Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostatnimi czasy zdarza mi się sięgać po romanse mafijne, miałam już do czynienia z różnymi. Seria Romans z Yakuzą to jednak pierwsza styczność z japońską.
Po pierwszej części, czyli "Reporterce", nadeszła pora na "Policjanta". Ciekawiło mnie, w jakim kierunku autorka postanowi pokierować fabułą.
Jestem już po lekturze i nasuwa mi się myśl, że obydwie te części mają jakby różne klimaty. W obydwu ciągle coś się dzieje, ale jakoś "Reporterka" była bardziej hmmm... spokojniejsza? Tam Joan przebywała w jednym miejscu, natomiast tutaj się ciągle przemieszcza, z własnej lub nie z własnej inicjatywy. Ucieka, z różnym skutkiem. W tej części występuje trochę taka "zabawa" w kotka i myszkę, a Joan przekonuje się, jak daleko sięgają mafijne macki. I jak wielka sieć różnego rodzaju intryg i koligacji jest w tym utkana.
Dużo się działo, a jednak bywały momenty, które przelatywałam wzrokiem, choć nie jestem pewna, z czego to wynikało. Z jednej strony kierowała mną ciekawość i całkiem się wciągnęłam, ale z drugiej - zabrakło mi tego efektu wow. Jakoś mimo wszystko odnoszę wrażenie, że pierwsza część nieco bardziej przypadła mi do gustu.
Ale, muszę przyznać, że autorka potrafi zaskoczyć, oj potrafi. Nie raz i nie dwa czytałam zdumiona, że znów nastąpił zwrot akcji o 180° i obrany został inny kierunek. Ciężko było mi przewidzieć czy dana sytuacja zakończy się pozytywnie czy nie, czasem totalnie nie miałam pomysłu, jaki będzie finał. Więc tutaj jak najbardziej na plus.
W sumie ciężko mi stwierdzić, co tak naprawdę myślę o tej książce. Z jednej strony mi się podobało, a z drugiej zabrakło mi takiego zachwytu. Nie jest to historia, którą zapamiętam na długo, a jednocześnie jeśli będzie kolejna część, to chętnie sięgnę.
Jeśli lubicie klimaty mafijne i mielibyście chęć poznać nieco inną odmianę mafii to "Reporterka" i "Policjant" mogą być dobrym wyborem. Ale jeśli mafia to nie wasze klimaty to nie zmuszajcie się.

Ostatnimi czasy zdarza mi się sięgać po romanse mafijne, miałam już do czynienia z różnymi. Seria Romans z Yakuzą to jednak pierwsza styczność z japońską.
Po pierwszej części, czyli "Reporterce", nadeszła pora na "Policjanta". Ciekawiło mnie, w jakim kierunku autorka po...

