Pałac

Była to niełatwa przeprawa... Historia wydaje mi się jakaś przytłaczająca, ciężkostrawna. Co nie zmienia faktu, że jak najbardziej doceniam kunszt pana Myśliwskiego.
Jeśli tylko będzie mi dane, za kilka lat sięgnę po nią ponownie.

Była to niełatwa przeprawa... Historia wydaje mi się jakaś przytłaczająca, ciężkostrawna. Co nie zmienia faktu, że jak najbardziej doceniam kunszt pana Myśliwskiego.
Jeśli tylko będzie mi dane, za kilka lat sięgnę po nią ponownie.

Książka, do której trzeba dorosnąć. Chwilami ciężka i przytłaczająca, chwilami zwiewna i prosta - jak człowiek, którego obrazuje.

Książka, do której trzeba dorosnąć. Chwilami ciężka i przytłaczająca, chwilami zwiewna i prosta - jak człowiek, którego obrazuje.

,,Choć nic tam nie jestem, panie, bydlątko prawie, ale też nie mam innej mocy prócz zniszczenia siebie. A to wielka moc, to jakby Boża moc człowieka, że kiedy jeden człowiek przepada, przepada z nim cały świat i wszyscy z nim ludzie, jakby z wierności do niego, jakby bez ciebie jednego, ktokolwiek jesteś, nie stać było innych na swoje istnienie. Bo i rzeki z nim wysychają, i lasy się kładą, i wszystka zieloność płowieje, i wszystko stworzenie za nim wymiera, i ptaki z jego śmierci spadają, i cała ziemia się kruszy na pył, i nawet gasną z nim słońce i gwiazdy."

,,Choć nic tam nie jestem, panie, bydlątko prawie, ale też nie mam innej mocy prócz zniszczenia siebie. A to wielka moc, to jakby Boża moc człowieka, że kiedy jeden człowiek przepada, przepada z nim cały świat i wszyscy z nim ludzie, jakby z wierności do niego, jakby bez ciebie jednego, ktokolwiek jesteś, nie stać było innych na swoje istnienie. Bo i rzeki z nim wysychają,...

Jakże ciężko jest nam spojrzeć na nasze życie gdy wiemy jak marni jesteśmy wobec losu.
Jakub w jednej chwili z prostego chłopa staje się władcą, wielkim mędrcem, którego rad mają słuchać wszyscy którzy staną na jego drodze. Jak bardzo gubi się on we własnej świadomości, emocjach i odczuciach.
Tutaj bycie Panem własnego staje się czymś więcej niż pustym powiedzeniem...

Jakże ciężko jest nam spojrzeć na nasze życie gdy wiemy jak marni jesteśmy wobec losu.
Jakub w jednej chwili z prostego chłopa staje się władcą, wielkim mędrcem, którego rad mają słuchać wszyscy którzy staną na jego drodze. Jak bardzo gubi się on we własnej świadomości, emocjach i odczuciach.
Tutaj bycie Panem własnego staje się czymś więcej niż pustym powiedzeniem...

