Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nogi za pas

„Lato drugiej szansy” Morgan Matson
wyd. Jaguar
rok: 2014
str. 416
Ocena: 5,5/6

Czasami, absolutnie wbrew naszej woli, świat zaczyna stawiać przed nami przeszkody, których nie jesteśmy w stanie przebyć i przetrwać w całości. Są ludzie, którzy w takich sytuacjach postanawiają mimo wszystko walczyć. Są też tacy, którym wydaję się, że najlepiej zrobią nie reagując. Ostatnia grupa ludzi po prostu się poddaje i ucieka. Unikają w ten sposób zranienia i chociaż częściowo konsekwencji, choć akurat te ostatnie potrafią dorwać człowieka w najmniej spodziewanym momencie. Wówczas już nie ma odwrotu, już nie ma drogi ucieczki, a wymierzona kara jest niewspółmierna do win. Tylko... czy warto tak postępować? Czy to w ogóle ma sens? Czy nie lepiej stawić czoła przeciwnościom losu i żyć takim życiem, jakie zostało dla nas utkane? Niestety, o tym już ludzie muszą decydować samodzielnie.

Taylor Edwards pięć lat temu przeżyła równocześnie najpiękniejsze i najgorsze lato w swoim wówczas dwunasto, aktualnie siedemnastoletnim życiu. O tym, jak wszystko źle się skończyło zadecydowała jedna, w zasadzie nieprzemyślana decyzja, która prześladowała bohaterkę przez kolejne lata. Dziewczyna marzyła tylko o tym, by nikt nigdy nie kazał jej wracać do Lake Phoenix. Niestety, Taylor nie jest jeszcze dorosła i to nie ona decyduje w domu o takich sprawach, tylko matka i ojciec. A w obliczu tragedii jaka dotyka ich rodzinę, postanawiają, że nadszedł czas odbudować dawne relacje, a nawet doprowadzić je do wyższego poziomu. Niestety ich intencje nie są zupełnie czyste i to wyraźnie wyczuwa się w powietrzu. Na ich nieszczęście nie mają za wiele czasu, bo wkrótce... nie, nie. Tego wam zdradzić nie mogę. Powiem tylko, że Taylor wpada z deszczu pod rynnę i nie tylko boryka się z problemami domowymi, ale upomina się o nią nie zamknięta sprawa z przeszłości. Czy dziewczyna da sobie z nią radę? Czy wraz z rodziną spędzi najwspanialsze, czy najgorsze wakacje? Czy znacznie czuć i przestanie uciekać? Czy strach okaże się być jej najgorszym wrogiem? By się tego dowiedzieć, koniecznie trzeba sięgnąć po jedną z najnowszych pozycji Morgan Matson, zatytułowaną Lato drugiej szansy.

Za lekturę Lata drugiej szansy zabrałam się z lekkim dystansem i powątpiewaniem, że będzie to powieść dla mnie. Okazało się, że nie tylko była ona znakomita, ale i na długo pozostanie w mojej pamięci. Książkę czyta się fenomenalnie i ekspresowo. Pochłonęłam ją w jedną noc i zdecydowanie odczuwam niedosyt. Chciałabym więcej i więcej, choć wiem, że bohaterka już wiele by nie zniosła, a autorka nie mogłaby danego wątku ciągnąć w nieskończoność. Taylor doświadczyła dużo jak na swój wiek i musiała borykać się z problemami, z którymi niejeden dorosły człowiek by sobie nie poradził. I choć dziewczyna na chwilę w siebie zwątpiła i dała się ponieść dawnej naturze, to koniec końców postąpiła bardzo dorośle i odważnie.

Lato drugiej szansy to lektura dla każdego i tak naprawdę na każdą porę roku i okazję. Im dłużej się ją czyta, tym łatwiej zrozumieć sposób postępowania bohaterki. Książka niesie ze sobą wiele morałów i jest bardziej niż bardzo pouczająca. Mam nadzieję, że będzie mi dane czytać więcej takich powieści. Tego, zapraszając do lektury, życzę sobie i wam. Zdecydowanie polecam.

Nogi za pas

„Lato drugiej szansy” Morgan Matson
wyd. Jaguar
rok: 2014
str. 416
Ocena: 5,5/6

Czasami, absolutnie wbrew naszej woli, świat zaczyna stawiać przed nami przeszkody, których nie jesteśmy w stanie przebyć i przetrwać w całości. Są ludzie, którzy w takich sytuacjach postanawiają mimo wszystko walczyć. Są też tacy, którym wydaję się, że najlepiej zrobią nie...

Zmysły

„Mroczne umysły” Alexandra Bracken
wyd. Otwarte
rok: 2014
str. 456
Ocena: 5/6

If I should stay,
I would only be in your way.
So I'll go, but I know
I'll think of you ev'ry step of the way.*

Pustka w głowie. Absolutny brak czucia w kończynach. Uczucia jakby skute lodem. Nie można patrzeć w przeszłość. Bo jej już nie ma. I nie będzie. Tak jest dobrze, musi być. Wystarczy zapomnieć.

Ruby jest jeszcze dzieckiem, gdy w Stanach Zjednoczonych wybucha epidemia dziesiątkująca dzieci w wieku szkolnym. Jedna z pierwszych ofiar w szkole Ruby umiera na oczach dziewczynki. W jednej chwili rozwodzi się nad muchą w jej jedzeniu, a w następnej już jej nie ma. Wkrótce świat ogarnia panika. Buduje się ośrodki, do których odsyłane są potencjalnie chore dzieci. Rodzice dopatrują się u swoich pociech choćby najmniejszych dowodów na to, że coś jest z nimi nie tak. A gdy to widzą - natychmiast reagują i przekazują chorych w ręce Sił Specjalnych Psi. Rehabilitacja - tak rząd nazywa plan naprawy młodzieży wysyłanej do nowo powstałych ośrodków. Jak to wygląda w rzeczywistości wiedzą tylko ci, którzy tam trafili.

W dniu swoich dziesiątych urodzin Ruby zostaje zabrana z domu. Jeszcze w piżamie, ładowana jest wraz z dziesiątkami innych dzieci do szkolnego autobusu, który kieruje się do Thurmond. Już sama podróż jest dość wyczerpująca i przerażająca, ale to, co dzieje się na miejscu, przechodzi wszelkie oczekiwania. Dzieci w maskach, dzieci wpływające na decyzję dorosłych. Dzieci rzucające przedmiotami... i to nie wszystko. Ruby nie jest w stanie przejść nad tym do porządku dziennego, modli się by nie być Pomarańczową. Nie chce, nie chce, nie chce... i nie jest. Zostaje zaklasyfikowana jako Zielona, ale czy właściwie?

Sześć lat później, niespodziewanie dla samej siebie, Ruby ląduje w Infirmerii. Cała zakrwawiona badana i przepytywana jest przez doktor Begbie. Coś jest nie tak, zdecydowanie. Jak doszło do tego, że trafiła w to miejsce? To był Biały Szum, ale jakiś taki... inny. Ta wyjątkowo nieprzyjemna forma perswazji stosowana przez władze Thurmond, zawsze źle działała na Ruby, ale tym razem spowodowała znacznie większe szkody. W Infirmerii okazuje się, że dziewczynie grozi niebezpieczeństwo, otrzymuje tabletki, które ma zażyć przed snem i... po tym wszystko w jej życiu się zmienia. Czy na lepsze? By się tego dowiedzieć koniecznie należy sięgnąć po Mroczne umysły.

Przyznam, że obawiałam się tej powieści, a jednocześnie niezmiernie pragnęłam jak najszybciej się w nią zagłębić. Podczas samej lektury cały czas się zastanawiałam, czy będą kolejne części, czy też jest to zamknięta historia. Szczerze powiedziawszy kibicowałam tej drugiej opcji, bo chciałabym w końcu przeczytać coś, co po zakończeniu nie powodowałoby ściskania w dołku. Niestety, pod sam koniec zorientowałam się, że na grzbiecie dzierżonej lektury widnieje wielka jedynka. To jasno przesądziło o tym, czy mam do czynienia z serią, czy też nie...

Najnowszą powieść Alexandy Bracken czyta się fenomenalnie. Całość utrzymana jest w klimacie sensacji. Są pościgi, ginący ludzie i strach przed tym, co czyha tuż za rogiem. Czytelnik zagłębia się w opowieść Ruby, która bardzo długo nie ujawnia, ani co czuje, ani co potrafi. Boi się sama siebie i obawia się, że może zrobić krzywdę otaczającym ją ludziom. Zresztą, nie jest to nieuzasadniony strach.

Mroczne umysły mnie przygniotły, przytłoczyły i zawładnęły mną całą. Kończyłam czytać późno w nocy i... płakałam. Płakałam, bo wiedziałam jak postąpi na końcu Ruby. Wiedziałam, że nie ma innego wyjścia, ale równocześnie strasznie było mi jej żal. Bo..., nie, nie mogę zdradzić, jak zakończyła się ta powieść. Jedno jest pewne - książka wgniata w fotel i nie pozwala o sobie zapomnieć. Już nie mogę doczekać się jej kontynuacji, oby nie trwało to zbyt długo. Z całego serca polecam, naprawdę warto przeczytać.

Sil

*Whitney Houston - I will always love you

Zmysły

„Mroczne umysły” Alexandra Bracken
wyd. Otwarte
rok: 2014
str. 456
Ocena: 5/6

If I should stay,
I would only be in your way.
So I'll go, but I know
I'll think of you ev'ry step of the way.*

Pustka w głowie. Absolutny brak czucia w kończynach. Uczucia jakby skute lodem. Nie można patrzeć w przeszłość. Bo jej już nie ma. I nie będzie. Tak jest dobrze, musi być....

Nie kochaj mnie

„Morze spokoju” Katja Millay
wyd. Jaguar
rok: 2014
str. 460
Ocena: 5,5/6

tik-tak, tik-tak, tik-tak...

W nocy skończyłam czytać Morze spokoju. Ale czy rzeczywiście skończyłam? Czy przeczytałam ostatni akapit, zdanie, słowo? To niemożliwe. Ta historia nie mogła się już skończyć. Chcę więcej.

W głowie ciągle leci mi jeden utwór, w uszach słyszę słowa piosenki.

I came in like a wrecking ball
I never hit so hard in love
All I wanted was to break your walls
All you ever did was wreck me*

Przed oczami widzę, jak wielka kula uderza o ścianę i niszczy wszystko, co jest w jej zasięgu. Widzę, jak dwie osoby stoją na tym gruzowisku i uświadamiają sobie, że to już koniec. Nic nie da się odbudować, poskładać, posklejać. Jest za późno. Zniszczyli miłość i siebie, choć tego nie chcieli. A może... może od samego początku chodziło tylko i wyłącznie o to?

Nastya Kashnikov to niespełna osiemnastoletnia nowa uczennica Liceum Ogólnokształcącego w Mill Creek na Florydzie. Choć znajduje się w tym miasteczku dopiero od kilku dni, doskonale zdaje sobie sprawę, że wesoło nie będzie. Dziewczyna zresztą nie spodziewa się żadnych pozytywnych reakcji na siebie. Wręcz przeciwnie - za wszelką cenę stara się zrazić do siebie całe otoczenie. 11 centymetrowe szpilki. Strój więcej odkrywający, niż zakrywający. Wulgarny makijaż. Wszystko czarne. A do tego Nastya nie mówi. Poznajemy ją, zgłębiamy jej wnętrze, słyszymy jak krzyczy od środka, ale nic nie wydostaje się na zewnątrz. Bo ona jest... nie. Nie jest niema. Nie straciła mowy w jakimś tragicznym wypadku. Nie urodziła się niema. Po prostu wiele miesięcy przed wydarzeniami opisanymi w powieści zdecydowała, że musi zamilknąć. To początkowo miała być chwila. Kilka minut, godzin... może dzień. Dwa dni? Tydzień... miesiąc? Rok?! Oczywistym stało się, że Nastya nie ma zamiaru wrócić do tego, co było wcześniej. Komunikację z otoczeniem ograniczyła do absolutnego minimum. Zero smsów, telefon stał się zbędny, choć... idealnie służył rodzinie dziewczyny do jej namierzania. Notatki na karteczkach - tylko w ostateczności, przy absolutnym ograniczeniu użytych słów. Nawet kiwanie i kręcenie głową nie jest do końca przez nią akceptowane. Z arsenału różnych gestów upodobała sobie wzruszanie ramionami i pokazywanie środkowego palca. Chyba, że akurat drży jej ręka... Kim jest Nastya i dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej? Co skłoniło ją do zamknięcia się na cały świat? Co lub kto wyrządził jej krzywdę? Czy kiedyś zdecyduje się odezwać, a jeśli tak, to do kogo i dlaczego? Czy jedno słowo wypowiedziane do kogoś, a nie, w codziennym rytuale sprawdzania działania strun głosowych, sprawi że się odblokuje? By się tego dowiedzieć koniecznie należy sięgnąć po powieść Morze spokoju autorstwa Katji Millay.