Rozwiń

Zwiń

Lubię czasem zrobić sobie odmianę od romansów i sięgnąć po pozycję z gatunku fantastyki. Tym razem też tak postanowiłam i padło na "Przybądź wraz z północą". Po samym opisie nie byłam pewna czego się spodziewać, ale jednocześnie miałam przeczucie, że to może być dobry wybór. I wiecie co? Tak było!
Mortana jest czarodziejką tzw. nowego ładu. Ale też córką jednej z członkiń nowego zgromadzenia, w związku z czym stoi przed oczekiwaniami, które zostały jej podstawione już w chwili narodzin. Ma poślubić syna gubernatora stałego lądu, człowieka, w celu zapewnienia ochrony Czarowni. Czarownia to nic innego, jak wyspa, na której mieszkają magowie, nie podlega jednak ochronie stałego lądu.
Pobratymcy Tany przed wieloma latami musieli wymyślić sposób na złagodzenie nastrojów ludzi, którzy bali się magii - dlatego wyprowadzili się na wyspę i znacznie ograniczyli korzystanie z magii.
Tana jest przekonana, że zaplanowany ślub będzie słuszną drogą, chce wykonać swój obowiązek, a jednocześnie ma nadzieję, że będzie w tym związku szczęśliwa.
Wszystko się zmienia, gdy jednej nocy spóźnia się na upust i poznaje Wolfe'a. W tym momencie już wiedziałam, że prawdziwa akcja dopiero się zacznie. I zdecydowanie nie zazdrościłam Tanie - miała naprawdę ciężki orzech do zgryzienia i trudną decyzję do podjęcia.
Niemniej jednak, z zaciekawieniem śledziłam jej losy, polubiłam ją od początku. Może czasem nieco zbyt naiwnie wierzyła w to, co zna, ale czy większość z nas by tak nie miała? Pragnęła być szczęśliwa, jest to jak najbardziej zrozumiałe. Cały czas jej kibicowałam, chciałam by odnalazła swoją drogę, a jednocześnie z zaciekawieniem odkryłam nowe informacje na temat magii, które pozyskiwała.
Kurcze, wciągnęła mnie ta książka, no! "Przybądź wraz z północą" to lżejsza odmiana fantastyki, występuje tutaj magia, która wywodzi się z natury. I co na swój sposób mi się podobało - nie ma walki dobra ze złem, co było miłą odmianą, bo w fantasy zazwyczaj jest konflikt pomiędzy tymi dobrymi, a tymi złymi. Tu był większy spokój, ale nie było nudno - oj nie. Mimo braku tego konfliktu, nadal cały czas coś się działo.
W pewnym momencie obawiałam się, że autorka pójdzie w kierunku trójkąta miłosnego, ale nie - tak sprytnie poprowadziła fabułę, że obyło się bez niego.
No cóż mogę mówić - zauroczyła mnie ta historia, polubiłam Tanę, Wolfe'a i Ivy. Nawet Landon zyskał moją sympatię. I ojciec Tany! Jeśli macie chęć na spokojną, lekką fantastykę, z nutą akcji i poszukiwania prawdy, to to będzie dobry wybór! Mnie się podobała i bez dwóch zdań mogę Wam ją polecić!

Lubię czasem zrobić sobie odmianę od romansów i sięgnąć po pozycję z gatunku fantastyki. Tym razem też tak postanowiłam i padło na "Przybądź wraz z północą". Po samym opisie nie byłam pewna czego się spodziewać, ale jednocześnie miałam przeczucie, że to może być dobry wybór. I wi...

Rozwiń

Zwiń

On - weterynarz z 10-letnim stażem, który zaczyna praktycznie od nowa. Wyprowadza się na wieś, by tam prowadzić praktykę. Oszukany przez spisek bankowy, zostawia to, co znane za sobą i wyjeżdża w zupełnie nieznane sobie rejony Polski.
Ona - architektka wnętrz, oszukana przez byłego męża, bez grosza przy duszy, jedzie na wieś do domku, który zostawiła jej w spadku ciocia.
Dwoje ludzi, którzy zostali z niczym, a przed nimi jest wszystko...
Po drodze spotykają Aurę, Kluskę, pana Kolędę i innych, równie ważnych bohaterów. Oh, nie zapominajmy o cioci Róży, która wprowadziła niejeden zamęt i od której, tak naprawdę, wszystko się zaczęło.
Katarzyna Michalak stworzyła ciepłą historię o dwójce ludzi, którym życie, a właściwie ludzie, rzucali kłody pod nogi. Oni jednak się nie poddali, odrzucili je na bok, otrzepali się i ruszyli dalej przed siebie, mimo przeciwności. Przypadkiem trafiają do tej samej mieściny i od pierwszego spotkania coś ich do siebie przyciąga. Postanawiają sobie wzajemnie pomóc.
Polubiłam, zarówno Jagodę, jak i Jaśmina (który woli, by mówić na niego Janek) od razu. Byłam bardzo ciekawa, co z tej historii wyniknie, więc kiedy zaczęłam czytać tę książkę, czytałam ją aż do końca. Pochłonęłam ją za jednym zamachem. To była tak spokojna i ciepła powieść, a jednocześnie nie zabrakło w niej różnego rodzaju emocji - strachu, zaskoczenia, smutku. W dodatku ta sceneria! Łąki, lasy, sielska, polska wieś. Aczkolwiek nie generalizujmy - nie każda tak wygląda (moja to przy tej z książki wręcz wydaje się być małym miasteczkiem 🤪). Mimo wszystko autorka przemyciła sporo prawdy. Podobały mi się umiejętności, które posiadała Jagoda - to ona zajmowała się wnętrzarską robotą i np. kafelkowała klinikę.
Zauroczył mnie klimat tej historii, polubiłam bohaterów i miło spędziłam przy niej czas. W dodatku autorce udało się mnie pozytywnie zaskoczyć biegiem wydarzeń. Moim zdaniem "Domek nad potokiem" wypadł nawet lepiej, niż książki z Sagi Przytulnej.

