Rzeki płyną, jak chcą

Zanim zaczęłam czytać najnowszą powieść Ałbeny Grabowskiej, natknęłam się na informację, że książka ta klimatem przypomina "Małe kobietki". Faktycznie widać pewne podobieństwa, ale ja skłaniam się ku naszej rodzimej literaturze i powiem, że pobrzmiewają w niej raczej echa "Nad Niemnem" czy "Nocy i dni" (obie bardzo lubię).
.
Książka opowiada historię trzech sióstr z Terechowiczów, których ojciec wyruszył na front wraz z wybuchem pierwszej wojny światowej, a one wraz z matką zostały w podupadającym majątku. W czasach, w których żyją bohaterki, świat stanął na głowie - wybuchła wojna, a wraz z nią pojawiła się nadzieja, że odrodzi się wolna Polska. Ludzie giną w okopach od gazu bojowego albo umierają na grypę hiszpankę. Sufrażystki domagają się praw wyborczych dla kobiet, zmieniają się obyczaje, coraz mniej uwagi zwraca się na konwenanse.
.
Siostry przeżywają pierwsze miłości, podejmują ważne życiowe decyzje, które często wiążą się z rozczarowaniem. Towarzyszymy im w ich dorastaniu i próbach odnalezienia ich własnej drogi życiowej. Każda z nich ma inny charakter i oczekiwania, różnią się urodą i temperamentem, ich siostrzana miłość jest trudna i prowadzi do wielu nieporozumień i konfliktów.
.
Na pierwszy plan wysuwa się Klara, najstarsza z sióstr i to ją poznajemy najbliżej. Ale według mnie najciekawszą postacią jaką tutaj stworzyła pisarka jest stara służąca Ludwiżanka, prawdziwa opoka Klary, pełna życiowej mądrości i spokoju, która dzięki rozmowom i własnym refleksjom zawsze potrafi naprowadzić dziewczynę na właściwe rozwiązanie problemów.
.
Pisarka ma talent do tworzenia wyrazistych postaci, a jej opowieści są realistyczne i mają niepowtarzalny klimat. Dzięki lekturze książki "Rzeki płyną jak chcą" z przyjemnością przeniosłam się na parę chwil do początków XX wieku. Zżyłam się też z bohaterami, dlatego ubolewam nad tym, że na ciąg dalszy tej historii trzeba będzie poczekać.
.
P.S. Książka jest o wiele lepsza niż "Małe kobietki"

Zanim zaczęłam czytać najnowszą powieść Ałbeny Grabowskiej, natknęłam się na informację, że książka ta klimatem przypomina "Małe kobietki". Faktycznie widać pewne podobieństwa, ale ja skłaniam się ku naszej rodzimej literaturze i powiem, że pobrzmiewają w niej raczej echa "Nad Niemnem" czy "Nocy i dni" (obie bardzo lubię).
.
Książka opowiada historię trzech sióstr z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwaga na spoiler!
Więzi rodzinne bywają bardzo skomplikowane, często mocno trzymają wszystkich razem, ale bywa też, że ich siła nie jest aż tak wiążąca dla poszczególnych członków domowego ogniska.
Dodatkową przeszkodą w scalaniu najbliższych sobie osób jest czas i miejsce, tutaj mamy do czynienia z zawieruchą wojenną, która jednak w przypadku książki pani Ałbeny według mnie, aż tak nie jest widoczna na kartach opowiadanej przez nią historii.

Kolejną rzeczą, która rzuca się w oczy to postać femme fatale reprezentowana przez jedną z sióstr, która mniej lub bardziej świadomie rozkochuje w sobie mężczyzn burząc tym spokój rodzinny, zaufanie i wspólne relacje z krewnymi.
Taka mała dygresja z mojej strony, jak można pozwolić na związek swojej własnej siostry z człowiekiem, który przed chwilą wyznaje mi miłość i chce się ze mną żenić, przecież z góry wiadomo, że to nie wypali i doprowadzi do nieszczęścia. Jak ta Klara nienawidziła swoich sióstr i matki?! I jeszcze do wszystkich wokół miała pretensje.

