„Rower czasu” (tak polski przekład tytułu) to coś na kształt polskich antologii fantastyki w stylu „Rakietowych szlaków”. Jednak rok wydania tej niemieckiej antologii już wskazuje na zasadniczą różnicę między obydwoma tytułami: O ile ta polska powstała już w roku 1958, mając tym samym ogromne znaczenie dla rozwoju polskiej fantastyki, o tyle jej enerdowska, 16 lat młodsza kuzynka to w pewnym sensie pogrobowiec.

Mimo że Edwin Orthmann, redaktor „Roweru czasu”, przedstawia kilku bardzo znaczących autorów, to zabrakło mu jasnego celu przy doborze tekstów. Zebrał on opowiadania z całego dotychczasowego dorobku science fiction. Możemy więc przeczytać klasyczne opowiadania H. G. Wellsa i Petera Grunerta z przełomu wieków XIX-go i XX-go, aby zaraz potem skoczyć w czasy złotego wieku SF (lata 50-te),gdzie obok takich perełek jak „The Songs of Distant Earth” Arthura C. Clarke'a musimy jakoś strawić dosyć słabe wytwory socjalistycznej SF (Walentyna Żurawljowa, Aleksander Szalimow). Pierwsze wprawki braci Strugackich oraz Siergieja Sniegowa to w dużym kontraście teksty o wiele ciekawsze, choć z pewnością nie należące do najlepszych z dorobku tych autorów. Obok takich klasyków jak Clifford Simak, Herbert W. Franke czy Isaac Asimov zmuszeni jesteśmy do lektury tekstów początkujących w latach 70-tych autorów wschodnioniemieckich (Branstner, Krupkat, Leman i Taubert). A to oczywiście powoduje, że poziom antologii jest bardzo nierówny.

Facyt: „Rower czasu” rozczarowywuje doborem tekstów, zarówno pod względem jakościowym jak i brakiem konkretnej myśli przewodniej.

„Rower czasu” (tak polski przekład tytułu) to coś na kształt polskich antologii fantastyki w stylu „Rakietowych szlaków”. Jednak rok wydania tej niemieckiej antologii już wskazuje na zasadniczą różnicę między obydwoma tytułami: O ile ta polska powstała już w roku 1958, mając tym samym ogromne znaczenie dla rozwoju polskiej fantastyki, o tyle jej enerdowska, 16 lat młodsza...