Nigdy i na zawsze

Jeśli można przedłużyć moment pomiędzy pożądaniem a spełnieniem w nieskończoność, czyniąc z niego przepiękną opowieść o miłości jedynej, wielkiej, wyjątkowej i tej na zawsze, to autorka jest w tym mistrzynią. A jeśli dołączyć do tego wyrażenia „miłość na zawsze”, drugie skrajne określenie – możliwe, że „nigdy niespełnionej”, to historia zwykłego, przeciętnego romansu przeistacza się w niemalże opowieść filozoficzną.
I właśnie tak się stało w przypadku tej powieści.
Daniel, główny bohater, swoją ukochaną Sophię spotkał po raz pierwszy w 541 roku, w małej osadzie na terenie obecnej Turcji. Zakochał się w niej od pierwszego ujrzenia, od spojrzenia w oczy, w których zobaczył przynależną mu duszę, by w chwilę potem stracić ją. Nigdy jej nie zapomniał, dzięki ponadczasowej Pamięci, którą dziedziczył w kolejnych wcieleniach, a która od tej pory stała się jego błogosławieństwem i zarazem przekleństwem w poszukiwaniach duszy ukochanej. Chciał z nią przeżyć chociaż jedno, wspólne, szczęśliwe życie. Niestety, nieliczne spotkania za każdym razem uniemożliwiała mu a to różnica wieku, a to skrajny status społeczny i materialny, a to dzieląca ich odległość geograficzna, a przede wszystkim brak Pamięci u dziewczyny, dla której Daniel za każdym razem był zupełnie obcą osobą. On wiecznie zajmował się "szukaniem i pamiętaniem, a ona znikaniem i zapominaniem".
Aż do roku 2004.
W którym nareszcie byli rówieśnikami, wolnymi nastolatkami, bez zobowiązań oraz zależnościowych uwikłań i w którym ta walka Daniela o duszę Sophii, a w tym życiu Lucy, właśnie rozpoczęła tę powieść. Jej wydarzenia rozgrywane do 2009 roku stały się zwieńczeniem ponad tysiącletnich poszukiwań i czekania Daniela przez "dziesiątki żyć w dziesiątkach ciał w dziesiątkach miejsc pośród dziesiątek rodzin oraz dodatkową komplikację w postaci dziesiątków śmierci w ciągu tylu lat". To właśnie ta barwna przeszłość, przesiąknięta nieskończoną tęsknotą, smutkiem i nadzieją, wymuszająca na mnie zwolnienie tempa czytania, była wplatana przez narratora naprzemiennie w wydarzenia rozgrywane współcześnie, tworząc jedną, magiczną opowieść o platonicznym uczuciu do dziewczyny widzianej tylko jeden, jedyny raz.
Autorka wykorzystała w tej opowieści o wyjątkowym uczuciu, dla którego warto czekać i o które warto walczyć, filozofię reinkarnacji. Wędrówkę dusz, które dziedzicząc pamięć z poprzednich żyć, odnajdują bliskie lub znaczące osoby w nowych ciałach. Niesamowite było to, że potrafiła elementy tej teorii idealnie dopasować do rzeczywistości żyjącego w nim człowieka, logicznie tłumacząc jego zachowania psychospołeczne od niezrozumiałych przeczuć do nietypowych postaw, sugestywnie wmawiając mi, że "wiele naszych irracjonalnych zachowań wyglądałoby rozsądnie, gdyby można je było zobaczyć w kontekście wszystkich żyć". Niebezpieczne było to, że na czas czytania przestałam bać się śmierci. Opamiętanie przyszło dopiero po jego zakończeniu.
Na szczęście!
Jednak jak ogromnym darem czarowania słowem i siły przekonywania trzeba być obdarzonym, by mnie, człowieka o ugruntowanych poglądach, doprowadzić na skraj gotowości ich całkowitego zrewidowania. Bym poczuła to, co Lucy – "przerażenie, znalazłszy tyle dowodów na to, że świat nie działa tak, jak myślała ona i jak sądzi większość ludzi". Jednocześnie wodziła mnie za nos, jak dobra czarodziejka, sącząc do ucha wiarę we własne możliwości, w sens każdej przeżywanej chwili, w sprawy skazane z góry na niepowodzenie, w siłę nadziei i moc wolnej woli, nakazującej walczyć do utraty sił i tchu, a której głos rzadko odbieramy "zagłuszony hałasem istnienia – naszym konkretnym miejscem na ziemi i krótkofalowymi pragnieniami ciała", tak pięknie ujętą i zobrazowaną w końcowej scenie walki bohaterów z oceanicznym żywiołem, będącej niezwykłą metaforą zmagań człowieka z życiem i śmiercią oraz wolną wolą pomiędzy nimi. Obrazem zawierającym jedno, bardzo ważne przesłanie – życie nie powinno być oparte tylko na wspomnieniach, doświadczeniach i umiejętnościach, ale przede wszystkim na sile woli, która krzyczy – "Jeśli nie ma wyjścia, trzeba je stworzyć. Nie można pozwalać, by świat po prostu nam się przydarzał", a które Arthur Schopenhauer ubrał w inne słowa, za każdym razem przywoływane przeze mnie w sytuacjach bez wyjścia – Nie masz szansy, ale wykorzystaj ją!
Siedzę sobie teraz z tą książką na kolanach, zastanawiam się nad tą myślą i zadaję sobie pytanie – Ile z życia biorę tego, co ono samo mi podsuwa, uznając śmieciowe szanse za coś wyjątkowego, a ile sama stwarzam sobie nowych możliwości? Łatwo odpowiedzieć mi nie jest, a to tylko jedno z wielu, wielu pytań, jakie stawia ta powieść.
Mam nad czym myśleć.
A książkę polecam wszystkim tym, którzy walczą ze śmiertelną chorobą swoją lub bliskich. Napawa niezwykłym spokojem ducha, łagodząc i oddalając strach przed przejściem oraz lęk przed nieznanym.
naostrzuksiazki.pl