Książkę czyta się szybo, nie jest zbyt wymagająca. Trochę trudno mi ją zaliczyć do powieści historycznych, gdyż uważam, że tej historii tutaj jest tyle o ile. Ta wojna toczy się gdzieś obok bez większego wpływu na bohaterów. Widać próby autorki nawiązań do pewnych wydarzeń, ale jak dla mnie trochę nieudolnie zostały one poprowadzone. Całą fabułę można było spokojnie poprowadzić bez tych nawiązań, które niczego szczególnego do książki nie wnoszą.

Można przeczytać.

Ps. Za książkę dziękuję wydawnictwu Rebis.

Uwaga na spoiler!
Więzi rodzinne bywają bardzo skomplikowane, często mocno trzymają wszystkich razem, ale bywa też, że ich siła nie jest aż tak wiążąca dla poszczególnych członków domowego ogniska.
Dodatkową przeszkodą w scalaniu najbliższych sobie osób jest czas i miejsce, tutaj mamy do czynienia z zawieruchą wojenną, która jednak w przypadku książki pani Ałbeny według...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzy siostry i trzy przeróżne charaktery. Panienki z dobrego domu, otoczone służbą nie wiedziały, co znaczą trudy życia, dopóki nie rozpoczęła się I wojna światowa. Pozostawione same sobie z matką, która raz płakała, a raz liczyła, że żarliwa modlitwa sprawi, że jej mąż wróci z frontu. Dziewczyny żyły z dnia na dzień, oczekując nadejścia lepszych czasów. Mimo siostrzanych więzi nieszczególnie się ze sobą dogadywały. Amelka jako pierwsza miała już dość przebywania w majątku i zszokowała wszystkich decyzją o podjęciu pracy w szpitalu wojskowym w Warszawie. Klara zakasała rękawy i wzięła się do roboty, pomagając we wszystkim jak może ramię w ramię ze służbą, która się we dworze ostała. Często przebywała wtedy ze swoją ukochaną starą gospodynią, na którą wołano Ludwiżanka. Tylko Róża się nie zmieniła. Dziewczę to było do bólu naiwne, egzaltowane, samolubne, lekkomyślne i nawet nie było skłonne ruszyć palcem u nogi, żeby w czymkolwiek komukolwiek pomóc. Pewnego dnia gruchnęła wiadomość, że Amelka wraca do domu… z mężem…
Co z tego wyniknie? Jaki to będzie miało wpływ na zaniedbany majątek i na losy rodziny Terechowiczów? Czy Róża wydorośleje? Czy Klara w końcu odnajdzie swoją życiową drogę? Co wybierze: małżeństwo, pracę czy może ruch wolnościowy o prawa kobiet?

Ałbena Grabowska stworzyła kolejną wzruszającą, przejmującą, wyrazistą i wspaniałą historię, która zostanie ze mną na dłużej. Książka o rodzinnych relacjach, miłości, próbie odnalezienia szczęścia i nadchodzących dopiero wraz z końcem wojny zmianach społecznych. W tle mamy ciekawe wydarzenia historyczne związane nie tylko z próbami odzyskania wolności, konspiracją, ale również z sufrażystkami i epidemią hiszpanki. Bohaterzy historii również zostaną na długo w mojej pamięci. Postać Róży mnie niezwykle drażniła, oj jak ja bym tę dziewczynę przełożyła z chęcią przez kolano i dała kilka porządnych klapsów. Bardzo za to polubiłam Klarę i momentami się z nią nawet utożsamiałam. Była wykształcona, pracowita, otwarta na innych ludzi i ich los, myślała perspektywicznie i co dla mnie najważniejsze była wrażliwa na piękno natury. Wraz z nią mogłabym siedzieć godzinami nad „Rzeczuchą”, która płynęła, jak chciała. Wspaniała i zwracająca moją szczególną uwagę była też postać starej gosposi. Mądra w ludowy i życiowy sposób, zaradna, godna zaufania i szczerze oddana rodzinie.
Piękna to historia pozostawiająca niedosyt i niedomówienia, więc mam nadzieję na kontynuację...

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję wydawnictwu REBIS.

