Żywe srebro

"Żywe srebro" składa się z trzech powieści:
1) Żywe srebro
2) Król Wagabundów
3) Odaliska
Każda nieco inna, dostarczająca nam nowych wrażeń, bohaterów i rozważań. Wydarzenia pierwszej części (1661-1673) śledzimy z perspektywy Daniela Waterhousa, purytanina i członka Towarzystwa Królewskiego - brytyjskiej akademii nauk matematycznych i przyrodniczych skupiającej najwybitniejsze umysły świata. Śledzimy jego losy od czasów studyjnych w Trinity College w Cambridge gdzie poznaje Isaaca Newtona. Razem mieszkają na terenie kampusu, a wspólna pasja do nauki łączy ich losy także później, gdy Daniel dołącza do Towarzystwa, gdzie poznaje mnóstwo wybitnych naukowców tamtego okresu, a młody Newton tworzy w swojej posiadłości nowe teorie, które wkrótce zmienią świat. Część ta skupia się właśnie na początkach nowożytnej nauki, eksperymentalnej i empirycznej, która niecałe 100 lat później popchnęła świat w ramiona pierwszej rewolucji przemysłowej. Było to czas wielkich odkryć, jeszcze większych pytań i odpowiedzi, które zmieniły sposób myślenia ludzi tamtego okresu. "Żywe srebro" prezentuje mozaikę obrazów na historię post-cromwellowskiej Anglii i narodzin nowej formy nauki, która ukształtowała następne pokolenia zarówno pod kątem rozwoju technologii jak i rozumienia rzeczywistości. Książka ta uzmysławia nam, jak niekiedy ograniczone było postrzeganie świata przez ludzi sprzed tego okresu (a przecież to było zaledwie 350 lat temu!) i dopiero nauka pozwoliła ten świat objaśnić, obedrzeć z mistycyzmu i mitologii która próbowała go opisać w znajome nam ramy pojęciowe (stąd Bogowie byli królami, w niebie i piekle istniały hierarchie podobne jak na Ziemi itp.). Sprowadzenie rzeczywistości do czystej matematyki miało kolosalny wpływ na jego postrzeganie. Wreszcie potrafiliśmy zrozumieć sposób poruszania się planet, siły rządzące światem (narodziny dynamiki), zjawiska z zakresu optyki, procesy biologiczne takie jak gnicie czy mechaniczną konstrukcję człowieka. Wielkość odkryć wydaje się niesamowita jeśli wziąć pod uwagę, że taką trywialną rzecz, jak istnienie pierwiastka Tlen odkryto dopiero 100 lat później (1773 rok). Wcześniej ludzie byli przeświadczeni co prawda, że wszystko co nas otacza musi być w zanurzone w jakimś ośrodku, dlatego za pomocą filozofii wydedukowali istnienie mistycznej, niewidzialnej substancji zwaną Eterem, a jego zawirowania objawiające się brakiem możliwości zrozumienia zachowania świata fizycznego było interpretowano jako bezpośrednie oddziaływanie samego Boga. Zaledwie 350 lat nauki a wiemy o wszechświecie o wiele więcej.... Albo wiara, iż światło planet (tak, dobrze przeczytaliście, światło planet) było źródłem pierwiastków odkrytych na Ziemi (dziś wiemy, że pierwiastki powstają w gwiazdach). Oto fragment:
"-Adepci Sztuki wiedzą o tym, że metale powstają, kiedy promienie światła z określonej planety padają na Ziemię i wnikają w głąb. Słońce rodzi złoto, Księżyc srebro, Merkury rtęć, Wenus miedź, Mars żelazo, Jowisz cynę, a Saturn ołów. Odkrycie przez pana Roota nowego pierwiastka sugeruje istnieje jeszcze jednej planety, prawdopodobnie zielonej, krążącej za orbitą Saturna".

