Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pod płaszczykiem strachu kryje się…

„Siła trucizny” Maria V. Snyder
wyd. Mira
rok: 2012
str. 384
Ocena: 4/6

Fortece kapitulują, wróg ucieka, a nasza przyjaźń przetrwa wieki…*

Walka, pościgi, spiski. Spektakularne ucieczki i niespodziewane zwroty akcji. Najniebezpieczniejsze trucizny na świecie i tylko jeden cel. Przetrwać kolejny dzień. Czy autorce udało się wykorzystać drzemiący w powieści potencjał? Postaram się przybliżyć to Wam odrobinę przy pomocy poniższej recenzji.

Przed laty maleńka Yelena trafiła do sierocińca w Piątym Dystrykcie Wojskowym. Nikt tak naprawdę nie wiedział, ani jak, ani skąd dziewczynka się tam wzięła, liczyło się tylko to, że otrzymała stosowny wikt i opierunek. Swego czasu uznać można nawet było, że Yelenie się poszczęściło. Generał Brazell zaliczany był bowiem do grona dobrych, a nawet bardzo dobrych opiekunów. Dzieci pozostające pod jego kuratelą odbierały stosowne nauki i nikt nie mógł mu zarzucić, że uniemożliwia im dalszy rozwój. Niestety nie wszystko było takie kolorowe. Gdy dziewczynka weszła w okres dojrzewania wokół niej zaczęło dziać się coraz gorzej. Generał oraz jego syn Reyad postanowili wystawić Yelenę na próbę. I to nie jedną, o czym dość szybko przekonała się nastolatka. Testom nie było końca, a każdy kolejny był cięższy od poprzedniego. Początkowa fascynacja i duma z zainteresowania, jakie okazywali jej opiekunowie, szybko przekształciły się w strach i pragnienie uwolnienia się z tego piekła na ziemi. Jednak gdzie by nie spojrzeć wyjścia nie było. Wewnętrzny bunt drążył jednak Yelene niczym woda skałę, aż ta w końcu ustąpiła pod naporem fali. Pewnego felernego dnia, gdy Reyed posunął się zdecydowanie za daleko i odarł dziewczynę z ostatnich fragmentów szacunku do samej siebie, ta nie wytrzymała i go zabiła. Dobrze jednak wiedziała co uczyniła i jaka grozi jej za to kara. Zaraz po dokonaniu zbrodni oddała się w ręce sprawiedliwości i przyznała do wszystkiego. Z góry również wiedziała, jakiego wyroku może się spodziewać. W Iksji kara za śmierć była wysoka i zawsze taka sama. Zgodnie z zasadą oko za oko, ząb za ząb, Yelena skazana została na śmierć. Niezwłocznie po dokonaniu zamachu skierowana została do zamku komendanta, gdzie w podziemnych lochach, wśród szczurów, wilgoci i wiecznego smrodu doczekać miała dnia, w którym wymierzona zostanie kara śmierci. Tak oto minęło kolejnych kilka pór roku, aż nieubłaganie zbliżać zaczęła się rocznica dokonanej przez Yelenę zbrodni. Gdy więc do jej celi przybyli żołnierze i niczym worek ziemniaków zabrali ją do Valka, prawej ręki komendanta Ambrose, wiedziała że oto jej żywot się dokonuje. Tym większym zaskoczeniem okazała się dla niej niespodziewana propozycja, którą złożył jej Valek. Tylko czy praca, jaka została jej zaproponowana jest czymś lepszym od natychmiastowej śmierci? Czy można w nieskończoność odkładać to, co jak się okazuje, jest nieuniknione? Czy można odkupić swoje winy i pokazać światu, że wcale nie jest się złym człowiekiem? Czy istnieje choćby najmniejsza szansa na to, że los Yeleny się odmieni? Czy w tym ponurym, niegdyś tętniącym życiem zamczysku ktoś jeszcze może odnaleźć swoje własne, szczęśliwe zakończenie? Czy za bramą, za drogą, za góra i doliną, czeka na wszystkich nieszczęśliwców nowe, lepsze życie? Czy dziewczyna może liczyć na obietnicę takiej przyszłości? Czy jeszcze kiedyś będzie się cieszyła każdym nowym dniem i każdą nową przygodą? Jak zakończy się jej podróż i czy u jej zwieńczenia spotka to, po co tak daleko poszła? By się tego dowiedzieć koniecznie musicie sięgnąć po powieść Marii V. Snyder zatytułowaną Siła trucizny.

Z ręką na sercu przyznać Wam muszę, że nie spodziewałam się po tej powieści za wiele. Jakoś tak samoistnie zalęgło się we mnie przekonanie, że oto zostaje oddany w me ręce kolejny romans z wątkami paranormalnymymi i kryminalnymi. Przed lekturą przysiadłam na chwilkę i zastanowiłam się nad rozplanowaniem akcji powieści. Stanęło na tym, że zapewne około trzeciego rozdziału między głównymi bohaterami zaiskrzy, a najdalej w piątym ich namiętność osiągnie swoje apogeum. Jakie więc było moje zaskoczenie, gdy ani w piątym, ani w siódmym, ani nawet w dziesiątym rozdziale niedane mi było dowiedzieć się, jak silna okazuje się czasem miłość. Co więcej, choć oczywistym z początku wydawało się z kim główna bohaterka nawiąże romans, z czasem zaczęłam powątpiewać we własny instynkt i wyrobioną opinię na temat poszczególnych gatunków literackich. Wszystko byłoby więc na piątkę, gdyby nie końcówka książki. Przyznam szczerze, że na niej wyjątkowo się zawiodłam. Jakoś tak, choć było to zupełnie nieracjonalne, uznałam, że skoro cała powieść toczy się zupełnie innym torem, niż się tego spodziewałam, to będzie tak nadal. Niestety, pod koniec autorka wykonała nagły zwrot i wróciła na tory wiodące wprost do tradycyjnego i nieco oklepanego już zakończenia. I choć sama końcówka napawa nadzieją, że w następnych częściach powieści (autorka przygotowała jeszcze dwa tomy z tej serii), spodziewać powinniśmy się powrotu do tonu nadanego na początku i w środku książki, to niestety niesmak po dość spłaszczonym finiszu pozostaje.

Siła trucizny to tak naprawdę książka o przyjaźni. Autorka na stronach swej powieści przybliża czytelnikowi arkana zawiązywania się delikatnej nici zaufania między nauczycielem i jego uczennicą. Więź jaka narasta między Yeleną i Valkiem w trakcie tej lektury nie jest jednak jedyną, którą Maria V. Snyder chce nam zaprezentować. Na dużo większą uwagę zasługuje przyjaźń, która łączy Janca i Ariego i pod którą z czasem zaczyna być podpinana sama Yelena. To właśnie w tym związku każdy czuje się najlepiej, to tu rozwiązywane są wszelkiego rodzaju problemy (i te duże i te maleńkie) i to tu każdy każdemu ufa, bez względu na to, jaki bagaż niesie za sobą. Na taką przyjaźń warto pracować i o taką przyjaźń warto walczyć. Przede wszystkim z powodu tej przyjaźni należy przeczytać Siłę trucizny. Książkę czyta się stosunkowo szybko. Choć można natrafić w niej na przydługie i czasem zbędne opisy, to koniec końców stwierdzić można, iż warto było pochłonąć każde z przeczytanych zdań. Mnie po zakończeniu tej powieści został na twarzy grymas przypominający uśmiech. Choć Siła trucizny nie kończy się tak, jak zapewne wielu by tego chciało, to jednak ma w sobie to coś co sprawia, że chciałoby się już przeczytać kolejne części tej serii. Ja zdecydowanie będę chciała to zrobić i Was do tego zachęcam.

*377

Pod płaszczykiem strachu kryje się…

„Siła trucizny” Maria V. Snyder
wyd. Mira
rok: 2012
str. 384
Ocena: 4/6

Fortece kapitulują, wróg ucieka, a nasza przyjaźń przetrwa wieki…*

Walka, pościgi, spiski. Spektakularne ucieczki i niespodziewane zwroty akcji. Najniebezpieczniejsze trucizny na świecie i tylko jeden cel. Przetrwać kolejny dzień. Czy autorce udało się wykorzystać...

Daleko od domu

„Moc sześciorga” Pittacus Lore
wyd. G+J Książki
rok: 2012
str. 360
Ocena: 4/6

Ostatnio w sieci rozgorzała dyskusja dotycząca między innymi wzrastającej popularności książek, na podstawie których powstały wielkie hity kinowe. Mowa była oczywiście przede wszystkim o tym, że coraz częściej sięga się po powieść po obejrzeniu filmu, że nim ktoś powieści nie zekranizuje, to się jej nie czyta. I w zasadzie trudno się z tym nie zgodzić. Przynajmniej w moim wypadku. Zmierzch (część pierwszą) najpierw obejrzałam, Igrzyska śmierci również. Nie inaczej było również z serią Dziedzictwa planety Lorien. W tym jednak wypadku po obejrzeniu filmu (Jestem numerem cztery) zakupiłam książkę i… brak mi czasu na jej przeczytanie. Później zakupiłam Zaginioną kartotekę i ponownie nie miałam kiedy się z nią zapoznać. Nauczona doświadczeniem postanowiłam, że Moc sześciorga zdobędę do recenzji i przeczytam nim jej ekranizacja pojawi się w kinach (choć szczerze powiedziawszy nie jestem przekonana, że faktycznie się pojawi). Jak postanowiłam, tak też uczyniłam i teraz mam już za sobą kolejną część przygód Johna Smitha i pozostałych Gardów, czyli uciekinierów z odległej planety Lorien. Jeśli chcecie poznać moją opinię na temat tej pozycji, zapraszam do zapoznania się z poniższym tekstem.

Marina, nastolatka mieszkająca w klasztorze Santa Teresa w Hiszpanii i wychowująca się wśród sierot, nie jest zwykłą dziewczyną. Ponad jedenaście lat temu, jako jedna z dziewiątki Gardów przybyła na Ziemię z założeniem, że w przyszłości obudzi swoją planetę i obroni ją przed Modagorczykami. Do tego jednak czasu powinna wytrwale trenować i nieustannie się przemieszczać. Nigdzie nie powinna zagrzewać dłużej miejsca, do nikogo nie powinna się przyzwyczajać. Nie jest u siebie, a jedyną bliską jej osobą jest Cepan, zesłana z nią na Ziemię po to, by wspólnie z nią realizować powierzone im zadanie. Niestety nasza planeta nie przywitała ich gościnnie. Po tym jak po wylądowaniu przybysze podzielili się na pary i rozeszli każdy w innym kierunku, dziewczynom nie wiodło się najlepiej. Nie potrafiły się zaaklimatyzować i pozyskać środków do życia. Bardzo szybko zaczęły głodować i tylko cudem udało się im przeżyć. W końcu trafiły do Hiszpanii to tu znalazły bezpieczne schronienie. Niestety wiara Cepan, która przybrała imię Adelina, w słuszność ich sprawy, dość szybko zgasła. Z tego właśnie powodu dziewczyny nigdy nie przeniosły się dalej, Marina nie rozpoczęła szkolenia, a Adelina nie przygotowała jej do przyjmowania Dziedzictw, które miały zacząć objawiać się wraz z jej dorastaniem. Dziewczyna dorastała w zasadzie sama i tak też musiała radzić sobie z życiem codziennym. Gard i Cepan oddaliły się od siebie, co nigdy nie powinno mieć miejsca. W tym samym czasie John wraz z Henrim przemierzali Stany Zjednoczone, co i rusz zmieniając tożsamość i nieustannie trenując. Gdy Dziedzictwa Johna zaczęły się objawiać, jego Cepan był blisko, tłumaczył i uczył. Ich wspólna droga zakończyła się jednak tragicznie. Henri umarł, pozostawiając Johna prawie samego. Na szczęście w odpowiednim momencie w ich życiu pojawiła się Szósta, a Sam, przyjaciel Johna, postanowił uciec z Paradise wraz z nim. Od tej chwili ta trójka przemierzała świat wspólnie, poszukując pozostałych Gardów. Czy uda im się ich odnaleźć. Czy umkną Modagorczykom? Jaka jest historia Szóstej? Kogo tak naprawdę kocha John? Jakie znaczenie dla ich podróży ma Sam i czemu chłopak czuje, że ma bardzo wiele wspólnego z Lorienczykami? Czy Marinie uda się odszukać Johna, a może to on pierwszy znajdzie dziewczynę? By dowiedzieć się tego wszystkiego musicie przeczytać Moc Sześciorga.