On - weterynarz z 10-letnim stażem, który zaczyna praktycznie od nowa. Wyprowadza się na wieś, by tam prowadzić praktykę. Oszukany przez spisek bankowy, zostawia to, co znane za sobą i wyjeżdża w zupełnie nieznane sobie rejony Polski.
Ona - architektka wnętrz, oszukana przez byłego męża, b...

Rozwiń

Zwiń

Nie umiem sobie przypomnieć, czy czytałam już jakąś historię spod pióra Ludki Skrzydlewskiej. Samo nazwisko autorki bardzo dobrze kojarzę, ale jeśli się nie mylę, to "Łatwopalna" jest pierwszą jej książką, po którą sięgnęłam.
W dodatku zdecydowałam na nią bez znajomości opisu - widziałam sporo pozytywnych recenzji książek Ludki i samo to wystarczyło, że chciałam spróbować. Tym większe było moje zaskoczenie, gdy zaczęłam czytać i w pewnym momencie na skrzydełku dojrzałam, że jest to romans paranormalny. Zaintrygowało mnie to, bo zaczynało się jak "klasyczny" romans (nie w negatywnym znaczeniu!!) i byłam bardzo ciekawa, w jakim kierunku autorka poprowadzi fabułę. Ogólnie do paranormalnych klimatów nic nie mam, pod warunkiem, że są delilatne- raczej nie jestem odporna na takie, które wywołują lęk. Ale dość szybko okazało się, że to jest właśnie taka lżejsza odmiana, muśnięcie fabuły tym wątkiem. Co jest paradoksem, że tak to odebrałam, bo wokół tego kręci się cała fabuła, a mimo to w większym stopniu skupiłam się na powoli rozwijającej się znajomości Daxa i Laney. Ależ ja polubiłam tę parę! Seksowny strażak i inspektorka, w dodatku mieszkający po sąsiedzku. Oh, a wspomniałam, że Dax ma MAINE COONA? 😭🥹 (Ta rasa kota jest moim marzeniem, tak jak corgi w przypadku psa 🤪)
Ludka Skrzydlewska sprytnie połączyła romans oraz wątek intrygi, poszukiwania rozwiązania, a całość spina pojawiająca się tutaj paranormalna umiejętność. Kurcze, świetnie to wyszło! Dość sprawnie wkręciłam się w fabułę i przyjemnie mi się czytało aż do samego końca. Nie nudziłam się - wprost przeciwnie. Cóż mogę więcej mówić! Mnie się podobała ta książka i jestem ciekawa, jakie wy macie odczucia (lub jakie będziecie mieli).

Nie umiem sobie przypomnieć, czy czytałam już jakąś historię spod pióra Ludki Skrzydlewskiej. Samo nazwisko autorki bardzo dobrze kojarzę, ale jeśli się nie mylę, to "Łatwopalna" jest pierwszą jej książką, po którą sięgnęłam.
W dodatku zdecydowałam na nią bez znajomości opisu - w...

