Nie dam jeszcze tej 10😂

Znowu wchodzimy w piękny gruziński klimat 🍷
Trójkąt miłosny Any, znowu wywraca jej świat do góry nogami. Została szczęśliwą mężatką Gio, ale myśli o Timarze nie dają jej spokoju. Sprawy komplikują się, gdy jej mąż odkrywa przed nią kolejną tajemnicę i wyrusza na granicę Osetii Południowej. Gdy zostaje uwięziony przez niejakiego Aslana, okazuje się, że tylko Timar może go uwolnić. Mężczyzna wraca więc z Jemenu, który również pogrążony jest w wojnie, ale nie wraca sam... Mimo wszystko Ana i jej prośba o uratowanie męża jest dla niego pierwszorzędna.
Mamy również ciekawy wątek pisany listami przez Teresę... i poznajemy przeszłość Any...

Eh i znowu zostałam rozdarta 🫣 Już sama nie wiem którego z mężczyzn chciałabym żeby Ana wybrała 😂 Motam się w tych uczuciach razem z nią 🫣 Każdy z mężczyzn ma w sobie coś w swoim charakterze co ujmuje. Teresa i jej listy również nieźle namąciły mi w głowie 🫣 Zastanawiam się aż co czeka mnie w trzeciej części 🫣😂

Serdecznie polecam 🇬🇪😍

Nie dam jeszcze tej 10😂

Znowu wchodzimy w piękny gruziński klimat 🍷
Trójkąt miłosny Any, znowu wywraca jej świat do góry nogami. Została szczęśliwą mężatką Gio, ale myśli o Timarze nie dają jej spokoju. Sprawy komplikują się, gdy jej mąż odkrywa przed nią kolejną tajemnicę i wyrusza na granicę Osetii Południowej. Gdy zostaje uwięziony przez niejakiego Aslana, okazuje...

http://neavecreations.com/recenzja-82/

Nasza bohaterka, wraz z córkami przenosi się na stałe do Gruzji, do ukochanego. Liczy na to, że w nowej ojczyźnie, którą pokochała uda jej się odnaleźć szczęście przy boku ukochanego Gio. Wszystko na pozór układa się wyśmienicie. Do czasu. Kiedy Gio wyjeżdża na granicę z Osetią wszystko się zmienia. Wrócą dawne, niezagojone rany. Wróci Timar. Czy Ana zachowa się jak stateczna małżonka Gio, czy znowu wróci do swoich dość dziecinnych zagrywek? Czy razem z cioteczką Bellą i jej znajomym Vano uda się opracować plan, który pozwoli Gio wrócić do domu?


To co mi się bardzo spodobało w kontynuacji historii z „Gruzińskiego wina” to narracja prowadzona dwu-, a nawet trzy torowo. Z jednej strony towarzyszymy Anie w jej nowym życiu w Gruzji, z drugiej strony odnajdujemy Timara tysiące kilometrów od domu, gdzie próbuje w koszmarze na ziemi zapomnieć o ukochanej. Jednak to trzeci tor, pamiętnik młodej dziewczyny Teresy, która odwiedziła Gruzję jeszcze w czasach PRLu, wciąga najbardziej. Co kilka rozdziałów stanowi miły przerywnik, który pokazuje nam Gruzję z tamtych lat. Kiedy ten klimat, którym zaraziła nas autorka pokazując współczesną Gruzję, również tam był, tylko zderzał się z ograniczeniami tamtej epoki. Czy Ana w końcu odnajdzie siebie? Tego Wam nie zdradzę, natomiast niestety nadal jest równie irytująca co wcześniej, o ile nie bardziej. Ale jak to sama autorka, powiedziała w którymś z wywiadów Ana jest bardzo irytującą bohaterką również dla niej. Niemniej cieszy mnie, że nawet za pomocą tak w zasadzie zwyczajnej historii autorka w każdym tomie stara się nam przekazać nieznaną nam historię Gruzji – tą dawną oraz tą całkiem bliską. Do bohaterki już się całkiem przyzwyczaiłam, zastanawiam się tylko, czy fragmenty rozmów przyjaciółek z Messengera można by przedstawić w inny sposób? Może trochę mniej infantylny? Wszelkiego rodzaju komunikatory upraszczają nasz język i bohaterki czasem brzmią jak grupa nastolatek, a nie dorosłych kobiet. Ale cóż co kto lubi🙂

