Lolita

Znakomita literatura. Każde zdanie smakowałam jak wyszukaną potrawę. Jeśli wznieść się ponad obrzydliwą w gruncie rzeczy wymowę i wyjątkowo obrzydliwą młodą bohaterkę, to jest to arcydzieło.

Znakomita literatura. Każde zdanie smakowałam jak wyszukaną potrawę. Jeśli wznieść się ponad obrzydliwą w gruncie rzeczy wymowę i wyjątkowo obrzydliwą młodą bohaterkę, to jest to arcydzieło.

Pokaż mimo to

Błyskotliwie napisana, z haniebnie oburzającym tematem, gdy czytelnik otrząśnie się z szoku (jeśli w ogóle się otrząśnie), jest to bogactwo literackiego geniuszu i stylu.
Rzadko sięgam po klasyki literatury, zwykle na jakimś poziomie mnie zawodzą, a mnogość i jakość literatury współczesnej zaspakaja moje potrzeby czytelnicze. Treść „Lolity” Nabokowa była mi znana od dawna, oglądałam obie ekranizacje i nie znajdowałam w sobie potrzeby przeczytania książki, aż wraz z nowym wydaniem, pojawiły się nowe opinie i ogrom oburzenia wśród młodych czytelników, a nic tak nie budzi mojego zainteresowania jak kontrowersje.
Fabularnie to zeznanie, spowiedź, list przestępcy seksualnego, zboczeńca Humberta Humbarta, który zafascynowany nieletnią Dolores, poślubia jej matkę. Kobieta dowiaduje się prawdy, ale ginie potrącona przez samochód, pozostawiając córkę w rękach zboczeńca. Autor stawia nas w roli członka jury, ławy przysięgłych i zmusza nas do oceny.
Nabokov prowadzi z czytelnikiem grę, historia H.H. poprowadzona jest zabawnie, uwodzicielsko i lirycznie, jest uroczo niebezpieczna, wciąga czytelnika na taki poziom emocji, który wraz z świadomością fabuły wywołuje konsternację, swoiste poczucie winy. Stawiamy sobie pytanie, czy jeśli nas uwiedzie to czy czyni to z nas współwinnych zbrodni Humberta, a może naszej własnej zbrodni myślowej?
Myślę, że konflikt między moralnością a estetyką może być trudny dla wielu czytelników, mocno uwiera w sumienie i dlatego odrzucają ten literacki majstersztyk choć z łatwością przyjmują książki o najbrutalniejszych nawet morderstwach...

Błyskotliwie napisana, z haniebnie oburzającym tematem, gdy czytelnik otrząśnie się z szoku (jeśli w ogóle się otrząśnie), jest to bogactwo literackiego geniuszu i stylu.
Rzadko sięgam po klasyki literatury, zwykle na jakimś poziomie mnie zawodzą, a mnogość i jakość literatury współczesnej zaspakaja moje potrzeby czytelnicze. Treść „Lolity” Nabokowa była mi znana od dawna,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Literatura też się może postarzeć.Temat kontrowersyjny.

Literatura też się może postarzeć.Temat kontrowersyjny.

Pokaż mimo to

'Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To.' Po takim wstępie można zwątpić. Można zaśmiać się. Jednak, gdy pomyślisz, że mówi to 40letni mężczyzna zakochany w 12letniej dziewczynce, wtedy już nie jest tak śmiesznie. Cała książka jest po brzegi wypełniona obsesyjnymi myślami dorosłego faceta na temat dziecka. Książka jest z 1953 roku, więc język wyrażania tych myśli jest dość 'śmieszny' ('Dawałem jej piastować w niezręcznej piąstce berło mej namiętności' WTF) - ale znowu, gdy pomyśli się o kim mowa, przestaje być zabawnie. Myślę, że książka jest na pewno jedyna w swoim rodzaju i w jakimś stopniu zostanie w głowie na zawsze. Z reguły dość sceptycznie podchodzę do klasyków, jednak ten warto przeczytać. Jedynie pod koniec zaczęło robić się lekko nudnawo. Cała reszta jest dość, chciałoby się rzec, obrzydliwa, ale z drugiej strony jest to napisane takim ładnym językiem, więc nie wiem - nieobrzydliwa obrzydliwość? Chyba właśnie na tym polega 'urok' tej książki.

'Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To.' Po takim wstępie można zwątpić. Można zaśmiać się. Jednak, gdy pomyślisz, że mówi to 40letni mężczyzna zakochany w 12letniej dziewczynce, wtedy już nie jest tak śmiesznie. Cała książka jest po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czterdziestoletni nauczyciel akademicki Humbert Humbert po nieudanym małżeństwie i problemach psychicznych wraca do Ameryki. Szukając miejsca do zamieszkania trafia do domu wdowy Charlotty Haze, gdzie spotyka jej dwunastoletnią córkę Dolores (Dolly, Lo, Lolę, Lolitę), idealną nimfetkę, wcielenie swojej dawnej miłości Annabel. By być przy niej... blisko... poślubia swoją gospodynię. Kiedy ta ginie pod kołami samochodu poznawszy wcześniej prawdziwe powody, które pchnęły Humberta do małżeństwa z nią, ten odbiera Lolitę z obozu i zabiera do motelu, gdzie postanawia ją uśpić i wykorzystać. Plan nie wypala, ale dochodzi do uwiedzenia, tyle że inicjatywę przejęła sama Lo.
Oboje ruszają w podróż po Stanach, ale w ich ślady wyrusza inny wielbiciel nimfetek.

Humbert to człowiek, który opanowany obsesją łamie prawo i obyczaje by zaspokoić swoje seksualne potrzeby, a choć Autor o zbliżeniach pisze w sposób zawoalowany, to dokładnie da się wyczuć TE momenty.

Abstrahując od fabuły, która może zniesmaczać, powieści tej nie można odmówić pięknego, wręcz kunsztownego języka, którego Autor używa z prawdziwą wirtuozerią, z ogromną lekkością serwując czytelnikowi piękne metafory, wysublimowane porównania wplatając w treść wiersze, czy francuskie zdania prowadząc z Nami swoistą grę językową.
Z finezją używa zdrobnień względem Lolity wkładając je w usta i głowę Humberta.

Bohater, jednocześnie narrator jest w pełni świadomy tego, że jego postępowanie jest niewłaściwe, jednak nie potrafi opanować swojej żądzy. Z jego opowieści, jakby spowiedzi, wyłania się obraz uroczej nimfetki, która jest jednocześnie krnąbrna, wulgarna, złośliwa i bezwstydna.
Czy stała się taka przez tę chorą relację?
Czy taka już była?
Mimo, że Humbert to zauważa bardziej przejmuje się tym, że może ją stracić niż tym, jaką się staje ta dziewczynka.
Jego wielka namiętność do niej doprowadza go do szaleństwa, przy niej i z jej powodu staje się czasem bezsilny, wręcz żałosny.

"Lolita" to kontrowersyjna powieść, która na samym początku wzbudzała niechęć wydawców, dlatego Nabokov chciał ją wydać pod pseudonimem.
Udało mu się to (pod własnym nazwiskiem) w 1955 roku, we Francji, w mało znanym paryskim wydawnictwie. Jeszcze w tym samym roku zakazano jej rozpowszechniania, by zakaz cofnąć w 1956. W Stanach książka ukazała się w 1958 roku i cieszyła się ogromnym powodzeniem. W Polsce w pełnej wersji wydano powieść w 1991 roku.
"Lolita" doczekała się dwóch adaptacji filmowych, pierwszej w 1962 roku, druga najbardziej znana w 1997 roku z rolą Jeremy'ego Ironsa.

Książkę czytałam z uczuciem obrzydzenia i zachwytu zarazem nad jej językiem.
Potępiam Humberta bez względu na powody nim kierujące, ale i w Lolicie nie widzę niewinnej ofiary, choć z pewnością nią jest, jak nie za sprawą swojego ojczyma, to za sprawą innego wielbiciela nimfetek.
Zdecydowanie widać w tej książce to, jak różne wydarzenia w naszym życiu, szczególnie te w okresie dorastania determinują nasze późniejsze życie.
Cały czas myślę nad tym na ile to fikcja literacka, na ile marzenia Autora, na ile rzeczywistość owiana tajemnicą...