Muszę przyznać, że w zasadzie nie wiem co napisać o tej powieści. Tak długo na nią czekałam, tak bardzo chciałam ją przeczytać. Pragnęłam dowiedzieć się, jak potoczą się losy Johna, jak poradzi sobie bez Heriego i kto będzie kolejnym Gardem. Ekranizacja Jestem numerem cztery bardzo mi się podobała, w związku z czym po Mocy sześciorga oczekiwałam… sama nie wiem, fajerwerków? Niestety, nie otrzymałam ich. Zdecydowana większość książki to dwie przeplatające się opowieści. Jedna z nich opisuje życie Mariny, jej próby przetrwania i wiarę, że wkrótce spotka rodaków. Druga historia to oczywiście dalsze losy Johna Smitha, który po niemal zrujnowaniu niewielkiego miasteczka Paradise, ucieka już nie tylko przed Modagorczykami, ale i przed ludźmi, którzy uważają go za terrorystę. Jak się jednak okazuje ani historia Joha, ani opowieść Mariny, nie powalają na łopatki. Książkę czytało mi się mozolnie. Już po kilku rozdziałach wiedziałam, że nie zaliczę jej do ulubionych. Nie było z nią jednak na tyle źle, bym książkę odłożyła i stwierdziła, że więcej przeczytać nie dam rady. Całkiem możliwe, że po prostu nie trafiłam na swój temat? Choć uwielbiam książki paranormalne, to jednak za motywami kosmitów w literaturze jakoś nie przepadam… a przynajmniej nie żywię cieplejszych uczyć do tych, którzy przybywają na Ziemię po to, by walczyć, czy to z nami, czy to z jeszcze innymi kosmitami.

Książka ma oczywiście i swoje zalety. Wbrew oczekiwaniom główny bohater nie jest idealny. Ma swoje słabości, jest zakochany i zdarza mu się zapomnieć, co w jego życiu powinno być najważniejsze. Takie postępowanie sprawia, że jest on bardziej ludzki, niż niejeden superbohater pochodzący z Ziemi (mowa oczywiście o bohaterach fantastycznych). Myślę, że po książkę warto sięgnąć, ale czytelnik nie powinien nastawiać się na historię, która zmieni jego sposób myślenia i wryje się w pamięć na dłużej. Ot, kolejna powieść fantastyczna skierowana raczej do młodego, niewymagającego czytelnika.

Daleko od domu

„Moc sześciorga” Pittacus Lore
wyd. G+J Książki
rok: 2012
str. 360
Ocena: 4/6

Ostatnio w sieci rozgorzała dyskusja dotycząca między innymi wzrastającej popularności książek, na podstawie których powstały wielkie hity kinowe. Mowa była oczywiście przede wszystkim o tym, że coraz częściej sięga się po powieść po obejrzeniu filmu, że nim ktoś powieści nie...

Zupełnie nie z tej bajki

„Gra o pałac” Monika B. Janowska
wyd. Znak i S-ka
rok: 2011
str. 512
Ocena: 4/6

Klara Czempińska, o ile kobieta faktycznie się tak nazywa, niezupełnie czuje się „sobą”. Bo jak można czuć się „właściwie” i „na miejscu”, jeśli zupełnie nie wie się, kim się jest? Skąd się pochodzi? Kim są lub byli twoi rodzice? Kiedy tak naprawdę się urodziłeś? Od urodzenia, choć i tego nie może być pewna, mieszka w Legnicy. Miłość do tej miejscowości to jedna z nielicznych pewnych rzeczy w życiu Klary. Na codzień pracuje w gazecie, oczywiście jako dziennikarka. Nie jest to jednak jej jedynie źródło dochodu. Swój „wolny” czas dzieli między tłumaczenie z niemieckiego i oprowadzanie wycieczek po Legnicy. Jeśli starcza jej sił, to spotyka się z przyjaciółmi i wypatruje miłości swojego życia. Choć o tych poszukiwaniach może lepiej nie wspominać, bo w tej dziedzinie nie idzie dziewczynie najlepiej.

Pewnego dnia Klarę po raz niewiadomo który budzi ten sam koszmarny sen. Leży w różowym pokoiku, od czasu do czasu oświetlanym niewielkim światłem. Wyciąga ręce by te ulotne, migoczące promienie pochwycić i… nagle widzi nad sobą czarną, niepokojącą postać. Ta pochyla się nad dziewczynką i wyciąga ręce. Ewidentnie chce ją zabrać ze sobą. Nie ma ratunku, nikt nie przyjdzie i nie uratuje malucha, chyba, że sen się skończy. I na całe szczęście taki ma on właśnie finał. Nie zmienia to postaci rzeczy, że Klara od snu uwolnić się nie potrafi, i gdy już ją którejś nocy nawiedzi, to pozostaje z nią na cały następny dzień. Tak było również i tego dnia, gdy niemal wszystko sprzysięgło się przeciw Klarze. Późna pobudka, zapomnienie o spotkaniu z przyjaciółką, ulewa i brak parasola, a do tego nie zabranie z domu przewodnika, który od miesięcy obiecywała koledze z pracy. Na szczęście to ostatnie niedopatrzenie Klara mogła jeszcze naprawić. Wystarczyło przed pracą wstąpić do biura legnickich przewodników, gdzie Sławek, znajomy przewodnik, trzymał swój egzemplarz potrzebnej w danej chwili książki. Groziło to co prawda spóźnieniem do właściwej pracy, ale ratowało jej dobre imię. Nie zważając na pogodę i potencjalne przeziębienie, Klara ruszyła do centrum. To właśnie ta jedna decyzja zaważyła na dalszych losach dziewczyny. To, co nastąpiło w następstwie tej małej zmiany planów, przekroczyło wszelkie wyobrażenia, jakie o swojej przyszłości mogła mieć Klara. Bo gdy do biura wkroczył podenerwowany pan Stanisław, w ręce dzierżąc najnowszy egzemplarz gazety, dla której pracowała dziewczyna, wszyscy czuli, że zanosi się na niezłą awanturę. Jednak to nie samo czasopismo, a temat jaki poruszono w artykule sprawił, że w głowie Klary zaczął kiełkować niepokój. Bo, jak to możliwe, że mieszkając i miłując Legnicę, nie wie nic o pałacu znajdującym się przy ulicy Nowodworskiej? I czemu czuje, że koniecznie musi się czegoś dowiedzieć o tym nieznanym miejscu? By dowiedzieć się, jak potoczyła się ta historia, i gdzie miała swój finał, koniecznie należy przeczytać Grę o pałac, autorstwa Moniki B. Janowskiej.

Przyznać muszę, że moje losy jakoś niespecjalnie chciały iść tą samą ścieżką, którą podążała ta książka. Choć od dość dawna docierały do mnie na jej temat dość pozytywne opinie, to nie miałam okazji po nią sięgnąć. Zmieniło się to dopiero podczas mijającego lata. Jednak nawet wówczas, gdy Gra o pałac trafiła w moje ręce, nie od razu mogłam rozpocząć lekturę. Gdy w końcu po nią sięgnęłam fabuła jakoś mnie nie porwała i nie potrafiłam zbyt długo przy niej wysiedzieć. Czytanie jednego rozdziału dziennie nie jest fenomenalnym wynikiem, szczególnie dla mnie. Dość długo tłumaczyłam sobie takie efekty zmęczeniem, brakiem czasu i ogólnym zniechęceniem do robienia czegokolwiek. Jednak gdy skończyłam książkę zrozumiałam, że to ona odrobinę mnie … przytłaczała. Najdziwniejsze, że nawet nie jestem w stanie stwierdzić czym. Bo i historia jest ciekawa, i styl autorki fajny. Na pierwszy rzut oka wydawało mi się, że nie mogłam trafić lepiej. Potrzebowałam lekkiej fabuły, oderwania od czystych kryminałów i palących policzki książek paranormalnych. Najlepiej jakiegoś miksu romansu, dramatu i wątku sensacyjnego. I właśnie tym była Gra o pałac. Nie rozumiem więc, co nie zagrało. Co sprawiło, że lektura była bardziej męką niż przyjemnością? Wydaje mi się, że autorka chciała „za bardzo”. Za bardzo zwykła miała być jej bohaterka, za bardzo czytelniczka powinna się z nią utożsamiać, za bardzo fabuła się rozwinęła i zbyt niewyobrażalnie potoczyła. Nie mówię, że to, co przeczytałam było nierealne – bo faktycznie wydarzyć się mogło. Kilku osobom, ale nie jednej i to niemal w jednym czasie. Według mnie – zbyt małe prawdopodobieństwo.

Jednak, mimo wszystko i koniec końców, muszę przyznać autorce, że bardzo gładko przebrnęła przez wszystkie wydarzenia. Dopiero po zakończonej lekturze, gdy jako czytelnik usiadłam i zastanowiłam się nad przeczytaną właśnie książką, zrozumiałam, co mi w niej nie grało. Gdy czytałam odnosiłam wrażenie, że jest okey i tak właśnie być powinno. Kibicowałam bohaterce i martwiłam się, gdy w jej życiu nie działo się najlepiej. Gdy nie czytałam zastanawiałam się, co też dalej będzie miało miejsce w powieści. Niestety, gdy wracałam do Gry o pałac sił starczało mi jedynie na kilka kolej nych stron. Na szczęście książki czytać można również takimi małymi kroczkami.

Niestety raczej nie wrócę do lektury tej powieści, nie oznacza to jednak, że zniechęcam do tego kogokolwiek. Myślę, że wiele osób nie zgodzi się z moją opinią. I całkiem słusznie. Właśnie dlatego opinie są indywidualne. Wręcz zachęcam wszystkich do przeczytania Gry o pałac. Chętnie poznam Wasze zdanie na temat tej książki.

Zupełnie nie z tej bajki

„Gra o pałac” Monika B. Janowska
wyd. Znak i S-ka
rok: 2011
str. 512
Ocena: 4/6

Klara Czempińska, o ile kobieta faktycznie się tak nazywa, niezupełnie czuje się „sobą”. Bo jak można czuć się „właściwie” i „na miejscu”, jeśli zupełnie nie wie się, kim się jest? Skąd się pochodzi? Kim są lub byli twoi rodzice? Kiedy tak naprawdę się urodziłeś? Od...

Łut szczęścia
„Farciara” Dorota Wachnicka
wyd. G+J
rok: 2012
str. 256
Ocena: 3,5/6

Jakiś czas temu, w sumie nawet już dość dawno, w moje ręce wpadła powieść jednej z tegorocznych debiutantek polskiej sceny literackiej. Mam tu na myśli Farciarę autorstwa Doroty Wachnickiej. Do sięgnięcia po książkę zachęciła mnie przede wszystkim nota wydawcy. Swoją rolę w procesie decyzyjnym odegrała również okładka, która jest nie tylko intrygująca ale i jakaś taka… nowoczesna? Zagraniczna? A jeszcze do tego książkę napisała dyplomowana pani psycholog. Po prostu musiałam ją zdobyć. Zdobyłam, sięgnęłam, przeczytałam i… no właśnie, co zdarzyło się dalej? By się tego dowiedzieć musicie zapoznać się z poniższym tekstem.