Rozwiń

Zwiń

Niekoniecznie świadczy to o samej książce, ot po prostu tak bywa. Trochę mam tak i tym razem.
"Panaceum" jest historią dwójki młodych ludzi - Roxanne i Amira, których tak naprawdę, możnaby rzec, że więcej dzieli niż łączy. A jednak pośród setek studentów to właśnie ich ścieżki się przecinają.
Ona - jedna z najpopularniejszych studentek, z zamożnej rodziny, a jednocześnie samotna. Zmaga się z atakami paniki, ale dba o to, by nikt się nie dowiedział.
On - czarnoskóry chłopak, który dorabia, by wspomóc matkę. Najstarszy z rodzeństwa, świetny koszykarz, wiąże swoją przyszłość z tym sportem.
Historia sama w sobie z dużym potencjałem. Autorka poruszyła kilka istotnych kwestii, takich jak: rasizm, ataki paniki, tolerancja. Wskazała też, jak czasem ludzie, którzy są popularni, są jednocześnie samotni. Że można być samotnym nie będąc samemu.
No i wspomniany rasizm - momentami trudno się czytało, było to bardzo przykre. Czasem wydawało mi się nieco przesadzone, ale potem uderzała mnie myśl, że takie zachowania pewnie jeszcze się w świecie trafiają.
Przyznam szczerze, że początkowo źle oceniłam Roxanne - chyba niesłusznie pokierowałam się utartymi stereotypami. Autorka wykreowała ją na sympatyczną i dobrą, ale nieco pogubioną dziewczynę. Zresztą, Amira też nie dało się nie lubić. Choć czasem było mi go żal, kiedy wciąż uważał, że nie jest wystarczająco dobry.
Relacja tej dwójki potoczyła się dość szybko, przemknęła mi nawet myśl, że może nawet nieco zbyt szybko, ale potem rozwój tej znajomości jakby zwolnił. Cała akcja zresztą trochę też. Za to pod koniec wszystko się rozpędziło i wtedy nie potrafiłam się oderwać, za nic nie przewidziałabym takiego biegu wydarzeń. Końcówka nadrobiła całość tak naprawdę.
Nie będę ukrywać - nie była to książka bez wad. Pomysł sam w sobie był genialny, ale czasem wydała mi się nieco przegadana. Nie lubię mocno rozbudowanych opisów, a tutaj niestety takie były i momentami wytrącało mnie to z rytmu.
W ogólnym rozrachunku mam nieco mieszane uczucia, ale jednocześnie nie żałuję, że sięgnęłam. Zabrakło mi tego efektu WOW, a zarazem nie była to zła książka. Była w porządku, z ciekawym pomysłem na fabułę i sympatycznymi głównymi bohaterami (bo poboczni bywali... różni, ale nic więcej nie powiem).

Niekoniecznie świadczy to o samej książce, ot po prostu tak bywa. Trochę mam tak i tym razem.
"Panaceum" jest historią dwójki młodych ludzi - Roxanne i Amira, których tak naprawdę, możnaby rzec, że więcej dzieli niż łączy. A jednak pośród setek studentów to właśnie ich ścieżki si...

Rozwiń

Zwiń

Dawno nie czytałam książki, która w jakiś sposób poruszałaby motyw niepełnosprawności - z autopsji jest mi ten temat bliski, więc jakoś lubię, gdy pojawia się w różnych rodzajach w literaturze.
"Pocałunki w ciemności" to historia o dwudziestoletnim chłopaku, który od urodzenia jest niewidomy. Mieszka z nieco nadopiekuńczą mamą oraz z babcią, nie wychodzi zbyt często poza swój dom, a jego największą pasją jest gra na pianinie. Co swoją drogą wychodzi mu rewelacyjnie.
Austin prowadzi spokojne, zwyczajne życie. Aż pewnego dnia poznaje Tima, który z czasem staje się jego pierwszym przyjacielem. Ich relacja nie należy do najłatwiejszych, Timothy ma co nieco za uszami, ale mimo wszystko zależy mu na Austinie.
Jak tak teraz myślę, to "Pocałunki w ciemności" to bardzo spokojna, wręcz komfortowa historia. Nie ma tu wielkich zawirowań, czy fabuły pędzącej na złamanie karku. Jest po prostu... zwyczajnie - ale nie mylić z nudno!! Po prostu nie chcę powtarzać słowa spokój, ale to właśnie to określenie mi się kojarzy najbardziej.
Poza tym, ta historia jest też opowieścią o przeciwnościach, z którymi musi się mierzyć osoba niewidoma. Fakt, że jest napisana w narracji pierwszoosobowej oczami Austina dodaje temu autentyczności i swego rodzaju powagi - daje do myślenia. Jest to też historia o wychodzeniu spoza swojej strafy komfortu, odkrywaniu świata, pierwszych razach, ale także o... odwadze. Ponieważ postawienie tego pierwszego kroku poza znaną sobie strefę komfortu wymaga dużego nakładu odwagi.
Bardzo dobrze czytało mi się tę książkę, może nie stanie się jedną z moich ulubionych, ale podobała mi się i myślę, że śmiało mogę wam polecić. Szczególnie jeśli szukacie historii poruszającej tematykę niepełnosprawności i związanych z nią trudności.

