Tytuł tej książki brzmi nieco smutno, a na pewno minimalistycznie. Sześć odcieni bieli, czyli właściwie szarość w różnych wydaniach. Dokładnie takie są też te historie – wszystkie są odcieniami tego samego życia, które można było wieść w PRL. Ale mimo wszystko zaskakują czułością.

Te reportaże moim zdaniem nie do końca wpisuja się w formułę dzisiejszego rozumienia tej formy. Czego reportażem może być życie człowieka, jednostki? Przecież to tylko dowód anegdotyczny. A to życia właśnie opowiada nam Krall w tym tomiku i do tego robi to dość specyficznie. A może to całość przesłania składa się na reportaż, który wyłania się z pojedynczych barw? W każdym razie jest to tylko zaleta tej niezwykłej książki.

Warto wiedzieć, że to wydanie w serii Faktyczny Dom Kultury powstało z dwóch tomów wydanych w 1978 i 1988 roku. Wedle noty wydawniczej były to książki wówczas zakazane, dostępne były jedynie poza oficjalnym obiegiem.

⬜ PRL odbity w oczach

Każdy jeden mini-portret człowieka dokłada kolejny element układanki do tego, jak wyglądała Polska w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Bieda, smutna codzienność i ograniczone możliwości. Nic dziwnego, że książka tytułem nawiązuje do szarości. Czytamy o marzeniach ludzi w PRL i perspektywach, którym do marzeń było bardzo daleko. Małe wielkie sprawy, dramaty i szczęścia.

Pod koniec książki robi się poważniej. Zaczynają się tematy związane ‘68 rokiem i późniejszymi strajkami. Złamane życia ludzi, którzy odważyli się na zrobienie czegoś. Czasami nawet nie musieli sie odważać, wystarczyło że byli w złym miejscu o złej godzinie.

⬜ Sześć odcieni bieli

W ogóle książka, choć smutna, jest w pewien sposób piękna. Bardzo mi sie podoba to, jak autorka przygląda się swoim rozmówcom i ustepuje im z drogi. Wzruszyły mnie losy tych ludzi i sposób w jaki Krall opowiada ich historie – najczęściej byli pogodzeni z losem i ze sobą.

To ważne, bo to książka o pokoleniu naszych dziadków i rodziców. Ludziach, którzy mniej lub bardziej pamiętali powojenną rzeczywistość. Sześć odcieni bieli dobrze oddaje ich mentalność. Szczególnie trafne są słowa młodego chłopaka z tekstu Haj nabyty, opisującego swoich rodziców oraz oceniającego ich wychowanie i nastawienie.

To niby Krall pisze, ale jednak ma się poczucie, że ona po prostu użycza swoich słów tym sportretowanym pisemnie osobom. W ogóle trudno cokolwiek mądrego o tej książce napisać, bo nie trzeba czytać o niej, a ją samą. Warto, bo Krall pisze jak nikt inny.

Tytuł tej książki brzmi nieco smutno, a na pewno minimalistycznie. Sześć odcieni bieli, czyli właściwie szarość w różnych wydaniach. Dokładnie takie są też te historie – wszystkie są odcieniami tego samego życia, które można było wieść w PRL. Ale mimo wszystko zaskakują czułością.

Te reportaże moim zdaniem nie do końca wpisuja się w formułę dzisiejszego rozumienia tej...

Klasyka polskiego reportażu. Pozycja obowiązkowa szczególnie dla fanów tego gatunku.

Klasyka polskiego reportażu. Pozycja obowiązkowa szczególnie dla fanów tego gatunku.

To nie tylko styl, choć nietypowy i świetny.
To nie tylko historia, choć bardzo poruszająca (zwłaszcza dla urodzonych w PRL).
To Człowiek, który jest w każdej opowieści na pierwszym miejscu. Człowiek za którym stoi Jego historia. Ważna. Ciekawa. Unikatowa.
Też tak chcę patrzeć na ludzi.

To nie tylko styl, choć nietypowy i świetny.
To nie tylko historia, choć bardzo poruszająca (zwłaszcza dla urodzonych w PRL).
To Człowiek, który jest w każdej opowieści na pierwszym miejscu. Człowiek za którym stoi Jego historia. Ważna. Ciekawa. Unikatowa.
Też tak chcę patrzeć na ludzi.