Trzy siostry i trzy przeróżne charaktery. Panienki z dobrego domu, otoczone służbą nie wiedziały, co znaczą trudy życia, dopóki nie rozpoczęła się I wojna światowa. Pozostawione same sobie z matką, która raz płakała, a raz liczyła, że żarliwa modlitwa sprawi, że jej mąż wróci z frontu. Dziewczyny żyły z dnia na dzień, oczekując nadejścia lepszych czasów. Mimo siostrzanych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

NADZIEJA I ZWĄTPIENIE

„Chwile są ulotne, wrażenia odchodzą, a życie pozostaje z wszystkimi ranami”

Ałbena Grabowska swoją twórczością dawno zaskarbiła sobie uznanie czytelników i każda jej kolejna książka jest przyjmowana z ogromnym entuzjazmem. W swojej najnowszej powieści zabiera czytelnika w sentymentalną podróż do świata, którego już nie ma. Rzeki w powieści Ałbeny Grabowskiej, płyną, jak chcą, a ludzie pozornie postępują, jak chcą. Mężczyźni żenią się z aniołami, a zakochują w kobietach twardo stąpających po ziemi. Autorka umiejętnie przenosi czytelnika w czasy Wielkiej Wojny, gdzie czuje się atmosferę zaściankowej miejscowości, oddalonej od wielkich wydarzeń politycznych.
Bohaterki powieści mieszkanki majątku w Niebielowie, nie doświadczyły wojny, odczuły jedynie jej odległe skutki. Doznały biedy i samotności. Dotknęły ich niedostatek służby i przymus pracy fizycznej, do której nie były przyzwyczajone. Tak naprawdę żyją w zamknięciu przed światem, niejako pod kloszem.
Każda z nich widzi wojnę inaczej. Matka, żyje wspomnieniami, Róża jest nierozważną trzpiotką, która zachowuje się tak, jakby nic nie rozumiała, eteryczna Amelia zamknięta w swoim świecie i Klara, która nie widzi innej możliwości jak tyranie za dwóch, w imię troski o rodzinę.
Klara to niezwykła osobowość, która budzi zazdrość kobiet i uwielbienie mężczyzn. Jest największą realistką z nich wszystkich, dba o dobro rodziny po opuszczeniu majątku przez ojca, który poszedł walczyć na wojnie. Złości ją styl bycia matki i sióstr, to, że zachowują się tak, jakby nie miały pojęcia, co ze sobą zrobić i jak postępować. Często ucieka nad rzekę od problemów, ale od wszystkiego uciec nie zdoła. „Czasem lepiej nie wiedzieć, a czasem wiedzieć”, tylko co z tą wiedzą zrobić.
Średnia z sióstr Amelia wbrew wszystkim i wszystkiemu postanawia opuścić dom i zostać pielęgniarką w szpitalu. Pewnego dnia powraca do majątku, ale nie sama. Towarzyszy jej mąż, o którym nie wiele wiadomo. Tajemnica związana z wyjazdem Amelii, jej pracą w szpitalu polowym oraz poznaniem męża, bardzo niepokoi Klarę. Szwagier złota rączka od samego początku angażuje się w sprawy dotyczące majątku i bardzo szybko zaskarbia sobie sympatię wszystkich, oprócz Klary, która do tej pory czuła się tutaj panią. Powrót siostry, która ni stąd, ni zowąd stała się mężatką, zburzył dotychczasowy porządek. Dodatkowo w Klarze budzą się nieznane dotąd uczucia, które niepostrzeżenie zakradają się do jej serca pod wpływem atencji szwagra. Ta dziwna relacja, która zaczyna łączyć tych dwoje, wzbudza coraz większą zazdrość Amelii.
Róża, najmłodsza z sióstr, której w głowie tylko stroje, bale i amory, lekkomyślnie zakochuje się w pierwszym napotkanym kawalerze, który okazał jej zainteresowanie.
Jest jeszcze Ludwiżanka, stara służąca, która niestrudzenie pracuje dla rodziny Techerowiczów. Dobry duch tej powieści. Bije od niej ogromna mądrość, troska i dobro, właśnie to ona zaskarbiła sobie moją największą sympatię.
„Rzeki płyną, jak chcą” przypominają sielankową opowieść, której całą historię zdominowały perypetie miłosne. Jednak rozterki sercowe sióstr i marazm matki są tylko pretekstem do przedstawienia sytuacji politycznej ówczesnej Polski, rozdartej pomiędzy zaborców, gdzie wojna była wyczekiwaną drogą do niepodległości. Nadzieję, niepewność i zwątpienie. Wojnę, rodzący się w kraju ruch sufrażystek czy rozważania o kierunku, w jakim winna podążyć odradzająca się po okresie zaborów ojczyzna.
Książka napisana pięknym językiem, którą czyta się z ogromną przyjemnością. Kolejna niezwykła historia namalowana słowami przez panią Ałbenę Grabowską, a zakończenie pozwala sądzić, że ta opowieść będzie miała ciąg dalszy.

