Diamentowy wiek

Neal Stephenson to literacki wnuk Philipa Dicka i brat Jacka Dukaja. W Epoce diamentu amerykański pisarz stwarza rozległą panoramiczną wizję świata przyszłości po wielkiej rewolucji nanotechnologicznej. Mamy powszechne kompilatory materii mogące wytworzyć w szybkim czasie niemal każdy przedmiot. Jednocześnie jest to świat, który uległ ogromnym przekształceniom, nie ma już właściwie państw narodowych, świat podzielony jest na fyle i klawy, gdzie żyją oddzielone od siebie grupy społeczne.

Niesłychanie sugestywny obraz wyobrażonej rzeczywistości robi powalające wrażenie. Neal Stephenson to geniusz kreacji, składający całość swego dzieła z doskonale dobranych elementów. Akcja wprawdzie dość powolna, ale przecież nie tylko akcją fantastyka stoi, pełni przede wszystkim rolę spoiwa scalającego poszczególne fragmenty krajobrazu. A efekt końcowy tej misternej roboty literackiej zaskakuje, oszołamia, olśniewa. Przenikliwa wizyjna fantastyka pochłaniająca bez reszty wyobraźnię czytelnika.

Neal Stephenson to literacki wnuk Philipa Dicka i brat Jacka Dukaja. W Epoce diamentu amerykański pisarz stwarza rozległą panoramiczną wizję świata przyszłości po wielkiej rewolucji nanotechnologicznej. Mamy powszechne kompilatory materii mogące wytworzyć w szybkim czasie niemal każdy przedmiot. Jednocześnie jest to świat, który uległ ogromnym przekształceniom, nie ma już...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, która bez odpowiedniego nastawienia może się nie spodobać. Powiem tak w skrócie i w dużym uproszczeniu. Mnie akurat podeszła jak to się mówi, bo chyba miałem ochotę na tzw. dojrzałe SF. Akcja powolna, można się czasami pogubić, ale warto przeczytać. Tylko powtarzam - jeśli nastawiacie się na akcję, strzały, space operę i takie tam to się zawiedziecie.

Książka, która bez odpowiedniego nastawienia może się nie spodobać. Powiem tak w skrócie i w dużym uproszczeniu. Mnie akurat podeszła jak to się mówi, bo chyba miałem ochotę na tzw. dojrzałe SF. Akcja powolna, można się czasami pogubić, ale warto przeczytać. Tylko powtarzam - jeśli nastawiacie się na akcję, strzały, space operę i takie tam to się zawiedziecie.

Pokaż mimo to

Hmmm... Pomysł ciekawy,nawet oryginalny, postaci ciekawe..Jednak mnie nie złapało.

Strasznie wymęczona (prawie miesiąc).Mimo że momentami było lepiej to w pewnym momencie przestało mnie to w ogóle ciekawić. Opisy świata strasznie męczące i chyba zle przedstawione.

Cały sens tej interaktywnej książki jest niby jasny ,ale wszystkie intencję i cel jej twórcy jakoś nie są do końca wyjaśnione .

Niestety tylko 5 i tyle...

Hmmm... Pomysł ciekawy,nawet oryginalny, postaci ciekawe..Jednak mnie nie złapało.

Strasznie wymęczona (prawie miesiąc).Mimo że momentami było lepiej to w pewnym momencie przestało mnie to w ogóle ciekawić. Opisy świata strasznie męczące i chyba zle przedstawione.

Cały sens tej interaktywnej książki jest niby jasny ,ale wszystkie intencję i cel jej twórcy jakoś nie są do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nastawiałem się na cyberpunka - a dostałem - no właśnie, trochę inna. Wspaniale zarysowany świat - naprawdę. "Epoka diamentu" to gotowy scenariusz na film, albo na solidny system gry fabularnej - taki oldschoolowy, papierowy. Na tym niestety plusy się kończą, bo cała historia jest owszem niczego sobie, ale właśnie - tylko niczego sobie, a Stephenson przyzwyczaił mnie jednak do czegoś więcej. Mógłbym wręcz zaryzykować, że sam sobie strzelił w kolano, tworząc świat na "10" i historię na "4"

Nastawiałem się na cyberpunka - a dostałem - no właśnie, trochę inna. Wspaniale zarysowany świat - naprawdę. "Epoka diamentu" to gotowy scenariusz na film, albo na solidny system gry fabularnej - taki oldschoolowy, papierowy. Na tym niestety plusy się kończą, bo cała historia jest owszem niczego sobie, ale właśnie - tylko niczego sobie, a Stephenson przyzwyczaił mnie jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przekombinowana i, mam wrażenie, pisana na siłę. Jedna ze słabszych pozycji tego autora

