Od wydania tej książki miałem taki zamiar przeczytać. Zawsze coś stawało na przeszkodzie. Przeważnie inny bardziej interesujący tytuł. Gdy ostatnio zaglądnąłem do Taniej Księgarni aby zobaczyć co mogę dostać Tadeusza Konwickiego rozmowa z Michałem Głowińskim natychmiast pojawiła się pod ręką. A że dzień był ponury... Książka jest kolejnym wkładem do historii rodzimej inteligencji i jej powojennych losów'. Mnie zainteresowała szczególnie opowieść o Instytucie Badań Literackich PAN. To właśnie z tego miejsca przy Nowym Świecie 72 w latach osiemdziesiątych, przychodziły do mojego środowiska wydawnictwa drugiego obiegu. Profesor jednak o tym nie wspomina. A wtedy "cała Warszawa" widziała co można w IBLu dostać. Bardzo mnie zainteresował wątek badania "Nowomowy" nie tylko w prasie PRLu oraz wszystko co związane było z "Marcem68" i jego późniejszymi następstwami. Także tymi współczesnymi. Nie zawsze na słowa, zdania wypowiadane w polityce, tak szczegółowo zwracamy dzisiaj uwagę. Bardzo ciekawe i pouczająca jest ta rozmowa ( zapewniam że to nie rzeka !). Nawet odpocząłem w trakcie lektury... od tego co mnie otacza

Od wydania tej książki miałem taki zamiar przeczytać. Zawsze coś stawało na przeszkodzie. Przeważnie inny bardziej interesujący tytuł. Gdy ostatnio zaglądnąłem do Taniej Księgarni aby zobaczyć co mogę dostać Tadeusza Konwickiego rozmowa z Michałem Głowińskim natychmiast pojawiła się pod ręką. A że dzień był ponury... Książka jest kolejnym wkładem do historii rodzimej...

Rozmowa- rzeka Grzegorza Wołowca z prof. Michałem Głowińskim ma podtytuł „ Długa rozprawa bez pana, wójta i plebana”. Wybitny polski literaturoznawca jawi się tu jako świadek epoki : od lat trzydziestych, poprzez traumę II. Wojny po trudne lata powojenne i socrealizm aż do współczesności . Rozmowa toczy się wokół tematów zawodowych, a więc literatury, kultury, przypomina znakomitości polskiego życia, nie unika polityki i pozostawia w cieniu życie prywatne.

Rozmowa- rzeka Grzegorza Wołowca z prof. Michałem Głowińskim ma podtytuł „ Długa rozprawa bez pana, wójta i plebana”. Wybitny polski literaturoznawca jawi się tu jako świadek epoki : od lat trzydziestych, poprzez traumę II. Wojny po trudne lata powojenne i socrealizm aż do współczesności . Rozmowa toczy się wokół tematów zawodowych, a więc literatury, kultury, przypomina...

Profesor Michał Głowiński to wybitny badacz i człowiek-instytucja polskiego literaturoznawstwa. Jest też znakomitym pisarzem, erudytą i gawędziarzem. Zgodnie z zapowiedzią wywiad z nim to ocean faktów o jego życiu, twórczości, polskiej nauce, zwłaszcza słynnym IBL-u oraz realiach Polski Ludowej. Myślę, że formuła spisanego wywiadu dwóch przyjaciół, zrodziła też kilka obciążeń: powtórzenia, przegadanie, nieuporządkowanie tematyczne (mimo starań o jakiś spójny układ treści),wreszcie mimo wielu starań - brak konfrontacji opinii i obiektywizacji. Do tego - czy potrzebnie? - dorzucanie fobii politycznych oraz nierzadko dość lekką ręką szafowanych a ostrych uogólnień i ocen. Rozmówcy wzywają, by nie odbierać "słusznie minionej epoki" w optyce czarno-białej, ale sami tak często robią, tyle że wedle swego (i środowiskowego) odczucia. Szkoda, bo całość jest ciekawa i ważna jako kolejne ogniwo wspomnień i dociekań o pokomplikowanych polskich losach.

Profesor Michał Głowiński to wybitny badacz i człowiek-instytucja polskiego literaturoznawstwa. Jest też znakomitym pisarzem, erudytą i gawędziarzem. Zgodnie z zapowiedzią wywiad z nim to ocean faktów o jego życiu, twórczości, polskiej nauce, zwłaszcza słynnym IBL-u oraz realiach Polski Ludowej. Myślę, że formuła spisanego wywiadu dwóch przyjaciół, zrodziła też kilka...