Dawno nie czytałam książki, która w jakiś sposób poruszałaby motyw niepełnosprawności - z autopsji jest mi ten temat bliski, więc jakoś lubię, gdy pojawia się w różnych rodzajach w literaturze.
"Pocałunki w ciemności" to historia o dwudziestoletnim chłopaku, który od urodzenia je...

Rozwiń

Zwiń

Chodź, pokażę Ci coś, co odmieni Twoje życie.
Pokażę Ci miejsce, gdzie ściany tworzą słowa.
Pokażę Ci miejsce, gdzie dziesiątki osób wyraziło i nadal wyraża to, co czują.
Gdzie nie muszą zachowywać się "jak gdyby".
Gdzie wznoszą lepsze ściany.
Sam McAllister jest nastolatką, która zmaga się z OCD - zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi. Jednocześnie jest jedną z popularniejszych uczennic w swoim liceum. Przy czym nikt z uczniów nie ma pojęcia, że zmaga się ona z natrętnymi myślami. Dziewczyna ma grono równie popularnych przyjaciółek, ale czy jest to towarzystwo dla niej?
Ciekawym było przeczytać książkę z perspektywy tych lubianych - częściej zdarzają się historię opowiedziane oczami tych, których ci popularni dręczą.
Przyjaciółki Sam nie są zbytnio sympatyczne. Krótko mówiąc - są zwyczajnie toksyczne, a Sam nie może być przy nich sobą, nawet tego nie chce.
Wszystko się zmienia, gdy pewnego dnia poznaje Caroline - outsiderkę, która oferuje jej pomocną dłoń, wysłuchuje i staje się jej prawdziwą przyjaciółką. Ale i wprowadza ją do Zakątka Poetów.
"Do ostatniego słowa" to historia o dorastaniu, o zagubionej nastolatce, która zmaga się zaburzeniami na tle psychicznym, która poszukuje siebie na nowo i zaczyna nawiązywać nowe, bardziej wartościowe znajomości. Nie wiem, czy to brzmi zachęcająco, dlatego napiszę wprost - ta książka była fenomenalna. Znalazłam tu całą gamę przeróżnych emocji, ale i przeżyłam jeden wielki szok. Miałam swoje podejrzenia co do zakończenia, ale muszę przyznać, że TEGO, to ja za nic bym nie przewidziała. Powiem krótko - dajcie szansę tej książce, serio. To jest jedna z tych mądrych, życiowych i naprawdę wartych przeczytania młodzieżówek.

