Żywe srebro

Na książkę napalilłem się – tematyka, objętość, pozytywne opinie o „dziele”.
Zakupiłem całość Cyklu Barokowego i zacząłem czytać z nadzieją, że lektura mnie pochłonie. Zacząłem i nie skończyłem.

1. Ta pozycja jest przede wszystkim okrutnie nudna! Nawet gdyby napisać streszczenie to i tak byłoby ono nudne. Przeważnie jest tak, że daje książce 100 stron na zainteresowanie mnie. Tej dałem duużo więcej bo wiadomo, akcja może się rozwinie itd. Okazało się, że pierwsze 50 stron było najlepsze, potem jest tylko gorzej. Autor leje słowa, które do niczego nie prowadzą. Gdzieś zaczyna, gdzieś urywa, przenosi 40 lat do tyłu, 5 lat do przodu, burzy przy okazji wątek i każe przez kolejne 20 stron wciągać się w kolejny, jałowy.
2. Postaci są puste. Co z tego, że mają mniej lub bardziej znane nazwiska i cośtam teoretycznie ciekawego robią. Nie czułem żadnego zainteresowania by je bardziej poznać, nie czułem, że chce się z nimi utożsamiać, oceniać je. Bo w sumie miały w sobie tyle życia i tyle piękna co płyta chodnikowa. Były mi kompletnie obojętne i niczym jeden od drugiego się nie różnił prócz nazwiska.
3. Brak jakiegokolwiek klimatu, co być może wynika z pkt.4...
4. Sam język jest czerstwy, sterylny, „techniczny”. Oczywiście ktoś może stwierdzić, że to może o tłumaczenie chodzi. Wydaje się jednak, że tłumacz się starał, wyjaśniał gry słowne itd., ale jak wiadomo bata się z pewnych rzeczy nie ukręci. Wrażenie biedy językowej potęgowała zapewne moja poprzednia lektura – Troja Północy autorstawa Zofii Kossak, która to właśnie poprzez wspaniały język i błyskotliwy sposób narracji stworzyła zniewalający czytelnika „klimat”.

Książkę opisuje perfekcyjnie inż. Mamoń z znanym monologu: nuda, dłużyzny, złe dialogi a postaci to pustka.
Ja osobiście mam nauczkę. To, że książka jest obszerna, traktuje o (potencjalnie) wspaniałej historii i jest zachwalana przez miliony słuchaczy wcale nie oznacza, że jest dobra.
Szczerze pisząc nie pamiętam kiedy czytałem tak kiepską lekturę.

Doprawdy życie jest zbyt krótkie a czas zbyt cenny żeby marnować go na rzeczy nędzne.

Na książkę napalilłem się – tematyka, objętość, pozytywne opinie o „dziele”.
Zakupiłem całość Cyklu Barokowego i zacząłem czytać z nadzieją, że lektura mnie pochłonie. Zacząłem i nie skończyłem.

1. Ta pozycja jest przede wszystkim okrutnie nudna! Nawet gdyby napisać streszczenie to i tak byłoby ono nudne. Przeważnie jest tak, że daje książce 100 stron na zainteresowanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z lepiej napisanych książek jakie czytałem.Polecam.(jw)

Jedna z lepiej napisanych książek jakie czytałem.Polecam.(jw)

Pokaż mimo to

I like big books and i cannot lie. U other brotherz can't deny. Cóż to była za przygoda! Stephenson zaprosił do XVII-wiecznej Anglii, a później woził po całym świecie (ówczesny świat to przede wszystkim Europa i coraz śmielej występująca przed szereg Ameryka Północna). Książka podzielona jest na trzy części: pierwsza jest mocno filozoficzna, druga awanturniczo-biznesowa, a trzecia to misz-masz dwóch poprzednich. Stephenson w naprawdę przystępny sposób opowiada dzieje Anglii. Bo to właśnie ten wyspiarski kraj dzieli i rządzi, kolonizuje i zdobywa, to tam rodzą się idee i rewolucje. Ten fantastyczny zbiór poglądów, rozważań, pomysłów, to dzieło skończone i kompletne. Zabieram się za drugi tom!