Michał Głowiński (ur. 4 listopada 1934 w Warszawie) – filolog, historyk i teoretyk literatury specjalizujący się w najnowszej historii literatury polskiej, profesor nauk humanistycznych , członek Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności, pisarz, autor podręczników dla studentów polonistyki, prozy wspomnieniowej i esejów. Wydał liczne prace poświęcone językowi w czasach PRL, szczególnie zjawisku nowomowy.
W książce „Czas Nieprzewidziany. Rozmowa rzeka” Michał Głowiński jest odpytywany przez swojego ucznia i przyjaciela – Grzegorza Wołowca. Panowie rozmawiają o życiu Głowińskiego, w którym działo się wiele – barwne lata szkolne, ukrywanie się podczas wojny i powojenne doświadczenia literaturoznawcy, który posiadł wspaniałą umiejętność analizowania zjawisk literatury, nauki i języka.
Bohater rozmowy mówi o paradoksach i sprzecznościach PRL-u, cenzurze, propagandzie, trudnościach z promowaniem innej literatury i sztuki niż ta, opiewająca komunizm, stalinizm i partię, o tym, co się działo w 1968 i o sytuacji wewnątrz Instytutu Badań Literackich, gdzie Głowiński pracował w minionych dekadach. Opowiada o wybitnych postaciach, z którymi współpracował. Wspomina też o roli, używanego na co dzień, języka, który traktowany jest instrumentalnie i często używany do propagandy i manipulacji.
„Czas nieprzewidziany” to mądra i ciekawa rozmowa dwóch intrygujących osób. Michał Głowiński z dystansem i poczuciem humoru opowiada o rzeczach trudnych i skomplikowanych. Z rozmowy wyłania się osoba o ponadprzeciętnej erudycji, dla której praca zawsze była przyjemnością. Książka jest po trosze przewodnikiem po dziejach najnowszych Polski, po trosze zaś kroniką osobistych pasji głównego bohatera książki. Profesor szczególnie dużo mówi o muzyce klasycznej, która kształtowała jego wrażliwość...
„Czas nieprzewidziany” to obowiązkowa lektura dla każdego kogo interesują najnowsze dzieje Polski i prawdziwa uczta dla czytelnika, który na równi z przejmującymi opowieściami ceni sobie elegancki język....

Michał Głowiński (ur. 4 listopada 1934 w Warszawie) – filolog, historyk i teoretyk literatury specjalizujący się w najnowszej historii literatury polskiej, profesor nauk humanistycznych , członek Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności, pisarz, autor podręczników dla studentów polonistyki, prozy wspomnieniowej i esejów. Wydał liczne prace poświęcone...

Rozmowa-rzeka z wybitnym literaturoznawcą. Prof. Głowiński opowiada o swoim długim życiu, o kulturalnej i politycznej historii PRLu, która nie jest czarno-biała, jak się teraz usiłuje przedstawiać, o pracy w Instytucie Badań Literackich, o swoich gustach czytelniczych i muzycznych. To spotkanie z kulturalnym, mądrym człowiekiem starej daty było dla mnie prawdziwą przyjemnością.

Rozmowa rzeka z wybitnym literaturoznawcą, może najważniejszym jego osiągnięciem jest kronikarski zapis i analiza komunistycznej nowomowy panującej w czasach PRLu. W tej książce o nowomowie mówi mało, dużo za to o historii PRLu widzianej oczami świadka wydarzeń. Ucieka Głowiński od czarno-białych ocen, tak ochoczo ferowanych obecnie przez młodych historyków, polityków czy dziennikarzy. Czasy bowiem były skomplikowane i niejednoznaczne. Weźmy życie kulturalne, z jednej strony: „Polska kultura końca lat pięćdziesiątych i zwłaszcza lat sześćdziesiątych wzniosła się na absolutne wyżyny w każdej dziedzinie – muzyki, literatury, filmu, teatru, plastyki, także w naukach humanistycznych.” Zgoda, ale z drugiej strony „trzeba uwzględnić to, że w PRL-u była cenzura” bez tego faktu nie sposób ocenić i analizować literatury, teatru czy filmu tego czasu.

Ciekawa jest jego opowieść o Marcu 1968. Mówi, że Marzec „świadczy o tym, że komunizm jako ideologia w Polsce zbankrutował i musiał być czymś zastąpiony.” A tym czymś był nacjonalizm połączony z populizmem, brzmi znajomo... Stare demony wyłażą...

Sporo opowiada o Głowiński o Instytucie Badań Literackich, w którym przepracował całe życie. Dużo też mówi o swoich badaniach literatury. To dla mnie zdecydowanie mniej ciekawe fragmenty książki.

Ciekawe są jego preferencje czytelnicze, bardzo ceni 'Pióropusz' Pilota, dużo mówi o książce 'Czarny potok' Buczkowskiego: „Jest to wybitne dzieło, które opowiada szeroko o tym, co się działo na prowincji we wschodnich rejonach kraju za czasów okupacji.” Wysoko stawia 'Oziminę' Berenta: „Jest to najwybitniejsza powieść polska w pięćdziesięcioleciu pomiędzy ukazaniem się arcydzieła Prusa i arcydzieła Gombrowicza.” Co ciekawe, wszystkie trzy książki mają niską ocenę na LC (poniżej 6),no cóż, gust czytelniczy nie musi pokrywać się z ocenami teoretyków literatury...

Jest też trochę w książce o miłości do muzyki, także wiele innych ciekawych rzeczy. Uderza brak zaciekłości, goryczy, ataków na ludzi o przeciwnych poglądach. Prof. Głowiński to po prostu człowiek z klasą, który wiele widział i przeżył. Spotkanie z nim było dla mnie prawdziwą przyjemnością.

Rozmowa-rzeka z wybitnym literaturoznawcą. Prof. Głowiński opowiada o swoim długim życiu, o kulturalnej i politycznej historii PRLu, która nie jest czarno-biała, jak się teraz usiłuje przedstawiać, o pracy w Instytucie Badań Literackich, o swoich gustach czytelniczych i muzycznych. To spotkanie z kulturalnym, mądrym człowiekiem starej daty było dla mnie prawdziwą...