Jest to jedna z najtrudniejszych powieści z gatunku fantasy jakie czytałem. Pełna oryginalnego rytmu, chaosu, wulgarności i bezczelności, a przy tym przepełniona niepoznaną mitologią i charyzmatycznymi bohaterami.
Ciche i skryte idealistyczne dzieło obudowane w grubą i spękaną powłokę nihilizmu. Mimo ciężkiej i żmudnej przeprawy pozostawia silnie tętniące źródło w pamięci.

Jest to jedna z najtrudniejszych powieści z gatunku fantasy jakie czytałem. Pełna oryginalnego rytmu, chaosu, wulgarności i bezczelności, a przy tym przepełniona niepoznaną mitologią i charyzmatycznymi bohaterami.
Ciche i skryte idealistyczne dzieło obudowane w grubą i spękaną powłokę nihilizmu. Mimo ciężkiej i żmudnej przeprawy pozostawia silnie tętniące źródło w pamięci.

Mocna. Bezczelna. Momentami brutalna. Z pewnością niepoprawna politycznie.

Ale jednocześnie wciągająca, wielowątkowa, niezwykle pasjonującą. Oddająca to, co naprawdę w nas tkwi - pożądanie, bezwarunkowe przywiązanie do ludzi, chęć sięgania po nieosiągalne, walka z własnymi demonami.

A wszystko wtłoczone w niezwykły baśniowy afrykański kontekst. Kawał powieści, który albo odrzuci albo całkowicie pochłonie. Mnie pochłonął.

Mocna. Bezczelna. Momentami brutalna. Z pewnością niepoprawna politycznie.

Ale jednocześnie wciągająca, wielowątkowa, niezwykle pasjonującą. Oddająca to, co naprawdę w nas tkwi - pożądanie, bezwarunkowe przywiązanie do ludzi, chęć sięgania po nieosiągalne, walka z własnymi demonami.

A wszystko wtłoczone w niezwykły baśniowy afrykański kontekst. Kawał powieści, który albo...

Żeby zrozumieć wszystkie kontrowersje wokół serii Marlona Jamesa, żeby zrozumieć wszystkie skrajnie odmienne opinie odnośnie „Czarny lampart, czerwony wilk“ — droga jest jedna, a jest nią przeczytanie powieści. Nie będzie to łatwe czy wygodne, ale warte chociaż podjęcia wysiłku, jako że to fantastyka ubrana w nietypowy szyk słów, ze specyficznym nastrojem, ociekająca niedopowiedzeniami. Dla waszych serc forma może przerosnąć treść (na pewnym etapie zdecydowanie podzielałam to zdanie),ale istnieje szansa, że zahipnotyzuje was jej rytm (co towarzyszyło mi przez większą część lektury).

Fabuła powieści jest prosta. Mamy zaginionego chłopca, którego wszyscy szukają, a my robimy to z nimi, w towarzystwie Tropiciela. Mężczyzny z małego ludu, który obdarzony jest wyjątkowym węchem. U jego boku często pojawia się zmiennokształtny i czasami przewija się czarownica, a cała reszta, choć również istotna dla powieści, to bohaterowie, którzy raczej przychodzą, wyraźnie się zaznaczają, następnie odchodzą. Z ich losów powstaje portret świata ogarniętego przemocą, gdzie żadna relacja nie jest prosta.

Czytelnik łatwo może odczuć przesyt formą. Wtedy na pomoc przychodzi audiobook, ale i w jego towarzystwie niewykonalne zdaje się pochłonięcie wiele tekstu na jeden raz. „Czarny lampart, czerwony wilk“ to bowiem powieść tak specyficzna, że krótkie przerwy w lekturze zdają się wręcz konieczne, ale i to nie gwarantuje, że czytelnik znajdzie między zdaniami przestrzeń na oddech. Ja sama do połowy głównie odczuwałam przyjemność z czytania, a potem byłam już zmęczona, bo forma przytłoczyła moje uczucia. Nie na tyle, bym mogła książkę ocenić całkowicie źle, ale to nie był tytuł dla mnie. Czułam zaintrygowanie, zaintrygowanie na tyle silne, że mogło być mylone z sympatią, ale koniec końców w moich wrażeniach zdominowało znużenie. Ale. Teraz ogromnie jestem ciekawa reszty twórczości autora. Mam wielkie nadzieje!


przekł. Robert Sudół


National Book Award

Żeby zrozumieć wszystkie kontrowersje wokół serii Marlona Jamesa, żeby zrozumieć wszystkie skrajnie odmienne opinie odnośnie „Czarny lampart, czerwony wilk“ — droga jest jedna, a jest nią przeczytanie powieści. Nie będzie to łatwe czy wygodne, ale warte chociaż podjęcia wysiłku, jako że to fantastyka ubrana w nietypowy szyk słów, ze specyficznym nastrojem, ociekająca...

