Polski teoretyk literatury i znawca nowszych dziejów literatury polskiej, autor lektur polonistycznych, a także prozy wspomnieniowej i esejów. Autor licznych prac poświęconych językowi w czasach PRL, szczególnie zjawisku nowomowy.
Profesor Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, członek PAU.
Jest jednym z uratowanych dzieci z warszawskiego getta przez Irenę Sendlerową.
Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1955 roku uzyskał stopień magistra.
Debiutował w 1954 roku, recenzją o Manfredzie Adolfa Rudnickiego opublikowaną w "Życiu Literackim". W latach 1955-1958 pracował jako stypendysta w Katedrze Teorii Literatury pod kierunkiem prof. Kazimierza Budzyka. Równocześnie rozwijał działalność krytyczną, recenzując głównie tomy poezji m.in. w "Życiu Literackim" i "Twórczości".
Od 1958 roku w Instytucie Badań Literackich PAN. Habilitowany w 1967 roku na podstawie rozprawy pt. "Cykl studiów z historii i teorii polskiej powieści". W 1986 roku został profesorem zwyczajnym. Od 1990 roku przewodniczy Radzie Naukowej Instytutu.
Jest członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
W 2010 roku ukazała się powieść autobiograficzna Michała Głowińskiego pt. „Kręgi obcości”, w której ujawnił swoją homoseksualną orientację.
23 kwietnia 2001 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Adama Mickiewicza, a 10 marca 2003 Uniwersytetu Opolskiego. W 2004 laureat nagrody im. Herdera przyznawanej przez fundację Alfreda Toepfera w Hamburgu.