http://neavecreations.com/recenzja-82/

Nasza bohaterka, wraz z córkami przenosi się na stałe do Gruzji, do ukochanego. Liczy na to, że w nowej ojczyźnie, którą pokochała uda jej się odnaleźć szczęście przy boku ukochanego Gio. Wszystko na pozór układa się wyśmienicie. Do czasu. Kiedy Gio wyjeżdża na granicę z Osetią wszystko się zmienia. Wrócą dawne, niezagojone rany....

Anna zostaje żoną Gio i wraz z córkami wraca do Gruzji. Wydaje się, że odtąd ich życie będzie lepsze. I tak dzieje się do czasu, gdy... Sprawdźcie sami.
Przyznaję, że liczyłam, iż dzięki temu tomowi poznam jeszcze lepiej Gruzję, jej smaki, kulturę. W moim odczuciu stały się tłem dla wydarzeń wydarzeń będących konsekwencjami "wielkiej polityki". Wydarzeń, które dzieją się tak blisko, a tak często w mediach traktuje się je marginalnie.
Wielki plus za pamiętniki Pani Teresy, dzięki którym lepiej poznajemy Annę i jej związki z Gruzją.
Mały minus za wątki erotyczne, z których można by było zrezygnować na rzecz wyżej wspomnianych.

Anna zostaje żoną Gio i wraz z córkami wraca do Gruzji. Wydaje się, że odtąd ich życie będzie lepsze. I tak dzieje się do czasu, gdy... Sprawdźcie sami.
Przyznaję, że liczyłam, iż dzięki temu tomowi poznam jeszcze lepiej Gruzję, jej smaki, kulturę. W moim odczuciu stały się tłem dla wydarzeń wydarzeń będących konsekwencjami "wielkiej polityki". Wydarzeń, które dzieją się...

Podobało mi się, że autorka rozwinęła fabułę w różnych kierunkach. Nie jesteśmy skupieni wyłącznie na Anie i Gio, a reszta świata nie istnieje – w niektórych powieściach tak się dzieje i często to mnie zniechęca, to takie nieładne pójście na łatwiznę. W „Powrocie...” pojawiają się nowi bohaterowie, nowe wątki, jest zdecydowanie więcej akcji i niebezpiecznych sytuacji, które gwarantują czytelnikowi wachlarz emocji. Po pierwszym tomie spodziewałam się sielanki i bajkowego życia, a dostałam sporo aktualnych światowych problemów i osobistych rozterek, to było pozytywne zaskoczenie. Szczególnie podobały mi się fragmenty z Jemenu, szkoda, że nie zostaliśmy tam dłużej, no ale z tego można by stworzyć kolejną powieść.

Ciekawym zabiegiem było również przetykanie teraźniejszości fragmentami dziennika sprzed kilkudziesięciu lat. Za każdym razem zastanawiałam się, jak to się ze sobą na końcu połączy. Z innych nowości, rozumiem, co chciała osiągnąć autorka dodając rozmowy przyjaciółek z Aną na Messengerze, uważam, że wyszło to naturalnie, ale irytowało mnie i tak. Nie przepadam po prostu za takimi gadkami, więc cierpię za każdym razem, kiedy w książkach pojawia się tego typu wątek słodkich psiapsiółek.

Pomimo zalet, które widziałam na pierwszy rzut oka, nie umiałam się przywiązać do tej historii i zafascynować nią. W miarę upływu czasu moja uwaga odrywała się coraz bardziej, przestało mi zależeć na poznaniu ciągu dalszego.

Myślę, że „Powrót do Gruzji” jest bardzo dobrą powieścią, tylko po prostu do mnie nie do końca trafiła. Polecam szczególnie miłośnikom książek obyczajowych i romansów, którzy mają ochotę na daleką podróż do egzotycznego kraju. To nie będzie tylko rozrywka, ale prawdopodobnie również impuls, by dowiedzieć się czegoś więcej na wszystkie poruszane tu tematy.