„Słusznie wątpisz[…]Boję się tego, co nastąpi po wojnie. Czy Polska będzie i za jaka cenę. Za bardzo przyzwyczailiśmy się do Ruskich, Niemców i Austriaków i do tego, żeby wzniecać powstania, a w międzyczasie modlić się o wojnę”.

Książkę przeczytałam dzięki wydawnictwu Rebis

NADZIEJA I ZWĄTPIENIE

„Chwile są ulotne, wrażenia odchodzą, a życie pozostaje z wszystkimi ranami”

Ałbena Grabowska swoją twórczością dawno zaskarbiła sobie uznanie czytelników i każda jej kolejna książka jest przyjmowana z ogromnym entuzjazmem. W swojej najnowszej powieści zabiera czytelnika w sentymentalną podróż do świata, którego już nie ma. Rzeki w powieści Ałbeny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fabuła z historią w tle, portret trzech sióstr, różne oblicza miłości… Do tego: wojenna zawierucha i przemiany społeczno-obyczajowe. „Rzeki płyną, jak chcą” to warta zainteresowania powieść obyczajowa z historycznym tłem. Ładnie napisana, ciekawa, więc jeśli lubicie podobne klimaty: jak najbardziej możecie po nią sięgnąć. Zachęcam do przeczytania recenzji na moim blogu: https://urocznica.pl/recenzja-rzeki-plyna-jak-chca-a-grabowska/.

Fabuła z historią w tle, portret trzech sióstr, różne oblicza miłości… Do tego: wojenna zawierucha i przemiany społeczno-obyczajowe. „Rzeki płyną, jak chcą” to warta zainteresowania powieść obyczajowa z historycznym tłem. Ładnie napisana, ciekawa, więc jeśli lubicie podobne klimaty: jak najbardziej możecie po nią sięgnąć. Zachęcam do przeczytania recenzji na moim blogu:...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszej wojny nie spodziewał się nikt, a już w szczególności nie rodzina Terechowiczów ciesząca się wszelkimi możliwymi wygodami życia. Te wysokie standardy musiały jednak ulec zmianie wraz z nadejściem roku 1914, który to nie tylko zredukował ich majątek i uszczuplił możliwości co do spędzania wolnego czasu, ale przede wszystkim zabrał na front głowę rodziny- ojca. W takiej właśnie sytuacji poznajmy Klatę, Róże i Amelkę- trzy siostry i trzy zupełnie inne osobowości, co zresztą nie raz pokaże bieg fabuły książki, w której to Ałbena Grabowska nie skupia się jedynie na realiach wojennych (chociaż i na nie jest tu miejsce), ale też na codziennych rozgrywkach młodych kobiet, ich wzajemnych relacjach, pierwszych poważniejszych rozgrywkach miłosnych, walkach ze stereotypami i ograniczeniami jakimi te 100 lat temu były obarczone młode kobiety. Najwięcej uwagi autorka poświęca jednak najstarszej, a zarazem najspokojniejszej z sióstr- Klarze, z której to postacią wiążą się moje największe uwagi względem całości utworu. Jest bowiem bohaterką bez wad, kreowaną na zdolną, piękną i mądrą, lecz przy tym skromną i nieświadomą swoich uroków, o których to co chwilę jest informowana za pośrednictwem innych, zarówno męskich jak i żeńskich bohaterów. Czytanie o tym nie raz spowodowało przywrócenie u mnie oczkami i głośne wzdychanie, nie będące owocem zachwytu. Żeby jednak nie było zbyt gorzko, to muszę pochwalić zarówno sposób prowadzenia narracji, lekko stylizowany na faktyczną literaturę wczesno dwudziestowieczną styl autorki, oraz samo wplecenie wątku wojennego, który nie stanowił jedynie tła i projektowego zabiegu, a faktycznie znacząco wpływał na bieg fabuły. Samo zakończenie również jest całkiem zaskakujące, zwłaszcza patrząc na gatunek o jaki jest mowa. Podsumowując więc, nie mamy do czynienia z ideałem, ale nadal jest to solidna powieść obyczajowa, która w mojej ocenie zasługuje na 7/10 i polecenia dla fanów gatunku.

