W czasach dziecięcych i nastoletnich robiłam do tej książki ze cztery podejścia, zanim wreszcie przebrnęłam poza pierwsze 50 stron. Uwielbiam baśniowe klimaty, dawniej miałam wielką słabość do klimatów słowiańskich, motyw przeklętego brzydala też jest mi dosyć bliski, więc powinno mi się podobać - a się nie podobało. Trochę nudy, a trochę chaosu, bo rzeczy się dzieją bez wcześniejszego przygotowania, np. bohaterka w opresji widzi dudka i nagle sobie przypomina, że dudki to ptaki-pomocniki, warto iść za nim. No przepraszam, ale taką strzelbę to warto zawiesić wcześniej nad kominkiem, zanim trzeba z niej będzie wypalić. W dodatku infantylne przesłanie, żeby robić wszystko tak, jak nam się wydaje i "co nam mówi serce", i zgodnie z tym, "jacy jesteśmy naprawdę". Dziwna jakaś, antyracjonalna postawa.

W czasach dziecięcych i nastoletnich robiłam do tej książki ze cztery podejścia, zanim wreszcie przebrnęłam poza pierwsze 50 stron. Uwielbiam baśniowe klimaty, dawniej miałam wielką słabość do klimatów słowiańskich, motyw przeklętego brzydala też jest mi dosyć bliski, więc powinno mi się podobać - a się nie podobało. Trochę nudy, a trochę chaosu, bo rzeczy się dzieją bez...

Taka sobie nudnawa bajeczka. Bez specjalnej akcji - główni bohaterowie szwendają się zwykle bez sensu wokół dwóch wzgórz. Główne postaci nieciekawe. Przesłanie dalekie od bajkowego: "jeżeli czegoś naprawdę bardzo chcesz, to możesz złamać obietnicę, możesz olać wszystkich, którzy Ci pomagają i tak wyjdzie na twoje". Do kompletu irytująca maniera powtórzeń. Ani to fantasy, ani bajka dla dzieci. Słabo.

Taka sobie nudnawa bajeczka. Bez specjalnej akcji - główni bohaterowie szwendają się zwykle bez sensu wokół dwóch wzgórz. Główne postaci nieciekawe. Przesłanie dalekie od bajkowego: "jeżeli czegoś naprawdę bardzo chcesz, to możesz złamać obietnicę, możesz olać wszystkich, którzy Ci pomagają i tak wyjdzie na twoje". Do kompletu irytująca maniera powtórzeń. Ani to fantasy,...

To jeden z najciekawszych przykładów polskiej literatury dziecięcej, z jakim zdarzyło mi się zetknąć. Traktuje młodego czytelnika znacznie poważniej niż wiele tego rodzaju pozycji, nie unikając komplikacji fabularnych, niejednoznacznych postaci czy zdecydowanie niedziecięcego języka. Kiedy czytałam po raz drugi, już na studiach (zapomniawszy po dziesięciu latach całej fabuły) zachwyciłam się poetyckim językiem i oniryczną fantasmagorycznością świata przedstawionego.
Dwa wzgórza wyznaczają dwa kierunki – Wzgórze Gnomów, na którym przysiadła wioska kamieniarzy, wskazuje kierunek Można Iść dalej, a ludzie bez lęku spoglądają z niego w stronę ziemi znanej i bezpiecznej. Traczowe Wzgórze, na którym niegdyś stał hałaśliwy tartak, a teraz stoją tylko znaki zakazujące wstępu, wskazuje kierunek Radzę Omiń. Kto by go zlekceważył, wszedłby na pas Ziemi Niczyjej, gdzie ludzie zapadają się niby w trzęsawisko, zwodzeni przez duchy i widma, które nie dopuszczają ich do Granicy, poza którą migają cienie koni dosiadanych przez niewidzialnych jeźdźców. Jednak nawet na pozornie bezpiecznym Wzgórzu Gnomów, w Błędnym Mateczniku czai się strzyga, w strumieniu śpi Sum Zbój, a nocami ze swych kryjówek wychodzą mieszkańcy Państwa Podziemnych Grot.
W takim to otoczeniu rozgrywa się historia dwojga bohaterów: znajdy o oku jak drogocenny kamień i dziewczynki, która przed laty w przypływie rozpaczy zażyczyła sobie, aby jej ojciec umarł, a teraz za wszelką cenę chce odwrócić skutki swej modlitwy. Mimo że to powieść, z rozbudowaną fabułą i wiarygodnymi psychologicznie bohaterami, narracja toczy się bardzo baśniowo. Motywy i schematy baśniowe nie są jedynie ornamentami, ale organiczną częścią świata przedstawionego czy wręcz jego szkieletem. Obraz ten współtworzą elementy mitologii (daleko jej do kompletności, ale jest bardzo sugestywna),na przykład urocza opowieść o dwóch wydrach, które kłóciły się, do której należy słońce. Niespieszne, malownicze opisy tworzone są raczej przez metafory niż wskazówki sensualne. Dla mnie taki sposób pisania zawsze był urzekający, choć wielbicieli twardego realizmu zapewne odstraszy.

To jeden z najciekawszych przykładów polskiej literatury dziecięcej, z jakim zdarzyło mi się zetknąć. Traktuje młodego czytelnika znacznie poważniej niż wiele tego rodzaju pozycji, nie unikając komplikacji fabularnych, niejednoznacznych postaci czy zdecydowanie niedziecięcego języka. Kiedy czytałam po raz drugi, już na studiach (zapomniawszy po dziesięciu latach całej...

