Traktat o łuskaniu fasoli

Wyjątkowa. Wspaniale jest dać się ponieść wypowiedziom narratora. Na próżno doszukiwać się tu spójnej fabuły, są za to (jak w prawdziwym życiu) fragmentaryczne wspomnienia przywoływane w rozmowie z nieznanym interlokutorem. Książkę czyta się tak, jakby doświadczało się podróży w nieznane.
Pełna wrażliwości, już pierwszy akapit sprawił, że w moich oczach pojawiły się łzy. Napisana jest przepięknym jezykiem, ujmująco prostym, i do złudzenia przypominając codzienne rozmowy. To opowieść ciepłego, samotnego człowieka o życiu, ludziach, wspomnieniach i przemijaniu. Warto.

Wyjątkowa. Wspaniale jest dać się ponieść wypowiedziom narratora. Na próżno doszukiwać się tu spójnej fabuły, są za to (jak w prawdziwym życiu) fragmentaryczne wspomnienia przywoływane w rozmowie z nieznanym interlokutorem. Książkę czyta się tak, jakby doświadczało się podróży w nieznane.
Pełna wrażliwości, już pierwszy akapit sprawił, że w moich oczach pojawiły się łzy....

Nie do wiary, jak wiele prawdy o człowieku można zawrzeć w słowach prostych, bez egzaltacji... Autor przeniósł mnie w inny świat tak ciekawy mimo swej prostoty, że aż żal że skończyłam czytać. Sprawnie przeskakując z jednego wątku w drugi stworzył niezwykłą powieść, która mimo, iż jest monologiem, przekazuje treści uniwersalne i niejednokrotnie zaskakuje zwrotami akcji. No i ta piękna polszczyzna... Dziękuję Panie Wiesławie:) To była uczta.

Nie do wiary, jak wiele prawdy o człowieku można zawrzeć w słowach prostych, bez egzaltacji... Autor przeniósł mnie w inny świat tak ciekawy mimo swej prostoty, że aż żal że skończyłam czytać. Sprawnie przeskakując z jednego wątku w drugi stworzył niezwykłą powieść, która mimo, iż jest monologiem, przekazuje treści uniwersalne i niejednokrotnie zaskakuje zwrotami akcji. No...

Wspaniała lektura, napisana pięknym językiem. To jedna z tych powieści, których nie chce się wcale kończyć, ponieważ smakowanie zdań i uważne śledzenie narracji głównego bohatera sprawia, że przenosimy się do lepszego świata.

Wspaniała lektura, napisana pięknym językiem. To jedna z tych powieści, których nie chce się wcale kończyć, ponieważ smakowanie zdań i uważne śledzenie narracji głównego bohatera sprawia, że przenosimy się do lepszego świata.

Książka, którą się chłonie. Przemyślenia, które w mniejszym lub większym stopniu dotykają każdego.

Książka, którą się chłonie. Przemyślenia, które w mniejszym lub większym stopniu dotykają każdego.

Wymagająca lektura. Trzeba czytać niespiesznie, spijać słowa. Od czasu do czasu lubię takie uczty.

Wymagająca lektura. Trzeba czytać niespiesznie, spijać słowa. Od czasu do czasu lubię takie uczty.

Doskonała lektura! Widzę tu wiele doskonałych kadrów filmowych, aż chciałoby się by ktoś zekranizował życie bohatera. Niektóre historie pozostaną ze mną na długo i to nie tylko dlatego, że są tak poruszające ale też dlatego, że zostały tak cudownie opisane. Lekko ale nie banalnie, bez drastycznych szczegółów, ale na tyle wyraziście, że musiałam zamknąć książkę i ochłonąć.

Doskonała lektura! Widzę tu wiele doskonałych kadrów filmowych, aż chciałoby się by ktoś zekranizował życie bohatera. Niektóre historie pozostaną ze mną na długo i to nie tylko dlatego, że są tak poruszające ale też dlatego, że zostały tak cudownie opisane. Lekko ale nie banalnie, bez drastycznych szczegółów, ale na tyle wyraziście, że musiałam zamknąć książkę i ochłonąć.

