Pałac

O mamo! Gdybym mogła wstawić sobie tutaj jakąś emotę, to eksplodowałby jej mózg, bo im bardziej snuła się ta opowieść, tym bardziej tak właśnie się u mnie działo!

O mamo! Gdybym mogła wstawić sobie tutaj jakąś emotę, to eksplodowałby jej mózg, bo im bardziej snuła się ta opowieść, tym bardziej tak właśnie się u mnie działo!

Pokaż mimo to

To jedyna do tej pory książka Myśliwskiego, która jakoś mnie drażniła i mierziła (a przeczytałam prawie wszystkie jego pozycje). Przebrnęłam, ale zdecydowanie ta pozycja odstaje w moim prywatnym rankingu od jego pozostałych. Btw, nawet nie umiem określić do końca, co tak mnie też irytowało - chyba te 'gwałcenia panien młodych w myślach', podszczypywanie dziewek itd. Z wiekiem mam coraz mniej tolerancji na tego typu treści 😅

To jedyna do tej pory książka Myśliwskiego, która jakoś mnie drażniła i mierziła (a przeczytałam prawie wszystkie jego pozycje). Przebrnęłam, ale zdecydowanie ta pozycja odstaje w moim prywatnym rankingu od jego pozostałych. Btw, nawet nie umiem określić do końca, co tak mnie też irytowało - chyba te 'gwałcenia panien młodych w myślach', podszczypywanie dziewek itd. Z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najtrudniejsza w odbiorze książka Mistrza, ale dla mnie paradoksalnie zarazem i realistyczna - skoro w formie strumienia świadomości przedstawia fundamentalną zmianę społeczną, jaką było zniknięcie ziemiaństwa w 1944-1945 roku. Na długo przed "Prześnioną rewolucją" Myśliwski opisał świadomość parobka, symbolicznie wchodzącego na pańskie pokoje. Tylko do powolnej, spokojnej lektury - jedynie tak można ją odpowiednio pojąć i przyswoić

Najtrudniejsza w odbiorze książka Mistrza, ale dla mnie paradoksalnie zarazem i realistyczna - skoro w formie strumienia świadomości przedstawia fundamentalną zmianę społeczną, jaką było zniknięcie ziemiaństwa w 1944-1945 roku. Na długo przed "Prześnioną rewolucją" Myśliwski opisał świadomość parobka, symbolicznie wchodzącego na pańskie pokoje. Tylko do powolnej,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Myśliwski jest chyba jedynym dziś (poza Olgą Tokarczuk od chwili unoblowienia) polskim pisarzem za życia uznanym za wielkość pomnikową, która nas zachwyca, a gdyby nie zachwycała, to przyznać się nie wypada.
A mnie? Owszem, zachwyca, a także nudzi, denerwuje, oszukuje, wytrąca z równowagi, usypia, drażni, przyciąga i pociąga, napawa podziwem dla autora na przemian z chęcią wyrzucenia książki przez okno.
To druga jego powieść, do Fasoli jeszcze daleko, młodzieńcza skłonność do uawangardawiania na siłę czasem się pcha na pierwszy plan, a czasem ustępuje miejsca opowieści o ważnych sprawach.
Niby idzie tu o kontrast między dworem i chłopskim światem, między wysokim a przyziemnym, między szlachetnym i przez często sztucznym, a zwyczajnym, bliskim natury, niewyrafinowanym, więc niby prawdziwszym.
Sam tekst ewoluuje powoli, ale samoistnie, monolog chłopa o panu przechodzi w pieśń pana o sobie i swojej pańskości, by przeistoczyć się w spowiedź pana wyliczającą jego grzechy wobec chłopa, wobec siebie, wobec świata i ludzi, a temu potokowi wyznań towarzyszy nierytmiczna, poszarpana melodia pokazująca poprzez te pałacowe nieszpory walkę każdego człowieka o wyrwanie ze swojego życia kawałka życia dla siebie, bo inaczej po co to wszystko?
We wczesnych powieściach Myśliwskiego jego bohater, czyli człowiek, miota się jeszcze nieprzytomnie próbując coś chwycić i coś pojąć. Potem będzie inaczej. Twórczość Myśliwskiego to - być może - historia dojrzewania do wypuszczania zamiast chwytania. Tylko że to jeszcze nie tu, na razie mamy Pałac, nie koszyk fasoli. Pałac mami, dopiero fasola jest tylko fasolą.

Myśliwski jest chyba jedynym dziś (poza Olgą Tokarczuk od chwili unoblowienia) polskim pisarzem za życia uznanym za wielkość pomnikową, która nas zachwyca, a gdyby nie zachwycała, to przyznać się nie wypada.
A mnie? Owszem, zachwyca, a także nudzi, denerwuje, oszukuje, wytrąca z równowagi, usypia, drażni, przyciąga i pociąga, napawa podziwem dla autora na przemian z chęcią...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jakoś przebrnęłam. Jakub, parobek we dworze, zajmujący się owcami, zbliżający się front, państwo ze dworu uciekają, a Jakub przechadza się po dworze (pałacu) i marzy o byciu jaśniepanem, hrabią, potem księciem, rozmawia z wyimaginowanymi ludźmi, służbą, chędoży dziewki dworskie itd.itp. Chyba nie przekonał mnie Myśliwski w tej powieści. Wywody filozoficzne i egzystencjalne jakoś niewiarygodnie brzmią w ustach pasterza owiec. Zbyt naciągane, jeśli chodzi o narratora, ale do przemyślenia.

