Czarny Lampart, Czerwony Wilk

Tropiciel to myśliwy. Posiada niezwykłe zdolności tropiące. Powiadają, że ma nos. Otrzymuje zadanie odnalezienia zaginionego dziecka. Łączy siły z wiedźmą, zmiennokształtnym lampartem i półolbrzymem aby przetrwać. Każde z nich ma swoje tajemnice.
👩‍💻
Zacznę od pozytywnych stron. Ksiazka jest przepięknie wydana. Twarda oprawa i ponad 700 stron robią wrażenie. W środku idealnie odwzorowane mapy aby można było bardziej się wczuć w historie naszych bohaterów. Opowiadane przygody emanują kreatywnością i magią. Jest dość dużo sexu i szczegółów anatomicznych. Wiedźmy, duchy, zmiennokształtni, olbrzymy, ofiary czy kult. Wszystko tutaj mamy. Do wyboru do koloru. Myślę, że można w tej pozycji na prawdę się zatracić 😍
👩‍💻
Co do strony negatywnej. Język. Jest on tak specyficzny, że czasami musiałam wracać kilka stron wcześniej bo nie wiedziałam o co chodzi. Przy tej książce trzeba się mega skupić. Nie da się czytać do kawki. Przynajmniej ja tak nie mogłam. Aczkolwiek, gdyby nie ten język ta książka nie byłaby tak dobra i specyficzna.

Tropiciel to myśliwy. Posiada niezwykłe zdolności tropiące. Powiadają, że ma nos. Otrzymuje zadanie odnalezienia zaginionego dziecka. Łączy siły z wiedźmą, zmiennokształtnym lampartem i półolbrzymem aby przetrwać. Każde z nich ma swoje tajemnice.
👩‍💻
Zacznę od pozytywnych stron. Ksiazka jest przepięknie wydana. Twarda oprawa i ponad 700 stron robią wrażenie. W środku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miałam olbrzymi apetyt na tę powieść. Czerpanie z mitów afrykańskich samo w sobie było dla mnie atrakcją. Niestety sposób narracji był dla mnie trudny w odbiorze, a treść nie mobilizowała mnie do wzmożonej uwagi i chęci wracania do przeczytanych już fragmentów. Nie jest zła, ma pomysł, ale do mnie nie przemówiła. Krytykowana jest za seks i brutalność, ale ja, w tej akurat kwestii chcę bronić tę książkę. Seks i brutalność mamy oswojoną w powieściach mocno osadzonych w cywilizacji zachodu i tak nie rażą, a gdy pokazane są w ramach innej kultury, nagle robią wrażenie; niektóre wątki raczej wskazują na problemy związane z seksualnością i płcią (nie wszystkie typowe tylko dla Afryki) i nie jest to homoseksualizm.
Polecam spróbować, czy się spodoba, to bardzo indywidualna kwestia.

Miałam olbrzymi apetyt na tę powieść. Czerpanie z mitów afrykańskich samo w sobie było dla mnie atrakcją. Niestety sposób narracji był dla mnie trudny w odbiorze, a treść nie mobilizowała mnie do wzmożonej uwagi i chęci wracania do przeczytanych już fragmentów. Nie jest zła, ma pomysł, ale do mnie nie przemówiła. Krytykowana jest za seks i brutalność, ale ja, w tej akurat...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Może tak kończą się wszystkie opowieści, te o prawdziwych ludziach, o rzeczywistych ciałach padających od ran i śmierci, z przelaną krwią. Może dlatego wspaniale historie opowiadane przez nas są tak inne. Bo my opowiadamy, by żyć, a taka historia wymaga celu, a taka historia nieuchronnie jest kłamstwem. Bo na końcu prawdziwej historii nie ma nic”.