Hanna Krall jest najbardziej znaną polską reporterką. Nakładem Wydawnictwa Dowody na Istnienie pojawił się tom zawierający reportaże z dwóch tomów „Sześć odcieni bieli” i „Trudności ze wstawaniem”.
Publikacje te zawierają wiele ważny myśli i spostrzeżeń. Czytając je możemy uświadomić sobie wiele ważnych spraw. Wiele z nich zanotujemy w swoim notesie „złotych myśli”. Hanna Krall w reportażach z lat siedemdziesiątych trafnie spogląda w losy bohaterów.
W reportażu „Nieuwiara” czytamy o przerażających wydarzeniach, które miały miejsce w noc wigilijną w Zrębinie. Hanna Krall z reporterską dokładnością ukazuje nam szczegóły śledztwa. I już na samym początku tomiku poznajemy historię wstrząsającą, zdającą się nie być prawdą.
Prawdę mówiąc, w każdym z trzydziestu reportaży Pani Hanna ujmuje nas stylem poruszania tematów. Istotą tych reportaży są nie tylko przedstawiane fakty, lecz przede wszystkim człowiek. Czytając niniejsze reportaże stajemy się świadkami poznawanych historii. Autorka w mądry i niezwykle trafny sposób ukazuje istotę poruszanych problemów. Choć są one trudne, pisze o nich z łatwością, trafiając do naszej świadomości.
Reportaż jest pewnego rodzaju sztuką pisania, sztuką składania słów, które w całości ukazują świat i ludzi. Hanna Krall czyni to w sposób niezwykły, wyjątkowy. Poznając historie ukazywane przez reporterkę znajdujemy się w samym centrum wydarzeń. Nie odbieramy ich jako suchych faktów, lecz analizujemy je, zastanawiamy się – myślimy! To ważne, aby reportaż nie był tylko ukazaniem wydarzeń. Ważne, aby trafiał do naszej świadomości, zmuszał do myślenia.
Bez wątpienia reportaże Pani Hanny Krall takie są. Ponadczasowe! Mądre! Przemyślane! Bez zbędnych słów! Z ważnym przekazem! Nie tylko treść, lecz przede wszystkim mądrość z nich płynąca są znakiem rozpoznawczym reportaży Pani Hanny Krall.
„Sześć odcieni bieli i inne historie” to tomik, który polecam każdemu z nas. A ja jako socjolog przyznaję, że reportaże autorki, to lektura obowiązkowa dla ludzi ciekawych świata i nas samych.
Tomik reportaży „Sześć odcieni bieli i inne historie” ukazał się nakładem Wydawnictwa Dowody na Istnienie

Hanna Krall jest najbardziej znaną polską reporterką. Nakładem Wydawnictwa Dowody na Istnienie pojawił się tom zawierający reportaże z dwóch tomów „Sześć odcieni bieli” i „Trudności ze wstawaniem”.
Publikacje te zawierają wiele ważny myśli i spostrzeżeń. Czytając je możemy uświadomić sobie wiele ważnych spraw. Wiele z nich zanotujemy w swoim notesie „złotych myśli”. Hanna...

Co tu dużo mówić... reportaże Hanny Krall mają w sobie to coś. Polecam.

Co tu dużo mówić... reportaże Hanny Krall mają w sobie to coś. Polecam.

Znakomity zbiór reportaży Hanny Krall. Nie mogłam się od nich oderwać i skończyłam książkę w dwie noce, obiecując sobie cały czas, że "jeszcze tylko jeden". Krall pisze bardzo oryginalnie, choć na jej tekstach trzeba być niezwykle skupionym, tak aby nie przeoczyć jakiegoś ważnego detalu. Na pewno sięgnę po jej inne publikacje.

Znakomity zbiór reportaży Hanny Krall. Nie mogłam się od nich oderwać i skończyłam książkę w dwie noce, obiecując sobie cały czas, że "jeszcze tylko jeden". Krall pisze bardzo oryginalnie, choć na jej tekstach trzeba być niezwykle skupionym, tak aby nie przeoczyć jakiegoś ważnego detalu. Na pewno sięgnę po jej inne publikacje.