I like big books and i cannot lie. U other brotherz can't deny. Cóż to była za przygoda! Stephenson zaprosił do XVII-wiecznej Anglii, a później woził po całym świecie (ówczesny świat to przede wszystkim Europa i coraz śmielej występująca przed szereg Ameryka Północna). Książka podzielona jest na trzy części: pierwsza jest mocno filozoficzna, druga awanturniczo-biznesowa, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Neal Stephenson (ur. 1959) Zadebiutował w 1984 roku powieścią "The Big U". W 2003 roku wydał omawianą, która jest pierwszym tomem trzyczęściowego "Cyklu barokowego". Kolejne części to "Zamęt" (The Confusion) (2004) i "Ustrój świata" (The System of the World) (2004). W 2008 roku wydał kolejną powieść pt. "Peanatema", za którą otrzymał nagrodę Locusa. Jego najnowszą powieścią jest wydana w 2011 "Reamide".
Wikipedia:
"Cykl Barokowy – cykl powieściowy autorstwa Neala Stephensona... .. Jest to saga historyczna osadzona w realiach z przełomu XVII i XVIII wieku. Głównymi tematami poruszanymi w powieściach są filozofia naturalna, alchemia, początek rewolucji przemysłowej, narodziny współczesnej ekonomii ze szczególnym uwzględnieniem zagadnienia pieniądza, jak i innych środków płatniczych, szeroko rozumiana nauka…"

Bardzo pomocna w lekturze jest podana w Wikipedii lista postaci:
„Zasadniczo fabuła skupia się na następujących bohaterach:
Eliza – była niewolnica z haremu Wielkiego wezyra Kary Mustafy
Jack Shaftoe – angielski awanturnik, żołnierz (typowy bohater powieści łotrzykowskiej)
Daniel Waterhouse purytanin, filozof naturalny, członek Towarzystwa Królewskiego
Enoch Root – tajemnicza postać, przywódca religijny, kompetentny medyk, alchemik oraz żołnierz. Prawdopodobnie jest nieśmiertelny...."

Z licznych postaci historycznych należy wymienić dwóch niezależnych wynalazców rachunku różniczkowego spierających się o swoje pierwszeństwo tj Isaaca Newtona (1642/3 – 1727) i Gottfrieda Leibniza (1646 – 1716); Christiaana Huyghensa (1629 -1695), Roberta Hooke (1635 – 1703), Roberta Boyle (1627 -91), Johna Locke (1632 – 1704), Christophera Wrena (1632 – 1723) i młodego Benjamina Franklina (1706 – 1790).

Proszę Państwa! Mimo to, a może dlatego właśnie, że z wykształcenia jestem chemikiem, a w dodatku inżynierem, obfitość zagadnień mnie wykończyła. Zgadzam się z Magdaleną Michalską, która w GW pisze:
".....Niestety słabością powieści jest to, że miejscami Stephenson nie zapanował nad ogromem materiału. Mieszając powieść historyczną z opowieścią o wielkich myślicielach epoki, wprowadził do swojej książki lekki chaos, który miejscami wytrąca czytelnika z rytmu....."

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75517,2764682.html#ixzz4RLD6dUM6

Książka niewątpliwie jest wspaniała, a po pierwszych stu stronach autor nabiera lekkości i wprowadza na stałe elementy humorystyczne, co bardzo uatrakcyjnia lekturę. Niestety, moja obsesyjna chęć przyswojenia wszystkiego utrudnia lekturę wskutek dociekania co jest prawdą, a co fikcją literacką. Pierwszym przykładem jest wbijanie przez Newtona potężnej igły we własne oko, co zresztą okazało się faktem szeroko omawianym w innych źródłach.

Wybaczam autorowi, wspomniane przez Michalską "wytrącanie czytelnika z rytmu", a z kontynuacji recenzji wymiguję się z powodu wieku, trudności w objęciu całości, a przede wszystkim, dlatego, że "Karodziejka" z LC zgrabnie wyraziła sedno mojej opinii:

"Czasy Newtona, Hooke'a, Boyle'a i Leibniza, wojny angielsko-holenderskiej i panowania króla Anglii Karola II. Rozwój Towarzystwa Królewskiego i zagadnienia, którymi się wówczas interesowano. Czasy wielkich odkryć i zawirowań dziejowych.
Wszystko to zostaje podane w lekkiej formie powieści. Książka sprawi intelektualną przyjemność wszystkim tym, którzy oczekują od książki czegoś więcej niż tylko zapełnienia czasu, a jednocześnie nie jest zbyt trudna w odbiorze.
Mistrzowsko prowadzona narracja co jakiś czas serwuje małe perełki sformułowań, co tylko wzmacnia jeszcze wrażenie dobrego wykorzystania chwil spędzonych nad tą książką.
Naprawdę warto.
Zaznaczę jeszcze, że nie jest to powieść z gatunku fantastyki, z czym może się kojarzyć ze względu na pozostałą twórczość autora."