Co przychodzi Wam na myśl, kiedy słyszycie słowo fantasy? Myślę, że dla większości z nas jest to literatura dla dzieci. Nieodmiennie kojarzy się z Harrym Potterem czy Narnią. Oczywiście są pozycje, które nie nadają się dla dzieci, jednak nasze postrzeganie tego gatunku jest w większości mylne. Niejednokrotnie uważamy, że to lekka i przyjemna literatura. Przyznam szczerze, że i ja uległam takim myślom, kiedy zobaczyłam okładkę oraz opis książki „Czarny lampart, czerwony wilki”. I jakże wielką krzywdę sobie zrobiłam.
Książka opowiada o Tropicielu, który wsławił się niesamowitym zmysłem węchu. Potrafi wytropić każdego, gdy tylko pozna jego zapach. Kiedy przychodzi do niego Lampart, zmiennokształtny człowiek i proponuje dołączenie do drużyny, która za zadanie ma odszukać dziecko, ten zgadza się, choć targają nim różne uczucia. Grupa będzie wędrowała przez niesamowite krainy i walczyła z potężnymi wrogami.
Jakże ten opis zachęca do sięgnięcia po książkę. Myślę, że przez niego właśnie książka zbierała tyle złych ocen. Sugeruje lekką opowiastkę fantasy, która dostarczy nam wiele radości.
A co dostajemy w środku? Mnóstwo filozoficznych rozważań. Dostajemy dogłębną analizę afrykańskiej kultury. Bez pięknych słów. Dostajemy ją taką, jaka jest. Przez to wielu zarzuca „Czarnemu Lampartowi…” wulgarność. Ja również na początku się złapałam na tym, że książka wydaje mi się wulgarna, szczególnie po opisach stosunków ze zwierzętami. Jednak potem przyszła refleksja. Czego ja się spodziewałam? Patrząc na mitologie z całego świata, wszędzie pojawia się wulgarność i brutalność. Nie trzeba nawet zaglądać do mitologii. Dzisiejsze kryminały są nią przesiąknięte. Myślę jednak, że należałoby w jakiś sposób zasygnalizować, że jest to książka dosadna. Kiedy już oswoiłam się z tą myślą, ta wulgarność przestała mi przeszkadzać.
Kolejnym elementem, który sprawił mi trudności, jest język. Styl autora zupełnie mi nie odpowiada. Te zdania są zbudowane dziwnie, pojawiają się ciągłe powtórzenia, „wydumane” zdania, które utrudniają odbiór tekstu. I oczywiście są to zupełnie subiektywne odczucia, nie każdemu będzie to przeszkadzało.
Kolejnym zarzutem w stronę tej książki jest sposób prowadzenia akcji. Ciągłe przeskoki czasowe, rozpoczęcie akcji wspomnieniami, które zajmują jakieś dwieście stron, zmiana tempa – również utrudniają odbiór pozycji. Dodatkowo mnogość bohaterów (są wypisani na początku książki, ale to raczej nie pomaga) również przytłacza. Miałam wielki problem, żeby przebrnąć przez tę książkę. Ciągle się odrywałam, czytałam inne książki. Gubiłam się przez to w akcji. W końcu usiadłam do niej (po jakichś 400 stronach) i czytałam już raczej bez przerywników. I faktycznie po tych stronach, zaczęło się robić ciekawie. Weszliśmy na odpowiednie tory, książka zaczyna się rozkręcać, akcja zaczyna być bardziej jednolita.
Finalnie książka dostarczyła mi niesamowitej ilości przemyśleń. Pozornie akcja dzieje się w starożytnym świecie, pełnym afrykańskich plemion i wierzeń. Jednak tylko pozornie. Znalazłam w niej ogromną ilość odniesień do współczesnego świata. Pojawia się feminizm, chrystianizacja, homoseksualizm, pęd za bogactwem, postęp, który w wielu przypadkach szkodzi.
Wielki plus i właściwie taka ocena, a nie inna, należą się za końcówkę, która rozwaliła mnie emocjonalnie. Popłynęły nawet łzy, czego się nie spodziewałam.
W książce buzują emocje. Złość, gniew, bezradność, chęć zemsty. Przejmująca opowieść o ludzkim życiu, o tym, do czego jesteśmy zdolni, aby osiągnąć swoje cele. Niezwykła opowieść, która jest studium ludzkich zachowań. Dogłębnie analizuje człowieczeństwo i definiuje je. Pokazuje wszystkie blaski i cienie. Bez pięknych słówek, bez upiększania.
Książka mocna, dosadna. Nie jest to fantasy dla dzieci. Myślę, że nawet ja do niej nie dojrzałam. Kiedyś spróbuję ponownie. Niech Was nie zmyli opis, bo jest to mroczna, przejmująca, ciężka lektura.

