Cóż to była za brutalna wizja świata. Świata, po którym rozprzestrzenia się dziwna choroba, w której ludzie tracą wzrok, widząc tylko przenikliwą biel. Akcja rusza gwałtownie od pierwszych stron, nie dając chwili na zastanowienie czy poznanie dogłębniej bohaterów. A styl autora wyjątkowy, czytając tę książkę czułam jakbym prowadziła we własnej głowie historie i sama ze sobą prowadziła dialogi.

Mocna, wyrazista książka. Bardzo polecam!

Cóż to była za brutalna wizja świata. Świata, po którym rozprzestrzenia się dziwna choroba, w której ludzie tracą wzrok, widząc tylko przenikliwą biel. Akcja rusza gwałtownie od pierwszych stron, nie dając chwili na zastanowienie czy poznanie dogłębniej bohaterów. A styl autora wyjątkowy, czytając tę książkę czułam jakbym prowadziła we własnej głowie historie i sama ze sobą...

Trafiłem na tę pozycję przypadkiem, szukając literatury postapokaliptycznej i katastroficznej. W ślad za dość ciekawą "Wyspą" z Islandii, algorytm zasugerował mi właśnie J. Saramago.
Cóż za odkrycie! Jakie to było poruszające, wstrząsające i...pouczające. Absolutnie nie należy podchodzić do tej książki, jak do kolejnej pozycji z "post-apo". Jest to historia zaniku człowieczeństwa, a właściwie...jego narodzin w obliczu katastrofy. Nie podchodźcie do tego, jak do "Dnia Tryfidów" J. Wyndhama.

Wysłuchałem audiobooka i ta książka miała dla mnie podwójne znaczenie. Jest to opowieść o tym, co by było gdyby wszyscy nagle stracili wzrok, czyli najważniejszy zmysł. Sam jestem częściowo dotknięty utratą wzroku i po blisko 50 latach czytania muszę ograniczać się do audiobooków lub uprzejmości Małżonki, która czyta mi pozycje, które nie są jeszcze wydane w tej formie.

Niesamowity jest styl, jaki zastosował Noblista w tej książce: nie wiemy gdzie to się dzieje, nie wiemy kiedy, nie wiemy jak nazywają się główni bohaterowie. Znamy ich przypadkowe role/funkcje, jakie posiadają w momencie włączenia ich do fabuły. Bardzo ciekawa i intrygująca forma, ale oczywiście nie jest to nowatorskie zastosowanie tego rozwiązania.

Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym, co by się stało, gdyby nagle nie było prądu, wody, kanalizacji, jedzenia i do tego jeszcze tracicie wzrok, nie wiecie gdzie jesteście i nikt wokół nie może wam pomóc, gdyż też nie widzi? Piekło to mało powiedziane...

Optymistyczne jest jednak to, iż książka ma jednak wydźwięk pozytywny. Nie zdradzając szczegółów - zawsze jest nawet odrobina nadziei i człowieczeństwa w każdym z nas. Książka powinna być lekturą obowiązkową w szkołach (a może jest?). Zostaje na długo w pamięci.

Trafiłem na tę pozycję przypadkiem, szukając literatury postapokaliptycznej i katastroficznej. W ślad za dość ciekawą "Wyspą" z Islandii, algorytm zasugerował mi właśnie J. Saramago.
Cóż za odkrycie! Jakie to było poruszające, wstrząsające i...pouczające. Absolutnie nie należy podchodzić do tej książki, jak do kolejnej pozycji z "post-apo". Jest to historia zaniku...

Doskonała!
W "Mieście ślepców" brakuje klasycznej interpunkcji. Dialogi nie są wydzielone, czasem nie wiadomo czyje czyta się słowa, trzeba czujnie badać kontekst i rozpoznawać anonimowych bohaterów.
Autor w zaskakujący sposób zaraża nas "ślepotą", o której pisze. Wprowadza w brutalny świat tytulowych ślepców, przy pomocy oryginalnej formy, mieszając nam w zmysłach. Polecam!