Przeczytałem dwa razy, co napisałem i zdecydowałem się jednak wyłożyć kawę na ławę tzn, że konwencja wypaczania faktów fikcją mnie nie odpowiada. Dlatego też czytam, ale nie recenzuję Kapuścińskiego, dlatego przerwałem lekturę sagi Druon i dlatego przed dalszą lekturą Stephensona potrzebuję dłuższej przerwy.
Mimo to, ocena wysoka, gdyż wiele się dowiedziałem.

Neal Stephenson (ur. 1959) Zadebiutował w 1984 roku powieścią "The Big U". W 2003 roku wydał omawianą, która jest pierwszym tomem trzyczęściowego "Cyklu barokowego". Kolejne części to "Zamęt" (The Confusion) (2004) i "Ustrój świata" (The System of the World) (2004). W 2008 roku wydał kolejną powieść pt. "Peanatema", za którą otrzymał nagrodę Locusa. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytam dalej „Cykl Barokowy” Stephensona, tym razem to jest trzecia i ostatnia część „Żywego srebra” myślę, że wielkich zaskoczeń nie ma, autor dokonuje próby połączenia osób bohaterów z pierwszej i drugiej części. Wraca motyw Daniela Waterhousa i jego kumpli naukowców, reprezentujący nurt nauki, który określają jako filozofia naturalna. Pojawia się Eliza, które została księżną de la Zeur, załatwił to jej Wilhelm Orański, nowy król Anglii pochodzący z Holandii. A wiadomo, że królowi nie wypada zadawać z pannami, które nie są arystokratkami, i tym sposobem kochanki monarchów za zasługi na polu seksualnego zaspokajania władcy obdarowywane bywały tytułami, i idącymi za tym dobrami materialnymi. Nie wiemy czym konkretnie król obdarował Elizę, wiemy, że biedna nie jest, ona sobie potrafi dobrze radzić pomnażając swoje i nie swoje pieniądze na giełdzie w Amsterdamie. Sama trafiła jako szpieg do Wersalu i weszła w komitywę z francuską arystokracją, która na przeprowadzce do Wersalu, jaką zarządził król Ludwik XIV, zbiedniała, i żeby się utrzymać na dworze musiała ruszyć w obieg ekonomiczny swoje złote i srebrne monety. Eliza dawała dobrą przykrywkę do tej działalności polegającą na wzbogaceniu szlachty i arystokracji. Przy okazji czytelnik ma okazję dowiedzieć się na czym polega działalność szpiegowska, która po prawdzie rzadko jest tak brawurowa jak to się przydarzało literackiemu i filmowemu bohaterowi, agentowi 007, Jamesowi Bondowi. Z Bondem Elizę łączy na pewno motyw, że z chęcią ulegała inteligentnym i wpływowym mężczyznom. Daniel Waterhouse, pisał do Leibniza, że Eliza leci na naturalistów, no ale ci ani myślą się na to uskarżać.

Jak wspomniałem działalność Elizy była interesująca, ale nie była brawurowa. Po prostu musiała mieć głowę na karku i wyciągać analityczne dane z informacji powszechnie dostępnych np. właśnie transakcji handlowych np. ktoś kupował na dużą skalę coś co będzie przydatne na wojnie, czy to będzie materiał na namioty lub mundury, czy metale służące do produkcji uzbrojenia i gdzie to jest transportowane. Z analizy mapy Francji i pogranicza Eliza wyciąga wnioski gdzie może w najbliższych latach dojść do kolejnej wojny. A więc nie są to żadne tajne informacje skrzętnie skrywane przez służby krajów. Jednak te otwarte dane odpowiednio zanalizowane mogą mieć znaczenie wcale nie mniejsze niż te wydarte wszelakimi sposobami informacje osobom znające tajemnice państwowe. Tak więc działalność szpiegowska bywa żmudna, nudna, wymagająca systematyczności w zdobywaniu informacji, a także kontaktowaniu się z mocodawcami. Eliza tajemnice wywiadowcze przemyca w listach do Leibniza, niby pisze o ploteczkach, co się dzieje w Wersalu, a pokątnie skomplikowanym szyfrem pisze co trzeba.