Czterdziestoletni nauczyciel akademicki Humbert Humbert po nieudanym małżeństwie i problemach psychicznych wraca do Ameryki. Szukając miejsca do zamieszkania trafia do domu wdowy Charlotty Haze, gdzie spotyka jej dwunastoletnią córkę Dolores (Dolly, Lo, Lolę, Lolitę), idealną nimfetkę, wcielenie swojej dawnej miłości Annabel. By być przy niej... blisko... poślubia swoją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ale to był kawał dobrej literatury! Czytało się ją dość powoli, ale sama satysfakcja obcowania z tym a jakże pięknym stylem pisania Vladimira Nabokova. Język ten jest przepełniony epitetami, metaforami, humorem i poezją.
Nabokov nie szczędził w swoim utworze również gry słownej oraz zagadek, które wymagają dłuższego zastanowienia.
Było to moje pierwsze spotkanie z tym autorem i na pewno będą kolejne.

Ale to był kawał dobrej literatury! Czytało się ją dość powoli, ale sama satysfakcja obcowania z tym a jakże pięknym stylem pisania Vladimira Nabokova. Język ten jest przepełniony epitetami, metaforami, humorem i poezją.
Nabokov nie szczędził w swoim utworze również gry słownej oraz zagadek, które wymagają dłuższego zastanowienia.
Było to moje pierwsze spotkanie z tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To bardzo trudna książka, głównie ze względu na swój kontrowersyjny temat. Przede wszystkim należy ją czytać, gdy jest się dorosłym czytelnikiem, nie polecam jej młodszym osobom, ponieważ mogą wynieść z tej książki toksyczne przekonania. Dla mnie książka jest wspaniała pod względem stylu pisania Nabokova, który naprawdę pięknie i swobodnie żongluje słowami, naprawdę było przyjemnie wejść w tą dawną, zapomnianą epokę, gdzie jest gorące lato, gramofony i brak Internetu. Ponadto, książka oferuję ogromnie dużo nawiązań, gier lingwistycznych, gier z czytelnikiem. Końcowe rozdziały kompletnie mnie rozbiły psychicznie, długo potem myślałam o tej książce.
ALE, w moim odczuciu Lolita pozostawia wrażenie, jakoby Dolores Haze była trochę tą złą, prowokacyjną, jest nam też mimowolnie szkoda głównego bohatera. Ustalono już, że Nabokov nie miał zamiaru nikogo moralizować, aczkolwiek uważam, że taki zabieg może być zwyczajnie źle odczytany, popkultura już trochę zmieliła ten temat, fetyszyzując samą Lolitę.
Dla mnie jest to tragiczna historia Dolores Haze, którą nikt nie ochronił i nikt nie kochał, nic więcej nie dodam, aby nie spojlerować.

To bardzo trudna książka, głównie ze względu na swój kontrowersyjny temat. Przede wszystkim należy ją czytać, gdy jest się dorosłym czytelnikiem, nie polecam jej młodszym osobom, ponieważ mogą wynieść z tej książki toksyczne przekonania. Dla mnie książka jest wspaniała pod względem stylu pisania Nabokova, który naprawdę pięknie i swobodnie żongluje słowami, naprawdę było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Lolita" Vladimira Nabokova to opowieść o mężczyźnie, którego fascynują niedojrzałe dziewczynki oraz o jego szaleńczej namiętności do Dolores, swojej dwunastoletniej pasierbicy.
"Na imię miała Lo, po prostu Lo, z samego rana, i metr czterdzieści siedem w jednej skarpetce. W spodniach była Lolą. W szkole - Dolly. W rubrykach - Dolores. Lecz w moich ramionach zawsze była Lolitą" (str. 11).
W literaturze, dzieciństwo bywa często przedstawiane jako okres beztroski. To idylliczny czas, w którym króluje wesołość i brak odpowiedzialności. Ale nie u Nabokova. W tej książce upada mit o dziecięcej niewinności. Nie pozostało po nim nic.
Lolita, kobieta - dziecko, jest dla głównego bohatera fascynująca i prymitywna zarazem. Pociągająca i zgubna. Jest niczym zakazany owoc, którego nie możemy mieć, ale bez którego nie potrafimy żyć.
"Lolita" to książka kontrowersyjna i wzbudzająca wśród czytelników skrajne emocje. Jedni zachwycają się nad jej walorami literackimi, awangardowym podejściem do obyczajowości, drudzy, zniesmaczeni, widzą w niej tylko zwierzenia pedofila.
Czy mimo bulwersującej, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, tematyki, tę książkę warto przeczytać? Uważam, że tak. Nie bez powodu zaliczana jest do klasyki literatury.
Wydana po raz pierwszy w 1955 roku, do dziś cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem czytelników. Jedni z oburzeniem, inni z ciekawości i w poszukiwaniu emocji, ale po „Lolitę” sięgają wszyscy. A jeżeli nie, to powinni.
Jaka jest ta książką? Sprawdźcie sami. Ja polecam.