Jeśli można przedłużyć moment pomiędzy pożądaniem a spełnieniem w nieskończoność, czyniąc z niego przepiękną opowieść o miłości jedynej, wielkiej, wyjątkowej i tej na zawsze, to autorka jest w tym mistrzynią. A jeśli dołączyć do tego wyrażenia „miłość na zawsze”, drugie skrajne określenie – możliwe, że „nigdy niespełnionej”, to historia zwykłego, przeciętnego romansu...

Może mogłabym znaleźć kilka wad i niedociągnięć w tej książce. Jednak to, jak mnie ona wciągnęła i ile emocji przez nią przeżyłam, jak pokochałam głównych bohaterów, wpływa na ostateczną ocenę i fakt, że na pewno kiedyś przeczytam ją jeszcze raz.
Mocno polecam i mam nadzieję, że częściej uda mi się trafiać na takie perełki.

Może mogłabym znaleźć kilka wad i niedociągnięć w tej książce. Jednak to, jak mnie ona wciągnęła i ile emocji przez nią przeżyłam, jak pokochałam głównych bohaterów, wpływa na ostateczną ocenę i fakt, że na pewno kiedyś przeczytam ją jeszcze raz.
Mocno polecam i mam nadzieję, że częściej uda mi się trafiać na takie perełki.

Nie spodziewałam się, że ta książka będzie aż tak dobra. To piękna i magiczna opowieść o miłości, która przetrwała wszystko. Polecam ją szczególnie fanom "Niewidzialnego życia Addie LaRue".

Nie spodziewałam się, że ta książka będzie aż tak dobra. To piękna i magiczna opowieść o miłości, która przetrwała wszystko. Polecam ją szczególnie fanom "Niewidzialnego życia Addie LaRue".

Miałam ochotę przeczytać coś romantycznego, co wprawi mnie w dobry nastrój. Dostałam stek nudnych (nawet depresyjnych) wywodów wiecznie zakochanego, tysiącletniego Daniela. Płonie on przez wieki niezaspokojoną miłością do kobiety, którą przed wiekami skrzywdził. W moich oczach, to bardziej obsesja niż miłość i chęć odkupienia win (tym bardziej, że myślał on nawet o samobójstwie). Zmęczyła mnie trochę ta książka – jakoś nie wydała mi się ani romantyczna ani nawet nic w tym stylu. Strasznie naciągnięta i mało przekonująca historia. Daniel, w moim odczuciu, po prostu zmarnował sobie wieki istnień na marzenia o wyidealizowanej kobiecie - zamiast doceniać to, co miał, i cieszyć się tym.
Sam dobry pomysł na powieść to nie wszystko.

Miałam ochotę przeczytać coś romantycznego, co wprawi mnie w dobry nastrój. Dostałam stek nudnych (nawet depresyjnych) wywodów wiecznie zakochanego, tysiącletniego Daniela. Płonie on przez wieki niezaspokojoną miłością do kobiety, którą przed wiekami skrzywdził. W moich oczach, to bardziej obsesja niż miłość i chęć odkupienia win (tym bardziej, że myślał on nawet o...

Rewelacji wielkiej jakiejś nie ma.

Rewelacji wielkiej jakiejś nie ma.

Czytam dużo, wręcz bardzo dużo, wiele książek wpada w moje dłonie, z reguły są to publikacje dobre, ciekawe, godne uwagi. Kilka w ostatnim czasie wzbudziło mój szczery podziw, teraz jednak historia, którą odmalowała wyjątkowo piękną gamą barw i kolorów Ann Brasheres zmiata z powierzchni ziemi wszystko, co dotąd mogliśmy znać, czytać, bądź jedynie przeglądać zastanawiając się, czy warto kupić i czy to, co ukrywa się w środku ma sens.

