Epoka diamentu

Zakwalifikowałabym książkę do cyberpunku, chociaż z pewnym wahaniem. Owszem, akcja rozgrywa się w przyszłości, technika zaskakująco poszła do przodu, ogromne nierówności dochodowe doprowadziły do powstania swego rodzaju slumsów i kwitnącej w nich przestępczości. Czasami jest ona wyjątkowo dokładnie zorganizowana i oczywiście wykorzystuje zdobycze techniki.

Ale z drugiej strony... Szalenie ważna jest przynależność do grupy, wilków samotników właściwie nie ma. Jedna z wpływowych grup obrała sobie za wzór epokę wiktoriańską (a to już bardziej kojarzy się ze steampunkiem). Niektóre postacie należą do arystokracji różnorodnie pojmowanej — czy to po europejsku błękitna krew, czy to powalająca umiejętność kaligrafowania (w wersji dalekowschodniej). Nawet najbiedniejszy może jakoś przeżyć dzięki ogólnie dostępnym kompilatorom materii (niektóre produkty są darmowe). No i bardzo dużo tu o dzieciach. Jak na rasowy cyberpunk — za mało brudu i smrodu.

Więcej szczegółów tutaj: https://finklaczyta.blogspot.com/2021/07/epoka-diamentu-cyberpunk.html

Zakwalifikowałabym książkę do cyberpunku, chociaż z pewnym wahaniem. Owszem, akcja rozgrywa się w przyszłości, technika zaskakująco poszła do przodu, ogromne nierówności dochodowe doprowadziły do powstania swego rodzaju slumsów i kwitnącej w nich przestępczości. Czasami jest ona wyjątkowo dokładnie zorganizowana i oczywiście wykorzystuje zdobycze techniki.

Ale z drugiej...

Książka na wysokim poziomie jak większść autora. Mamy kilka płaszczyzn: geopolityczną, technologiczną, trochę filozofii (nie dużo) a wszystko wplecione w losy bohaterów w świece gdzie przenikają się różne kultury obdarzone pozornie szczęściem, które dają replikatory materii i nanotechnologia. Małe dziewczynki, neowiktorianie, konfucjaniści, inżynieria materii to jedne z kwestii które pojawiają się w powieści. Książkę czyta się łatwiej niż dzieła np. "naszego" Dukaja, jest zauważalnie strawniejsza, ale są to mniej więcej te rejony literatury. Polecam.

Książka na wysokim poziomie jak większść autora. Mamy kilka płaszczyzn: geopolityczną, technologiczną, trochę filozofii (nie dużo) a wszystko wplecione w losy bohaterów w świece gdzie przenikają się różne kultury obdarzone pozornie szczęściem, które dają replikatory materii i nanotechnologia. Małe dziewczynki, neowiktorianie, konfucjaniści, inżynieria materii to jedne z...

Neal Stephenson to literacki wnuk Philipa Dicka i brat Jacka Dukaja. W Epoce diamentu amerykański pisarz stwarza rozległą panoramiczną wizję świata przyszłości po wielkiej rewolucji nanotechnologicznej. Mamy powszechne kompilatory materii mogące wytworzyć w szybkim czasie niemal każdy przedmiot. Jednocześnie jest to świat, który uległ ogromnym przekształceniom, nie ma już właściwie państw narodowych, świat podzielony jest na fyle i klawy, gdzie żyją oddzielone od siebie grupy społeczne.

Niesłychanie sugestywny obraz wyobrażonej rzeczywistości robi powalające wrażenie. Neal Stephenson to geniusz kreacji, składający całość swego dzieła z doskonale dobranych elementów. Akcja wprawdzie dość powolna, ale przecież nie tylko akcją fantastyka stoi, pełni przede wszystkim rolę spoiwa scalającego poszczególne fragmenty krajobrazu. A efekt końcowy tej misternej roboty literackiej zaskakuje, oszołamia, olśniewa. Przenikliwa wizyjna fantastyka pochłaniająca bez reszty wyobraźnię czytelnika.

Neal Stephenson to literacki wnuk Philipa Dicka i brat Jacka Dukaja. W Epoce diamentu amerykański pisarz stwarza rozległą panoramiczną wizję świata przyszłości po wielkiej rewolucji nanotechnologicznej. Mamy powszechne kompilatory materii mogące wytworzyć w szybkim czasie niemal każdy przedmiot. Jednocześnie jest to świat, który uległ ogromnym przekształceniom, nie ma już...

Książka, która bez odpowiedniego nastawienia może się nie spodobać. Powiem tak w skrócie i w dużym uproszczeniu. Mnie akurat podeszła jak to się mówi, bo chyba miałem ochotę na tzw. dojrzałe SF. Akcja powolna, można się czasami pogubić, ale warto przeczytać. Tylko powtarzam - jeśli nastawiacie się na akcję, strzały, space operę i takie tam to się zawiedziecie.

