też mimo niedociągnięć uważam, że książkę warto było przeczytać.

cyt.: "W niemal połowie przypadków morderstw w grę wchodzą alkohol lub narkotyki, jednak używki rzadko stanowią jedyne wytłumaczenie tragedii. Zabójstwo motywowane chęcią wzbogacenia się występuje zaskakująco rzadko – to jedynie około 6 procent ogółu morderstw dokonywanych w Wielkiej Brytanii i USA (wliczając w to zabójstwa podczas rozboju oraz kradzieży z włamaniem). Jeszcze rzadziej spotyka się zbrodnie na tle seksualnym, które stanowią zaledwie niecały 1 procent wszystkich mordów, lecz zyskują nieproporcjonalnie duży rozgłos, zwłaszcza gdy dochodzi do całej serii zabójstw tego typu, a ofiary i sprawca byli dla siebie obcymi ludźmi."

I jeszcze jeden cytat, który bardzo ze mną rezonuje:

""Narodu nie powinno się oceniać na podstawie tego, jak traktuje swoich najbardziej szacownych obywateli, lecz tych najpodlejszych” (Nelson Mandela). Ze swojej strony dodałbym: "oraz tego, jak traktuje wroga publicznego numer jeden, czyli w naszym przypadku przetrzymywanego w areszcie lub więzieniu islamskiego radykała i terrorystę o skrajnie prawicowych poglądach”."

(czytana/słuchana: 17-19.04.20204)
4/5 [7/10]

No niestety autor nie ma tyle polotu co Richard Shepherd ;) choć obstawiam, że nim się inspirował (wspomina nawet jego książkę "Niewyjaśnione okoliczności": https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4863224/niewyjasnione-okolicznosci ) i jest to książka podobnego "typu" ale jednak no... R. Shepherd wysoko ustawił poprzeczkę po prostu ;) Natomiast temat i tak się broni, psychiatria...

Znów się spodziewałem czegoś wybitnego, a dostałem... powieść poprawną, właściwie w porządku ale no nie znalazłem w niej tego czegoś... ot taka sobie historia, która mnie nawet specjalnie nie poruszyła. To znaczy temat i świat opisany to tematy ważne i być może dla kogoś nowe będą te realia wczesno-powojenne, ale ja nie tak dawno czytałem coś podobnego, książkę po niemiecku ze wspomnieniami z powojennej Bremy, tyle że prawdziwymi, całkiem sporo treści się powtarza, może dlatego ta nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia... Można przeczytać, ale mnie się szczerze mówiąc dosyć dłużyla i ta mieszana narracja była też taka sobie...

(czytana/słuchana: 16-17.04.2024, Legimi)
3/5 [6/10]

Znów się spodziewałem czegoś wybitnego, a dostałem... powieść poprawną, właściwie w porządku ale no nie znalazłem w niej tego czegoś... ot taka sobie historia, która mnie nawet specjalnie nie poruszyła. To znaczy temat i świat opisany to tematy ważne i być może dla kogoś nowe będą te realia wczesno-powojenne, ale ja nie tak dawno czytałem coś podobnego, książkę po niemiecku...