Pierwszej wojny nie spodziewał się nikt, a już w szczególności nie rodzina Terechowiczów ciesząca się wszelkimi możliwymi wygodami życia. Te wysokie standardy musiały jednak ulec zmianie wraz z nadejściem roku 1914, który to nie tylko zredukował ich majątek i uszczuplił możliwości co do spędzania wolnego czasu, ale przede wszystkim zabrał na front głowę rodziny- ojca. W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje kolejne spotkanie z twórczością Pani Ałbeny Grabowskiej i jakże miło spędziłam ten czas! Czuć, że jest to autorka z pokaźnym dorobkiem literackim oraz warsztatem, ponieważ książka jest dopracowana w każdym względzie! Idealnie wyważone dialogi, opisy oddające emocje danej chwili oraz sprawnie przemycona historia i kultura opisywanego okresu są kwintesencją tej książki.

Fabuła intryguje i wciąga od pierwszych stron. Poznajemy rodzinę Techerowiczów, posiadającą dwór w Niebielowie. Choć pierwsze skrzypce grają trzy siostry - Klara, Amelia i Róża, to autorka zadbała o bogactwo fabuły i z dbałością o szczegóły poprowadziła wątki poboczne.

Nie pamiętam kiedy ostatnio czytałam książkę, której akcja dzieje się podczas I Wojny Światowej. Ciekawie było przenieść się w czasy inne, niż tak popularne i chętnie eksploatowane przez autorów wydarzenia II Wojny Światowej. Nasz kraj rozdarty był pomiędzy zaborców, a wojna była wyczekiwaną drogą do niepodległości. Choć niezwykle burzliwy i niepewny, był to zdecydowanie ciekawy okres, podczas którego ważyły się losy Polski. Mamy możliwość poznania realiów życia na wsi, na upadającym szlacheckim dworze bez Pana, który musiał udać się walczyć na froncie. Dowiadujemy się więcej o relacjach szlachty z chłopami, czy stacjonującymi w pobliży Rosjanami.

Choć miałam w świadomości fakt, że panuje wojna, czułam bardzo sielankowy klimat. W fabule nie pojawiają się drastyczne sceny - okupujący żołnierze wydają się być stosunkowo łaskawi, a krwawa fala wojny nie przepływa bezpośrednio przez Niebielów, co pozwala zachować jego mieszkańcom chociaż namiastkę normalności.

Piękny język i styl, dzięki któremu delikatnie płyniemy przez kolejne strony sprawia, że od książki nie można się oderwać. Bohaterowie są pełnokrwiści, wyraziści i ukazani ze wszystkimi ludzkimi wadami - nie tu miejsca na idealizację, co bardzo doceniam. Szczególnie uwiodły mnie opisy Rzeczuchy - czyli rzeki, nad którą udawała się Klara, oby odpocząć i rozważać nad swoimi planami i obawami. Niemal czułam palące, południowe słońce i zapach trawy.


Choć na początku szczególną sympatią obdarzyłam Klarę, wraz z biegiem wydarzeń przeniosłam ją na Ludwiżankę - starą służącą, która niestrudzenie pracowała dla rodziny Techerowiczów. Biła od niej ogromna mądrość, troska i dobro. Wzbudzała we mnie najcieplejsze uczucia, dlatego też cieszę się, że stanowiła tak ważną rolę w tej opowieści.

Powiedzieć, że zakończenie rozerwało mi serce to być może za wiele, ale z pewnością poczułam pewne ukłucie smutku. “Rzeki płyną, jak chcą “ to z jednej strony delikatna, z drugiej uderzająca z całą mocą historia o poszukiwaniu swojego miejsca w świecie, odkrywaniu swoich pragnień i walką z oczekiwaniami otoczenia. O rodzinie i przyjaźni, którą szczególnie w tak trudnych czasach ceni się ponad wszystko. O miłości i potrzebie bycia kochanym, ale także o pomyleniu miłości z potrzebą ratunku, uwagi lub akceptacji. “Pewne zachowania wynikają nie z prawdziwych uczuć, lecz z wrażeń, z poddania się chwili”. Tak jak tytułowe płynące rzeki, tak i my nie wiemy, dokąd poniesie nas nurt życia.