Natalia to dwudziestokilkuletnia piękna Polka u szczytu swej życiowej kariery, choć tak naprawdę dopiero ją zaczyna. Pochodzi z dość ubogiego domu, w którym nigdy się nie przelewało. Kiedy inni robili co im się żywnie podobało, ona każdą chwilę poświęcała na udeptywanie swojej ścieżku ku wymarzonej, prawniczej karierze. Kiedy jej przyjaciółka zdawała na jedną z lepszych, europejskich uczelni, ona zdecydowała się na Uniwersytet Warszawski. Co prawda to nie Oksford, ale w końcu najlepsza szkoła w Polsce. Już na początku studiów zdwoiła wysiłki, by osiągnąć to, co sobie zamierzyła. Dzięki temu wkrótce dostała stypendium i mogła wyjechać do Francji, aby tam kontynuować edukację. Na tym oczywiście się nie skończyło. Dzięki niesamowitemu zbiegowi okoliczności, podczas pobytu na stypendium, Natalia miała okazję wziąć udział w konkursie, w którym nagrodą była możliwość kontynuowania studiów na Oksfordzie. Co prawda dziewczyna nie wygrała, ale jak się okazało, drugie miejsce także pozwalało na przeniesienie się do Anglii. Potem tylko doktorat i już… Natalia wróciła do Polski i natychmiast otrzymała wspaniałą posadę w najlepszej z możliwych firm. Oczywiście ten nowy etap życia nie mógł rozpocząć się w tak banalny sposób. Dziewczyna postanowiła więc, wraz z przyjaciółkę Hanką, wyjechać na kilka dni nad Bałtyk i dobrze się zabawić. A tam poznała Wiktora, który przewrócił jej życie do góry nogami.

Mała, drobna, niepozorna książeczka. Jakoś nie spodziewałam się, że z jej przeczytaniem będę miała tyle problemów. Początkowo wydawało mi się, że to może ze mną coś jest nie tak (i pewnie tak jest). Że to niewłaściwy moment na tę książkę (zdecydowanie to był zły czas na taką lekturę). Że Farciara nie jest dla mnie (i z tym trudno mi się w tej chwili nie zgodzić). Dość długo nie dopuszczałam do siebie myśli, że za dużo wymagałam od tej pozycji. Do głowy mi nie przyszło, że autorka, będąc w końcu psychologiem, mogłaby napisać tak słabiutką powieść. Nie chcę mówić, że książka jest zła, albo że nie nadaje się do czytania. Po pierwsze tak nie jest. Po drugie nie mi wydawać takie sądy. Przypuszczam, że wielu osobom ta książka przypadnie do gustu i znajdą w niej to, czego we współczesnej powieści tego typu się poszukuje. Ja jednak zdecydowanie nie zaliczam się do tej grupy. Przykro mi było czytać o dziewczynie, nomen omen strasznie inteligentnej, pełnej pasji i poważnych życiowych planów, postępującej w tak głupiutki i nieodpowiedzialny sposób. Kiedy zagłębiałam się w perypetie Natalii, coraz bardziej powątpiewałam w jej zdrowy rozsądek i zdolności do prawidłowej oceny świata zewnętrznego. Nie mówię, że w prawdziwym życiu kobiety nie podejmują takich decyzji, jakie zdarzały się głównej bohaterce. Ale trudno mi uwierzyć, że twardo stąpającej po ziemi kobiecie może przytrafić się choć połowa z tych rzeczy, które miały miejsce w książce. Być może się mylę. Całkiem prawdopodobnym jest, że za mało wiem o otaczającym mnie i innych wszechświecie. I stąd moja nienajlepsza opinia o Farciarze.

Coraz częściej uświadamiam sobie, że powinnam uważniej wybierać lektury. Jestem świadomym czytelnikiem i wiem, co mi się podoba, a co nie. Zwykle od razu wiem, czy coś trafi w mój gust literacki, czy nie. W tym wypadku najzwyczajniej w świecie się pomyliłam. Może przez przypadek wmówiłam sobie, że ta książka będzie o czymś zupełnie innym, niż miała być w rzeczywistości? Całkiem możliwe, że gdybym podeszła do lektury z innym nastawieniem, to inaczej bym na nią zareagowała. Teraz już się tego nie dowiem.

Farciara to lekka powieść o błahych i dość mało realnych problemach. Zdecydowanie nie jest to lektura na długie, skłaniające do refleksji, jesienne wieczory. Myślę, że znacznie lepiej sięgnąć po nią w jakieś leniwy, upalny, letni poranek, kiedy ma się ochotę na coś niezobowiązującego i niewiele trzeba, by uwierzyć, że życie to bajka.

Łut szczęścia
„Farciara” Dorota Wachnicka
wyd. G+J
rok: 2012
str. 256
Ocena: 3,5/6

Jakiś czas temu, w sumie nawet już dość dawno, w moje ręce wpadła powieść jednej z tegorocznych debiutantek polskiej sceny literackiej. Mam tu na myśli Farciarę autorstwa Doroty Wachnickiej. Do sięgnięcia po książkę zachęciła mnie przede wszystkim nota wydawcy. Swoją rolę w procesie...

To, co ważne…

„Porwanie” Wolf Haas
wyd. G+J Książki
rok: 2012
str. 232
Ocena: 4/6

Nie wiem, czy kiedykolwiek byłabym w stanie przeżyć to, co musiała przejść jedna z bohaterek powieści Wolfa Hassa. Wydaje mi się to… niewyobrażalne i nieznośne. Nawet teraz, nie mając nawet najmniejszych szans, na znalezienie się choćby w podobnej sytuacji do tej, w której postawiona została pani doktor Kressdorf, nie potrafię uspokoić serca i rozszalałych myśli. Bo jak można przejść do porządku dziennego nad sprawą nagle znikającego, dwuletniego dziecka? Jak można zrozumieć i logicznie wytłumaczyć, że w jednej chwili ktoś jest, a sekundę później już go nie ma? Nie wiem… i nie mam pojęcia jak, i czy w ogóle, udało się to przeżyć tej kobiecie. Jedno jest pewne, taki dramat zostawia po sobie ogromne rany, które mogą już nigdy się nie zabliźnić. Co dokładnie wydarzyło się w życiu austriackiej ginekolożki? Pozwólcie, że postaram się przybliżyć Wam to odrobinę.

Patrząc z boku, wydawać by się mogło, że pan Simon podejmując jakiś czas wcześniej decyzję o zmianie miejsca zatrudnienia oraz stanowiska pracy, samoistnie skazał się na pewnego rodzaju degradację społeczną. No bo w końcu, kto to widział, by szanowany policjant rzucał wyuczony i wypraktykowany zawód by zostać… szoferem. Takie rzeczy zwykle nie mają miejsca. Zwykle nie oznacza jednak nigdy. No i właśnie w opisywanym przeze mnie przypadku rzecz się ma zgoła inaczej. Bo prowadzenie samochodu, dla pana Simona rzecz jasna, to spełnienie marzeń. A gdy jeszcze może prowadzić ten samochód i od czasu do czasu zerkać we wsteczne lusterko, by zobaczyć uśmiechniętą twarzyczkę malutkiej Helenki, to już w ogóle cud, miód i orzeszki, jak to się potocznie mówi. A taką okazję miewa w zasadzie codziennie, bo to właśnie Helena jest jego stałą pasażerką. Może Was to nieco dziwić, dwuletnia dziewczyna posiadająca własnego szofera? Cóż jednak poradzić, jeśli ma się bardzo zapracowanych rodziców, którzy pracują w różnych częściach Europy? Siłą rzeczy dziecko prowadzi raczej koczowniczy tryb życia i większą część dnia spędza na tylnym siedzeniu BMW. I tak oto, pewnego dnia, w drodze od jednego z rodziców do drugiego okazuje się, że pan Simon zapomniał zatankować samochód. To mu się nigdy wcześniej nie zdarzyło, zawsze skrupulatnie pilnował, by w momencie zapakowania maluszka do fotelika bak był pełen i umożliwiał dojechanie z punktu A do punktu B. Jak się jednak okazuje, nie tym razem. Kierowca zjeżdża więc z wyznaczonej trasy, tankuje samochód, pucuje czyste szyby (mazanie ich pianą niezwykle rozśmiesza dziewczynkę) i udaje się do sklepu, by zapłacić. Spędza tam jednak dłuższą chwilę, ponieważ postanowił uszczęśliwić swoją małą pasażerkę czekoladą, nie mógł się jednak zdecydować, jaki smak najbardziej przypadłby do gustu Helence. Po kilku minutach pan Simon udaje się w końcu w kierunku odstawionego na boczny parking samochodu, gdzie okazuje się, że dziecka już nie ma. Nic nie daje mruganie oczami. Nie pomaga używanie magicznego pilota, który jak na zawołane zamyka i otwiera drzwi samochodu. Nie przynosi również skutku obchodzenie terenu stacji i zaglądanie w różne zakamarki. Dziecka nie ma. Zaginęło, zniknęło. W końcu kierowca wpada w panikę, choć, muszę być szczera, jest to bardzo dziwny rodzaj paniki. Pan Simon zaczyna szaleć, dostaje się do sklepu i informuje obecnych, że… coś zostało skradzione z jego samochodu. Nie wspomina jedynie, że tą skradzioną rzeczą, jest dziecko. Czemu były policjant postępuje tak nielogicznie? Dlaczego reaguje aż tak emocjonalnie? Jakie skutki przyniosą te jego działania? Gdzie go doprowadzą? Jak zareagują rodzice maluszka, gdy dowiedzą się, co się wydarzyło? Gdzie podziała się Helenka? Kto i dlaczego ją zabrał? Na te, i na wiele innych pytań, odpowiedzi znajdziecie w powieści napisanej przez Wolfa Haas’a zatytułowanej Porwanie.

Jeśli idzie o zupełną szczerość, to… czegoś mi w tej powieści brakowało. Trudno jest mi jednak jednoznacznie określić, co to takiego było. Temat zdecydowanie był trafiony. Nieczęsto mam okazję znaleźć na rynku książkę, której tematyka poruszałaby tego typu problemy. Zapewne z tego właśnie powodu tak niecierpliwie wyczekiwałam chwili, w której będę miała okazję sięgnąć po tę powieść. Gdy w końcu przyszła jej pora, z wielkim ożywieniem rozpoczęłam lekturę, która niestety okazała się zupełnie inna od moich wyobrażeń. Po pierwsze, główny bohater. Choć nawet polubiłam pana Simona, to zdecydowanie nie mogę zaliczyć go do grona moich faworytów. Był taki jakiś… dziwny. Po drugie, narracja. Książka została napisana w pierwszej osobie, ale z perspektywy zupełnie nam nieznanego bohatera, opisującego wydarzenia mające miejsce w powieści. Do tego wszystkiego dochodzi chronologia wydarzeń która, delikatnie mówiąc, jest poplątana. W jednej chwili autor opisuje jakieś wydarzenia, by już za chwilę cofał się do przeszłości. Albo, co moim zdaniem jest dużo gorsze, autor przewiduje przyszłość, wypowiadając ustani narratora teksty w stylu „jeszcze nie zwariował, ale za trzynaście godzin zwariuje naprawdę”. Nie wiem, skąd u mnie taka awersja do tego typu zwrotów, ale bardzo mnie one drażnią. Każdy potencjalny czytelnik dodatkowo wiedzieć powinien, że zdecydowana większa część powieści zawiera przemyślenia narratora o tym, o czym myślał w danej chwili pan Simon. I choć znajdziemy w tych przemyśleniach wiele istotnych informacji, to niestety nie zawsze są one napisane w na tyle interesujący sposób, by czytelnik miał ochotę je przeczytać. Więcej zarzucić książce nie mogę. Zasadniczo jest ona dobrą powieścią, ale zawiera pewne drażniące mnie elementy, które dla innych mogą nie stanowić żadnego problemu. Jak już wcześniej wspomniałam, pomysł na temat przewodni książki był bardzo ciekawy, a i jego realizacja według mnie zasługuje spory plus. Ogólnie książkę oceniam dobrze i zachęcam Was do jej przeczytania. Może uda Wam się mnie przekonać, że pomyliłam się w mojej ocenie?

To, co ważne…

„Porwanie” Wolf Haas
wyd. G+J Książki
rok: 2012
str. 232
Ocena: 4/6

Nie wiem, czy kiedykolwiek byłabym w stanie przeżyć to, co musiała przejść jedna z bohaterek powieści Wolfa Hassa. Wydaje mi się to… niewyobrażalne i nieznośne. Nawet teraz, nie mając nawet najmniejszych szans, na znalezienie się choćby w podobnej sytuacji do tej, w której postawiona została...