Doskonała!
W "Mieście ślepców" brakuje klasycznej interpunkcji. Dialogi nie są wydzielone, czasem nie wiadomo czyje czyta się słowa, trzeba czujnie badać kontekst i rozpoznawać anonimowych bohaterów.
Autor w zaskakujący sposób zaraża nas "ślepotą", o której pisze. Wprowadza w brutalny świat tytulowych ślepców, przy pomocy oryginalnej formy, mieszając nam w zmysłach....

IG:ksiazki_wloczykija
José Saramago, poprzez swoje wyraziste pióro, prezentuje nam świat skonfrontowany z nagłą epidemią białej ślepoty, której skutki sięgają głęboko w psychikę i etykę ludzką.
Jednak mimo bogactwa tematycznego i stylowej oryginalności, ta książka nie bez wad.

Jednym z najbardziej kłopotliwych aspektów tej powieści jest sposób, w jaki autor wykreował postacie. Wiele z nich pozostaje płaskich i niewyrazistych, co utrudnia czytelnikowi identyfikację się z nimi i współodczuwanie ich losów. Brak głębszego rozwoju charakterów ogranicza emocjonalne zaangażowanie czytelnika i może sprawić, że relacja z książką staje się płytsza niż byłoby to możliwe w przypadku lepiej skonstruowanych postaci.

Ponadto, pomimo głębokiego przekazu filozoficznego, narracja może być nieco zagmatwana i nieczytelna. Saramago stosuje charakterystyczny styl pisania, który obejmuje długie, skomplikowane zdania i brak tradycyjnych znaków interpunkcyjnych. To sprawia, że czytelnik może się pogubić w gąszczu słów i trudno mu jest nadążać za akcją oraz przekazem filozoficznym.

Filozoficzna głębia tej książki tkwi w pytaniach o moralność, ludzką solidarność oraz nasze zdolności adaptacyjne w obliczu kryzysu. Saramago stawia przed czytelnikiem trudne pytania o to, jak daleko jesteśmy gotowi się posunąć, aby przetrwać, oraz jak wiele jesteśmy w stanie poświęcić dla dobra wspólnego. Jednakże, brak subtelności w przekazie oraz zbytnia uogólniona prezentacja ludzkich reakcji i zachowań mogą sprawić, że przekaz ten nie będzie dla wszystkich równie przekonujący.

Książka pełna zagadek i refleksji, która skłania do zastanowienia się nad naszym miejscem w świecie i naszymi moralnymi wyborami. Jednakże, pomimo swoich walorów, nie jest to lektura bez wad. Problemy z rozwojem postaci oraz zawiła narracja mogą utrudniać odbiór tej książki dla niektórych czytelników.

IG:ksiazki_wloczykija
José Saramago, poprzez swoje wyraziste pióro, prezentuje nam świat skonfrontowany z nagłą epidemią białej ślepoty, której skutki sięgają głęboko w psychikę i etykę ludzką.
Jednak mimo bogactwa tematycznego i stylowej oryginalności, ta książka nie bez wad.

Jednym z najbardziej kłopotliwych aspektów tej powieści jest sposób, w jaki autor wykreował...

Jest to książka niesamowicie wciągająca. Wizja takiej epidemii i to jak naprawdę dobrze przedstawione są postacie, ich motywy i jak natura ludzka się zmienia w takich sytuacjach, coś niesamowitego. Osobiście książkę bardzo polecam! Opisy mogą być czasem zbyt obrzydliwe dla bardziej wrażliwego człowieka. A końcówka dała mi trochę kilka interpretacji, a nie wiem do której mi bliżej.
Jedyny minus był dla mnie sposób pisania przez autora - ciężko było przyzwyczaić się na początku, ale potem już nie zwracałam na to uwagi. Historia za bardzo mnie pochłonęła :)

Jest to książka niesamowicie wciągająca. Wizja takiej epidemii i to jak naprawdę dobrze przedstawione są postacie, ich motywy i jak natura ludzka się zmienia w takich sytuacjach, coś niesamowitego. Osobiście książkę bardzo polecam! Opisy mogą być czasem zbyt obrzydliwe dla bardziej wrażliwego człowieka. A końcówka dała mi trochę kilka interpretacji, a nie wiem do której mi...