„Może tak kończą się wszystkie opowieści, te o prawdziwych ludziach, o rzeczywistych ciałach padających od ran i śmierci, z przelaną krwią. Może dlatego wspaniale historie opowiadane przez nas są tak inne. Bo my opowiadamy, by żyć, a taka historia wymaga celu, a taka historia nieuchronnie jest kłamstwem. Bo na końcu prawdziwej historii nie ma nic”.

Co przychodzi Wam na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W życiu przeciętnego czytelnika (a za takiego się uważam) czasem nadchodzi moment, kiedy zderza się ze ścianą. U mnie to bolesne doświadczenie właśnie miało miejsce a przyczynił się do tego "Czarny lampart, czerwony wilk" wydane przez ECHA, imprint literacki @wydawnictwoczarnaowca

Marlon James znany jest już w polskim kręgu miłośników literatury ("Księga nocnych kobiet", "Diabeł Urubu" oraz " Krótka historia siedmiu zabójstw" za którą otrzymał The Man Booker Prize 2015). Opisywał w nich głównie problemy, które wiążą się z Jamajką, miejscem jego pochodzenia. Bunt niewolnic, religijne potyczki, brak stabilności politycznej był kanwą do snutych przez Jamesa opowieści. Jednak tuż obok leży kontynent, który zainspirował go do stworzenia czegoś zupełnie nowego. We współpracy z badaczami, uczonymi i bibliotekarzami z Timbuktu powstało coś, co próbuje postawić się na półce z fantasy, ale które jednocześnie jest czym o wiele więcej. Zapewniam, że nie jest to przyjemna lektura, ale warto poznać ją w całości, zdanie po zdaniu, na spokojnie, dawkując ją sobie porcjami, by móc wyłapać to, co w szlamie brudnych słów jest sensem tej historii.

Pierwszy tom tej afrykańskiej trylogii oscyluje wokół Tropiciela, myśliwego o doskonałym węchu, który dostał zadanie życia. Ma odnaleźć zaginionego chłopca. Do poszukiwań dołącza  lampart, zmiennokształtny myśliwy, którego spotkamy w kilku innych wcieleniach. W tym typowo męskim, brutalnym świecie musi być przeciwwaga, którą tu stanowi Sogolon, wiedźma, którą dziś śmiało można nazwać feministką - cyt.: "żadna kobieta nie jest wychowana dla użytku mężczyzny" - remember! Podążając za zapachem dziecka, przemierzają krainy, które zamieszkują nekromanci, mścicielki, leśne skrzaty,  obłąkane istoty, konstable,  dziwki, trole, wampiry i inne indywidua, w większości niezbyt przyjaźnie nastawieni do nowoprzybyłych.  Jak zakończy się ta wyprawa? Po 748 stronach wszystko stanie się jasne.

W mitach ludu Joruba możemy znaleźć  tę oto mądrość: "Ten, który uderza, zanim zapyta, a zabija, zanim padnie odpowiedź, jest jak ślepiec, który nie odróżnia gęsi od kruka". "Czarny lampart, czerwony wilk" właśnie pada na kolana, niezrozumiany, smagany surowymi ocenami polskich odbiorców. Jest jak kruk, którego większość pomyliła z gęsią.

Wulgarna cielesność w powieści Jamesa skupia chyba najwięcej uwagi. Już od pierwszych stron serwowany jest seks ze zwierzętami (wywodzący się z mitologicznych wierzeń Fonów, gdzie  mężczyźni łączyli się z kozami a kobiety z kozłami), obcowanie z nieletnimi (szybszy okres dojrzewania kreuje apetyczność młodego ciała, patrz "Biel" Kydryńskiego), zbiorowe akty homoseksualne i tym podobne wydają się nie do przejścia przez bigoteryjną kulturę europejską. Kiedy u nas Instagram blokuje zdjęcia karmiących matek (bo widać fragment nagiej piersi), kobiety Himba dumnie je prężą, nie widząc w nich absolutnie nic intymnego. Mimo to, my, Europejczycy, my, ludzie rasy białej dajemy sobie prawo do oceniania cielesności innej kultury.

"Dziewczę, któremu nie wycięli wewnętrznego chłopca, po dwakroć jest pobłogosławione przez boga rozkoszy i obfitości".
"Pierwszy mężczyzna zazdrościł pierwszej kobiecie błyskawicy, która była przepotężna".