Szalona

Szalona

Tropiciel to myśliwy. Posiada niezwykłe zdolności tropiące. Powiadają, że ma nos. Otrzymuje zadanie odnalezienia zaginionego dziecka. Łączy siły z wiedźmą, zmiennokształtnym lampartem i półolbrzymem aby przetrwać. Każde z nich ma swoje tajemnice.
👩‍💻
Zacznę od pozytywnych stron. Ksiazka jest przepięknie wydana. Twarda oprawa i ponad 700 stron robią wrażenie. W środku idealnie odwzorowane mapy aby można było bardziej się wczuć w historie naszych bohaterów. Opowiadane przygody emanują kreatywnością i magią. Jest dość dużo sexu i szczegółów anatomicznych. Wiedźmy, duchy, zmiennokształtni, olbrzymy, ofiary czy kult. Wszystko tutaj mamy. Do wyboru do koloru. Myślę, że można w tej pozycji na prawdę się zatracić 😍
👩‍💻
Co do strony negatywnej. Język. Jest on tak specyficzny, że czasami musiałam wracać kilka stron wcześniej bo nie wiedziałam o co chodzi. Przy tej książce trzeba się mega skupić. Nie da się czytać do kawki. Przynajmniej ja tak nie mogłam. Aczkolwiek, gdyby nie ten język ta książka nie byłaby tak dobra i specyficzna.
👩‍💻

Tropiciel to myśliwy. Posiada niezwykłe zdolności tropiące. Powiadają, że ma nos. Otrzymuje zadanie odnalezienia zaginionego dziecka. Łączy siły z wiedźmą, zmiennokształtnym lampartem i półolbrzymem aby przetrwać. Każde z nich ma swoje tajemnice.
👩‍💻
Zacznę od pozytywnych stron. Ksiazka jest przepięknie wydana. Twarda oprawa i ponad 700 stron robią wrażenie. W środku...

Rozwlekła. Fantasy osadzone w plemiennej Afryce i od tej strony wciągające. Moim zdaniem historia rozciągnięta na zbyt wiele stron. "Krótka historia 7 zabójstw" udała się Jamesowi lepiej.

Rozwlekła. Fantasy osadzone w plemiennej Afryce i od tej strony wciągające. Moim zdaniem historia rozciągnięta na zbyt wiele stron. "Krótka historia 7 zabójstw" udała się Jamesowi lepiej.

Rozumiem zarówno tych, co twierdzą że jest to historia nie do przejścia oraz tych, którym przypadła do gustu. Jest to zawiła opowieść, pełna nieeuropocentrycznych nazw, bo przecież stworzona na bazie afrykańskich mitów (o czym informuje nas już okładka). Mnogość wątków, postaci oraz sposób prowadzenia narracji są w pewnym stopniu frustrujące, trudne w odbiorze. Mnie też to zraziło i kilkakrotnie porzucałam lekturę, nawet na kilka dni. Ale wracałam za każdym razem, bo chciałam odpowiedzi na mnożące się z biegiem czasu pytania. Ta powieść jest jakby psychodeliczna, niejednokrotnie czytając tracimy punkt odniesienia, zostajemy porażeni kwiecistością fantastycznych postaci, miejsc i zjawisk oraz brutalnie ostrym językiem. Jak przystało na opowieść opartą na gusłach-bywa, że mało w niej logiki. Zeznania tropiciela nie prowadzą nas jak po sznurku do tego kto zabił chłopca. Przeciwnie, opowieść płynie, a my raz jesteśmy bliżej, a raz dalej od poznania prawdy. Jeśli dasz się ponieść temu doświadczeniu, to zapewne docenisz bogactwo świata przedstawionego i będziesz się dobrze bawić, ale nie jest to raczej historia dla każdego :)

Rozumiem zarówno tych, co twierdzą że jest to historia nie do przejścia oraz tych, którym przypadła do gustu. Jest to zawiła opowieść, pełna nieeuropocentrycznych nazw, bo przecież stworzona na bazie afrykańskich mitów (o czym informuje nas już okładka). Mnogość wątków, postaci oraz sposób prowadzenia narracji są w pewnym stopniu frustrujące, trudne w odbiorze. Mnie też to...

Trudno znaleźć słowa zachęty dla przyszłych czytelników. Jestem zasmucona, że skończyłam ją czytać, choć wiem, że jest już druga część trylogii. Czekam na przekład. Jestem zafascynowana pisarstwem Marlona Jamesa. Bardzo wymagający, trochę wulgarny, ale wrażliwy. Powieść nie ma dla mnie granic, jest o wszystkim. A napisana tak, że dech zapiera. Dla mnie to była niesamowita przygoda, wyobraźnia pisarza jest nieograniczona. Ciągle mnie zaskakiwał, wzruszał, każde zdanie jest na wagę złota, bo 300 stron dalej okazuje się, że było kluczowe.
Polecam serdecznie. Dla mnie bez wątpliwości 10/10 💪

Trudno znaleźć słowa zachęty dla przyszłych czytelników. Jestem zasmucona, że skończyłam ją czytać, choć wiem, że jest już druga część trylogii. Czekam na przekład. Jestem zafascynowana pisarstwem Marlona Jamesa. Bardzo wymagający, trochę wulgarny, ale wrażliwy. Powieść nie ma dla mnie granic, jest o wszystkim. A napisana tak, że dech zapiera. Dla mnie to była niesamowita...