Chodź, pokażę Ci coś, co odmieni Twoje życie.
Pokażę Ci miejsce, gdzie ściany tworzą słowa.
Pokażę Ci miejsce, gdzie dziesiątki osób wyraziło i nadal wyraża to, co czują.
Gdzie nie muszą zachowywać się "jak gdyby".
Gdzie wznoszą lepsze ściany.
Sam McAllister jest nastolatką, któr...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy w zeszłym roku czytałam "Noce za nocami" - byłam zachwycona oryginalnym podejściem do tematyki wampirów we współczesnej Polsce. Losy dwóch Panów F tak mi się podobały, że aż żal było mi kończyć tamtą historię. Ucieszyła mnie wieść, że autorka przygotowuje kontynuację i wyczekiwałam jej z niecierpliwością. I oto jest!
Feliks i Fryderyk w "Noce za nocami" zabrali nas do Warszawy, natomiast w "Noce aż po wieczność" wybierzemy się do... Florencji. A czemu tam? Odpowiedzią jest Nikifor, który poleciał do Włoch załatwić swoje sprawy i... zniknął. Co prawda Księciu czasem się to zdarzało, ale jeśli nie zainteresował się losem swojego psa po rutynowym zabiegu, to coś tutaj nie gra...
Ta dwójka, wraz z Rutą, decyduje się lecieć do Florencji, żeby dowiedzieć się, co się wydarzyło i odnaleźć Nikifora. Na miejscu zaczynają się schody, starają się dojść po nitce do kłębka, żeby rozwiązać tę zagadkę. Nie ukrywam, wątek takiej wampirzej intrygi, odkrywania różnych faktów z przeszłości bohaterów, wysoko postawionych wampirów... to było naprawdę ciekawe! Sama próbowałam domyślić się, co się stało, niestety nie udało mi się dotrzeć do prawdy.
"Noce aż po wieczność" dostarczyły mi całej gamy przeróżnych emocji - było uroczo, czasem zabawnie, miały miejsce intrygi i tajemnice, ale też pojawiła się nieprzewidywalność. Miałam także złamane serce i drżałam o losy bohaterów. Autorka momentami zrobiła istny rollercoaster i czasem nie wiedziałam, czego mam się spodziewać dalej. Ale w tym wszystkim byłam jednocześnie zachwycona całą tą historią, bohaterami i Florencją.
Zdjęcie profilowe readforrhys
/ciąg dalszy/
Podobało mi się to, że w tej części Małgorzata Wilk postawiła na narrację z innej perspektywy, niż tylko Feliksa - choć nadal pozostaje ona trzecioosobowa.
Wciąż pozostaję przy zdaniu, że autorka opisuje wampirów w dość oryginalny sposób. Czytając, czułam swego rodzaju dystyngowany klimat, a jednocześnie taki współczesny. Zupełnie inaczej odbierałam te postacie, niż w innych historiach o tej tematyce, które aktualnie powstają.
W tej książce działo się sporo, a jednocześnie czułam taki... spokój i pewne ukojenie. Trudno mi wyjaśnić to odczucie, ale jest ono zdecydowanie pozytywne.
Cóż ja mogę tu więcej mówić - koniecznie sami sięgnijcie i się przekonajcie! Dajcie się porwać urokowi optymistycznego Feliksa i nieco mniej wylewnego Fryderyka. Ale też Rucie i Nikiforowi. Tych postaci nie da się nie lubić i zdecydowanie warto je poznać.
Teoretycznie można tę książkę czytać osobno, ale zdecydowanie radziłabym poznać wcześniej "Noce za nocami". Po pierwsze - również warto sięgnąć, a sekundo - żeby być na bieżąco, bo można się pogubić bez znajomości poprzedniej części.
Ja polecam z całego serduszka! Obydwie części są cudowne i zapamiętam je na długo!

Kiedy w zeszłym roku czytałam "Noce za nocami" - byłam zachwycona oryginalnym podejściem do tematyki wampirów we współczesnej Polsce. Losy dwóch Panów F tak mi się podobały, że aż żal było mi kończyć tamtą historię. Ucieszyła mnie wieść, że autorka przygotowuje kontynuację i wycz...

Rozwiń

Zwiń

"Zrozum to, Dani Brown" jest drugą książką z serii o siostrach Brown, wcześniejsza była o Chloe, natomiast ta - jak wskazuję tytuł - opowiada o Dani, średniej z sióstr. Poprzednia była całkiem w porządku, ale bez większego szału, natomiast ta, muszę przyznać, że podobała mi się nieco bardziej. Wprawdzie nie wciągnęła mnie bez reszty, ale miło mi się czytało i potrafiła mnie rozbawić - aż nawet kilka zabawnych momentów sobie zapisałam. Lubię takie książki przy których można się uśmiechnąć, pośmiać, zrelaksować. "Zrozum to, Dani Brown" właśnie takie było. A w tym wszystkim było jednocześnie takie... ciepłe.
Mamy tutaj wątek sportowca (a w zasadzie byłego sportowca), udawany związek i romans akademicki. Tyle że od drugiej strony, bo Dani i Zaf nie są studentami, a pracownikami - ona jest wykładowczynią (i doktorantką), a on ochroniarzem. Można też rzec, że występuje tutaj motyw friends to lovers, bo poznajemy tę dwójkę, gdy mają się już jakoś ku sobie, ale jednak są dobrymi znajomymi z pracy.
Autorka wplotła w fabułę także nieco trudniejsze wątki, takie jak strata bliskich, czy ciemne strony sławy - choć bardziej na zasadzie wzmianki.
Podobał mi się sposób, w jaki pogłębiała się znajomość Dani i Zafa, mimo otoczki udawanego związku, to wszystko rozwijało się powoli i w odpowiednim tempie. Oni się coraz lepiej poznawali, spędzali ze sobą czas, rozmawiali. Były obawy i niepewności, ale były także rozmowy.
W ogólnym rozrachunku muszę przyznać, że była to bardzo przyjemna historia, taka spokojna i nie wymagająca. Jak już wcześniej wspomniałam - historia Dani bardziej przypadła mi do gustu, niż część o Chloe. Dlatego też jestem bardzo ciekawa, jak wypadnie książka poświęcona najmłodszej z sióstr.