Owoc trzeba uszkodzić, żeby poczuć jego smak*

„Migdałowa Madonna” Marina Fiorato
wyd. Albatros
rok: 2012
str. 400
Ocena: 4/6

Czasem przychodzi taki dzień, w którym czytelnik chce się oderwać od lektur, po jakie zwykle sięga. Jako nastolatka uwielbiałam romanse historyczne i to właśnie po nie najchętniej sięgałam. Ostatnio jakoś mnie natchnęło i postanowiłam wrócić do wspomnianych wcześniej korzeni. Jak się skończyła ta moja niewielka przygoda? O tym przeczytacie poniżej.

Simonetta di Saronno od najmłodszych lat wiedziała, że jest kimś ważnym. Rodzice traktowali ją jak księżniczkę, a i otoczenie nie szczędziło jej komplementów. Nie można się temu jednak dziwić, w końcu jej piękno przyćmiewało wszystko wokół, a z każdym przeżytym dniem dziewczynka stawała się coraz ładniejsza. Bardzo młodo (jak na współczesne mi realia), została wydana za mąż. Jako trzynastolatka stanęła na ślubnym kobiercu i przysięgała miłość, wierność i uczciwość małżeńską piętnastoletniemu wówczas Lorenzo. W ten właśnie sposób połączyły się dwa wielkie rody, co zapewnić miało młodym życie w dostatku aż po wsze czasy. Już podczas ceremonii zaślubin wydarzyło się coś, co zwiastować mogło przyszłe, tragiczne wydarzenia w życiu tej dwójki młodych ludzi. Jak tradycja nakazywała, małżonek poczęstował żonę darem z drzew rosnących w sadzie państwa di Saronno – migdałem. Niestety Simonetta nie pogryzła nieznanego jej przysmaku, wskutek czego zakrztusiła się. Całe wydarzenie zostało dobitnie skomentowane przez matkę panny młodej, która poinformowała córkę, że dopóki nie zazna w życiu cierpienia, nie pozna samej siebie i nie dowie się, jaki plan miał wobec niej sam Stwórca. Bo to cierpienie wskazuje człowiekowi drogę, jaką powinien podążyć. Simonetta bagatelizuje słowa matki i zaczyna żyć pełnią życia jako młoda, zakochana po uszy w swym mężu kobieta. Wszystko układa im się jak w najwspanialszej bajce. Głód nie zagląda im do garnka, ludzie są im życzliwi, oboje są piękni i mądrzy. Spędzają ze sobą każdą wolną chwilę i mimo, że wciąż nie poczęli potomka, są szczęśliwi. Bo do radowania się wystarcza im obecność tej drugiej osoby. Niestety, jak wywróżyła podczas ślubu matka pani di Saronno, w końcu nadchodzi kres szczęścia. Wybucha wojna i mężczyźni, w tym dzielny i doskonale władający mieczem, Lorenzo, wyruszają na pole bitwy. Simonetta, mimo że popada w pewnego rodzaju nostalgię, nie załamuje się. Wie, że na jej małżonka nie ma mocnych i że w wojowaniu szabla nikt go nie pokona. Mimo tego, że z powodu działań zbrojnych niezwykle mało czasu spędzają ze sobą, dziewczyna wie, że wkrótce to wszystko się skończy i mąż wróci do niej cały i zdrowy. Codziennie więc zasiada w oknie i spogląda w dal, wypatrując miłości swojego życia. I tak właśnie, pewnego mroźnego dnia, dostrzega zbliżającą się postać. Niestety, nadchodzący mężczyzna to nie jej ukochany, a jego giermek, który informuje ją o tragicznych losach swojego pana. Simonetta zostaje wdową, w związku z czym jej cały świat lega w gruzach. Czy poradzi sobie w tym trudnym czasie? Czy stawi czoło licznym problemom, które zaczną przed nią wyrastać, niczym grzyby po deszczu? Dlaczego pokrętny los tak ją pokarał? A może… może to tylko próba, swoisty test na miłość, któremu Simonetta została poddana przez Stwórcę? Jeśli tak, to czy dziewczynie uda się go zdać? By się tego dowiedzieć musicie sięgnąć po Migdałową Madonnę i przekonać się sami.

Książka osadzona została w realiach XVI wieku, w Lombardii i w tonacji odpowiadającej tym czasom została napisana. Autorka może nie zastosowała dokładnie takiego języka, jakiego wówczas się używało, ale zdecydowanie poprzez język i zwroty pokazała czytelnikowi, że nie czyta współczesnej literatury. Kiedyś uwielbiałam książki napisałam w ten sposób, dlatego właśnie zdecydowałam się na lekturę Migdałowej Madonny. Niestety wraz z wiekiem zmienił się również mój gust literacki i muszę przyznać, że czytanie tej książki nie sprawiło mi maksymalnej satysfakcji. Nie oznacza to jednak, że książka była zła. Bo nie była. Jak się jednak okazało, nie dla mnie. Muszę jednak przyznać, że całość była dość intrygująca. Fabuła podzielona została na kilka wątków, które początkowo wydają się zupełnie niepowiązane, jednak z biegiem akcji zaczynają się zazębiać, by ostatecznie okazało się, że wszystko było ze sobą powiązane. Całość czyta się przyjemnie, sama lektura jednak nie sprawia, że czytelnik nie potrafi się od niej oderwać. Przynajmniej nie taki czytelnik jak ja. Książkę polecam osobom, które lubią poczytać romans osadzony w realiach renesansu.

* str. 15

Owoc trzeba uszkodzić, żeby poczuć jego smak*

„Migdałowa Madonna” Marina Fiorato
wyd. Albatros
rok: 2012
str. 400
Ocena: 4/6

Czasem przychodzi taki dzień, w którym czytelnik chce się oderwać od lektur, po jakie zwykle sięga. Jako nastolatka uwielbiałam romanse historyczne i to właśnie po nie najchętniej sięgałam. Ostatnio jakoś mnie natchnęło i postanowiłam wrócić do...

Głębokość peryskopowa

„Bitwa o Atlantyk” Marc Milner
wyd. Muza
rok: 2012
str. 296
Ocena: 3,5/6

Druga Wojna Światowa była największym i najkrwawszym konfliktem w historii ludzkości. W jej trakcie toczyły się niezliczone bity i potyczki między przeciwnikami. W walce wykazywali się bohaterstwem i odwagą szeregowi żołnierze, a na każdym szczeblu dowodzenia pojawiali się wybitni taktycy i stratedzy. Słynnych bitew o przełomowym znaczeniu dla całego konfliktu było wiele. Pancerne potyczki na wschodzie, walka o każdy dom i pokój w Stalingradzie, czy też lądowanie aliantów w Tunezji oraz wielkie operacje powietrzno-desantowe na Krecie czy w Holandii a także wiele innych. Każde z tych wydarzeń zostało dokładnie opisane i przedstawione w licznych publikacjach książkowych i filmowych wielu znamienitych autorów. Tymczasem najważniejsza i najdłuższa kampania toczona w trakcie II Wojny Światowej, jest sukcesywnie pomijana. Mowa tu oczywiście o Bitwie o Atlantyk, która ze względu na swój charakter i przebieg nie obfitowała w spektakularne potyczki, ale pełna była anonimowych marynarzy i okrętów. U-Boty i okręty eskortowe toczyły ze sobą morderczy bój, w którym raz po raz sukcesy odnosiła jedna lub druga strona. Mimo wielkiego poświęceni i odwagi niemieckich podwodników otoczonych przez bezkres ocean, którzy wyciskali ze swoich maszyn siódme poty schodząc znacznie poniżej głębokości krytycznej, nie zdołali oni zatrzymać nieprzerwanego przepływu sprzętu, zapasów i ludzi do Anglii. Po prostu zgniotła ich nie wielka masa wody otaczająca ich maleńkie okręty, lecz przewaga technologiczna i przemysłowo-ekonomiczna aliantów. Kanadyjski profesor Marc Milner, w książce pod tytułem Bitwa o Atlantyk, zebrał najważniejsze informacje, fakty i wydarzenia związane z bitwą o zaopatrzenie, a więc i życie dla walczącej Europy. Autor w bardzo przystępny sposób opisał taktyki i wyposażenie walczących stron, nie przytłaczając przy tym czytelnika danymi technicznymi. W moim odczuciu czyta się to bardzo przyjemnie jednak cały odbiór utrudniał mi brak fotografii. Nieliczne ilustracje znajdujące się w książce są mapami i na całe szczęście znajdują się dokładnie tam gdzie powinny. Ponadto, o ile sama okładka jest bardzo klimatyczna i ekskluzywna, o tyle wnętrze książki swoją formą rozczarowuje – niskogatunkowy papier, na którym drukowano tę książkę, utrudniał mi jej odbiór. O samej treści nie ma sensu pisać po prostu jeśli wciągnął cię klimat filmu Das Boot to zarządzam głębokość peryskopową i wypatrujcie na półkach tej pozycji.

Głębokość peryskopowa

„Bitwa o Atlantyk” Marc Milner
wyd. Muza
rok: 2012
str. 296
Ocena: 3,5/6

Druga Wojna Światowa była największym i najkrwawszym konfliktem w historii ludzkości. W jej trakcie toczyły się niezliczone bity i potyczki między przeciwnikami. W walce wykazywali się bohaterstwem i odwagą szeregowi żołnierze, a na każdym szczeblu dowodzenia pojawiali się...

Bez tajemnic

„Wyliczanka” John Verdon
wyd. Otwarte
rok: 2011
str. 504
Ocena: 5,5/6

Zdarza się, zwykle dość niespodziewanie, że wśród przysłowiowych wieprzy trafi się na niezwykłą wprost perłę. Takie wydarzenie nie mają miejsca zbyt często, ale jednak. Na takie cudeńko udało mi się trafić tuż przed świętami i choć czasu miałam niewiele, a książka była bardzo opasła, wprost nie mogłam się od niej oderwać. Zarywałam noce, tarłam oczy, odganiałam ziewanie, ale udało się, poznałam tajemnicę Wyliczanki Johna Verdona.

Dave Gurney to czterdziestosiedmioletni emerytowany detektyw nowojorskiej policji. Na co dzień wydaje się być w miarę szczęśliwym małżonkiem, ale nie do końca spełnionym rodzicem. Nie pokazuje jednak na zewnątrz, jakie demony zjadają go od środka. W swojej karierze, o której żona wolałaby zapomnieć, poszczycić się mógł licznymi sukcesami. Był jednym z lepszych „tropicieli”, zawsze wiedział jak „wywęszyć mordercę” i jak dowiedzieć się gdzie jakiś „seryjny” zaatakuje kolejną ofierę. Żaden zwyrodnialec nie mógł się przed nim ukryć. Takie życie niezmiernie jednak męczyło Madeleine, dlatego usilnie namawiała małżonka by przeszedł na emeryturę i wyprowadził się z nią jak najdalej od zgiełku wielkiego miasta. Kobieta w końcu dopięła swego i zamieszkała z Davem w wymarzonym domku z ogródkiem. Jak się jednak okazało wyciągniecie Gurney’a daleko od piętrzących się okropności nie odciągnęło go od nich. Mężczyzna, zresztą na prośbę Madeleine, zapisał się na kurs fotografii, podczas którego zrozumiał, czym może zająć się w przyszłości. To, co miało go odciągnąć od dawnej pracy, jeszcze bardziej go do niej przywiązało. Dave zaczął zawodowo obrabiać fotografie ściganych morderców tak, by ukazać całe piętrzące się w nich zło. Jego prace przypadły do gustu prowadzącej warsztaty Sonii, w związku z czym, kobieta postanowiła niezwłocznie zaproponować mu wystawę zatytułowaną „Portrety morderców autorstwa człowieka, który ich ujął”. Jak się można domyślić, nie to chciała osiągnąć Madeleine. Kiedy więc po latach odzywa się do Dave’a dawno zapomniany kolega ze studiów – Mark Mellery, upatruje ona w tym spotkaniu ratunku, dla usilnie budowanej przez nią lepszej teraźniejszości. Jak się można domyślić i tym razem ponosi klęskę.