Siedzę i dumam co by tu napisać, bo po lekturze tej książki mam jeden wielki chaos w głowie.
Trochę się w niej działo, a do tego ilość bohaterów i różnych nazw sprawiła, że ja do samego końca nie potrafiłam się w to wkręcić. Mimo szczerych chęci i wszystkiego no nie potrafiłam :(

Książka z gatunku fantasy/science fiction. Jest to gatunek, który lubię wziąć sobie w ramach odskoczni od bardziej klasycznych, w moim guście, gatunków. Niemniej taka historia musi mnie porwać, a nie wprowadzać mętlik w mojej głowie. Ciężko mi coś jeszcze napisać na jej temat, bo ja jestem na nie. Zarówno styl pisania, fabuła historii jak i ilość bohaterów zdecydowanie mnie przeraziła. Do tego wszystkiego książka poza znudzeniem nie wywołała we mnie żadnych emocji więc to kolejny minus...

Jak widzicie mimo iż ja zawsze staram się szukać plusy, tak tutaj ciężko mi je znaleźć.
Może tylko na plus jest jakość wydanie ;)

Siedzę i dumam co by tu napisać, bo po lekturze tej książki mam jeden wielki chaos w głowie.
Trochę się w niej działo, a do tego ilość bohaterów i różnych nazw sprawiła, że ja do samego końca nie potrafiłam się w to wkręcić. Mimo szczerych chęci i wszystkiego no nie potrafiłam :(

Książka z gatunku fantasy/science fiction. Jest to gatunek, który lubię wziąć sobie w ramach...

Zacznę od tego, że nie wiedziałem całkowicie nic o tej książce i autorze przed tym, jak przypadkowo ją kupiłem kierowany poleceniem Pani w księgarni i ogólnymi peanami w mediach. Pierwsze podejście jakiś czas temu, odbiłem się po 50 stronie, sen zmógł, rano stwierdziłem że nie pamiętam co czytałem i wziąłem się za coś innego. Ostatnio postanowienie, że jednak przeczytam to arcydzieło. Ekhm. Ponoć arcydzieło.
Od początku. Reklamowana jako Władca Pierścieni lub też Gra o Tron w wersji mitologii afrykańskiej. Z Władcą Pierścieni nie ma to zupełnie nic wspólnego, natomiast z Grą o Tron, cóż, chyba nawet u Martina nie działy się tak drastyczne rzeczy z jakimi mamy tutaj do czynienia. I na to też zwraca uwagę większość recenzentów, są głosy za, są głosy przeciw, dla mnie to wszystko jest trochę żałosnym sposobem na zwrócenie uwagi na książkę, ponieważ same opisy seksu, gwałtów i innych krwawych rzeczy są w większości przypadków po prostu zbyteczne i nie wnoszą do całości absolutnie nic. Fabuła po odarciu jej z bardzo, ale to bardzo specyficznego sposobu pisania Jamesa i scen kontrowersyjnych okazuje się zaskakująco prosta i niespecjalnie odkrywcza.
No i dochodzimy do meritum tej książki. Stylu. "Czarny lampart, czerwony wilk" to pierwsza od dawien dawna książka, z którą musiałem walczyć żeby nie rzucić nią najpierw pod łóżko, a potem na Allegro. Styl jest tragiczny, całość jest do bólu przekombinowana i w dużej części nieczytelna, autor miesza wątki, prowadzi kończące się w ślepej uliczce dygresje i wątki poboczne, dialogi są czasem tak poważne, że aż bolą zęby. Nie wiem czy kiedykolwiek miałem do czynienia z tak bolesną wizualizacją stwierdzenia "sztuka dla sztuki". Z jednej strony rozumiem niektóre zachwyty w myśl których książka jest super oryginalna etc. Faktycznie, ale oryginalność na siłę nie jest zaletą samą w sobie. Sądzę, że wyznacznikiem literatury jest to, czy jest w stanie dotrzeć do jak najszerszego grona odbiorców bez względu na język, wykształcenie czy też przyzwyczajenia kulturowe, a nie tylko wybranych masochistów lubujących się w czytaniu przez godzinę jednego zdania.

Zacznę od tego, że nie wiedziałem całkowicie nic o tej książce i autorze przed tym, jak przypadkowo ją kupiłem kierowany poleceniem Pani w księgarni i ogólnymi peanami w mediach. Pierwsze podejście jakiś czas temu, odbiłem się po 50 stronie, sen zmógł, rano stwierdziłem że nie pamiętam co czytałem i wziąłem się za coś innego. Ostatnio postanowienie, że jednak przeczytam to...