Książka, która bez odpowiedniego nastawienia może się nie spodobać. Powiem tak w skrócie i w dużym uproszczeniu. Mnie akurat podeszła jak to się mówi, bo chyba miałem ochotę na tzw. dojrzałe SF. Akcja powolna, można się czasami pogubić, ale warto przeczytać. Tylko powtarzam - jeśli nastawiacie się na akcję, strzały, space operę i takie tam to się zawiedziecie.

Hmmm... Pomysł ciekawy,nawet oryginalny, postaci ciekawe..Jednak mnie nie złapało.

Strasznie wymęczona (prawie miesiąc).Mimo że momentami było lepiej to w pewnym momencie przestało mnie to w ogóle ciekawić. Opisy świata strasznie męczące i chyba zle przedstawione.

Cały sens tej interaktywnej książki jest niby jasny ,ale wszystkie intencję i cel jej twórcy jakoś nie są do końca wyjaśnione .

Niestety tylko 5 i tyle...

Hmmm... Pomysł ciekawy,nawet oryginalny, postaci ciekawe..Jednak mnie nie złapało.

Strasznie wymęczona (prawie miesiąc).Mimo że momentami było lepiej to w pewnym momencie przestało mnie to w ogóle ciekawić. Opisy świata strasznie męczące i chyba zle przedstawione.

Cały sens tej interaktywnej książki jest niby jasny ,ale wszystkie intencję i cel jej twórcy jakoś nie są do...

Nastawiałem się na cyberpunka - a dostałem - no właśnie, trochę inna. Wspaniale zarysowany świat - naprawdę. "Epoka diamentu" to gotowy scenariusz na film, albo na solidny system gry fabularnej - taki oldschoolowy, papierowy. Na tym niestety plusy się kończą, bo cała historia jest owszem niczego sobie, ale właśnie - tylko niczego sobie, a Stephenson przyzwyczaił mnie jednak do czegoś więcej. Mógłbym wręcz zaryzykować, że sam sobie strzelił w kolano, tworząc świat na "10" i historię na "4"

Nastawiałem się na cyberpunka - a dostałem - no właśnie, trochę inna. Wspaniale zarysowany świat - naprawdę. "Epoka diamentu" to gotowy scenariusz na film, albo na solidny system gry fabularnej - taki oldschoolowy, papierowy. Na tym niestety plusy się kończą, bo cała historia jest owszem niczego sobie, ale właśnie - tylko niczego sobie, a Stephenson przyzwyczaił mnie jednak...

Przekombinowana i, mam wrażenie, pisana na siłę. Jedna ze słabszych pozycji tego autora

Przekombinowana i, mam wrażenie, pisana na siłę. Jedna ze słabszych pozycji tego autora

Znakomita. Nie jest to oczywiście fantastyka naukowa, to baśniowy melanż cyberpunka ze steampunkiem. Przygody Nell w świecie czarów równie trudno streścić co przygody Alicji, także może zawieść kogoś poszukującego klasycznej linii fabularnej. Głównym bohaterem jest tu świat przedstawiony. Droga i dojrzewanie bohatera archetypowe (schematyczne, campbellowskie, choć nie wiem jak Joseph by zniósł, że to dziewczyna).

Świat jest piękny. I straszny taką właśnie grozą z "Alicji", której przyczyny trudno sobie uświadomić. Już na samym początku jeżył mi włos na głowie fakt przesądzenia z góry losu Harva (w Elementarzu), albo dobrowolny spacer Buda na czerwone molo.
Podobało mi się tłumaczenie Wojciecha Szypuły. Wcześniejszego, kiedy książka nazywała się Diamentowym Wiekiem nie znam, ale próbka opisu z okładki świadczy na jego niekorzyść. Tutaj fyle, klawy, wikowie, agory i hoplici - wszystko brzmi bardzo dobrze.

Znakomita. Nie jest to oczywiście fantastyka naukowa, to baśniowy melanż cyberpunka ze steampunkiem. Przygody Nell w świecie czarów równie trudno streścić co przygody Alicji, także może zawieść kogoś poszukującego klasycznej linii fabularnej. Głównym bohaterem jest tu świat przedstawiony. Droga i dojrzewanie bohatera archetypowe (schematyczne, campbellowskie, choć nie wiem...

