Dziennik

Żeby coś napisać musiałabym dorównać Sandorowi M. co jest niemożliwe...
"Ciało ludzkie w siedemdziesięciu pięciu procentach składa się z wody, a w dwudziestu pięciu z części stałych; dusza ludzka w dziewięćdziesięciu procentach składa się z próżności, a w dziesięciu z innych cech. Ja też taki jestem. I nie zmienia tego fakt, że wiem: taki właśnie jestem."

"Muszę samego siebie wychować do całkowotej samotności, bezstronnych, sprawiedliwych sądów, cierpliwej obojętności; nie wystarczy tylko przeżyć - żyć dalej warto tylko wtedy, jeśli będę w stanie wykorzystać w praktyce doświadczenia, które zdobyłem w minionych latach. Wiedzieć, że nikt nie pomoże. Wiedzieć, że Bóg jest zawsze obecny. Wiedzieć, że jestem sam na sam z Bogiem. Patrzeć na wszystko bez słowa."

Żeby coś napisać musiałabym dorównać Sandorowi M. co jest niemożliwe...
"Ciało ludzkie w siedemdziesięciu pięciu procentach składa się z wody, a w dwudziestu pięciu z części stałych; dusza ludzka w dziewięćdziesięciu procentach składa się z próżności, a w dziesięciu z innych cech. Ja też taki jestem. I nie zmienia tego fakt, że wiem: taki właśnie jestem."

"Muszę samego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niełatwa lektura, wymagająca. Napisana pięknym językiem. Tak inna od wielu współczesnych wspomnień, pamiętników czy dzienników. Jedna z tych, nad którą czytelnik chce się zatrzymać na dłużej, by przemyśleć, „przetrawić”, czasem również „odpocząć od niej”. Autor umiejętnie splata wątki osobiste, społeczne i polityczne. Przeszłość i teraźniejszość. Przemyślenia nad człowiekiem, światem, w którym żyje, który kreuje a także nad kondycją i charakterem współczesnej literatury oraz jej twórców. Całość daje obraz życia naznaczonego trudnymi przeżyciami, doświadczeniem wyobcowania, osamotnienia. Obraz teraźniejszości, prognozy na przyszłość nasączone są negatywizmem.

Niełatwa lektura, wymagająca. Napisana pięknym językiem. Tak inna od wielu współczesnych wspomnień, pamiętników czy dzienników. Jedna z tych, nad którą czytelnik chce się zatrzymać na dłużej, by przemyśleć, „przetrawić”, czasem również „odpocząć od niej”. Autor umiejętnie splata wątki osobiste, społeczne i polityczne. Przeszłość i teraźniejszość. Przemyślenia nad...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O rety!
Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy publikują swoje dzienniki, zwłaszcza polskich pisarzy, może by ich powstrzymała.

O rety!
Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy publikują swoje dzienniki, zwłaszcza polskich pisarzy, może by ich powstrzymała.

Pokaż mimo to

W przeciwieństwie do wielu czytelników, jakoś przesadnie nie zachwyciłem się tym dziennikiem. Być może po "Zeszytach" Ciorana nic nie może mnie już bardziej zachwycić. Wstrząsająca jest końcówka tego dziennika. Zamieszczę w dziale cytatów kilka ostatnich notek pisarza, bo widzę, że tego typu zwierzenia ludzie odsuwają od siebie za wszelką cenę. Mnie chodzi jednak o prawdę, a nie zamazywanie rzeczywistości. Podejrzewam, że za 10 lat, gdy będzie jeszcze istniał ten portal, to będę jedyny, który polubił te cytaty. Ludzie się tego boją i wstydzą. I dlatego właśnie się potrudzę i je zamieszczę.

