Pachnidło. Historia pewnego mordercy

Pachnidło historia dość mroczna i wciągająca. Główny bohater morduje po kolei swoje ofiary, selekcjonuje je za pomocą ich zapachu. Tworzy unikatowe perfumy ...
Wszystko byłoby spoko, gdyby nie dziwne zakończenie . xD
Polecam!

Pachnidło historia dość mroczna i wciągająca. Główny bohater morduje po kolei swoje ofiary, selekcjonuje je za pomocą ich zapachu. Tworzy unikatowe perfumy ...
Wszystko byłoby spoko, gdyby nie dziwne zakończenie . xD
Polecam!

Są takie perfumy, które można albo pokochać, albo znienawidzić. Tak samo jest w przypadku tej książki.

Są takie perfumy, które można albo pokochać, albo znienawidzić. Tak samo jest w przypadku tej książki.

Moja ocena, że nie jest wyższa, może brać się stąd, że oczekiwałam czego innego po tej książce. Myślałam, że "historia pewnego mordercy" to będzie coś więcej niż kilka stron o morderstwie (wkrada się tu moje wyolbrzymienie),zwłaszcza, że większość opiera się na tułaczce głównego bohatera.
Język ciężki, trzeba lubić i trzeba umieć czytać taki sposób pisania, rozumieć go, a jednocześnie czerpać przyjemność z czytania, a nie męczyć się. Zwłaszcza, jeśli ktoś nie lubi ciągłych opisów.
I okej, o ile język był ciężki, ja osobiście długich opisów nie lubię, to jednak te naturalistyczne poruszyły jakąś część mojego umysłu, który napawał się każdym zdaniem.
Jednakże zbierając wszystko do siebie, to jak dla mnie było to za mało na "historię mordercy", a bardziej było to dla mnie opisem zapachów, co też było ważne, ale oczekiwałam po prostu czegoś innego.
Ponadto warto wspomnieć o końcówce, która, szczerze mówiąc, jak dla mnie, była po prostu beznadziejna, jakby... metaforyczna?
Książka mnie raczej do siebie nie przekonała, ale cieszę się, że ją przeczytałam, mogłam sobie wyrobić o niej opinię i chętnie zobaczę teraz film :)

Moja ocena, że nie jest wyższa, może brać się stąd, że oczekiwałam czego innego po tej książce. Myślałam, że "historia pewnego mordercy" to będzie coś więcej niż kilka stron o morderstwie (wkrada się tu moje wyolbrzymienie),zwłaszcza, że większość opiera się na tułaczce głównego bohatera.
Język ciężki, trzeba lubić i trzeba umieć czytać taki sposób pisania, rozumieć go, a...

Znakomita historia, przeczytałam z przyjemnością

Znakomita historia, przeczytałam z przyjemnością

Lata temu miałam okazję zobaczyć film na podstawie "Pachnidła". Wersja filmowa zrobiła na mnie wtedy pozytywne wrażenie i bardzo mi się spodobała.

Ostatnio wpadła mi w ręce książka, którą z wielką przyjemnością przeczytałam.
Sama historia jest moim zdaniem znakomita, a postać głównego bohatera ciekawa. Natomiast muszę przyznać, że nie jest to ten typ książki, którą czyta się lekko i przyjemnie. Były momenty długich opisów związanych z zapachami, które nużyły i były przytłaczające.

Mam co do tej pozycji trochę mieszane odczucia i uważam, że jest nierówna, ale mimo wszystko zdecydowanie jest warta uwagi.

Lata temu miałam okazję zobaczyć film na podstawie "Pachnidła". Wersja filmowa zrobiła na mnie wtedy pozytywne wrażenie i bardzo mi się spodobała.

Ostatnio wpadła mi w ręce książka, którą z wielką przyjemnością przeczytałam.
Sama historia jest moim zdaniem znakomita, a postać głównego bohatera ciekawa. Natomiast muszę przyznać, że nie jest to ten typ książki, którą czyta...

Ciekawa, ale wymagająca skupienia w trakcie czytania.

Ciekawa, ale wymagająca skupienia w trakcie czytania.

Książka pomimo, że jest krótka to bardzo długo zeszło mi się z przeczytaniem jej. Historia niestety nie wciągnęła mnie, jedynie miałam wrażenie, że czytam opis jak tworzyć różne pachnidła. Niestety nie wróciłabym do niej na pewno.

Książka pomimo, że jest krótka to bardzo długo zeszło mi się z przeczytaniem jej. Historia niestety nie wciągnęła mnie, jedynie miałam wrażenie, że czytam opis jak tworzyć różne pachnidła. Niestety nie wróciłabym do niej na pewno.

Po raz pierwszy Pachnidło czytałam wiele lat temu. Sięgnęłam po nią ponownie, ponieważ akurat byłam w nastroju na krótką, dobrze napisaną historię, która mnie wciągnie, a zapamiętałam, że ta książka spełnia te warunki.

Dzieło Suskinda po latach zrobiło na mnie podobne wrażenie, jak za pierwszym razem. Być może nawet większe, bo teraz lepiej doceniłam wpływ opisów zapachów na plastykę opowiadanej historii. Niektórzy umieją malować słowami, Suskind potrafi tworzyć wrażenia zapachowe. Fantastycznie odmalowuje świat poprzez „efekty” węchowe. Czytając wręcz czuje się te poszczególne mchy, drzewa, kwiaty, kurz, czy też te mniej przyjemne wonie.