Nastya wchodzi w życie wielu uczniów miejscowego liceum niczym niszcząca kula i burzy ich wszechświat w czasie krótszym niż mrugnięcie okiem. A nawet nie zaszczyca ich jednym słowem. Z każdym dniem jej pobytu w Mill Creek coraz więcej osób ją nienawidzi i... coraz więcej chce się znaleźć blisko niej. Dziewczyna znalazła dość dziwny sposób na odwrócenie od siebie uwagi. Każdy na jej miejscu starałby się jak najmniej rzucać w oczy, najlepiej zlać się z otoczeniem. Taktyka Nastyi - Bestyi, jak ją niektórzy nazywali, była zgoła inna. Przestraszyć. Zniechęcić. Obrzydzić. Każdemu i na każdy z możliwych sposobów. I to jak najszybciej. Niestety, znaczna część jej postanowień przestała się liczyć, gdy trafiła do pewnego bardzo uporządkowanego garażu.

Gdy przeczytałam, że Morze spokoju zostanie wydane w Polsce, bo przypomina Tak blisko... - Tammary Webber wiedziałam, że muszę jak najszybciej przeczytać tę powieść. Tak blisko... pokochałam i do tej pory wspominam z szybszym biciem serca. Książka Katji Millay przybyła do mnie w tempie ekspresowym i równie szybko rozpoczęłam lekturę. A gdy już to zrobiłam, nie potrafiłam przestać. Oczy mi się kleiły, buzia co chwilę otwierała w megaziewie, umysł się wyłączał, ale serce nie dawało za wygraną i zmuszało do mobilizacji wszystkich sił i zapoznawania z nowym zdaniem, akapitem, stroną... I tak w zasadzie w ciągu jednego dnia książka została przeze mnie pochłonięta. Zwykle, gdy kończę czytać, niezwłocznie zaczynam pisanie recenzji. Tym razem odstąpiłam od tego. Z pełną premedytacją odłożyłam książkę i poszłam spać. Całą sobą nie akceptowałam faktu, że autorka postawiła ostatnią kropkę w Morzu spokoju. Teraz czuję się, jakbym straciła bliskie mi osoby. Gdzie jest Słoneczko? W jakim kierunku udał się Josh? Dlaczego Drew już mnie nie rozśmiesza, a Clay nie biega po całej szkole z notesem i ołówkiem? Gdzie podziała się wyniosła Sarah? Może postanowiła się rozmówić z Tierney? Co będzie na niedzielny obiad u Leightonów? Kto tym razem będzie puszczał muzykę? Chcę to wszystko wiedzieć, a nie wiem nic. Chcę tam wrócić, a nie mogę.

Chyba nie trudno odgadnąć, że pokochałam tę powieść. Wiedziałam, że stanie się jedną z moich ulubionych już w chwili, gdy rozpoczęłam lekturę. A później, z każdym kolejnym przeczytanym zdaniem tylko się w tym utwierdzałam. Nikt nie jest już w stanie odebrać mi tego, co dzięki niej zyskałam. Wiele zrozumiałam. Wiele przemyślałam. Zrobiłam mały rachunek sumienia i wiem, że moje życie nie jest beznadziejne. Jest tyle osób, które mają gorzej i które dają radę. Codziennie wstają i wytrwale pracują nad sobą. Są też tacy, który obudowują się skorupką niczym żółw i mają nadzieję, że nikt nie będzie w nią pukał. Każdy ma problemy i każdy radzi sobie z nimi na sobie tylko znany sposób.

Książka Katji Millay to połączenie dramatu, thrillera i romansu. Opowiedziana przez autorkę historia, to bardzo realny zapis koszmaru jaki przeżyła główna bohaterka. Jej marzeń, które już nigdy nie będą mogły się ziścić. Planów, których nigdy już nie zrealizuje. Morze spokoju pokazuje jak z wrogości może narodzić się przyjaźń. Czytelnik w powieści śledzi rozwijające się powoli uczucie, które w zasadzie nie ma prawa bytu. Dzięki przeżyciom bohaterów dużo łatwiej uwierzyć, że nawet najgorsze wspomnienia w końcu mogą przestać grać pierwsze skrzypce. Z nawet najgorszej opresji można wyjść obronną ręką. Nawet najbardziej zagorzałego przeciwnika głębszych uczuć da się do nich przekonać. Każdy może kochać. Każdego można pokochać.

Książka jest genialna i wspaniała. Zdecydowanie należy ją przeczytać. Polecam każdemu.


*Miley Cyrus - Wrecking Ball

Nie kochaj mnie

„Morze spokoju” Katja Millay
wyd. Jaguar
rok: 2014
str. 460
Ocena: 5,5/6

tik-tak, tik-tak, tik-tak...

W nocy skończyłam czytać Morze spokoju. Ale czy rzeczywiście skończyłam? Czy przeczytałam ostatni akapit, zdanie, słowo? To niemożliwe. Ta historia nie mogła się już skończyć. Chcę więcej.

W głowie ciągle leci mi jeden utwór, w uszach słyszę słowa...

Poświęcenie

„Zagrożeni” C.J. Dougherty
wyd. Otwarte
rok: 2014
str. 384
Ocena: 5/6

Gdy wróg jest blisko, gdy czyha tuż za rogiem, gdy wkracza w twoje życie z butami bez żadnego ostrzeżenia... to zdecydowanie czas na zastanowienie się czy to wszystko ma sens. Czy nie lepiej się poddać, złożyć broń i zapomnieć, że w ogóle brało się udział w działaniach zagrażających nie tylko naszemu życiu, ale i egzystencji naszych bliskich. Wystarczy jednak tylko chwila oddechu i jeden rzut oka na otoczenie, by odzyskać pewność, że warto wziąć się w garść, zagryźć zęby i stanąć na polu bitwy. Choćby szanse na wygraną były znikome, choćby miała polać się krew... nawet gdyby wszyscy mieli zginąć... to nie można zapomnieć o wyznawanych wartościach. Coś musi się liczyć.

Allie wciąż nie może dojść do siebie po wydarzeniach mających miejsce kilka tygodni wcześniej. Straciła tak wiele i nie wie, czy jeszcze kiedyś będzie w stanie uwierzyć, że czeka ją szczęśliwie zakończenie. Boi się i równocześnie od środka rozsadza ją wściekłość. Nikt nic nie robi z tym, co miało miejsce po zimowym balu. Nikt nie cierpi jak ona. Nikt nie szuka winnych, nikt nie planuje zemsty, nie zrzesza się, by pomścić jej najlepszą przyjaciółkę. A przecież nie tylko Allie była z nią blisko. A może wszyscy tylko udawali? Może nikomu nie powinna ufać? Po wielu tygodniach separowania się od bliskich i ignorowania wszelkich reguł, dziewczyna zdaje sobie sprawę, że jeśli ona czegoś nie zrobi, to nic się nie zmieni. Bierze więc swój los w własne ręce i decyduje, że da radę sama. Jak się jednak okazuje, nic nie jest takie, za jakie chce uchodzić. Nie ma łatwych decyzji, a obrana droga rzadko prowadzi prosto do celu. Czasem trzeba ponieść ofiarę. Czasami tych ofiar jest tak wiele, że człowiek się zatraca. Czy istnieje bezpieczna droga powrotna z końca świata? Czy z dna można się podnieść tak, by ponownie sięgać szczytów? Na ile sposobów można kochać? Czy Allie kiedykolwiek kochała naprawdę? Jakie przygody dane będzie jej przeżyć w ramach sagi Wybrani? By się tego dowiedzieć, koniecznie należy sięgnąć po trzeci tom znakomitej serii, zatytułowany: Zagrożeni.

Najnowsza powieść C.J. Dougherty porywa i pochłania w całości. Historia jest wciąż równie fascynująca, co na początku i daje czytelnikom sporą dawkę adrenaliny. Oczywiście nie da się ukryć, że powieść ma pewne mankamenty. Miejscami opisy są przydługie, nudnawe i nie wnoszące nic do samej akcji. Są chwile, gdy książką ma się ochotę rzucić o ścianę i dalej już nie czytać, bo zachowanie głównej bohaterki nie tylko zadziwia, ale i denerwuje. Nie można mieć do niej i do autorki o to pretensji, w końcu Allie to tylko nastolatka, której życie pewnego dnia stanęło na głowie i od tamtej chwili nie daje jej zaczerpnąć tchu. A przecież i ona chciałaby pożyć życiem zwykłej szesnastolatki, którą jeszcze kilka miesięcy temu była. Chciałaby mieć możliwość zdecydowania co i do kogo czuje. Niestety...

Saga Wybrani to jedna z lepszych serii o i dla młodzieży. Jej niewątpliwą zaletą jest brak zjawisk paranormalnych i nadprzyrodzonych. Może młodzież w powieści C.J. Dougherty nie jest standardowa, bo zalicza się do elity, ale poza tym niczym nie różni się od innych nastolatków.

Zagrożonych czyta się w tempie iście ekspresowym, przy odrobinie dobrej woli i samozaparcia można ją skończyć w jeden dzień. Napisana jest przystępnym językiem. Bohaterowie są pełni pasji i zapału. Nie mają lekko, ale nie poddają się i walczą w imię przyjaźni. Z ich zachowania młodzież powinna czerpać całymi garściami. Zdecydowanie polecam.

Poświęcenie

„Zagrożeni” C.J. Dougherty
wyd. Otwarte
rok: 2014
str. 384
Ocena: 5/6

Gdy wróg jest blisko, gdy czyha tuż za rogiem, gdy wkracza w twoje życie z butami bez żadnego ostrzeżenia... to zdecydowanie czas na zastanowienie się czy to wszystko ma sens. Czy nie lepiej się poddać, złożyć broń i zapomnieć, że w ogóle brało się udział w działaniach zagrażających nie...

Wątpliwości

„Dziedzictwo” C.J. Dougherty
wyd. Otwarte
rok: 2013
str. 400
Ocena: 5/6

Letnia szkoła już dawno odeszła w zapomnienie. Młodzież uczęszczająca do Cimmerii, tajemniczej i fascynującej szkoły dla przyszłych panów świata, została wysłana do domów, a władze placówki zaczęły się zastanawiać, jak przywrócić budynkowi dawną świetlność. Allie wróciła do Londynu, gdzie rodzice po raz pierwszy w życiu zdecydowali się być z nią szczerzy, choć oczywiście nie do końca. Bo po co, w końcu dziewczynie powinny wystarczyć zdawkowe wyjaśnienia. Niestety w głowie nastolatki wciąż plączą się setki myśli i tysiące pytań, na które odpowiedzi przyjdzie jej szukać samodzielnie. I, co najgorsze, chyba nie będzie miała czasu na podjęcie decyzji, czy w ogóle chce je znać.

To miał być normalny wieczór. Wakacje trwały w najlepsze, więc dziewczyna postanowiła odnowić przyjaźń z kumplami z poprzedniej szkoły. Umówiła się z nimi wieczorem w parku. Niestety od czasu wysłania Allie do nowej, bardzo elitarnej i zupełnie odciętej od świata szkoły, wiele się zmieniło. Może nie w otoczeniu dziewczyny, ale zdecydowanie w niej samej. Dlatego dość szybko między dawnymi przyjaciółmi doszło do wiele mówiącej ciszy. W końcu, by nie przedłużać męczarni, postanowili rozejść się do swoich domów. Niestety dziewczyna nigdy tam nie dotarła, bo na jej drodze stanęły komplikacje, których w zasadzie mogła się spodziewać. Tak właśnie skończyły się dla Allie wakacje, bo konsekwencją wydarzeń wspomnianego wieczoru był niemal natychmiastowy powrót do szkoły. Dziewczyna nie jest jednak tym faktem załamana, wręcz przeciwnie - przebywanie w rodzinnym domu ją męczy, a Cimmeria... to zupełnie inny świat. No i to właśnie tam jest jej ukochany Carter. Tylko... czy tylko on tam na nią czeka? By się tego dowiedzieć koniecznie należy sięgnąć po Dziedzictwo, szczególnie, że na rynku pojawiła się już kolejna część tej serii, tj. Zagrożeni.

Gdy skończyłam czytać tę powieść cała aż buzowałam od emocji. Gdyby nie fakt, że następnego ranka miałam iść do pracy i czekał mnie dość intensywny dzień, pewnie natychmiast sięgnęłabym po kolejną część, która - na całe szczęście, stoi już spokojnie na mojej półce. Wiedziałam również, że jeśli rozpocznę lekturę Zagrożonych, to już nie będę w stanie podzielić się z czytelnikami opinią o Dziedzictwie, a przecież właśnie na tym mi zależało. Dlatego też postanowiłam poczekać kilkanaście godzin i najpierw spokojnie się wypowiedzieć, a potem przystąpić do czytania.

Jedno jest pewne, Dziedzictwo zapada w pamięć. Mimo czasu, który upłynął przeczytania ostatnich zdań w drugim tomie serii, jego wspomnienia wciąż są we mnie żywe. Tęsknie za bohaterami, chcę wiedzieć, co wydarzy się dalej i jak zakończy się cała historia. Mam wrażenie, jakby autorka kończąc w taki, a nie inny sposób tę część serii, odebrała mi cząstkę mnie samej. Bo w Cimmerii poczułam się jak w domu, choć był to... bardzo dziwny i nietypowy dom. W chwili obecnej bardzo chcę do niego wrócić i mam nadzieję, że znajdę w nim to, czego szukam.

