"Halibut na księżycu" to książka dość specyficzna, którą czyta się jednak dobrze i szybko. Kiedy sięgnęłam po lekturę, nie zdawałam sobie sprawy z autobiograficznych wątków w książce - że bohaterem jest ojciec autora, który popełnił samobójstwo. Wiedza ta sprawia, że zakończenie "Halibuta..." staje się przewidywalne, ale w żaden sposób nie niszczy to lektury. Bo główny bohater, Jim, jest pogrążony w depresji i nie myśli o niczym innym niż samobójstwo (no dobra, samobójstwo i seks). Otoczony jest bliskimi, którzy próbują mu pomóc lub go zrozumieć, a wychodzi im to różnie - w tamtych czasach wiedza o depresji była znikoma i najlepsza rada, na jaką stać wiele osób, to "weź się w garść". Jim jednak "wziąć się w garść" nie potrafi, wszystko mu zobojętniało, a zabicie się jawi mu się jako ostatni plan do zrealizowania.
Trudno jednoznacznie ocenić książkę o tak trudnej tematyce. Na pewno jest to w pewien sposób ciekawe, śledzić tok myśli osoby z depresją - nawet jeśli ze świadomością, że sposób myślenia Jima może być bardzo odległy od innych chorych. Z drugiej strony te skoki tematów, abstrakcyjne pomysły, które przychodzą do głowy bohaterowi - czasem mnie to męczyło i czekałam na zmianę wątku. Całościowo muszę przyznać, że jest to dobrze napisana książka, z ciekawością sięgnę jeszcze po inną twórczość Vanna. Z drugiej strony czegoś mi tu brakowało, ciężko nawet ująć dokładnie czego, co jednak sprawiło, że "Halibut na księżycu" nie poruszył mnie tak bardzo, jak powinien.

"Halibut na księżycu" to książka dość specyficzna, którą czyta się jednak dobrze i szybko. Kiedy sięgnęłam po lekturę, nie zdawałam sobie sprawy z autobiograficznych wątków w książce - że bohaterem jest ojciec autora, który popełnił samobójstwo. Wiedza ta sprawia, że zakończenie "Halibuta..." staje się przewidywalne, ale w żaden sposób nie niszczy to lektury. Bo główny...

Książka, którą trudno ocenić. Autor opisuje w jakiś sposób swoje przeżycia i emocje, w związku z prywatną stratą- samobójstwem ojca. A takich wydarzeń i sposobu ich przeżywania się nie ocenia.
Znajdziemy w niej kilka naprawdę przeszywających momentów trafnych opisów tego, co może się dziać w głowie osoby, która już nie widzi dla siebie szansy.
Książkę jednak, zwłaszcza na początku, czyta się dość opornie, co może z jednej strony in plus pozwolić się wczuć w stan umysłu bohatera, ale z drugiej ciężko jednak ją czytać z zainteresowaniem.

Książka, którą trudno ocenić. Autor opisuje w jakiś sposób swoje przeżycia i emocje, w związku z prywatną stratą- samobójstwem ojca. A takich wydarzeń i sposobu ich przeżywania się nie ocenia.
Znajdziemy w niej kilka naprawdę przeszywających momentów trafnych opisów tego, co może się dziać w głowie osoby, która już nie widzi dla siebie szansy.
Książkę jednak, zwłaszcza na...

Główny bohater "Halibuta na Księżycu" Davida Vanna (tł. Dobromiła Jankowska) to mężczyzna pogrążony w głębokiej depresji. Jim snuje rozważania na temat życia, swojej choroby i emocji, wyjeżdża z Alaski, aby spędzić czas z rodziną i rozliczyć się z przeszłością.

"Halibut na Księżycu" to książka bardzo trudna emocjonalnie. Jest mocna i przytłaczająca, pełna smutku i rozpaczy. Fabuła nie odgrywa najważniejszej roli, niewiele się tu dzieje fabularnie, za to kreacja portretu psychologicznego Jima jest na najwyższym poziomie. To pogłębione studium choroby. Przyglądamy się obłędowi i rozpaczy mężczyzny, obserwujemy jego zmagania z myślami samobójczymi.