Nie pojawił się w tej części Jack Sheftowe, czytelnikowi do szczęścia musiał wystarczyć jego brat Bob, który służy jako sierżant w armii angielskiej, ale również on zdołał poznać niektórych intelektualistów w tym Daniela Waterhousa, spotyka Elizę. Biorąc pod uwagę, że Eliza omal nie zabiła jego brata i Bob niemal był przy tym obecny, jego reakcja w stosunku do Elizy jest bardzo wyważona, a już niebawem obydwoje wchodzą w interesującą zażyłość. W sumie to Jack na Elizę był napalony i o nią był szalenie zazdrosny, ale do zbliżenia między nimi nie doszło. Widać ta uznała, że Bob jest troszkę lepszą wersja Jacka, choć, co ciekawe, uważa też, że ta dwójka razem w interesujący sposób się uzupełnia i razem osiągnęliby wiele. Czy ma rację? Zapewne autor wtrąci swoje trzy grosze w celu ubarwienia tej z pozoru nudnej opowieści pełnej naukowego dyskursu, rozważań ekonomicznych, no i precyzyjnych analiz politycznych dotyczących końcówki XVII wieku, bracia Sheftoe troszkę namieszają w pozostałych częściach cyklu.

No cóż mi pozostaje już tylko spuentowanie, że ta część „Cyklu Barokowego’ jest świetna i zalecić wam moi drodzy czytelnicy czytanie kolejnych części tego cyklu. Zdecydowanie warto przeczytać.

Czytam dalej „Cykl Barokowy” Stephensona, tym razem to jest trzecia i ostatnia część „Żywego srebra” myślę, że wielkich zaskoczeń nie ma, autor dokonuje próby połączenia osób bohaterów z pierwszej i drugiej części. Wraca motyw Daniela Waterhousa i jego kumpli naukowców, reprezentujący nurt nauki, który określają jako filozofia naturalna. Pojawia się Eliza, które została...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cały cykl jest dla mnie praktycznie arcydziełem.

Cały cykl jest dla mnie praktycznie arcydziełem.

Pokaż mimo to

To była mocno niespodziewana miłość od pierwszego zdania. Niesamowita jest ta książka. Intensywna, odkrywcza, oszałamiająca rozmachem. Byłem i jestem pod wielkim wrażeniem.

To była mocno niespodziewana miłość od pierwszego zdania. Niesamowita jest ta książka. Intensywna, odkrywcza, oszałamiająca rozmachem. Byłem i jestem pod wielkim wrażeniem.

Pokaż mimo to

(recenzja pierwotnie ukazała się na Szortal.com)

Schematy

Hubert Przybylski

Świat literatury schematami wypełnion jest *1. Na schematy natkniemy się wszędzie, niezależnie od tego, czy sięgniemy po kryminał *2, dramat obyczajowy *3, romansidło *4 (bleh!!!), prozę wojenną *5, fantasy *6, science fiction *7, czy houou *8. I biorąc pod uwagę, że schematy nie znikają z rynku wydawniczego, pewnie muszą się nam podobać *9. Ale czasami jest tak, że pojawia się pisarz, który ma schematy w głębokim poważaniu. Taki pisarz, gdy go coś najdzie, siada i pisze utwór, który stoi na bakier ze schematami. A pisząc musi się liczyć z tym, że ludzie niespecjalnie przepadają za zrywaniem ze schematami, więc na jakieś 99,9999% utwór okaże się powszechnie uznawaną za gniota klapą *10. Ale pisarze mają już coś takiego z głowami, że przed oczami mają zawsze tylko te 0,0001%, tę szansę 1:1000000 *11. I, cholera, czasami tak jest, że mają rację. A teraz padnie pytanie dnia - czy Neal Stephenson, pisząc pierwszą część Cyklu Barokowego, "Żywe srebro", też miał rację?