Książkę czyta się bardzo dobrze. Napisana jest prostym i przejrzystym językiem trafiającym do wyobraźni czytelnika. Dziedzictwa się nie czyta, je się pochłania. I to łatwo i szybko. Rys charakterologiczny bohaterów jest bardzo wyraźny, dlatego tak łatwo utożsamiać się z poszczególnymi postaciami. Odrobinę trudniej w powieści odnaleźć opis ich wyglądu. Pewnie dużo wyraźniej było to zobrazowane w Wybranych, ale ta część odeszła już w mojej pamięci na dalszy plan. W związku z powyższym odrobinę problemu nastręczało mi rozróżnienie głównych męskich bohaterów.

Seria C.J. Daugherty jest jedną z nielicznych, przeczytanych przeze mnie powieści, skierowanych do młodszych czytelników, w której nie koloryzuje się faktów. Kiedy dzieją się złe rzeczy, to na sto procent, gdy opisywane są jakieś konkretne emocje, to nikt ich nie ubarwia i nie ubiera w kolorowe piórka. Ludzie giną, a młodzież walczy z pokusami i wątpliwościami. Czy uczniom Cimmerii uda się pokonać piętrzące się przeszkody? Odpowiedź znajdziecie w trakcie lektury serii powieści autorstwa C.J., którą serdecznie Wam polecam.

Wątpliwości

„Dziedzictwo” C.J. Dougherty
wyd. Otwarte
rok: 2013
str. 400
Ocena: 5/6

Letnia szkoła już dawno odeszła w zapomnienie. Młodzież uczęszczająca do Cimmerii, tajemniczej i fascynującej szkoły dla przyszłych panów świata, została wysłana do domów, a władze placówki zaczęły się zastanawiać, jak przywrócić budynkowi dawną świetlność. Allie wróciła do Londynu, gdzie...

Na krawędzi

„Brudny świat” Agnieszka Lingas-Łoniewska
wyd. Novae Res
rok: 2014
str. 296
Ocena: 6/6

W Brudnym świecie Agnieszka Lingas-Łoniewska prowadzi czytelnika oraz wykreowanych przez siebie bohaterów przez kalejdoskop różnorodnych uczuć i emocji. Od niechęci - do uwielbienia. Od niepewności do pełnego zaufania. Od błogiego spokoju, po mrożący krew w żyłach strach. Od epickiej wprost miłości, po rozdzierający wnętrzności dramat. Nic nie jest proste. Nic nie jest sprawiedliwe. Nic nie jest takie, jakim być powinno. Jedno jest pewne - życie jest do kitu i... nic, ani nikt tego nie zmieni. Ale zawsze można próbować...

Nie od dziś wiadomo, że Los Angeles to nie tylko miasto aniołów, ale i siedlisko najznamienitszych amerykańskich gwiazd. Jedną z nich, będącą teraz na szczycie, jest wokalista rockowej grupy Semtex - Tommy Cordell. Na jego widok fanki mdleją z wrażenia, a faceci dostają piany na ustach, gdy ten mężczyzna znajduje się w pobliżu ich kobiet. Wystarczy jedno spojrzenie, jedno skinienie palca - i dziewczyny są w stanie zrobić dla Tommy'ego to, o co tylko poprosi. W zasadzie mężczyzna nie musi nawet prosić... Gdy do jego życia delikatnie wkracza piękna i odrobinę tajemnicza Kathrina Russell, nie jest pewien, co ma o niej myśleć. Przede wszystkim kobieta strasznie go denerwuje. Wtrąca się. Ma swoje zdanie. No i ewidentnie nie reaguje na niego tak, jak inne dziewczyny. No i jest zdecydowanie za stara, musi być... jakoś w jego wieku. Nie zmienia to jednak faktu, że Kati niemal od początku mocno oddziałuje na Cordella, a to może się skończyć tylko w jeden sposób. Tylko, co może wyjść z romansu boskiej gwiazdy rocka z dziewczyną piszącą niesamowite teksty piosenek? By się tego dowiedzieć, koniecznie musicie sięgnąć po najnowszą powieść Agnieszki Lingas-Łoniewskiej, zatytułowaną Brudny świat.

Wszystkie powieści Lingas-Łoniewskiej, jak jeden mąż, przypadały mi do gustu. Książki tej autorki oddziałują na mnie w niebywały wręcz sposób. Budzą we mnie to, co głęboko ukryte. Odsłaniają fragmenty mnie samej, o których nie miałam pojęcia. Wydobywają na wierzch emocje. Rozrywają na strzępy serce. Podgrzewają mózg do czerwoności. Powodują eksplozję, po której ciężko się podnieść. Aż do kolejnej książki. I kolejnej. Dla mnie Brudny świat był pierwszy. Do dziś, bardzo wyraźnie pamiętam uczucia, które towarzyszyły mi podczas jego lektury. Pamiętam w jakich okolicznościach czytałam poszczególne odsłony. Nie mam problemu z przypomnieniem sobie, kiedy się śmiałam, a kiedy płakałam... szczególnie kiedy zalewałam się łzami. Może więc nie jestem bezstronna, ale czy jakikolwiek czytelnik jest? Nie da się lubić i czytać wszystkiego, każdy ma jakieś kryteria wyboru powieści, które trafiają do jego biblioteczki. Ja wybieram książki niejednoznaczne, takie, które zapadają w pamięć, takie, których nie da się jednoznacznie przypisać do jednej kategorii. Uwielbiam powieści pełne pasji i emocji, które tematyką dotykają więcej niż jednego gatunku literackiego. Romans i dramat, dramat i sensacja, sensacja i romans, kryminał i fantastyka... a najlepiej, jak te wszystkie gatunki spotykają się w jednej powieści. Literatura, którą tworzy Agnieszka Lingas-Łoniewska znajduje się zdecydowanie najbliżej mojego ideału. Dlatego sięgam po nią w ciemno, bez zastanowienia i zawahania. I nigdy nie żałuję.

Nie żałowałam również teraz, czytając Brudny świat po raz kolejny w moim życiu. Obawiałam się, że nie będę czuła tego, co przed laty. Bałam się, że książka mnie tym razem zawiedzie. Że nie wzbudzi emocji, że nie spowoduje radości, a potem ogromnej rozpaczy. Jak się okazuje, niepotrzebnie się martwiłam. Brudny świat nie uległ zmianie, wciąż jest wspaniały, ekscytujący i miejscami upiorny. Dla mnie idealny.

Autorka prowadzi narrację w pierwszej osobie. Czytelnik zwiedza świat zarówno Tommy'ego jak i Kati. Dowiaduje się o nich wszystkiego, czuje wraz z nimi, z nimi się śmieje i płacze. Tak poprowadzona akcja pozwala utożsamić się z bohaterem i stąpać po świecie ich nogami. Czujemy to co bohaterowie. Jesteśmy nimi. To właśnie najbardziej uwielbiam w książkach Agnieszki Lingas-Łoniewskiej. Zgłębiając ich treść poznaję alternatywne wersje własnego życia. Nie mogę nie polecać czegoś, co kocham. To byłoby wbrew wszelkim wyznawanym przeze mnie zasadom. Z czystym sumieniem polecam Wam więc Brudny świat. Zgłębcie go. Poznajcie od środka. Rozpadnijcie się wraz z nim. Bo warto.

Na krawędzi

„Brudny świat” Agnieszka Lingas-Łoniewska
wyd. Novae Res
rok: 2014
str. 296
Ocena: 6/6

W Brudnym świecie Agnieszka Lingas-Łoniewska prowadzi czytelnika oraz wykreowanych przez siebie bohaterów przez kalejdoskop różnorodnych uczuć i emocji. Od niechęci - do uwielbienia. Od niepewności do pełnego zaufania. Od błogiego spokoju, po mrożący krew w żyłach strach. Od...

Koszmary z przeszłości

„Żelazny dom” John Hart
wyd. Sonia Draga
rok: 2013
str. 464
Ocena: 5,5/6

Każdy chce żyć godnie i na jakimś, często nawet niezbyt wygórowanym, stabilnym poziomie. Mieć rodzinę. Przyjaciół. Zapewniony wikt i opierunek. Nie każdemu jednak jest to dane. Życie niektórych zaczyna się pięknie i tragicznie się kończy, inni na odwrót - zaczynają koszmarnie i pięknie finiszują. Los nie zawsze jest sprawiedliwy. Czasem nawet odrobina szczęścia, to już za wiele...

Michael od kilku miesięcy jest szczęśliwy jak nigdy wcześniej. W sumie nie spodziewał się, że kiedykolwiek będzie miał szansę przeżyć tyle radosnych i wzniosłych chwil. Nawet teraz, będąc w jednym łóżku z kobietą swojego życia, nie może uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Że są razem. Że ona go kocha. Że to może się nigdy nie skończyć. O to ostatnie niestety Michael lęka się najbardziej. Bo jak mocno by nie wierzył, jak bardzo nie pragnąłby żyć długo i szczęśliwie, to wie, że przeznaczenie uwiło mu zupełnie inne zakończenie. Zapewne nie bajkowe. Bo choć osiem dni wcześniej starzec zwolnił go z pełnionych obowiązków, to jakby na to nie patrzeć - jest umierający. A tylko on jest gwarantem jego bezpieczeństwa. Jego i nikogo więcej. Tak więc dawne otoczenie Michaela spokojnie może odebrać mu całe zyskane przez niego niedawno szczęście. Elena zginie, a on zostanie ponownie sam. Dlatego od tych ośmiu dni stara się spędzać z nią każdą możliwą chwilę. Wszystko się jednak zmienia, gdy odkrywa, że ktoś odwiedził rano lokal, w którym pracuje dziewczyna. Od tej chwili Michael już wie, że musi zacząć działać. Nie ma chwili do stracenia, bo tamci już nie czekają na śmierć starca...

Czasem miłość nie wystarcza. Czasem uczucie jest tylko pierwszym elementem, tworzącym udany związek. Niejednokrotnie zaufanie i wzajemna uczciwość są znacznie ważniejsze, niż buzujące w człowieku hormony. Nie jest łatwo stworzyć rodzinę, nie na każdym podłożu da się zbudować fortecę, jaką ona być powinna.

Żelazny dom to mocna, pełna emocji i nagłych zwrotów akcji powieść. Od pierwszych stron lektura zaskakuje i nie pozwala się od siebie oderwać. Każda kolejna przeczytana strona to porządna porcja wiedzy, która summa summarum prowadzi czytelnika do odkrycia zdumiewającej i przerażającej prawdy. Całość czyta się z zapartym wręcz tchem. Kolejne akapity przyspieszają tętno, wywołują wypieki na twarzy i gęsią skórkę. Aż trudno uwierzyć, że jedna książka może wywołać aż tyle emocji. A jednak, Żelazny dom nie zawodzi na żadnym froncie. Bohaterowie zostali solidnie zarysowani, dzięki czemu łatwo uwierzyć, że to co im się przytrafia rzeczywiście mogłoby mieć miejsce. Czytelnik do ostatnich stron nie może być pewien, jak zakończy się cała historia. Czy główni bohaterowie przeżyją? Czy ich miłość przetrwa próbę? Jakie tajemnice skrywa Michael? Kim jest Julian? Jaką rolę w życiu obu mężczyzn odgrywa Abigail? Czy to możliwe, by początek opowieści sięgał tak głęboko w przeszłość, że niewielu już ją pamięta? By się tego dowiedzieć koniecznie należy sięgnąć po Żelazny dom. Ze swojej strony mogę jedynie jeszcze dodać, że z powodu tej książki zarwałam niejedną noc i z wielką przyjemnością sięgnę po każdą kolejną powieść Johna Harta.

Koszmary z przeszłości

„Żelazny dom” John Hart
wyd. Sonia Draga
rok: 2013
str. 464
Ocena: 5,5/6

Każdy chce żyć godnie i na jakimś, często nawet niezbyt wygórowanym, stabilnym poziomie. Mieć rodzinę. Przyjaciół. Zapewniony wikt i opierunek. Nie każdemu jednak jest to dane. Życie niektórych zaczyna się pięknie i tragicznie się kończy, inni na odwrót - zaczynają koszmarnie i...

Wybory

„Przez bezmiar nocy” Veronica Rossi
wyd. Otwarte
tom: II
rok: 2013
str. 350
Ocena: 5/6

Jak postąpić, gdy nie do końca ma się wybór? W którą stronę skierować swe kroki, gdy dróg w danym kierunku tak wiele? Jaką obrać strategię działania by osiągnąć konkretny cel, gdy w rzeczywistości pragnie się czegoś zupełnie innego? Jak ukrywać przed bliskimi głębokie i trwałe, niestety zakazane uczucie? Jak udowodnić otoczeniu, że możesz pomóc, gdy wszyscy wokół nie chcą mieć z tobą nic wspólnego? Jak przetrwać, gdy każdy chce cię zdradzić? Czy miłość jest w stanie przetrwać wszystko?