Podobało mi się, że autorka rozwinęła fabułę w różnych kierunkach. Nie jesteśmy skupieni wyłącznie na Anie i Gio, a reszta świata nie istnieje – w niektórych powieściach tak się dzieje i często to mnie zniechęca, to takie nieładne pójście na łatwiznę. W „Powrocie...” pojawiają się nowi bohaterowie, nowe wątki, jest zdecydowanie więcej akcji i niebezpiecznych sytuacji, które...

Kontynuacja i dalsze losy bohaterów "Gruzińskiego wina ". Druga część według mnie jest lepsza. Jest jak mocna kawa. Pobudza i nie pozwala zasnąć. Więcej w niej emocji, trudnych decyzji i niełatwych wyborów. Autorka porusza również problem konfliktu między Gruzją a Osetią Południową.
Gruzja dalej zachwyca.

Kontynuacja i dalsze losy bohaterów "Gruzińskiego wina ". Druga część według mnie jest lepsza. Jest jak mocna kawa. Pobudza i nie pozwala zasnąć. Więcej w niej emocji, trudnych decyzji i niełatwych wyborów. Autorka porusza również problem konfliktu między Gruzją a Osetią Południową.
Gruzja dalej zachwyca.

To kontynuacja "Gruzińskiego wina", Ana z córkami przenosi się na stałe go Gruzji, gdzie wymarzone życie, spokój i beztroska ulatniają się w jednej chwili.
Po przeczytaniu pierwszej części oczekiwałam czegoś innego, książki pełnej gruzińskiej codzienności, smaków, zapachów, widoków a otrzymałam...
Dialogi koleżeńskich rozmów przez Messengera, wydają się nijakie, puste i nie pasujące do aktualnej sytuacji.
Opisy seksualnych wyczynów odbierałam z niesmakiem i zażenowaniem, choć nie należę do osób pruderyjnych, myślę, że bez nich książka nc by nie straciła a może nawet zyskała.
Jedyną zaletą książki są pamiętniki Teresy, matki Any które przybliżają nam historię sprzed blisko 40 lat, i wyjaśniają związek Any z Gruzją.

Muszę przyznać, że rozczarował mnie ten tom, choć ciekawość dalszych losów karze sięgnąć po kolejną część.

To kontynuacja "Gruzińskiego wina", Ana z córkami przenosi się na stałe go Gruzji, gdzie wymarzone życie, spokój i beztroska ulatniają się w jednej chwili.
Po przeczytaniu pierwszej części oczekiwałam czegoś innego, książki pełnej gruzińskiej codzienności, smaków, zapachów, widoków a otrzymałam...
Dialogi koleżeńskich rozmów przez Messengera, wydają się nijakie, puste i...

Autorka zabiera nas w podroż do malowniczej Gruzji, pełnej cudownych smaków i aromatów. Jednak w naszą romantyczną historię wplata też wątek osetyjski, który zdecydowanie kontrastuje z urokami Gruzji. Mamy tu skomplikowaną politykę, rodzinne dramaty, wspaniałą damską przyjaźń, morze wypitego wina i dużo dobrego humoru.
https://korcimnieczytanie.blogspot.com/2022/01/wojna-rozne-ma-oblicza-swietana.html

Autorka zabiera nas w podroż do malowniczej Gruzji, pełnej cudownych smaków i aromatów. Jednak w naszą romantyczną historię wplata też wątek osetyjski, który zdecydowanie kontrastuje z urokami Gruzji. Mamy tu skomplikowaną politykę, rodzinne dramaty, wspaniałą damską przyjaźń, morze wypitego wina i dużo dobrego humoru....

Uwiebiam!

Uwiebiam!

Cudowna kontynuacja. Ten świat, emocje, smaki... Jak ja to lubię!!

Cudowna kontynuacja. Ten świat, emocje, smaki... Jak ja to lubię!!

Fabuła mi się podoba, ale postać głównej bohaterki, jej niezdecydowanie, rozchwianie emocjonalne, pijaństwo i okropne rozmowy prowadzone z przyjaciółkami na Messengerze są nie do przejścia...

Fabuła mi się podoba, ale postać głównej bohaterki, jej niezdecydowanie, rozchwianie emocjonalne, pijaństwo i okropne rozmowy prowadzone z przyjaciółkami na Messengerze są nie do przejścia...