Akcja Cyklu Barokowego, jak przystało na akcję porządnej sagi, toczy się na wielu frontach. I ma wielu bohaterów. Wszystko jednak zaczyna się kończy na Danielu Waterhousie. Spotykamy go w roku pańskim 1713 w Newtowne (w okolicach Bostonu), gdzie jako blisko siedemdziesięcioletni doktor nauk i szef Instytutu Sztuk Technicznych Kolonii Zatoki Massachusetts *12 przebywa na mniej lub bardziej dobrowolnym wygnaniu. Które ma się właśnie skończyć, gdyż przybywa do niego tajemniczy Enoch Root, wysłannik księżniczki Karoliny, córki elektorki Hanoweru, Zofii. Karolina chce by Waterhause, będący przyjacielem Isaaca Newtona i Gottfrieda W. Leibniza, wrócił do Europy i pogodził obu zwaśnionych uczonych. A przy okazji załatwił też kilka innych spraw. I tak oto Daniel pozostawia swój ukochany Instytut pod opieką Enocha, swoją młodą i piękną żonę oraz syna pod opieką młodego i przystojnego bratanka, wsiada na okręt "Minerwa" i od razu ładuje się w kłopoty, które w tym konkretnie momencie przybrały postać flotylli pirackich okrętów pod dowództwem niejakiego Edwarda Teacha, zwanego Czarnobrodym... A to dopiero środek historii.

"Jak to "środek"?", zapytacie. "Przecież normalnie byłby to początek historii". "Albo koniec" *13. Ano właśnie, Steaphenson po raz pierwszy łamie schemat i zaczyna swoją opowieść od środka. Pierwsza księga "żywego srebra" (nosząca takie samo miano), zaczyna się w 1713 roku, ale co chwila wracamy do wydarzeń wcześniejszych, z których pierwsze miały miejsce w 1655 roku. Druga księga ("Król Wagabundów") wprowadza kolejnych głównych bohaterów: tytułowego Króla Wagabundów Jacka Półkuśkę Shaftoe'a i Elizę, i tak jak księga trzecia ("Odaliska") fabułę prowadzi w nico bardziej klasyczny sposób.

Wspomniałem już cztery postacie historyczne, które pojawiają się na kartach Cyklu barokowego. Ale to nie wszystko. Jego akcja dzieje się na całym świecie i w związku z tym Neal Stephenson bez oporów wplata w swój cykl każdą ważną osobistość, która w tym czasie i miejscu istniała i która pasowała mu do fabuły. W "Żywym srebrze", oprócz wspomnianych już Newtona, Lebniza oraz księżniczki Karoliny von Ansbach i elektorki Zofii, natkniemy się m.in. na niejakiego Bena Franklina, Johna Churchilla (przodka Winstona), Johna Wilkinsa, Robertów Boyle'a i Hooke'a, Bonaventurę Rossignola, a także na całe stado królów, książąt, naukowców, handlowców, polityków, żołnierzy, szpiegów i kapłanów. Jest nawet polski akcent w postaci Jana III Sobieskiego. Dodatkowo będziemy świadkami wszystkich ważniejszych wydarzeń tamtego okresu, które miały miejsce w Europie Zachodniej.

Ale nie tylko historia pojawia się w Cyklu Barokowym. To kompendium wiedzy na temat życia w drugiej połowie XVII i na początku XVIII wieku. dowiemy się z niego wszystkiego o ówczesnej polityce, gospodarce, sztuce, czy wojskowości, przy czym każda z części Cyklu faworyzuje jedno czy dwa z wymienionych zagadnień. Omawiane właśnie "Żywe srebro" skupia się na rozwoju nauki. A trzeba sobie powiedzieć jasno - jeśli chodzi o rozwój naukowy, to, poza drugą połową XX wieku, nie było ciekawszego okresu w historii ludzkości niż przełom XVII i XVIII wieku. To czas wielkich, wszechstronnie uzdolnionych uczonych*14. To czas, kiedy obok wciąż silnych metanauk, jak np. alchemia, rosła i kształtowała się nowoczesna nauka - oparta o doświadczenia, obserwację i analizę. To czas, kiedy uczeni tak często i tak spektakularnie potrafili się mylić. To prawdziwie złote lata nauki, które Stephenson przedstawi nam w niespotykanie urzekająco-zachwycający i przystępny sposób.

Moglibyście sobie teraz pomyśleć, że biorąc do rąk "Żywe srebro" otrzymacie książkę popularno-naukową. I po części mielibyście rację. Ale tylko po części. Bo wiedza, którą przekazuje Steaphenson jest równoprawnym partnerem dla fabuły sagi. Trochę już mam książek na liczniku, a tak niezmiernie rzadko udawało mi się trafić na fabułę, która by tak zdradziecko wciągała czytelnika. Pozornie niespieszna, raz zdaje się przegadana, innym razem nadmiernie przepełniona opisami, ale o tym, że w tym szaleństwie Steaphensona jest metoda, świadczyć może fakt, że nie słyszałem jeszcze o kimś, kto zacząłby czytać "żywe srebro" i przerwał po stu czy dwustu stronach.