W swojej powieści autor odnosi się też do problemu rytualnego okaleczania narządów intymnych kobiet. Pokoleniowa gehenna milionów Afrykanek. Wycinanie łechtaczki w części, całości lub wraz z wargami sromowymi. Bez znieczulenia, po wcześniejszym nacieraniu narządu parzącą pokrzywą w celu jego powiększenia. Czy to może być opisane poetyckim językiem? Chyba nie. Na pewno nie! James robi to idealnie, bo rzeczywistość fundowana kobietom jest brudna i brutalna.

Wiele jest w "Czarnym lamparcie, czerwonym wilku" kontekstów religijnych. Pogarda wobec wiary monoteistycznej jest odczuwalna ponad miarę, bo ta znów potępia to, co w Afryce jest instynktowne (poszukiwanie pokarmu i seks w celu zapewnienia ciągłości gatunku). "Zachowujesz się jak stara kobieta, która zapomniała, że była młoda. Jak ten - twój jedyny bóg, który rozkosz uważa za marność". W tym temacie James jest trochę niezdecydowany, bo z jednej strony śmiało ukazuje absurdy wierzeń plemiennych, z drugiej zaś strony chce chronić kulturę ludową przed często siłową chrystianizacją. Nasuwa się też podstawowe pytanie, czy  takie "nawracanie" jest w ogóle potrzebne?

Na pewnym etapie powieści po raz kolejny przebija się głos kobiet. "Jesteśmy bestie, u których kobieta daje zadania, a mężczyzna zadania wykonuje. Skoro mężczyźni urządzili to tak, że największy fiut rządzi niebem i ziemią, czy nie sensowne jest, żeby to kobiety miały większe ptaki?".

Bunt kulturowy podnosi zdanie: "wszelkie potomstwo pochodzi z woli matki, a nie ze spłodzenia przez ojca". James odwołuje się w tym miejscu do ludu Idżau, w którym to najwyższym bytem jest bogini-matka, Matka Świata.  Do dnia dzisiejszego to ona umieszcza w łonach matek embriony dzieci i to dzięki jej mocy w mężczyznach płynie nasienie. Po raz kolejny trzeba się wykazać dawką szacunku i zrozumienia wobec innej kultury, czy to jest wykonalne?

To, co jeszcze rzuca się w oczy uważnego czytelnika, to znów wypowiedź Sogolon o ochronie chłopca przed czarnoksięstwem i - białą nauką. Kiedy biali kolonizatorzy wdarli się na kontynent afrykański, uważali, że sprowadzają cywilizację i kulturę. Do tej pory wiele osób nie jest w stanie pojąć, że przed NASZĄ ERĄ  istniały na tym lądzie cywilizacje, które rozwojem naukowym były posunięte dużo dalej niż piętnastowieczna Europa. Udoskonalanie rzemiosła czy tworzenie dokładnych map to nie były czary, bo była praca połączona z nauką. Autor nie pominął tej kwestii w swojej powieści.

À propos cywilizacji i nawiązań do Marvela, które pojawia się okładce książki. Chodzi oczywiście o film "Czarna pantera", który to garściami czerpie inspiracje z minionych epok. Wakanda mogłaby być odpowiednikiem Aksum, a wojownicze amazonki pojawiające się u boku Bosemana wojskiem z Dahomej, do którego werbowano tylko kobiety, wyjątkowo agresywne zabójczynie (na co pewnie po części wpływ miał celibat, który musiały zachowywać jak i też pierwotna forma rekrutacji, przymusowa niestety). Tak więc Marvel tego sam nie wymyślił, ale FILM POLECAM, głównie ze względu na kostiumy! Odpowiada za nie Ruth E. Carter, która najpierw musiała wyszkolić swój zespół ilustratorów, pokazując i tłumacząc piękno Afryki dawnej i obecnej, a następnie opracować każdy projekt, doprowadzając go do perfekcji. Połączenie afropunku, stylów rdzennych plemion i afrofuturyzmu po prostu zachwyca.

"Czarny lampart, czerwony wilk" to nie fantasy, jakie funduje nam Tolkien czy R.R. Martin (choć podobnie jak u niego trup ściele się gęsto). Marlon James tworzy coś nowego. Łączy afrykańską kulturę z baśniowością, poruszając jednocześnie bolesne tematy toczące Afrykę niczym rak, i robi to przy pomocy prostego, brutalnego języka, a hedonistyczna kreacja bohaterów tej powieści jest kwintesencją robaczywej cywilizacji, której mamy "przyjemność" być częścią.