Tym bardziej przejmujący jest fakt, że główny bohater Jim jest ojcem Davida Vanna, autora książki. Jego ojciec popełnił samobójstwo, a "Halibut na Księżycu" jest próbą rozliczenia się ze śmiercią ojca i zrozumienia jego emocji.

To była mroczna i przejmująca lektura. Wywarła na mnie bardzo duże wrażenie. Ciężko przejść obok niej obojętnie. To moja trzecia książka Davida Vanna i śmiało mogę powiedzieć, że trafił do moich ulubionych autorów. Jeśli czujecie, że jesteście gotowi, to bardzo polecam „Halibuta na księżycu”. Świetna mocna rzecz!

"Problem polega na tym, że wszystko jest przewlekłe, a nie ostre. Ból w głowie taki sam jak każdego innego dnia, rozpacz taka sama, poczucie tonięcia i rozżalenia, winy, żalu nad sobą i gniewu. Ale nie dość, by pociągnąć za spust. Mógłby dryfować w tym miejscu wiecznie, co jest najbardziej przerażającą myślą, dużo gorszą niż śmierć."

Główny bohater "Halibuta na Księżycu" Davida Vanna (tł. Dobromiła Jankowska) to mężczyzna pogrążony w głębokiej depresji. Jim snuje rozważania na temat życia, swojej choroby i emocji, wyjeżdża z Alaski, aby spędzić czas z rodziną i rozliczyć się z przeszłością.

"Halibut na Księżycu" to książka bardzo trudna emocjonalnie. Jest mocna i przytłaczająca, pełna smutku i...

Daru do pisania nie ma.

Daru do pisania nie ma.

Niewiarygodne, że autor był w stanie napisać taką książkę.

Niewiarygodne, że autor był w stanie napisać taką książkę.

O silnej depresji, o chęci popełnienia samobójstwa. Ta historia to naprawdę ciężki kaliber. Momentami bałam się do niej wracać, bo wpędzała mnie w dziwny stan. Mocno przytłaczająca, zdecydowanie nie dla każdego.

O silnej depresji, o chęci popełnienia samobójstwa. Ta historia to naprawdę ciężki kaliber. Momentami bałam się do niej wracać, bo wpędzała mnie w dziwny stan. Mocno przytłaczająca, zdecydowanie nie dla każdego.

Depresja to choroba, której skala oddziaływania może okazać się nie do pojęcia jeśli sami jej nie doświadczyliśmy. Główny bohater Jim – zmaga się ze wszystkimi skutkami choroby, która odbiera mu kawałek po kawałeczku sens życia. Bez znaczenia pozostają wysiłki rodziny, bliskich – tym którzy próbują zrozumieć i również tym, którzy starają się możliwymi sposobami odwieść Jima od jego celu nadrzędnego. Jako czytelnicy potrafimy zrozumieć nieco więcej bo śledzimy historię poprzez całe spektrum emocji, gonitwę myśli które towarzyszą głównemu bohaterowi nieustannie. Dla mnie jako czytelnika było to wyczerpujące i druzgocące. Jeszcze większy wydźwięk nakreślonej fabule nadaje fakt, że David Vann autor powieści – opisał w niej historię swojego ojca, a zatem nakreślając jego sylwetkę próbował tak jak i my zrozumieć czym jest ta choroba, jakiego spustoszenia dokonuje i również to, że czasem ta batalia o życie i zdrowie najbliższych wcale nie gwarantuje sukcesu i to również jest istotne przesłanie tego utworu, które powinniśmy zaakceptować.