"Zrozum to, Dani Brown" jest drugą książką z serii o siostrach Brown, wcześniejsza była o Chloe, natomiast ta - jak wskazuję tytuł - opowiada o Dani, średniej z sióstr. Poprzednia była całkiem w porządku, ale bez większego szału, natomiast ta, muszę przyznać, że podobała mi się n...

Rozwiń

Zwiń

Ona - dziennikarka, stojąca przed możliwością awansu, musi wymyślić temat na artykuł, który zachwyci jej szefa. Ale najpierw zasłużony urlop, który postanawia spędzić w domu najlepszej przyjaciółki. Niedawno rozwiodła się z mężem przemocowcem, więc faceci to ostatnie, o czym teraz myśli. Chce tylko odpocząć i skupić się na artykule.
On - prawnik, wysłany przez wspólników firmy na przymusowy urlop. Zbudował sobie reputację, która niekoniecznie przystoi osobie na takim stanowisku. Z racji, że ma zakaz randkowania, jedzie w miejsce, w którymu to nie grozi - do swojej siostry.
No cóż...
Prawnik i dziennikarka? Udawany związek? Przystojny brat najlepszej przyjaciółki? Przecież to od razu brzmi świetnie! Lubię pióro Victorii Black - mam za sobą kilka jej książek i mają one klimat, który mnie przyciąga. Więc i tym razem sięgając, nastawiłam się na coś dobrego. I nie zawiodłam się. Ta historia wciągnęła mnie już od pierwszych stron, a jak odłożyłam, to moje myśli zaczynały krążyć wokół niej. "Niemoralny układ" to mieszanka kilku motywów, które bardzo lubię - takich jak romans z prawnikiem czy udawany związek. Do pełni szczęścia brakowałoby jeszcze tylko hate/love, ale i tak znajomość Vanessy i Tony'ego została poprowadzona w naprawdę świetny sposób. Nie zaczęli od nienawiści, ale też nie od przyjaźni - ich znajomość rozwijała się z neutralnego gruntu gładko, ale nie za szybko. W wątku udawanego związku szczególnie lubię moment, kiedy zaczyna zacierać się granica pomiędzy tym, co udawane, a tym, co prawdziwe.
Autorka wplotła w fabułę także i te ważniejsze elementy, takie jak doświadczenie przemocy, czy wątek psiaków ze schroniska.
Nie da się ukryć, że naprawdę świetnie się bawiłam czytając tę książkę, polubiłam zarówno Vanessę, jak i Tony'ego i cały czas byłam ciekawa, w jaki sposób potoczy się ich znajomość. Przesympatyczną osóbką była także Annie i szczerze mówiąc - po cichu liczę, że autorka zdecyduje się stworzyć i dla niej historię, bo naprawdę chętnie bym przeczytała część z nią w roli głównej.
A tymczasem pozostaje mi tylko móc wam śmiało polecić "Niemoralny układ", by i Wam umilił czas. Koniecznie pochwalcie się wrażeniami!

Ona - dziennikarka, stojąca przed możliwością awansu, musi wymyślić temat na artykuł, który zachwyci jej szefa. Ale najpierw zasłużony urlop, który postanawia spędzić w domu najlepszej przyjaciółki. Niedawno rozwiodła się z mężem przemocowcem, więc faceci to ostatnie, o czym teraz myśli. C...

Rozwiń

Zwiń