Peregrine od miesięcy... tęsknił. Niby żył. Niby dowodził Falami. Walczył. Ale gdzieś tam, w tle jego myśli nieustannie była ona - Aria. Miłość jego życia. Dziewczyna nie z tej ziemi. Osadniczka pochodząca z Podu. Kret. Znienawidzona przez Wykluczonych. A do tego jest Audem, a Perry Scirem. Ich związek jest więc w zasadzie z góry skazany na przegraną. A mimo to młodzi się kochają i nie potrafią bez siebie żyć. Kiedy więc nadchodzi właściwy czas, kiedy w końcu mogą do siebie wrócić, nie zastanawiają się nawet sekundę. Po prostu to robią. Dość szybko jednak uświadamiają sobie, jakie będą konsekwencję ich postępowania i decydują się... na ukrywanie swojego związku. Tak będzie łatwiej. W ten sposób może Aria zyska szacunek Fal? Może gdy odnajdzie wraz z Perrym Wielki Błękit zrozumieją, jak wartościowym członkiem ich społeczeństwa może się stać? Może ją zaakceptują? Być może nawet zrozumieją, że tylko z nią ich Wódz Krwi będzie szczęśliwy? A może nie? Może całe plemię stanie przeciwko niej? Może będą próbowali ją zabić? Może nawet im się to uda?

Jedno jest pewne, Przez bezmiar nocy, tak samo zresztą jak Przez burze ognia, czyta się w tempie iście ekspresowym. W jednej chwili czytelnik sięga po książkę, w następnej odkłada ją na nocny stolik. Jest druga w nocy, lektura została zakończona. W brzuchu burczy, w gardle sucho, serce wali niczym młot, a w głowie wciąż słychać jeden zdanie: "JAK TO KONIEC?". Nie da się ukryć, że najnowsza powieść Veronici Rossi może czytelnika powalić na kolana. Przepełniona jest żarem, pasją, namiętnością, bólem i tajemnicami. Tak to właśnie jest, gdy autorka przedstawia w powieści tak wszechogarniającą, skrywaną miłość. Ziemia trzęsie się u podstaw. Wybuchają petardy. Nic nie jest normalne. Nic nie jest jak u przeciętnego Kowalskiego. Tylko to wszystko się dzieje tak... po cichu, w ukryciu, tam, gdzie wzrok przeciwników nie sięga. I to sprawia, że książka jest jeszcze lepsza i z jeszcze większą chęcią czytana. Bo kto nie lubi przeszkód, buntu i walki o to, co dla człowieka najlepsze? Trudno byłoby mi zliczyć takie osoby na palcach dwóch rąk.

Przez bezmiar nocy to nie tylko romans paranormalny, ale również, a może przede wszystkim, wywołujący dreszcze przerażenia dramat. Nieustanne burze, pożary, poszukiwanie jedynego miejsca na Ziemi, w którym wszechogarniający Eter nie wyniszcza ludzi. Porywacze dzieci, mutacje i nadprzyrodzone zdolności - to, i wiele więcej, można znaleźć w ...Bezmiarze... W tej powieści odnalazłam jednego z najbardziej przemawiających do mnie bohaterów paranormalnych. Zakochanego, oddanego ale czasami niepewnego, zazdrosnego i zlęknionego. Znalazłam również wspaniałą bohaterkę - nie tylko odważną i piękną, ale i stałą w swoich uczuciach. W jej wypadku nie ma mowy o zwątpieniu. Nie ma szans na to, by choć przez chwile pomyślała: a może nie powinnam słuchać serca, tylko rozumu. Aria od początku do końca wierzy, ba, wie, że to co ją spotkało to miłość na całe życie. Nic więc nie jest w stanie stanąć jej na drodze, postanowiła, że będzie szczęśliwa - i taka będzie. Co prawda piętrzą się przed nią przeszkody, ale raz dwa je pokona i ponownie wróci w ramiona Peregrine'a. Może odrobinę pokiereszowana, ale wróci. I to w tej książce jest piękne - stałość.

Całość napisana została w pierwszej osobie, ale z dwóch punktów widzenia. Historia raz jest opowiadana przez Arię, a raz przez Perriego. Dzięki temu czytelnik może jeszcze mocniej odczuwać, co przeżywają główni bohaterowie. Zdecydowanie polecam tę powieść. Warto po nią sięgnąć.

Wybory

„Przez bezmiar nocy” Veronica Rossi
wyd. Otwarte
tom: II
rok: 2013
str. 350
Ocena: 5/6

Jak postąpić, gdy nie do końca ma się wybór? W którą stronę skierować swe kroki, gdy dróg w danym kierunku tak wiele? Jaką obrać strategię działania by osiągnąć konkretny cel, gdy w rzeczywistości pragnie się czegoś zupełnie innego? Jak ukrywać przed bliskimi głębokie i trwałe,...

Z miłości...

„Jak oddech” Małgorzata Warda
wyd. Prószyński i S-ka
rok: 2013
str. 344
Ocena: 5/6

Miłość, gdy się ją już spotyka, trzeba bardzo szanować. Niezwykle łatwo jest się zatracić i utracić to, co w niej najważniejsze. Te motyle w brzuchu. Tę głowę w chmurach. Te zdawałoby się niewyczerpane pokłady zaufania do drugiej osoby. Na niektórych miłość spływa wcześnie, w stosunkowo młodym wieku. Innych dotyka u kresu ich wędrówki – gdy pozostaje im niewiele czasu na cieszenie się nią. W życiu Jasmin i Staszka jedno od niemal zawsze było pewne – mają siebie i zawsze, ale to absolutnie zawsze, będą blisko siebie. Młodzi poznali się, jeszcze nim przyszli na świat. Ich matki – Renata i Alicja, od lat były najlepszymi przyjaciółkami. Poznały się jako nastolatki – wychowywały się w jednym domu zastępczym i raczej nie można powiedzieć, że miały szczęśliwe dzieciństwo. Kiedy więc obie, niemal jednocześnie (różnica około pół roku) zachodzą w ciążę, targają nimi sprzeczne uczucia. Czy podołają? Czy są przygotowane na macierzyństwo? Czy powtórzą błędy swoich rodziców? Czy ich pociechy będą miały inne dzieciństwo niż one? Alicja nigdy nikomu się nie przyznała, kim był ojciec Staszka. Nawet Renata nie była w tę kwestię wtajemniczona. Dziewczyna od początku zdecydowała, że wychowa dziecko zupełnie sama, bez niczyjej pomocy. Zresztą, może nawet sama nie wiedziała, z kim wpadła? Z drugiej strony dla Renaty ciąża była spełnieniem marzeń. Był mąż, były pieniądze, znalazł się więc i czas i chęci na powiększenie rodziny. Tak więc w wychowywaniu Jasmin brało udział dwoje rodziców.

Dzieciaki od najmłodszych lat chowały się wspólnie, jak brat z siostrą. Renata zajmowała się Staszkiem kiedy tylko się dało – w końcu Alicja chciała skończyć studia i zapewnić synkowi jako taki start w życiu. Maluchy, wbrew powszechnej opinii, były w pełni świadome, że nie są rodzeństwem, a nawet rodziną (w rozumieniu biologicznym). Niespełna 7-mio letnie dzieci przesądziły o swym losie. Zdecydowały, że resztę życia chcą spędzić razem dzieląc się troskami i radościami. Dość szybko okazuje się, że dziecięce przyrzeczenia nie były jedynie niemożliwymi do spełnienia mrzonkami. Młodych faktycznie połączyła miłość. Pierwsze pocałunki. Pierwsze pieszczoty. Ten pierwszy raz. Staszek i Jasmina to wszystko współdzielili. Można by rzec, że życie układało im się jak w bajce, aż do czasu, gdy młodzi postanowili razem zamieszkać. Choć może już wcześniej zaczęło się coś psuć? Może źle było od samego początku? Może Staszek i Jasmina nigdy się tak naprawdę nie kochali? Być może działali na siebie toksycznie? Może nigdy nie powinni byli zostać parą? Czyżby za późno zadali sobie kluczowe dla nich samych pytania? A może wcale sobie ich nie zadali i to właśnie ich zgubiło? Bo nagle, w połowie września, tuż po tym jak Jasmin wraca z długiego pobytu w Pradze, Staszek znika. Bladym rankiem wychodzi do pracy i przepada jak kamień w wodę. Po przepisowych 48 godzinach zaczynają się zakrojone na szeroką skalę, oficjalne poszukiwania chłopaka. Gdzie one doprowadzą policję? Czego o Staszku dowie się jego rodzina? Jak te poszukiwania zniesie Jasmin? Czy chłopak się odnajdzie? By się tego dowiedzieć koniecznie należy przeczytać powieść Małgorzaty Wardy zatytułowaną Jak oddech.

Dla mnie lektura tej książki była zupełną niespodzianką. Nie planowałam jej. Nie brałam pod uwagę. Nie znajdowała się ona w mojej biblioteczne i nie miałam jej na liście „must read” w trakcie urlopu. A jednak trafiła ona w moje ręce z wyraźnym wskazaniem „Musisz to koniecznie przeczytać”. I z wielką przyjemnością się z nią zapoznałam. Lektura pochłonęła mnie całkowicie, sprawiając, że nawet gdy ją odkładałam, nie mogłam wyrzucić jej z głowy. Była jak narkotyk – totalnie uzależniająca. Była jak piękny widok – absolutnie wciągająca. Była jak najgorszy koszmar, z którego nie da się obudzić – przerażająca.

Choć trudno w to uwierzyć z każdą przeczytaną stroną fabuła stawała się coraz wyraźniejsza, a równocześnie – bardziej niezrozumiała i zagmatwana. Z jednej strony czytelnik poznawał coraz więcej faktów, z drugiej – wiedział coraz mniej. Bo to, czego się dowiadywał nic nie wyjaśniało, wręcz przeciwnie. Tak naprawdę nawet zakończenie jest niejasne. Każdy może je interpretować wedle własnej opinii. Wydaje mi się, że rozgryzłam zagadkę tej powieści. Nie dałam się wieść usilnym zabiegom autorki i wiem jaki był finisz całej historii. Ale czy jestem tego zupełnie pewna? Nie. Bardzo bym chciała poznać dalsze losy bohaterów, czuję jednak, że nie będzie mi to dane. Szkoda... a może jednak nie? Teraz już niczego nie jestem pewna. No może poza tym, że ZDECYDOWANIE
WARTO PRZECZYTAĆ TĘ POWIEŚĆ!!!

Z miłości...

„Jak oddech” Małgorzata Warda
wyd. Prószyński i S-ka
rok: 2013
str. 344
Ocena: 5/6

Miłość, gdy się ją już spotyka, trzeba bardzo szanować. Niezwykle łatwo jest się zatracić i utracić to, co w niej najważniejsze. Te motyle w brzuchu. Tę głowę w chmurach. Te zdawałoby się niewyczerpane pokłady zaufania do drugiej osoby. Na niektórych miłość spływa wcześnie, w...

Niezniszczalni

„Zamek z piasku” Magdalena Witkiewicz
wyd. Filia
rok: 2013
str. 284
Ocena: 5/6

Kocham cię. Tak łatwo to pomyśleć. Napisać. Powiedzieć.
Oczywiście jest to dość banalne, gdy nie mówi się tego pierwszy raz w życiu. I gdy osoba, której chcemy tę informację przekazać, nie jest tą, z którą chce się spędzić resztę życia. Sprawa ma się inaczej, gdy takie wyznanie ma przesądzić o naszej przyszłości. Wówczas zaczyna mieć znaczenie wszystko. I czas. I miejsce. I intonacja. Bo to ma być nie tylko teraz, ale na zawsze. Bo kocha się raz i do końca życia. Prawda?

Weronika miłość swojego życia spotkała w szkole średniej. Dokładnie rzecz ujmując - na lekcji muzyki. Przez tę "miłość" była skutecznie poklepywana przez kolejne lekcje, aż w końcu uległa i umówiła się na randkę. I tak zaczęło się wielkie, wszechogarniające uczucie między nią, a Markiem. Bardzo wcześnie się odnaleźli, ale niemal natychmiast zorientowali się, że to uczucie na całe życie i, że nic ani nikt ich nie rozdzieli. Rodzicom Marka ich związek niezupełnie przypadł do gustu, ale cóż mieli robić? Syn się zakochał i to było najważniejsze. Losy młodych potoczyły się dość płynnie. Oboje skończyli liceum i udali na wymarzone, zupełnie różne studia. Rozpoczęli pracę. Wzięli ślub. Byli dla siebie najlepszymi przyjaciółmi, kochankami i rodziną. Świata poza sobą nie widzieli i nie widzą. Mają podobne poglądy, nie mają problemów z podejmowaniem jednomyślnych decyzji. Nikomu z ich otoczenia nawet go głowy by nie przyszło, że ta dwójka mogłaby się rozstać. Przecież gołym okiem widać, że są dla siebie stworzeni. Stanowią przykład dla niejednej znajomej pary. Kiedy pewnego dnia najlepsza przyjaciółka Weroniki - Ewa, oznajmia, że jest w ciąży, w głowie Weroniki dochodzi do pewnego przetasowania wartości. Dziewczyna uświadamia sobie, że chce zostać mamą i to teraz, zaraz, NATYCHMIAST. Na szczęście Werka ma pełne poparcie małżonka, który niczego bardziej nie pragnie, niż uszczęśliwić żonę. A dziecko będzie idealnym dopełnieniem ich miłości. Jednak nawet przez ułamek sekundy, nie biorą pod uwagę jednej rzeczy, a mianowicie braku możliwości zajścia w ciąże. Przecież bezpłodność dotyka innych ludzi. A nawet jeśli przytrafi się komuś bliskiemu, to na pewno istnieje magiczna pigułka, która wyleczy wszystko. Nie może być inaczej.