Zastanawiam się, jak do religii podchodziliby ludzie w starożytności gdyby wiedzieli, że Ziemia nie leży w centrum wszechświata a te świetle punkciki na niebie nie są wcale takie niezwykłe jak im się wydawało i składają się z tych samych elementów co Ziemia pod ich stopami i kierują nią te same prawa fizyki. ("Wielu starożytnych astronomów sądziło, że zostały one - gwiazdy - na trwałe umieszczone na sferze niebieskiej i że są niezmienne. Wyobrażali oni sobie, że rzucające się w oczy układy gwiazd tworzą figury utożsamiane z elementami natury lub lokalnej mitologii" -za: wikipedia).
Czytamy również dużo o alchemii (tej nauki, która próbowała odkryć kamień filozoficzny, który zmieni pospolite metale w złoto), ale największym odkryciem tamtych czasów jest niewątpliwie rachunek całkowo-różniczkowy wymyślony przez Newtona oraz Leibniza. Pracowali oni jednak osobno... Któremu z nich zatem przypisać to jedno z największych odkryć w dziedzinie matematyki? Książka podsunie nam poszlaki dla możliwej odpowiedzi na to pytanie.

Pierwsza część obfituje w eksperymenty i teorie, pozbawiona jest jakieś głównej osi fabularnej i momentami jej czytanie może się wydawać nużące lub chaotyczne. Przyznaję, że brak fabuły bywa odpychający i czytając niektóre negatywne opinie na goodreads obawiałem się, że ta metoda narracji utrzyma się do końca, co było dosyć niepokojące. Jasne, 1 tom pozbawiony jakieś linii fabularnej można przeżyć, ale 3?

Na szczęście druga część (1683-1685) dostarcza nam fabuły i bohaterów, których zmagania możemy śledzić z zainteresowaniem. Poznajemy Jacka Shaftoe, wagabundę - włóczykija - który przez niemal całe życie musiał radzić sobie sam i obiera ścieżkę cwaniaka i takiej trochę mendy, który nie boi się podejmować wątpliwych moralnie decyzji aby przetrwać. Wybiera się wraz z armią polsko-litewską pod przywództwem Jana III Sobieskiego, która ma za zadanie odeprzeć Turków spod Wiednia (1683 - odsiecz wiedeńska). Celem Jacka jest jednak zagarnięcie łupów z pola walki. Tam ratuje przed egzekucją niewolnicę tureckiego wezyra - Elizę - i razem udają się w podróż po Europie. Jest to dla nich szansa na zbicie fortuny, a dla samej Elizy - kto wie - na "wkupienie się" w szeregi arystokracji wykorzystując do tego mechanizmy giełdy.

W tej części wyczuwalny jest jakiś postęp fabularny, jednocześnie wszystkie wydarzenia skąpane są w sosie politycznych intryg o dominację. Historyczne detale są niezwykle interesujące a nasi bohaterowie dają się lubić, ich przygody są powiązane z sytuacją polityczno-gospodarczą na starym kontynencie - mamy tu wojnę angielsko-holdenderską wywołaną wprowadzeniem przez angielskiego Króla Aktów Nawigacyjnych - które wykluczyły Holendrów z handlu zagranicznego z zamorskimi koloniami, jak i wielkie królestwo Francji pod przywództwem Ludwika XIV, którego misją było podbicie i chrystianizacja wszystkich protestanckich krajów Europy. Jest ciekawie i rozdziały poświęcone Elizie są najmocniejszym punktem powieści. Chciałbym czytać więcej książek o takich kobietach jak Eliza - kobietach silnych nie w patriarchalnym stylu (siła fizyczna, wyszkolone zabójczynie) ale silnym dzięki ich zdolnościom intelektualnym i sile charakteru - czyli silne w swojej kobiecości, a nie przedstawione jako męski odpowiednik kobiet (co jest widoczne szczególnie we współczesnym kinie).

Trzecia część (1685-1689) bierze to co najlepsze z pierwszej części (naukowcy i ich poszerzanie rozumienia świata) z drugą częścią (ekscytujących przygód), podkręca wątek polityczny i tworzy interesującą mieszankę fabularnej uczty i wydarzeń historycznych o najwyższą stawkę - władzę. Doświadczymy tu nawet scen akcji, podróży palcem po mapie a także zwroty akcji. Bohaterzy pierwszej jak i drugiej odsłony mieszają się i stanowią istotny element całej układanki. Gdybym wystawiał ocenę za sam ostatni tom, to byłoby to 10/10.

