Wilk stepowy

Dobra? - Tak, tylko tyle.
Czyta sie przyjemnie, ale z drugiej strony język, którym to napisano (a może sprawka tłumacza?) nie należy do wyrafinowanych/subtelnych, przez co "nie ujmuje mnie".
Ksiażka powstała w ramach bądź jako retrospekcja terapii psychoanalitycznej Hessego. Warto jednak nadmienić, że postacie pojawiające się w powieści są jeno wytworem wyobraźni autora.

Dobra? - Tak, tylko tyle.
Czyta sie przyjemnie, ale z drugiej strony język, którym to napisano (a może sprawka tłumacza?) nie należy do wyrafinowanych/subtelnych, przez co "nie ujmuje mnie".
Ksiażka powstała w ramach bądź jako retrospekcja terapii psychoanalitycznej Hessego. Warto jednak nadmienić, że postacie pojawiające się w powieści są jeno wytworem wyobraźni...

Momentami intrygująca, ale ciężko się to czyta, ledwo udało mi się przebrnąć. Może przypaść do gustu osobom, które lubią rozważania na temat sensu życia. Podobały mi się przeniesienia do wątku wojennego, ale irytowało ustawiczne powtarzanie pewnych fraz. W pewnym momencie pomyślałam, że jak jeszcze raz przeczytam, że bohater to wilk stepowy, a Maria jest wspaniałą kochanką, to wyrzucę tą książkę przez okno.

Momentami intrygująca, ale ciężko się to czyta, ledwo udało mi się przebrnąć. Może przypaść do gustu osobom, które lubią rozważania na temat sensu życia. Podobały mi się przeniesienia do wątku wojennego, ale irytowało ustawiczne powtarzanie pewnych fraz. W pewnym momencie pomyślałam, że jak jeszcze raz przeczytam, że bohater to wilk stepowy, a Maria jest wspaniałą kochanką,...

Zaczęła się intrygująco jednak z czasem stała się nużąca i nie udało mi się jej dokończyć

Zaczęła się intrygująco jednak z czasem stała się nużąca i nie udało mi się jej dokończyć

Typowe "obuchem w łeb" jak mialam 20lat. W każdym wieku pewnie robi wrażenie już za sam klimat. Bo treść pewnie w odbiorze subiektywna. Ja w każdym razie polecam, a i to za mało powiedziane.

Typowe "obuchem w łeb" jak mialam 20lat. W każdym wieku pewnie robi wrażenie już za sam klimat. Bo treść pewnie w odbiorze subiektywna. Ja w każdym razie polecam, a i to za mało powiedziane.

W latach dwudziestych ubiegłego wieku, przy nudziarzach w stylu Tomasz Manna, to musiał być szok dla systemu. Za to brawa! Ale osobiście uważam ten miks egzystencjalizmu, buddyzmu, teozofii, Junga i czego tam jeszcze za lekko niestrawny. Miejscami. Najbardziej uwiera to, że przy całym tym intelektualnym anarchizmie pisał to jednak człowiek wierzący. Co dobitnie potwierdza przedrukowany na końcu wstęp do powieści Hessego z 1940 roku.

W latach dwudziestych ubiegłego wieku, przy nudziarzach w stylu Tomasz Manna, to musiał być szok dla systemu. Za to brawa! Ale osobiście uważam ten miks egzystencjalizmu, buddyzmu, teozofii, Junga i czego tam jeszcze za lekko niestrawny. Miejscami. Najbardziej uwiera to, że przy całym tym intelektualnym anarchizmie pisał to jednak człowiek wierzący. Co dobitnie potwierdza...

Na początku jest intrygująco, a potem coraz mniej plastycznie i coraz mniej harmonijnie. "Demian" bardziej mi się podobał.

Na początku jest intrygująco, a potem coraz mniej plastycznie i coraz mniej harmonijnie. "Demian" bardziej mi się podobał.

Ciekawa. Intrygująca. Z głównym bohaterem można się utożsamić, można go nienawidzić, można go polubić i się z nim nie zgadzać. Można go podziwiać i nie rozumieć.

I to wszystko jednocześnie.

I za to właśnie 10*.

Ciekawa. Intrygująca. Z głównym bohaterem można się utożsamić, można go nienawidzić, można go polubić i się z nim nie zgadzać. Można go podziwiać i nie rozumieć.

I to wszystko jednocześnie.

I za to właśnie 10*.

mozart robi fikołki

mozart robi fikołki

Outsiderze masz przerąbane życie, bo czynisz wszystko czego się od ciebie nie wymaga! Jesteś gotów sztyletować dziewczęta, a następnie dać się uroczyście ściąć. W życiu z radiowej tuby leci tandetna muzyka…
W.A. Mozart radzi jednak nauczyć się słuchać tej przeklętej radiowej muzyki życia, wielbić ją, śmiać się z tej niepotrzebnej wrzawy. Koniec, więcej się od outsidera nie żąda.

Outsiderze masz przerąbane życie, bo czynisz wszystko czego się od ciebie nie wymaga! Jesteś gotów sztyletować dziewczęta, a następnie dać się uroczyście ściąć. W życiu z radiowej tuby leci tandetna muzyka…
W.A. Mozart radzi jednak nauczyć się słuchać tej przeklętej radiowej muzyki życia, wielbić ją, śmiać się z tej niepotrzebnej wrzawy. Koniec, więcej się od outsidera nie...

"Wilk stepowy" jest powieścią bardzo pesymistyczną, w związku z tym bardzo mnie przygnębiła, niemalże doprowadziła do depresji. A także co ważne, to coś na kształt traktatu filozoficzno-psychologicznego.

Noblista niemiecki opisuje w nim krótki okres z życia wyimaginowanej postaci Harry'ego Hallera, tytułowego "Wilka stepowego". Poznajemy go gdy na karku ma pięćdziesiątkę, jest schorowany (artretyzm, bóle żołądka, słabość w nogach),stracił rodzinę, pracę a nawet dobre imię. Nałogowo pije alkohol, pali, nie dba o odżywianie się, czystość w wynajmowanym pokoju, wraca do domu nad ranem. Wiedzie życie samotnika, za dnia pochłaniając w swej pustelni dzieła wybitnych pisarzy, nocą pijąc wino. To osoba mocno rozgoryczona, zgorzkniała, ostro krytykująca, popularną sztukę, szkodliwe idee, zakłamanie.

Dialogi należą do rzadkości, ale są zgrabnie poprowadzone. Autor nie szczędzi za to wynurzeń filozoficznych, może i ambitnych ale miałem problem z ich odbiorem.
W zamian noblista zachwyca stylem, jego pióro kreśli zdania w sposób nieskazitelny i subtelny.

Polecam tę książkę humanistom i myślicielom, odradzam optymistom. Stawiam 7/10.

"Wilk stepowy" jest powieścią bardzo pesymistyczną, w związku z tym bardzo mnie przygnębiła, niemalże doprowadziła do depresji. A także co ważne, to coś na kształt traktatu filozoficzno-psychologicznego.

Noblista niemiecki opisuje w nim krótki okres z życia wyimaginowanej postaci Harry'ego Hallera, tytułowego "Wilka stepowego". Poznajemy go gdy na karku ma pięćdziesiątkę,...