Ta książka to historia różnych osób, wydarzeń, sytuacji , które miały decydujący wpływ na ich losy. Jest to książka wyjątkowa bo jej bohaterowie to osoby, które w trakcie gdy książka była wydana jeszcze żyły. To ich historie, to ich pytania często trudne i bolesne. Z którymi zmierzyć się musi czytający te historie. To książka pełna refleksji.

Ta książka to historia różnych osób, wydarzeń, sytuacji , które miały decydujący wpływ na ich losy. Jest to książka wyjątkowa bo jej bohaterowie to osoby, które w trakcie gdy książka była wydana jeszcze żyły. To ich historie, to ich pytania często trudne i bolesne. Z którymi zmierzyć się musi czytający te historie. To książka pełna refleksji.

Przyzwyczaiłam się do reportaży Hanny Krall i trochę nieufnie podeszłam do formy dramatycznej.
Jednak dzięki tej książce poznałam historie dwóch kobiet, Fani Kapłan i Hesi Heltman. Pierwsza strzelała do Lenina (podobno),drugą skazano za zabójstwo cara.
Spodobał mi się tekst o złych postaciach z bajek, które z nich uciekły i o konsekwencjach tego zdarzenia.
Historie związane z Polą Machczyńską i Markiem Edelmanem znałam z książek Krall. Oczywiście brzmią one nieco inaczej w wersji scenicznej. Tak sobie pomyślałam, że chętnie obejrzałabym każdy z tych tekstów w teatrze.
Tam na pewno zyskują na dramatyzmie, potęgują emocje.
Do czytania wolę tradycyjną formę pisarstwa Hanny Krall.

Przyzwyczaiłam się do reportaży Hanny Krall i trochę nieufnie podeszłam do formy dramatycznej.
Jednak dzięki tej książce poznałam historie dwóch kobiet, Fani Kapłan i Hesi Heltman. Pierwsza strzelała do Lenina (podobno),drugą skazano za zabójstwo cara.
Spodobał mi się tekst o złych postaciach z bajek, które z nich uciekły i o konsekwencjach tego zdarzenia.
Historie...

Hanna Krall znana jest przede wszystkim jako autorka wybitnych, nagradzanych i docenianych na całym świecie reportaży. Jej najnowsza książka jest zbiorem sztuk powstałych na bazie wcześniej napisanych utworów z dziedziny literatury faktu.

Przyznam, że sięgając po „Polę i inne rzeczy teatralne”, byłam bardzo zaintrygowana. Nie wyobrażałam sobie bowiem, by np. reportaż literacki „Zdążyć przed Panem Bogiem” można było przekształcić w spektakl. A jednak niemożliwe okazało się nie tylko możliwym, ale i bardzo ekscytującym. Na tym między innymi polega magia teatru, a także siła twórczości Hanny Krall, która od dawna jest jedną z moich ulubionych autorek.

W zbiorze tzw. „rzeczy teatralnych” mamy nie tylko tak wybitnych bohaterów jak Marek Edelman. Pojawiają się tu też inne postacie znane z opowieści autorki. To m.in. Apolonia Machczyńska-Świątek, która za ukrywanie podczas drugiej wojny światowej grupy Żydów została skazana na śmierć. Niosła bezinteresowną pomoc, narażając nie tylko siebie, ale i swojego ojca oraz małe dzieci. Czy dokonała właściwego wyboru? Czy nie powinna być bardziej matką niż kobietą próbującą ocalić obcych ludzi? Czy była Antygoną XX wieku?
Te i inne pytania nasuwają się czytelnikowi od początku tytułowego utworu.

Tematem dominującym w książce jest Holokaust i postawy ludzi wobec Zagłady. Mamy tu i Sprawiedliwych, którzy ratując jedno życie, ratowali cały świat. Mamy bohaterskich powstańców z getta warszawskiego i nie mniej bohaterskich ludzi idących na pewną śmierć. I mamy wreszcie szmalcowników, a także Żydów sprzedających własnych rodaków za złudną obietnicę ocalenia.
Na tym tle zaskakująco wypada sztuka „Po bajce”, w której baśniowe postacie buntują się, nie chcąc być ani sztampowymi bohaterami spod ciemnej gwiazdy, ani ideałami. Autorka wywraca do góry nogami baśniowe konwencje, co ma źródło w jej zabawach z córką, gdy ta była jeszcze dzieckiem.

„Po bajce” to jedyny zabawny, ironiczny, ale i dający do myślenia tekst na temat dobra i zła w naszym świecie.
Sam motyw dobra i zła, tkwiący w każdym człowieku, jest tu bowiem wiodący, szczególnie uwypuklony w tytułowym dramacie. W jednej ze scen Sędzia pyta Niemca: „Dlaczego zwyczajni, normalni mężczyźni, za starzy na front... Dlaczego stali się... Dlaczego zabijali? Bo byli Niemcami?” Odpowiedź jest druzgocąca: „Bo byliśmy ludźmi...”.

Przyznam, że po przeczytaniu każdej sztuki musiałam zrobić sobie przerwę, zanim sięgnęłam po kolejny tekst, mimo iż znałam już te historie z reportażowej twórczości autorki.
Podobnie jak w reportażach, tak i tu Hanna Krall posługuje się ekonomią słowa. Ta językowa i stylistyczna asceza robi jednak większe wrażenie niż jakiekolwiek barokowe opisy czy rozdzieranie szat.

„Pola i inne rzeczy teatralne” to nie tylko lektura dla miłośników twórczości autorki. To także książka, po którą mogą (i powinni) sięgnąć ludzie wrażliwi, myślący, zastanawiający się nad przewrotnością Wielkiej Historii i humanitaryzmem, który przeciwstawia się ludzkiemu okrucieństwu.

Na pewno nie jest to relaksująca książka, którą dobrze uraczyć się do poduszki. Warto jednak zmierzyć się z jej treścią i przesłaniem.

Hanna Krall znana jest przede wszystkim jako autorka wybitnych, nagradzanych i docenianych na całym świecie reportaży. Jej najnowsza książka jest zbiorem sztuk powstałych na bazie wcześniej napisanych utworów z dziedziny literatury faktu.

Przyznam, że sięgając po „Polę i inne rzeczy teatralne”, byłam bardzo zaintrygowana. Nie wyobrażałam sobie bowiem, by np. reportaż...

Wspaniale mi się tę książkę czytało, choć zazwyczaj taka forma nie jest moją ulubioną.

Wspaniale mi się tę książkę czytało, choć zazwyczaj taka forma nie jest moją ulubioną.