Do największych zalet Żywego Srebra jako całości należy zaliczyć:
1) Inteligentny humor różnych odmian (sytuacyjny, dialogowy, ironiczny...)
2) Nakreślenie rzeczywistości, zarówno w skali mikro (poszczególne miasta, bohaterowie i ich losy) jak i makro (tło historyczne głęboko zresearchowane)
3) Mnogość postaci historycznych którzy posiadają różne charaktery i moc oddziaływania na kształt świata - świadomość, że czytamy o prawdziwych postaciach mających realny wpływ na przyszłość naszej cywilizacji jest niezwykle interesujące z czysto akademickiego punktu widzenia.
4) Precyzja języka, która dla jednych może być oznaką suchości i obdarcia z emocji. Dla mnie Stephenson idealnie sobie poradził z odmalowaniem świata przedstawionego (opis Amsterdamu czy Wersalu zapamiętam na długo) jak i stworzenia klimatu epoki, którą opisuje, zarówno w dialogach jak i wewnętrznych rozterkach bohaterów.
5) Powieść jest - o czym już wspominałem - wybitnie szerokim kompendium wiedzy na temat historii nauki oraz wydarzeń historycznych stanowiących pokłosie wojny domowej w Anglii (1642-1651), wgląd w XVII-wieczne wojny/spory religijne, niewolnictwo, szpiegostwo, kryptografię, kształt francuskiej oraz angielskiej arystokracji, początki teorii pieniądza (dla ekonomisty z wykształcenia - niezwykle ciekawe!) czy choćby (skoro jesteśmy w obecnej sytuacji z COVID-em) jak wyglądały wielkie epidemie jeszcze 300 lat temu i jak im przeciwdziałano. Do tego szubienice, palenie czarownic... Czy muszę dodawać coś jeszcze?

Książka na prawdę wybitna w swojej kategorii - piszę "w swojej", ponieważ tak jak możemy przeczytać na odwrocie "Cykl barokowy wymyka się wszelkim klasyfikacjom. Trudno określić jego przynależność gatunkową, wskazać poprzedników czy nadać mu etykietę...". Żywe srebro tworzy swój własny gatunek - naukową powieść historyczną.
Polecam wytrwałym i wyrobionym czytelnikom, ponieważ książce należy poświęcić sporą dawkę koncentracji, a wspieranie się internetem w pierwszym tomie okazało się niezwykle pomocne i nagradza bardzo dokładnym zrozumieniem świata przedstawionego na późniejszym etapie powieści :-)

"Żywe srebro" składa się z trzech powieści:
1) Żywe srebro
2) Król Wagabundów
3) Odaliska
Każda nieco inna, dostarczająca nam nowych wrażeń, bohaterów i rozważań. Wydarzenia pierwszej części (1661-1673) śledzimy z perspektywy Daniela Waterhousa, purytanina i członka Towarzystwa Królewskiego - brytyjskiej akademii nauk matematycznych i przyrodniczych skupiającej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdybym był Anglikiem, to byłaby to moja ukochana powieść. Wspaniała fabuło o hardości prawdziwego (protestanckiego!) angielskiego ducha o triumfie wyspiarskiego pragmatyzmu nad francuską flegmą, holenderską pazernością, tureckim zacofaniem czy polskim barbarzyństwem. Milion (przesadzam) postaci historycznych i wymyślonych. Ależ piękna byłaby taka książka pisana chociażby w czasach Sejmu Wielkiego albo lepiej osadzona tuż po Pierwszej Wojnie, bo z happy endem. Szkoda, że nie mam talentu, żeby taką napisać, ale jak już taką ktoś napisze, to bardzo chętnie przeczytam.

Gdybym był Anglikiem, to byłaby to moja ukochana powieść. Wspaniała fabuło o hardości prawdziwego (protestanckiego!) angielskiego ducha o triumfie wyspiarskiego pragmatyzmu nad francuską flegmą, holenderską pazernością, tureckim zacofaniem czy polskim barbarzyństwem. Milion (przesadzam) postaci historycznych i wymyślonych. Ależ piękna byłaby taka książka pisana chociażby w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, o której totalnie nie wiem co mam mysleć. Interesująca tematyka jest połączona z wielką dawką faktów historycznych ogromną liczbą postaci i fabułą która rozwija sie w tempie ślimaczym. Na pewno wrócę do drugiej części ale potrzebuję przerwy bo głowa paruje. Obawiam się tylko, że po czasie zapomnę wszystkie te detale.