Wyliczanka jest tajemnicza, metafizyczna, a miejscami naprawdę przerażająca. Napisana została z wielka pasją i zaangażowaniem. Czytelnik czuje to z każdym zdaniem, które jest mu dane przeczytać. Lektura niesłuchanie wprost wciąga i nie pozwala się od siebie oderwać nawet na chwilę. Gdy wzrok odmawia posłuszeństwa i nadchodzi nieubłagany sen, umysł zaczyna płatać człowiekowi figle i powoduje, że i nocne mary są jak czytana właśnie książka. John Verdon stworzył powieść absolutnie nieprzewidywalną, w której jedynie długie drążenie tematu może spowodować zrozumienie logiki, którą kieruje się morderca. Główny bohater jest zdecydowany, pewny siebie i dąży do celu nawet wtedy, gdy wie, jak wiele ma do stracenia. Zdumiewająca wprost jest jego wiara, że jeśli nie zrobi tego, co podpowiada mu przeczucie, to wszystko legnie w gruzach. I tak zapewne by się stało. Zresztą wszyscy wykreowani przez autora bohaterowie są na swój sposób wyjątkowi, w związku z czym wydają się nad wyraz realni. Całość napisana została tak, iż odnosi się wrażenie, że autor jedynie opisuje prawdziwe wydarzenia, a nie to, co wykreowała jego nad wyraz rozwinięta wyobrania.

Przyznam, że mi udało się odgadnąć, kto stoi za całym złem mającym miejsce w powieści Verdona. Byłam jednak tym bardzo zaskoczona, bo strzelałam zupełnie w ciemno. Autor wodzi czytelnika za nos i tak naprawdę nigdy nie pozwala mu na stwierdzenie, ze stu procentową pewnością, że to, co właśnie wydedukował, jest prawdą. Wyliczanka to jeden z najlepszych thrillerów, jaki miałam okazję przeczytać. Aż żal mi serce ściska, że to książka z 2011 roku i nie będę mogła zaliczyć jej do najlepszych powieści roku 2012. Zdecydowanie warto przeczytać tę książkę i zapoznać się z pozostałym dorobkiem autora.

Bez tajemnic

„Wyliczanka” John Verdon
wyd. Otwarte
rok: 2011
str. 504
Ocena: 5,5/6

Zdarza się, zwykle dość niespodziewanie, że wśród przysłowiowych wieprzy trafi się na niezwykłą wprost perłę. Takie wydarzenie nie mają miejsca zbyt często, ale jednak. Na takie cudeńko udało mi się trafić tuż przed świętami i choć czasu miałam niewiele, a książka była bardzo opasła, wprost...

W świecie snu

„Nevermore. Cienie” Kelly Creagh
wyd. Jaguar
rok: 2012
str. 392
Ocena: 5/6

Mrok, zgliszcza, popiół… trzepot skrzydeł i głuchy krzyk. Wołanie o pomoc. Tupot stóp, przyspieszony oddech i wrażenie, że ten tunel/labirynt/korytarz nigdy się nie skończy. Ale kończy się. Nagle i tragicznie. Ktoś w jednej chwili dotyka czyjejś dłoni. Ktoś w innej zwalnia uścisk. Co od zetknięcia dwóch ciał się zaczyna, na ich rozłączeniu się kończy. I zostaje tylko otchłań. Ciemna, przerażająca i nieskończona.

Trwa, a właściwie właśnie się kończy, ostatni trening Jastrzębi, drużyny cheerleaderskiej Isobel Lanley, tuż przed rozgrywkami krajowymi. Dziewczyna ostatkiem sił wykonuje końcowe ćwiczenia, przeciera czoło i oddycha z ulgą. Czuje, jak wszystkie jej mięśnie powoli przechodzą w stan spoczynku i wie, że wkrótce nie będzie w stanie zrobić ani jednego kroku więcej. Jeszcze tylko trenerka wygłosi ostatnią, pokrzepiającą jej zdaniem przemowę i dziewczyny będą mogły rozejść się do domów i pójść spać. A to wszystko po to, by następnego dnia, bladym świtem zwlec się z łóżka, pojechać do Dallas i wygrać te zawody. Niespodziewanie jednak Izzy wyczuwa, że ktoś intensywnie się jej przygląda. Odwraca głowę i… nie może uwierzyć. To przecież niemożliwe. To nie może być… a jednak. W drzwiach sali gimnastycznej stoi zielonooki Got, Varen Nethers. Jej chłopak. Nie zważając na nic odwraca się od koleżanek z drużyny i niczym zahipnotyzowana udaje się w stronę wyjścia. Do swojego przeznaczenia. Do miłości swojego życia, której nie widziała… wydawać by się mogło, że latami, a tak naprawdę przez kilka tygodni. Kilka potwornych tygodni. Coś jednak ewidentnie jest nie tak. Chłopak jest mrukliwy, cichy, a nawet odrobinę odpychający. A jego okulary przeciwsłoneczne… nie pokazują odbicia. Nie widzi więc ani jego oczu, ani siebie samej. Dla Isobel to jednak nie ma znaczenia, cieszy się, że jest z ukochanym bo przecież wydawało się, że w Halloween go straciła. Gdzie w tym czasie przebywał Varen? Czemu tyle czasu trwało, nim wrócił? I… czy wrócił naprawdę? A może to tylko jeden ze strasznych, męczących, wywołujących u człowieka dreszcze snów, które kończą się wstrząsającą pobudką? By się tego dowiedzieć koniecznie musicie sięgnąć po drugą część serii Nevermowe - Cienie.

Po przeczytaniu pierwszego tomu mini cyklu autorstwa Kelly Creagh wiedziałam, że nie oprę się i będę musiała sięgnąć po kontynuację tej powieści. Losy Isobel i Varena, owiane wielką tajemnicą, mrokiem a miejscami nawet horrorem zafascynowały mnie i przez wiele miesięcy nie dawały o sobie zapomnieć. Wraz z upływem czasu jaki minął od lektury, coraz bardziej zacierały mi się w głowie szczegóły powieści, wciąż jednak tkwiło mi w głowie jedno zdanie „Uważaj czego pragniesz…”. Bo marzenia czasem się spełniają w najgorszej z możliwych wersji. Jako horror. Nie inaczej toczą się losy Izzy, której cudem udało się umknąć śmierci i która od kilku tygodni nieustannie planuje powrót do niezwykłej krainy, w której uwięziony został jej ukochany. Jedno jest jednak dla niej pewne. Varen jej wypatruje, nie poddaje się, istnieje. Tak długo jak ona wierzy, że go odzyska, tak długo on będzie czekał na jej powrót. Chyba, że ktoś zasieje w jego umyśle ziarno zwątpienia, jak to się wielokrotnie śniło Isobel. Ale, czy jest ktoś na tyle podły, by pozbawić chłopaka nadziei?

Cienie czyta się z zapartym tchem. Nie da się ukryć, że powieść nie jest łatwą lekturą. Niezbędne jest więc poświęcenie jej wystarczającej ilości czasu i czytanie jej bez przerw. Nie zaszkodzi również odświeżyć sobie wcześniej informację z Kruka, bo bez nich czytanie Cieni to jak stąpanie po kruchym lodzie. Niepewne i przerażające. Niejednokrotnie podczas lektury dostawałam gęsiej skórki. Nieraz mój umysł przestawał ogarniać fabułę, gubił się w akcji i nie był pewien co autorka próbuje mu powiedzieć. Ale gdy przeczytałam ostatnie zdania powieści zrozumiałam, że … to wszystko było ułudą. Że nadzieja była płonna. Że nic nie jest takim, jakim się wydawało. Że… nie warto wierzyć i marzyć, bo marzenia jeśli się spełniają, to zupełnie nie tak, jak tego pragnęliśmy.

Choć pragnęłam dla Cieni zupełnie innego zakończenia wiem, że to stworzone przez autorkę było właściwe. Na swój sposób oczywiście. Mimo wszystko jest ono drzazgą w moim sercu i przez jakiś czas tylko i wyłącznie ono zostanie w mojej pamięci. Nie zmienia to jednak postaci rzeczy, że książka jest wspaniała i warto ją przeczytać. Nie zalecam jednak czytania Cieni bez przeczytania Kruka. Książki są ściśle powiązanie i czytanie części drugiej bez znajomości pierwszej jest zwyczajnie w świecie bez sensu.

W świecie snu

„Nevermore. Cienie” Kelly Creagh
wyd. Jaguar
rok: 2012
str. 392
Ocena: 5/6

Mrok, zgliszcza, popiół… trzepot skrzydeł i głuchy krzyk. Wołanie o pomoc. Tupot stóp, przyspieszony oddech i wrażenie, że ten tunel/labirynt/korytarz nigdy się nie skończy. Ale kończy się. Nagle i tragicznie. Ktoś w jednej chwili dotyka czyjejś dłoni. Ktoś w innej zwalnia uścisk. Co...

Zapach świąt

„Boże Narodzenie. Kuchnia świąteczna” Marzena Wasilewska
wyd. Świat Książki
rok: 2012
str. 130
Ocena: 6/6

Boże Narodzenie to chyba najlepsze święto w roku. To wokół niego unosi się nieziemska, fantastyczna wręcz atmosfera. To w tą grudniową noc ludzie są milsi, cieplejsi, weselsi. Każdemu chce się więcej, mocniej i bardziej. Każdemu, a na pewno mi. Jeszcze nim nadejdzie grudzień, w mojej głowie zapalają się migoczące lampki przypominające, że czas zdecydować co kto znajdzie pod choinką. Zwykle z prezentami staram się uporać zaraz na początku miesiąca tak, by pozostały czas spożytkować na obmyślanie planu „co by tu zjeść w Wigilię i Boże Narodzenie”. Normalnie w poszukiwaniu inspiracji przemierzam wzdłuż i wszerz Internet. Wyszukuję jakieś nieziemskie dania i podaję rodzince podczas Wigilii (tak do naszego domu trafiła na przykład zapiekana fasola, która jest nie tylko pyszna ale i mega prosta w przygotowaniu). W tym roku, dzięki uprzejmości wydawnictwa Świat Książki, dostałam gotowe zestawy świątecznych przepisów. I powiem Wam jedno – jestem nimi zachwycona!

Zasadniczo poradnik podzielony został na pięć części: Wigilię, Boże Narodzenie, Sylwester, Nowy Rok i coś do świątecznej kawy . Niby nic, nity tylko 130 stron, ale… no właśnie. Diabeł tkwi w szczegółach, jak zwykle . Już w samej Wigilii człowiek może zatonąć, bo nie jest to jedna kolacja, tylko aż trzy. Dla każdego coś dobrego, jak mówi stare porzekadło. Autorka zaprezentowała więc menu na tę wyjątkową kolację w stylu babci z kresów, na sposób prosty, ale wykwintny i dla tych, którym w święta marzą się cieplejsze kraje. Osobiście w każdym z tych zestawów znalazłam coś dla siebie i mojej rodziny. Z kuchni babcinej do mojej własnej zabieram Krokiety ziemniaczano-orzechowe. Przepis jest prościutki i wydaje mi się, że idealnie zastąpi klasyczne kartofle, które zwykle lądują na wigilijnym stole. Z opcji prostej, ale wykwintnej przygarnęłam Słodkie pierogi z niespodzianką i pijanym sosem. Aż mi ślinka cieknie gdy sobie pomyślę, jakie to będzie pyszne. Do tego namówiłam mamę, by zamiast tradycyjnego, smażonego łososia zrobiła w tym roku Łososia pieczonego w cieście francuskim z sosem chrzanowo-koperkowym. Jeśli chodzi o ostatni typ kuchni, czyli tą bardziej szaloną opcję, to wciąż zastanawiam się czy zrobić Tarte z grzybami czy też Gorące ciasto makowo-daktylowe. To oczywiście nie jedyne przepisy, które można znaleźć w tym dziale. Każdy typ kuchni oferuje minimum dziesięć przepisów. Do tego autorka, po zakończeniu prezentacji danego menu podpowiada, kiedy dana rzecz powinna zostać wykonana. Dzięki temu dowiadujemy się, czy coś można zamrozić, co może poleżeć w lodówce i które dania powinny być przygotowywane tuż przed podaniem. Przyznam szczerze, że te fragmenty książki najbardziej mnie ucieszyły. Do tego już we wstępie Marzena Wasilewska informuje, że każdy przepis przewidziany jest na osiem osób. Znacznie ułatwia to zaplanowanie ile faktycznie czego powinno się przygotować. Nie mniej ważne jest wskazanie przez autorkę poziomu trudności danego przepisu i przybliżonego czasu przygotowania konkretnego dania.