Opowieść na pograniczu magii, baśni i fantastyki. Toczy się wyjątkowo powoli, każde wydarzenie jest rozpatrywane z punktu widzenia wszystkich osób biorących w nim udział. Bohaterowie często oddają się wspomnieniom, analizują zachowanie poszczególnych członków rodziny lub mieszkańców wioski. A o czym jest sama historia? O chłopcu, znajdku, na którego wszyscy mówią Oko, ze względu na jego niecodzienne oczy, jedno szmaragdowe a drugie żółte i przysłonięte do połowy powieką. Opiekuje się nim młynarzowa. Do wioski zaglądają Trzy Czarne Konie, które sprowadził Tracz Obojętność. Sieją przerażenie, porywają ludzi, a wójt zaczyna się zastanawiać, czy dobrze zrobił, że przyniósł do wioski dziecko znalezione w Pinglowych Krzakach. Oko postanawia wyruszyć w świat i odnaleźć swój Los oraz to, co upuścił jeden z niewidzialnych jeźdźców. Książka, do której trzeba się przekonać. Nie porywa. Nie zachwyca. Nie zaciekawia. Nie sprawia, że z wypiekami na policzkach przewracamy kolejne strony. Jako audiobook czyta się sama, więc jest bardziej strawna. Nie sądzę, aby młody czytelnik dał się urzec lekturze. Nawet ci, co lubią mroczne klimaty się rozczarują, ponieważ są one bardziej dziwne niż przerażające. Podsumowując, przeczytać można, ale czy warto?

Opowieść na pograniczu magii, baśni i fantastyki. Toczy się wyjątkowo powoli, każde wydarzenie jest rozpatrywane z punktu widzenia wszystkich osób biorących w nim udział. Bohaterowie często oddają się wspomnieniom, analizują zachowanie poszczególnych członków rodziny lub mieszkańców wioski. A o czym jest sama historia? O chłopcu, znajdku, na którego wszyscy mówią Oko, ze...

Fantasy w stylu baśni, wciągająca historia, poetycki, sugestywny język, niepokojący klimat. Jedna z najukochańszych moich książek wieku nastoletniego, czytana wielokrotnie, bo za każdym razem odkrywałam w niej coś nowego. Trzeba by wrócić, może z Dalekiem?

Fantasy w stylu baśni, wciągająca historia, poetycki, sugestywny język, niepokojący klimat. Jedna z najukochańszych moich książek wieku nastoletniego, czytana wielokrotnie, bo za każdym razem odkrywałam w niej coś nowego. Trzeba by wrócić, może z Dalekiem?

Królowa niewidzialnych jeźdźców. Wysłuchałem. Nie podobało mi się. Co jeszcze napisać?

Ocena: 3/10
czas trwania: 10:16min

Po prostu fabuła jakaś dziwna. Forma prowadzenia akcji dziwna. Wtrącane opowieści jakieś dziwne. Bohaterowie nie do końca zidentyfikowani. Ta królowa to też jakaś naciągana. Niby to powieść dla dzieci… ale przemycane wzniosłe idee i pytania o sens życia jakoś ubrane dziwnie. Nie chce mi się pisać o tej książce. Rozczarowanie i tyle. Wielkie rozczarowanie.

Nie polecam,

audiobookowy mol.



Ps. A najbardziej rozwaliła mnie postać „Strzyga-Matecznica”. Nie pytajcie – nie chcecie wiedzieć.

Ps. Bohater, czyli chłopak „oko” niby ma przygody, ale to co ważne dzieje się poza nim z innym bohaterem.

Ps. Ten inny bohater czyli „ślicznotka ksy-ksy” jest super przebiegła a jednak trochę wredna, więc jest pozytywną czy negatywną postacią? Do końca tego nie rozgryzłem.

Ps. Głosowi też się nie podobało.

http://www.papierofon.pl/krolowa-niewidzialnych-jezdzcow/

Ps. Naprawdę nie polecam.

Królowa niewidzialnych jeźdźców. Wysłuchałem. Nie podobało mi się. Co jeszcze napisać?

Ocena: 3/10
czas trwania: 10:16min

Po prostu fabuła jakaś dziwna. Forma prowadzenia akcji dziwna. Wtrącane opowieści jakieś dziwne. Bohaterowie nie do końca zidentyfikowani. Ta królowa to też jakaś naciągana. Niby to powieść dla dzieci… ale przemycane wzniosłe idee i pytania o sens...

Przeczytalam te ksiazke bardzo dawno temu jako dziecko/nastolatka. Zrobila na mnie piorunujace wrazenie. Magia, mroczny klimat, ciekawe postaci. Pamietam, jak dziwilo mnie to, ze ktos napisal tak mroczna i dziwna bajke dla dzieci/nastolatkow. Na pewno powroce do tej ksiazki.

Przeczytalam te ksiazke bardzo dawno temu jako dziecko/nastolatka. Zrobila na mnie piorunujace wrazenie. Magia, mroczny klimat, ciekawe postaci. Pamietam, jak dziwilo mnie to, ze ktos napisal tak mroczna i dziwna bajke dla dzieci/nastolatkow. Na pewno powroce do tej ksiazki.

Ksekse, gugu, chujchuj...i to cała książka. Nie polecam.

Ksekse, gugu, chujchuj...i to cała książka. Nie polecam.

Byłam oczarowana jak rzadko kiedy. Opowieść wciąga od pierwszego zdania. Pisana trochę naiwnym stylem, ale w tym tkwi urok.

Byłam oczarowana jak rzadko kiedy. Opowieść wciąga od pierwszego zdania. Pisana trochę naiwnym stylem, ale w tym tkwi urok.

Jako dziecko byłam zachwycona.

Jako dziecko byłam zachwycona.