To moje kolejne spotkanie z twórczością Pani Ałbeny Grabowskiej i jakże miło spędziłam ten czas! Czuć, że jest to autorka z pokaźnym dorobkiem literackim oraz warsztatem, ponieważ książka jest dopracowana w każdym względzie! Idealnie wyważone dialogi, opisy oddające emocje danej chwili oraz sprawnie przemycona historia i kultura opisywanego okresu są kwintesencją tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziękuję Wydawnictwu Rebis za egzemplarz recenzencki książki Ałbeny Grabowskiej „Rzeki płyną, jak chcą”.

Bardzo lubię książki o takiej treści. Powieści, które dzieją się pod koniec XIX wieku i na początku XX. Interesuje mnie życie służby i wielkich państwa. Chętnie zaglądam zarówno na salony, jak i pod schody. Dlatego ucieszyłam się, kiedy dostałam możliwość zrecenzowania tej pozycji.

W swojej nowej książce Ałbena Grabowska opisuje losy szlacheckiej rodziny Terechowiczów, matki i trzech córek, których ojciec ruszył na wojnę i słuch po nim zaginął. Wkrótce potem na front w roli pielęgniarki rusza środkowa córka, a kiedy wraca, okazuje się, że wyszła za mąż i przywiozła małżonka ze sobą. I od tego momentu zaczynają się wszystkie rozterki.

Rodzina Terechowiczów cienko przędła po wybuchu wojny. Służba odeszła, pan już niczego nie mógł doglądać, więc zająć się tym musiały pozostałe domowniczki. Najstarsza, Klara nauczyła się pracować i przywykła do tego, (bez pracy czuła się bezużyteczna), środkowa, Amelia została pielęgniarką, najmłodsza, Róża pozostała trzpiotką na salonach, doprowadzając swym zachowaniem do szewskiej pasji nie tylko siostry, ale i czytelnika ;) Niedługo później i ona zyskuje adoratora, a to gmatwa sprawę jeszcze bardziej.

Klara jako materiał na „starą pannę” ma dość przytyków sióstr. Z drugiej strony wzbudza ona ogromne zainteresowanie każdego mężczyzny, który pojawi się w jej pobliżu. I niestety tego wątku nie kupiłam ani trochę. Muszę uwierzyć na słowo, że tak jest, że mężczyźni się nią interesują. Od Klary nie wychodzi żadne działanie. Zgodzę się, że mogła tego nie zauważać i nie łączyć z umizgami, ale chciałabym wiedzieć, co takiego wyjątkowego w niej było, że wszyscy tracili dla niej głowy. Dlaczego? Bo była piękna? To padło w tekście tylko raz czy dwa a poza tym reszta panien Terechowiczówien również odznaczała się urodą. Klara, owszem, była pracowita, miała swoje zdanie, potrafiła rozmawiać, ale to wciąż za mało, abym uwierzyła, że każdy jeden jej pragnął.

Komu najbardziej kibicowałam? Zdecydowanie Amelii, która choć w pewnym momencie się pogubiła, zdawała się najpewniej stąpać po ziemi i wiedzieć czego chce od życia. Być może trochę zaimponowała mi jej umiejętność rzucenia wszystkiego i podążenia na front, by podjąć się ciężkiej pracy, o której do tej pory nie miała pojęcia.

Kolejną z ulubionych postaci zdecydowanie jest Ludwiżanka, stara służąca, która mimo że niepiśmienna i nie potrafiąca czytać, odznaczała się mądrością, cechująca tylko dobrego, długoletniego obserwatora. Nie dało się nic przed nią ukryć, a mimo to nikogo nie oceniała, potrafiła pocieszyć i doradzić. Każdy powinien mieć taką Ludwiżankę u swego boku ;) Stara służąca interesowała mnie najbardziej też z tego względu, że ja zawsze chętnie zaglądam pod schody. Jako dozgonna fanka „Downton Abbey” uważam, że książek o tym co dzieje się poniżej salonu jest zdecydowanie za mało.