PS Oklaski za wydanie! Przepiękna (KLIMATYCZNA) okładka i ukłon w pas za opis postaci występujących w książce!

IG @angelkubrick

W życiu przeciętnego czytelnika (a za takiego się uważam) czasem nadchodzi moment, kiedy zderza się ze ścianą. U mnie to bolesne doświadczenie właśnie miało miejsce a przyczynił się do tego "Czarny lampart, czerwony wilk" wydane przez ECHA, imprint literacki @wydawnictwoczarnaowca

Marlon James znany jest już w polskim kręgu miłośników literatury ("Księga nocnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor pisał książkę wyraźnie po narkotykach. Może po narkotykach da się ją czytać?

Autor pisał książkę wyraźnie po narkotykach. Może po narkotykach da się ją czytać?

Pokaż mimo to

Tropiciel jest myśliwym, znanym wielu jako ten co ma nos. Przymierza się z zmiennokształtnym lampartem, wiedźmą i smutnym oto. Każde z nich jest bardzo niebezpieczne i każde z nich ma swoje tajemnice. Podążają za zapachem dziecka. Dlaczego poszukują to dziecko? Co im się przytrafi podczas tej wędrówki? Komu nożna zaufać a komu nie? Kto mówi prawdę a kto kłamie?

Co mogę powiedzieć tej książce na początku? To, że bardzo ciężko mi się ją czytało do samego końca. Wszystko poznajemy z perspektywy Tropiciela. Pojawia się w tej książce trochę bohaterów, pomimo tego, że mamy na początku wypisanych bohaterów to i tak się gubiłam. Myślę, że sami bohaterzy zostali dość dobrze wykreowani.
Co sprawiało, że ciężko mi się czytało? Cała narracja, wulgarny język, oraz ciężki styl pisania autora. To wszystko sprawiało, że chciałam zamknąć książkę i do niej nie wrócić. Czytałam ją bardzo długo i w między czasie przeczytałam kilka innych pozycji. 😒
Czytając dostajemy dużo informacji i trochę się gubiłam, jak i musiałam po dwa razy przeczytać żeby zrozumieć (i to nie była wina przekręcania niektórych wyrazów ze zmęczenia😂).
Co jest na plus w tej książce? Całe to wykreowanie świata przedstawionego. Podobało mi się, ale przekazanie tego czytelnikowi w moim wypadku nie najlepiej szło.
Mapki poszczególnych miast były świetne. Jako, że uwielbiam mapki w książkach ta rzecz mi się od razu spodobała.
Okładka dla wielu jest piękna. Dla mnie w pierwszej chwili jak ją zobaczyłam to było przerażenie. 😂 Dopiero po czasie i jak ją dostałam w moje rączki uznałam, że jest cudna ta okładka, choć dalej mnie z lekka przeraża. 😂
Jest to fantastyka, a po opisie spodziewałam się trochę czegoś innego. Jako, że mnie liczba stron w tym wypadku 748 stron nie odstrasza więc wzięłam tą książkę. Czy się rozczarowałam na niej? Niestety trochę tak.

Tropiciel jest myśliwym, znanym wielu jako ten co ma nos. Przymierza się z zmiennokształtnym lampartem, wiedźmą i smutnym oto. Każde z nich jest bardzo niebezpieczne i każde z nich ma swoje tajemnice. Podążają za zapachem dziecka. Dlaczego poszukują to dziecko? Co im się przytrafi podczas tej wędrówki? Komu nożna zaufać a komu nie? Kto mówi prawdę a kto kłamie?

Co mogę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Marlon James wywiódł z afrykańskich mitów bardzo mroczną opowieść, ostry język, brutalne (wulgarne) opisy, gwałtowny, gniewny bohater opowiadający kolejne historie.
Podobno James zebrał tu mity z całego kontynentu, efekt jest niezwykły, to są naprawdę nowe, nieeksploatowane światy. Symptomatyczne jest chyba to, że ta opowieść najmniej podobała mi się we fragmentach najbardziej do tradycyjnego fantasy zbliżonych; gdy autor zwalniał tempo, drużyna wędrowała, Tropiciel za dużo mówił, a chronologia nie sprawiała niespodzianek. Niemniej pseudo tolkienowskie miasto w drzewach ma niepowtarzalny urok (urok - zdecydowanie niewłaściwe słowo).