Książka, o której totalnie nie wiem co mam mysleć. Interesująca tematyka jest połączona z wielką dawką faktów historycznych ogromną liczbą postaci i fabułą która rozwija sie w tempie ślimaczym. Na pewno wrócę do drugiej części ale potrzebuję przerwy bo głowa paruje. Obawiam się tylko, że po czasie zapomnę wszystkie te detale.

Pokaż mimo to

Na książkę napalilłem się – tematyka, objętość, pozytywne opinie o „dziele”.
Zakupiłem całość Cyklu Barokowego i zacząłem czytać z nadzieją, że lektura mnie pochłonie. Zacząłem i nie skończyłem.

1. Ta pozycja jest przede wszystkim okrutnie nudna! Nawet gdyby napisać streszczenie to i tak byłoby ono nudne. Przeważnie jest tak, że daje książce 100 stron na zainteresowanie mnie. Tej dałem duużo więcej bo wiadomo, akcja może się rozwinie itd. Okazało się, że pierwsze 50 stron było najlepsze, potem jest tylko gorzej. Autor leje słowa, które do niczego nie prowadzą. Gdzieś zaczyna, gdzieś urywa, przenosi 40 lat do tyłu, 5 lat do przodu, burzy przy okazji wątek i każe przez kolejne 20 stron wciągać się w kolejny, jałowy.
2. Postaci są puste. Co z tego, że mają mniej lub bardziej znane nazwiska i cośtam teoretycznie ciekawego robią. Nie czułem żadnego zainteresowania by je bardziej poznać, nie czułem, że chce się z nimi utożsamiać, oceniać je. Bo w sumie miały w sobie tyle życia i tyle piękna co płyta chodnikowa. Były mi kompletnie obojętne i niczym jeden od drugiego się nie różnił prócz nazwiska.
3. Brak jakiegokolwiek klimatu, co być może wynika z pkt.4...
4. Sam język jest czerstwy, sterylny, „techniczny”. Oczywiście ktoś może stwierdzić, że to może o tłumaczenie chodzi. Wydaje się jednak, że tłumacz się starał, wyjaśniał gry słowne itd., ale jak wiadomo bata się z pewnych rzeczy nie ukręci. Wrażenie biedy językowej potęgowała zapewne moja poprzednia lektura – Troja Północy autorstawa Zofii Kossak, która to właśnie poprzez wspaniały język i błyskotliwy sposób narracji stworzyła zniewalający czytelnika „klimat”.

Książkę opisuje perfekcyjnie inż. Mamoń z znanym monologu: nuda, dłużyzny, złe dialogi a postaci to pustka.
Ja osobiście mam nauczkę. To, że książka jest obszerna, traktuje o (potencjalnie) wspaniałej historii i jest zachwalana przez miliony słuchaczy wcale nie oznacza, że jest dobra.
Szczerze pisząc nie pamiętam kiedy czytałem tak kiepską lekturę.

Doprawdy życie jest zbyt krótkie a czas zbyt cenny żeby marnować go na rzeczy nędzne.

Na książkę napalilłem się – tematyka, objętość, pozytywne opinie o „dziele”.
Zakupiłem całość Cyklu Barokowego i zacząłem czytać z nadzieją, że lektura mnie pochłonie. Zacząłem i nie skończyłem.