Powieść jest krótka, liczy zaledwie 366 stron, czyta się szybko, ale potrafi wzbudzić zainteresowanie. Autorka osadziła akcję w ciekawych czasach I wojny światowej, nie zapominając o tym, co działo się wtedy w kraju. Powstawał ruch sufrażystek (jedna z drugoplanowych postaci, Halina, również wzbudziła moją sympatię, jako pewna swych przekonań, silna kobieta), szalała hiszpanka, Polska odzyskiwała niepodległość. W książce Grabowskiej prawie nie odczuwa się wojny. Gdzieś tam w mieście stacjonują Rosjanie, czasem przyjdą, postraszą, ale to wszystko. Do dworu dochodzą wieści z frontu, a największą stratą rodziny jest zaginięcie ojca. Poza tym działania wojenne odbywają się jakby na marginesie książki. Powieść jednak nie traci przy tym na atrakcyjności. Jako literatura obyczajowa sprawdza się doskonale.

Autorka pozostawiła nas z otwartym zakończenie, dając nadzieję na część drugą. Czy tak będzie to się okaże. Ja jednak jestem wielkim zwolennikiem zakończeń otwartych. Pozwala na interpretację. A ja bardzo lubię po przewróceniu ostatniej strony snuć jeszcze domysły, co też mogło się zdarzyć lub „a co by było gdyby?”

Ałbena Grabowska jest cenioną pisarką, która zapewniła już sobie miejsce w panteonie polskich literatek. Książka ta, choć nie tak wciągająca jak „Stulecie winnych” z całą pewności znajdzie swoich wielbicieli. Wystawiam jej dobrą ocenę i polecam.

Dziękuję Wydawnictwu Rebis za egzemplarz recenzencki książki Ałbeny Grabowskiej „Rzeki płyną, jak chcą”.

Bardzo lubię książki o takiej treści. Powieści, które dzieją się pod koniec XIX wieku i na początku XX. Interesuje mnie życie służby i wielkich państwa. Chętnie zaglądam zarówno na salony, jak i pod schody. Dlatego ucieszyłam się, kiedy dostałam możliwość zrecenzowania...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Ałbeny Grabowskiej – co przyznaję nie bez wstydu – niemniej już teraz wiem, że na pewno nie było ostatnie. Emocje, które towarzyszyły mi podczas lektury, można porównać do tych, które są moim udziałem, gdy sięgam po ulubione klasyki. A to naprawdę nie zdarza się często.

W książce poznajemy historię rodziny Terechowiczów – trzech sióstr i ich matki, ojciec bowiem poszedł na front i słuch po nim zaginął. Terechowiczówny dawniej były klasycznymi panienkami, które chronią skórę przed słońcem, natomiast w wojennej rzeczywistości każda z nich radzi sobie inaczej. Klara to dziewczyna pełna chęci i sił do działania, kiedy trzeba, z panienki przeistacza się niemal w chłopkę i nie lęka się żadnej pracy. Róża to taka trochę infantylna trzpiotka, której w głowie bale i znalezienie bogatego męża. Amelia jest dość ciekawą postacią – momentami irytująca, ale jednak to właśnie ona porywa się na krok, który żadnej z jej sióstr nie przyszedłby do głowy. Opuszcza podupadły majątek i jedzie do miasta, by pomagać w szpitalu opatrywać rannych żołnierzy. Po pewnym czasie pojawia się jednak znowu, w dodatku nie sama.

Najwięcej miejsca w książce poświęcono Klarze, co uważam za dobry pomysł. To postać chyba najbardziej złożona – nieobce są jej myśli o tym, że kobiety powinny walczyć o swoje prawa, a z drugiej strony potrafi też zazdrościć siostrze męża. W ogóle Klara jest dobrym przykładem na to, że mężczyźni mają słabość do kobiet czynu, choć – z niewiadomych względów – czasem żenią się z kimś o zupełnie innym usposobieniu. Powodzenie Klary u mężczyzn z jej otoczenia było dla mnie dość zrozumiałe, natomiast jej niepewność własnych uczuć czasem mnie irytowała. Ale to dobrze, bo to znaczy, że bohaterka podążała swoją ścieżką, a nie tą, którą ja jako czytelnik dla niej wybrałam. To wpływało na utrzymanie napięcia i niepewności podczas lektury.

