Pogratulować autorowi/autorce wyboru z wielotomowych "Dzienników" Maraia, bo ten jeden tom jest niezwykle interesujący. Marai to oświecony i kulturalny konserwatysta, członek elit społecznych przed drugą wojną światową, emigrant po jej zakończeniu, żyjący wraz bliskimi skromnie, zaś później w biedzie. Życie jego podzielone było na trzy połowy, bo okres powojenny dzielą tragedie osobiste śmierć - kochanego syna-pasierba i ukochanej żony. Chociaż trochę przeszkadza mi jego snobizm i wyniosłość, to oprócz zapisu tak ciekawego i dramatycznego życia, bardzo cenne jest spojrzenie z dystansem i analitycznie na otaczający świat. Obcujemy z wielką kulturą i zrozumieniem tego, co się dzieje wokół z jednym wyjątkiem - że świat przedwojenny, wspominany niczym idylla przez pisarza, nie był sprawiedliwy. Tak sobie myślę, że Marai niepotrzebnie popełnił samobójstwo w lutym 1989. W Polsce zaczął się wówczas Okrągły Stół, w tym samym roku zaczęło się zmieniać na Węgrzech a w 1990, gdy Węgry stały się demokratyczne jego twórczość znowu zaczęto by wznawiać i mógłby wrócić do ojczyzny, być może w glorii ?

Pogratulować autorowi/autorce wyboru z wielotomowych "Dzienników" Maraia, bo ten jeden tom jest niezwykle interesujący. Marai to oświecony i kulturalny konserwatysta, członek elit społecznych przed drugą wojną światową, emigrant po jej zakończeniu, żyjący wraz bliskimi skromnie, zaś później w biedzie. Życie jego podzielone było na trzy połowy, bo okres powojenny dzielą...

Bardzo bliskie mojej wrażliwości. Piękne i mądre. Nie dla każdego, ja daję pełne 10.

Bardzo bliskie mojej wrażliwości. Piękne i mądre. Nie dla każdego, ja daję pełne 10.

Intelektualnie wciągające. Wielka klasa i kultura prawdziwie europejska. Arystokratyczna osobowość której przyszło żyć w czasach zupełnie niearystokratycznych. Wreszcie poruszający opis ostatnich lat życia.

Intelektualnie wciągające. Wielka klasa i kultura prawdziwie europejska. Arystokratyczna osobowość której przyszło żyć w czasach zupełnie niearystokratycznych. Wreszcie poruszający opis ostatnich lat życia.

Czystopis umysłu BARDZO, bardzo poważnego pisarza „tradycyjnego” – białego, heteroseksualnego, zawsze pod ciasno zawiązanym krawatem, z pełnosprawnością, pochodzącego z określonej klasy społecznej i nawykłego do związanych z wymienionymi znacznikami przywilejów, i cóż, że z Węgier. Ci, którzy, jak tu podpisana, zagłębiają się w dzienniki z chęcią poznania „ploteczek” i codziennych zabrudzeń, powinni natychmiast dokonać odwrotu. Nic tu po nas, a jednak brnęłam przez te sześćset stronic, i to tylko wybór!, obserwując, chwilami nawet z podziwem, jak zwoje Máraia pracują na najwyższych obrotach. Raportują burzliwe ponad pół wieku i dokonują trafnych analiz socjopolitycznych. Niezmiennie pokrzepiające wiedzieć przy tym, jak człowiek słowa nad słowem się męczy. Za słuszne i czasami sprawiedliwe można uznać również spostrzeżenia Pisarza – oczywiście przez duże „p”! – odnośnie kondycji literatury w wieku XX. Jednak już kręcenie nosem na Joyce’a, Gertrude Stein i Kafkę oraz pełne adoracji, ale niepozbawione (dziś powiedzielibyśmy) ableizmu podejście do Prousta („Geniusz wybuch w tym niemal kalekim ciele z taką siłą, że starł po drodze wszystko, co było w nim chore, i zmuszał je do największego wysiłku umysłowego. Śmierć Prousta – to jakby umierał nieogolony anioł, który do ostatniej chwili przyciska do astmatycznej piersi harfę”) mówią mi, że nasze transformatory nadają na zagłuszających się częstotliwościach. Takich komentarzy na temat osób nie białych i nie sprawnych czy w ogóle innych niż on, czyli… (tu nastąpiłoby odniesienie do pierwszego zdania niniejszej notatki ->),znajdzie się w „Dziennikach” mnóstwo. Zazgrzytają znacząco. Kobiet nie ma; żona wychodzi z cienia dopiero, gdy zaczyna się jej rozkład, a i tak w wewnętrznym świecie małżonka nie urośnie ponad swoje inicjały. Zmiękczenie autora dokonuje się na nieodwołalną starość. Ta „słabość”, przed którą tak uciekał, co zresztą ostatecznie mu się udało – „kongraty!”, jest najczulszym i najbardziej przemawiającym do czytelnika wycinkiem zapisków.

Niewykluczone, że trudno (mi) było poznać prawdziwą esencję Máraia, a może zwyczajnie duma nie pozwoliła mu nigdy w pełni się odkryć.

Czystopis umysłu BARDZO, bardzo poważnego pisarza „tradycyjnego” – białego, heteroseksualnego, zawsze pod ciasno zawiązanym krawatem, z pełnosprawnością, pochodzącego z określonej klasy społecznej i nawykłego do związanych z wymienionymi znacznikami przywilejów, i cóż, że z Węgier. Ci, którzy, jak tu podpisana, zagłębiają się w dzienniki z chęcią poznania „ploteczek” i...