Hanna Krall wielką reporterką jest, pochwała zwyczajności

Hanna Krall wielką reporterką jest, pochwała zwyczajności

Świadek to postać szczególna, która dysponuje indywidualnym sposobem postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania wydarzeń i co najważniejsze, wolną wolę, która w decydujący sposób wpływa na losy i przebieg procesów.
Cytat z pierwszego reportażu;„Pani naprawdę myśli, że sąd wydaje wyrok? Wyrok wydają świadkowie”, stało się przyczynkiem do sięgnięcia po kanon literatury reportażowej, na której dzisiejsi - współcześni się wzorują, oczywiście nie pomijając wielkiego Kapuścińskiego.
W latach 70. XX wieku Hanna Krall uczestniczyła w jednej z najbardziej spektakularnej powojennej sprawie polskiej kryminologii tzw. sprawa połaniecka. Kanonem klasyki jest to reportaż Wiesława Łuki "Nie oświadczam się", który warto znać za wybitny tekst i spektrum zmowy milczenia polskiego Twin Peaks. Hanna Krall jest świadkiem swojej epoki, bystrym obserwatorem rzeczywistości i czytania pomiędzy wierszami, tam gdzie inni nie docierają i nie dostrzegają ważnych tematów i człowieka, ona z mistrzowskim piórem wkracza i zapełnia białą kartkę słowami.
Wchodzimy w niezwykły świat Hanny Krall, która ważne zjawiska dostrzega w zwykłych miejscach i ludziach, pochyla się nad człowiekiem, to człowiek jest ważnym i nieodłacznym elementem świata.
Okładka urzeka prostotą, bielą i czcionką, która wprowadza nas w metaforyczny, zawoalowany, wyróżniający słowno - sensowny tytuł dla każdego z reportaży (NIEUWIARA, STABAT MATER, WZOROWE ŻYCIE MASZYNISTY CUDNEGO, PORTRET RODZINY Z. WE WNĘTRZU, A JAK SIĘ PAŃSTWU W OGÓLE ŻYJE?, JA NIE CHCĘ WIELE, ALE NIE MNIEJ NIŻ WSZYSTKO, MARZENIE O SIEDEMNASTEJ BILI, ARTIS, DOPEŁNIACZ OD ARS, DOLLY KOREWA, HAJ NABYTY, NOWE NIE CAŁKIEM),gdy się zagłębimy, wgryziemy w tematy, dosłownie wejdziemy, to odczujemy i zrozumiemy fenomen Krall, która tylko relacjonuje to dla nas z poziomu człowieka - świadka, zabieg, który obiektywnie oddaje realizm i wartość epoki, wartość prowincji i wartość prostego człowieka, nic wyszukanego, a jakże spójnego w tej prawdzie socrealizmu.
Dzisiaj możemy czytać to dzieło, ale gdybyśmy się cofneli do poprzedniego ustroju, to historia zataczą krąg o cenzurę, zakaz wydawania , zniszczenie nakładu ale też skład drukarski przetopiono. Wydanie z 2015 roku wzbogacone jest o relację z sprawy połanieckiej i połaczenie "Sześć odcieni bieli" oraz "Trudności ze wstawaniem".
Socrealizm to przekrój polityczno - ekonomiczno - kulturalno - socjologiczno - społeczny Polski i Polaków, obnażanie wad i przywar, tożsamości i patriotyzmu, antysemityzm,światopogląd, podporządkowanie władzy i "donosicielska życzliwość" ludzka, konsumpcjonizm i komercjalizm, tradycjonalizm i obyczajowość z nagięciem Michaliny Wisłockiej.
Kalejdoskop przenosi nas w wydarzenia marcowe 1968 roku czy spotkamy Annę Walentynowicz, która stoi u progu wydarzeń sierpionych 1980 roku, co ciekawe, to minie 40 lat i zostanie wydana książka o w/w bohaterce- pomniku Solidarności w bardzo ludzkim wymiarze "Anna szuka raju" i pojawi się rysa, osąd zostawiam dla każdego, kto przeczyta i sam sobie odpowie na pewne pytania. Wyjazdy rodaków od zawsze na tzw. saksy nadal cieszą się dużą popularnością, ale stereotypami powielanymi o zjawisku traktowania się rodaków poza granicami naszego kraju. Człowiek, który marzy o lepszej egzystencji, kolorycie, zasmakowaniu i uniesieniu w przestworzach, spojrzenia co jest po drugiej stronie tęczy czy lustra...ale jak to odkryć w siermiężnej pereelowskiej rzeczywistości, cenzurze, szarych ubraniach, radzieckich filmach co środę, butelce mleka przed drzwiami, brakiem mieszkania itd...
Hanna Krall sportretowaną epokę ubiera w piękną polszczyznę, ozdabia detalami i relacją człowieka - świadka, prawda i fakt, punktowanie, ironia i puentowanie.
Majstersztyk warsztatu pisarskiego.

Świadek to postać szczególna, która dysponuje indywidualnym sposobem postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania wydarzeń i co najważniejsze, wolną wolę, która w decydujący sposób wpływa na losy i przebieg procesów.
Cytat z pierwszego reportażu;„Pani naprawdę myśli, że sąd wydaje wyrok? Wyrok wydają świadkowie”, stało się przyczynkiem do sięgnięcia po kanon literatury...

Smutne patologiczne historie. Napisane chaotycznie, aby połapać się kto w danym czasie mówi lub o kogo chodzi trzeba przeczytać rozdział kilkukrotnie. Żadnych morałów czy przydatnych nauk nie wnoszą te opowieści a i język nie uważam aby był wyjątkowo wybitny.

Smutne patologiczne historie. Napisane chaotycznie, aby połapać się kto w danym czasie mówi lub o kogo chodzi trzeba przeczytać rozdział kilkukrotnie. Żadnych morałów czy przydatnych nauk nie wnoszą te opowieści a i język nie uważam aby był wyjątkowo wybitny.

Mocno zmęczyły mnie te reportaże. Może jestem za głupia, może za młoda (chociaż przeżyłam prawie pół wieku). Nie wszystko było dla mnie zrozumiałe. Nie sięgnę szybko po lekturę autorki

Mocno zmęczyły mnie te reportaże. Może jestem za głupia, może za młoda (chociaż przeżyłam prawie pół wieku). Nie wszystko było dla mnie zrozumiałe. Nie sięgnę szybko po lekturę autorki