Kiedy na scenie pojawił się J. (nie chcę zdradzać, o którego z mężczyzn chodzi, by nie psuć przyjemności czytania), bardzo kibicowałam jego znajomości z Klarą. Bardzo liczyłam na happy end z ich udziałem i gdy już myślałam, że wszystko idzie ku dobremu, autorka po raz kolejny zaczęła wodzić mnie za nos – za co swoją drogą jestem wdzięczna, bo to sprawiło, że lektura była jeszcze ciekawsza.

Ale zakończenie… Nie, nie, nie. Ja się nie godzę na to, by czytelnika zostawić w takim momencie! Z tak wielką niepewnością! Ta historia aż się prosi o ciąg dalszy i mam wielką nadzieję, że kontynuacja ukaże się jak najszybciej, bo to jedna z tych książek, których zakończenie po prostu musi się poznać! A o urwanie w takiej chwili bez ciągu dalszego autorki nie posądzam, zakrawałoby to na okrucieństwo. Tak więc czekam na to, co będzie dalej, i bardzo, naprawdę bardzo polecam wam tę książkę!

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Ałbeny Grabowskiej – co przyznaję nie bez wstydu – niemniej już teraz wiem, że na pewno nie było ostatnie. Emocje, które towarzyszyły mi podczas lektury, można porównać do tych, które są moim udziałem, gdy sięgam po ulubione klasyki. A to naprawdę nie zdarza się często.

W książce poznajemy historię rodziny Terechowiczów – trzech...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezaprzeczalnie Ałbena Grabowska kojarzona jest z sagą „Stulecie Winnych”, na podstawie której powstał telewizyjny serial. Tytułowych Winnych czytelnik poznaje w przededniu pierwszej wojny światowej, by finalnie na kartach powieści obserwować wydarzenia z końca XX w. W najnowszej powieści „Rzeki płyną, jak chcą” autorka zabiera czytelnika do Niebielowa, majątku Terechowiczów. To historia trzech sióstr Amelii, Klary i Róży, z wojenną zawieruchą w tle. Jest rok 1914 i nastaje nowa rzeczywistość.

„Rzeki płyną, jak chcą” to przede wszystkim historia o rodzinie. Wielka Wojna zmusza do zmiany priorytetów i przewartościowania dotychczasowych założeń. Czas wystawia na próbę i zmusza do walki o swoje prawa. Rozważna Klara, praktyczna Amelia i trzpiotka Róża. Trzy siostry, które łączy więź krwi, a dzieli praktycznie wszystko. Jednak to ciągle są jednostki, które marzą i czują. Kiedy Amelia wraca do domu ze świeżo poślubionym Janem życie wszystkich wywraca się do góry nogami.

Nowej powieści Ałbeny Grabowskiej blisko do sagi, szczególnie w jej pierwszej części wyczuwalny jest klimat znany ze „Stulecia Winnych”. Jak na klasyczną sagę jest jednak za mało wątków. Szczególnie druga część powieści wydaje się pisana na szybko, a wątki kreowane lekko na siłę. Kiedy do fabuły wkracza rzeka, liczyłam na szczyptę magii znanej szeptuchom – tu tego zabrakło.

Wielka wojna i wielka miłość. Wielkie nadzieje i wielkie rozczarowania. Losy bohaterów są burzliwe, a siostry pełne temperamentu. Czas leczy rany, a każdy dzień wzbogaca o nowe doświadczenia. Przyjdzie moment, że wszystko będzie się komplikować, miłość mylić z wdzięcznością, a trudnych wyborów nie ominą konsekwencje. Mimo średniej objętości jest to książka bogata w treści. Choć czyta się szybko i z rosnącą przyjemnością nie jest to powieść idealna – a tym samym nie jest to najlepsza książka autorki. Mimo tego – polecam fanom Ałbeny Grabowskiej i lubiącym klimaty literatury zabarwionej historią.

Niezaprzeczalnie Ałbena Grabowska kojarzona jest z sagą „Stulecie Winnych”, na podstawie której powstał telewizyjny serial. Tytułowych Winnych czytelnik poznaje w przededniu pierwszej wojny światowej, by finalnie na kartach powieści obserwować wydarzenia z końca XX w. W najnowszej powieści „Rzeki płyną, jak chcą” autorka zabiera czytelnika do Niebielowa, majątku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to