Na Wigilii Marzena Wasilewska nie poprzestała i w kolejnych działach przybliżyła czytelnikom menu, które można przygotować na pozostałe świąteczne i noworoczne dni. U mnie w domu zwykle w samo Boże Narodzenie zjada się to, co przygotowało się na Wigilię. Niezwykle rzadko robimy coś dodatkowego. Przyznam szczerze jednak, że poważnie zastanawiam się nad wykonaniem Surówki z selera naciowego i pomarańczy. Na Sylwestra, z okazji urodzin przyjaciółki będę przygotowywała Tort bezowy, z którego zawsze zostaje mi sporo żółtek. Dzięki Kuchni świątecznej w tym roku się one nie zmarnują. Zrobię świąteczny Zapiekany krem cynamonowy z orzeźwiającym sosem żurawinowym . Aż brzuszek rośnie gdy człowiek pomyśli ile planuje zjeść w trakcie kilku świątecznych dni. Nie da się jednak inaczej, prawda?

Na końcu poradnika miło zaskoczy nas jeszcze jedna rzecz, mianowicie Indeks tematyczny, dzielący wszystkie wymienione w książce potrawy na zbiory w stylu Przystawki zimne czy Zimne sosy i inne dodatki do mięs i ryb.

Całość czyta się niesamowicie przyjemnie. Przepisy podane są w przystępny sposób, autorka tłumaczy dokładnie jak co wykonać i kiedy. Wytłumaczone zostają nawet najmniejsze szczegóły. Dzięki temu nawet największy ignorant poradzi sobie z przygotowaniem poszczególnych dań. Książka opatrzona została znakomitymi fotografiami. Całość wydana została na grubym, porządnym papierze i oprawiona jest w twardą okładkę. Zdecydowanie warto zaopatrzyć się w tę pozycję.

Zapach świąt

„Boże Narodzenie. Kuchnia świąteczna” Marzena Wasilewska
wyd. Świat Książki
rok: 2012
str. 130
Ocena: 6/6

Boże Narodzenie to chyba najlepsze święto w roku. To wokół niego unosi się nieziemska, fantastyczna wręcz atmosfera. To w tą grudniową noc ludzie są milsi, cieplejsi, weselsi. Każdemu chce się więcej, mocniej i bardziej. Każdemu, a na pewno mi. Jeszcze...

W świecie snu

„Nevermore. Cienie” Kelly Creagh
wyd. Jaguar
rok: 2012
str. 392
Ocena: 5/6

Mrok, zgliszcza, popiół… trzepot skrzydeł i głuchy krzyk. Wołanie o pomoc. Tupot stóp, przyspieszony oddech i wrażenie, że ten tunel/labirynt/korytarz nigdy się nie skończy. Ale kończy się. Nagle i tragicznie. Ktoś w jednej chwili dotyka czyjejś dłoni. Ktoś w innej zwalnia uścisk. Co od zetknięcia dwóch ciał się zaczyna, na ich rozłączeniu się kończy. I zostaje tylko otchłań. Ciemna, przerażająca i nieskończona.

Trwa, a właściwie właśnie się kończy, ostatni trening Jastrzębi, drużyny cheerleaderskiej Isobel Lanley, tuż przed rozgrywkami krajowymi. Dziewczyna ostatkiem sił wykonuje końcowe ćwiczenia, przeciera czoło i oddycha z ulgą. Czuje, jak wszystkie jej mięśnie powoli przechodzą w stan spoczynku i wie, że wkrótce nie będzie w stanie zrobić ani jednego kroku więcej. Jeszcze tylko trenerka wygłosi ostatnią, pokrzepiającą jej zdaniem przemowę i dziewczyny będą mogły rozejść się do domów i pójść spać. A to wszystko po to, by następnego dnia, bladym świtem zwlec się z łóżka, pojechać do Dallas i wygrać te zawody. Niespodziewanie jednak Izzy wyczuwa, że ktoś intensywnie się jej przygląda. Odwraca głowę i… nie może uwierzyć. To przecież niemożliwe. To nie może być… a jednak. W drzwiach sali gimnastycznej stoi zielonooki Got, Varen Nethers. Jej chłopak. Nie zważając na nic odwraca się od koleżanek z drużyny i niczym zahipnotyzowana udaje się w stronę wyjścia. Do swojego przeznaczenia. Do miłości swojego życia, której nie widziała… wydawać by się mogło, że latami, a tak naprawdę przez kilka tygodni. Kilka potwornych tygodni. Coś jednak ewidentnie jest nie tak. Chłopak jest mrukliwy, cichy, a nawet odrobinę odpychający. A jego okulary przeciwsłoneczne… nie pokazują odbicia. Nie widzi więc ani jego oczu, ani siebie samej. Dla Isobel to jednak nie ma znaczenia, cieszy się, że jest z ukochanym bo przecież wydawało się, że w Halloween go straciła. Gdzie w tym czasie przebywał Varen? Czemu tyle czasu trwało, nim wrócił? I… czy wrócił naprawdę? A może to tylko jeden ze strasznych, męczących, wywołujących u człowieka dreszcze snów, które kończą się wstrząsającą pobudką? By się tego dowiedzieć koniecznie musicie sięgnąć po drugą część serii Nevermowe - Cienie.

Po przeczytaniu pierwszego tomu mini cyklu autorstwa Kelly Creagh wiedziałam, że nie oprę się i będę musiała sięgnąć po kontynuację tej powieści. Losy Isobel i Varena, owiane wielką tajemnicą, mrokiem a miejscami nawet horrorem zafascynowały mnie i przez wiele miesięcy nie dawały o sobie zapomnieć. Wraz z upływem czasu jaki minął od lektury, coraz bardziej zacierały mi się w głowie szczegóły powieści, wciąż jednak tkwiło mi w głowie jedno zdanie „Uważaj czego pragniesz…”. Bo marzenia czasem się spełniają w najgorszej z możliwych wersji. Jako horror. Nie inaczej toczą się losy Izzy, której cudem udało się umknąć śmierci i która od kilku tygodni nieustannie planuje powrót do niezwykłej krainy, w której uwięziony został jej ukochany. Jedno jest jednak dla niej pewne. Varen jej wypatruje, nie poddaje się, istnieje. Tak długo jak ona wierzy, że go odzyska, tak długo on będzie czekał na jej powrót. Chyba, że ktoś zasieje w jego umyśle ziarno zwątpienia, jak to się wielokrotnie śniło Isobel. Ale, czy jest ktoś na tyle podły, by pozbawić chłopaka nadziei?

Cienie czyta się z zapartym tchem. Nie da się ukryć, że powieść nie jest łatwą lekturą. Niezbędne jest więc poświęcenie jej wystarczającej ilości czasu i czytanie jej bez przerw. Nie zaszkodzi również odświeżyć sobie wcześniej informację z Kruka, bo bez nich czytanie Cieni to jak stąpanie po kruchym lodzie. Niepewne i przerażające. Niejednokrotnie podczas lektury dostawałam gęsiej skórki. Nieraz mój umysł przestawał ogarniać fabułę, gubił się w akcji i nie był pewien co autorka próbuje mu powiedzieć. Ale gdy przeczytałam ostatnie zdania powieści zrozumiałam, że … to wszystko było ułudą. Że nadzieja była płonna. Że nic nie jest takim, jakim się wydawało. Że… nie warto wierzyć i marzyć, bo marzenia jeśli się spełniają, to zupełnie nie tak, jak tego pragnęliśmy.

Choć pragnęłam dla Cieni zupełnie innego zakończenia wiem, że to stworzone przez autorkę było właściwe. Na swój sposób oczywiście. Mimo wszystko jest ono drzazgą w moim sercu i przez jakiś czas tylko i wyłącznie ono zostanie w mojej pamięci. Nie zmienia to jednak postaci rzeczy, że książka jest wspaniała i warto ją przeczytać. Nie zalecam jednak czytania Cieni bez przeczytania Kruka. Książki są ściśle powiązanie i czytanie części drugiej bez znajomości pierwszej jest zwyczajnie w świecie bez sensu.

W świecie snu



„Nevermore. Cienie” Kelly Creagh

wyd. Jaguar

rok: 2012

str. 392

Ocena: 5/6



Mrok, zgliszcza, popiół… trzepot skrzydeł i głuchy krzyk. Wołanie o pomoc. Tupot stóp, przyspieszony oddech i wrażenie, że ten tunel/labirynt/korytarz nigdy się nie skończy. Ale kończy się. Nagle i tragicznie. Ktoś w jednej chwili dotyka czyjejś dłoni. Ktoś w innej zwalnia uścisk. Co...

Jakoś tak ostatnio natchnęło mnie na powieści Tess Gerritsen. Dlatego zaraz po wysłuchaniu audiobooka tej autorki (Autopsja), sięgnęłam po jedną z najnowszych jej pozycji na polskim rynku wydawniczym, czyli Śladem zbrodni. Miałam już wcześniej okazję zetknąć się z jej twórczością, wychodzącą poza różnego rodzaju serie i zwykle byłam bardzo z tych spotkań zadowolona. Nie mogłam się więc doczekać tej, zupełnie nowej, historii. Jak wypadła ta konfrontacja?

Jest rok 1973. Paryż. Madeline i Bernard przebywają w tym nad wyraz romantycznym mieście z zupełnie prozaicznych powodów. Praca, o ile można tak nazwać bycie agentami brytyjskiego wywiadu, stanowi niemal całą esencje ich jestestwa. Nie oznacza to oczywiście, że para się nie kocha. Co to, to nie. Ale gdy są w pracy, to ona jest najważniejsza. Tego dnia byli umówieni w jednej z paryskich kawiarenek. Niestety, zwykle bardzo punktualna Madeline się nie zjawiła. Zadzwoniła jednak do właściciela lokalu i przeniosła spotkanie w zupełnie nietypowe dla niej miejsce. Do jednej z najniebezpieczniejszych dzielnic Paryża. Dlaczego? Bernard, już dość poważnie zaniepokojony pognał czym prędzej na spotkanie z żoną. To co zastał na miejscu w niczym nie przypominało tego, czego mógł się spodziewać. Madeline, zamiast przywitać go z otwartymi ramionami, leżała martwa, a on sam… chwilę później również zginął. Dwadzieścia lat później, na przyjęciu organizowanym z okazji Dnia Bastylii przez hrabiego Hugh Lovata, dochodzi do incydentu, który na zawsze zmienia życie kilku bliskich hrabiemu ludzi. Jordan i Beryl, bo o nich przede wszystkim mowa, dowiadują się, w jakich okolicznościach przed laty zginęli ich rodzice. Niestety nie jest to ta sama historia, którą raczył ich wujek od lat. Czemu ich okłamywał? Jakie fakty wyszły na jaw? Gdzie doprowadzą ich poszukiwania odpowiedzi na pytania, które dopiero teraz zaczęły kiełkować w ich głowach? By się tego dowiedzieć koniecznie należy sięgnąć po powieść Tess Gerritsen, zatytułowaną Śladem zbrodni.