Są książki, które poruszają dusze. Które ma się ochotę czytać na głos aby słowa wypełniały przestrzeń wokół nas. Uważam, że do takiego rodzaju książek zdecydowanie przynależy ,,traktat o łuskaniu fasoli''. Zaczynając od formy- nietypowa i teoretyczne ciężka do zrealizowania. Monolog starszego człowieka w czasie jednej nocy, którego my jesteśmy uczestnikami. Poprzez zwroty bohatera do do drugiej osoby, czujemy jakby mówił do nas. Czujemy się jak spowiednik osoby u kresu jego życia. Ale wrócę do tego później. Forma monologu wydaje mi się naprawdę trudnym zabiegiem literackim do zrealizowania. Chodzi mi konkretnie o utrzymanie uwagi czytelnika przez prawie 500 stron oraz konsekwentność w zbudowaniu postaci. Jednakże w tym przypadku Wiesław Myśliwski poradził sobie według mnie znakomicie, książka mnie niesamowicie wciągneła, a znudził mnie dosłownie jeden wątek. Styl wypowiedzi starszego człowieka został odwzorowany idealnie- opowiadanie o swojej przeszłości wymieszane z życiowymi refleksjami oraz narzucaniem rozmówcy aby wziął od niego słoiczki z miodem. Wracając do rozmówcy starszego człowieka. Różne scenariusze przychodziły mi do głowy, może tą osobą ma być czytelnik? Tylko, że zostało ujawnionych zbyt dużo nieuniwersalnych cech rozmówcy. A może to śmierć a główny bohater jest w jej obliczu? To też średnio mi pasuje, ze względu na ostatnie strony książki, w których wydaje mi się że staruszek temu zaprzecza. Odnoszę wrażenie, że postać rozmówcy została specjalnie stworzona w tajemniczy, otwarty sposób abyśmy sami mogli nadać jej jakieś oblicze. W książce główny bohater odnosi się do tylu stron życia, że każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie. Najbardziej poruszyły mnie: ostatni wątek miłości, wątek psów w ludzkim świecie, rola muzyki i książek w żuciu człowieka, wątek snów oraz jak dorastanie w czasach wojny i powojennych odgrywa swoją rolę na człowieku. Książka pełna pięknych myśl.

Są książki, które poruszają dusze. Które ma się ochotę czytać na głos aby słowa wypełniały przestrzeń wokół nas. Uważam, że do takiego rodzaju książek zdecydowanie przynależy ,,traktat o łuskaniu fasoli''. Zaczynając od formy- nietypowa i teoretyczne ciężka do zrealizowania. Monolog starszego człowieka w czasie jednej nocy, którego my jesteśmy uczestnikami. Poprzez zwroty...

Kto pragnie oglądać oczyma wyobraźni wskrzeszonego Janka Muzykanta wcinającego Prustowskie magdalenki albo starego Hansa Castorpa w uzdrowisku (ale tym razem leczącego się z reumatyzmu) lub też Maćka Chełmickiego rezygnującego z odstrzelenia milicjanta, rzucającego broń i z saksofonem przedzierajacego się do ruin kościoła, żeby tam zagrać, to z pewnością jest to lektura dla niego.

Kto pragnie oglądać oczyma wyobraźni wskrzeszonego Janka Muzykanta wcinającego Prustowskie magdalenki albo starego Hansa Castorpa w uzdrowisku (ale tym razem leczącego się z reumatyzmu) lub też Maćka Chełmickiego rezygnującego z odstrzelenia milicjanta, rzucającego broń i z saksofonem przedzierajacego się do ruin kościoła, żeby tam zagrać, to z pewnością jest to lektura dla...

Powieść - rzeka. Są w niej zdania o niespotykanej urodzie, zdania dziwne, nużące i te całkiem zwykłe. Czasem miałam ochotę narratora wielbić, a czasem trzasnąć drzwiami i więcej nie wracać. Sama nie wiem, co byłoby lepsze.

Powieść - rzeka. Są w niej zdania o niespotykanej urodzie, zdania dziwne, nużące i te całkiem zwykłe. Czasem miałam ochotę narratora wielbić, a czasem trzasnąć drzwiami i więcej nie wracać. Sama nie wiem, co byłoby lepsze.

Jak zawsze, rewelacja. Przeczytałem chyba 2 lub 3 raz, po latach, i wciąż świetne. Najlepszy współczesny polski prozaik. W Fasoli zastanawia fakt, że rozmówca bohatera "nie wychodzi na zdjęciach". Warte uwagi!

Jak zawsze, rewelacja. Przeczytałem chyba 2 lub 3 raz, po latach, i wciąż świetne. Najlepszy współczesny polski prozaik. W Fasoli zastanawia fakt, że rozmówca bohatera "nie wychodzi na zdjęciach". Warte uwagi!