Moja ocena? 9,75/10. "Żywe srebro" to początek świetnie napisanego, zapełnionego pełnokrwistymi bohaterami, trzymającego w napięciu i nieustannie podsycającego naszą ciekawość cyklu. zdecydowanie jedna z najlepszych książek, które zdarzyło mi się przeczytać.


*1 Z początku napisałem to normalnie, współcześnie. Ale minutę później skasowałem i napisałem tak, jak jest. Dlaczego? Bo tak.

*2 Glina/detektyw po rozwodzie, z problemem alkoholowym, ściga niezwykle inteligentnego psychopatę i tak dalej.

*3 Klasyka polskiego obyczaju - dziewczynka w za ciasnych bucikach...

*4 Uboga materialnie (ale majętna duchem) dziewczyna zakochuje się w bogatym (początkowo tylko materialnie) paniczu, któren jednak woli dziewki z czworaków brzuchacić, aż mu nagle jakiś wstrząs (prawdopodobnie nagły brak niezbrzuchaconych dziewek w czworakach) otwiera klapki na oczach i trzy sceny później wszyscy żyją już długo i szczęśliwie. I tak dalej.

*5 Na Tanger!

*6 Gang krasnoludzio-elfio-niziołkowatych oprychów upłynnia rąbnięte biżu.

*7 Ona zimna, ona zima, a on gorący, ona ludź, ona ludź, on kwasem plwający...

*8 To taki rodzaj literatury, w którym od razu wiemy, co kąsi, rozpruwa, zarzyna, rozrywa, dusi, ćwiartuje i tak dalej, a fabuła się skupia na głupocie bohaterów, którzy wiedzą, że coś tam gdzieś kąsi i tak dalej, ale i tak tam polazą...

*9 I teraz taka oto zagwozdka - to dobrze, że nam się podobają schematy, czy źle?

*10 Co każdy szanujący się autor natychmiast wytłumaczy sobie wrodzoną tępotą i niedorozwojem umysłowym odbiorcy jego arcydzieła.

*11 I mimo, że normalnie szanse jeden do miliona zdarzają się w dziewięciu przypadkach na dziesięć, to przypadki literackie nie podlegają tej regule.

*12 Zwanym obecnie Massachusetts Institute of Technology, w skrócie MIT - jeśli ktoś tego nie wie, to jest to najważniejsza uczelnia techniczna na świecie.

*13 Ostatnio coraz popularniejsze są fabuły pisane od końca.

*14 Jakich już dzisiaj nie robią. Co prawda, raz na jakiś czas zdarza się taki Dean L. Kamen, ale to pojedyncze przypadki ludzi, którzy urodzili się o 100-400 lat za późno. Choć pewnie cukrzykom to, że Kamen urodził się tak bardzo za późno, wcale a wcale nie przeszkadza...

(recenzja pierwotnie ukazała się na Szortal.com)

Schematy

Hubert Przybylski

Świat literatury schematami wypełnion jest *1. Na schematy natkniemy się wszędzie, niezależnie od tego, czy sięgniemy po kryminał *2, dramat obyczajowy *3, romansidło *4 (bleh!!!), prozę wojenną *5, fantasy *6, science fiction *7, czy houou *8. I biorąc pod uwagę, że schematy nie znikają z rynku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Stephenson jest niesamowitym autorem, niby to oczywista oczywistość, ale jak widać w cyklu Barokowym pokazuje swą wyśmienitą formę pisarką. Intuicja mnie nie zawiodła, że warto zrecenzować każdą z ośmiu części tego cyklu, a nie traktowanie tego jako trzy części, bo taki jest widać zamysł autora. Jakbyście moi drodzy czytelnicy przeczytali pierwszą część „ Żywego srebra”, potem drugą, nie wpadlibyście na to, że te dwie książki maja coś ze sobą wspólnego, bo po prostu autor poleciał z zupełnie innej bajki. Oczywiście to wszystko ma jakiś sens i do czegoś zmierza, chodzi o to, że autor w wyśmienity sposób ubarwił swoją opowieść. W pierwszej części mieliśmy ludzi zajmujących się nauką czyli elitę ówczesnego świata. W tej drugiej części na chwilę pojawia się tylko Enoch Rudy, pewnie Stephenson ma jakieś ciekawe plany dotyczące tego bohatera. A tak po za tym głównym bohaterem jest Jack Sheftoe, zwanym Jackiem Półkuską, a także królem wegabundów, ponoć trafił na łamy literatury, kiedy jako wegabunda w czasie epidemii w Paryżu wziął pod opiekę rezydencje jakiegoś bogacza. Epidemia minęła sobie w najlepsze, ale Jackowi niespecjalnie się śpieszyło, żeby opuszczać to domostwo. Bogacz przysyłał kolejnych, żeby ponaglić Jacka, ale Ci robili to samo, żyli w domu na koszt właściciela. W końcu właściciel się wnerwił i uznał, że trzeba pogonić towarzystwo i to zrobił, tylko Jack największy cwaniak z tego grona zdołał w ostatniej chwili zbiec.