"Lolita" Vladimira Nabokova to opowieść o mężczyźnie, którego fascynują niedojrzałe dziewczynki oraz o jego szaleńczej namiętności do Dolores, swojej dwunastoletniej pasierbicy.
"Na imię miała Lo, po prostu Lo, z samego rana, i metr czterdzieści siedem w jednej skarpetce. W spodniach była Lolą. W szkole - Dolly. W rubrykach - Dolores. Lecz w moich ramionach zawsze była...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do tej książki przede wszystkim należy dorosnąć. Wydaje mi się,że gdy trafi w ręce młodej osoby,odbierającej treść zbyt płytko,może zostać zinterpretowana jako dziennik pedofila. Gdy zaś czytelnik będzie obeznany w literaturze odnajdzie w niej przede wszystkim doskonale napisaną powieść pełną różnorakich motywów, nawiązań literackich, symbolów,gier słownych;dostrzeże w niej to,że znajduje się wewnątrz dewiackiego umysłu. Ja chyba nie jestem wystarczająco literacko rozwinięta. Miałam świadomość tego, że jej język i styl jest wybitny ale ponad wszystko odczuwałam obrzydzenie i pogardę dla głównego bohatera. Najtrudniejsza okazała się dla mnie pierwsza część, która opierała się na gloryfikacji nimfetek i gorących marzeniach,przyznam, że miałam ochotę zakończyć na tym lekturę,jednak nie żałuję, że nie zdecydowałam się na to. Czytelnicy ceniący wypływający z lektury morał,poczucie sprawiedliwości, moralizatorskie potępianie pewnych zachowań czy głowiący się nad sensem, który przyświecał autorowi dotknięcie pewnej tematyki, mogą czuć się zniechęceni. Nie odnajdziemy tutaj żadnych pozytywnych bohaterów i to chyba przytłoczyło mnie najmocniej...

Do tej książki przede wszystkim należy dorosnąć. Wydaje mi się,że gdy trafi w ręce młodej osoby,odbierającej treść zbyt płytko,może zostać zinterpretowana jako dziennik pedofila. Gdy zaś czytelnik będzie obeznany w literaturze odnajdzie w niej przede wszystkim doskonale napisaną powieść pełną różnorakich motywów, nawiązań literackich, symbolów,gier słownych;dostrzeże w niej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fuj. Ohyda. A sio! Nie ma w moim sercu miejsca na takie książki. Zwłaszcza jeśli pomyślę sobie, że tacy faceci jak główny bohater naprawdę gdzieś istnieją w świecie. Zwłaszcza jeśli sobie pomyślę, że "nimfetki" również naprawdę istnieją. Ughhh, okropna lektura. Nigdy więcej.

Fuj. Ohyda. A sio! Nie ma w moim sercu miejsca na takie książki. Zwłaszcza jeśli pomyślę sobie, że tacy faceci jak główny bohater naprawdę gdzieś istnieją w świecie. Zwłaszcza jeśli sobie pomyślę, że "nimfetki" również naprawdę istnieją. Ughhh, okropna lektura. Nigdy więcej.

Pokaż mimo to