Jakoś przebrnęłam. Jakub, parobek we dworze, zajmujący się owcami, zbliżający się front, państwo ze dworu uciekają, a Jakub przechadza się po dworze (pałacu) i marzy o byciu jaśniepanem, hrabią, potem księciem, rozmawia z wyimaginowanymi ludźmi, służbą, chędoży dziewki dworskie itd.itp. Chyba nie przekonał mnie Myśliwski w tej powieści. Wywody filozoficzne i egzystencjalne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Myśliwski świetnie pokazał psychozę ciemiężonych i wybrał okoliczności, które tę psychozę mogły spowodować.

Myśliwski świetnie pokazał psychozę ciemiężonych i wybrał okoliczności, które tę psychozę mogły spowodować.

Pokaż mimo to

Ponad 200 stron bełkotu ego 🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮 Jak ktoś lubi się kąpać w gównie, to polecam.

Ponad 200 stron bełkotu ego 🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮 Jak ktoś lubi się kąpać w gównie, to polecam.

Pokaż mimo to

Szanuję tę książkę za pomysł; język Myśliwskiego też nie raz jest w stanie zachwycić, ale na dłuższą metę treść staje się powtarzalna, nudna i koniec końców czyta się dość topornie.

Szanuję tę książkę za pomysł; język Myśliwskiego też nie raz jest w stanie zachwycić, ale na dłuższą metę treść staje się powtarzalna, nudna i koniec końców czyta się dość topornie.

Pokaż mimo to

Niby niepozorna książeczka, ale czyta się dosyć długo, bo każde słowo tutaj jest ważne. Napisana w 1973 a jakoś tak aktualna.... Wybucha wojna. Cała wieś się wyludnia. Jaśnie państwo uciekają z pałacu. Zostaje tylko pasterz Jakub. Plącze się to tu, to tam, wreszcie pokonuje nieśmiałość i wchodzi do pałacu. Z początku z pełną pokorą, potem coraz śmielej. W końcu nalewa sobie wódeczki i toczy wewnętrzny monolog. Zdaje mu się, że to on jest właścicielem pałacu. Marzy na jawie co robiłby, co by jadł, co pił, kogo gościł, które dziewuchy ze wsi zagarniał na siano. Wielkie to niebezpieczeństwo, kiedy cham na salony wchodzi i zdaje mu się.... Ech...

Niby niepozorna książeczka, ale czyta się dosyć długo, bo każde słowo tutaj jest ważne. Napisana w 1973 a jakoś tak aktualna.... Wybucha wojna. Cała wieś się wyludnia. Jaśnie państwo uciekają z pałacu. Zostaje tylko pasterz Jakub. Plącze się to tu, to tam, wreszcie pokonuje nieśmiałość i wchodzi do pałacu. Z początku z pełną pokorą, potem coraz śmielej. W końcu nalewa sobie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga powieść pióra Myśliwskiego (po "Nagim sadzie" z 1967 roku) to właściwie kilkaset stron żywego monologu chłopa-pasterza znajdującego się w pożodze II wojny światowej. Do jego wioski zbliża się front, coraz głośniejsze są strzały, a nasz główny bohater, Jakub obserwuje pustoszejący w panice miejscowy pałac opuszczany przez dziedzica i jego świtę. Popychany ciekawością wieśniak podchodzi coraz bliżej do siedziby państwa i przekracza próg niedostępnego dotąd pałacu. Przemierzając opuszczone pokoje domostwa z każdą kolejną chwilą zanurza się w swoich urojeniach i przyjmuje z coraz większą siłą rolę pana; tego, którego miał nad sobą całe życie.

"Pałac" Myśliwskiego doskonale wpisuje się w nurt wiejski w polskie prozie dwudziestowiecznej, ale stanowi też obraz bardziej uniwersalnej przemiany w świadomości jednostki, tutaj na przykładzie ciemiężonego całe życie Jakuba, chłopa czuwającego nad owcami, który w głębi duszy, pod wpływem swoich upokarzających doświadczeń, sam pragnie stać się tym, który będzie ciemiężyć innych. Nieśmiertelny motyw przywdziewania przez człowieka rozmaitych masek wybieranych z otaczającej rzeczywistości, który u Myśliwskiego stał się podstawą do skonstruowania całej osi fabularnej, stworzył z Pałacu jeden wielki symbol sytuacji klasy chłopskiej i konieczności jej odnalezienia się w nowym świecie.

Choć powieść to w całości monolog wewnętrzny głównego bohatera, całość napisana została w typowy dla Myśliwskiego sposób – tak błyskotliwie, wartko, dynamicznie, że nie pozwala się od siebie oderwać. Pałac to znakomite studium nieustannie zmiennej ludzkiej świadomości – obowiązkowa lektura dla tych, którzy w literaturze cenią ponad wszystko piękno użycia języka (Myśliwski wręcz nim maluje kolejne sceny) i czepiające się umysły czytelnika refleksje, których trudno się pozbyć.

[autor: Natalia Łupińska]

Druga powieść pióra Myśliwskiego (po "Nagim sadzie" z 1967 roku) to właściwie kilkaset stron żywego monologu chłopa-pasterza znajdującego się w pożodze II wojny światowej. Do jego wioski zbliża się front, coraz głośniejsze są strzały, a nasz główny bohater, Jakub obserwuje pustoszejący w panice miejscowy pałac opuszczany przez dziedzica i jego świtę. Popychany ciekawością...

więcej

mniej

Pokaż mimo to