Teraz nie tylko nie ma, nad czym się zastanawiać, ale jeśli chcemy raz w życiu poczuć, że z wrażenia zatrzymuje się nam serce to jest właściwy moment, odpowiednia chwila, tak, konkretna książka, dzięki której wszystko to może się wydarzyć. Gdzieś po drodze była jeszcze jedna magiczna powieść Droga do raju, w obu przypadkach popełniona przez tą samą autorkę.

Teraz miłość biegnąca przez wieki nie ma sobie równych, teraz wszystko to, co dzieje się w życiu Lucy i sercu Daniela zaskakuje bardziej, niż możemy sobie wyobrazić, a może nawet wymarzyć. Teraz jest to miłość tak kojąca, piękna i niecodzienna, że patrząc na to, co jeszcze mnie czeka w miejscu, w którym jestem wiem, że serce zatrzyma się ponownie z wrażenia. (…)

Pełna treść recenzji książki dostępna w poniższym linku:
https://internetowacela.blogspot.com/2020/04/ann-brasheres-nigdy-i-na-zawsze.html

Czytam dużo, wręcz bardzo dużo, wiele książek wpada w moje dłonie, z reguły są to publikacje dobre, ciekawe, godne uwagi. Kilka w ostatnim czasie wzbudziło mój szczery podziw, teraz jednak historia, którą odmalowała wyjątkowo piękną gamą barw i kolorów Ann Brasheres zmiata z powierzchni ziemi wszystko, co dotąd mogliśmy znać, czytać, bądź jedynie przeglądać zastanawiając...

Mam pewien problem z zakończeniem. Z jednej strony - bohaterowie wyjaśnili sobie wszystko, co powinni byli. Z drugiej - jest bardzo otwarte i w zasadzie można tu gdybać w nieskończoność. Szkoda, bo to dość ciekawa książka, nawet powolna akcja mi nie przeszkadzała.

Mam pewien problem z zakończeniem. Z jednej strony - bohaterowie wyjaśnili sobie wszystko, co powinni byli. Z drugiej - jest bardzo otwarte i w zasadzie można tu gdybać w nieskończoność. Szkoda, bo to dość ciekawa książka, nawet powolna akcja mi nie przeszkadzała.

Ocena tej książki była dla mnie na prawdę trudna. Niby ciekawa i smutna, ale dopiero od połowy. Początek bardzo wolny i nieciekawy. Niektóre rozdziały później też zdarzały się gorsze.

Fabułę poznajemy z różnych momentów w czasie na zmianę a mimo to gdyby pozamieniać miejscami niektóre rozdziały to nie tylko czytało by się lepiej, a było by zaskoczenie.

Sam pomysł na książkę fajny, połowa książki ciekawa ale sam sposób opisywania sytuacji czy myśli powolny, a czasami nawet powroty do tego samego.

Zakończenie otwarte, ale mnie przekonuje w jednym kierunku. Głównie z tego powodu, że przez całą książkę mamy perspektywę dwóch osób na wydarzenia i gdyby miało wskazywać na inne, to było by to napisane.

Ocena tej książki była dla mnie na prawdę trudna. Niby ciekawa i smutna, ale dopiero od połowy. Początek bardzo wolny i nieciekawy. Niektóre rozdziały później też zdarzały się gorsze.

Fabułę poznajemy z różnych momentów w czasie na zmianę a mimo to gdyby pozamieniać miejscami niektóre rozdziały to nie tylko czytało by się lepiej, a było by zaskoczenie.

Sam pomysł na...

Od tej autorki pokochałam "tu i teraz", dlatego z chęcią sięgnęłam po tę pozycję. Jednka już od samego początku zauważyłam, że mam do czynienia z zupełnie czymś innym.

Styl pisania bardzo mi się nie podobał. Mimo, że jest to młodzieżówka, to bardzo ciężko mi się ją czytało. W ogóle się nie wkręciłam, a szkoda. Nie potrafiłam wczuć się w fabułę. Przez co książka wydawała mi się nudna.

Tak naprawdę nie jestem w stanie powiedzieć, o czym była ta książka. Z początku próbowałam się wciągnąć, ale mi to nie wychodziło, więc czytałam tę książkę tylko po to by ją skończyć.

Od tej autorki pokochałam "tu i teraz", dlatego z chęcią sięgnęłam po tę pozycję. Jednka już od samego początku zauważyłam, że mam do czynienia z zupełnie czymś innym.

Styl pisania bardzo mi się nie podobał. Mimo, że jest to młodzieżówka, to bardzo ciężko mi się ją czytało. W ogóle się nie wkręciłam, a szkoda. Nie potrafiłam wczuć się w fabułę. Przez co książka wydawała mi...

Zakończenie to chyba jakaś kpina, jeśli nie ma kolejnej części. Cała ksiażka ciekawa, chociaż momentami przemyślenia bohaterów ciągnęły się przez kilka stron, co wybijało z rytmu ksiażki.

Zakończenie to chyba jakaś kpina, jeśli nie ma kolejnej części. Cała ksiażka ciekawa, chociaż momentami przemyślenia bohaterów ciągnęły się przez kilka stron, co wybijało z rytmu ksiażki.