Historia Jacka jest niezwykle barwna, on z bratem Benem i grupką koleżków z podwórka, z przedmieść Londynu, zarabiali na tym, że podtrzymywali skazańców, przez co śmierć przez powieszenie była odrobinkę lżejsza. Potem Jack imał się różnych zawodów, przewędrował całą Europę wzdłuż i wszerz i w książce też nic innego nie robi. Na dobre opowieść się rozkręca, kiedy Jack trafia pod Wiedeń w 1683 r. , gdzie odbyła się jedna z najważniejszych bitew owych czasów, w której wziął udział król Jan III Sobieski na czele armii Rzeczypospolitej. Nasi wraz z sojusznikami pogonili Turków gdzie pieprz rośnie.
Kawosze mają okazje dowiedzieć się, że ich ulubiony napój rozpowszechnił się dzięki temu laniu Turków w Europie, oni tam u siebie mieli ten wynalazek ponoć dzięki słynnej sułtance Hurrem, ukochanej sułtana Sulejmana Wspaniałego, czyli dobrze ponad sto lat okładem wcześniej już ten napój w Stambule degustowali . Pierwsze kawiarnie powstały w Wiedniu, bo ktoś uznał, że trzeba coś z tymi workami tego specyfiku zrobić. No cóż wojna jest jedną z wielu form wymiany kulturowej. Dla samej akcji Wiedeń jest istotna, bo Jack poznaje tam Elizę, brankę z haremu wielkiego wezyra Kary Mustafy, który dowodził wojskami Tureckimi. Obydwoje umykają z pod Wiednia, troszkę przy okazji się wzbogaciwszy. Wszystko na to wskazuje, że Ci ludzie znikąd jeszcze zaistnieją i dorobią się fortuny. Elizie idzie to łatwiej, robi interesy w Amsterdamie, a później objawiła się również jej smykałka do robienia polityki. Jack próbuje szczęścia, no ale niewątpliwie jego przygody są zdecydowanie barwniejsze. Ale, że jest osobnikiem sprytnym, to znając życie pewnie zląduje niczym kocur na cztery łapy. Zapewne autor ani myśli schować do kąta tak interesujących i barwnych bohaterów.

Przy okazji lektury całego cyklu poznajemy szeroką panoramę świata końcówki XVII i początków XVIII wieku. To jest naprawdę kawał dobrego historycznego cyklu powieściowego. Dlatego warto czytać tą drugą część „Żywego srebra” A ki czort to żywe srebro?, rtęć, którą używa się do produkcji, ściślej uzyskiwania srebra, przelicznik był taki rtęć o wartości 1 peso służy do wyprodukowania srebra o wartości 10 peso i to się kalkuluje. Jak wspomniałem w tej książce główni bohaterowie zajmują się spekulacjami ekonomicznymi i o tym tu można poczytać.
Zdecydowanie polecam.

Stephenson jest niesamowitym autorem, niby to oczywista oczywistość, ale jak widać w cyklu Barokowym pokazuje swą wyśmienitą formę pisarką. Intuicja mnie nie zawiodła, że warto zrecenzować każdą z ośmiu części tego cyklu, a nie traktowanie tego jako trzy części, bo taki jest widać zamysł autora. Jakbyście moi drodzy czytelnicy przeczytali pierwszą część „ Żywego srebra”,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam czytać książki Neala Stephensona, autor ma tak niesamowite pomysły i realizuje je w tak genialny sposób, że czytanie tych jego książek to nie lada atrakcja, przygoda intelektualna, która daje do zdrowo myślenia. Wiedziałem od jakiegoś czasu, że Stephenson napisał cykl powieści historycznych zatytułowany „Cykl Barokowy”, który w sumie liczy 8 części: „Żywe srebro” trzy, „Zamęt’ dwie i „Ustrój świata” trzy. Już po tej pierwszej części widzę, że wejście w ten cykl to był świetny pomysł.

