[...]
Nie chce się wierzyć, że to one ważą czas w zegarze.
Zwykłe mosieżne ciężarki miałyby ważyć życie człowiekowi?!
I człowiek nic na to?! Człowiek, żeby nawet przypilnować nie mógł, czy go nie oszukują, nie zdzierają z niego. Nawet wstawić się za sobą? że co to za życie, ani się naje ani naśpi ani nacieszy. Więcej się napragnie niż nażyje, to jakby go nie było.

𝐙 𝐂𝐘𝐊𝐋𝐔 "𝐎𝐂𝐀𝐋𝐈Ć 𝐎𝐃 𝐙𝐀𝐏𝐎𝐌𝐍𝐈𝐄𝐍𝐈𝐀"
Jako dopełnienie książki Słuchowisko z 2002r. w reżyserii Jana Warenycia
Adaptacja radiowa: Wacław Tkaczuk
Realizacja akustyczna: Maria Olszewska
Opracowanie muzyczne: Małgorzata Małaszko
W niezwykle interesującej formie przedstawiono dźwiękowo dawną wieś polską, dawną mentalności, świat pełen mitów, przesadów i wzajemnej nieufności.
Obsada:
Jakub - Mariusz Bonaszewski
Dziedzic - Gustaw Lutkiewicz
ojciec Jakuba - Franciszek Pieczka
Księżna - Aleksandra Kruze
Panienka - Magda Kizinkiewicz
Panienka - Marta Walesiak

Doskonale uwypuklona konfrontacja tych wszystkich mitów i obsesji występujących w obu kulturach czyli pańskiej i chłopskiej, gdzie bohater próbuje określić swoją tożsamość społeczną. W monologach chłopa - owczarza nie następuje jednak rozrachunek krzywd, ale rozrachunek z własnym losem.
𝐏𝐎𝐋𝐄𝐂𝐀𝐌. 𝐂𝐙𝐘𝐓𝐀𝐉𝐂𝐈𝐄 𝐒Ł𝐔𝐂𝐇𝐀𝐉𝐂𝐈𝐄 𝐖𝐀𝐑𝐓𝐎 !

[...]
Nie chce się wierzyć, że to one ważą czas w zegarze.
Zwykłe mosieżne ciężarki miałyby ważyć życie człowiekowi?!
I człowiek nic na to?! Człowiek, żeby nawet przypilnować nie mógł, czy go nie oszukują, nie zdzierają z niego. Nawet wstawić się za sobą? że co to za życie, ani się naje ani naśpi ani nacieszy. Więcej się napragnie niż nażyje, to jakby go nie było.

𝐙 𝐂𝐘𝐊𝐋𝐔...

Piękna książka, dosłownie i w przenośni. Język, jakim operuje autor, zachwyca w każdym akapicie, popada w niezwykłą wzniosłość, ale jest ona tam tak naturalna, że człowiek też jakoś lepiej się wczuwa. Ciężko mi przez pierwszą połowę było przebrnąć. Uważam, że to naprawdę ciekawa pozycja, już sam fakt, iż jest napisana w formie monologu sprawia, że się bardzo wyróżnia. Po "Pałacu" wydaje mi się, że sięgnę po inne dzieła autora.

Piękna książka, dosłownie i w przenośni. Język, jakim operuje autor, zachwyca w każdym akapicie, popada w niezwykłą wzniosłość, ale jest ona tam tak naturalna, że człowiek też jakoś lepiej się wczuwa. Ciężko mi przez pierwszą połowę było przebrnąć. Uważam, że to naprawdę ciekawa pozycja, już sam fakt, iż jest napisana w formie monologu sprawia, że się bardzo wyróżnia. Po...

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością i z biednego można stać się panem.

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością i z biednego można stać się panem.

Trudna w formie, aczkolwiek piękna pod względem językowym powieść, chociaż w formie sprowadzającej się do monologu bohatera. Świetnie oddany klimat przedwojennej, a w zasadzie jeszcze XIX wiecznej „polskiej” wsi, gdyż tak zwane dwudziestolecie międzywojenne niewiele wniosło w jej rozwój. Klimat obciążony pańszczyzną, zabobonem i ciężką pracą dla ludzi oderwanych duchowo od miejsc, z których czerpali swe dochody. Kilka bardzo plastycznych scen w mojej wyobraźni doskonale uzupełniających to, co przemilczaj Reymont. Całość dla wyrobionego czytelnika, nie mniej fragmenty powinny być wciągnięte do analizy na lekcjach nie tylko polskiego, ale i historii naszego kraju.