Długo się zastanawiałam co jest nie tak. Bo ewidentnie coś musiało być nie tak, skoro nie byłam tak zadowolona w trakcie lektury książki Tess Gerritsen, jak to zwykle mam w zwyczaju. Analizowałam, dumałam i… w końcu zrozumiałam. To nie z książką był problem, a ze mną. Dopiero co skończyłam książkę Tess, w dodatku pochodzącą z bardzo fajnej serii, w związku z tym nieustannie porównywałam tamtą pozycję ze Śladem zbrodni. No i takie porównanie niestety było „odrobinę” niekorzystne. W powieści brakowało wyraźnie zarysowanych postaci, jakiejś magicznej otoczki wokół nich, powodującej, że chciałoby się dowiedzieć o nich czegoś więcej, że miałoby się ochotę zachować je w pamięci. Zarówno Beryl jak i Richard są kolejnymi, prosto skonstruowanymi postaciami, odgrywającymi przypisane im role. Nic dodać, nic ująć. Ogólnie powieść czyta się dobrze, choć czasami, mimo szybko rozwijającej się akcji – wieje nudą. Niby trup ścieli się gęsto, są intrygi, są pościgi, jest bardzo ciekawy wątek przewodni, ale to nie to samo co seria o Jane Rizzoli. Niemal na samym początku odkryłam, kto jest, a w zasadzie był dwadzieścia lat wcześniej podwójnym agentem. Nie spodziewałam się jednak tego, jak bardzo skomplikowana będzie cała intryga i jak wiele wątków pobocznych będzie z nią powiązanych. Dzięki temu mogę powiedzieć, że czuję się usatysfakcjonowana intelektualnie. Dawno nie musiałam się tak natrudzić, by połączyć wszystkie nitki w jedną całość i zrozumieć, co wydarzyło się dwie dekady wcześniej. Zachęcam do przeczytania.

Jakoś tak ostatnio natchnęło mnie na powieści Tess Gerritsen. Dlatego zaraz po wysłuchaniu audiobooka tej autorki (Autopsja), sięgnęłam po jedną z najnowszych jej pozycji na polskim rynku wydawniczym, czyli Śladem zbrodni. Miałam już wcześniej okazję zetknąć się z jej twórczością, wychodzącą poza różnego rodzaju serie i zwykle byłam bardzo z tych spotkań zadowolona. Nie...

Kości zostały rzucone

„Autopsja” Tess Gerritsen
seria: Rizzoli i Isles
wyd. Albatros
rok: 2008/2012
str. 294
Ocena: 5/6
Czas trwania: 06:02:00

Od chwili, gdy po raz pierwszy sięgnęłam po powieść autorstwa Tess Gerritsen co prawda minęło już trochę czasu, jednak do teraz pamiętam, jaka byłam nią zachwycona. A to nie była najlepsza książka tej autorki, na jaką mogłam trafić. Najpierw czytałam jedynie pojedyncze historie, które wyszły spod jej pióra. Później, w zasadzie niemal przez przypadek, trafiłam na serię o Jane Rizzoli i… nie da się ukryć, przepadłam. Teraz powoli kompletuję cały zbiór opowiadający o dzielnej policjantce, agencie FBI i lekarce sądowej. Jak się można domyśleć, kolejną z powieści Gerritsen jaka trafiła w moje ręce, a w zasadzie do mojego komputera, była właśnie kontynuacja przygód tej grupy ludzi. Autopsję, bo o niej mowa, wysłuchałam z wielkim zaciekawieniem. A potem śniłam o wydarzeniach mających miejsce w życiu bohaterów. Rzadko mi się to ostatnio zdarza, więc chyba można się domyślić, jak wpłynęła na mnie ta pozycja. By dowiedzieć się szczegółów pozostaje zapoznać się z recenzją.

Przyjazd Mili do Stanów Zjednoczonych nie miał nic wspólnego z tym, co obiecano jej w rodzinnych stronach. Gdy decydowała się na przeprowadzkę, miała w perspektywie pracę w salonie z sukniami ślubnymi. Nie mogła się doczekać momentu, w którym trafi za sklepową ladę i będzie miała możliwość obsługiwać przyszłe panny młode. Do tego nie jechała sama. Wraz z nią do pracy za granicą zgłosiła się Ania. Odtąd miały wspólnie żyć i zarabiać po to, by pozostawionej w kraju rodzinie wiodło się choć odrobinę lepiej. Niestety, jak to zwykle w takich historiach bywa, intratna praca okazała się pułapką, cudowne życie mrzonką, a wielkie pieniądze fatamorganą. Został tylko strach i samotność. I wieczne zastanawianie: lepiej umrzeć, czy żyć bez życia?

Lipiec to jeden z najgorszych miesięcy, zarówno w szpitalach, jak i w kostnicach. Ciągły brak pracowników, gorąco, często niedziałająca klimatyzacja i niewyobrażalna wręcz liczba trupów. Maura Isles, choć ledwo trzyma się na nogach, wykonuje swoje obowiązki. Do późnych godzin nocnych zostaje w pracy, przeprowadza sekcje, a gdy inni współpracownicy wychodzą do domów, oddaje się pracy papierkowej. Podczas sporządzania ostatniego raportu orientuje się, że nie zanotowała pewnego szczegółu dotyczącego ofiary i w chwili obecnej nie jest go sobie w stanie przypomnieć. Postanawia więc ponownie udać się do prosektorium i sprawdzić to, czego brakuje jej w raporcie. Kiedy wchodzi do pomieszczenia od razu ma silne przeczucie, że coś jest nie tak. Zrzuca to jednak na wyczerpanie i ogromną chęć udania się już do domu. Nie jest to jej jednak dane, bo nagle, jeden z czarnych worków, przechowywanych w chłodni, porusza się. Czyżby się jej przewidziało? A może do w tym worku wcale nie ma martwej osoby?

Jane Rizzoli, choć oficjalnie przebywa już na urlopie macierzyńskim, nie może opędzić się od pracy. W biurze co prawda postanowiła nie przyjmować nowych spraw, nie sprawiło to jednak, że miała mniej do roboty. W końcu cała ta papierkowa robota sama się nie wykona. Zmuszona sytuacją udaje się do sądu, by złożyć zeznania odnośnie jednego z niedawno zamkniętych przez nią sprawców. Jak się można było spodziewać nic miłego jej w tym miejscu nie spotkało. Napastliwa obrończyni, rzucający nienawistne spojrzenia przestępca i ogromna duchota. Było więcej niż pewne, że ten dzień może okazać się nieciekawy. Jak Jane pomyślała, tak też się stało, bo nagle, bez zapowiedzi – odeszły jej wody.

Czy może być jeszcze gorzej? Jakie plany ma wobec grupy przyjaciół los? Gdzie ich ścieżki zetkną się tego feralnego dnia? Jaki związek z ich życiem będzie miała Mila? By się tego dowiedzieć koniecznie musicie sięgnąć po Autopsję autorstwa Tess Gerritsen.

Ukończona właśnie przeze mnie powieść to trzymający w napięciu, pełen pasji i zawirowań akcji thriller. Perypetie zawodowe bohaterów, przestawione zostają zawsze na tle wydarzeń mających miejsce w ich życiu prywatnym. Dzięki temu książka zyskuje dodatkowy wymiar, jest bliższa człowiekowi, co pozwala na utożsamienie się z bohaterami. A, nie ma co ukrywać, jest się z kim utożsamiać. Dla każdego coś dobrego, pani Gerritsen przedstawia całą plejadę osobowości i osobliwości.

Autopsja jest piąta z kolei książką opowiadającą o wydarzeniach z życia Jane, Gabriela i Maury. Niestety nie udało mi się trzymać kolejności, w jakiej autorka pisała serię, tak więc za każdym razem, gdy po nią sięgam, dowiaduję się czegoś, co miało miejsce w poprzednich, jeszcze nie przeczytanych przeze mnie książkach. Ale jeśli mam być szczera, nie przeszkadza mi to za bardzo. W przypadku tej serii cieszę się po prostu każdym kolejnym przeczytanym lub wysłuchany zdaniem. Powoli wytwarza się we mnie, w stosunku do tego cyklu, pewna zażyłość. Podobnie mam z książkami Alex Kavy. Zresztą chyba trudno się dziwić, powieści obu pań są zbudowane w bardzo podobny sposób.

Autopsję czyta, a w zasadzie słucha się błyskawicznie. Głos Marii Maj jest ciekawy, ale wydaje mi się, że niezupełnie pasuje do powieści. Czasami wydawał mi się zbyt męski i jakiś taki stary. Nie tak kojarzę poszczególnych bohaterów. Na szczęście po jakimś czasie to wrażenie się zatarło i pozostała tylko przyjemność słuchania. Jak to zwykle bywa w wypadku audiobooków, niemal niemożliwością jest ich wysłuchanie w tempie 1 do 1. Przy takich ustawieniach słuchacz szybko traci zainteresowanie utworem, umykają mu istotne wątki i w końcu stwierdza, że nic z werbalnej lektury nie będzie. Ja przywykłam do przyspieszania audiobooków i dzięki temu bardzo dobrze mi się współpracuje z taką formą przekazu. Dzięki temu człowiek odzyskuje ręce i może zająć się czymś poza czytaniem, a to w wielu przypadkach okazuje się zbawienne. Autopsję oceniam bardzo wysoko. Powieść na długo pozostanie w mojej pamięci tak ze względu na pomysł, jak i wykonanie. Nieco niżej muszę ocenić samego audiobooka, ze względu na początkowo niepasujący i delikatnie nieprzyjemny głos lektorki. Inna kwestią jest sama strona, z której pobrałam audiobooka. Niestety nie obyło się bez problemów, przez co na książkę czekałam nie kilka minut a kilka dni. Mimo wszystko oceniam całość bardzo dobrze, zachęcam zarówno do przeczytania jak i wysłuchania książki.

Kości zostały rzucone

„Autopsja” Tess Gerritsen
seria: Rizzoli i Isles
wyd. Albatros
rok: 2008/2012
str. 294
Ocena: 5/6
Czas trwania: 06:02:00

Od chwili, gdy po raz pierwszy sięgnęłam po powieść autorstwa Tess Gerritsen co prawda minęło już trochę czasu, jednak do teraz pamiętam, jaka byłam nią zachwycona. A to nie była najlepsza książka tej autorki, na jaką mogłam...

Kartoflana w zupełnie nowym wydaniu

„Polska kuchnia domowa” Małgorzata Caprari
wyd. Świat Książki
rok: 2012
str. 274
Ocena: 5/6

Przypuszczam, że to może robić się już nudne, ale nic na to nie poradzę, że uwielbiam gotować, czytać o gotowaniu i pisać o tym co przeczytałam i co ugotowałam. To chyba naturalne, że jak człowiek ma pasję, to stara się ją rozwijać. Tak przynajmniej mam ja. Mniejsza o poszerzanie się bioder, o konieczność kupowania co chwilę nowych ubrań, o rosnącą wagę, ważny jest tylko cudowny zapach i genialny smak pichconych potraw. Prawda? Prawda! Więc do dzieła.

Jedną z najnowszych książek kucharskich wydanych przez Świat Książki jest Polska kuchnia domowa napisana przez Małgorzatę Caprari. W poradniku tym autorka zawarła ponad trzysta przepisów, które łączą w sobie kuchnię tradycyjną z nowoczesnymi trendami. Całość podzielona została na osiem działów odpowiadających różnym rodzajom dań. Znajdziemy w niej więc Przekąski, a wśród nich przepis na pączki pieczarkowe, które wzbudziły moje zainteresowanie i na pewno znajdą się w menu na kolejne organizowane przeze mnie przyjęcie. W kolejnym podrozdziale poruszono temat Zup. Muszę przyznać, że to na tej części książki utknęłam na dłużej. Uwagę mojego męża w szczególności przyciągnął przepis na krem ziemniaczany, nie miałam więc zbyt dużego pola manewru co do tego, co w pierwszej kolejności zostanie ugotowane. Pełna obaw przystąpiłam do studiowania przepisu, analizy składników i przygotowywania pola pracy, które, jak się okazało, było malutkie. Bo całość okazała się prosta jak budowa cepa. Składniki na zupę przygotowałam w kilka minut, po kilkunastu kolejnych dokończyłam wykonywanie wskazanych w przepisie czynności, a po kolejnych 30 minutach zasiadłam z małżonkiem do stołu. I oboje zagłębiliśmy się w cudownym, nieznanym nam dotychczas smaku. Taką zupę to ja mogę robić i jeść. Zdecydowanie. Niewielkim nakładem pracy otrzymałam coś pysznego, co zadowoliło nie tylko moje, ale i mężowskie podniebienie. Żałuję tylko, że nie zrobiłam zdjęcia gotowej potrawy, ale na pewno będę jeszcze miała ku temu okazję.