A jednak. Nie zawsze życie układa się tak, jakbyśmy sobie tego życzyli. Nie zawsze udaje nam się osiągnąć to, co sobie założyliśmy. Często, za często, ludzkie marzenia legają w gruzach. Niejednokrotnie razem z marzeniami traci się wiele więcej. Szacunek dla siebie samego, zaufanie do ludzi, miłość bliskich. Czasem może warto się zastanowić, czy niektóre marzenia warto realizować. W końcu same marzenia często dają człowiekowi więcej radości, niż ich zrealizowane wersje. Tylko jak zrezygnować z upragnionych rzeczy? Jak powiedzieć sobie nie? Czy w ogóle się da?

Zarwałam noc przez tę książkę. Nie, wróć. Zarwałam dwie noce. Pod rząd. Tylko zdrowy rozsądek sprawił, że to nie była jednak jedna noc. W końcu następnego dnia musiałam iść do pracy, być przytomna, myśląca, rzetelna. I byłam. Tylko cały czas myślałam o Zamku z piasku, o Weronice i... o tym, jak jej życie przypomina moje. Oczywiście nie dosłownie, oczywiście nie w 100 procentach, ale i tak dość znacznie. Może Magdalena Witkiewicz mnie podglądała? Może czytała w moich myślach? Może wyjątkowo postanowiła napisać książkę na faktach a nie fabularną? Tylko dlaczego wzięła mnie na tapetę? Zupełnie nie wiem. Na szczęście dalszy ciąg opowieści snutej przez autorkę znacznie odbiegał od mojego życia. Ufff. Czyli to jednak fikcja literacka. Całe szczęście :). Nie zmieniło to jednak mojego podejścia do Zamku..., który skradł moje serce. I choć nie zawsze rozumiałam postępowanie bohaterów, choć nie z wszystkim się zgadzałam, choć brakowało mi niektórych rzeczy, a innych było aż nadto, to i tak muszę stwierdzić, że powieść wyjątkowo do mnie przemówiła. Współgrała z moimi uczuciami i z moimi myślami. Wryła mi się w pamięć i na pewno na długo ze mną zostanie.

Przejmująca.
Prawdziwa.
Bolesna, ale i radosna zarazem.
Powieść - pamiętnik, pokazująca dramatyczną wędrówkę głównej bohaterki przez dżunglę, jaką stało się jej życie. Dżunglę wypełnioną nie gąszczem drzew, a uczuciami i piętrzącymi się problemami. Problemami często zgotowanymi na własne życzenie, znikającymi, gdy w życiu zaczyna brakować tej drugiej połówki. Pozostaje więc się tylko zastanowić, czy chęć rozwoju, rozbudowy rodziny, ba - czy rodzący się w kobiecie instynkt macierzyński ma miejsce tylko wtedy, gdy jest się tylko z tą jedną konkretną osobą? Czy gdy miłość się kończy, kończą się również wewnętrzne pragnienia? Czy możliwy jest powrót na początek życiowej ścieżki bez bólu i wściekłości? Wątpię. Trudno mi uwierzyć, że można zapomnieć o najgłębszych pragnieniach. Jednak, jeśli faktycznie jest to możliwe - to chcę, by było mi to dane. Otrzymanie takiej dzikiej karty od losu musi być czymś wspaniałym.

Zdecydowanie polecam lekturę Zamku z piasku. Warto. A, i jeszcze jedno, tytuł zdecydowanie bardzo dobrze dobrany do zawartości.

Niezniszczalni

„Zamek z piasku” Magdalena Witkiewicz
wyd. Filia
rok: 2013
str. 284
Ocena: 5/6

Kocham cię. Tak łatwo to pomyśleć. Napisać. Powiedzieć.
Oczywiście jest to dość banalne, gdy nie mówi się tego pierwszy raz w życiu. I gdy osoba, której chcemy tę informację przekazać, nie jest tą, z którą chce się spędzić resztę życia. Sprawa ma się inaczej, gdy takie wyznanie...

Roztrzaskane serca

„Łatwopalni” Agnieszka Lingas-Łoniewska
wyd. Filia
rok: 2013
str. 276
Ocena: 6/6

Czy pierwsza miłość może być tą ostatnią? A może, tak jak mówi stare porzekadło, nigdy nie powinno wchodzić się dwa razy do tej samej rzeki? Tylko co nią jest? Kiedy można uznać, że coś jest już przedawnione i nie powinno się już z tego korzystać, do tego wracać? Kiedy można uznać, że do TEGO uczucia wracać się nie powinno? Czy ktoś w ogóle zna odpowiedź na to pytanie?

Jarosław Minc został totalnie poturbowany przez życie. Niestety, i to jest najbardziej tragiczne, poturbowany został na własne życzenie. Stracił wszystko co ważne, a potem zrezygnował z tego, co mu zostało, bo nie uważał, by na to zasługiwał. W końcu jest nikim. Szczęście nie jest dla niego. Porzuca wszystko nim pomyśli, że znalazł swoje miejsce na ziemi. Ucieka, ciągle ucieka. Jest niczym renegat. Gdy tylko zaczyna gdzieś czuć się za dobrze - pokuje torbę, zakłada na głowę kask orzeszek i znika. Jarek jest swoim najsroższym oprawcą. Jest swoim największym wrogiem.

Monika Rudzka dawno temu usnęła, najnormalniej w świecie przymknęła oczy i zamknęła się na świat. Od dziesięciu lat jest, ale jakby jej nie było. Z nikim się nie spotyka. Poza nauczaniem dzieci w miejscowej szkole, nie podejmuje się zbyt wielu zajęć. Od czasu do czasu spotyka się ze swoją przyjaciółką - Sil i... to tyle. No oczywiście poza okazjonalnym unikaniem byłego chłopaka, który mimo tego, że dekadę temu porzucił ją dla innej - wciąż rości sobie wobec niej pewne prawa. A Moni, cóż, nie zapomniała jak ją skrzywdził, jak wiele zmienił w jej życiu, jak bardzo namieszał jej w głowie, jak wielką dziurę po sobie zostawił w jej sercu. Przestrzeń, której nikt i nic nie mogło zastąpić. Tak przynajmniej się jej wydawało. Do czasu...

Pewnego jesiennego dnia do niewielkiego miasteczka, znajdującego się nieopodal Wałbrzycha, przyjeżdża Jarek. Jego wielka maszyna, mrucząc niczym kotka, zwraca uwagę wszystkich, których mija po drodze. To kolejny punkt na mapie jego wiecznej tułaczki. Tu fucha, tam jakaś niepowtarzalna okazja. Tu spędzi trzy tygodnie, tam zagości na miesiąc - i rusza dalej. Byle nie zostawiać po sobie żadnego śladu, nie gromadzić żadnych wspomnień, nie przypominać osoby, którą kiedyś był. Niespodziewanie, w tym zapomnianym przez Boga zakątku Polski, trafia na niesamowitą okazję. Może przez dwa tygodnie uczyć pierwszej pomocy. W miejscowej szkole. Decyzja o pozostaniu w tym miejscu radykalnie odmienia jego życie. To dzięki niej dostaje szansę, by naprowadzić swoje losy na właściwe tory, tylko... czy będzie chciał skorzystać z tej niebywałej okazji? Czy dostrzeże dar, jaki ofiarował mu świat? Czy go nie zaprzepaści? By się tego wszystkiego dowiedzieć, koniecznie należy sięgnąć po jedną z najnowszych powieści Agnieszki Lingas-Łoniewskiej, a mianowicie po Łatwopalnych.

Książka, którą właśnie po raz drugi miałam okazję przeczytać, jest dość niezwykła. Radykalnie odbiega od ram, w które można ją wpasować na podstawie serii, w której została wydana. Seria z tulipanem, którą kilkanaście miesięcy temu zaprezentowało na rynku wydawnictwo Filia, miała gromadzić polskie powieści erotyczne. Poprzednie pozycje z tej serii śmiało można tak określić, jednak z Łatwopalnymi nie jest już tak prosto. Łatwopalni to dramat. Łatwopalni to romans. Łatwopalni to obyczaj. Ale czy erotyk? Oczywiście nie brakuje w tej powieści scen łóżkowych, jednak, jest ich stosunkowo niewiele (w porównaniu do reszty serii). Czy to źle? Nie według mnie. W opinię innych staram się nie ingerować. Dla mnie to bardzo wyważona i poważna powieść. Poruszająca tematy z gruntu trudne i raczej omijane w literaturze - przynajmniej w tej, która z definicji powinna być łatwa i przyjemna. Bohaterowie wykreowani przez autorkę są niczym prawdziwe postaci. Poruszają czytelnika do głębi i tak przeżywają swe fikcyjne życie, jak to mają w zwyczaju robić ludzie z krwi i kości. Prosto. Nieskomplikowanie. Po najmniejszej linii oporu. Tak jest oczywiście nim akcja w pełni się rozwinie, nim bohaterowie zaczną podążać zupełnie nowymi, niezbadanymi jeszcze przez nikogo ścieżkami.

Powieść wciąga, jest interesująca i porywająca, bardzo dobra i dojrzała. Przemyślana. Porusza ważne kwestie, dotyka bolesnych tematów. Potrafi wywołać burzę emocji. Lektura jednego rozdziału wywołuje uśmiech na twarzy czytelnika, lektura kolejnego równoznaczna jest z powodzią łez. Łatwopalni dają emocjonalnego kopa. Zdecydowanie warto sięgnąć po tę książkę, szczególnie, że już wiadomo, że na wiosnę spodziewać możemy się kolejnej części.

Roztrzaskane serca

„Łatwopalni” Agnieszka Lingas-Łoniewska
wyd. Filia
rok: 2013
str. 276
Ocena: 6/6

Czy pierwsza miłość może być tą ostatnią? A może, tak jak mówi stare porzekadło, nigdy nie powinno wchodzić się dwa razy do tej samej rzeki? Tylko co nią jest? Kiedy można uznać, że coś jest już przedawnione i nie powinno się już z tego korzystać, do tego wracać? Kiedy...

Nietykalna

„Sekret Julii” Tahereh Mafi
wyd. Otwarte
rok: 2013
str. 438
Ocena: 5/6

Wielokrotnie, podczas minionego roku, migały mi przed oczami slajdy z fragmentami Dotyku Julii. Nie potrafiłam zapomnieć o tej książce. Nie chodzi mi tu bynajmniej o całą opowieść i każdą wyrysowaną przez autorkę scenę, ale pewne epizody. Szpital. Ucieczka. Pościg. Porwanie... Strach. I zamknięcie w sobie, bo jak się nie izolować, będąc śmiercionośną bronią, chodzącym cierpieniem, śmiercią dla otoczenia... Aż mnie przechodzą dreszcze na wspomnienie historii Julii – niechcianej, nielubianej, unikanej. Tęskniącej za czułością, której nigdy nie zaznała. Za bliskością, która nigdy nie będzie jej dana. Za dotykiem, którym cieszą się inni, ale nie ona. Przez cały rok chciałam poznać jej dalsze losy, które mnie zaczarowały. W końcu zostało mi to dane, ale czy Sekret Julii zaspokoił moje nadzieje na kontynuację opowieści?

Dotyk Juli skończył się ucieczką Julii, Adama i Kenjiego oraz ich przystąpieniem, a w niektórych przypadkach powrotem do ruchu oporu czyli Punktu Omega. To tu gromadzą się wszyscy odrzuceni przez społeczeństwo. Ci, którzy wskutek zmian w ekosferze urodzili się ze zmienionym DNA. Dostosowali się. Zyskali dodatkowe umiejętności. Julia jest właśnie kimś takim. Ból, jaki odczuwają dotykający ją ludzie jest śmiertelny. Do tego okazuje się, że obdarzona jest niewyobrażalną siłą – metalowe drzwi, ściana z cegieł... to żaden problem dla Julii. Jednak niewyobrażalnie wręcz tęskni za bliskością z ludźmi. Na szczęście na swojej drodze spotyka Adama, który z niewyjaśnionych przyczyn jest odporny na jej wyjątkowe zdolności. Na całe szczęście – bo młodzi odkrywają w sobie niebywałe wprost pokłady miłości... względem siebie.

Sekret Julii, zresztą jak można domyśleć się po tytule, dotyczy zatajanych przez główną bohaterkę faktów. Faktów, które czytelnicy Dotyku... poznali, ale nie poznał ich Adam oraz ludzie z Punktu Omega. Niestety drobne, wydawałoby się, zatajenia w pewnym momencie urastają do rangi gigantycznych kłamstw i oszustw. Tym bardziej, że okazuje się, że odporność Adama nie jest jakimś niewyjaśnionym cudem natury, tylko jego zdolnością. Niećwiczoną i niepewną, a może nawet... ulotną? Co się stanie, jeśli Adam nie będzie już mógł bezboleśnie dotykać Julii? Czy taki rozwój wydarzeń mógłby wpłynąć na ich związek? Czy to w ogóle można sobie wyobrazić? Czy tak dałoby się żyć i kochać? Czy da się pokonać piętrzące się przeszkody? Czy miłość, nawet w tak krytycznych i niewyobrażalnych warunkach, może przetrwać? Czy może się rozwijać?