Przekombinowana i, mam wrażenie, pisana na siłę. Jedna ze słabszych pozycji tego autora

Pokaż mimo to

Znakomita. Nie jest to oczywiście fantastyka naukowa, to baśniowy melanż cyberpunka ze steampunkiem. Przygody Nell w świecie czarów równie trudno streścić co przygody Alicji, także może zawieść kogoś poszukującego klasycznej linii fabularnej. Głównym bohaterem jest tu świat przedstawiony. Droga i dojrzewanie bohatera archetypowe (schematyczne, campbellowskie, choć nie wiem jak Joseph by zniósł, że to dziewczyna).

Świat jest piękny. I straszny taką właśnie grozą z "Alicji", której przyczyny trudno sobie uświadomić. Już na samym początku jeżył mi włos na głowie fakt przesądzenia z góry losu Harva (w Elementarzu), albo dobrowolny spacer Buda na czerwone molo.
Podobało mi się tłumaczenie Wojciecha Szypuły. Wcześniejszego, kiedy książka nazywała się Diamentowym Wiekiem nie znam, ale próbka opisu z okładki świadczy na jego niekorzyść. Tutaj fyle, klawy, wikowie, agory i hoplici - wszystko brzmi bardzo dobrze.

Znakomita. Nie jest to oczywiście fantastyka naukowa, to baśniowy melanż cyberpunka ze steampunkiem. Przygody Nell w świecie czarów równie trudno streścić co przygody Alicji, także może zawieść kogoś poszukującego klasycznej linii fabularnej. Głównym bohaterem jest tu świat przedstawiony. Droga i dojrzewanie bohatera archetypowe (schematyczne, campbellowskie, choć nie wiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rzadko kiedy pierwsze stronice nowej lektury dają mi tą radość, którą można przyrównać do niewątpliwie kluczowego dylematu „czy to będzie książka na 8 czy na 9 gwiazdek”? Właściwie byłem gotów zapisywać sobie co lepsze cytaty do napisania opinii, bo autor zdawał się tworzyć nie tylko ciekawe realia, ale i operował umiejętnie językiem, tworząc momentami niezwykle zabawne, rozbrajające opisy absurdalnych zdarzeń. Głównym bohaterem początkowo zdawał się być pewien prymitywny cwaniak, niemal idealny materiał do ukazania nanoingerencji w ciele typowego człowieka świata przedstawionego, jak i niezbyt lotny obserwator rzeczywistości, którą jego mały rozumek mógł nam ukazać w przystępny czytelniczo, ale i dobitny sposób. Rozprawa sądowa z jego udziałem to złoto, autor przeniósł jednak ciężar narracji na jego córkę. Idealny zresztą materiał na główną bohaterkę i bardzo świeży – dla umysłu malutkiego dziecka postcyberunkowa rzeczywistość jest widziana taką jaką jest, jednocześnie możemy jej towarzyszyć w odkrywaniu technologii Epoki Diamentu oraz kibicować w wyrwaniu się z patologii. Takiej zmianie nie mam nic do zarzucenia. Biedne dziecko wychowywane przez interaktywną książkę, świetna narracja składająca się na małe segmenty rozpoczynane zapowiedzią przyszłych wydarzeń oraz ciągle rozrastające się tło polityczne wraz z równoległymi wątkami pewnego inżyniera oraz kobiety zajmującej raktywami, wychowująca małą Nell - czego chcieć więcej?