Trudna w formie, aczkolwiek piękna pod względem językowym powieść, chociaż w formie sprowadzającej się do monologu bohatera. Świetnie oddany klimat przedwojennej, a w zasadzie jeszcze XIX wiecznej „polskiej” wsi, gdyż tak zwane dwudziestolecie międzywojenne niewiele wniosło w jej rozwój. Klimat obciążony pańszczyzną, zabobonem i ciężką pracą dla ludzi oderwanych duchowo od...

Przeczytałem ponownie ostatnimi czasy. Powieść ma w sobie tą magię z pogranicza baśni, a rzeczywistości. Gorąco polecam lekturę.

Przeczytałem ponownie ostatnimi czasy. Powieść ma w sobie tą magię z pogranicza baśni, a rzeczywistości. Gorąco polecam lekturę.

Pałac to kolejna powieść Wiesława Mysliwskiego,którą przeczytałem.Mimo,że nie jest ona zbyt długa czytanie jej może się nieco wydłużyć.
Sam Pałac Mysliwskiego stanowi wewnętrzny monolog głównego bohatera byłego sługi,który po ucieczce dawnych właścicieli pałacu stał się jedynym lokatorem pałacu i wchodzi w rolę głównego lokatora pośród wszystkich rzeczy znajdujących się w nim.
Sama powieść Mysliwskiego można traktować jako symboliczną pokazującą koniec dawnego świata.

Pałac to kolejna powieść Wiesława Mysliwskiego,którą przeczytałem.Mimo,że nie jest ona zbyt długa czytanie jej może się nieco wydłużyć.
Sam Pałac Mysliwskiego stanowi wewnętrzny monolog głównego bohatera byłego sługi,który po ucieczce dawnych właścicieli pałacu stał się jedynym lokatorem pałacu i wchodzi w rolę głównego lokatora pośród wszystkich rzeczy znajdujących się w...

Trudna i wymagająca lektura oparta o wewnętrzny monolog narratora.

Trudna i wymagająca lektura oparta o wewnętrzny monolog narratora.

Ciekawa, choć ciężka lektura. Przez całą powieść podróżujemy coraz głębiej i głębiej w psychikę i urojenia narratora. Pojawia się tu dużo tematów; nienawiść do arystokracji, rozliczenie z nierówności klasowych czy dekadencja wynikająca z końca pewnej epoki. Chociaż powieść jest bogata tematycznie to myślę, że ciągnie się ciut za długo. Zwichrowany umysł bohatera miejscami fascynuje, ale na dłuższą metę mamy do czynienia z niesamowicie męczącym monologiem. Nie do końca usatysfakcjonowało mnie zakończenie. Zabrakło mi elementu konfrontacji urojeń bohatera z rzeczywistością. Mimo to uważam, że końcówka to jeden z mocniejszych elementów powieści. Poza tym sama proza i język Myśliwskiego robią wrażenie.

Ciekawa, choć ciężka lektura. Przez całą powieść podróżujemy coraz głębiej i głębiej w psychikę i urojenia narratora. Pojawia się tu dużo tematów; nienawiść do arystokracji, rozliczenie z nierówności klasowych czy dekadencja wynikająca z końca pewnej epoki. Chociaż powieść jest bogata tematycznie to myślę, że ciągnie się ciut za długo. Zwichrowany umysł bohatera miejscami...

Kolejne spotkanie z wyjątkową prozą pana Myśliwskiego. Jak zwykle zostałam oczarowana poetyckim językiem i niepowtarzalnym stylem.

Nie znam innego pisarza, który potrafiłby pisać tak zajmujące monologi. Tym razem narrator znajduje się gdzieś pomiędzy rzeczywistością a wyobrażeniem. Maluje przed czytelnikiem przeciwstawne bieguny arystokracji i pospólstwa stale mieszając ze sobą te światy, tak, że po chwili nie wiadomo kto jest kim. Kto jest mocarzem a kto nędzarzem? Co jest prawdziwym szczęściem i bogactwem? I jakie ma to znaczenie w obliczu siły wyższej? Wojna pochłonie wszystko

„Pałac” to chyba najbardziej poetycka z książek tego autora. Zwłaszcza we fragmentach dotyczących miłości do kobiety, rozmyślania nad przemijaniem, pięknem i tęsknotą przywodzą na myśl poezję Lechonia czy Staffa.

Polecam wymagającym czytelnikom.

Kolejne spotkanie z wyjątkową prozą pana Myśliwskiego. Jak zwykle zostałam oczarowana poetyckim językiem i niepowtarzalnym stylem.

Nie znam innego pisarza, który potrafiłby pisać tak zajmujące monologi. Tym razem narrator znajduje się gdzieś pomiędzy rzeczywistością a wyobrażeniem. Maluje przed czytelnikiem przeciwstawne bieguny arystokracji i pospólstwa stale mieszając...

Trochę "przegadana", ale znakomicie oddaje klimat tamtych czasów

Trochę "przegadana", ale znakomicie oddaje klimat tamtych czasów