Rzadko kiedy pierwsze stronice nowej lektury dają mi tą radość, którą można przyrównać do niewątpliwie kluczowego dylematu „czy to będzie książka na 8 czy na 9 gwiazdek”? Właściwie byłem gotów zapisywać sobie co lepsze cytaty do napisania opinii, bo autor zdawał się tworzyć nie tylko ciekawe realia, ale i operował umiejętnie językiem, tworząc momentami niezwykle zabawne, rozbrajające opisy absurdalnych zdarzeń. Głównym bohaterem początkowo zdawał się być pewien prymitywny cwaniak, niemal idealny materiał do ukazania nanoingerencji w ciele typowego człowieka świata przedstawionego, jak i niezbyt lotny obserwator rzeczywistości, którą jego mały rozumek mógł nam ukazać w przystępny czytelniczo, ale i dobitny sposób. Rozprawa sądowa z jego udziałem to złoto, autor przeniósł jednak ciężar narracji na jego córkę. Idealny zresztą materiał na główną bohaterkę i bardzo świeży – dla umysłu malutkiego dziecka postcyberunkowa rzeczywistość jest widziana taką jaką jest, jednocześnie możemy jej towarzyszyć w odkrywaniu technologii Epoki Diamentu oraz kibicować w wyrwaniu się z patologii. Takiej zmianie nie mam nic do zarzucenia. Biedne dziecko wychowywane przez interaktywną książkę, świetna narracja składająca się na małe segmenty rozpoczynane zapowiedzią przyszłych wydarzeń oraz ciągle rozrastające się tło polityczne wraz z równoległymi wątkami pewnego inżyniera oraz kobiety zajmującej raktywami, wychowująca małą Nell - czego chcieć więcej?

Niestety napięcie znika w momencie, gdy dziewczynka ucieka z patologii, nie ma nakreślonego wyraźnie celu, ani większych zagrożeń, zaś losy Hackwortha (inżyniera) nie są interesujące ani jako bohatera, ani jako tła dla wydarzeń politycznych, zaś Mirandy jest zdecydowanie za mało. Jest sporo ciekawych fragmentów, bo Stephenson pisze w bardzo wymagający, lecz właściwy tylko sprawnym pisarzom sposób – szczególne ciekawe są dziecięce historyjki, w których aktywnie uczestniczy dorastająca Nell. Wszystkie jednak ginie w chaosie narracyjnym, niejasnym tłe politycznym i ogromem nazw własnych, zaś czytelnik nie ma wrażenia, że nanotechnologia zostanie przedstawiona w bardziej rozwinięty sposób, ani tym bardziej, że cokolwiek z niej wyniknie. Książka, która zapowiadała się na hard sci-fi najwyższej próby broni się jedynie baśniowymi przygodami dziecka i jego maskotek. Nie czuję w ogóle, że kompilator materii jako główny „artefakt” powieści pozwolił autorowi nakreślić chociaż w połowie ekonomiczne następstwa tego cudownego wynalazku. Ten ugrzązł gdzieś w bujaniach o konfucjanizmie, tożsamości kulturowej i próbie jej zachowania, migracjach, a nawet wirtualnych sztukach, umyśle roju i dziwnie, alegorycznie pojmowanym wiktorianizmie. Muszę przyznać, że niezręczność z jaką autor przedziera się przez kolejne z licznych wątków idzie w parze z niespodziewaną umiejętnością mamienia czytelnika, która jednak utrzymuje go przy lekturze.

Polecam zapoznać się z opiniami książki na lubimyczytać – bardzo trafnie obrazują wszystko co najlepsze i najgorsze w Diamentowym Wieku, operując świetnymi porównaniami, pod którymi mógłbym się tylko podpisać.

Rzadko kiedy pierwsze stronice nowej lektury dają mi tą radość, którą można przyrównać do niewątpliwie kluczowego dylematu „czy to będzie książka na 8 czy na 9 gwiazdek”? Właściwie byłem gotów zapisywać sobie co lepsze cytaty do napisania opinii, bo autor zdawał się tworzyć nie tylko ciekawe realia, ale i operował umiejętnie językiem, tworząc momentami niezwykle zabawne,...

Książka wydmuszka. Wspaniale wymyślona i opisana wizja przyszłości, a pod nią... nuuuda, fabularna pustynia, chaos i improwizacja. Jestem pewien, że autor nie miał koncepcji na tą powieść, bardziej zależało mu na pochwaleniu się pisarskim i futurologicznym kunsztem, niestety kosztem czytelnika. Może gdyby to był film, to wszechobecne efekty specjalne zrobiły by robotę i zachwyciły wizualizacją świata Neala Stephensona, ale na książkę to za mało.

Książka wydmuszka. Wspaniale wymyślona i opisana wizja przyszłości, a pod nią... nuuuda, fabularna pustynia, chaos i improwizacja. Jestem pewien, że autor nie miał koncepcji na tą powieść, bardziej zależało mu na pochwaleniu się pisarskim i futurologicznym kunsztem, niestety kosztem czytelnika. Może gdyby to był film, to wszechobecne efekty specjalne zrobiły by robotę i...