Autora książki miałem okazję poznać jeszcze w latach 90. Był dyrektorem mojej szkoły i pamiętam, że sprawiał bardzo dobre wrażenie. Ciekawie opowiadał o starożytności i nie był specjalnie surowy. Zawsze wiedziałem, że coś pisał, ale nigdy nie sięgnąłem po żadną jego książkę. Dopiero teraz, grzebiąc wśród zapomnianych powieści historycznych, natknąłem się na “Bohatera Dobrej Ziemi”.

W zasadzie to poza Karolem Stryjskim i Ewą Nowacką nie znam żadnego rodzimego autora, który pisałby u nas o Sumerach. Temat trudny (źródeł mało, opracowania głównie obcojęzyczne) trzeba jednak sporego talentu żeby wyjść z tego obronną ręką. Nowacka ów talent miała, Stryjski niestety nie. Tego rodzaju projekty nazywano dawniej szkicem powieściowym, w zasadzie wszystko ładnie wykłada się nam na samym początku, a cała reszta fabuły to po prostu skakanie z punktu do punktu. Po drodze mamy dwie (skrótowo opisane) bitwy, trochę cycków (czasem nieletnich), jakieś cztery gwałty (a w trzech przypadkach ona chce jeszcze…🤦‍♂️), kapłanów, wojowników, królów, przepowiednie, bogów, mity i takie tam. Nie licząc kilku drażniących ahistoryzmem pojęć (np. “rycerze”) fabuła mogłaby nawet zaskoczyć, ale trzeba by jednak powieść znacznie rozbudować - ze 140 stron zrobić minimum kilka tomów, popracować nad tłem, nad postaciami itp. Tymczasem “Bohater Dobrej Ziemi” okazał się ledwie szkicem, projektem czegoś co miało potencjał, ale niestety zabrakło “literackiego mięcha”. Biorąc jednak pod uwagę, że powieściowych Sumerów u nas tyle co kot napłakał…

Autora książki miałem okazję poznać jeszcze w latach 90. Był dyrektorem mojej szkoły i pamiętam, że sprawiał bardzo dobre wrażenie. Ciekawie opowiadał o starożytności i nie był specjalnie surowy. Zawsze wiedziałem, że coś pisał, ale nigdy nie sięgnąłem po żadną jego książkę. Dopiero teraz, grzebiąc wśród zapomnianych powieści historycznych, natknąłem się na “Bohatera Dobrej...