No i jest jeszcze on – brutalny, nieznośny, najpewniej chory psychicznie Warner. Niewiele starszy od Julii, idealnie piękny i idealnie okrutny. Porywający, torturujący, zabijający... ale i dotykający i wyznający głębokie uczucia dziewczynie. Czy to możliwe, by ponownie się pojawił? A jeśli tak, to jak rozwinie się buzujące w Julii pragnienie dotykania ludzi? Czy to możliwe by... nie, nie. To nie jest możliwe. Takich rzeczy nie powinno się przelewać na papier, nawet ten wirtualny. O takich rzeczach nawet nie powinno się myśleć. Bo autorka na pewno nie wpadnie na taki pomysł. Nie zmieni wszystkiego. Nie rzuci na szalę zaufania czytelników. Nie pozwoli im zacząć wątpić. Nie pokaże im potwornej strony Julii, bo ona przecież takiej nie ma. Nie ma nie ma nie ma nie ma nie ma. Nie ma. Nie może mieć. Bo to zmieniłoby wszystko. Absolutnie.

Pokochałam Dotyk Julii i niecierpliwie wyczekiwałam jej Sekretu. Ostatnie tygodnie były wręcz nie do wytrzymania. Tik tak, tik tak. Czas niby pędził, ale z drugiej strony jakby zwalniał. Nie chciał w żaden sposób przybliżyć mnie do daty premiery drugiej części cyklu o zabójczej Julii. Kiedy w końcu się doczekałam, kiedy listonoszka przyniosła mi przesyłkę do domu, moje podekscytowanie sięgnęło zenitu i niezwłocznie rozpoczęłam lekturę. Powieść czyta się w tempie ekspresowym. Przeszło czterysta stron? Co to dla mnie, jeden wieczór, jedna zarwana noc, jeden poranek... i już książkę można odłożyć na półkę, ale czy... z zadowoleniem? Nie da się ukryć, że książka wywołuje w czytelniku chęć krzyku, chęć zniszczenia, i ogromną wprost ochotę na płakanie. Nie krzyczałam, nie niszczyłam, ale płakałam. Dużo płakałam czytając Sekret Julii, dowiadując się o niej coraz więcej i więcej i poznając jej burzliwy świat wewnętrzny. Jej przemyślenia. Jej pragnienia. Jej żądze. Te ostatnie niestety nie zawsze są zgodne z moimi przekonaniami. To co wydarzyło się w Sekrecie... wstrząsnęło mną, moją opinią o książce i o autorce. O ile w Dotyku Julii pewien aspekt został jedynie delikatnie muśnięty, o tyle w najnowszej powieści Tahereh Mafi został baaaardzo rozbudowany. Niestety niekoniecznie z korzyścią dla całej historii.

Uwielbiam przemiany bohaterów, lubię gdy postępują nieszablonowo, kocham gdy nie wiem co wydarzy się dalej. W Sekrecie Julii, gdzieś w połowie lektury, domyśliłam się (zresztą trudno było na to nie wpaść), jak historia potoczy się dalej. To niestety nie świadczy najlepiej o danej pozycji. Ale wszystko jest przemyślane, logiczne i konsekwentne. Dla niektórych nawet korzystne. Ja akurat pragnęłam innego rozwoju wydarzeń, wierzyłam, że może być tak, jak ja tego chcę. Niestety autor nie zawsze musi chcieć tego samego co ja. W sumie byłoby dość dziwnie, gdyby tak właśnie było.

Dziś wiem, że autorka planuje kolejną część cyklu (planowana premiera w USA – luty 2014). Jeśli polska tendencja zostanie utrzymana – książkę zobaczymy u nas latem 2014 (oczywiście jeśli autorka rzeczywiście w terminie skończy kolejną powieść). W międzyczasie na rynku pojawiła się części 1 i ½, opowiadająca historię Wartera. Ci, którzy mieli okazję ją przeczytać przez Sekretem, pokochali tego bohatera i zapewne wiernie mu kibicowali w trakcie lektury drugiej części serii. W Polsce Destroy Me nie zostało jeszcze opublikowane i nie wiadomo, czy zostanie. W sumie nie wiem, czy sama chciałabym poznać tę historię. Darzę wielką sympatią Adama i wiernie mu kibicuję... kto wie, jaka byłaby moja opinia o nim po lekturze tej dodatkowej części?

Wierzę, że jeszcze wszystko da się naprawić i że autorka mnie nie zawiedzie – napisze kolejną powieść w pełni mnie satysfakcjonującą. Nic poza wiarą mi już nie pozostało.

Do lektury oczywiście z całego serca zachęcam. Warto.

Nietykalna

„Sekret Julii” Tahereh Mafi
wyd. Otwarte
rok: 2013
str. 438
Ocena: 5/6

Wielokrotnie, podczas minionego roku, migały mi przed oczami slajdy z fragmentami Dotyku Julii. Nie potrafiłam zapomnieć o tej książce. Nie chodzi mi tu bynajmniej o całą opowieść i każdą wyrysowaną przez autorkę scenę, ale pewne epizody. Szpital. Ucieczka. Pościg. Porwanie... Strach. I...

Cena miłości

„Tak blisko…” Tammara Webber
wyd. Jaguar
rok: 2013
str. 336
Ocena: 6/6

Jak wiele kobieta jest w stanie poświęcić dla miłości? Dla prawdziwego, przeszywającego serce na wskroś i niepozwalającego samodzielnie oddychać uczucia? Wiele… czasami nawet zbyt wiele. Są wartości, których nikt nie powinien ponosić w imię wewnętrznego głosu serca. Są ceny zbyt wysokie nawet w wypadku, wydawałoby się, tej miłości do grobowej deski. Czasem po prostu trzeba odpuścić, ale nie zawsze. Bo są chwile, kiedy o uczucia i obiekt, w którym zostały one zdeponowane, należy walczyć aż do utraty sił, do ostatniego tchnienia, do ostatniej kropli krwi. Bo warto. Niektórzy nigdy nie mają okazji zaznać takiej miłości. Inni przechodzą obok niej obojętnie, zbyt późno uświadamiając sobie, jak wiele stracili. Nieliczni szczęściarze otrzymują ten dar, jakim jest bezbrzeżna i piękna bezinteresowna miłość. Oni codziennie dziękują, bo naprawdę mają za co.

Jackie a właściwie Jacqueline Wallace postanowiła dla miłości swojego życia poświęcić naprawdę wiele, choć zdecydowanie nie przypuszcza, jak szybko przyjdzie jej zapłacić za to dość wysoką cenę. Od najmłodszych lat dziewczyna kochała muzykę, a gra na instrumentach była jej największą pasją. Chciała tworzyć, pragnęła uczestniczyć w życiu innych ludzi poprzez kreowanie tego, co będą słuchali. Matka pochwalała jej marzenia, niezupełnie jednak zgadzała się z córką co do instrumentu, jaki ta wybrała. Idealny byłby fortepian, no, może pianino. Skrzypce też jakoś by zrozumiała, ale kontrabas? Jaki urok może mieć w sobie tak wielkie i przerażające urządzenie? A jednak Jacqueline nie skapitulowała i grała na tym, na czym chciała. Wszystko układało się niemal idealnie aż do momentu, gdy niemal na finiszu szkoły średniej zaczęła umawiać się z Kennedym. Chłopak zupełnie ją zauroczył, rozkochał w sobie i stał się dla niej niemal jak potrzeba fizjologiczna. Życie bez niego przestawało mieć znaczenie. Dlatego też Jackie nie złożyła dokumentów do żadnego ze znanych konserwatoriów muzycznych. Wybrała tę samą uczelnie, na którą wybierał się jej chłopak i zdecydowała, że zostanie nauczycielem muzyki. Może niezbyt to ambitne, ale dzięki temu miała szansę spędzić kolejne trzy lata swojego życia przy wymarzonym mężczyźnie. I zapewne dziewczynie nigdy nie zaczęłoby to przeszkadzać, gdyby nie silna potrzeba wyszumienia się… jaką poczuł Kennedy zaraz po rozpoczęciu drugiego roku studiów. W siedem tygodni po rozpoczęciu nowego semestru chłopak zerwał trzyletni związek i niemal natychmiast wymazał ze swojego życia eks partnerkę. Po tym wydarzeniu dziewczyna uświadomiła sobie, jak wiele jej matka miała racji… po co szła na uniwersytet? Dlaczego nie spełniała własnych marzeń, tylko kroczyła ścieżką wyznaczoną przez innych? Jackie nie była sobie w stanie tego wytłumaczyć. Wiedziała tylko ile jej odebrano… i że jedyne, co jeszcze może odzyskać, to własna tożsamość. Wróciła więc do pełnej wersji swojego pięknego imienia i odcięła się od ksywki, którą zaraz na początku ich związku nadał jej Kennedy. Przez dwa kolejne tygodnie Jacqueline nie była sobą. Zaczęła opuszczać zajęcia, na które uczęszczała z byłym chłopakiem (ekonomia) i uświadomiła sobie, jak niewielu zna ludzi poza tymi, z którymi przyjaźniła się ze względu na młodzieńczą miłość. Z wszystkich ludzi, których znała i ceniła, po jej stronie opowiedziała się tylko najlepsza przyjaciółka i współlokatorka – Erin. W dwa tygodnie po feralnym rozstaniu Erin nie wytrzymała i postanowiła zaciągnąć J. na imprezę z okazji Halloween. Niestety sprawy nie potoczyły się tak, jak dziewczyny zaplanowały i gdyby nie Lucas, ten wieczór mógłby się skończyć tragicznie. Jakie wydarzenia miały miejsce na przebieranej imprezie? Czy Jacqueline podniesie się po rozstaniu z ukochanym? Czy to możliwe, by ci dwoje jeszcze się zeszli? Jak rzeczywiście silna była miłość, która skłoniła J. do podążenia za nią? Czy czeka ją jeszcze w życiu choć odrobina szczęścia? By się tego dowiedzieć koniecznie należy przeczytać powieść Tammary Webber zatytułowaną Tak blisko…

Przyznam szczerze, że po tę powieść sięgnęłam… dla odskoczni. Ostatnio w moim życiu czytelniczym nieustannie goszczą dwa typy książek, a mianowicie: romanse paranormalne i kryminały. No i dramaty. Chciałam przeczytać lekturę o młodzieńczej miłości, o buncie, o rozstaniach i powrotach no i, nie ukrywam tego, z happy endem. Uznałam, że Tak blisko… będzie idealne. Już podczas czytania pierwszych akapitów uświadomiłam sobie, jak bardzo się pomyliłam. Zupełnie nie wiem dlaczego założyłam, że w romansie dla młodzieży nie może być dość sporej dawki dramatu. Przecież tym właśnie nacechowane były książki z serii „Nie dla mamy, nie dla taty…”, którymi namiętnie zaczytywałam się w podstawówce. Wówczas jednak owa drama miała określony poziom. Nastolatki się zakochiwały, coś ktoś przed kimś zatajał, ktoś inny czegoś nie dopowiedział i tak bardzo szybko dochodziło do burzliwego rozstania. W Tak blisko… na dramat natykamy się niemal na każdym kroku. Już na samym wstępie poznajemy straszne wydarzenia, które na zawsze zmieniają główną bohaterkę. Do tego dochodzi rozstanie z ukochanym i niemal pewne oblanie jedynego przedmiotu, na który zapisała się ze względu na swoją głupotę, tfu – miłość. Z każdym kolejnym napisanym przez autorkę akapitem dowiadujemy się kolejnych tragicznych faktów, które prowadzić mogą tylko do jednego – nieuniknionej klęski. Jest w tym jednak jakiś sens, jakaś logika… i jakaś taka nieprawdopodobna wręcz realność. Dopiero kiedy Jacqueline staje na progu życiowej przepaści jej los się odmienia. I zaczyna się do niej uśmiechać. Nawiązuje niezwykłą więź… z dwoma mężczyznami, tak różnymi, a równocześnie… tak niezwykle do siebie podobnymi. I niewątpliwie zaczyna darzyć ich uczuciem. Jak jednak wytłumaczyć własnemu sercu, że nie powinno szybciej bić na myśl o dwóch różnych mężczyznach? Jak wyłączyć umysł, który podczas spotkania z jednym z nich, przywołuje myśli o tym drugim? Jak w końcu zupełnie wymazać z własnego serca młodzieńczą miłość? Czy powiedzenie, że stara miłość nie rdzewieje ma rzeczywiste podstawy? Czy też może sam fakt obdarzenia uczuciem innego człowieka udowadnia, że wcześniejsze miłostki były jedynie złudzeniem? Odpowiedzi na te pytania niestety nie są proste i nie dla każdego będą takie, jakie w powieści pięknie wypisała autorka. Myślę jednak, że wielu odnajdzie w Tak blisko… coś, co skłania do refleksji – prawdziwą miłość.