Niezłe :)

Niezłe :)

Arcydzieło. Literatura najwyższych lotów.

Arcydzieło. Literatura najwyższych lotów.

Dziennik Sandora Marai jest bardzo intymną i szczerą myślodsiewnią człowieka niezwykle utalentowanego, wrażliwego i otwartego na świat. Opisem życia przepełnionego doświadczeniami jednego z najciekawszych wieków jakim był wiek XX, jak to sam Marai napisał, jego "pełnego życia", które spięło klamrą ten wiek.

Marai uwielbiał poezję, prawdopodobnie dlatego też wszelkie opisy i przemyślenia mocno zahaczają o tą stylistykę. Często są niejednoznaczne, bardzo często żartobliwe. Praktycznie zawsze dają do myślenia.

Słyszałem że Marai to narzekacz i maruda, dla mnie to niezwykle serdeczna i szczera osoba, za której przemyśleniami i emocjami podążałem od początku do końca tej książki. Polecam ją każdemu.

Dziennik Sandora Marai jest bardzo intymną i szczerą myślodsiewnią człowieka niezwykle utalentowanego, wrażliwego i otwartego na świat. Opisem życia przepełnionego doświadczeniami jednego z najciekawszych wieków jakim był wiek XX, jak to sam Marai napisał, jego "pełnego życia", które spięło klamrą ten wiek.

Marai uwielbiał poezję, prawdopodobnie dlatego też wszelkie opisy...

Dziennik Marai jest jak pudełko czekoladek Leonidasa... wybierasz – delektujesz się... sięgasz po kolejną i następną i jeszcze jedną... ale nie za dużo bo są tak pyszne, że zasmakować można tylko w paru aby się nie przesłodzić, resztę zostawiając sobie na kolejną ucztę dla zmysłów. Czuły narrator -czule dobierał słowa. Lektura dla czytelników wymagających, refleksyjna ale przede wszystkim nad wyraz szczera i uczciwa. Czy literatura mogłaby stać się wyznaniem wary ? :-)

Dziennik Marai jest jak pudełko czekoladek Leonidasa... wybierasz – delektujesz się... sięgasz po kolejną i następną i jeszcze jedną... ale nie za dużo bo są tak pyszne, że zasmakować można tylko w paru aby się nie przesłodzić, resztę zostawiając sobie na kolejną ucztę dla zmysłów. Czuły narrator -czule dobierał słowa. Lektura dla czytelników wymagających, refleksyjna ale...

Cóż to za złowieszczy malkontent, genialny maruda! Na wszystko narzeka, wszystkiemu się przygląda, wszystko dostrzega, gmera w detalach i wciąż marudzi. Może nieco przesadza z tym pesymizmem? Gdy ma 70 lat żegna się z życiem, gdy ma 89 lat - popełnia samobójstwo. Zapisy z ostatnich lat są jednak szczególnie przejmujące. Jeszcze nigdy nie czytałem tak sugestywnych argumentów za eutanazją.

Zanim jeszcze maestro Marai zacznie napawać się przemijaniem, zanim zafascynuje go wszechobecny tłum staruszków i nieznośny magnetyzm atrofii, to raz za razem smaga nas zaskakującą puentą, łaskocze doskonałością języka. Niemal słyszymy tę melodię wyrafinowanych złośliwości i wielowarstwowej ironii. Bo Marai to intelektualista starego typu, taki co nokautuje słowem i ripostą. Czasem daje nam się zgubić w meandrach myśli, pozwala napawać się jakimś banałem i właśnie wtedy - ileż to razy mnie zwiódł? - wyprowadza celny cios. Lubi też czasem zaliczyć podwójne trafienie. Pisze sobie tak: „Amerykański "rytm życia" wydaje mi się raczej wolny. Przyjechałem z Europy, więc się spieszę, bo mam wrodzony zmysł zagrożenia”.

Marai jest doskonałym obserwatorem - tego się akurat po nim spodziewałem. Jego reportersko-literacki opis wystąpienia Hitlera na stadionie (sporządzony na 3 lata przed objęciem urzędu kanclerza) , zawarty w książce „W podróży”, zrobił na mnie piorunujące wrażenie i zdecydował o sięgnięciu do „Dziennika”. Marai posiada także niezwykły talent do definiowania pojęć. Porównania jakich używa budzą zachwyt dla intelektu, dla tej jego ponurej błyskotliwości. Nie ma tu zbędnych słów, wycyzelowana forma buzuje erudycją, a po lekturze można mieć liczne wątpliwości, spośród których na pierwszy plan wysuwa się ta: dać 9 czy 10? U mnie dziesiątka przegrała ze zrzędliwością autora, ale to była intelektualna uczta i niepowtarzalna podróż w czasie.

Ave Marai!

Cóż to za złowieszczy malkontent, genialny maruda! Na wszystko narzeka, wszystkiemu się przygląda, wszystko dostrzega, gmera w detalach i wciąż marudzi. Może nieco przesadza z tym pesymizmem? Gdy ma 70 lat żegna się z życiem, gdy ma 89 lat - popełnia samobójstwo. Zapisy z ostatnich lat są jednak szczególnie przejmujące. Jeszcze nigdy nie czytałem tak sugestywnych argumentów...

Trudno sie oderwać, nawet w chwilach znużenia, wciąga jak podróż. Mocne, wnikliwe, jakże trafne obserwacje o dziejach Europy i kondycji zagubionych jednostek.

Trudno sie oderwać, nawet w chwilach znużenia, wciąga jak podróż. Mocne, wnikliwe, jakże trafne obserwacje o dziejach Europy i kondycji zagubionych jednostek.