Niestety napięcie znika w momencie, gdy dziewczynka ucieka z patologii, nie ma nakreślonego wyraźnie celu, ani większych zagrożeń, zaś losy Hackwortha (inżyniera) nie są interesujące ani jako bohatera, ani jako tła dla wydarzeń politycznych, zaś Mirandy jest zdecydowanie za mało. Jest sporo ciekawych fragmentów, bo Stephenson pisze w bardzo wymagający, lecz właściwy tylko sprawnym pisarzom sposób – szczególne ciekawe są dziecięce historyjki, w których aktywnie uczestniczy dorastająca Nell. Wszystkie jednak ginie w chaosie narracyjnym, niejasnym tłe politycznym i ogromem nazw własnych, zaś czytelnik nie ma wrażenia, że nanotechnologia zostanie przedstawiona w bardziej rozwinięty sposób, ani tym bardziej, że cokolwiek z niej wyniknie. Książka, która zapowiadała się na hard sci-fi najwyższej próby broni się jedynie baśniowymi przygodami dziecka i jego maskotek. Nie czuję w ogóle, że kompilator materii jako główny „artefakt” powieści pozwolił autorowi nakreślić chociaż w połowie ekonomiczne następstwa tego cudownego wynalazku. Ten ugrzązł gdzieś w bujaniach o konfucjanizmie, tożsamości kulturowej i próbie jej zachowania, migracjach, a nawet wirtualnych sztukach, umyśle roju i dziwnie, alegorycznie pojmowanym wiktorianizmie. Muszę przyznać, że niezręczność z jaką autor przedziera się przez kolejne z licznych wątków idzie w parze z niespodziewaną umiejętnością mamienia czytelnika, która jednak utrzymuje go przy lekturze.

Polecam zapoznać się z opiniami książki na lubimyczytać – bardzo trafnie obrazują wszystko co najlepsze i najgorsze w Diamentowym Wieku, operując świetnymi porównaniami, pod którymi mógłbym się tylko podpisać.

Rzadko kiedy pierwsze stronice nowej lektury dają mi tą radość, którą można przyrównać do niewątpliwie kluczowego dylematu „czy to będzie książka na 8 czy na 9 gwiazdek”? Właściwie byłem gotów zapisywać sobie co lepsze cytaty do napisania opinii, bo autor zdawał się tworzyć nie tylko ciekawe realia, ale i operował umiejętnie językiem, tworząc momentami niezwykle zabawne,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka wydmuszka. Wspaniale wymyślona i opisana wizja przyszłości, a pod nią... nuuuda, fabularna pustynia, chaos i improwizacja. Jestem pewien, że autor nie miał koncepcji na tą powieść, bardziej zależało mu na pochwaleniu się pisarskim i futurologicznym kunsztem, niestety kosztem czytelnika. Może gdyby to był film, to wszechobecne efekty specjalne zrobiły by robotę i zachwyciły wizualizacją świata Neala Stephensona, ale na książkę to za mało.

Książka wydmuszka. Wspaniale wymyślona i opisana wizja przyszłości, a pod nią... nuuuda, fabularna pustynia, chaos i improwizacja. Jestem pewien, że autor nie miał koncepcji na tą powieść, bardziej zależało mu na pochwaleniu się pisarskim i futurologicznym kunsztem, niestety kosztem czytelnika. Może gdyby to był film, to wszechobecne efekty specjalne zrobiły by robotę i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Obraz ludzkiej postcywilizacji będącej na progu przełomu technologicznego, który ma potencjał wpłynąć kompleksowo na formę wszystkich relacji międzyludzkich. Jednak Stephenson nie próbuje ukazać wizji co i jak to będzie po tym przełomie, a na mechanizmach do niego prowadzących oraz go realizujących. Za główne koło zamachowe tych zmian autor odbiera tutaj nanotechnologie drenującą wszystkie płaszczyzny ludzkiej działalności starając się ich plastycznym tworzywem. Dotyczy to również informatyki, która w tej powieści nie przyjmuje świadomej i złośliwej formy sztucznej inteligencji, a obiera wizję, w której centralną osią jest ludzki umysł, choć niekoniecznie w świadomej odsłonie. Natomiast w warstwie fabularnej powieści jest prowadzona wielowątkowymi torami, które ostatecznie przenikają się oraz uzupełniają. Spoiwem jest tutaj charakterystyczny styl narracji autora niepozbawiony elementów groteski czy surrealizmu tworząc solidny przyczółek dla świeżej literackiej ścieżki, którą określiłbym roboczo jako „post fantastka naukowa”.

Obraz ludzkiej postcywilizacji będącej na progu przełomu technologicznego, który ma potencjał wpłynąć kompleksowo na formę wszystkich relacji międzyludzkich. Jednak Stephenson nie próbuje ukazać wizji co i jak to będzie po tym przełomie, a na mechanizmach do niego prowadzących oraz go realizujących. Za główne koło zamachowe tych zmian autor odbiera tutaj nanotechnologie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Siłą tej książki jest ukazanie spójnego nowego świata, przerażającego dziwnego ale ciekawego. I jego transformacji...

Siłą tej książki jest ukazanie spójnego nowego świata, przerażającego dziwnego ale ciekawego. I jego transformacji...

Pokaż mimo to