Książki Tammary Webber się nie czyta, ją się pochłania. Z każdym przeczytanym zdaniem chce się więcej, równocześnie z każdym rozpoczętym akapitem czytelnik uświadamia sobie, że jest coraz bliżej nieuchronnego zakończenia. To ostatnie jest wyjątkowo przygnębiające, bo od razu wiadomo, że powieść jest zamkniętą całością i autorka raczej nie ma w planach pisania jej kontynuacji. To niestety przygnębia, bo i bohaterowie Tak blisko… są niezwykli i sposób w jaki autorka zobrazowała całą sytuację niepozostawia wiele do życzenia. Jeden dzień, a w zasadzie kilka godzin i już lekturę można odłożyć na półkę. Jedyne czego można żałować to to, że czytało się tak szybko. Gdyby zmniejszyć tempo może udałoby się wydłużyć czas cieszenia się nią choć odrobinę? Ja już niestety nie będę miała okazji poznawania tej historii powoli, krok po kroku. Was jednak zachęcam do sięgnięcia po Tak blisko… i delektowania się każdym przeczytanym zdaniem. Zdecydowanie warto.

Cena miłości

„Tak blisko…” Tammara Webber
wyd. Jaguar
rok: 2013
str. 336
Ocena: 6/6

Jak wiele kobieta jest w stanie poświęcić dla miłości? Dla prawdziwego, przeszywającego serce na wskroś i niepozwalającego samodzielnie oddychać uczucia? Wiele… czasami nawet zbyt wiele. Są wartości, których nikt nie powinien ponosić w imię wewnętrznego głosu serca. Są ceny zbyt wysokie...

Przed zakrętem losu

„Historia Lukasa” Agnieszka Lingas-Łoniewska
Seria: Zakręty Losu
wyd. Novae Res
rok: 2012
str. 320
Ocena: 6/6

Po przeczytaniu dwóch poprzednich powieści z serii Zakręty Losu autorstwa Agnieszki Lingas-Łoniewskiej wydawało mi się, że już nic więcej nie da się w tym temacie powiedzieć. Kontynuowanie, w zasadzie zakończonych już wątków, wydawało mi się… jakieś takie niestosowne. Dlatego nawet przez myśl mi nie przeszło, że będą kolejne części. Jakie więc było moje zaskoczenie, gdy autorka postanowiła napisać część trzecią? No, nie ukrywam, że byłam lekko zaskoczona. Na szczęśnie niemal natychmiast okazało się, że trzecia i ostatnia część serii to nie żadna kontynuacja tylko dopełnienie całości. Historia Lukasa, pierwotnie zatytułowana Przed zakrętem losu, z założenia przedstawić miała całą historię widzianą oczami czarnego charakteru tej powieści. Czy autorce udało się zrealizować ten plan? Jaką historię ma do opowiedzenia Łukasz Borowski? Co sprawiło, że stał się takim, a nie innym człowiekiem? Ja już to wiem, a wy może wkrótce się dowiecie.

Jest cicho. Spokojnie. Za oknem zmierzcha. Łukasz Lukas Borowski przygląda się starym, a niekiedy bardzo starym fotografiom porozwieszanym na ścianach. On maleńki. Następnie w nieco starszej wersji. Łukasz pchający sporej wielkości wózek, w którym spokojnie śpi jego młodszy, ukochany braciszek. Fotografia Łukasza z mamą pochodząca już z czasów, gdy nikt do niego nie mówił per Łukasz. W sumie z jego dziecięcego i młodzieńczego pokoju zostało właśnie tyle. Na ścianach stare fotografie, których nikt nie zdążył jeszcze zdjąć. Wkrótce w tych czterech ścianach rozpocznie się remont na całego, a zaraz potem wprowadzi się tu nowy członek lub członkini rodu Borowskich. Nim to jednak nastąpi dumny przyszły ojciec postanawia rozliczyć się z przeszłością, pozamykać wszystkie niedomknięte wrota i zakopać fosę, którą wokół siebie wykopał przed laty. Wieczór kawalerski okazuje się ku temu znakomitym pretekstem. Wraz z młodszym bratem, który niejeden raz ratował go z opresji, Łukasz siada pod ścianą i racząc się markowym whiskaczem, zaczyna wspominać dawne lata. Nie cofa się jednak w przeszłość o kilka lat, jakbyśmy się tego mogli spodziewać, tylko dużo, dużo dalej, kiedy był jeszcze pełnym pasji i ideałów młodzieńcem.

W życiu nastoletniego Łukasza Borowskiego liczyło się kilka rzeczy. Na pierwszym miejscu stała rodzina. Miłość do matki, uwielbienie dla brata, szacunek do ojca. Od najmłodszych lat wiedział, jak wielkie nadzieje są w nim pokłada. Pogodził się ze swoją przyszłością, rozumiał co musi zrobić, by zadowolić wszystkich, w szczególności wiecznie wymagającego tatę. Uczył się wyśmienicie, był lubiany, nigdy nie pokazywał się ludziom ze złej strony. Dawał dobry przykład młodszemu bratu, pomagał mamie jak tylko mógł. Odpowiednio szybko zapisał się na kursy przygotowawcze na prawo i wiedział, że tylko odpowiednie studia zadowolą pana mecenasa, tfu – ojca. Niespodziewanie jednak dla samego siebie znalazł w otaczającej go rzeczywistości coś, co zaczęło mu sprawiać niesamowitą wręcz radość. Muzyka, bo o niej mowa, a w szczególności gra na ukochanym saksofonie, stała się tym co zajmowało wszystkie wolne chwile Łukasza. Grał w pokoju, grał w szkole z kolegami, grał wieczorami na imprezach, na które on wraz z zespołem zostali zaproszeni. Nie zaniedbał jednak żadnego z powierzonych mu obowiązków. Mimo wszystko jego zupełnie nowa pasja nie znalazła poklasku u Aleksandra Borowskiego. W mało delikatnych słowach przekazał on synowi, jaki ma stosunek do „jego” muzyki. Gdy słowa nic nie dały mecenas postanowił przystąpić do czynów, a te… cóż, delikatnie mówiąc wywołały lawinę, której nikt, ani nic już nie było w stanie powstrzymać. Tylko… czy mężczyzna zdawał sobie sprawę, co czyni? Czy mógł przypuszczać, jakie konsekwencje będzie miała jego jedna decyzja? A może nie interesowało go nic, poza czubkiem własnego nosa i to nigdy się nie zmieniło? Jakie były pierwsze kroki Łukasza we wrocławskim półświatku? Kto wciągnął go do narkotykowego interesu? Jakimi i czy w ogóle jakimikolwiek zasadami się kierował? By się tego dowiedzieć koniecznie należy przeczytać Historię Lukasa, powieść zamykającą cykl o braciach Borowskich.

Jak wspominałam na początku, bardzo obawiałam się tej powieści. Jednak równie szybko, jak wydałam mylny osąd, przekonałam się, jak dobrą powieść trzymam w dłoniach. Historia Lukasa aż kipi od emocji. I to nie jakichś konkretnych, związanych z konkretnym uczuciem czy wydarzeniem, ale od całej ich palety. Łukasz poznaje nowe towarzystwo i tak jakby naradza się na nowo. Decyduje, że nigdy nie pozwoli się nikomu złamać, a już na pewno nie zrezygnuje z kierowania się w życiu swoim własnym kodeksem honorowym. Jest twardy, nieugięty, opanowany. Bo są rzeczy, których Lukas nie popiera i na które we własnym otoczeniu się nie zgodzi. Na przykład narkotyki, sprzedawanie ich – to jedno, a branie… to już zupełnie inna sprawa. Dlatego każdy ćpun dla Łukasza jest zerem. I zerem jest ten, kto wciska narkotyki nieletnim. Nie tylko praca ma wpływ na Lukasa. W końcu jest to mężczyzna z krwi i kości, który pragnie, pożąda i intensywnie pobiera z życia to, czego chce. Spotyka się więc z kobietami, hojnie się nimi zajmuje, ale nie dopuszcza ich do swojego serca. Żadna nie ma prawa wstępu do jego sypialni. Przynajmniej do czasu gdy poznaje ją, kobietę, a w zasadzie dziewczynę, która jest w stanie sprawić, że złamie on wiele, o ile nie wszystkie, spośród swoich zasad. Jest też rodzina, brat i matka, z którymi przynajmniej początkowo Łukasz stara się nie stracić kontaktu. Zjawia się więc w domu, zwykle wtedy, gdy nie ma w nim ojca, i bawi się z bratem, rozmawia z mamą. Wówczas może się śmiać, płakać i czuć się naprawdę dobrze. Taki stan nie trwa jednak długo, bo w końcu i te spotkania zostają brutalnie przerwane.

Historia Lukasa jest chyba jedną z najlepiej dopracowanych powieści Agnieszki Lingas-Łoniewskiej. Całość podzielona została na trzy części zgodne z fazami słońca. Znajdziemy w książce Wschód, gdy dowiadujemy się jak Łukasz przeobraził się w Lukasa, Zenit – gdy Lukas i jego „kariera” znajdują się w szczytowej formie, oraz Zmierzch, gdy całość historii powoli dąży ku zakończeniu. Dzięki takiemu podziałowi czytelnikowi dużo łatwiej się odnaleźć w tej lekturze i ją zrozumieć. Historię Lukasa czyta się ekspresowo, gdy czytelnik raz się w niej zagłębi, nie będzie mógł się od niej oderwać aż do ostatnich słów, jakimi uraczyła go autorka. Choć całość pochłania się bardzo szybko, nie można powiedzieć, by ostatnia część Zakrętów losu była łatwą lekturą. Wręcz przeciwnie. Niemal każdy akapit przepełniony jest bólem, rozpaczą i złością, niejednokrotnie przeradzającą się w nienawiść. Książka wyczerpuje emocjonalnie i to chyba nie tylko osobę, która dzierży ją w rękach ale i samą autorkę. Myślę, że napisanie jej stanowiło nie lada wyzwanie dla pani Lingas-Łoniewskiej. Powieść dopełniają piosenki, których wykonawców i tytuły znaleźć można w nagłówkach każdego rozdziału. Historię Lukasa zdecydowanie warto przeczytać. Jest to nie tylko znakomity dramat sensacyjny, ale i wspaniałe studium psychologiczne głównego bohatera. Na koniec dodam jeszcze, że zupełnie inaczej wyobrażałam sobie okładkę tej powieści. Jednak teraz, gdy patrzę na tą, którą wybrał wydawca wiem, że jest ona równie dobra jak ta, którą wizualizowałam sobie podczas lektury.

Przed zakrętem losu

„Historia Lukasa” Agnieszka Lingas-Łoniewska
Seria: Zakręty Losu
wyd. Novae Res
rok: 2012
str. 320
Ocena: 6/6

Po przeczytaniu dwóch poprzednich powieści z serii Zakręty Losu autorstwa Agnieszki Lingas-Łoniewskiej wydawało mi się, że już nic więcej nie da się w tym temacie powiedzieć. Kontynuowanie, w zasadzie zakończonych już wątków, wydawało mi się…...

[Miłość]

„Pandemonium” Lauren Oliver
wyd. Otwarte
rok: 2012
str. 374
Ocena: 5,5/6

Kiedy kilka miesięcy temu przeczytałam Delirium Lauren Oliver, od razu wiedziałam, że ta pasjonująca seria stanie się jedną z moich ulubionych. Pasjonująca i przerażająca zarazem wizja przyszłości nie tylko mnie przytłoczyła, ale również zagarnęła całą moją uwagę. Książka zrobiła to na takim poziomie, że przez chwilę (nawet dość długą) uwierzyłam, że to co w niej zostało zawarte – jest prawdą. Miłość to choroba, która wyniszcza człowieka od środka. To ona jest przyczyną wszystkich ludzkich dolegliwości, wojen, buntów, i krzywd, które dzieją się człowiekowi. Jest tylko jeden sposób, by człowiek zyskał spokój – leczenie. Jeden zastrzyk i po kłopocie… o ile się go przeżyje. Jest strach, jest obawa, ale… nie ma wyboru – przychodzą 18-ste urodziny i trzeba poddać się terapii, o ile… nie ucieknie się do Dziczy. Tak właśnie skończyła się pierwsza część serii. Zakochana po uszy Lena Halowey, po tym jak dowiaduje się, że bliscy okłamywali ją co do śmierci matki, podejmuje się przekroczenia granicy. Niestety, nie wszystko idzie po jej myśli.

Druga część przygód Leny, Pandemonium, rozpoczyna się w chwili, gdy dziewczyna trafia poza granicę cywilizacji. Jest ranna, wykończona i zrozpaczona. Idzie sama, a powinien być z nią Alex. Zupełnie nie wie, w którą stronę powinna wędrować. Czuje tylko, że musi uciekać. Im dalej i szybciej – tym lepiej. Gdy dochodzi do granic własnej wytrzymałości – pada na twarz i wie, że to już koniec, że nie ma ciągu dalszego. Zaraz skończy się jej męczarnia i znów zobaczy Alexa. Jednak, gdy otwiera oczy, widzi co prawda pewną postać, ale niestety nie jest to jej ukochany. Nie może jednak stwierdzić kim jest ta tajemnicza osoba, bo ponownie traci przytomność. Tak oto ponownie trafiamy do świata, w którym miłość jest zwalczana i zakazana. Teraz jednak dowiadujemy się, jak do tej sprawy podchodzą ci, którzy zbuntowali się przeciw odgórnie ustalonym regułom i zamieszkali w Dziczy. Jak sobie radzą? Gdzie mieszkają? Jak traktują obcych i czy ktoś im pomaga w codziennym życiu? Kim są sympatycy? Jak i czy w ogóle kontaktują się z Odmieńcami? Gdzie mieszkają Hieny i jakie mają plany? Tego, ale również wielu innych rzeczy dowiecie się, jeśli sięgniecie po najnowszą powieść Lauren Oliver zatytułowaną Pandemonium.