1. Ta pozycja jest przede wszystkim okrutnie nudna! Nawet gdyby napisać streszczenie to i tak byłoby ono nudne. Przeważnie jest tak, że daje książce 100 stron na zainteresowanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z lepiej napisanych książek jakie czytałem.Polecam.(jw)

Jedna z lepiej napisanych książek jakie czytałem.Polecam.(jw)

Pokaż mimo to

I like big books and i cannot lie. U other brotherz can't deny. Cóż to była za przygoda! Stephenson zaprosił do XVII-wiecznej Anglii, a później woził po całym świecie (ówczesny świat to przede wszystkim Europa i coraz śmielej występująca przed szereg Ameryka Północna). Książka podzielona jest na trzy części: pierwsza jest mocno filozoficzna, druga awanturniczo-biznesowa, a trzecia to misz-masz dwóch poprzednich. Stephenson w naprawdę przystępny sposób opowiada dzieje Anglii. Bo to właśnie ten wyspiarski kraj dzieli i rządzi, kolonizuje i zdobywa, to tam rodzą się idee i rewolucje. Ten fantastyczny zbiór poglądów, rozważań, pomysłów, to dzieło skończone i kompletne. Zabieram się za drugi tom!

I like big books and i cannot lie. U other brotherz can't deny. Cóż to była za przygoda! Stephenson zaprosił do XVII-wiecznej Anglii, a później woził po całym świecie (ówczesny świat to przede wszystkim Europa i coraz śmielej występująca przed szereg Ameryka Północna). Książka podzielona jest na trzy części: pierwsza jest mocno filozoficzna, druga awanturniczo-biznesowa, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Neal Stephenson (ur. 1959) Zadebiutował w 1984 roku powieścią "The Big U". W 2003 roku wydał omawianą, która jest pierwszym tomem trzyczęściowego "Cyklu barokowego". Kolejne części to "Zamęt" (The Confusion) (2004) i "Ustrój świata" (The System of the World) (2004). W 2008 roku wydał kolejną powieść pt. "Peanatema", za którą otrzymał nagrodę Locusa. Jego najnowszą powieścią jest wydana w 2011 "Reamide".
Wikipedia:
"Cykl Barokowy – cykl powieściowy autorstwa Neala Stephensona... .. Jest to saga historyczna osadzona w realiach z przełomu XVII i XVIII wieku. Głównymi tematami poruszanymi w powieściach są filozofia naturalna, alchemia, początek rewolucji przemysłowej, narodziny współczesnej ekonomii ze szczególnym uwzględnieniem zagadnienia pieniądza, jak i innych środków płatniczych, szeroko rozumiana nauka…"

Bardzo pomocna w lekturze jest podana w Wikipedii lista postaci:
„Zasadniczo fabuła skupia się na następujących bohaterach:
Eliza – była niewolnica z haremu Wielkiego wezyra Kary Mustafy
Jack Shaftoe – angielski awanturnik, żołnierz (typowy bohater powieści łotrzykowskiej)
Daniel Waterhouse purytanin, filozof naturalny, członek Towarzystwa Królewskiego
Enoch Root – tajemnicza postać, przywódca religijny, kompetentny medyk, alchemik oraz żołnierz. Prawdopodobnie jest nieśmiertelny...."

Z licznych postaci historycznych należy wymienić dwóch niezależnych wynalazców rachunku różniczkowego spierających się o swoje pierwszeństwo tj Isaaca Newtona (1642/3 – 1727) i Gottfrieda Leibniza (1646 – 1716); Christiaana Huyghensa (1629 -1695), Roberta Hooke (1635 – 1703), Roberta Boyle (1627 -91), Johna Locke (1632 – 1704), Christophera Wrena (1632 – 1723) i młodego Benjamina Franklina (1706 – 1790).

Proszę Państwa! Mimo to, a może dlatego właśnie, że z wykształcenia jestem chemikiem, a w dodatku inżynierem, obfitość zagadnień mnie wykończyła. Zgadzam się z Magdaleną Michalską, która w GW pisze:
".....Niestety słabością powieści jest to, że miejscami Stephenson nie zapanował nad ogromem materiału. Mieszając powieść historyczną z opowieścią o wielkich myślicielach epoki, wprowadził do swojej książki lekki chaos, który miejscami wytrąca czytelnika z rytmu....."