Wracam do Mistrza, kontynuuję nadrabianie wstydliwych literackich zaległości. Coraz mniej już ich przede mną (w przypadku tego autora), a za każdym razem wracam do prozy Myśliwskiego z coraz większą przyjemnością.
Tym razem cofam się blisko początków literackich autora (samo nagranie czytane przez Wardeina jest starsze ode mnie o rok!), a więc to, co jest dla jego pisarstwa charakterystyczne, tu widzę niejako w kształtowaniu się, w szlifowaniu się w drodze ku doskonałości.
Wyjściową sytuacją jest nadejście frontu, a z nim opustoszenie szlacheckiego dworu. Pozostały w nim chłop Jakub przechadza się po pomieszczeniach i toczy swój monolog. I jak to u Myśliwskiego bywa - nie Jakub tu tylko rozmawia sam ze sobą, a i Jakub z panem, by znów za chwilę jego monolog przeszedł w głos i wypowiedź samego pana dziedzica (i w tej postaci dominował wreszcie), a to by znów stał się innymi jeszcze postaciami.
W ten oto sposób opowieść ta staje się opowieścią dworu samego, tętniącego życiem organizmu, którego tętniące namiętnościami jestestwo poznajemy do głębi, do samych jego trzew. Może zresztą nie dworu nawet, a samego szlachectwa. Staje się też opowieść lamentem nad minionym światem, nad światem którego Myśliwski sam przecież znać nie mógł, sam nie mógł doświadczyć. Widzimy tu epitafium dla szlacheckości, choć tak jak tu rysowana, chyba niezbyt każe się nam żałować.
Proza staje się prawdziwą poezją. Mimo iż sytuacja dość statyczna, to jednak wydarzeń w niej bez liku. Gdy już może czasami obiektywnie bylibyśmy w stanie stwierdzić, że jakieś to przynudzanie, to za chwilę uderza Myśliwski jakimś takim zdaniem, jakąś myślą czy metaforą, że dech w nas staje. Czytanie (u mnie: słuchanie) to przyjemność najwyższych lotów, doświadczenie niemal metafizyczne. Nic i w tym dziwnego, że aż trzeciego stopnia nagroda Ministra Kultury i Sztuki…

Wracam do Mistrza, kontynuuję nadrabianie wstydliwych literackich zaległości. Coraz mniej już ich przede mną (w przypadku tego autora), a za każdym razem wracam do prozy Myśliwskiego z coraz większą przyjemnością.
Tym razem cofam się blisko początków literackich autora (samo nagranie czytane przez Wardeina jest starsze ode mnie o rok!), a więc to, co jest dla jego pisarstwa...

Nikt nie potrafi budować narracji jak Myśliwski; jest w tym polifonia opowieści, bogactwo opisów i bohaterowie, który opowiadają siebie, nie w dialogach, ale w monologach pełnych głębokich, szczerych przemyśleń. To wszystko powoduje, że każda powieść Myśliwskiego to znakomita opowieść o tym co nasz wszystkich najbardziej dotyka i o tym, że najważniejsze w życiu to znaleźć porozumienie z samym sobą, bo to jest osoba, od której nigdy się nie uwolnimy i tym samym od tej relacji się wszystko zaczyna.

Nikt nie potrafi budować narracji jak Myśliwski; jest w tym polifonia opowieści, bogactwo opisów i bohaterowie, który opowiadają siebie, nie w dialogach, ale w monologach pełnych głębokich, szczerych przemyśleń. To wszystko powoduje, że każda powieść Myśliwskiego to znakomita opowieść o tym co nasz wszystkich najbardziej dotyka i o tym, że najważniejsze w życiu to znaleźć...

Wielka wrażliwość, nieprawdopodobna wyobraźnia, cudowna polszczyzna. Arcydzieło.

Wielka wrażliwość, nieprawdopodobna wyobraźnia, cudowna polszczyzna. Arcydzieło.

Trochę się rozczarowałem albo nie zrozumiałem tej książki.
Obiecałem sobie, że wrócę do niej za X lat,

Trochę się rozczarowałem albo nie zrozumiałem tej książki.
Obiecałem sobie, że wrócę do niej za X lat,

Opowieść o przeistoczeniu się parobka w jaśnie pana.... Pokazuje nierówności społeczne, kontrast między biednym a bogatym, zależności między ludźmi, aspiracje oraz zmianę charakteru i osobowości. Nie podobało mi się jedynie podejście do kobiet w tym utworze...

Opowieść o przeistoczeniu się parobka w jaśnie pana.... Pokazuje nierówności społeczne, kontrast między biednym a bogatym, zależności między ludźmi, aspiracje oraz zmianę charakteru i osobowości. Nie podobało mi się jedynie podejście do kobiet w tym utworze...

bardzo dobra książka

bardzo dobra książka