Jedno jest pewne – ta książka mnie nie zawiodła – wręcz przeciwnie. Choć początkowo było mi trudno uwierzyć w to, jak zakończyła się sytuacja na pograniczu, to w końcu przyjęłam to do wiadomości i zaakceptowałam. Gdy już to uczyniłam, dużo łatwiej było mi poznawać dalsze losy Leny, która wkrótce po znalezieniu się w Dziczy została Leną Morgan Jones. Całość napisana została, zresztą jak poprzednia część serii, porywającym i pochłaniającym czytelnika językiem. Akcja jest wartka, autorka nie traci czasu na przydługie i nudnawe opisy. Historia pędzie do przodu w zawrotnym tempie nie dając ani chwili wytchnienia. Czasoprzestrzeń powieści podzielona została na tu i teraz, które dzieją się w przyszłości, oraz na tajemnicze wtedy, mające miejsce obecnie (przynajmniej tak to można odebrać, jeśli chodzi o chronologię czasu). Lena w Pandemonium daje się poznać jako zupełnie inna postać. Staje się dużo twardsza i wytrwalsza. Choć początkowo jest jej niezmiernie trudno odnaleźć się w nowej rzeczywistości, dość szybko zaczyna rozumieć, co musi zrobić by zostać zaakceptowaną przez otaczający ją teraz świat i ludzi, którzy go zamieszkują. Jednak w tej nowej Lenie wciąż siedzi ta dziewczyna, która zostawiła po tamtej stronie ludzi, których kochała. I to napędza ją do działania. Dzięki temu jest w stanie robić rzeczy, których w dawnym życiu by się nie podjęła. I robi je dobrze.

Mnie ta historia poruszyła, przekonała do siebie i sprawiła, że chcę poznać jej finisz. Mam nadzieję, że natychmiast po ukazaniu się Requiem na polskim rynku, będzie mi dane przeczytać tę książkę. Już nie mogę się tego momentu doczekać. Zdecydowanie warto sięgnąć po Pandemonium. Polecam.

[Miłość]

„Pandemonium” Lauren Oliver
wyd. Otwarte
rok: 2012
str. 374
Ocena: 5,5/6

Kiedy kilka miesięcy temu przeczytałam Delirium Lauren Oliver, od razu wiedziałam, że ta pasjonująca seria stanie się jedną z moich ulubionych. Pasjonująca i przerażająca zarazem wizja przyszłości nie tylko mnie przytłoczyła, ale również zagarnęła całą moją uwagę. Książka zrobiła to na takim...

Po pierwsze – nie zapomnij

„Braterstwo krwi” Agnieszka Lingas-Łoniewska
seria: Zakręty losu
wyd. Novae Res
rok: 2012
str. 328
Ocena: 6/6

Nie ma co ukrywać faktu, że należę do grona najwierniejszych fanów twórczości Agnieszki Lingas-Łoniewskiej. Dotychczas przeczytałam, od deski do deski, w tę i nazad i w każdy inny możliwy sposób wszystkie powieści tej autorki. I jedno mogę powiedzieć z pełną świadomością i odpowiedzialnością za własne słowa – nie żałuję ani jednej sekundy poświęconej na wspomniane lektury. Nie raz, nie dwa zdarzało mi się z powodu jej książek „delikatnie” zarwać noc, albo wcale nie pójść spać. Później cały dzień „odchorowywałam” ten fakt, nieustannie wspominając co też wydarzyło się w czytanej właśnie przede mnie powieści i myśląc o tym, jakie czekają mnie wrażenia gdy wrócę do lektury. Na wydanie Braterstwa krwi czekałam, jak zresztą wielu czytelników, niezmiernie długo. Co i rusz docierały do mnie informacje, że to jeszcze nie teraz, że przełożono premierę, że należy poczekać. Na szczęście ten okres w końcu można uznać za przeszły. Niektórzy, tacy jak ja, już dziś dzierżą w dłoniach tę pozycję. Inni już za kilkanaście dni ją zdobędą. Wraz z drugą częścią przygód braci Borowskich pojawi się na rynku reedycja części pierwszej (ze zmienioną okładką) oraz część trzecia, zatytułowana bardzo tajemniczo – Historia Lukasa, również z inną niż pierwotnie zapowiadano okładką.

On – najszczęśliwszy na świecie mężczyzna, w końcu może powiedzieć, że marzenia się spełniają. Ona – zakochana po uszy kobieta, która oddzieliła swoją teraźniejszość i przyszłość od przeszłości grubą czarną kreską. Oboje na co dzień nie wspominają tego, co miało miejsce w ich życiu kilka lat wcześniej. Zapomnieli, albo przynajmniej udają przed sobą i otaczającym ich światem, że cokolwiek złego kiedykolwiek się wydarzyło. Istnieje tylko to co jest TU i TERAZ. A w danej chwili są to tylko i wyłącznie ONI. Tak jest do momentu odebrania przez Krzysztofa Borowskiego telefonu, który zmienia ich, a przynajmniej jego, dotychczasowe życie. Bo przerażająca przeszłość postanowiła się o nich upomnieć w jeden z najokrutniejszych sposobów. Mężczyźnie wydaje się, że nie ma wyboru. Musi wejść po raz drugi do tej samej, przysłowiowej rzeki, i zrobić to, czego nie miał już robić nigdy więcej w życiu. Przy okazji podejmuje jeszcze jedną decyzję, która może zaważyć na jego dalszych losach – postanawia nie informować żony, że coś jest nie tak. A przecież Kaśka jest najbliższą mu na świecie osobą, prawda? Jaki wkład w ich przyszłe życie będzie miał odsunięty na boczny tor Łukasz Lukas Borowski? Czy mężczyźnie uda się zmienić? Czy odnajdzie szczęście w tym parszywym świecie? Przekonajcie się sami.

Zmiana okładek całej serii ma jeden zasadniczy plus – czytelnikom przybędzie w biblioteczkach jedna dodatkowa pozycja. Bo w końcu jaki fan serii darowałby sobie zakup ponownie pierwszej części, skoro ta wydana kilka lat temu nie pasuje już do pozostałych? No ja na pewno się skuszę. Drugą dodatkową zaletą jest to, że okładki bardziej rzucają się w oczy. W zasadzie wprost można z nich wyczytać jaka jest myśl przewodnia danej pozycji. Poprzednie obwoluty, zaprezentowane przez wydawcę przy premierze Zakrętów losu kryły w sobie pewną tajemnicę, pobudzały wyobraźnie, zmuszały do myślenia. Były zdecydowanie bardziej sensacyjno-dramatyczne. Nowe okładki są czytelniejsze i jakieś takie bardziej… sama nie wiem, pożądliwe? Mnie osobiście książki z kobietą na okładce nie bawią, zaraz mam wrażenie, że otrzymam nic nie wnoszące romansidło. Facet, cóż.. facet to facet. Mężczyźni od zawsze mają ogromny wpływ na kobiety i wydaje mi się, zresztą chyba podobnie jak i wydawnictwu Novae Res, że to właśnie jakiś „pan” powinien grać pierwsze skrzypce na okładkach książek tej autorki. I tak oto Braterstwo krwi dzięki męsko-żeńskiej obecności na obwolucie zyskało zupełnie nowy wymiar. Co prawda, nie do końca jestem przekonana do pani, która na okładce zakrywa sobie oczy jak w ciuciubabce, ale to tylko moje osobiste zdanie. Reszta jak najbardziej mi się podoba. Zresztą z tego co wiem, w okładce po rozesłaniu egzemplarzy recenzenckich dokonano jeszcze kilku zmian, zapewne wszystkie na plus.

Fabuła powieści niczym nie odbiega od tego, czego się spodziewałam, równocześnie będąc bardzo… niespodziewaną. Wiem, pokrętne to moje rozumowanie, ale tak właśnie jest. Agnieszka Lingas-Łoniewska pisze w konkretny sposób. W jej powieściach nie ma miejsca na kompromisy. Kocha się bezgranicznie, a jak się nienawidzi – to grobowej deski, chyba że… no właśnie. Chyba, że ktoś odkupi swoje winy. Pokuta nigdy nie jest łatwa, niejednokrotnie jej wielkość znacznie przewyższa wagę popełnionych wcześniej błędów. Jest tak z jednego zasadniczego powodu – by nie popełnić drugi raz tego samego błędu. I bohaterowie Braterstwa krwi nie popełniają – przynajmniej zdecydowana ich większość. Bo i od tej reguły są oczywiście wyjątki. Gdy jedni prą do przodu i starają się za wszelką cenę pokazać światu swoje nowe, lepsze oblicze, inni popadają ze skrajności w skrajność, przez co popełniają ponownie równie głupie błędy jak poprzednio. Na szczęście nad całością czuwa opatrzność, dzięki której bohaterom udaje się wyjść z największych opresji, choć… i to ostatnie nie jest takie pewne. Bo czy kiedykolwiek można tak zupełnie zapomnieć? Czy można całkowicie wybaczyć? Czy da się pozbyć wszystkich, piętrzących się w życiu przeszkód? Czy to możliwe, by gdzieś tam, za zakrętem losu, wiodła prosta ścieżka prowadząca do niezbadanego dotąd szczęścia? Jest tylko jeden sposób, by się tego dowiedzieć. Lektura Braterstwa krwi odpowie, jeśli nie na wszystkie, to na zdecydowaną większość z tych pytań.

Całość, jak to zwykle ma miejsce w przypadku powieści tej autorki, jest bardzo hipnotyzująca. Czytelnik już od pierwszych zdań wpada w sidła Zakrętów losu, z których nie jest w stanie się wyplątać, aż do momentu, w którym zostaną ode naprostowane, a to trwa, wbrew pozorom, dość długo. Bo w Braterstwie krwi akcja goni akcję, a każda kolejna, nawet niewielka tragedia, pociąga za sobą lawinę niekończących się konsekwencji. Bohaterowie w jednej chwili przepełnieni radością, już w następnej popadają w totalną rozpacz, bo ich życie nagle się załamuje. Na szczęście nie mamy do czynienia z miękkimi i poddającymi się przeciwnością ludźmi. Zarówno Krzysiek jak i Katka kryją w sobie wielkie pokłady męstwa, dzięki którym są w stanie uporać się z niejednym problemem – potrzebują do tego jedynie odrobiny czasu. Jeszcze twardszy od nich, jak zwykle zresztą, okazuje się być starszy brat Krzyśka, Łukasz, który czuje głęboką odpowiedzialność za tragiczne losy wielu osób. Zresztą chyba każdemu czytelnikowi Zakrętów losu wiadomo, że nie jest to nieuzasadnione poczucie winy. Mężczyzna postanawia więc odpokutować w najtrudniejszy z możliwych sposobów. Według niego istnieje tylko jedna kara za jego grzechy. Jaka? Chyba nietrudno się domyślić.

Muszę się szczerze przyznać, że byłam wielką antyfanką Lukasa. Po Zakrętach losu… po prostu nie byłam w stanie przełknąć faktu, że w kolejnej części sagi zetknę się z tą kreaturą ponownie. Odrzucało mnie, nie chciałam o nim czytać, nie interesowało mnie to, jak dalej potoczy się jego życie. Złych ludzi nie lubię, a za takiego właśnie go uważałam. Wielki starszy brat. Pan losu, pan siebie, pan otoczenia. Nic nie jest ważne poza nim i jego osobistym szczęściem. Motto: po trupach do celu spokojnie według mnie mógł nosić wytatuowane na czole. Za takiego potwora go miałam. I z takim podejściem rozpoczęłam lekturę Braterstwa krwi. Z góry zdecydowałam, że nie będę jego fanką, a potem… cóż, potem przeczytałam książkę. I musiałam zrewidować moje postanowienia.

Braterstwo krwi czyta się wyśmienicie. Książka wzrusza, wzburza, nęci i pobudza. Każdy kolejny rozdział wnosi coś istotnego do całej opowieści. Wprowadzenie nowych postaci nie tylko nie pogorszyło odbioru całości, ale bardzo wzbogaciło całą powieść. Ja jestem urzeczona i z niecierpliwością wyczekuję już października, gdy razem z Braterstwem krwi na rynku pojawi się Historia Lukasa. Zdecydowane must have w mojej jesiennej liście życzeń. Gorąco zachęcam do lektury wszystkich, bez względu na płeć, wiek i upodobania literackie.

Po pierwsze – nie zapomnij

„Braterstwo krwi” Agnieszka Lingas-Łoniewska
seria: Zakręty losu
wyd. Novae Res
rok: 2012
str. 328
Ocena: 6/6

Nie ma co ukrywać faktu, że należę do grona najwierniejszych fanów twórczości Agnieszki Lingas-Łoniewskiej. Dotychczas przeczytałam, od deski do deski, w tę i nazad i w każdy inny możliwy sposób wszystkie powieści tej autorki. I jedno...