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75517,2764682.html#ixzz4RLD6dUM6

Książka niewątpliwie jest wspaniała, a po pierwszych stu stronach autor nabiera lekkości i wprowadza na stałe elementy humorystyczne, co bardzo uatrakcyjnia lekturę. Niestety, moja obsesyjna chęć przyswojenia wszystkiego utrudnia lekturę wskutek dociekania co jest prawdą, a co fikcją literacką. Pierwszym przykładem jest wbijanie przez Newtona potężnej igły we własne oko, co zresztą okazało się faktem szeroko omawianym w innych źródłach.

Wybaczam autorowi, wspomniane przez Michalską "wytrącanie czytelnika z rytmu", a z kontynuacji recenzji wymiguję się z powodu wieku, trudności w objęciu całości, a przede wszystkim, dlatego, że "Karodziejka" z LC zgrabnie wyraziła sedno mojej opinii:

"Czasy Newtona, Hooke'a, Boyle'a i Leibniza, wojny angielsko-holenderskiej i panowania króla Anglii Karola II. Rozwój Towarzystwa Królewskiego i zagadnienia, którymi się wówczas interesowano. Czasy wielkich odkryć i zawirowań dziejowych.
Wszystko to zostaje podane w lekkiej formie powieści. Książka sprawi intelektualną przyjemność wszystkim tym, którzy oczekują od książki czegoś więcej niż tylko zapełnienia czasu, a jednocześnie nie jest zbyt trudna w odbiorze.
Mistrzowsko prowadzona narracja co jakiś czas serwuje małe perełki sformułowań, co tylko wzmacnia jeszcze wrażenie dobrego wykorzystania chwil spędzonych nad tą książką.
Naprawdę warto.
Zaznaczę jeszcze, że nie jest to powieść z gatunku fantastyki, z czym może się kojarzyć ze względu na pozostałą twórczość autora."

Przeczytałem dwa razy, co napisałem i zdecydowałem się jednak wyłożyć kawę na ławę tzn, że konwencja wypaczania faktów fikcją mnie nie odpowiada. Dlatego też czytam, ale nie recenzuję Kapuścińskiego, dlatego przerwałem lekturę sagi Druon i dlatego przed dalszą lekturą Stephensona potrzebuję dłuższej przerwy.
Mimo to, ocena wysoka, gdyż wiele się dowiedziałem.

Neal Stephenson (ur. 1959) Zadebiutował w 1984 roku powieścią "The Big U". W 2003 roku wydał omawianą, która jest pierwszym tomem trzyczęściowego "Cyklu barokowego". Kolejne części to "Zamęt" (The Confusion) (2004) i "Ustrój świata" (The System of the World) (2004). W 2008 roku wydał kolejną powieść pt. "Peanatema", za którą otrzymał nagrodę Locusa. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytam dalej „Cykl Barokowy” Stephensona, tym razem to jest trzecia i ostatnia część „Żywego srebra” myślę, że wielkich zaskoczeń nie ma, autor dokonuje próby połączenia osób bohaterów z pierwszej i drugiej części. Wraca motyw Daniela Waterhousa i jego kumpli naukowców, reprezentujący nurt nauki, który określają jako filozofia naturalna. Pojawia się Eliza, które została księżną de la Zeur, załatwił to jej Wilhelm Orański, nowy król Anglii pochodzący z Holandii. A wiadomo, że królowi nie wypada zadawać z pannami, które nie są arystokratkami, i tym sposobem kochanki monarchów za zasługi na polu seksualnego zaspokajania władcy obdarowywane bywały tytułami, i idącymi za tym dobrami materialnymi. Nie wiemy czym konkretnie król obdarował Elizę, wiemy, że biedna nie jest, ona sobie potrafi dobrze radzić pomnażając swoje i nie swoje pieniądze na giełdzie w Amsterdamie. Sama trafiła jako szpieg do Wersalu i weszła w komitywę z francuską arystokracją, która na przeprowadzce do Wersalu, jaką zarządził król Ludwik XIV, zbiedniała, i żeby się utrzymać na dworze musiała ruszyć w obieg ekonomiczny swoje złote i srebrne monety. Eliza dawała dobrą przykrywkę do tej działalności polegającą na wzbogaceniu szlachty i arystokracji. Przy okazji czytelnik ma okazję dowiedzieć się na czym polega działalność szpiegowska, która po prawdzie rzadko jest tak brawurowa jak to się przydarzało literackiemu i filmowemu bohaterowi, agentowi 007, Jamesowi Bondowi. Z Bondem Elizę łączy na pewno motyw, że z chęcią ulegała inteligentnym i wpływowym mężczyznom. Daniel Waterhouse, pisał do Leibniza, że Eliza leci na naturalistów, no ale ci ani myślą się na to uskarżać.