Niewiele szperałam w Internecie czytając tę opowieść, dałam się pochłonąć; oglądałam Niger (rzekę), baobaby, i oczywiście lamparty. Odnalazłam architekturę Kongoru w Dżenne.
Cieszę się, że będą kolejne tomy, bo choć historia Dziecka została opowiedziana („Dziecko nie żyje.” naprawdę niezłe pierwsze zdanie), opowieść jeszcze nie wybrzmiała.
W drugim tomie James zapowiada jako narratorkę Sogolon.

Marlon James wywiódł z afrykańskich mitów bardzo mroczną opowieść, ostry język, brutalne (wulgarne) opisy, gwałtowny, gniewny bohater opowiadający kolejne historie.
Podobno James zebrał tu mity z całego kontynentu, efekt jest niezwykły, to są naprawdę nowe, nieeksploatowane światy. Symptomatyczne jest chyba to, że ta opowieść najmniej podobała mi się we fragmentach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdy zobaczyłam opis i okładkę stwierdziłam, że to będzie ponad 700 stron świetnej fantastyki.. Niestety - myliłam się...

Książka mnie po prostu męczyła. Jest napisana dość ciężkim językiem. A brak linearności połączony z trudnym stylem autora, sprawiał, że często się gubiłam.

Autor często posługiwał się brutalnymi, a wręcz wulgarnymi opisami. Nie są to, niestety, moje klimaty.

Na osłodę - kilka plusów 😊 Jak już wspomniałam - okładka. Dla mnie, sroki okładkowej, to arcydzieło 😍 Ogromnym plusem były mapy (zawsze sobie je cenię w fantastyce😁). Podobało mi się również, że autor na początku książki wymienił bohaterów (ale i tak było ich wyjątkowo dużo 🤭).

Niestety, w moich odczuciach, książka wypada dość słabo 🤷 ale wiecie, jak to jest - ile osób czytających, tyle opinii 😁

Gdy zobaczyłam opis i okładkę stwierdziłam, że to będzie ponad 700 stron świetnej fantastyki.. Niestety - myliłam się...

Książka mnie po prostu męczyła. Jest napisana dość ciężkim językiem. A brak linearności połączony z trudnym stylem autora, sprawiał, że często się gubiłam.

Autor często posługiwał się brutalnymi, a wręcz wulgarnymi opisami. Nie są to, niestety, moje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Instagram: @ksiazkowe_opowiesci

„Czarny lampart, czerwony wilk” – powieść, która zachwyciła wielu i która równie wielu zniesmaczyła.
Przez całą lekturę zastanawiałam się czemu ta książka wzbudza tak mieszane odczucia. Czemu ludzie nie doceniają jej oryginalności?
I wydaje mi się, że znalazłam odpowiedź.

Zacznijmy od tego, że „Czarny lampart, czerwony wilk” nie jest książką dla każdego. Jest to pozycja o tyle specyficzna, że sądzę, że przypadnie ona do gustu mniejszej liczbie czytelników, większość zaskoczy, ale raczej zdegustuje.
Dlaczego?
„Czarny lampart, czerwony wilk” jak każda inna powieść, swój początek znajduje w historii; w tym przypadku historii Afryki, w afrykańskiej kulturze i mitologii.
I tu musimy zatrzymać się na chwilę i odpowiedzieć na jedno, pytanie: co wiemy o kulturze i wierzeniach ludów afrykańskich?
Czyż nie są one zawsze pomijane na lekcjach historii? Czy na lekcjach polskiego często stykaliśmy się z literaturą ukazującą realia Afryki? A czy na wiedzy o społeczeństwie zagłębialiśmy się mocniej w stosunki jakie panują między państwami na tym kontynencie?
Zastanówmy się chwilę ile wiemy o Stanach Zjednoczonych, o Francji, Wielkiej Brytanii, a nawet o Chinach czy Japonii. Zastanówmy się chwilę i pomyślmy jak doskonale znamy mitologię grecką, nordycką, nawet naszą rodzimą, słowiańską.
A czy ktokolwiek słyszał o mitologii afrykańskiej?
Samo to sformułowanie brzmi zaskakująco obco.
O Afryce mówi się jedynie w kontekście kolonializmu, opcjonalnie ropy, ah, no i oczywiście kojarzymy, że mamy tam znamienitą kulturę Egipcjan.
I tyle. Oczywiście poprawcie mnie, jeśli źle myślę; ale moim zdaniem, Afryka zawsze zostaje tym pominiętym, zepchniętym na koniec listy kontynentem. Kontynentem prymitywnym, więc zapewne o prymitywnej kulturze.