👃 Miasta śmierdziały

Autor niezwykle wyraziście opisuje zapachy Paryża w XVIII wieku. Śmierdziało i to potwornie. Jest to o tyle ważne, że główny bohater, Jan Baptysta Grenouille, jest zapachowym geniuszem. Ma tak wrażliwy nos, że powonienie zastępuje mu nawet wzrok. Wszystko wydziela woń, tylko nie on sam.

Z tego też wywodzi się największy dramat tego chłopaka – trudne życie upośledziło go społecznie i wpłynęło na jego desperacką potrzebę bycia akceptowanym. Grenouille wyobraża sobie, że gdy tylko zacznie wydzielać ludzki zapach, to na pewno ludzie go w końcu przestaną odrzucać. I ma rację, ale to mu nie wystarcza. Chce więcej. Chce stworzyć zapach, przez który ludzie go wręcz pokochają. W tym celu potrzebuje młodziutkich ciał kobiet…

👃 Świetna rozrywka

Pachnidło jest opowieścią czysto rozrywkową, jest bardzo dobrze napisana i świetnie się ją czyta. Nie ma co szukać tu jakiejś większej głębi. Może też trochę szokować. Są tu sceny dość obrzydliwe i kontrowersyjne. Główny bohater od początku jest porównywany do kleszcza i to skutecznie utrwala jego negatywny obraz w głowie czytelnika.

W ogóle sam świat perfumiarzy, tworzenia nowych zapachów i destylacji są bardzo ciekawie opisane. Nie zdziwiłabym się wcale, gdyby to właśnie ta książka zainspirowała kogoś do próby dokładniejszego zbadania feromonów. Przecież to właśnie ich mieszanki Grenouille wykorzystuje do sterowania innymi, czy znikania w razie potrzeby. Być może tkwi w tym nawet ziarno prawdy, że ludzie kierują się znacznie silniej zapachami, niż sądzą. I to zupełnie nieświadomie.

Podsumowując, Pachnidło to świetna rozrywka. Jedna z książek, które należy czytać głównie dla przyjemności i dać się poprowadzić autorowi.

Po raz pierwszy Pachnidło czytałam wiele lat temu. Sięgnęłam po nią ponownie, ponieważ akurat byłam w nastroju na krótką, dobrze napisaną historię, która mnie wciągnie, a zapamiętałam, że ta książka spełnia te warunki.

Dzieło Suskinda po latach zrobiło na mnie podobne wrażenie, jak za pierwszym razem. Być może nawet większe, bo teraz lepiej doceniłam wpływ opisów zapachów...

Bardzo ciekawa opowieść, jednak o dziwo film mi się bardziej podobał i oddawał ten nieco chory klimat. Ciekawe studium psychiki ludzkiej. Gdyby nie kilka trochę mniej ciekawych momentów to ocena mogła by być lepsza, jednak książka zdecydowanie warta przeczytania.

Bardzo ciekawa opowieść, jednak o dziwo film mi się bardziej podobał i oddawał ten nieco chory klimat. Ciekawe studium psychiki ludzkiej. Gdyby nie kilka trochę mniej ciekawych momentów to ocena mogła by być lepsza, jednak książka zdecydowanie warta przeczytania.

W mojej opinii dzieło doskonałe.
Genialny pomysł, według którego chyba najmniej doceniany zmysł staje się symbolem wszystkich pozostałych, definiuje ludzką naturę i samotność.
Porażające kulminacje fabuły, w których Suskind ukazuje istotę ludzką w sposób bezlitośnie prawdziwy, a zarazem ani przez moment nie traci dystansu, nie wpada w ponuractwo, nie wychodzi z roli gawędziarza snującego magiczną baśń pełną grozy i tęsknoty. "Ja jestem tylko głosem", zdaje się dawać nam do zrozumienia. "To opowieść jest ważna, bo to opowieść o każdym z nas".
"Pachnidło" przekazane jest językiem prostym. Nie ma tu słów i fraz, które wydałyby się zbyteczne. ale też nawet przez sekundę nie przyjdzie nam do głowy, że mogłoby tu czegoś brakować.
I wreszcie jest w tej historii nieodzowna szczypta Fatum, bez której całość rozsypałaby się w pozbawiony znaczenia chaos. Nie sposób przecież opowiedzieć o człowieku nie odwołując się do jego Losu - przekleństwa, z jakim się rodzi. Do skazy niespełnienia. Czegokolwiek pragniesz, bogactw, władzy, uwielbienia, samej śmierci nawet... Nigdy tego nie dostaniesz. Nigdy tak jak sobie to wyobrażałeś czy planowałeś. Dlatego, że spełnienie nie jest możliwe dla istoty ludzkiej. Jest tylko mirażem, ideą, w najlepszym przypadku wspomnieniem czegoś, czego nawet nie jest się pewnym czy aby rzeczywiście się wydarzyło; wizją ulotną i uwodzącą jak zapach pierwszej miłości.

W mojej opinii dzieło doskonałe.
Genialny pomysł, według którego chyba najmniej doceniany zmysł staje się symbolem wszystkich pozostałych, definiuje ludzką naturę i samotność.
Porażające kulminacje fabuły, w których Suskind ukazuje istotę ludzką w sposób bezlitośnie prawdziwy, a zarazem ani przez moment nie traci dystansu, nie wpada w ponuractwo, nie wychodzi z roli...