Depresja to choroba, której skala oddziaływania może okazać się nie do pojęcia jeśli sami jej nie doświadczyliśmy. Główny bohater Jim – zmaga się ze wszystkimi skutkami choroby, która odbiera mu kawałek po kawałeczku sens życia. Bez znaczenia pozostają wysiłki rodziny, bliskich – tym którzy próbują zrozumieć i również tym, którzy starają się możliwymi sposobami odwieść Jima...

To była trudna lektura. Autor ukazał swojego ojca targanego depresją, manią i myślami samobójczymi, szukającego ostatniej deski ratunku. Czy w ogóle powinno się takie książki oceniać w kategorii gwiazdek?

Koniecznie muszę sięgnąć teraz po „Legendę o samobójstwie“

To była trudna lektura. Autor ukazał swojego ojca targanego depresją, manią i myślami samobójczymi, szukającego ostatniej deski ratunku. Czy w ogóle powinno się takie książki oceniać w kategorii gwiazdek?

Koniecznie muszę sięgnąć teraz po „Legendę o samobójstwie“

„Żadna pustka nie może stać się wystarczająco pusta, by zabrać wszystko, o czym tęskniliśmy i co kochaliśmy”.

„Wszystko to jedno gówno. Całe życie. Nic nie jest takie, jakie powinno być”

„Skąd wzięło się we mnie uczucie, że jestem gówno wart? Od Ciebie czy od mamy? Stanowię obecnie zagrożenie dla siebie i innych.”

„Choroba psychiczna to przekleństwo przekazywane następnym pokoleniom. Żyłem smutnym małym życiem. Nic nie zrobiłem.”

„A gdybym mógł stworzyć swój umysł od nowa, teraz, wejść ponownie do świata i zapomnieć, że miał w ogóle jakieś kłopoty, żyć normalnym dniem i nocą? Dlaczego@to takie trudne? Wszyscy inni jakoś sobie radzą?”

Halibut na księżycu. David Vann

Trudna to lektura. Przeciskałam się przez koleje strony ostrożnie. Nic to nie dało. Zmiażdżyło mnie to stadium depresji głównego bohatera. Mroźno w tej książce i od klimatu Alaski i od choroby dwubiegunowej, fazy samobójczej, rozdrapywania ran, braku kontroli nad własnym życiem, traum i skomplikowanych relacji rodzinnych. Wszystkie te przemyślenia skłaniają się do życiorysu autora i samobójstwa jego ojca, przedstawionego tu w niezwykle dobry sposób. Uwiera i boli ta historia ale autentyzm jaki płynie z tej książki pozwala mi na postawienie autora w lidze autorów moich ulubionych.

Wielu z Was porzuci to historię - mnie jednak przekonuje opowieść w której autor przekazuje swoje własne doświadczenia w tak uderzający i bezkompromisowy sposób.

„Żadna pustka nie może stać się wystarczająco pusta, by zabrać wszystko, o czym tęskniliśmy i co kochaliśmy”.

„Wszystko to jedno gówno. Całe życie. Nic nie jest takie, jakie powinno być”

„Skąd wzięło się we mnie uczucie, że jestem gówno wart? Od Ciebie czy od mamy? Stanowię obecnie zagrożenie dla siebie i innych.”

„Choroba psychiczna to przekleństwo przekazywane...

To trudna historia, tym cięższa,że opowiada wydarzenia z życia autora. Ciężko wyobrazić sobie takie spektrum depresji. Nie znając historii wcześniej wierzyłam w odwrotne zakończenie. Naiwnie. Bo cała treść wyraźnie wskazywała takie zakończenie.
Bardzo chce poznać "Legendę o samobójstwie" by móc zestawić te dwie pozycje ze sobą.

To trudna historia, tym cięższa,że opowiada wydarzenia z życia autora. Ciężko wyobrazić sobie takie spektrum depresji. Nie znając historii wcześniej wierzyłam w odwrotne zakończenie. Naiwnie. Bo cała treść wyraźnie wskazywała takie zakończenie.
Bardzo chce poznać "Legendę o samobójstwie" by móc zestawić te dwie pozycje ze sobą.