To było moje drugie podejście do tej książki. Pierwszy raz przeczytałam ją jakieś 10 lat temu i wówczas uznałam za stratę czasu. Zupełnie zapomniałam, o czym była, a jedyne co pamiętałam, to że używałam jej jako środka nasennego;),każda wieczorna próba przeczytania kończyła się szybkim zaśnięciem.

Ostatnio książka dostała drugą szansę, ale tym razem również lektura mnie nie porwała. Michał Głowiński wraca pamięcią do wydarzeń i osób ze swojej przeszłości i poświęca im ten zbiór opowiadań. Przypomina osoby, które bądź zniknęły w wojennej zawierusze, bądź wojna mocno wpłynęła na ich dalsze życie. Pojawiają się tu i krewni autora, i bliżsi lub dalsi znajomi z Miasteczka. Rozumiem ideę ocalenia od zapomnienia zwykłych, dla mnie tak naprawdę anonimowych ludzi, ale zabrakło mi w tej książce jakiejś lekkości, oddechu, może odrobiny zaangażowania, emocji. Wszystkie opowieści są jakieś chłodne, zdystansowane. Głowiński szczegółowo analizuje swoje dawne doświadczenia i uczucia z perspektywy dojrzałego człowieka, a także z perspektywy literaturoznawcy. Może dlatego czasami ma się wrażenie, że czyta się kolejną rozprawę autora z teorii literatury, a nie beletrystykę.

Opis na okładce jest bardziej interesujący niż sama książka. Są książki o zwykłych ludziach, których autorzy piszą w taki sposób, że historie bohaterów są przekonujące i chce się je poznać, u Głowińskiego zabrakło mi tego aspektu. Nie zależało mi na poznaniu losów tych postaci, nadal pozostali dla mnie anonimowi.

To było moje drugie podejście do tej książki. Pierwszy raz przeczytałam ją jakieś 10 lat temu i wówczas uznałam za stratę czasu. Zupełnie zapomniałam, o czym była, a jedyne co pamiętałam, to że używałam jej jako środka nasennego;),każda wieczorna próba przeczytania kończyła się szybkim zaśnięciem.

Ostatnio książka dostała drugą szansę, ale tym razem również lektura mnie...