Tymczasem jest to kontynent, który może poszczycić się kulturą niezwykłą, zaskakującą. Wielu autorów garściami czerpie z mitologii greckiej, słowiańskiej, nordyckiej, a o tej afrykańskiej zapomina.

Całe szczęście nie zapomniał o niej Marlon James. Nie zapomniał o niej i zaczerpnął z niej to, co najsoczystsze i najbardziej zaskakujące.

W książce Marlona Jamesa bije serce Afryki; samego jej centrum. Zapomniane bóstwa znane z wierzeń afrykańskich żyją na kartach tej powieści, pradawne stwory pełzną po stronicach, zagłębiając się w tę historię czuć palące słońce pustyni, czuć rzęsisty deszcz wdzierający się nam do gardeł mimo woli.
Czuć też smród i odór gnijących ciał, czuć pot spływający po ciałach morderców i gwałcicieli. Czuć woń krwi zabijanych przez szamanów dzieci.
Ta książka jest mocna, wstrząsająca. Ale oddaje realia tego co jest częścią historii i kultury Afryki.

Zagłębiłam się w wiele recenzji; wiele osób zarzuca jej brutalność. Nie mogę się z tym zgodzić; Marlon James nie pisze brutalnych scen, on po prostu piszę wprost to, co inni ubierają w piękne słówka.

„Czarny lampart, czerwony wilk” opowiada historię mężczyzny, który posiada pewien talent; ma niezwykle czuły węch, odnajdzie każdego człowieka, żywego bądź martwego, jeśli tylko pochwyci jego woń. Mężczyznę tego zwą Tropicielem. Jego historia zaczyna się w miejscu zapomnianym przez dawnych bogów, jego żywot pełen jest smutku. Tak naprawę ta powieść to opowieść o losach Tropiciela, jego próba odnalezienia siebie.
To jaki ta historia ma finał jest zarówno zaskakujące jak i powodujące ogromnie współczucie.
Uważam te historię za coś dobrego, niezwykle odświeżającego, ale jednak męczącego. Tę historię należy sobie dawkować, czytanie jej ciągiem może wprawić was w ogromne zmęczenie. Dlaczego? Dlatego, że ta historia jest niezwykle dołująca przez obraz szarej rzeczywistości, którą ukazuje.
Czy polecam?
Owszem, zwłaszcza osobom złaknionym czegoś nowatorskiego, osobom głodnym fantastyki na wysokim poziomie, osobom, które nie boją się sięgać po coś innego, łamiącego schematy i ukazującego świat takim jakim naprawdę jest.

Instagram: @ksiazkowe_opowiesci

„Czarny lampart, czerwony wilk” – powieść, która zachwyciła wielu i która równie wielu zniesmaczyła.
Przez całą lekturę zastanawiałam się czemu ta książka wzbudza tak mieszane odczucia. Czemu ludzie nie doceniają jej oryginalności?
I wydaje mi się, że znalazłam odpowiedź.

Zacznijmy od tego, że „Czarny lampart, czerwony wilk” nie jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze co najbardziej rzuca się w oczy to bardzo wulgarny język, na początku było to dla mnie bardzo dużą barierą, jednak później zrozumiałam, że nadaje to klimat dla całej powieści.


Autor kreuje całkowicie inny świat, nad którym trzeba się bardzo skupić i zastanowić o co do końca w nim chodzi. 


Język jest bardzo oryginalny i kompletnie inny od wszystkich styli, z którymi miałam do czynienia. Osoby, które lubią eksperymentować z różnymi stylami i gatunkami, na pewno odnajdą się w tej książce.


Jest dość duży natłok informacji, jednak ja i tak czytałam okrojoną wersję tej całej historii.

Pierwsze co najbardziej rzuca się w oczy to bardzo wulgarny język, na początku było to dla mnie bardzo dużą barierą, jednak później zrozumiałam, że nadaje to klimat dla całej powieści.


Autor kreuje całkowicie inny świat, nad którym trzeba się bardzo skupić i zastanowić o co do końca w nim chodzi. 


Język jest bardzo oryginalny i kompletnie inny od wszystkich styli, z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to