Jak wspomniałem działalność Elizy była interesująca, ale nie była brawurowa. Po prostu musiała mieć głowę na karku i wyciągać analityczne dane z informacji powszechnie dostępnych np. właśnie transakcji handlowych np. ktoś kupował na dużą skalę coś co będzie przydatne na wojnie, czy to będzie materiał na namioty lub mundury, czy metale służące do produkcji uzbrojenia i gdzie to jest transportowane. Z analizy mapy Francji i pogranicza Eliza wyciąga wnioski gdzie może w najbliższych latach dojść do kolejnej wojny. A więc nie są to żadne tajne informacje skrzętnie skrywane przez służby krajów. Jednak te otwarte dane odpowiednio zanalizowane mogą mieć znaczenie wcale nie mniejsze niż te wydarte wszelakimi sposobami informacje osobom znające tajemnice państwowe. Tak więc działalność szpiegowska bywa żmudna, nudna, wymagająca systematyczności w zdobywaniu informacji, a także kontaktowaniu się z mocodawcami. Eliza tajemnice wywiadowcze przemyca w listach do Leibniza, niby pisze o ploteczkach, co się dzieje w Wersalu, a pokątnie skomplikowanym szyfrem pisze co trzeba.

Nie pojawił się w tej części Jack Sheftowe, czytelnikowi do szczęścia musiał wystarczyć jego brat Bob, który służy jako sierżant w armii angielskiej, ale również on zdołał poznać niektórych intelektualistów w tym Daniela Waterhousa, spotyka Elizę. Biorąc pod uwagę, że Eliza omal nie zabiła jego brata i Bob niemal był przy tym obecny, jego reakcja w stosunku do Elizy jest bardzo wyważona, a już niebawem obydwoje wchodzą w interesującą zażyłość. W sumie to Jack na Elizę był napalony i o nią był szalenie zazdrosny, ale do zbliżenia między nimi nie doszło. Widać ta uznała, że Bob jest troszkę lepszą wersja Jacka, choć, co ciekawe, uważa też, że ta dwójka razem w interesujący sposób się uzupełnia i razem osiągnęliby wiele. Czy ma rację? Zapewne autor wtrąci swoje trzy grosze w celu ubarwienia tej z pozoru nudnej opowieści pełnej naukowego dyskursu, rozważań ekonomicznych, no i precyzyjnych analiz politycznych dotyczących końcówki XVII wieku, bracia Sheftoe troszkę namieszają w pozostałych częściach cyklu.

No cóż mi pozostaje już tylko spuentowanie, że ta część „Cyklu Barokowego’ jest świetna i zalecić wam moi drodzy czytelnicy czytanie kolejnych części tego cyklu. Zdecydowanie warto przeczytać.

Czytam dalej „Cykl Barokowy” Stephensona, tym razem to jest trzecia i ostatnia część „Żywego srebra” myślę, że wielkich zaskoczeń nie ma, autor dokonuje próby połączenia osób bohaterów z pierwszej i drugiej części. Wraca motyw Daniela Waterhousa i jego kumpli naukowców, reprezentujący nurt nauki, który określają jako filozofia naturalna. Pojawia się Eliza, które została...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cały cykl jest dla mnie praktycznie arcydziełem.

Cały cykl jest dla mnie praktycznie arcydziełem.

Pokaż mimo to

To była mocno niespodziewana miłość od pierwszego zdania. Niesamowita jest ta książka. Intensywna, odkrywcza, oszałamiająca rozmachem. Byłem i jestem pod wielkim wrażeniem.

To była mocno niespodziewana miłość od pierwszego zdania. Niesamowita jest ta książka. Intensywna, odkrywcza, oszałamiająca rozmachem. Byłem i jestem pod wielkim wrażeniem.

Pokaż mimo to