Nie daję tej powieści żadnej oceny,bo odłożyłem po 80 stronach. Bezinterpunkcyjna forma jest dla mnie nie do przyjęcia,ten słowotok momentami czyta się jak wypociny 12-latka,który pisząc swoje pierwsze opowiadanie wierzy w to,że zostanie uznanym literatem. Sama fabuła nawet mnie zaciekawiła,ale forma odrzuciła. A szkoda,byłem nawet ciekaw jak to się skończy.🫤

Nie daję tej powieści żadnej oceny,bo odłożyłem po 80 stronach. Bezinterpunkcyjna forma jest dla mnie nie do przyjęcia,ten słowotok momentami czyta się jak wypociny 12-latka,który pisząc swoje pierwsze opowiadanie wierzy w to,że zostanie uznanym literatem. Sama fabuła nawet mnie zaciekawiła,ale forma odrzuciła. A szkoda,byłem nawet ciekaw jak to się skończy.🫤

Dobrze się czyta. Wartka akcja, prosty język, a zarazem pobudzający do refleksji nad naturą człowieczą. Momentami fabuła przypomina Drogę Mccarthy'ego. Minus za nierealistyczne zachowania ludzi zamkniętych w kwarantannie. Naprawdę tak szybko ulegamy zezwierzęceniu? Ciekawa i pouczająca lektura ( o ile ciekawe może być zycie w kloace),ale mam wątpliwości czy jest to proza warta Nobla. Nie znam innych książek autora więc pozostanę w niepewności.

Dobrze się czyta. Wartka akcja, prosty język, a zarazem pobudzający do refleksji nad naturą człowieczą. Momentami fabuła przypomina Drogę Mccarthy'ego. Minus za nierealistyczne zachowania ludzi zamkniętych w kwarantannie. Naprawdę tak szybko ulegamy zezwierzęceniu? Ciekawa i pouczająca lektura ( o ile ciekawe może być zycie w kloace),ale mam wątpliwości czy jest to proza...

Szkoda mi zakończenia, ale dużo tu z "Dżumy", budowania paraboli i ewidentnej metafory. Niezwykle immersyjna opowieść, wyraźnie ślepniemy razem z bohaterami, poruszamy się po omacku.

Wspaniała opowieść, lecz naprawdę zakończenie mnie zirytowało własną łatwością. Jakby się Saramago wycofał ze wszystkiego

Szkoda mi zakończenia, ale dużo tu z "Dżumy", budowania paraboli i ewidentnej metafory. Niezwykle immersyjna opowieść, wyraźnie ślepniemy razem z bohaterami, poruszamy się po omacku.

Wspaniała opowieść, lecz naprawdę zakończenie mnie zirytowało własną łatwością. Jakby się Saramago wycofał ze wszystkiego

Świetne studium ludzkiej psychologii i socjologii w warunkach ogromnego kryzysu. Jak można się domyślić znaczna część ludzi w mgnieniu oka zmienia się nie do poznania, a instynkty typowo zwierzęce biorą górę konstruktami społecznymi. Jako w tej książce tako i w naszej rzeczywistości było, jest i będzie (niestety).

Świetne studium ludzkiej psychologii i socjologii w warunkach ogromnego kryzysu. Jak można się domyślić znaczna część ludzi w mgnieniu oka zmienia się nie do poznania, a instynkty typowo zwierzęce biorą górę konstruktami społecznymi. Jako w tej książce tako i w naszej rzeczywistości było, jest i będzie (niestety).

Zapraszam na krótką wideo recenzję książki:

https://www.youtube.com/shorts/4n8OftDGU7k

Zapraszam na krótką wideo recenzję książki:

https://www.youtube.com/shorts/4n8OftDGU7k