W przeciwieństwie do wielu czytelników, jakoś przesadnie nie zachwyciłem się tym dziennikiem. Być może po "Zeszytach" Ciorana nic nie może mnie już bardziej zachwycić. Wstrząsająca jest końcówka tego dziennika. Zamieszczę w dziale cytatów kilka ostatnich notek pisarza, bo widzę, że tego typu zwierzenia ludzie odsuwają od siebie za wszelką cenę. Mnie chodzi jednak o prawdę,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od pierwszych stron tej książki wiedziałam, że obcuję, dotykam dzieła. Rzadko ma się takie odczucie. Od dłuższego czasu nie czytałam nic napisanego takim pięknym językiem. Dziennik nie jest książką do przeczytania na raz. Przeczytanie całości zajęło mi chyba ponad dwa tygodnie. Czytałam po kawałku, z uwagą, przerywając lekturę Dziennika innymi książkami. Inaczej się nie da. Márai pisał, że uważne czytanie jest bardziej wymagające i trudniejsze niż pisanie. Myślę, że tak właśnie jest z tą książką. Poza tym nie jest to utwór optymistyczny. Od pierwszych stron autor myśli o śmierci, tym bardziej, że prowadzenie dziennika poprzedzała ciężka choroba, która w dużym stopniu zmieniła jego perspektywę. Warto zaznaczyć, że w Polskim wydaniu znalazła się ok. jedna piata materiału pozostawionego przez autora swemu przyjacielowi i wydawcy. Tłumaczka, która dokonała wyboru dokonała więc pewnej kreacji.
Zachęcam do czytania z nadzieją, że lektura Dziennika, zainspiruje was do sięgnięcia również po prozę tego autora.

Od pierwszych stron tej książki wiedziałam, że obcuję, dotykam dzieła. Rzadko ma się takie odczucie. Od dłuższego czasu nie czytałam nic napisanego takim pięknym językiem. Dziennik nie jest książką do przeczytania na raz. Przeczytanie całości zajęło mi chyba ponad dwa tygodnie. Czytałam po kawałku, z uwagą, przerywając lekturę Dziennika innymi książkami. Inaczej się nie da....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cóż to była za długa podróż! 9 miesięcy czytałem, czytywałem i zaczytywałem się w tym Dzienniku. Przez ten czas bardzo wręcz zżyłem się z Sandorem, a co więcej - zaraz obok Bukowskiego i kilku innych Pisarzy stał się moim mentorem w kwestii bycia pisarzem i tego, co to naprawdę znaczy. Przenikliwy, piękny, ponadczasowy.
Marai poruszał i dokumentował zarówno kwestie swoich ciężkich losów, emigracji, życia na obczyźnie, losów rodziny i odejścia najbliższych, ale również komentował ważne sprawy bieżące, jak sytuacja polityczna na Węgrzech i na świecie, przemiany społeczne, kulturalne. I, niestety, większość z jego komentarzy i diagnoz dla współczesności miała charakter jednoznacznie negatywny.
Warto, zdecydowanie warto.

Cóż to była za długa podróż! 9 miesięcy czytałem, czytywałem i zaczytywałem się w tym Dzienniku. Przez ten czas bardzo wręcz zżyłem się z Sandorem, a co więcej - zaraz obok Bukowskiego i kilku innych Pisarzy stał się moim mentorem w kwestii bycia pisarzem i tego, co to naprawdę znaczy. Przenikliwy, piękny, ponadczasowy.
Marai poruszał i dokumentował zarówno kwestie swoich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zapamiętam na długo.

Zapamiętam na długo.

Pokaż mimo to

"Na Węgrzech nie można już żyć inaczej jak tylko w stanie wewnętrznej emigracji. Zwrócić się całkowicie do wnętrza, ku moim pracom. Wyemigrować do swoich prac. I umrzeć w tej egzotycznej krainie, wśród rękopisów".

Dziennik Sándor Márai, węgierski prozaik, poeta, publicysta pisał od roku 1943 aż do samobójczej śmierci w 1989 roku. Mam wrażenie, że cały dziennik jest zapisem tej wewnętrznej emigracji. Zapis pełen refleksji nad światem, nad kondycją człowieka, społeczeństwem, literaturą. Niezwykłe przeżycie intelektualne i duchowe.