Kolejne rozdziały traktują odpowiednio o: Smakowitych rybach, Z mięsem w roli głównej, Mącznych rozmaitościach, Niezastąpionych warzywach, Domowych słodyczach oraz Przetworach i nalewkach. W ciągu kilkunastu godzin zapoznałam się ze znaczną ilością nieznanych mi dotychczas przepisów, które zdecydowanie wykorzystam w przyszłości.

Poradnik przyozdobiony został miłą dla oka grafiką, a całość napisana została w przystępny sposób, dzięki czemu nawet niedoświadczony kucharz czy kucharka poradzi sobie z przygotowaniem omawianych dań. Co więcej, większość potraw składa się ze składników, które zwykle znaleźć można w każdym domu. To dzięki temu te przepisy są z jednej strony tradycyjne, a z drugiej oryginalne. Żeby ugotować coś na co mamy ochotę, nie musimy od razu wydawać kilkuset złotych na wyposażenie spiżarni w produkty, które wykorzystywać będziemy raz do roku, przy okazji gotowania jednego, konkretnego dania. Nie żałuję ani chwili poświęconej tej książce kucharskiej i wiem, że będę z niej bardzo często korzystała. Bo warto. Was zachęcam do zaopatrzenia się w tę pozycję i ugotowania czegoś, co połechta wasze podniebienia niewielkim kosztem. Polecam Polską kuchnię domową nie tylko tym, którzy sami zaopatrują się w tego typu poradniki, ale w szczególności osobom, które chcą sprawić radość bliskiej osobie, której pasją jest gotowanie.

Kartoflana w zupełnie nowym wydaniu

„Polska kuchnia domowa” Małgorzata Caprari
wyd. Świat Książki
rok: 2012
str. 274
Ocena: 5/6

Przypuszczam, że to może robić się już nudne, ale nic na to nie poradzę, że uwielbiam gotować, czytać o gotowaniu i pisać o tym co przeczytałam i co ugotowałam. To chyba naturalne, że jak człowiek ma pasję, to stara się ją rozwijać. Tak...

Żadnych wymówek

„Dieta sokowa. Zdrowe odchudzanie” Jason Vale
wyd. Studio Astropsychologii
rok: 2012
str. 224
Ocena: 5/6

Walczą we mnie dwie sprzeczności – pasja gotowania i… nieustanne pragnienie ulepszania samej siebie. Zawsze staram się być dobra, lepsza, najlepsza! I chciałabym dobrze wyglądać. Niestety z tym ostatnim zwykle mi jakoś nie po drodze. Bo gdy znajdę się już w kuchni… to chcę smakować, kosztować, próbować. Chcę dobrze jeść. A to niestety potem odbija się na moich udach, biodrach, brzuchu… w sumie chyba nie ma fragmentu ciała, które nie odczuwałoby skutków smakowitych posiłków. Dlatego też często ląduje na jakiejś szalonej diecie. Niestety większość z nich wymaga od człowieka więcej, niż normalne codzienne jedzenie. Przygotowywanie posiłków dietetycznych trwa. Trzeba pamiętać o godzinach posiłków. Nie można mówić „teraz nie mam czasu, przekąszę coś później”. Dieta to ciągłe restrykcje wymagające od człowieka niesamowitej siły charakteru. Wytrwałości. Mnie jej ostatnio coraz bardziej brakuje. Coś sobie obiecuję, mocno, nawet bardzo mocno czegoś chcę i… na tym chceniu się niestety kończy. Dlatego z reguły dużo więcej czytam o przechodzeniu na dietę, niż jakąkolwiek z nich stosuję. Przez zupełny przypadek trafiłam na pozycję Dieta sokowa autorstwa Jasona Vale’a. Czy po zakończonej lekturze postanowiłam wcielić ją w życie? By się tego dowiedzieć koniecznie musicie przeczytać poniższy tekst.

Na samym początku chyba warto wspomnieć o tym, co autor podkreśla na każdym kroku w trakcie tworzenia swojego „dzieła”. Dieta sokowa to nie dieta. To nowy sposób myślenia. To podejście do życia. To plan żywieniowy, a więc droga, którą należy podążać. Ale nie dieta. Niezupełnie jestem przekonana do tego stwierdzenia. W końcu gdy człowiek zaczyna inaczej jeść, nawet jeśli sam ustali sobie zasady, których chce przestrzegać, to już jest dieta. Jego własna, indywidualna, ale zawsze – dieta. Takie jest moje zdanie. I tak też podeszłam do zdrowego odchudzania według Jasona Vale’a.

Jak można się spodziewać, żywienie zgodne z Dietą sokową powinno opierać się na spożywaniu owoców i warzyw. I ja zasadniczo nie mam nic przeciwko temu, chyba że… akurat mam ochotę zjeść coś bardziej pożywnego . To w tym wszystkim jest najgorsze – jak człowiek jest na diecie, to nie je tego na co ma ochotę tylko to, co nakazuje mu dieta. Autor w książce opowiada, jak sam zaczął stosować kurację odchudzającą i jak ona wpłynęła na jego przyszłe, czyli obecnie teraźniejsze życie. Przy czym on zastosował dietę dużo bardziej restrykcyjną niż ta, którą proponuje czytelnikom. Wprost jednak mówi, że nikomu by nie polecił takiego trybu życia, w jakim sam egzystował przez kilka miesięcy. Mimo oczywiście mega pozytywnych efektów (czytaj – utraty bardzo dużej ilości kilogramów). Sam jednak mówi, że picie tylko i wyłącznie soków, bez żadnych dodatków, wyniszczyło mu organizm. Później długo odzyskiwał utraconą masę mięśniową i kształtował sylwetkę. Ale nie przytył. Nie ukrywa jednak, że powrót po „diecie” do dawnych nawyków żywieniowych powoduje tycie. Najważniejszy jest więc etap „po”. To wtedy należy się pilnować, ograniczać szkodliwe składniki, zażywać ruchu. Tylko w takim wypadku można mieć nadzieję, że efekt jo-jo się nie pojawi.

Autor poradnika, a tak naprawdę książki opowiadającej o życiu i przemyśleniach człowieka zmieniającego plan żywieniowy podkreśla, że wystarczy chcieć, by się zmienić. I w sumie ma rację. Zwraca dodatkowo uwagę, że czytanie tylko dwóch stron jego dzieła dziennie wystarczy, by po skończeniu lektury zdecydować się na schudnięcie. Niestety w tym tempie książkę skończy się czytać po trzech miesiącach. Według mnie wówczas większość wiedzy z Diety sokowej po prostu z nas wyparuje. Ja czytałam tę książkę miesiąc, a by napisać tę recenzję nieustannie musiałam ją kartkować, bo nie chciałam minąć się z prawdą – wielu rzeczy najzwyczajniej w świecie już nie pamiętałam. Nie polecam więc nikomu rozkładania tej lektury w czasie. Mnie to nie pomogło w podjęciu decyzji czy przejść na tę dietę, czy też nie. Wręcz przeciwnie. Na początku byłam niemal zdecydowana. Teraz jestem niepewna. Myślę sobie – spróbuję po nowym roku. Ale czy faktycznie wówczas zdecyduję się wprowadzić ten plan? Nie jestem pewna.

Jason Vale powiedział w książce coś bardzo istotnego, co zostanie ze mną na dłużej, mianowicie: Odchudzanie się to stan umysłu. Jeśli odczuwasz brak i ciągle spoglądasz na innych z zazdrością – to jesteś na diecie. Jeśli nie masz poczucia braku, to nie jesteś!* Wspomniał również, że człowiek powinien zawsze sobie powtarzać, iż nie chce czegoś zrobić, a nie że NIE MOŻE. To działa bardzo pozytywnie, bo zamiast ciągłego „O Boże, nie mogę zjeść czekolady, a tak jej pragnę” mówi się „Mogę zjeść czekoladę, ale po co, skoro nie chcę?”. Ja już teraz czuję, że takie podejście znacznie ułatwi mi życie. I nie chodzi mi tu tylko o dietę, ale o wszystko. Bo życie dużo mniej boli gdy mówimy sobie, że czegoś nie chcemy a nie, że nie możemy tego mieć. Siła negatywnego nastawienia jest straszna. Trzeba się jej wystrzegać. I jeszcze jedna ważna rzecz utkwiła mi w głowie po tej lekturze – zmiana słowa „MUSZĘ” na „CHCĘ”. Powtarzanie sobie, że musimy coś robić – demotywuje nas. Nikt nie lubi być do czegokolwiek zmuszanym. Co innego, gdy czegoś chce. Gdy się CHCE można wszystko. Trzeba więc chcieć schudnąć, trzeba chcieć ćwiczyć, trzeba chcieć zmienić swoje życie.

Dieta sokowa zawiera dużo więcej tego typu życiowych mądrości, które wykorzystywane mogą być nie tylko przy zmienianiu nawyków żywieniowych.

Po zapoznaniu się z obszernym wstępem, liczącym w sumie prawie sto stron, dochodzi się do sedna sprawy i można się w końcu dowiedzieć jakie są zasady żywieniowe według pana Vale. Autor spisuje specjalnie dla czytelników listę zakupów i potrzebnych urządzeń, które znacznie ułatwią zrealizowanie całego planu. Dzięki wcześniejszemu, odpowiedniemu przygotowaniu, łatwiej przeżyć dni na diecie. Nie można jednak powiedzieć, że te przygotowania będą proste i szybkie. Albo tanie. Niezbędna jest sokowirówka, blender, trawa pszeniczna – samodzielnie wyhodowana lub zakupiona w formie sproszkowanej, spirulina, a także trampolina. Są też dodatki, które nie są niezbędne, ale według autora bardzo przydatne. Jak widać samo przygotowanie do diety nie będzie lekkie. Kiedyś usłyszałam, że człowiek na diecie chudnie, bo nie stać go na dietę. W sumie po przeczytaniu tej książki nietrudno nie zgodzić się z powyższym stwierdzeniem, prawda?

Ja wciąż się zastanawiam. Myślę, że sam pomysł z dietą sokową nie jest zły. Całość podzielona została na trzy etapy. Pierwszy, 7-dniowy skupia się oczywiście wyłącznie na spożywaniu soków z owoców, warzyw i dodatków sugerowanych przez autora. No i ćwiczeń. Etap drugi to 14-to dniowy plan Turbo, w trakcie którego powoli do diety wprowadza się pokarmy stałe, głównie nieprzetworzone warzywa i owoce. Nie zapomina się jednak o sokach i ćwiczeniach. Po zakończeniu etapu drugiego przychodzi czas na trzeci, czyli tak zwany Soczysty styl życia. Można wówczas spożywać dobrej jakości białka (czyli ryby i kurczaka), węglowodany pełnoziarniste (ryż, chleb, ziemniaki) a także orzechy, nasiona i niewielkie ilości produktów mlecznych. W sumie te dodatkowe składniki powinny wynosić maksymalnie 40% spożywanego pokarmu. Reszta to, jak nietrudno się domyśleć, soki oraz warzywa i owoce w postaci stałej. Autor wspomina również, że 3-4 razy do roku powinno powtórzyć się etap pierwszy. Soczysty styl życia to plan „od teraz już do końca”. To przeraża człowieka najbardziej, bo… trudno sobie wyobrazić, przynajmniej mnie, że nigdy nie zjem już rzeczy, które łechtają moje podniebienie. Chyba przede wszystkim z tego powodu wciąż nie zdecydowałam, czy kiedyś wdrożę ten plan.

Całość czyta się przyjemnie, autor w ciekawy sposób przekazuje posiadaną przez siebie wiedzę i pokazuje, jak zmienić swoje życie. Dietę sokową warto przeczytać ot choćby po to, by zmienić sposób myślenia.

*str. 82

Żadnych wymówek

„Dieta sokowa. Zdrowe odchudzanie” Jason Vale
wyd. Studio Astropsychologii
rok: 2012
str. 224
Ocena: 5/6

Walczą we mnie dwie sprzeczności – pasja gotowania i… nieustanne pragnienie ulepszania samej siebie. Zawsze staram się być dobra, lepsza, najlepsza! I chciałabym dobrze wyglądać. Niestety z tym ostatnim zwykle mi jakoś nie po drodze. Bo gdy znajdę się...