Co to właściwie jest? Można dumać, że mogłoby to być coś w stylu Dumasowskiej koncepcji płaszcza i szpady, a tu nic z tych rzeczy, Stephenson jako autor nieszablonowy stworzył cos oryginalnego i naprawdę wybitnego, jest to swoista, tak tak wiem ,że zabrzmi to jak mało maślane, historia historii idei, ale tak dokładnie jest. Historia idei jest tu rozumiana szerzej niż koncepcja historii nauki, czy historii filozofii, a to dlatego, że ci bohaterowie najbardziej znani to oczywiście Leibniz i Newton, to właściwie ludzie renesansu zajmowali się tak wieloma rzeczami i za cokolwiek się wzięli wchodzili na mistrzowski lewel, używając metafor rodem z gier komputerowych. Jest to więc historia geniuszu umysłu ludzkiego. A ten okres drugiej połowy XVII wieku i początków XVIII jest specyficzny tuż przed rewolucją przemysłową. Jeśli zastosujemy metaforę długiego średniowiecza Le Goffa, to właśnie ten okres być może jest przełomowy, bo działalność tych ludzi zarówno na polu filozoficznym, jak i na polu praktycznej działalności naukowej napędził późniejsze przemiany i szybki postęp którego wciąż przecież doświadczamy. Interesujące jest też to, że dla tych ludzi oprócz nauki, którą można określić standardową interesowała alchemia, a więc zupełnie niestandardowe podejście do poszukiwania wiedzy.

Dzięki tej książce poznajemy naszych głównych bohaterów ludzi genialnych i wyjątkowych w tym wspomnianych Leibniza, Newtona, ale także Locke’a, Hooka, Boyla, Huygensa i wielu innych. Książka zaczyna się w momencie gdy Enoch Rudy, jedne z alchemików z Towarzystwa Królewskiego w Londynie wybrał się do Ameryki, teren dzisiejszych Stanów Zjednoczonych, wtedy kolonii brytyjskiej, żeby spotkać z Daniele Waterhousem, kolegą Newtona ze studiów. Efekt tej rozmowy jest taki, że Daniel postanawia wracać do Anglii spotkać się z Newtonem i resztą kumpli z Towarzystwa Królewskiego. Daniel wspomina przeszłość, tu autor stosuje liczne retrospekcje. Oczywiście czytelnik ma okazję poznać klimat epoki, bo o polityce również się rozmawia, za największe zagrożenie uznawani są Turcy, to było jeszcze zanim m.in. nasi pod Wiedniem dali im się zdrowo we znaki, ale i nawet po tej porażce militarnej Turcja jeszcze spory kawał Europy okupowała. Czytelnik ma okazję poznać mentalność ludzi tej epoki, czy to będą dysputy teologiczne, czy problemy typu pożar Londynu, czy epidemie przeróżnych chorób, które nawet ludność Londynu, jedno z najważniejszych centrów ówczesnego świata dziesiątkowała. Nie brakuje tu również rozmów o gospodarce,, na pewno to jest ciekawe jak radzili sobie z pieniędzmi, bo nie dość, że każdy kraj miał inne pieniądze, to poszczególni władcy bili monety i miały one różną wartość, a liczyło się jedno zawartość szlachetnego kruszcu w monecie, inne wynalazki w monetach niż srebro i złoto były nisko cenione.

Ciekawi mnie jaką autor ma koncepcje na pozostałe części tego cyklu, ale zapowiada się naprawdę interesująco. Zachęcam do tej literackiej podróży w świat przeszłości historycznej przez Stephensona wykreowanej. Zdecydowanie polecam.

Uwielbiam czytać książki Neala Stephensona, autor ma tak niesamowite pomysły i realizuje je w tak genialny sposób, że czytanie tych jego książek to nie lada atrakcja, przygoda intelektualna, która daje do zdrowo myślenia. Wiedziałem od jakiegoś czasu, że Stephenson napisał cykl powieści historycznych zatytułowany „Cykl Barokowy”, który w sumie liczy 8 części: „Żywe srebro”...

więcej

mniej

Pokaż mimo to