Polecam.

"Na Węgrzech nie można już żyć inaczej jak tylko w stanie wewnętrznej emigracji. Zwrócić się całkowicie do wnętrza, ku moim pracom. Wyemigrować do swoich prac. I umrzeć w tej egzotycznej krainie, wśród rękopisów".

Dziennik Sándor Márai, węgierski prozaik, poeta, publicysta pisał od roku 1943 aż do samobójczej śmierci w 1989 roku. Mam wrażenie, że cały dziennik jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

LEKTURA OBOWIĄZKOWA
Przy średniej na LC= 9,19 nie podejmuję się pisać recenzji, bo nikt chyba nie śmie podważyć wielkości tej prozy A więc tylko krótka notka z "Mojego Pod Ręcznika":
"MARAI Sandor /1900-1989/, twórca „realizmu magicznego”, strzelił sobie w łeb, ostatnie słowa w dzienniku: „Czekam na wezwanie, nie ponaglam, ale i nie ociągam się. Już pora”. Również w „Dzienniku”: „Summa vitae to tylko górnolotne wymądrzanie się. Nie istnieje summa vitae”. Przetrwały tylko chwile. Książka o Casanowie „Występ gościnny w Bolzano”."

LEKTURA OBOWIĄZKOWA
Przy średniej na LC= 9,19 nie podejmuję się pisać recenzji, bo nikt chyba nie śmie podważyć wielkości tej prozy A więc tylko krótka notka z "Mojego Pod Ręcznika":
"MARAI Sandor /1900-1989/, twórca „realizmu magicznego”, strzelił sobie w łeb, ostatnie słowa w dzienniku: „Czekam na wezwanie, nie ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W "Dzienniku" autor błyszczy, prowadząc zapiski do śmierci, przez blisko pół wieku. Czym "Dziennik" przekonuje? Pokorą, ale nie uległością sądów. Żywym zainteresowaniem dla spraw polityki i ekonomii, co w przypadku pisarzy jest rzadkim zjawiskiem. Pochwałą dyscypliny i pracy jako elementów tworzących człowieka, pisarza zaś przede wszystkim. Márai wierzy, że codzienna próba sił, daje człowiekowi znaczenie, chociaż miałoby ono być chwilowe. Daleki od hedonizmu głosi, że w pracy jest rozkosz - ostateczny horyzont myśli. Na uwagę zasługują polemiki z Marksem, Markiem Aureliuszem i Nitschem, z tym ostatnim zwłaszcza, jeżeli chodzi o nadużywane obecnie w dyskusji słowa : co cię nie zabije to cię wzmocni. Najżywsze jest ujęcie miłości do żony. Jakże przekonują te słowa: „Czy ją kochałem? (…)Nie wiem, czy ją „kochałem”. To było co innego. Człowiek nie „kocha” swoich nerek czy śledziony. Byłem nią tak, jak ona była mną.” Poznajemy w autorze ateistę, świadomego dokonanego wyboru. Jesteśmy świadkami końca w dosłownym znaczeniu. Wrażenie ogromne chłodnych samobójczych kalkulacji pisarza: odchodzić dziś, bo jak sprawność zawiedzie, to wszystko przepadło. I ta literatura, którą pisarz przeklina na łożu śmierci, że ukrywa rzeczywistość. I ta nostalgia, z którą wraca do jej źródeł. Wielka literatura.

W "Dzienniku" autor błyszczy, prowadząc zapiski do śmierci, przez blisko pół wieku. Czym "Dziennik" przekonuje? Pokorą, ale nie uległością sądów. Żywym zainteresowaniem dla spraw polityki i ekonomii, co w przypadku pisarzy jest rzadkim zjawiskiem. Pochwałą dyscypliny i pracy jako elementów tworzących człowieka, pisarza zaś przede wszystkim. Márai wierzy, że codzienna próba...

więcej

mniej

Pokaż mimo to